De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Ernesto Sabato op dit blog.
Uit: Before the End (Vertaald door Marina Harss))
« Beneath his harshness, my father hid a more vulnerable side, a candid and generous heart. He had an amazing esthetic sense, and when the family moved to La Plata, he designed our house. Late in life, I became aware of his passion for plants, which he cared for with a tenderness that I had not seen before in his dealings with people. I have never known him to go back on his word, and with age, I was able to admire his fidelity to his friends. As in the case of Don Santiago, the town tailor who became ill with tuberculosis. When Doctor Helguera informed him that his only hope was to move to the mountains in Córdoba, my father accompanied him there in one of those tiny railway cabins in which contagion seemed guaranteed.
I always remember this attitude. It was an expression of his devotion for friendship, which I was only able to appreciate years after his death. Life can sometimes appear to be a long series of missed opportunities. One day, it was too late to tell him that we loved him despite everything and to thank him for his efforts to warn us of the inevitable misfortunes of life; these misfortunes teach us important lessons.
Not all my memories of my father are terrible; I remember with nostalgia some joys, like the evenings when I would sit on his knees and he would sing the songs from his home, or when, in the afternoon, after his card game at the Social Club, he would bring me a box of Mentolina, the mints that we all liked so much.
Unfortunately, he is gone now, and some fundamental things between us have remained unsaid. When love can no longer be expressed, and the old wounds are left untended, we discover the ultimate solitude: that of the lover without his beloved, the child without his parents, the father without his children.
Many years ago I went to that town, Paola de San Francesco, where my father fell in love with my mother. I caught a glimpse of his childhood in that eternally longed-for place, facing the Mediterranean, and my eyes clouded over.”
De Nederlandse dichter Wilfred Smit werd geboren in Soerabaja (Java, Nederlands Indië) op 24 juni 1933. Zie ook alle tags voor Wilfred Smit op dit blog.
Moment musical
Wat is een gastvrouw
een wondermooi ding van ver.
bijna een hoofd dat zoetjes
ronddraait in een kraag.
het kopje grijze thee
vaart naar de overkant;
twee lepels flirten – zo
plesant in deze schemer.
Slotpark
Toen onder noorderwind
de sparappels hun tocht
begonnen over de vijvers,
de pauwen waren afgedaald
van hun roodstenen muur,
verschoof een zonnewijzer
’t hele uur – ten teken
dat de koningin ’t gesprek
geopend had met de peon*
wiens handen wonderzacht
met paarden konden zijn.
De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook alle tags voor Yves Bonnefoy op dit blog.
L’imperfection est la cime
Il y avait qu’il fallait détruire et détruire et détruire,
Il y avait que le salut n’est qu’à ce prix.
Ruiner la face nue qui monte dans le marbre,
Marteler toute forme de beauté.
Aimer la perfection parce qu’elle est le seuil,
Mais la nier sitôt connue, l’oublier morte,
L’imperfection est la cime.
La seule rose
I
Il neige, c’est revenir dans une ville
Où, et je le découvre en avançant
Au hasard dans des rues qui toutes sont vides,
J’aurais vécu heureux une autre enfance.
Sous les flocons j’aperçois des façades
Qui ont beauté plus que rien de ce monde.
Seuls parmi nous Alberti puis San Gallo
A San Biagio, dans la salle la plus intense
Qu’ait bâtie le désir, ont approché
De cette perfection, de cette absence.
Et je regarde donc, avidement,
Ces masses que la neige me dérobe.
Je recherche surtout, dans la blancheur
Errante, ces frontons que je vois qui montent
A un plus haut niveau de l’apparence.
Ils déchirent la brume, c’est comme si
D’une main délivrée de la pesanteur
L’architecte d’ici avait fait vivre
D’un seul grand trait floral
La forme que voulait de siècle en siècle
La douleur d’être né dans la matière.
De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Zie ook alle tags voor Scott Oden op dit blog.
Uit: Men of Bronze
“The emblem painted on their shield faces, the uadjet, the all-seeing Eye of Horns, symbolized their task as guardians of the eastern frontier. Pharaoh paid them to be vigilant, to crush any intruders before they could reach even an abandoned ruin such as Leontopolis, and he paid them well. This time, though, the Medjay had failed their royal paymaster.
