Raymond Queneau, Anaïs Nin, Ha Jin, Ingomar von Kieseritzky, Ishigaki Rin, José Zorrilla y Moral, Justus van Effen

De Franse schrijver Raymond Queneau werd geboren op 21 februari 1903 in Le Havre. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Exercices de style

 

En partie double

 

Vers le milieu de la journée et à midi, je me trouvai et montai sur la plate-forme et la terrasse arrière d’un autobus et d’un véhicule des transports en commun bondé et quasiment complet de la ligne S et qui va de la Contrescarpe à Champerret. Je vis et remarquai un jeune homme et un vieil adolescent assez ridicule et pas mal grotesque : cou maigre et tuyau décharné, ficelle et cordelière autour du chapeau et couvre-chef. Après une bousculade et confusion, il dit et profère d’une voix et d’un ton larmoyants et pleurnichards que son voisin et covoyageur fait exprès et s’efforce de le pousser et de l’importuner chaque fois qu’on descend et sort. Ceci déclaré et après avoir ouvert la bouche, il se précipite et se dirige vers une place et un siège vides et libres.

 

Deux heures après et cent vingt minutes plus tard, je le rencontre et le revois cour de Rome et devant la gare Saint-Lazare. Il est et se trouve avec un ami et copain qui lui conseille de et l’incite à faire ajouter et coudre un bouton et un rond de corozo à son pardessus et manteau.

 

queneau

Raymond Queneau (21 februari 1903 – 25 oktober 1976)

 

 

De Franse schrijfster Anaïs Nin werd geboren op 21 februari 1903 in Neuilly. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007  en ook mijn blog van 21 februari 2008 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Journal V (1947-1955)

 

“Hier, dans la pièce, Anaïs entre le soleil et moi. La chevelure illuminée, la fumée de cigarette s’élevant tout autour, grise, et puis bleue comme un rêve. Je voulais me lever et traverser la fumée pour explorer, toucher sa main. Je vois, d’après son Journal, que je ne suis pas le seul à la trouver irréelle : tout le monde l’a vue de cette manière, comme si on n’osa
it sourciller de peur que… pffft ! Cela fait partie de sa beauté, cette manière de ne pas être là tout à fait, comme un rêve. Je m’en aperçois moins maintenant parce que notre amitié est humaine, plus forte, et qu’elle a une fibre dans la réalité, mais, à des moments comme ceux-là, je vois l’aspect essentiellement spirituel.

Anaïs ne sera jamais maîtresse des formes artistiques. Cette faille est le prix que paient ses romans, en échange de la parfaite intégration de l’art et de la vie réalisée dans le Journal. Où est la forme dans le Journal ? La vie ? La vie est la grande œuvre. Sa solidité est dans la personne, pas dans l’artiste. L’unité du Journal est créée par la personne, pas par l’artiste. L’unité du Journal est dans la personne, pas dans l’artiste. Il y a une lumière brillante, superélectronique, la personne, aveugle de naissance, qui travaille à une seule chose, abattre les murs, supprimer les voiles, les écrans, les rideaux qui obstruent la lumière.

L’art d’Anaïs Nin est l’art de l’improvisation, son éclat et sa beauté, le résultat de moments de jazz, dans un monde de vision parfaite.”

 

nin

Anaïs Nin (21 februari 1903 – 14 januari 1977)

 

 

De Chinees-Amerikaanse schrijver Ha Jin werd geboren op 21 februari 1956 in Jinzhou, China. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: The Crazed

 

Everybody was surprised when Professor Yang suffered a stroke in the spring of 1989. He had always been in good health, and his colleagues used to envy his energy and productiveness–he had published more than any of them and had been a mainstay of the Literature Department, directing its M.A. program, editing a biannual journal, and teaching a full load. Now even the undergraduates were talking about his collapse, and some of them would have gone to the hospital if Secretary Peng had not announced that Mr. Yang, under intensive care, was in no condition to see visitors.
His stroke unsettled me, because I was engaged to his daughter, Meimei, and under his guidance I had been studying for the Ph.D. entrance exams for the classical literature program at Beijing University. I hoped to enroll there so that I could join my fiancee in the capital, where we planned to build our nest. Mr. Yang’s hospitalization disrupted my work, and for a whole week I hadn’t sat down to my books, having to go see him every day. I was anxious–without thorough preparation I couldn’t possibly do well in the exams.
Just now, Ying Peng, the Party secretary of our department, had called me to her office. On her desk an electric fan was whirring back and forth to blow out the odor of dichlorvos sprayed in the room to kill fleas. Her gray bangs were fluttering as she described to me my job, which was to attend my teacher in the afternoons from now on. Besides me, my fellow graduate student Banping Fang would look after Mr. Yang too; he was to take care of the mornings.“

 

HaJin

Ha Jin (Jinzhou, 21 februari 1956)

 

De Duitse schrijver Ingomar von Kieseritzky werd geboren op 21 februari 1944 in Dresden. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Da kann man nichts machen

 

