Drs. P, Marion Bloem, Stephen Fry, Jorge Luis Borges, A. S. Byatt

De Nederlands-Zwitserse schrijver, tekstschrijver, componist, zanger en pianist Drs. P (eig. Heinz Hermann Polzer werd geboren in het Zwitserse Thun op  24 augustus 1919. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Drs. P. op dit blog.

 

 

Peer

De rozen zijn uitgebloeid, het is geen zomer meer
Ik ben alleen en heb een peer

De avond valt ook steeds vroeger, wat ik ook probeer
Ik schil de peer en snij de peer

In weemoedige, herfstige sfeer
Peuzel ik mijn stukje peer

De koude sluipt nader en de regen druizelt neer
Ik ben alleen en zonder peer

 

 

 

Troostvogel

Wanneer je soms iets naars beleeft
Je niet mag uitgaan door de regen
Of slaande ruzie hebt gekregen
Met iemand waar je veel om geeft

Als speelgoed door een mankement
Niet meer zo leuk is als tevoren
Je kwartje ergens is verloren
Kortom, als je verdrietig bent

Dan komt de vogel met een lied
Je hoort het, maar je ziet hem niet
En als hij voor je heeft gezongen
Dan vliegt hij weg met jouw verdriet

Zolang er kinderen bestaan
Is hij ze altijd komen troosten
In Doesburg of in ’t Verre Oosten
Of waar hij ook naar toe moest gaan

De vogel is in al die tijd
Nog nooit beschreven of geschilderd
Is hij beeldschoon of erg verwilderd?
Daarover heerst onzekerheid

In elk geval, hij meent het goed
Hoewel door alles wat hij doet
Je kans hebt dat je noodgedwongen
Een tijdje op hem wachten moet

Dan komt de vogel met een lied
Je hoort hem, maar je ziet hem niet
En als hij voor je heeft gezongen
Dan vliegt hij weg met jouw verdriet

 

88/1

Nu maak ik eens van een getal gewag
‘Dat wordt vervelend’, zegt u bij uzelf
Of maakt het u misschien wat zenuwachtig?

’t Is tweemaal vierenveertig, acht maal elf…
Komaan, u bent de rekenkust toch machtig?
Of kom er een machientje aan te pas?

Het is – jawel, u weet het – achtentachtig
U had al zo’n idee dat dat het was
Zo blijkt weer wat goed onderwijs vermag

Dus achtentachtig is waarom het gaat
Lees door: ik ben nog lang niet uitgepraat.

 

 

Drs. P (Thun, 24 augustus 1919)

 

Lees verder “Drs. P, Marion Bloem, Stephen Fry, Jorge Luis Borges, A. S. Byatt”

Sascha Anderson, Linton Kwesi Johnson, Johan Fabricius, Paulo Coelho, Arthur West, Alexander McCall Smith

De Duitse dichter en schrijver Sascha Anderson werd geboren op 24 augustus 1953 in WeimarZie ook mijn blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Sascha Anderson op dit blog.

 

 

IWANOWO. ODER:

 

Sie trug ihr Kleid, wie alle tausend Rosen des Abends ihre Kleider

auch. Ich weiß,

Der Tag zieht aus, er macht sie nackt und stellt sie in die Vase,

allein, die Dunkelheit verhüllt die Nacht. Nur umgekehrt

Wird nichts daraus. Es klingt prosaisch,

auf dem falben Grund der von Blütenblättern übersäten Seide,

In die ich sie gewickelt sah, begegneten sich unvermittelt

früher Herbst und spätes Frühjahr.

 

Soviel zu Yin und Yang, zu den Problemen der Vielzahl

kinderloser Schwestern, zu Vätern und Söhnen, zum Antagonismus

Zwischen Oben und Unten, Morgen und Gestern

 

 

 

Wir schreiben nicht oft gedichte

 

wir schreiben nicht oft gedichte, die
mit niemandem sprechen. wir
schweigen mitunter ein leben
länger als gut
ist, ein gedicht, ist ein bild
das nichts von sich weiß
wie eine maske aus nektarinen
schalen, fleisch
und blutleeres gemäuer
frontal ins genick, so sahst du mich an.
ich weiß ich seh nichts als eine
demonstration gegen
uns, das wir, ist ein schwarzes schwitzendes
messer schärfer als deine augenbraue gezeichnet.

