Pierre Seghers, Fred Wander, Humbert Wolfe, Stella Gibbons, Terenci Moix

De Franse dichter en uitgever Pierre Seghers werd geboren op 5 januari 1906 in Parijs. Zie ook alle tags voor Pierre Seghers op dit blog.

 

La vie

Ainsi passe la vie, de l’un à l’autre va
Se fait et se défait, s’invente, se prolonge
S’endort dans des maisons que bâtissent les songes
Se rêve et s’éveillant ne se reconnaît pas

Ainsi passe la vie. Quand le soleil va naître
Il partage déjà ses hautes graminées
Ses nuages, ses fleurs, ses défuntes années
Son devenir de feux passant dans nos fenêtres

Ainsi passe la vie. On entend des bourdons
Tracer dans la lumière un sillage illusoire
Pour lui seul le poète écoute ses histoires
Et plonge au cœur des fleurs pour apprendre leur nom

Ainsi passe la vie à surprendre un langage
Inaudible et pourtant comme l’herbe vivant
De l’éternel azur qui n’est fait que de vents
De silence, d’attente, et d’autres paysages

 

 
Pierre Seghers (5 januari 1906 – 4 november 1987)
Hier met de acteur Gerard Philipe die zijn gedichten leest, 1955

Lees verder “Pierre Seghers, Fred Wander, Humbert Wolfe, Stella Gibbons, Terenci Moix”

Emil Zopfi, David Berman, Gao Xingjian, Fernand Handtpoorter, Doris Kearns Goodwin

De Zwitserse schrijver Emil Zopfi werd geboren op 4 januari 1943 in Wald. Zie ook alle tags voor Emil Zopfi op dit blog.

Uit: Spitzeltango

„Robert stand neben dem Gepäckband an der Kurve, wo die Koffer und Taschen der Flugpassagiere aus der Tiefe heraufbefördert wurden und auf die schwarzen Gummischuppen fielen. Er sah zu, wie die halbmondförmigen Schuppen ineinandergriffen, sich verdrehten und dann wieder ausrichteten. Das Band lief schon eine Weile leer, dann stoppte es, die Anzeige am Bildschirm erlosch. Sein Koffer war nicht angekommen.
Die letzten Passagiere seines Flugs schoben ihre Trolleys zum Ausgang. Durch die Glasfront sah er Menschen in der Ankunftshalle, die sich umarmten und küssten. Zwei Kinder schwenkten Fähnchen. Weisses Kreuz auf rotem Grund. «Welcome to Switzerland», stand in schwarzer Schrift auf einer Wand aus Chromstahl.
Der Flug aus Chicago hatte in Frankfurt den Anschluss verpasst, Sturm über dem Atlantik. Man hatte ihm versichert, sein Koffer werde nach Zürich umgeleitet. Er schritt durch die Halle, wo die Passagiere anderer Flüge ihr Gepäck von den Bändern hoben und auf Trolleys türmten. Skiausrüstungen, Rucksäcke, ein Cello, ein Teddybär, der auf einer mit Bindfaden umschnürten Schachtel sass.
Im Fundbüro «Lost and Found» sass eine Afrikanerin hinter einem der Bildschirme, das schwarzglänzende Haar in dicht am Kopf anliegende Zöpfchen geflochten. «May I help you, Sir?»
Ihr Englisch klang kantig, so wie Schweizer sprechen. Im Midwestern-Slang, den er sich seit langem angewöhnt hatte, erklärte Robert, dass sein Koffer nach der verspäteten Ankunft in Frankfurt umgeleitet worden sei. Zuverlässig auf den Anschlussflug, habe man versichert. Er schob der Frau das Flugticket mit dem angeklebten Gepäckschein hin. Sie warf einen Blick darauf, tippte einige Daten in ihre Tastatur, legte ihre Stirn in Falten. Dann telefonierte sie, ihre rauchige Stimme und die Zürcher Mundart befremdeten ihn
.“

 
Emil Zopfi (Wald, 4 januari 1943)

Lees verder “Emil Zopfi, David Berman, Gao Xingjian, Fernand Handtpoorter, Doris Kearns Goodwin”

Andreas Altmann, Max Eastman, Daniel Mursa, Jacob Grimm, Markus Seidel

De Duitse dichter en schrijver Andreas Altmann werd geboren in Hainichen (Sachsen) op 4 januari 1963. Zie ook alle tags voor Andreas Altmann op dit blog.

