Anneke Brassinga, Li-Young Lee

De Nederlandse dichteres, schrijfster en vertaalster Anneke Brassinga werd geboren in Schaarsbergen op 20 augustus 1948. Zie ook alle tags voor Anneke Brassinga op dit blog.

Landgoed

Waar men kan rusten
in water en waterranonkel:
verzonken en kuis de sloot
onder bloemen, kamer van kristal
tranendal voor molenaars

wit en goed de armen om Ophelia
onaanraakbaar als kanalen op Mars.
Hier rust geluk in wanhoop,
leven van wind, geneurie
en rooskleurige zucht.

Twee koeien in de andere wereld
herkauwen hun voortbestaan
de ogen bedauwd van heimwee
naar honger
die niet zwicht voor gras.

 

Tuinman Zon

O blonde jonkman in het groen
vertier van kruinen die beladen staan
met blinkende, taaie waterdroppels
draaiende op rilling van licht.
Breek ze in kleuren
o blonde baron bij de rode
overdadig bloedige kardinaalsmuts.
Hij plukt juwelen uit de bomen,
zwingt het mes door geruis, door zuchten
en vogelgeluid. Hij gunt zich niet de tijd
tot oogst rijpt, tover geweckt is.
De tuin verdroomt heraldiek:
te groen om oud te zijn.
De blinde prins slaat heerlijk
stralend alles tot gisting, vormloos moes,
vruchtbare voortreffelijke mest.

Achter hagen slaap je met de roos.
Soms wankelt, het scheel gezicht
half afgewend, een kreupele
de poort uit –
een scheefgegroeid, vroeg oud gedicht.

 

Nabestaan

Hond die onder aarde dwaalt
zacht gras als een vacht.
Altijd het licht, de wei te zien
waar niemand speelt, na leven
gras beeft. Wie vergeten raakt
groeit. Gebaren verdwijnen
als stam achter blad, verleden
ontluikt in bloei ongekend. Nu
draagt grond betekenis: elk
voorjaar voortgeplant, nabestaand.

 

Anneke Brassinga (Schaarsbergen, 20 augustus 1948) 

 

De Amerikaanse dichter Li-Young Lee werd geboren op 19 augustus 1957 in Jakarta, Indonesië. Zie ook alle tags voor Li-Young Lee op dit blog.

 

Dit uur en wat dood is

Vanavond loopt mijn broer, met zware laarzen aan
door de kale kamers boven mijn hoofd,
opent en sluit deuren.
Waar zou hij naar zoeken in een leegstaand huis?
Wat zou hij daar in de hemel toch nodig hebben?
Herinnert hij zich zijn aarde, zijn in brand gestoken geboorteplaats?
Zijn liefde voor mij voelt als gemorst water
terugstromend in het vat.

Op dit uur is wat dood is rusteloos
en wat leeft, brandt.

Laat iemand zeggen dat hij nu moet slapen.

Mijn vader laat een lamp branden bij ons bed
en bereidt zich voor op onze reis.
Hij repareert tien gaten in de knieën
van vijf jongensbroeken.
Zijn liefde voor mij is als zijn naaien:
verschillende kleuren en teveel draad,
het stiksel ongelijk. Maar de naald prikt
er schoon doorheen met elke haal van zijn hand.

Op dit uur maakt wat dood is zich zorgen
en wat leeft is voortvluchtig.

Laat iemand zeggen dat hij nu moet slapen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Li-Young Lee (Jakarta, 19 augustus 1957)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e augustus ook mijn blog van 20 augustus 2019 en ook mijn blog van 20 augustus 2017 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.