December (Algernon Swinburne)

 

Dolce far niente

 

 
Light Through the Trees in December – Badby Woods
door Daniel Van der Putten, z.j.

 

December

December, thou whose hallowing hands
On shuddering seas and hardening lands
Set as a sacramental sign
The seal of Christmas felt on earth
As witness toward a new year’s birth
Whose promise makes thy death divine,
The crowning joy that comes of thee
Makes glad all grief on land or sea.

 


Algernon Swinburne (5 april 1837 – 10 april 1909)
Londen, de geboorteplaats van Algernon Swinburne, geschilderd in de 19e eeuw

 

Zie voor de schrijvers van de 1e december ook mijn vorige 2 blogs van vandaag.

 

Pierre Kemp, Daniel Pennac, Arthur Sze, Natasza Tardio, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish

De Nederlandse dichter en schilder Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.

 

Avondbloemen

De bloemen zijn met te velen tegen mij.
Zij komen maar nader en worden te nabij.
Er is nauw plaats meer in mijn oogen
voor al die gele bogen
en al die witte schijven
moeten nu buiten blijven.
’t Is al zoo donker en ik beken
dat ik in den avond bang voor witte bloemen ben.

 

Midzomergoud

In gouden dagen.
Midzomerglans,
Heel ’t land één sage
Vol feeëndans.

De gouden schoven,
In zonnegloed
Laaiend van boven:
Een elfenstoet.

Fee-schoven-rangen
Dans-tipp’len loom
In verren gang ‘n
Midzomerdroom.

 

Sluitingsuur

Het timbre van een moeder
vaart over de congregaties van de bloemen
en luidt zich zacht
tusschen een klok en een ster.
Ik hoor den nacht
de andre namen van de dingen noemen.
De bloemen en vele zielen sluiten
zich binnen de ramen buiten.

 

 
Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)
Beeldje van Pierre Kemp in het stadspark van Maastricht

 

De Franse schrijver Daniel Pennac werd geboren in Casablanca op 1 december 1944. Zie ook alle tags voor Daniel Pennac op dit blog.

Uit:Au Bonheur des ogres

« — Monsieur Malaussène est demandé au bureau des Réclamations.
Une voix de brume, tout à fait comme si les photos de Hamilton se mettaient à parler. Pourtant, je perçois un léger sourire derrière le brouillard de Miss Hamilton. Pas tendre du tout, le sourire. Bon, j’y vais. J’arriverai peut-être la semaine prochaine. Nous sommes un 24 décembre, il est seize heures quinze, le Magasin est bourré. Une foule épaisse de clients écrasés de cadeaux obstrue les allées. Un glacier qui s’écoule imperceptiblement, dans une sombre nervosité. Sourires crispés, sueur luisante, injures sourdes, regards haineux, hurlements terrifiés des enfants happés par des pères Noëls hydrophiles.
— N’aie pas peur, chéri, c’est le Père Noël !
Flashes.
En fait de Père Noël, j’en vois un, moi, gigantesque et translucide, qui dresse au-dessus de cette cohue figée sa formidable silhouette d’anthropophage. Il a une bouche cerise. Il a une barbe blanche. Il a un bon sourire. Des jambes d’enfants lui sortent par les commissures des lèvres. C’est le dernier dessin du Petit, hier, à l’école. Gueule de la maîtresse : « Vous trouvez normal de dessiner un Père Noël pareil, un enfant de cet âge ? » « Et le Père Noël, j’ai répondu, vous le trouvez tout à fait normal, lui ? » J’ai pris le Petit dans mes bras, il était bouillant de fièvre. Il avait si chaud que ses lunettes en étaient embuées. Ça le faisait loucher encore davantage.
— Monsieur Malaussène est demandé au bureau des Réclamations.
M. Malaussène a entendu, bordel ! Il est même au pied de l’escalator central. Et il s’y serait déjà engagé s’il n’était cloué sur place par la gueule noire d’un canon rayé. Parce que c’est moi qu’il vise, le salaud, pas d’erreur possible. »

 


Daniel Pennac (Casablanca, 1 december 1944)
Scene uit de film “Au Bonheur des ogres” uit 2012 met o.a. Raphaël Personnaz als Benjamin en Bérénice Bejo als Julia

 

De Chinees-Amerikaanse dichter Arthur Sze werd geboren op 1 december 1950 in New York. Zie ook alle tags voor Arthur Sze op dit blog.