EIN FISCHREIHER STEHT AUF einer tot
holzinsel im teich unter den regengeräuschen
der pappeln als wäre er aus stein. der himmel
ist einsilbig blau. an unsichtbaren bändern
sind die töne der vögel aufgefädelt. sie singen
zwischen den hohen bäumen, bleiben hängen,
reißen sich los. unzählige kohlweißlinge flattern
im lavendelrausch. der sommer ist ein schlafendes
tier im weißen fell, das im eigenen schatten liegt.
manchmal nachts wechselt es seinen platz. dann
kann es regen geben. ich hätte dir seine spuren
gezeigt. auf dem wasser bilden sich wellen,
die an dich erinnern. sie sind grün und bewegen
sich schnell. der reiher ist gesunken. himmel
hängt an seinem schatten.

 
Andreas Altmann (Hainichen, 4 januari 1963)

Lees verder “Andreas Altmann, Max Eastman, Daniel Mursa, Jacob Grimm, Markus Seidel”

Svend Fleuron, Maurice Mac-Nab, Mite Kremnitz, Rajvinder Singh

De Deense schrijver Svend Fleuron werd geboren op 4 januari 1874 op het landgoed Katrinedal bij Keldby. Zie ook alle tags voor Svend Fleuron op dit blog.

Uit: Kittens : A Family Chronicle (Vertaald door David Pritchard)

“On the whole, the babies had grown. True, their coats were not quite in order, for the fur still stuck out patchily all over their bodies; but the hair was there right enough, and the colours too . . . the white was as white as day, and the black as black as night; even the cross stripes on the grey kitten showed up plainly.
Their hindquarters alone remained noticeably undeveloped; they were still quite conical and stunted, and jerked up stiffly and clumsily with every movement of the body. It would be a long time before that part attained perfection.
The imps were still far from being active and graceful! They reeled and rolled as they crawled over the lumps of touchwood; they could not jump at all, indeed they could scarcely walk. It seemed as if, once having acquired eyes, they had neglected everything else. They used them incessantly . . . and were never tired of looking and looking!
They had no opportunity to gormandize. They drank greedily, and soon sucked old Grey Puss dry. Then she shook them off and closed the milk-spring. This she effected by rolling herself into a ball and pressing her forepaws tightly to her breasts—and however much the little ones exerted themselves to widen the opening with their snouts so as to get inside and continue drinking, they never succeeded.
Then they had revenge by clambering up and nestling on her back and neck; where they lay licking their chops.”

 
<Svend Fleuron (4 januari 1874 – 5 april 1966)
De kerk van Keldby op het eiland Mön

Lees verder “Svend Fleuron, Maurice Mac-Nab, Mite Kremnitz, Rajvinder Singh”

Peter Ghyssaert, Alex Wheatle, J.R.R. Tolkien, Marie Darrieussecq, Cicero, Drieu la Rochelle, Henry Handel Richardson

De Vlaamse dichter Peter Ghyssaert werd geboren op 3 januari 1966 te Wilrijk. Zie ook alle tags voor Peter Ghyssaert op dit blog.

 

Opa

Opa is duizendjarig
en van glas, lijkt het.
Stoot je hem aan, dan begint er
een fijn koperen mechaniek te zingen
in zijn borst: ik heb het warm,
te koud, zit op de tocht.

Zijn eigen handen
zijn een vale nevel voor zijn ogen.
Hij denkt dat bomen brancadiers zijn
– ’s winters wit, altijd beweeglijk –
en morst dagelijks van angst.

’s Avonds leggen wij zijn beweegbare delen
in hun houten kistjes. Maar iemand
maakt zoek, verlegt wat, en bij dageraad
staat opa’s hoofd te schreien
aangebrand van ochtenddauw,
zo eenzaam op de schoorsteenmantel.

 

Kind in de storm

Ze heeft een regendruppel in haar hand,
een klein gezicht
maar slecht gemaakt. Ze wrijft hem droog.

