Dag: 21 februari 2010

Herman de Coninck, Chuck Palahniuk, Hans Andreus, Wystan Hugh Auden, Laure Limongi, David Foster Wallace

De Vlaamse dichter, essayist, journalist en tijdschriftuitgever Herman de Coninck werd geboren in Mechelen op 21 februari 1944. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Met handen kun je alles

 

Met handen kun je alles: een sigaret
opsteken, haren strelen,
een borst aanraken, een borst niet aanraken –
dit allemaal opschrijven.

 

Men moest maar eens ophouden,
tenminste in de vakantie,
met daar zo’n, waardeonderscheid tussen te maken.

 

 

Heb mij nodig

 

Heb mij nodig. Kun mij niet missen

Heb verdriet. Ik heb daar van alles tegen,

Levensbeschouwing, aforismen, groter verdriet:

Het is familie. Van geluk weet ik dat niet.

 

Er is geluk waarmee je alleen

moet zijn. Het te grote,

Zo heb ik, toen jij geboren was, een dag

door bossen gelopen. En toen pas besloten

dat jij er misschien mee te maken had,

en je moeder, die ik kende van vroeger.

 

Er is keihard geluk, waarvoor je moet

achterlaten en hebben en twintig zijn

zoals in het Frans: twintig jaar hebben.

Heb mij niet nodig. Kun mij missen.

 

Pas later ben je ooit weer twaalf geweest.

Dan kun je ook rustig veertig worden.

Dan is geluk verdriet. Een naald die Schubert leest

Kun mij dan missen maar doe het niet.

 

 

Opnieuw

 

Een angorakat in de sneeuw: afgemeten,

om niet met elke stap zichzelf in al

dat witte te vergeten.

 

Sneeuw blijft het weten.

Het lijkt of hij zich pas nadien scrupuleus

rond al die pootjes heeft gelegd.

 

Zoals je praat rond tederheid

die nog niet wordt gezegd.

 

deConinck

Herman de Coninck  (21 februari 1944 – 22 mei 1997)

 

De Amerikaanse schrijver en journalist Chuck Palahniuk werd geboren op 21 februari 1962 in Pasco, Washington. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Choke

 

„I t’s dark and starting to rain when I get to the church, and Nico’s waiting for somebody to unlock the side door, hugging herself in the cold.

“Hold on to these for me,” she says and hands me a warm fistful of silk.

“Just for a couple hours,” she says. “I don’t have any pockets.” She’s wearing a jacket made of some fake orange suede with a bright orange fur collar. The skirt of her flower-print dress shows hanging out. No pantyhose. She climbs up the steps to the church door, her feet careful and turned sideways in black spike heels.

What she hands me is warm and damp.

It’s her panties. And she smiles.

Inside the glass doors, a woman pushes a mop around. Nico knocks on the glass, then points at her wristwatch. The woman dunks the mop back in a bucket. She lifts the mop and squeezes it. She leans the mop handle near the doorway and then fishes a ring of keys out of her smock pocket. While she’s unlocking the door, the woman shouts through the glass.

“You people are in Room 234 tonight,” the woman says. “The Sunday school room.”

By now, more people are in the parking lot. People walk up the steps, saying hi, and I stash Nico’s panties in my pocket. Behind me, other people hustle the last few steps to catch the door before it swings shut. Believe it or not, you know everybody here.

These people are legends. Every single one of these men and women you’ve heard about for years.

In the 1950s a leading vacuum cleaner tried a little design improvement. It added a spinning propeller, a razor-sharp blade mounted a few inches inside the end of the vacuum hose. Inrushing air would spin the blade, and the blade would chop up any lint or string or pet hair that might clog the hose.

At least that was the plan.“

 

chuck-palahniuk

Chuck Palahniuk (Pasco, 21 februari 1962)

 

De Nederlandse dichter en prozaschrijver Hans Andreus werd geboren in Amsterdam op 21 februari 1926. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Wanneer ik sterren was

 

Wanneer ik de armen van sterren had

zwaaide ik die door de grote leegte.

Wanneer ik benen van sterren had,

stapte ik door de grote leegte.

 

Laatst, in onze liefde,

schreeuwde je als een zeehond, maar dan mooi.

Dat was het begin van de leegte,

torn in de tijd.

 

Wanneer ik ogen van sterren had,

zwierven die door de grote leegte.

Wanneer ik een neus van sterren had,

stak ik die in de grote leegte.

Wanneer ik een mond van sterren had,

kuste ik de leegte.

 

Het wordt gezegd

dat de leegte geen hart heeft.

