De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans werd geboren in Hamme op 9 oktober 1957. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Brusselmans op dit blog.
Uit: Poppy en Eddie en Manon en Roy Harper
“M’n bril is de mooiste van Gent. Hij staat op m’n gezicht alsof hij nooit eerder ergens anders gestaan heeft. Hij past zodanig goed bij de kleur van m’n haar dat vrouwen in zwijm vallen. Soms vallen ze al in zwijm nog voor ze m’n schoenen gekust hebben. Een van die vrouwen, een bloemenverkoopstertje met het achtereind van een varken, kwam na het in zwijm vallen niet meer bij, hoezeer ik ook water in haar gezicht plensde, en daarna limonade, en vervolgens koffie, thee en urine, die ik betrok uit een aanpalend restaurant.
Nee, die vrouw bleef simpelweg in zwijm. Ik vroeg aan m’n bodyguard, Jerry Nüttbaum, een joodse wereldkampioen in de Japanse vechtsport Bukota, om de ambulance te bellen. Bij Bukota mag je je tegenstander niet raken, behalve met een gifslang. Ik hoorde Jerry zeggen: ‘Een vrouw, in zwijm, en snel wat. Ter hoogte van Graslei nummer twaalf. Of nee, dertien. Ik zat er eentje naast. Of ze nog ademt? Dat zul je haar straks zelf moeten vragen, ik houd me met dat soort dingen niet bezig.’
Ondertussen stond ik een beetje te praten met een man die me had aangesproken en die me vroeg wat ik van de huidige politieke situatie vond. ‘Een situatie zou ik het niet noemen,’ zei ik, ‘en daar houdt het niet bij op. Dus dat komt niet goed. Het anti protestantse fascisme rukt op. Als je een antiprotestant als buur hebt, sla hem dan maar meteen dood, voor het te laat is.’ De man luisterde ademloos naar mij, wat ik gewend ben. Na het bellen van de ambulance stond Jerry z’n haar te kammen. Daarvoor had hij m’n toestemming, ik ben niet het type dat een jood verbiedt om z’n haar te kammen. ‘Baas,’ zei hij tegen mij, ‘ben ik kaal aan het worden?’ ‘Ja,’ zei ik. Jerry pinkte een traantje weg. Hij is gevoelig. De man die met me had gepraat kreeg een inzinking en ging heen. Daar had je de ambulance. Ik wachtte z’n definitieve komst niet af, en samen met Jerry zette ik m’n weg voort naar café De Intrinsiek, ongeveer ter hoogte van de winkel waar je pruimensap kunt bestellen, en dat sap wordt dan twee dagen later per internet aan huis geleverd, als het al geleverd wordt.
In De Intrinsiek zou ik een interview hebben over m’n oeuvre, met de journalist Tanguy De Roovere, van het nieuwe roddelblad Rochel. Er was mij gezegd dat het een van de laatste interviews van De Roovere zou worden, vanwege z’n hersentumor zo groot als een discobol. Naar het schijnt kon je, als je in De Rooveres neusgaten keek, die tumor zien zitten. Ik was niet van plan om in De Rooveres neusgaten te kijken, en ik zou nog liever in de anus van een paard kijken om te zien of zich daar veel bindweefsel bevindt. Als ik het had gewild, ik had dierenarts kunnen worden voor je tot drie kunt tellen. De gaven en talenten die ik heb, die kun je niet in een ruimte krijgen met de afmetingen van Oceanië. Dierenarts werd ik niet, en ook niet econoom, loodgieter, filosoof, trambestuurder, veehandelaar, drummer, piloot, luitenant-generaal, pooier, ontwikkelaar of mathematicus, omdat ik tenslotte al snel de beste schrijver van Vlaanderen wenste te worden, en daarin slaagde voordat bij wijze van spreken de wind ging liggen en vervolgens opnieuw begon te waaien.”
Herman Brusselmans (Hamme, 9 oktober 1957)
De Poolse dichter en schrijver Tadeusz Różewicz werd geboren in Radomsko op 9 oktober 1921. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Tadeusz Różewicz op dit blog.
The Gate
Lasciate ogni speranza
Voi ch’entrate
abandon all hope
ye who enter here
the inscription at the entrance to the inferno
of Dante’s Divine Comedy
courage!
behind that gate
there is no hell
hell has been dismantled
by theologians
and deep psychologists
converted into allegory
for humanitarian and educational
reasons
courage!
behind that gate
the same thing begins again
two drunken grave-diggers
sit at the edge of a hole
they’re drinking non-alcoholic beer
and munching on sausage
winking at us
under the cross
they play soccer
with Adam’s skull
the hole awaits
tomorrow’s corpse
the “stiff” is on its way
courage!
here we will await
the final judgment
water gathers in the hole
cigarette butts are floating in it
courage!
behind that gate
there will neither be history
nor goodness nor poetry
and what will there be
dear stranger?
there will be stones
stone
upon stone
stone upon stone
and on that stone
one more
stone
Tadeusz Różewicz (9 oktober 1921 – 24 april 2014)
De Braziliaanse dichter en schrijver Mário de Andrade werd op 9 oktober 1893 in São Paulo in Brazilië geboren. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mário de Andrade op dit blog.