Het waait onder haar vliesdun kleed;
ze vangt, verkleumd, een nieuw gezicht
en spreekt ertegen: lief
is klein en klein is
overboord voorgoed verloren.

Wat ze heeft dat mag ze houden:
mager haar
en wit gezicht van louter wind;
een vuist zo rond
of daar een angst begint.

Eén dunne rug onder de storm
– een juk onder een juk –
twee schouderbladen
om ter bangst.

 

 
Peter Ghyssaert (Wilrijk, 3 januari 1966)

Lees verder “Peter Ghyssaert, Alex Wheatle, J.R.R. Tolkien, Marie Darrieussecq, Cicero, Drieu la Rochelle, Henry Handel Richardson”

Jimmy Santiago Baca, Christopher Durang, David Shapiro, André Aciman, Nyk de Vries, Hans Herbjørnsrud, Anton van Duinkerken

De Amerikaanse dichter en schrijver Jimmy Santiago Baca werd geboren in Santa Fe, New Mexico, op 2 januari 1952. Zie ook alle tags voor Jimmy Santiago Baca op dit blog.

Cloudy Day

It is windy today. A wall of wind crashes against,
windows clunk against, iron frames
as wind swings past broken glass
and seethes, like a frightened cat
in empty spaces of the cellblock.

In the exercise yard
we sat huddled in our prison jackets,
on our haunches against the fence,
and the wind carried our words
over the fences,
while the vigilant guard on the tower
held his cap at the sudden gust.

I could see the main tower from where I sat,
and the wind in my face
gave me the feeling I could grasp
the tower like a cornstalk,
and snap it from its roots of rock.

The wind plays it like a flute,
this hollow shoot of rock.
The brim girded with barbwire
with a guard sitting there also,
listening intently to the sounds
as clouds cover the sun.

I thought of the day I was coming to prison,
in the back seat of a police car,
hands and ankles chained, the policeman pointed,
“See that big water tank? The big
silver one out there, sticking up?
That’s the prison.”

And here I am, I cannot believe it.
Sometimes it is such a dream, a dream,
where I stand up in the face of the wind,
like now, it blows at my jacket,
and my eyelids flick a little bit,
while I stare disbelieving. . . .

The third day of spring,
and four years later, I can tell you,
how a man can endure, how a man
can become so cruel, how he can die
or become so cold. I can tell you this,
I have seen it every day, every day,
and still I am strong enough to love you,
love myself and feel good;
even as the earth shakes and trembles,
and I have not a thing to my name,
I feel as if I have everything, everything.

 
Jimmy Santiago Baca (Santa Fe, 2 januari 1952)

Lees verder “Jimmy Santiago Baca, Christopher Durang, David Shapiro, André Aciman, Nyk de Vries, Hans Herbjørnsrud, Anton van Duinkerken”

In Memoriam Herman Pieter de Boer

 In Memoriam Herman Pieter de Boer

De Nederlandse dichter, schrijver, liedjesschrijver en journalist Herman Pieter de Boer is gisteren kort na middernacht in Eindhoven overleden. Dat heeft zijn familie bekendgemaakt. Herman Pieter de Boer werd geboren op 9 februari 1928 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Herman Pieter de Boer op dit blog.

Thuis ben

Als ’s morgensvroeg d’r haar nog in een waaier ligt
Ze rekt zich uit, d’r huid is zacht en bezweet
Als ’s morgenvroeg haar dag begint, gordijnen dicht
De eerste uren nog niet aangekleed

Dan weet ik dat ik thuis ben
Dan weet ik dat ik thuis ben
Dan weet ik dat ik thuis, thuis ben

Als ’s middags de wielen van mijn auto gonzen
En mijn zonnebril begint te gloeien
Als ’s middags mijn hoofd begint te bonzen
En ik d’r adem in mijn hals al haast kan voelen

Dan weet ik dat ik bijna thuis ben
Dan weet ik dat ik bijna thuis ben
Dan weet ik dat ik bijna thuis ben

Als ’s avonds de lichten dan langzaam aangaan
En de verliefden samen drinken uit één glas
Als ze tegen mij aanleunt, zacht, versleten jeans aan
Zij houdt van mij en ik hou haar vast

Dan weet ik dat ik thuis ben
Dan weet ik dat ik thuis ben
Dan weet ik dat ik thuis, thuis ben

Ja, dan weet ik dat ik thuis ben
Dan weet ik dat ik thuis ben
Dan weet ik dat ik thuis ben

 

De thuiskomst

Ik ben naar oost en west geweest,
zoveel gezien, zoveel genoten,
Ik vloog. Ik voer op witte boten.
Ik was te gast op ieders feest.