 

The Shapes Of Leaves

Ginkgo, cottonwood, pin oak, sweet gum, tulip tree:
our emotions resemble leaves and alive
to their shapes we are nourished.

Have you felt the expanse and contours of grief
along the edges of a big Norway maple?
Have you winced at the orange flare

searing the curves of a curling dogwood?
I have seen from the air logged islands,
each with a network of branching gravel roads,

and felt a moment of pure anger, aspen gold.
I have seen sandhill cranes moving in an open field,
a single white whooping crane in the flock.

And I have traveled along the contours
of leaves that have no name. Here
where the air is wet and the light is cool,

I feel what others are thinking and do not speak,
I know pleasure in the veins of a sugar maple,
I am living at the edge of a new leaf.

 

Net Light

Poised on a bridge, streetlights
on either shore, a man puts
a saxophone to his lips, coins
in an upturned cap, and a carousel

in a piazza begins to turn:
where are the gates to paradise?
A woman leans over an outstretched
paper cup — leather workers sew

under lamps: a belt, wallet, purse — 
leather dyed maroon, beige, black — 
workers from Seoul, Lagos, Singapore — 
a fresco on a church wall depicts

the death of a saint: a friar raises
both hands in the air — on an airplane,
a clot forms in a woman’s leg
and starts to travel toward her heart — 

a string of notes riffles the water;
and, as the clot lodges, at a market
near lapping waves, men unload
sardines in a burst of argentine light.

 

 
Arthur Sze (New York,1 december 1950)

 

De Nederlandse schrijfster Natasza Tardio werd geboren in Assendelft op 1 december 1969. Zie ook alle tags voor Natasza Tardio op dit blog.

Uit: Vlucht

‘Sanne, kom op, wakker worden.’ De stem klinkt nu luider en indringender.
Met moeite doe ik mijn ogen open en zie mijn moeder op de rand van het bed zitten.
‘Wat is er?’ brom ik. ‘Moet ik al naar school?’ Maar ze schudt alleen maar haar hoofd. Een ongerust gevoel onder in mijn buik. Ik kom half overeind en kijk met een schuin oog naar mijn wekker. Het is kwart over een. Ik lig nog maar net in bed.
‘Nog een half uur, mevrouw Everts. Gaat dat lukken?’
‘Wie is dat? Wat doet die vent in ons huis?’ Ik ben nu klaarwakker.
‘Het is goed, Sanne. Het is iemand van de politie. Alles is oké.’ Geruststellend aait ze met haar hand over mijn hoofd. Mijn moeder draait zich half om naar de man en knikt bevestigend.
Oké? Hoezo, oké? Er loopt iemand van de politie in ons huis, midden in de nacht! Ik kan mijn moeder alleen maar verbijsterd aankijken.
‘Mam, wat is er aan de hand?’ Mijn stem klinkt hoger dan normaal. ‘Waarom is er politie in huis?’
‘Ik heb geen tijd om het je allemaal uit te leggen, Sanne. Pak zo veel mogelijk kleren en spullen in. Dingen die belangrijk voor je zijn. Voorlopig komen we niet meer terug, dus probeer niets te vergeten. Je hebt ongeveer een half uur.’
‘Maar…’
Maar voor ik mijn zin kan afmaken onderbreekt mijn moeder me.
‘Geen discussie nu. We leggen het later allemaal uit. Kleed je aan en pak zo veel mogelijk spullen in…’ Even valt er een stilte, maar dan gaat ze verder: ‘Ook al wordt er gezegd dat dat later ook nog wel kan.’ Mijn moeder kijkt me doordringend aan. ‘Heb je het begrepen, Sanne?’
Ik wil nog doorvragen, maar de vastberaden blik in mijn moeders ogen snoert me de mond. Ik knik.

