Maand: december 2017

David Sedaris, Elizabeth Kostova, Henry Miller, Rainer Malkowski, Mani Beckmann, Alejo Carpentier

De Amerikaanse schrijver David Sedaris werd geboren in Binghamton, New York, op 26 december 1956. Zie ook alle tags voor David Sedaris op dit blog.

Uit: Theft By Finding

„December 28, 1984
Raleigh
Amy, Tiffany, and I sat in the kitchen and talked until three thirty this morning. One of the things we laughed about was an old episode of The Newlywed Game. The host asked the wives, “What’s the most exotic place you’ve ever made love?” He was likely expecting “the kitchen” or “on a tennis court at night,” but one woman didn’t quite understand the question and answered, “In the butt.”
David Sedaris: ‘There are things nobody wants to hear. But the disturbing things are great’

June 19, 1987
Chicago
I ran into Walt on the L this morning. He owes me $450 and said he was just going to call me the other day because Gail, his wife, is always saying, “We need to pay that David Sedaris.”
I actually don’t hold anything against him. I miss Walt and Gail. Walt said that last week she got a profit-sharing check for $10,000. That was why he planned to call — to pay me. He said he took the check to the bank but lost it along the way. It was physically big, he told me. “I folded it in my top pocket, and wouldn’t you know!”
He called the bank to cancel it, then he called New York for a replacement check, but the woman whose job it would be to write it was on vacation. “Wouldn’t you know it!”
At around five, I took the L home. A woman near me had a three-year-old child on her lap, a girl, who looked at me and said, “Mommy, I hate that man.”
Hours later, walking up Leland, I heard someone running up behind me. It was a guy who lives in the halfway house next door. He is black and wore a long-sleeved shirt buttoned all the way to the neck. The man called me sir and asked how I was doing.
“All right,” I said.
He told me that he had a taste for a steak sandwich and asked me if I’d buy him one. You can’t pull money out of your pocket on Leland Avenue. It’s like ringing a bell, so I said no and he ran across the street to ask a woman the same question.
Later still I saw two men sitting in a car in front of the halfway house. They had the door open and were listening to the radio. As I passed, one of them asked me for a cigarette.
“I don’t smoke,” I told them. Then I thought of the guy who wanted a steak sandwich and of the little girl who hated me and thought, What the hell. I handed the guy in the car one of my cigarettes, and he scowled at me and said, “Fucking liar.”

 

 
David Sedaris (Binghamton, 26 december 1956)

Lees verder “David Sedaris, Elizabeth Kostova, Henry Miller, Rainer Malkowski, Mani Beckmann, Alejo Carpentier” →

Jean Toomer, Hans Brinkmann, Willy Corsari, Alfred Huggenberger, René Bazin, Julien Benda

De Amerikaanse dichter en schrijver Jean Toomer werd geboren op 26 december 1894 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor Jean Toomer op dit blog.

Georgia Dusk

The sky, lazily disdaining to pursue
The setting sun, too indolent to hold
A lengthened tournament for flashing gold,
Passively darkens for night’s barbecue,

A feast of moon and men and barking hounds,
An orgy for some genius of the South
With blood-hot eyes and cane-lipped scented mouth,
Surprised in making folk-songs from soul sounds.

The sawmill blows its whistle, buzz-saws stop,
And silence breaks the bud of knoll and hill,
Soft settling pollen where plowed lands fulfill
Their early promise of a bumper crop.

Smoke from the pyramidal sawdust pile
Curls up, blue ghosts of trees, tarrying low
Where only chips and stumps are left to show
The solid proof of former domicile.

Meanwhile, the men, with vestiges of pomp,
Race memories of king and caravan,
High-priests, an ostrich, and a juju-man,
Go singing through the footpaths of the swamp.

Their voices rise . . the pine trees are guitars,
Strumming, pine-needles fall like sheets of rain . .
Their voices rise . . the chorus of the cane
Is caroling a vesper to the stars . .

O singers, resinous and soft your songs
Above the sacred whisper of the pines,
Give virgin lips to cornfield concubines,
Bring dreams of Christ to dusky cane-lipped throngs.

 
Jean Toomer (26 december 1894 – 30 maart 1967)

Lees verder “Jean Toomer, Hans Brinkmann, Willy Corsari, Alfred Huggenberger, René Bazin, Julien Benda” →

Thomas Gray, Jean Galtier-Boissière, Ernst Moritz Arndt, Johann Gaudenz von Salis-Seewis, E. D. E. N. Southworth, Jean-François de Saint-Lambert

De Engelse dichter en geleerde Thomas Gray werd geboren op 26 december 1716 in Londen. Zie ook alle tags voor Thomas Gray op dit blog.