Ik weet zeker

dat het hart van de leegte klopt.

 

 

De lijster weer

 

De lijster weer.

Die was geen avond

het spoor bijster:

z’n soundtrack

 

tussen de huizen

liep feilloos synchroon

met het in deze

werkelijkheid on-

 

ontkoombaar effekt

van wolken, lucht en

dalende zon,

 

en terwijl ik me hield

alsof ik voor dood lag,

floot hij. Hij floot.

 

 

Ik hou van je

 

Ik hou van je,

jij

uit het noorden,

met je

 

glimlach

van

geheimschrift

en je

 

kijken

zuiverder

dan

 

zelfs het

zuiverste

licht hier.

 

Andreus

Hans Andreus (21 februari 1926 – 9 juni 1977) 

 

 

De Engelse dichter, essayist en criticus Wystan Hugh Auden werd geboren in York op 21 februari 1907. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

The More Loving One    

 

Looking up at the stars, I know quite well

That, for all they care, I can go to hell,

But on earth indifference is the least

We have to dread from man or beast.

 

How should we like it were stars to burn

With a passion for us we could not return?

If equal affection cannot be,

Let the more loving one be me.

 

Admirer as I think I am

Of stars that do not give a damn,

I cannot, now I see them, say

I missed one terribly all day.

 

Were all stars to disappear or die,

I should learn to look at an empty sky

And feel its total dark sublime,

Though this might take me a little time.

 

 

 

If I could tell you

 

Time will say nothing but I told you so,

Time only knows the price we have to pay;

If I could tell you I would let you know.

 

If we should weep when clowns put on their show,

If we should stumble when musicians play,

Time will say nothing but I told you so.

 

There are no fortunes to be told, although,

Because I love you more than I can say,

If I could tell you I would let you know.

 

The winds must come from somewhere when they blow,

There must be reasons why the leaves decay;

Time will say nothing but I told you so.

 

Perhaps the roses really want to grow,

The vision seriously intends to stay;

If I could tell you I would let you know.

 

Suppose the lions all get up and go,

And all the brooks and soldiers run away;

Will Time say nothing but I told you so?

If I could tell you I would let you know.

 

 

 

Epitaph on a Tyrant    

 

Perfection, of a kind, was what he was after,

And the poetry he invented was easy to understand;

He knew human folly like the back of his hand,

And was greatly interested in armies and fleets;

When he laughed, respectable senators burst with laughter,

And when he cried the little children died in the streets.

 

AudenJong

W. H. Auden (21 februari 1907 – 29 september 1973)
Een zeer jonge Auden

 

De Franse schrijfster Laure Limongi werd geboren op 21 februari 1976 in Bastia (Corsica). Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Le travail de rivière

 

“Chaumont ressemble à une tête d’épingle dans la grande tapisserie française, elle-même minuscule pièce du vaste brocart du monde. L’univers est à portée de main quand on l’imagine faufilé. Chaumont est une tête d’épingle verte piquée sur le cœur de la France, qui n’en rougit pas, et c’est là que je suis née, en 1923, avec quelques dizaines de milliers d’autres âmes noyées dans cet ensemble. Têtes d’épingle sur tête d’épingle, on n’en finit pas. Océan de relativité. Ces échelles vertigineuses m’ont toujours tourné la tête mais je ne dois pas commencer à digresser. Pas déjà. M’est avis que je vous perdrai suffisamment tôt dans les méandres et leurs interstices. Combien finiront à la cave sans lumière de mon récit, sans en avoir visité le salon de musique ? Je reprends, donc, et je suis ma portée. Pas à pas, d’enjambée de sabot et d’élève appliquée. Je suis née à Chaumont, entre deux guerres. C’est là que mes yeux ont suivi un ruban d’histoire que j’aimerais vous raconter, d’une plume qui n’est bien sûr pas la mienne – imaginez-vous de quel lieu je pourrais vous parler ? – mais la voix est assez ressemblante. À la fois lente et essoufflée. Un peu absente, un peu perdue. Incongrue. Imaginez la Callas née à Clermont-Ferrand ou Camille Claudel passant sa vie à Arras. Je ne me compare pas à leur éclat, mais à leur mélancolie. Vous me citerez Emma Calvé, née à Millau, fille de brodeuse, parcourant les mers. Vous aurez raison de me porter cette contradiction brillante, parfois même ceinte du drapeau bleu blanc rouge – et rien en dessous – devant des milliers de spectateurs. Emma Calvé héritant des économies de sa mère, de sa grand-mère qui filaient paisiblement au coin du feu. Sa voix est faite de leur silence. Ma voix est faite de leur silence. Imaginez un écheveau de sentiments sombres naissant à Chaumont, se dévidant à toute vitesse à Chaumont, répétant sans cesse Chaumont, Chaumont, Chaumont, sans ordre ni logique, syllabes rassurantes et écœurantes, une aiguille à broder à la main, ou quasi, dès les balbutiements. Le temps se couvre, je suis fidèle aux éléments biographiques. Ou presque. »