 


Natasza Tardio (Assendelft, 1 december 1969)

 

De Marokkaanse romanschrijver, dichter en essayist Tahar Ben Jelloun werd geboren in Fez op 1 december 1944. Zie ook alle tags voor Tahar Ben Jelloun op dit blog.

Uit: L’ablation

“Je suis un hangar à souvenirs. Il suffit que je me baisse pour ramasser de quoi passer la journée
et surtout la nuit, car je suis insomniaque. Mes nuits sont blanches et inutiles. Mon insomnie ne me sert à rien, ni à lire ni à regarder un film ou écouter de la musique, ni à résoudre les énigmes de la science. Je ne suis pas un artiste, mais j’écris des poèmes que je ne montre pas et que je ne publierai jamais. Des poèmes où j’ose et dis tout, puis que je cache dans un tiroirsecret. Le jour, je suis chercheur en mathématiques, passionné par cette matière, même si j’en déplore la sécheresse et parfois l’aspect hermétique ou absurde.
J’ai toujours été attiré par cette discipline. Une véritable galaxie où je me réfugie même si j’y suis guetté par la folie. J’ai peur de finir ma vie dans un asile. Quelqu’un m’a dit un jour que les mathématiques et la poésie se ressemblaient. Elles obéissent à la même rigueur. Dans une formule, si l’on déplace une virgule on chamboule tout ; il en est de même en poésie, le mot doit être à sa place exacte, même si ce n’est pas sa place habituelle.
Mon insomnie est méchante. La nuit, tout m’énerve.
Tout m’exaspère. Je bute contre le temps. Je marche sur la tête, je parle tout seul, je gratte le plancher.
Je suis un autre. Je m’étonne moi-même d’être ainsi habité par un double qui attend le coucher du soleil pour me narguer et m’empêcher de tomber dans le puits du sommeil. Le sommeil est une question de chute dans le vide, dans l’inconnu. Je résiste. Mon corps se raidit, mes dents se serrent ( je porte des gouttières pour protéger mes dents qui ont tendance à s’entrechoquer et à grincer)
; je refuse la nuit.
Heure après heure, je voyage dans mon lit, changeant de position comme si mon corps était allongé sur une planche à clous. Je ne supporte pas le bruit feutré de la sonnerie du réveil. À quoi sert un réveil quand on ne dort pas ? Je pourrais intuitivement donner l’heure à n’importe quel moment de la nuit. Un jour je l’ai cassé, ça n’a pas résolu mon problème. C’était un réveil fabriqué en Chine. J’en ai acheté un autre, made in Germany. Il fait moins de bruit. Les objets sont mauvais. La nuit, le bois dont est fait mon lit travaille.”

 


Tahar Ben Jelloun (Fez, 1 december 1944)
Cover

 

De Britse dichter, schrijver, schilder, zanger en producer Billy Childish (echte naam William Charlie Mand) werd geboren op 1 december 1959 in Chatham, Kent. Zie ook alle tags voor Billy Childish op dit blog.

 

I am the strange hero of hunger (fragment)

Naturally I have no heros
I am my heros
I am my brothers
And sisters
I feel myself joined by the soul
With all buti
My hart sings with every brave endevor
With the strange wings of impossible butterflys
With every rock that breaths life into the world

I stand shoulder to shoulder with
All denouncers of meaness
I honour spirit and faith
And I uphold the glorious amiture
I am in love with desperate men
With desperate hands
Walking in 2nd hand shoes
Searching for god
And
Hearing god
And hating god
I am a desperate man buckled with fear
I am a desperate man who demands to be listend to
Who demands to connect
I am a desperate man who denounces the dullness of
Money
And status
I am a desperate man will not bow down to acolayed or
Success
I am a desperate man who loves the simplicity of painting
And hates gallarys and white walls and the dealers in art
Who loves unreasonableness
And hot headedness
Who loves contradiction
Hates publishing houses
And
Also I am Vincent Van Gogh
Hiroshige
And every living breathing artist
Who dares to draw god
On this planet

 


Billy Childish (Kent, 1 december 1959)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e december ook mijn vorige blog van vandaag.