The Bard

II.1.
“‘Weave the warp, and weave the woof,
The winding sheet of Edward’s race.
Give ample room, and verge enough
The characters of hell to trace.
Mark the year, and mark the night,
When Severn shall re-echo with affright
The shrieks of death, thro’ Berkley’s roofs that ring,
Shrieks of an agonising King!
She-Wolf of France, with unrelenting fangs,
That tear’st the bowels of thy mangled mate,
From thee be born, who o’er thy country hangs
The scourge of Heav’n. What terrors round him wait!
Amazement in his van, with Flight combin’d,
And Sorrow’s faded form, and Solitude behind.

II.2.
“‘Mighty victor, mighty lord,
Low on his funeral couch he lies!
No pitying heart, no eye, afford
A tear to grace his obsequies.
Is the Sable Warrior fled?
Thy son is gone. He rests among the dead.
The swarm, that in thy noon-tide beam were born?
Gone to salute the rising Morn.
Fair laughs the Morn, and soft the Zephyr blows,
While proudly riding o’er the azure realm
In gallant trim the gilded vessel goes;
Youth on the prow, and Pleasure at the helm;
Regardless of the sweeping Whirlwind’s sway,
That, hush’d in grim repose, expects his evening prey.

 
Thomas Gray (26 december 1716 – 30 juli 1771)
Portret door Benjamin Wilson, ca. 1772

Lees verder “Thomas Gray, Jean Galtier-Boissière, Ernst Moritz Arndt, Johann Gaudenz von Salis-Seewis, E. D. E. N. Southworth, Jean-François de Saint-Lambert” →

Nigel Cliff

De Britse schrijver, historicus, biograaf, criticus en vertaler Nigel Cliff werd geboren op 26 december 1969 in Manchester. Cliff studeerde met een beurs aan het Winchester College en Harris Manchester College, Oxford University, waar hij een eersteklas diploma behaalde en de Beddington Prize for English Literature. ontving. Hij was film- en theatercriticus voor The Times en medewerker aan The Economist. Hij schrijft voor een reeks publicaties waaronder The New York Times. Cliff geeft veel lezingen, onder andere aan de universiteit van Oxford, het Harry Ransom Center en de British Library. Cliff’s eerste boek, “The Shakespeare Riots: Revenge, Drama, and Death in Nineteenth-century America” werd in 2007 in de Verenigde Staten uitgegeven. Het boek was Washington Post boek van het jaar en was een finalist voor de Nationale Award for Arts Writing. Het tweede boek van Cliff was “Holy War: How Vasco da Gama’s Epic Voyages Turned the Tide in a Centuries-old Clash of Civilisations” uit 2011. Het werd vervolgens uitgegeven als “The Last Crusade: The Epic Voyages of Vasco da Gama” in 2012. Cliff’s derde boek was een nieuwe vertaling en kritische editie van “Marco Polo’s Travels” voor Penguin Classics, die in 2015 werd uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk en de VS. Voor deze eerste geheel nieuwe vertaling sinds een halve eeuw, ging hij terug naar de originele teksten in Frans, Latijn en Italiaans. Cliff’s vierde boek, “Moscow Nights: The Van Cliburn Story – How One Man and His Piano Transformed the Cold War” werd in september 2016 uitgegeven. De Boston Globe noemde het het boek van het jaar. In januari 2017 werd als finalist genoemd voor de National Book Critics Circle Award. Het won de Nautilus Gold And Silver Awards.