 

Laure

Laure Limongi (Bastia 21, februari 1976)

 

De Amerikaanse schrijver David Foster Wallace werd geboren op 21 februari 1962 in New York. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again

 

„One big girl with tattoos and a heavy-diapered infant wears a T-shirt that says ‘WARNING: I GO FROM 0 TO HORNEY IN 2.5 BEERS’

Have you ever wondered where these particular types of unfunny T-shirts come from? The ones that say things like ‘HORNEY IN 2.5’ or ‘Impeach president Clinton … AND HER HUSBAND TOO.’

As with New Yorker cartoons, there’s an elusive sameness about the shirts’ messages. A lot serve to I.D. the wearer as part of a certain group and then congratulate that group for its sexual dynamism — ‘Coon Hunters Do It All Night’ and ‘Hairdressers Tease It Till It Stands Up’ and ‘Save a Horse: Ride a Cowboy’. Some presume a weird kind of aggressive relation between the shirt’s wearer and its reader — ‘We’d Get Along Better … If You Were A BEER’ and ‘Lead Me Not Into Temptation, I Know The Way MYSELF’ and ‘What Part of NO Don’t You Understand?’

There’s something complex and compelling about the fact that these messages are not just uttered but worn, like they’re a badge or a credential. The message compliments the wearer somehow, and the wearer in turn endorses the message by spreading it across his chest, which fact is then in further turn supposed to endorse the wearer as a person of plucky or risqué wit. It’s also meant to cast the wearer as an Individual, the sort of person who not only makes but wears a Personal Statement. What’s depressing is that the T-shirts’ statements are not only preprinted and mass-produced, but so dumbly unfunny that they serve to place the wearer squarely in that large and unfortunate group of people who think such messages not only Individual but funny. It all gets tremendously complex and depressing.“

 

wallace

David Foster Wallace (21 februari 1962 – 12 september 2008)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

 

Raymond Queneau, Anaïs Nin, Ha Jin, Ingomar von Kieseritzky, Ishigaki Rin, José Zorrilla y Moral, Justus van Effen

De Franse schrijver Raymond Queneau werd geboren op 21 februari 1903 in Le Havre. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Exercices de style

 

En partie double

 

Vers le milieu de la journée et à midi, je me trouvai et montai sur la plate-forme et la terrasse arrière d’un autobus et d’un véhicule des transports en commun bondé et quasiment complet de la ligne S et qui va de la Contrescarpe à Champerret. Je vis et remarquai un jeune homme et un vieil adolescent assez ridicule et pas mal grotesque : cou maigre et tuyau décharné, ficelle et cordelière autour du chapeau et couvre-chef. Après une bousculade et confusion, il dit et profère d’une voix et d’un ton larmoyants et pleurnichards que son voisin et covoyageur fait exprès et s’efforce de le pousser et de l’importuner chaque fois qu’on descend et sort. Ceci déclaré et après avoir ouvert la bouche, il se précipite et se dirige vers une place et un siège vides et libres.

 

Deux heures après et cent vingt minutes plus tard, je le rencontre et le revois cour de Rome et devant la gare Saint-Lazare. Il est et se trouve avec un ami et copain qui lui conseille de et l’incite à faire ajouter et coudre un bouton et un rond de corozo à son pardessus et manteau.

 

queneau

Raymond Queneau (21 februari 1903 – 25 oktober 1976)

 

 

De Franse schrijfster Anaïs Nin werd geboren op 21 februari 1903 in Neuilly. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007  en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Journal V (1947-1955)

 

“Hier, dans la pièce, Anaïs entre le soleil et moi. La chevelure illuminée, la fumée de cigarette s’élevant tout autour, grise, et puis bleue comme un rêve. Je voulais me lever et traverser la fumée pour explorer, toucher sa main. Je vois, d’après son Journal, que je ne suis pas le seul à la trouver irréelle : tout le monde l’a vue de cette manière, comme si on n’osa
it sourciller de peur que… pffft ! Cela fait partie de sa beauté, cette manière de ne pas être là tout à fait, comme un rêve. Je m’en aperçois moins maintenant parce que notre amitié est humaine, plus forte, et qu’elle a une fibre dans la réalité, mais, à des moments comme ceux-là, je vois l’aspect essentiellement spirituel.