Ernst Toller, Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Rex Stout. Henry Williamson

De Duitse dichter en schrijver Ernst Toller werd geboren op 1 december 1893 in Samotschin (tegenwoordig Szamocin). Zie ook alle tags voor Ernst Toller op dit blog.

Uit: Hoppla, wir leben!

Wilhelm Kilman. Wenn nicht …
Karl Thomas. Tot so oder so … Du, Albert marschierst Parademarsch, sechs Schritt hin und her, immer vom Fenster auf die Tür zu. Dann wird das Ochsenauge verdeckt für Sekunden, und dem draußen fällt’s nicht auf. Beim fünften Male springe ich ans Fenster, brech’ mit aller Kraft die Eisen los, und dann ade, Gevatter.
Eva Berg. Ich schrei«! Karl, ich küss’ dich tot.
Albert Kroll. Später.
Karl Thomas. Laß sie doch. Sie ist so jung.
Albert Kroll. Erst springt Karl ‘raus, als zweite Eva, dann packt Wilhelm Mutter Meller, schiebt sie hoch …
Wilhelm Kilman. Ja, ja … ich meine nur …
Frau Meller. Laß ihn zuerst… Mir braucht keiner zu helfen. Ich nehm’ es mit euch allen auf.
Albert Kroll. Maul nicht. Du kommst zuerst, dann Wilhelm, als letzter ich.
Wilhelm Kilman. Wenn die Flucht nicht gelingt. Wir sollten besser überlegen.
Albert Kroll. Wenn die Flucht nicht gelingt…
Karl Thomas. Weiß man je, ob Flucht gelingt? Wagen muß man, Genosse! Ein Revolutionär, der nicht wagt! Hättest bei Mutter Kaffee trinken sollen und nicht auf die Barrikaden gehen.
Wilhelm Kilman. Nachher wären wir alle verloren. Keine Hoffnung gäb’s mehr.
Karl Thomas. Hoffnung, zum Teufel! Auf was Hoffnung? Das Todesurteil ist gefällt. Seit zehn Tagen warten wir auf die Vollstreckung.
Frau Meller. Gestern abend haben sie nach den Adressen unserer Verwandten gefragt.
Karl Thomas. Auf was also Hoffnung? Eine Salve und, wenn sie schlecht trifft, als Zugabe den Fangschuß. Guter Sieg oder guter Tod – seit Jahrtausenden hat die Losung nicht gewechselt. Wilhelm Kilman duckt sich.) Oder… hast du um Gnade gewinselt? Dann schwör wenigstens, daß du schweigen wirst.
Wilhelm Kilman. Warum laßt ihr zu, daß er mich beleidigt? Hab’ ich nicht geschuftet Tag und Nacht? Seit fünfzehn Jahren schinde ich mich für die Partei, und heut muß ich mir sagen lassen… Mir wurde das Frühstück nicht am Bett serviert.”

 


Ernst Toller (1 december 1893 – 22 mei 1939)
Scene uit een opvoering in Riedstadt, 2017

 

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook alle tags voor Mihály Vörösmarty op dit blog.

 

The Call Of The Fatherland (Fragment)

Unto thy fatherland with dauntless heart
Be loyal, oh, Hungarian, for the soil
That was thy cradle will thy grave yet be,
The source and sum of all thy love and toil.

Beyond our frontiers is for thee no home,
Whether thy fate be happy or unblest,
Here only with thy strivings canst thou come,
Here only when thy woes are over, rest.

This earth thy sires have stained with noble blood,
And sanctified by deeds of splendid fame;
Throughout a thousand years hath brightly stood
The memory of their triumph and their name.

‘Twas here heroic Árpád and his horde
Fought for the fatherland, and it was here
That brave Hunyadi drew his conquering sword
And freed us from the yoke of many a year.