Uit: Moscow Nights

““ON MAY 28, 1958, ticker tape snowed from the sky above Broadway, darkening an already gray New York City day and flurrying around rapturous, flag-waving crowds. High school bands marched, Fire Department colors trooped, and at the center of it all was a young American perched on the back of an open-top Continental, grinning in disbelief and crossing his hands over his heart. He was as tall, thin, and blond as Charles Lindbergh, but he was not a record-setting aviator. Nor was he an Olympic athlete or a world statesman or a victor in war. The cause of the commotion was a twenty-three-year-old classical pianist from a small town in Texas who had recently taken part in a music competition.
“What’s goin’ on here?” a stalled taxi driver yelled to a cop. “A  parade? Fer the piano player?”
The cabbie had a point. No musician had ever been honored like this. No American pianist had been front-page news, let alone a household name. But the confetti was whirling, the batons were twirling,
and on a damp morning a hundred thousand New Yorkers were cheering and climbing on cars and screaming and dashing up for a kiss. In the summer of 1958, Van Cliburn was not only the most famous musician in America. He was just about the most famous person in America—and barring the president, quite possibly the most famous American in the world.
Things got stranger. At a time when the United States and the Soviet Union were bitter enemies in a perilous Cold War, the Russians had gone mad for him before Americans had. Two months earlier he had arrived in Moscow, a gangly, wide-eyed kid on his first overseas trip, to try his luck in the First International Tchaikovsky Competition. Such was the desperate state of world affairs that even musical talent counted as ammunition in the battle of beliefs, and everyone understood that the  Soviets had cranked open the gates only to prove that their virtuosos were the best. Yet for once in the tightly plotted Cold War, the authors had to tear up the script, for the real story of the Tchaikovsky Competition was beyond the imagination of the most ingenious propagandist. The moment the young American with the shock of flaxen curls sat before the piano, a powerful new weapon exploded across the Soviet Union. That weapon was love: one man’s love for music, which ignited an impassioned love affair between him and an entire nation. It came at a critical time. Five months earlier the Soviet Union had sensationally beaten the United States into space.”

 
Nigel Cliff (Manchester, 26 december 1969)

Weihnachten (Max Dauthendey)

 

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 

 
De aanbidding van de herders door Charles Le Brun, 1689

 

Weihnachten

Die eisige Straße mit Schienengeleisen,
Die Häusermaße in steinernen Reih’n,
Der Schnee in Haufen, geisterweißen,
Und der Tag, der blasse, mit kurzem Schein.

Der Kirchtüre Flügel sich stumm bewegen,
Die Menschen wie Schatten zur Türspalte gehn;
Bekreuzen die Brust, kaum dass sie sich regen,
Als grüßen sie jemand, den sie nur sehn.

Ein Kindlein aus Wachs, auf Moos und Watten,
Umgeben von Mutter und Hirten und Stall,
Umgeben vom Kommen und Gehen der Schatten,
Liegt da wie im Mittelpunkte des All.

Und Puppen als Könige, aus goldnen Papieren,
Und Mohren bei Palmen, aus Federn gedreht,
Sie kamen auf kleinen und hölzernen Tieren,
Knien tausend und tausend Jahr im Gebet.

Sie neigen sich vor den brennenden Kerzen;
Als ob im Arm jedem ein Kindlein schlief,
Siehst du sie atmen mit behutsamen Herzen
Und lauschen, ob das Kind sie beim Namen rief.

        

 
Max Dauthendey (25 juli 1867 – 29 augustus 1918)
Würzburg, de geboorteplaats van Max Dauthendey

 

Zie voor de schrijvers van de 25e december ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

David Pefko, Karin Amatmoekrim, Quentin Crisp, Lisa Kränzler, N.E.M. Pareau. Sheila Heti, Tununa Mercado, Maarten Goethals, Sabine Kuegler

De Nederlandse schrijver David Pefko werd op 25 december 1983 geboren in Amsterdam. Zie ook alle tags voor David Pefko op dit blog.

Uit: Daar komen de vliegen

“Ze waren er allemaal die morgen: de oudere Upper East Siders, de overgevlogenen uit Florida en Hawaï, de voorzitters van stichtingen, scholen en universiteiten, de staalmagnaten, makelaars, stoffenfabrikanten, winkeleigenaren, filmproducenten, uitgevers, acteurs en actrices, de mensen met oud geld, degenen met nieuw geld; zelfs de jetset van Tel Aviv ontbrak niet. Allemaal zaten ze kaarsrecht in de zaal van de synagoge op 5th Avenue en glimlachten.
Abby Friedland, die voor de officiële gelegenheid Abigail genoemd werd, hield een speech waar werkelijk geen touw aan vast te knopen was. Ze droeg een fluorescerende flamingoroze jurk en een strik in haar haar, iets waar haar ouders, Ann en Aron Friedland, vast niet heel blij mee waren geweest, maar goed, Abby was net twaalf geworden en je viert je bat mitswa maar één keer.
De zaal was versierd met exotische roze bloemen en witte slingers en ergens helemaal achterin zaten Jerry en Ruth Kirschenbaum, die iets te laat waren aangekomen omdat het verkeer die zaterdag helemaal vastzat. Jerry droeg een donkerblauw linnen jasje met opgestikte zakken en Ruth een veelkleurig mantelpakje en opvallende roze schoenen. Ze waren er waarschijnlijk helemaal niet naartoe gegaan als er de dag ervoor niet onverwachts een uitnodiging was bezorgd die voorzien was van een persoonlijke boodschap van Abby’s vader. ‘Hoe de kaarten er ook voor liggen, wees alsjeblieft welkom, we zijn allemaal één grote familie, vergeet dat niet!’ stond te lezen in een sierlijk handschrift.
Het was dat Ruth de uitnodiging het eerst tussen de post had ontdekt en er absoluut heen wilde gaan – ze konden het écht niet missen, iedereen in de stad zou het er later over hebben, maar als Jerry die gevonden had, had hij haar waarschijnlijk laten verdwijnen. Het meisje stak voorzichtig een kaarsje aan, en meteen daarna, alsof ze de smaak te pakken had gekregen, nog een.
Jerry keek vermoeid naar de achterhoofden voor hem. Een snelle berekening leerde hem dat in deze synagoge op 5th Avenue, de absolute favoriet binnen de joodse gemeenschap, ongeveer zeventig procent van de bezoekers klant van hem was en er op de met roze bloemen versierde stoelen grofweg een miljard dollar aan investeringen zat.”