Anaïs ne sera jamais maîtresse des formes artistiques. Cette faille est le prix que paient ses romans, en échange de la parfaite intégration de l’art et de la vie réalisée dans le Journal. Où est la forme dans le Journal ? La vie ? La vie est la grande œuvre. Sa solidité est dans la personne, pas dans l’artiste. L’unité du Journal est créée par la personne, pas par l’artiste. L’unité du Journal est dans la personne, pas dans l’artiste. Il y a une lumière brillante, superélectronique, la personne, aveugle de naissance, qui travaille à une seule chose, abattre les murs, supprimer les voiles, les écrans, les rideaux qui obstruent la lumière.

L’art d’Anaïs Nin est l’art de l’improvisation, son éclat et sa beauté, le résultat de moments de jazz, dans un monde de vision parfaite.”

 

nin

Anaïs Nin (21 februari 1903 – 14 januari 1977)

 

 

De Chinees-Amerikaanse schrijver Ha Jin werd geboren op 21 februari 1956 in Jinzhou, China. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: The Crazed

 

„Everybody was surprised when Professor Yang suffered a stroke in the spring of 1989. He had always been in good health, and his colleagues used to envy his energy and productiveness–he had published more than any of them and had been a mainstay of the Literature Department, directing its M.A. program, editing a biannual journal, and teaching a full load. Now even the undergraduates were talking about his collapse, and some of them would have gone to the hospital if Secretary Peng had not announced that Mr. Yang, under intensive care, was in no condition to see visitors.
His stroke unsettled me, because I was engaged to his daughter, Meimei, and under his guidance I had been studying for the Ph.D. entrance exams for the classical literature program at Beijing University. I hoped to enroll there so that I could join my fiancee in the capital, where we planned to build our nest. Mr. Yang’s hospitalization disrupted my work, and for a whole week I hadn’t sat down to my books, having to go see him every day. I was anxious–without thorough preparation I couldn’t possibly do well in the exams.
Just now, Ying Peng, the Party secretary of our department, had called me to her office. On her desk an electric fan was whirring back and forth to blow out the odor of dichlorvos sprayed in the room to kill fleas. Her gray bangs were fluttering as she described to me my job, which was to attend my teacher in the afternoons from now on. Besides me, my fellow graduate student Banping Fang would look after Mr. Yang too; he was to take care of the mornings.“

 

HaJin

Ha Jin (Jinzhou, 21 februari 1956)

 

De Duitse schrijver Ingomar von Kieseritzky werd geboren op 21 februari 1944 in Dresden. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Da kann man nichts machen

 

„Zwischen den Füßen in furchtbar häßlichen Gesundheitsschuhen hütete dieser Randolf eine bauchige Tasche aus schwarzem Leder. Traurig entnahm Vicovic der leider anämischen Brieftasche ein wenig Geld für die Kinder, 4000 Schilling, 200 Franken, 300 deutsche Mark – eine einsame ägyptische Pfundnote legte er zurück, während er an den Tod dachte, den dieser Herr so diskret hinter sich gebracht hatte, ohne Lärm und ohne Schmutz.
Als leidenschaftlicher Leser populärer medizinischer Artikel wußte Vicovic, daß alle inneren Funktionen erloschen waren; auch die Haare wuchsen nicht mehr, und niemals würde der Tote seine Soljanka verdauen. Als er die zweite Innentasche des Saccos untersuchte, ertönte ein Magengeräusch, als trennten sich verschiedene Sekrete, um in den dunklen Röhren des Leibes zu verschwinden.
Was mochte der stille Herr hier von Beruf sein? Seine Hände waren zart, die Finger lang, und Vicovic fand ein paar Tintenspuren am Daumen der rechten Hand; er hatte X-Beine, ritt also nicht. Die Brille hatte dicke Gläser mit einer hohen Dioptrienzahl. Da wurde an die Tür geklopft, und Vicovic erstarrte, während eine Extrasystole ihm die Luft nahm. Er hielt den Atem an und betrachtete aufmerksam das Gesicht des schweigenden Herrn, die wohlgeformte, bleiche Stirn, die acht Querfalten und die abstehenden Ohren, die rosig schimmerten.
Er sieht, dachte Vicovic, geistvoll aus, aber er hat weißen Grind auf dem Schädel. Dann wusch er sich entschlossen die Hände in einem dünnen, lauen Strahl und machte sich an die Aufgabe, den Koffer zu inspizieren. Vielleicht war der Passagier Vertreter für elektronisches Spielzeug. Das Söhnchen Milan war ganz wild auf das Zeug. Oder dieser Herr war ein berühmter Schriftsteller, gar ein Poet, was noch interessanter wäre – denn Vicovic schrieb heimlich Gedichte; nicht über Vögelein, die Wolken, Blumen oder Mädchen, sondern über Lokomotiven, selbstverständlich Dampflokomotiven.“