Ik ben naar noord en zuid gegaan,
zo mooi gegeten en gedronken,
terwijl muziek en stemmen klonken
bij teder schijnsel van de maan.

Nu sta ik voor mijn eigen huis,
de ogen peinzende geloken,
de sleutel in het slot gestoken.

Dit is mijn gang! Dit zijn mijn deuren!
Dit zijn die zo vertrouwde geuren…
Goddank, ik ben weer thuis.

 

 
Herman Pieter de Boer (9 februari 1928 – 1 januari 2014)

The Garden Year (Sara Coleridge)

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een gelukkig Nieuwjaar!

 

 
Stadsgezicht van Haarlem bij winter door Adrianus Eversen, 19e eeuw

 

The Garden Year

January brings the snow,
Makes our feet and fingers glow.

February brings the rain,
Thaws the frozen lake again.

March brings breezes, loud and shrill,
To stir the dancing daffodil.

April brings the primrose sweet,
Scatters daisies at our feet.

May brings flocks of pretty lambs
Skipping by their fleecy dams.

June brings tulips, lilies, roses,
Fills the children’s hands with posies.

Hot July brings cooling showers,
Apricots, and gillyflowers.

August brings the sheaves of corn,
Then the harvest home is borne.

Warm September brings the fruit;
Sportsmen then begin to shoot.

Fresh October brings the pheasant;
Then to gather nuts is pleasant.

Dull November brings the blast;
Then the leaves are whirling fast.

Chill December brings the sleet,
Blazing fire, and Christmas treat.

 

 
Sara Coleridge (23 december 1802 – 3 mei 1852)
Greta Hall, waar Coleridge werd geboren.

 

Zie voor de schrijvers van de 1e januari ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

Jonas T. Bengtsson, Adonis, Chantal van Gastel

De Deense schrijver Jonas T. Bengtsson werd geboren op 1 januari 1976 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jonas T. Bengtsson op dit blog.

Uit: A Fairy Tale (Vertaald door Charlotte Barslund)

„The television shows images of a dark street, road signs, and snow. Stockholm. A sidewalk has been cordoned off with red-and-white plastic tape, people have gathered behind it. They, too, are standing very still. Some are clasping their mouths. The woman on the television speaks very slowly as if she has just woken up. She says that Olof Palme came out of a cinema not far from there. That he was with his wife, that they had been to see the film The Mozart Brothers and were on their way home.
On the gray sidewalk are dark stains that look like paint. The camera zooms in on them. “It’s blood,” my dad says, never once taking his eyes off the screen.
We’re back on the street. We walk quickly as if rushing away from the images on the television.
I think we’re heading home until we turn right by the closed-down butcher’s. Toward the harbor, down a narrow, cobbled street.
My dad sits down on an iron girder; I sit down beside him, as close to him as I can get. The water in front of us is black. A couple of fishing boats are sailing into the harbor; there’s a huge crane to our right, its hook hangs just above the surface of the water. The sky is gray.
My dad hides his face in his coat sleeve. I hear loud sobs through the thick fabric. He squeezes my hand so hard that it hurts.
“So they got him,” he says. “The bastards finally got him.”
I don’t remember ever seeing my dad cry. I ask him if Palme was someone he knew, but he makes no reply. He holds me tight. My feet are freezing in the rain boots.
“They got him,” he says again.
The wind whips the sea into foam.
“I think we’re going to have to move again.”

 
Jonas T. Bengtsson (Kopenhagen, 1 januari 1976)

 

De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa’id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië.