 

 
David Pefko (Amsterdam, 25 december 1983)

Lees verder “David Pefko, Karin Amatmoekrim, Quentin Crisp, Lisa Kränzler, N.E.M. Pareau. Sheila Heti, Tununa Mercado, Maarten Goethals, Sabine Kuegler” →

Friedrich Wilhelm Weber, Alfred Kerr, Gerhard Holtz-Baumert, Dorothy Wordsworth, Carlos Castaneda, William Collins, Christian Geissler, Ute Erb

De Duitse schrijver Friedrich Wilhelm Weber werd geboren op 25 december 1813 in Althausen. Zie ook alle tags voor Friedrich Wilhelm Weber op dit blog.

 

Uit: Dreizehnlinden (Fragment)

Was die Linde mir erzählte,
Was der Eichenwipfel rauschte,
Wenn ich abends ihrer Blätter
Heimlichen Gesprächen lauschte;

Was die muntern Bäche schwatzten
Hastig im Bergunterrennen,
Wilde Knaben, die nicht schweigen
Und nicht ruhig sitzen können;

Was die Zwerge mir vertrauten,
Die in fernen Waldrevieren
Still in Spalten und in Klüften
Ihren kleinen Haushalt führen;

Was auf mondbeglänztem Anger
Ich die Elben lispeln hörte;
Was mich des ergrauten Steines
Moosumgrünte Inschrift lehrte:

Dies und was ich las in staub’gen
Lederbänden und in alten
Halberloschnen Pergamenten,
Will zum Liede sich gestalten.

Nebelbilder steigen dämmernd
Aus der Vorzeit dunkeln Tagen;
Wispern hör’ ich ihre Stimmen,
Freudenlaute, Zürnen, Klagen;

Männer, die vor tausend Sommern
Durch den Nethegau geschritten,
Heidenleute, Christenleute,
Was sie lebten, was sie litten;

 

 
Friedrich Wilhelm Weber (25 december 1813 – 5 april 1894)
Cover

Lees verder “Friedrich Wilhelm Weber, Alfred Kerr, Gerhard Holtz-Baumert, Dorothy Wordsworth, Carlos Castaneda, William Collins, Christian Geissler, Ute Erb” →

Zu Bethlehem, da ruht ein Kind (Annette von Droste-Hülshoff)

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 

 
Aanbidding der herders door Theodoor van Loon, ca. 1620

 

Zu Bethlehem, da ruht ein Kind

Zu Bethlehem, da ruht ein Kind,
Im Kripplein eng und klein,
Das Kindlein ist ein Gotteskind,
Nennt erd’ und Himmel sein.

Zu Bethlehem, da liegt im Stall,
Bei Ochs und Eselein,
Der Herr, der schuf das Weltenall,
Als Jesukindchen klein.

Von seinem gold’nen Thron herab
Bringt’s Gnad und Herrlichkeit,
Bringt jedem eine gute Gab’,
Die ihm das Herz erfreut.

Der bunte Baum, vom Licht erhellt,
Der freuet uns gar sehr,
Ach, wie so arm die weite Welt,
Wenn’s Jesukind nicht wär’!

Das schenkt uns Licht und Lieb’ und Lust
In froher, heil’ger Nacht.
Das hat, als es nichts mehr gewußt,
Sich selbst uns dargebracht.