Zwischen den Füßen in furchtbar häßlichen Gesundheitsschuhen hütete dieser Randolf eine bauchige Tasche aus schwarzem Leder. Traurig entnahm Vicovic der leider anämischen Brieftasche ein wenig Geld für die Kinder, 4000 Schilling, 200 Franken, 300 deutsche Mark – eine einsame ägyptische Pfundnote legte er zurück, während er an den Tod dachte, den dieser Herr so diskret hinter sich gebracht hatte, ohne Lärm und ohne Schmutz.
Als leidenschaftlicher Leser populärer medizinischer Artikel wußte Vicovic, daß alle inneren Funktionen erloschen waren; auch die Haare wuchsen nicht mehr, und niemals würde der Tote seine Soljanka verdauen. Als er die zweite Innentasche des Saccos untersuchte, ertönte ein Magengeräusch, als trennten sich verschiedene Sekrete, um in den dunklen Röhren des Leibes zu verschwinden.
Was mochte der stille Herr hier von Beruf sein? Seine Hände waren zart, die Finger lang, und Vicovic fand ein paar Tintenspuren am Daumen der rechten Hand; er hatte X-Beine, ritt also nicht. Die Brille hatte dicke Gläser mit einer hohen Dioptrienzahl. Da wurde an die Tür geklopft, und Vicovic erstarrte, während eine Extrasystole ihm die Luft nahm. Er hielt den Atem an und betrachtete aufmerksam das Gesicht des schweigenden Herrn, die wohlgeformte, bleiche Stirn, die acht Querfalten und die abstehenden Ohren, die rosig schimmerten.
Er sieht, dachte Vicovic, geistvoll aus, aber er hat weißen Grind auf dem Schädel. Dann wusch er sich entschlossen die Hände in einem dünnen, lauen Strahl und machte sich an die Aufgabe, den Koffer zu inspizieren. Vielleicht war der Passagier Vertreter für elektronisches Spielzeug. Das Söhnchen Milan war ganz wild auf das Zeug. Oder dieser Herr war ein berühmter Schriftsteller, gar ein Poet, was noch interessanter wäre – denn Vicovic schrieb heimlich Gedichte; nicht über Vögelein, die Wolken, Blumen oder Mädchen, sondern über Lokomotiven, selbstverständlich Dampflokomotiven.“

 

Ingomarvonkieseritzky

Ingomar von Kieseritzky (Dresden, 21 februari 1944)

 

 

De Japanse dichteres Ishigaki Rin werd geboren op 21 februari 1920 in Tokio. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 
 

Mothers Need not be as beautiful as flowers.

 

Flowers blossom so magnificently

That we forget what season it is.

But industry has not progressed

To the point where it can grow hearts in greenhouses.

 

Washed by the cold waves

Assuming the expression of rocks

Mothers may have the profiles of damp white sand.

 

Though their gentleness is eroded

Though their love shattered

Though their hopes washed away.

 

In the solidity of this peninsula

It is fine for you to be a mother.

 

Connected to the continent of life

Tiny tiny land,

Mothers.

Join your hands together,

I can see a splendid coastline.

Vertaald door Leith Morton

 

IshigakiRin

Ishigaki Rin (21 februari 1920 – 26 december 2004)

 

De Spaanse dichter en schrijver José Zorrilla y Moral werd geboren op 21 februari 1817 in Valladolid. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Don Juan Tenorio

 

(Pointing to Don Juan)

All paid for by that master of mine.

BUTTARELLI:  He’s rich, eh?

CIUTTI: He’s rolling, in brief.

BUTTARELLI: Generous?

CIUTTI: Yes, like a student you see.

BUTTARELLI: And noble!

CIUTTI: As every prince should be.

BUTTARELLI: And fierce!

CIUTTI: As a pirate chief.

BUTTARELLI: A Spaniard?

CIUTTI: Well, I think so.

BUTTARELLI: His name?

CIUTTI:  I don’t know, again.

BUTTARELLI: Wretch!  Where’s he
heading?

CIUTTI: Here, I know.

BUTTARELLI: He’s been writing a lot.

CIUTTI: Well he has a big pen.

BUTTARELLI:  And who’s he writing to then as carefully and fully as he’s done?

CIUTTI: To his father.

BUTTARELLI: What a son!

CIUTTI:  For the times in which we live, he’s an extraordinary man. But: silence!

 

Zorilla

José Zorrilla y Moral (21 februari 1817 – 23 januari 1893)

 

De Nederlandse schrijver Justus van Effen werd geboren in Utrecht op 21 februari 1684. Zie ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2009.

 

Uit: Den 3. November 1732. De Hollandsche Spectator.

 

„Deze laatste Kermis by geval te Amsterdam zynde, besloot ik eens op een avond den Schouwburg te gaan zien: zo, om dat het regenachtig weêr my belette veel te wandelen; als, om dat ik een Spel aangeslagen zag dat my volkomen onbekend was; want ik ben niet zeer bedreven in de Nederduitsche Toneelstukken, die, sedert een jaar of twintig herwaard, gemaakt zyn. ’t Was noch vroeg toen ik ‘er kwam, en echter had ik niet veel minder dan een kwartieruurs werk met dringen tusschen de voorpoort en de bak, daar ik my dicht aan de deur met een hoek van een bank vernoegen moest, zynde alles bezet of besproken. Dewyl ik in verscheiden jaren hier niet geweest was, zag ik ten eersten verandering. In de plaats van vyf vergulde kroonen, hingen ‘er nu twee zogenaamde Lustres2 van glaze kralen, gelyk La Lauze weleer plag te gebruiken. Dit gaf een zekeren mis-[140]stand daar ik geen reden van geven kon, of het moest de ongewoonte wezen. Verder sloeg ik myn ogen rondom, en zag met groot vermaak al het gewoel aan. Ieder was even bezig om een plaats te zoeken, maar de helft kon pas te recht raken. Niet ver van my stonden drie mansperzoonen en even zo veel vrouwen, die ik voor Noord-Hollanders nam. Dezen waren in hevigen twist met de meid van den Kastelein, en wilden haar dwingen om zes anderen te doen opstaan, welken, zo ze zeiden, haar plek hadden ingenomen.“

 

VanEffen

Justus van Effen (21 februari 1684 – 18 september 1735)
Justus van Effen, gravure door J.C.G. Fritzsch, 1735