 

Ingomarvonkieseritzky

Ingomar von Kieseritzky (Dresden, 21 februari 1944)

 

 

De Japanse dichteres Ishigaki Rin werd geboren op 21 februari 1920 in Tokio. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 
 

Mothers Need not be as beautiful as flowers.

 

Flowers blossom so magnificently

That we forget what season it is.

But industry has not progressed

To the point where it can grow hearts in greenhouses.

 

Washed by the cold waves

Assuming the expression of rocks

Mothers may have the profiles of damp white sand.

 

Though their gentleness is eroded

Though their love shattered

Though their hopes washed away.

 

In the solidity of this peninsula

It is fine for you to be a mother.

 

Connected to the continent of life

Tiny tiny land,

Mothers.

Join your hands together,

I can see a splendid coastline.

Vertaald door Leith Morton

 

IshigakiRin

Ishigaki Rin (21 februari 1920 – 26 december 2004)

 

De Spaanse dichter en schrijver José Zorrilla y Moral werd geboren op 21 februari 1817 in Valladolid. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Don Juan Tenorio

 

(Pointing to Don Juan)

All paid for by that master of mine.

BUTTARELLI:  He’s rich, eh?

CIUTTI: He’s rolling, in brief.

BUTTARELLI: Generous?

CIUTTI: Yes, like a student you see.

BUTTARELLI: And noble!

CIUTTI: As every prince should be.

BUTTARELLI: And fierce!

CIUTTI: As a pirate chief.

BUTTARELLI: A Spaniard?

CIUTTI: Well, I think so.

BUTTARELLI: His name?

CIUTTI:  I don’t know, again.

BUTTARELLI: Wretch!  Where’s he
heading?

CIUTTI: Here, I know.

BUTTARELLI: He’s been writing a lot.

CIUTTI: Well he has a big pen.

BUTTARELLI:  And who’s he writing to then as carefully and fully as he’s done?

CIUTTI: To his father.

BUTTARELLI: What a son!

CIUTTI:  For the times in which we live, he’s an extraordinary man. But: silence!

 

Zorilla

José Zorrilla y Moral (21 februari 1817 – 23 januari 1893)

 

De Nederlandse schrijver Justus van Effen werd geboren in Utrecht op 21 februari 1684. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Den 3. November 1732. De Hollandsche Spectator.

 

„Deze laatste Kermis by geval te Amsterdam zynde, besloot ik eens op een avond den Schouwburg te gaan zien: zo, om dat het regenachtig weêr my belette veel te wandelen; als, om dat ik een Spel aangeslagen zag dat my volkomen onbekend was; want ik ben niet zeer bedreven in de Nederduitsche Toneelstukken, die, sedert een jaar of twintig herwaard, gemaakt zyn. ’t Was noch vroeg toen ik ‘er kwam, en echter had ik niet veel minder dan een kwartieruurs werk met dringen tusschen de voorpoort en de bak, daar ik my dicht aan de deur met een hoek van een bank vernoegen moest, zynde alles bezet of besproken. Dewyl ik in verscheiden jaren hier niet geweest was, zag ik ten eersten verandering. In de plaats van vyf vergulde kroonen, hingen ‘er nu twee zogenaamde Lustres2 van glaze kralen, gelyk La Lauze weleer plag te gebruiken. Dit gaf een zekeren mis-[140]stand daar ik geen reden van geven kon, of het moest de ongewoonte wezen. Verder sloeg ik myn ogen rondom, en zag met groot vermaak al het gewoel aan. Ieder was even bezig om een plaats te zoeken, maar de helft kon pas te recht raken. Niet ver van my stonden drie mansperzoonen en even zo veel vrouwen, die ik voor Noord-Hollanders nam. Dezen waren in hevigen twist met de meid van den Kastelein, en wilden haar dwingen om zes anderen te doen opstaan, welken, zo ze zeiden, haar plek hadden ingenomen.“

 

VanEffen

Justus van Effen (21 februari 1684 – 18 september 1735)
Justus van Effen, gravure door J.C.G. Fritzsch, 1735