Oh, wenn wir einst im Himmel sind,
Den lieben Englein nah,
Dann singen wir dem Jesukind
Das wahre Gloria.

 

 
Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)
Burg Hülshoff, de geboorteplaats van Annette von Droste-Hülshoff

 

Zie voor de schrijvers van de 24e december ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

 

Ingo Baumgartner, Karel Glastra van Loon, Dana Gioia, Patrick Beck, Henriette Roland Holst, Dominique Manotti

De Oostenrijkse dichter en schrijver Ingo Baumgartner werd op 24 december 1944 in Oberndorf an der Salzach geboren. Zie ook alle tags voor Ingo Baumgärtener op dit blog.

Adventmarktgewimmel

Ein Rentier hängt im Tannengrün,
der Weihnachtsmann steht frierend Wache.
Zwei Leuchtstoffelche klettern kühn
Fassaden hoch. Dort blinkt ein Stern,
er zuckt, sodass das Auge schmerzt.
Amerika ist auch nicht fern,
doch hör ich Jingle Bells ja gern.
Erheiternd alles – und ich lache.

Da schüttet mir ein junger Mann
den Glühwein auf die neue Hose.
Dann rempeln mich zwei Engel an,
sie grinsen gleichfalls vorgeglüht.
Ein Ellenbogen trifft mein Aug,
das mittelgroße Veilchen blüht
zu voller Pracht. Das Lachen müht,
selbst mit dem Sinn fürs Kuriose.

 

Im Weihnachtswald

Der Blick ist frei und klar wie selten,
das Himmelblau verblasst im Weiß.
Wie Wesen aus den fernsten Welten
stehn Tannen da voll Zapfeneis.

Ein Busch erweckt – in Reif gebadet –
Gedanken an ein Krippenbild.
Nur Restlaub ist es, doch was schadet
das Trugbild. Herzen werden mild

wenn Schein und Wirklichkeit sich mengen.
Mit Kindsein wirst du neu bedacht.
Im Wald der Heimlichkeiten drängen
sich Fee und Elf schon vor der Nacht.

Ein tiefer Frieden hüllt die Weite,
umfasst den Körper wie den Geist.
Des Christmonds milde, schöne Seite
ist Manna, das die Seele speist.

 
Ingo Baumgartner (24 december 1944 – 16 juli 2015)

Lees verder “Ingo Baumgartner, Karel Glastra van Loon, Dana Gioia, Patrick Beck, Henriette Roland Holst, Dominique Manotti” →

Adam Mickiewicz, Angelika Schrobsdorff, Stephenie Meyer,Tevfik Fikret, Matthew Arnold

De Poolse dichter Adam Mickiewicz werd geboren op 24 december 1798 in Zaosie, nabij Nowogródek. Zie ook alle tags voor Adam Mickiewicz op dit blog.

Konrad Wallenrod (Fragment)

Want als ’t betaamt de wajdeloten te geloven,
Staat menigmaal op verlaten kerkhoven en weiden
In zichtbare gedaante de pest-jonkvrouw,
In wit gewaad, met vurige krans op de slapen.
Haar hoofd verheft zich boven de Bialowiez-se bomen1)
En in haar hand wuift ze een bloedige doek.
De wachters der sloten dekken hun ogen met de helm;
En de honden van de boeren graven hun snuit in de aarde,
Wroeten, ruiken de dood en huilen luguber.
De jonkvrouw schrijdt voort met onheilspellende tred
Naar dorpen, kastelen en rijke steden:
En zovele malen ze wuift met haar bloedige doek,
Zovele paleizen veranderen in woestenijen;
Waar ze haar voet zet, daar verrijst een vers graf.
Verderf-volle verschijning!… Maar groter verderf
Kondigde de Litauers van Duitse zijde
De glanzende helm met struisveren,
En de brede mantel, met zwart kruis!
Waar passeerden de schreden van zulk een spook,
Daar is niets het verderf van dorpen of burchten:
Een geheel land daalde ten grave!
O! wie een Litause ziel vermocht te bewaren,
Die kome tot mij, laat ons nederzitten op ’t graf der volken,
Laat ons peinzen, zingen en tranen storten.

Vertaald door N. van Wijk

 
Adam Mickiewicz (24 december 1798 – 26 november 1855)
Konrad Wallenrod door Władysław Majeranowski, 1844

Lees verder “Adam Mickiewicz, Angelika Schrobsdorff, Stephenie Meyer,Tevfik Fikret, Matthew Arnold” →