Oh, liberty, here have thy banners flown,
And here beneath their reddened folds have died
Our best and bravest – here the hero’s crown
Hath rimmed the forehead flushed with noble pride.

Amid disasters, after weary strife,
Diminished but not crushed, the nation clings
To the dear land that gave its fathers life,
And was the cradle of heroic kings.

Unto the home of all the nations, we,
Unto the world, unto creation, cry –
‘A thousand years of patient hope must be
Pregnant with fate – are we to live or die?’

 

Vertaald door Nora de Vallyi en Dorothy M. Stuart

 


Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)
Cover

 

De Russische dichter en schrijver Valery Bryusov werd geboren op 1 december 1873 in Moskou. Zie ook alle tags voor Valery Bryusov op dit blog.

 

The sea — in a peace

The sea — in a peace, long and lethal —
The movement — as if vaporized.
The sea — as if, made from cast metal,
A mirror of purified skies.

The stones, in hardness of doze,
The shores, by repose enslaved, —
Dream of the daring and joyous,
Honey and sour wave.

 

Security
1898

Just a few names reach us from the kingdom of Chronos —
From the previous worlds — from the centuries that passed;
Like the Altair’s beam, like a star, these few souls
Through the darkness of times shine forever to us.

And they pass by, they pass by, they pass by — the years,
Endless centuries of being — like waves or like shades.
How many intentions, thoughts and hopes, and tears!
Many millions I, which are vanished and dead!

And for me Homer is just a singer alone,
And the bright Altair is alone in skies…
But in dreams I see often the sphere unknown,
And the word, that is perishing near bright stars.

 

 
Valery Bryusov (1 december 1873 – 9 oktober 1924)
Als 26-jarige in 1899

 

De Amerikaanse schrijver Rex Stout werd geboren op 1 december 1886 in Noblesville, Indiana. Zie ook alle tags voor Rex Stout op dit blog.

Uit: The Hand in the Glove

“It was not surprising that Sylvia Raffray, on that Saturday in September, had occasion for discourse with various men, none of them utterly ordinary, and with one remarkable young woman; it was not surprising that all this happened without any special effort on Sylvia’s part, for she was rich, personable to an extreme, an orphan, and six months short of twenty-one years. She was intellectually unpretentious but not vapid; physically a fair focus for dreams but not a gasper—though a viscount stale from Oxford and dubbed her so; financially impregnable but not notorious.
As, around ten o’clock Saturday morning, she emerged from an elevator on the 28th floor of the Chemicals Building on 39th Street, her pretty lips were askew in a crooked line of worrisome determination and her lovely brown eyes were dark with trouble. But surely not a trouble that threatened her soul, for obviously she had not been losing any sleep; and, as she turned right and started down the wide corridor, there was no drag at all in the muscles of her happy young legs.
Twenty feet from the elevator door she stopped short. Facing her was a man who, meeting her from the opposite direction, had also stopped.
Sylvia showed surprise. “Well, hullo! I didn’t know you ever got as far south as this.” She looked down the corridor and back at him. “I suppose you’re buying aspirin wholesale?”
The man stammered, “Miss Raffray. Really.” He too looked along the corridor and back. “They don’t make aspirin, do they?”
She shook her head. “I guess not. I saw you come out of there. Not that it’s any of my business—but I didn’t know they had begun making chemicals out of brains.” She looked doubtful. “I don’t suppose that’s funny, either. Anyhow, nice to see you.” She took a step.
He put out a restraining hand, but without reaching her. He said somewhat loudly, “Miss Raffray!” in a tone of urgency and appeal. She halted, surprised again, and turned the brown eyes back to him. Always pale, he seemed a shade paler, now that she really looked at him. She saw that his stringy hair, objectionably thin for a man not yet forty, was as usual straggling on his forehead, that his large nostrils were faintly quivering from his perpetual mental excitement, which was also definitely objectionable, and that his pale inquisitive eyes appeared, even more than ordinarily, to emerge perceptibly from their sockets in the effort to see more, see deeper, see everything. None of this surprised her, but his tone did, and his hand reaching for her. She raised her brows at him.”