To a man, they froze as the rasp of metal on stone drifted through the mist; instinctively, their eyes sought out the massive silhouette of their commander. Phoenician by birth, Hasdrabal Barca ruled the Medjay with the tigerish strength of a born killer. Spear, arrow, torch, and sword, all this and more had touched his flesh, leaving behind the indelible scars of a lifetime spent waging war. He disdained a helmet; long black hair, shot through with gray, fell over his face as he stood with head bowed, straining to hear.
The clatter came again, followed by sibilant cursing.
Barca looked up; his eyes turned to slits, like splinters hacked from the iron gates of Tartarus. He motioned, and a young soldier, a Libyan, edged up to his side. The Phoenician dragged his index finger across his throat in a chilling pantomime. Nodding, the soldier handed his bow and shield off to another, removed his helmet, and drew a curved knife from the small of his back. Beneath a thatch of sandy hair, plastered with sweat, the young Medjay’s eyes shimmered with anticipation as he crept off to do Barca’s bidding.
Raids like this were nothing new. The desert-folk of Sinai, the Bedouin, encroached on Egypt’s borders every season, fleeing tribal feuds or seeking succor from generations of drought. The Medjay turned most back at the Walls of the Ruler, a line of ancient fortifications stretching from Pelusium on the coast, along the Bitter Lakes, to the Gulf of Suez. A few, though, slipped through the Medjay’s nets to plunder the border villages. Such was the fate of Habu, south of the vale of Tumilat, on the shores of the Great Bitter Lake.“
Cover
De Amerikaanse dichter, vertaler en etymoloog John Anthony Ciardi werd geboren op 24 juni 1916 in Boston. Zie ook alle tags voor John Ciardi op dit blog.
Lines
I did not have exactly a way of life
but the bee amazed me and the wind’s plenty
was almost believable. Hearing a magpie laugh
through a ghost town in Wyoming, saying Hello
in Cambridge, eating cheese by the frothy Rhine,
leaning from plexiglass over Tokyo,
I was not able to make one life of all
the presences I haunted. Still the bee
amazed me, and I did not care to call
accounts from the wind. Once only, at Pompeii,
I fell into a sleep I understood,
and woke to find I had not lost my way.
Philosophical Poem
The disease of civilization is not tools, citizen.
Ignorance might be closer to it.
Politics closer. But only Money
Will hit the brass tacks everyone wants to get down to
Squarely on the head.
Above all, I have no case against human nature.
Whatever that is, I like it.
I like mechanics with wrenches,
Taxi drivers’ photos on licenses,
Drunks lighting cigarettes.
What the hell else is there to like
After you’ve kissed your wife and gone to sleep?
I like everything but important people being important.
And academic people being academic.
What I like least is bookkeepers
Spending their human eyes on accounts receivable,
Interest receivable, payment due, balance on hand.
And columns of soldiers marching.
De Nederlandse schrijver en televisiemaker Matthijs Leonard Kleyn werd geboren in Leiden op 24 juni 1979. Zie ook alle tags voor Matthijs Kleyn op dit blog.
Uit: Vita
“Zorgvuldig had ik alles voorbereid. Ik had twee kaartjes gekocht, een voor een vriend, een voor mezelf. Ik had een tentje waar we samen in konden slapen en ik had Bellona verteld hoe belangrijk dit voor me was. Dat ik hiernaartoe moest met die vriend. Dat het ongepast zou zijn als zij mee zou gaan. Terwijl het eigenlijk juist om haar ging. Dat festival kon me gestolen worden en die vriend was inwisselbaar. Als ik maar even weg kon van haar. Een weekend in de modder was beter dan een weekend lang haar bagger over me heen. Op Lowlands zou de zon nog kunnen schijnen, thuis regende het gegarandeerd. Woorden, verwijten, tranen en argwaan.
Met de uitvinding van kogels kwam het kogelvrij vest en bij een miezerbui kun je een regenjas aantrekken, maar wanneer je liefje begint te schelden, sta je naakt.
Maandag was de mooiste dag van de week. Dan duurde het nog heel lang voor het weer weekend was. Op woensdag is de week doormidden, daar doen radiodeejays heel vrolijk over. Voor mij
was het een gitzwarte mededeling.