The Beginning of Speech

The child I was came to me
once,
a strange face
          He said nothing         We walked
each of us glancing at the other in silence, our steps
a strange river running in between
We were brought together by good manners
and these sheets now flying in the wind
then we split,
a forest written by earth
watered by the seasons’ change.
Child who once was, come forth—
What brings us together now,
and what do we have to say?

 

The Wound

1.
The leaves asleep under the wind
are the wounds’ ship,
and the ages collapsed on top of each other
are the wound’s glory,
and the trees rising out of our eyelashes
are the wound’s lake.
The wound is to be found on bridges
where the grave lengthens
and patience goes on to no end
between the shores of our love and death.
The wound is a sign,
and the wound is a crossing too.

 

Vertaald door Khaled Mattawa

 
Adonis (Qassabin, 1 januari 1930)

 

De Nederlandse schrijfster Chantal van Gastel werd geboren op 1 januari 1980 in Breda. Zie ook alle tags voor Chantal van Gastel op dit blog.

Uit: Zwaar verguld!

“Hij past precies,’ fluister ik tegen mezelf. Ik sta achter de gesloten deur van het toilethokje in skai Lite waar mijn beste vriendin Floor haar bruiloft viert. Ik staar naar mijn verlovingsring, die Ruben vanmiddag aan mijn vinger geschoven heeft. Mijn verloofde Ruben. Niet te geloven. Sinds hij me gevraagd heeft, heb ik geen seconde aan iets anders kunnen denken. Ik speel het moment steeds opnieuw in gedachten af.
Ik kijk nog eens naar mijn hand. Draai de ring een paar keer rond mijn vinger. Die perfecte, prachtige ring, met het blinkende diamantje. Mijn verlovingsring. Ik vind hem zó mooi. Ik zou hier gewoon kunnen blijven staan, in het krappe wc-hokje, starend naar de ring, denkend aan Ruben die hem met zorg voor me uitkiest. Ik zou het dagenlang kunnen volhouden. En het kan me niets schelen dat dat best een beetje raar is.
‘Isa?’ hoor ik aan de andere kant van de deur. Het is mijn andere beste vriendin Daphne. ‘Schiet eens op, ik moet ook, hoor!’
Ik zucht. Kan een meisje niet even rustig van haar huwelijksaan- zoek nagenieten? Er zijn toch toiletten genoeg? Vlug haal ik de ring van mijn vinger en ik stop hem in het aparte vakje van mijn kleine avondtasje. Daar gaan we weer. Pokerface op, alsof er niets bijzonders met mij aan de hand is. Ik ben nu eenmaal gelukkig voor Floor. Dat ze haar grote liefde Mas gevonden heeft, dat ze bijna hun eerste kindje krijgen. Verder is er niets aan de hand. Ik straal alleen voor hen. Ik open de deur en stap naar buiten.
‘Hè, hè,’ zegt Daphne en ze glipt het hokje in, terwijl ik naar de wasbakken loop. ‘Blijf je even voor de deur staan, zodat die niet op slot hoeft?’
‘Ja hoor,’ antwoord ik boven het geluid van het stromende water uit. Als ik mijn handen droog aan een papieren handdoekje, blijf ik een moment lang naar mijn eigen gezicht in de spiegel staren.”

 
Chantal van Gastel (Breda, 1 januari 1980)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

J.D. Salinger, E. M. Forster, Douglas Kennedy, Rascha Peper, Rüdiger Safranski

De Amerikaanse schrijver Jerome David Salinger werd in New York geboren op 1 januari 1919. Zie ook alle tags voor J. D. Salinger op dit blog.