 


Rex Stout (1 december 1886 – 27 oktober 1975)

 

De Britse schrijver Henry Williamson werd geboren op 1 december 1895 in Londen. Zie ook alle tags voor Henry Williamson op dit blog.

Uit: The Voice of the Corn

The last labourer left the inn and the village slept. The walls of the cottages gleamed white under the dark thatch as the moonlight fell directly upon them. I was alone with the sapling wheat and all was still.
I was alone with the wheat that I loved. Moving over the field my feet were drenched in an instant by the dew. Lying at full length on the earth, I pressed my face among the sweet wistfulness of stalks, stained and glowing as with some lambent fire, pale, mysterious. On each pale flame-blade depended a small white light, a dew-drop in which the light of the moon was imprisoned. Each flag of wheat held the beauty of pure water, and within the sappy blades glowed the spirit of the earth in the spectral silence a voice spoke of its ancient lineage: of the slow horses that had strained to the wooden plough through the ages, scarring the glebe in long furrows that must be sown with corn; race after race of slow horses moving in jangling harness to the deep shouts of the heavy men. Generation after generation of men, bent with age and unceasing labour, plodding the earth, sowing the yellow grains that would produce a million million berries for mankind. Spring after spring, each with its glory of blue-winged swallows speeding, wheeling, falling through the azure, the cuckoo calling in the meadows and the lark-song shaking its silver earth chain as it strove to be free. Through all the sowings and the reapings for thousands of years the wheat had known that it was grown for man, and the soul of the wheat grew in the knowledge of its service. Lying there on the cool couch of the silver-flotten corn, with the soft earth under me, sweet with its scent of stored sunbeams, the beauty of the phantom wheat carried me away in a passion of sweet ecstasy. Faint as the sea-murmur within the shell, the voice of the corn came to the inward ear. Ever the same was the earth that it knew, the east washed with faint rosewater in the dayspring, the lark-flight loosened upon the bosom of the dawn wind, and the golden beams of the sun breasting the hills of the morning. It was but a moment since the wild men had goaded the sullen oxen, and with rude implements torn a living from the earth; all the great power of the wheat rested above the growing corn now, of kin to the grains beaten by oxen, and later, by the flails of the wretches who were ever hungry.”

 


Henry Williamson (1 december 1895 – 13 augustus 1977)
Cover

Herinnering aan Ramses Shaffy

Herinnering aan Ramses Shaffy

Nederlands grootste chansonnier Ramses Shaffy is vandaag precies negen jaar geleden op 76-jarige leeftijd overleden. Ramses Shaffy werd op 29 augustus 1933 geboren in de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine als zoon van een Egyptische diplomaat en een Poolse gravin van Russische afkomst. Zie ook alle tags voor Ramses Shaffy op dit blog.

 

Kleine kinderen

In de nacht lopen kleine kinderen op hun tenen
Ze zijn stiekem uit bed gegaan
Ze hebben hun pyjamaatjes aan
Ze lopen op blote voeten op de stenen
Zo koud, zo koud, maar nee
De kindertjes zijn stout

Het is de nacht dat alle kleine kinderen samenkomen
Hun vader en moeder weten het niet
Het is al zo laat dat niemand ze ziet
En iedereen denkt dat ze lekker dromen
Zo zacht, zo zacht, maar nee
Ze lopen zachtjes door de nacht

Aan het eind van de straat is het bos
Ze gaan zitten op het zachte mos
De een met een zuurtje, de ander een zuurstok
De een heeft een ijsje, de ander een radijsje
En ze snoepen er op los

In de dauw lopen kleine kinderen snel naar huis
Het wordt al lichter in de stad
Ze hebben zo’n plezier gehad
Nog even hollen en dan zijn ze thuis
Naar bedje toe, naar bedje toe
En mammie zegt ’s morgens
Schat, je ziet wat moe

 


Ramses Shaffy (29 augustus 1933 – 1 december 2009)
Cover

 

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Od9Ups1wf7s]