Als de verwijten niet op vrijdag begonnen, dan kwamen ze zaterdag en als ik zondagavond constateerde dat het niet was gebeurd, dan barstte het vlak daarna los. Doordeweeks was er geen vuiltje aan de lucht. Rond acht uur ’s avonds waren we beiden thuis en gingen we om elf uur naar bed. Maar wanneer ik langer dan drie uur in haar buurt was, trok de storm op. Eerst rustig, met een blik, daarna vol erin. En het gekke is dat ik niet kan navertellen waar het over ging. Dat durfde ik ook niet te vragen. Soms werd ik ’s nachts wakker omdat ze tegen me krijste. Rechtop in bed, in haar blauwe hemdje met spaghettibandjes.”
De Nederlandse schrijfster en journaliste Magdalena Hermina Székely-Lulofs werd geboren in Soerabaja op 24 juni 1899. Zie ook alle tags voor Madelon Székely-Lulofs op dit blog.
Uit: Rubber
“Het bleef stil. Een magere, schurftige hond, die onder het huis had liggen slapen, kwam te voorschijn, neusde wat over den grond en at met schrokkerige happen een paar kippen-vuiltjes op. Een kloek, die in het heete zand lag met haar kuikens, stond ineens overeind, klokkend van ongerustheid. De kuikens piepten verschrikt.
‘Eh…. ini bangsat andjing!!’ schold de vrouw verwoed, onverwacht uit haar traagheid losschietend. Met haar wijd van elkaar staande teenen raapte ze een tak van den grond, nam dien met haar hand over en smeet ermee naar den hond, die jankend weer onder het huis kroop….
Eindelijk kwamen twee mannen uit de struiken: de veerman en zijn hulp, Pâ Karmo. Pâ Karmo was een oude verschrompelde Javaan, een contractant, die na veel jaren van Deli-contract niet meer naar Java was teruggekeerd. Hij droeg wat hout over zijn schouder.
‘Wat dóe je?…. Waar hang je uit?!’ snauwde John tegen hem.
Pâ Karmo bleef even stil staan.
‘Maar ik heb toch brandhout gezocht,’ zei hij verongelijkt.
‘Kan me niks verdommen!’…. viel nu John woedend uit…. ‘je hebt bij de pont te zijn…. En nu gauw!…. Of ik sla je oude karkas in mekaar!!’
‘Slaan…. slaan….’ mopperde de oude, naar het huisje gaande, om het hout af te leveren. Hij wist wel, dat men hem niet meer sloeg. Sinds hij uit contract was sloeg men hem niet meer. En toewan van Laer was heelemaal niet zoo’n erge toewan! Soms schold hij…. En die Blanda’s hadden altijd zoo’n haast!
‘Schiet op!’ schreeuwde John.
‘Saja…. saja….’ Pâ Karmo schepte met een klapperdop een slok water uit een oud verroest petroleumblik, dat in het keukentje stond, trok zijn havelooze korte broek op en ging toen achter zijn vriend aan om te helpen.”
De voorstelling “Rubber” door het Nederlands Zangtheater, 2010
Onafhankelijk van geboortedata
De Nederlandse dichter Josse Kok werd geboren in Zeist in 1983.Kok woont in Dordrecht en werkt in een staalmagazijn. Zie ook alle tags voor Josse Kok op dit blog.
Gestrand
Vandaag moet iedereen het zien. De grove spatader,
het kwabbenland, het borrelende navelbad, de striae
van een rimpelheup, de allerkleinste schedeldeuk.
Vandaag is er geen hoongelach. De rauwe braadlap
vindt zijn spiegelbeeld in wat hij was of wie hij wordt,
een belhamel of mopperpot, versmeltend met het zand.
Schaamte is hier schaarse munt. Men rolt duinen uit
met wuivend vel en wentelt zich in Croma Light, jaagt
topless duizend kwallen op en spurt met rulle naad.
Vandaag lig ik, een lijkwit vod, midden in de blote wil.
Ik vind een zwaargewonde vlinder, leg hem in het gras
en bal mijn vuisten naar de zon. Dit lijf mag niet kapot.
Zie voor nog meer schrijvers van de 24e juni ook mijn blog van 24 juni 2013 en ook mijn blog van 24 juni 2011 deel 2.