 

 

Sascha Anderson (Weimar, 24 augustus 1953)

Lees verder “Sascha Anderson, Linton Kwesi Johnson, Johan Fabricius, Paulo Coelho, Arthur West, Alexander McCall Smith”

John Green

De Amerikaanse schrijver John Green werd geboren in Indianapolis, Indiana, op 24 augustus 1977. Green ging op vijftienjarige leeftijd naar een kostschool in Birmingham. Hij studeerde Engels en godsdienstwetenschappen en besloot dat hij priester wilde worden in de Anglicaanse Kerk. Hij werkte enkele maanden als aalmoezenier in een kinderziekenhuis in Ohio, waar hij veel kinderen zag sterven. Daar besloot hij dat hij een boek wilde schrijven over mensen die moeten leren leven met de dood van iemand die ze liefhadden. Green recenseerde voor Booklist en maakte radioprogramma’s, voordat hij zich fulltime richtte op het schrijven van boeken. In 2011 heeft hij via het Nederlands Letterenfonds twee maanden in Amsterdam doorgebracht om zijn laatste boek “The Fault In Our Stars” te voltooien. Green ontving in 2006 de Printz Award voor zijn debuutroman “Looking for Alaska”. Green is tevens bekend van een internetproject op YouTube waarin hij met zijn broer Hank Green het gehele jaar 2007 slechts communiceerde in de vorm van Videoblogs. Samen met Hank vormt John de Vlogbrothers. Hun YouTube project, waar zij om beurten al meer dan 1000 video’s maakten, bestaat nog. Hun video’s werden door inmiddels meer dan twee miljoen mensen bekeken.

Uit: Looking for Alaska

“Before I got here, I thought for a long time that the way out of the labyrinth was to pretend that it did not exist, to build a small, self-sufficient world in a back corner of the endless maze and to pretend that I was not lost, but I was home. But that only led to a lonely life accompanied only by the last words of the already-dead, so I came here looking for a Great Perhaps, for real friends and a more-than-minor life. And then I screwed up and the Colonel screwed up and Takumi screwed up and she slipped through our fingers. And there’s no sugar-coating it: she deserved better friends.
When she fucked up, all those years ago, just a little girl terrified into paralysis, she collapsed into the enigma of herself. And I could have done that, but I saw where it led for her. So I still believe in the Great Perhaps, and I can believe in it in spite of having lost her.
Because I will forget her, yes. That which came together will fall apart imperceptibly slowly, and I will forget, but she will forgive my forgetting, just as I forgive her for forgetting me and the Colonel and everyone but herself and her mom in those last moments she spent as a person. I know now that she forgives me for being dumb and scared and doing the dumb and scared thing.
And here’s how I know:
I thought at first she was just dead. Just darkness. Just a body being eaten by bugs. I thought about her alot like that, like someone’s meal. What was her – green eyes, half a smirk, the soft curves of her legs – would soon be nothing, just the bones I never saw. I thought about the slow process of becoming bone and then fossil and then coal that will, in millions of years, be mined by humans of the future, and how they would heat their homes with her, and then she would be smoke billowing out of a smokestack, coating the atmosphere. I still think that, sometimes, I think that maybe “the afterlife” is just something we made up to ease the pain of loss, to make the time in the labyrinth bearable. Maybe she was just matter, and matter gets recycled.
But ultimately I do not believe that she was just matter. The rest of her must be recycled, too. I believe now that we are greater than the sum of our parts. If you take Alaska’s genetic code and you add her life experiences and the relationships she had with people, and then you take the size and shape of her body, you do not get her. There is something else entirely. There is a part of her greater than the sum of her knowable parts. And that part has to go somewhere, because it cannot be destroyed.”

 
John Green (Indianapolis, 24 augustus 1977)