Uit:The Catcher in the Rye

“I’m not tired.”
When I got out in front of Ernie’s and paid the fare, old Horwitz brought up the fish again. He certainly had it on his mind. “Listen,” he said. “If you was a fish, Mother Nature’d take care of you, wouldn’t she? Right? You don’t think them fish just die when it gets to be winter, do ya?”
“No, but―”
“You’re goddam right they don’t,” Horwitz said, and drove off like a bat out of hell. He was about the touchiest guy I ever met. Everything you said made him sore.
Even though it was so late, old Ernie’s was jam-packed. Mostly with prep school jerks and college jerks. Almost every damn school in the world gets out earlier for Christmas vacation than the schools I go to. You could hardly check your coat, it was so crowded. It was pretty quiet, though, because Ernie was playing the piano. It was supposed to be something holy, for God’s sake, when he sat down at the piano. Nobody’s that good. About three couples, besides me, were waiting for tables, and they were all shoving and standing on tiptoes to get a look at old Ernie while he played. He had a big damn mirror in front of the piano, with this big spotlight on him, so that everybody could watch his face while he played. You couldn’t see his fingers while he played―just his big old face. Big deal. I’m not too sure what the name of the song was that he was playing when I came in, but whatever it was, he was really stinking it up. He was putting all these dumb, show-offy ripples in the high notes, and a lot of other very tricky stuff that gives me a pain in the ass. You should’ve heard the crowd, though, when he was finished.

 
J.D. Salinger (1 januari 1919 – 27 januari 2010)

 

De Engelse romanschrijver en essayist Edward Morgan Forster werd geboren op 1 januari 1879 in Londen. Zie ook alle tags voor Edward Morgan Forster op dit blog.

Uit:A Passage to India

“Abandoning his bicycle, which fell before a servant could catch it, the young man sprang up on to the verandah. He was all animation. “Hamidullah, Hamidullah! am I late?” he cried.
“Do not apologize,” said his host. “You are always late.”
“Kindly answer my question. Am I late? Has Mahmoud Ali eaten all the food? If so I go elsewhere. Mr. Mahmoud Ali, how are you?”
“Thank you. Dr. Aziz, I am dying.”
“Dying before your dinner? Oh, poor Malimoud Ali!”
“Hamidullah here is actually dead. He passed away just as you rode up on your bike.”
“Yes, that is so,” said the other. “Imagine us both as addressing you from another and a
happier world.”
“Does there happen to be such a thing as a hookah in that happier world of yours?”
“Aziz, don’t chatter. We are having a very sad talk.”
The hookah had been packed too tight, as was usual in his friend’s house, and bubbled sulkily. He coaxed it. Yielding at last, the tobacco jetted up into his lungs and nostrils, driving out the smoke of burning cow dung that had filled them as he rode through the bazaar. It was delicious. He lay in a trance, sensuous but healthy, through which the talk of the two others did not seem particularly sad—they were discussing as to whether or no it is possible to be friends with an Englishman. Mahmoud Ali argued that it was not, Hamidullah disagreed, but with so many reservations that there was no friction between them. Delicious indeed to lie on the broad verandah with the moon rising in front and the servants preparing dinner behind, and no trouble happening.”
 

 
Edward Morgan Forster (1 januari 1879 – 7 juni 1970)>
Scene uit de film van David Lean uit 1984 met Judy Davis, Victor Banerjee and Peggy Ashcroft

 

De Amerikaanse schrijver Douglas Kennedy werd geboren op 1 januari 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Kennedy op dit blog.

Uit: Leaving the World

“On the night of my thirteenth birthday, I made an announcement.
“I am never getting married and I am never having children.”
I can remember exactly the time and the place where this proclamation was delivered. It was around six p.m. in a restaurant on West 63rd Street and Broadway. The day in question was January 1, 1987, and I blurted out this statement shortly after my parents had started fighting with each other. Fueled by alcohol and an impressive array of deeply held resentments, it was a dispute that ended with my mother shouting out loud that my dad was a shit and storming off in tears to what she always called “the little girls’ room.” Though the other patrons in the restaurant gawked at this loud scene of marital discontent, their fight came as no great shock to me. My parents were always fighting—and they had this habit of really combusting at those junctures in the calendar (Christmas, Thanksgiving, the anniversary of their only child’s arrival in the world) when family values allegedly ruled supreme and we were supposed to feel “all warm and cuddly” toward each other.
But my parents never did warm and cuddly. They needed shared belligerence the way a certain kind of drunk needs his daily eye-opening shot of whiskey. Without it they felt destabilized, isolated, even a little lost. Once they started baiting and taunting each other, they were in a place they called home. Unhappiness isn’t simply a state of mind; it is also a habit . . . and one that my parents could never shake.
But I digress. New Year’s Day, 1987. We’d driven in from our home in Old Greenwich, Connecticut, for my birthday. We’d gone to see the New York City Ballet perform the famous Balanchine production of The Nutcracker. After the matinee we adjourned to a restaurant called O’Neals’, opposite Lincoln Center. My dad had ordered a vodka martini, then downed a second, then raised his hand for a third.”

 
Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)

 

De Nederlandse schrijfster Rascha Peper (pseudoniem van Jenneke Strijland) werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen. Zie ook alle tags voor Rascha Peper op dit blog.

Uit: Handel in veren

“De vochtigheid vond Henk Bronkhorst erger dan de hitte. Niet alleen tikten aan alle kanten druppels van de bomen en klimplanten en moest je na iedere stap je schoenen uit het soppende slik trekken, maar de van zweet en water doordrenkte kleren en schoenen kreeg je ook niet meer droog. Er stond geen zuchtje wind en nergens was open gebied.
Na anderhalf uur stijgen door rottende en schimmelende vegetatie bracht de Ambonese bediende van de zendeling bij wie ze overnacht hadden – een lenige jongen in lendendoek die speciaal voor het ‘even meelopen’ een paar tot op de draad versleten hoge soldatenschoenen had aangetrokken – hen bij een pasanggrahan, waar hun gids vlakbij zou wonen. In de hut, onder het breed afhangende dak van palmbladeren, waren Papoea-vrouwen in de weer rond een houtvuur, waarvan de rook uit een gat in het dak opsteeg. De Ambonees riep iets naar hen, waarop twee jonge vrouwen verlegen lachend aan de rand van de hoge plankenvloer kwamen staan, terwijl een tiental kinderen tussen de palen onder de vloer opdook en de vreemdelingen binnen een mum van tijd omringde.
Ze namen uitvoerig alle begroetingsrituelen in acht. Voor zulke gelegenheden
had Bronkhorsts jonge collega Rijk zijn broekzak vol karamels, die hij meteen begon uit te delen. Deze kinderen hadden echter nog zelden of nooit blanken gezien en wisten niet wat snoepjes waren; ze pakten ze wel aan, maar stonden ze onwennig rond te draaien, alsof de knisperende pakketjes in hun hand plotseling zouden kunnen wegvliegen als kevers.”

 
Rascha Peper (Driebergen, 1 januari 1949)

 

De Duitse schrijver en filosoof Rüdiger Safranski werd geboren op 1 januari 1945 in Rottweil. Zie ook alle tags voor Rüdiger Safranski op dit blog.

Uit: Goethe – Kunstwerk des Lebens

„Goethe ist ein Ereignis in der Geschichte des deutschen Geistes – Nietzsche meinte, ein folgenloses. Doch Goethe war nicht folgenlos. Zwar hat die deutsche Geschichte seinetwegen keinen günstigeren Verlauf genommen, aber in anderer Hinsicht ist er überaus folgenreich, und zwar als Beispiel für ein gelungenes Leben, das geistigen Reichtum, schöpferische Kraft und Lebensklugheit in sich vereint. Ein spannungsreiches Leben, dem einiges in die Wiege gelegt war, das aber auch um sich kämpfen mußte, bedroht von inneren und äußeren Gefahren und Anfechtungen. Was immer wieder fasziniert, ist die individuelle Gestalt dieses Lebens. Das ist keine Selbstverständlichkeit.
Heute sind die Zeiten nicht günstig für die Entstehung von Individualität. Die Vernetzung aller mit allen ist die große Stunde des Konformismus. Goethe war mit dem gesellschaftlichen und kulturellen Leben seiner Zeit aufs innigste verbunden, aber er verstand es, ein Einzelner zu bleiben. Er machte es sich zum Grundsatz, nur so viel Welt in sich aufzunehmen, wie er auch verarbeiten konnte. Worauf er nicht irgendwie produktiv antworten konnte, das ging ihn nichts an, mit anderen Worten: Er konnte auch wunderbar ignorieren. Selbstverständlich mußte auch er an vielem Anteil nehmen, das er sich lieber erspart hätte.“

 
Rüdiger Safranski (Rottweil, 1 januari 1945)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e januari ook mijn vorige blog van vandaag.