XXXIV
I’ll go to england
and tell all the ladies in england
that I don’t need them
because i have you.
I’ll go to italy
and i’ll tell all the women in italy
that I don’t need them
because I have you.
I’ll go to estados-unidos
and tell every lady on the estados-unidos
that I have nothing to do with them
because i have you.
then I’ll go to spain
and I’ll tell all the niñas in spain
that I ain’t got nothing to do with them
because I have you.
(etc.)
when I return to brazil
I’ll show you the sister of your hairs,
my triumphant constancy
It will be beautiful to see the sisters hugging on the street!
and I’ll still have to go to a land I know…
but it won’t be to scream my wild happiness..
it will be on a moving silent pilgrimage
of love, of recognition.
Vertaald door Ana Paula
Mário de Andrade (9 oktober 1893 – 25 februari 1945)
Cover
De Britse schrijver en filmmaker Colin Clark werd geboren op 9 oktober 1932 in Londen. Zie ook alle tags voor Colin Clark op dit blog.
Uit: My Week With Marilyn
“MONDAY 17 SEPTEMBER
(…)
“Colin! What are you doing here? It’s the middle of the night.’
‘I’m so sorry to disturb you. Everyone was worried that you might need a doctor and they said they’d heard you call my name…’
‘I am fine, Colin, especially when I am with you. I don’t want to see a doctor. They’re always telling me to explore my past.’
I leaned across her. ‘I don’t believe in exploring the past. I believe in exploring the future.’
There was a long pause.
‘What is going to happen next?’
‘You mean between us?’
‘Oh, no,’ I leaned back quickly. ‘I didn’t mean…’
‘Do you love me, Colin?’
How is it that beautiful women can throw me completely off balance just when I think I am in control? Every time Marilyn looked at me I seemed to lose my grip on reality. I was certainly at her mercy, but was it love.”
Colin Clark (9 oktober 1932-17 december 2002)
Michelle Williams en Eddie Redmayne als Marilyn en Colin Clark
in de film My Week With Marilyn uit 2011
De Joods-Duitse filoloog en schrijver Victor Klemperer werd geboren in Landsberg an der Warthe (tegenwoordig Gorzów Wielkopolski) op 9 oktober 1881. Zie ook alle tags voor Victor Klemperer op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010
Uit: Warum soll man nicht auf bessere Zeiten hoffen
„Victor Klemperer an Margarethe Riesenfeld
Dresden A 27 — Dolzschen, Am Kirschberg 19 17. Xi. 36 und 24. Xi
L. Grete —vielen herzlichen Dank für Deine Zeilen. Dass ich in Ma-schinenschrift antworte, nimmst Du wohl nicht übel; mcinc Handschrift ist allmählich ganz unleserlich geworden, und seit Jahr und Tag habe ich mich ffir alles längere Schreiben ganz motorisiert. Auch meine Arbeit skizziere ich nur noch mit der Hand und arbeite sie dann auf der Maschine aus. Was Du von Deinem Gesundheitszustand schreibst, ist we-nig erfreulich; aber ich erhoffe von Deiner so oft bewährten Vitalität zuversichtlich, dass Du Dich wieder aufrappeln, bes-sere Zeiten erleben und in ihnen frischer sein wirst. Von uns ist natürlich nicht viel Gutes 711 melden. Wir leben absolut isoliert, von allen gemieden und alle meidend. Eva ar-beitet nach Möglichkeit viel im Garten; das Gehen fallt ihr schwer, und so war sie lange ganz an das Haus gebunden. Im vorigen Winter fasste ich dann einen grossen Entschluss, lernte auf meine alten Tage — cs fiel mir greulich schwer, und in der Prüfung tthlte ich mich unbehaglicher als im Deetorexanten —, lernte aber dochAuto-fahren, kaufte ein altes, ziemlich gebrech-liches und tückisches Sechs-Cylinder-Ding, das wir seiner Eigenschaften halber den Bock nennen, und erwarb uns so eine gewisse Bewegungsfreiheit und Ablenkung. Wir haben im Sommer manche schöne, auch längere Fahrt gemacht, ich fahre jetzt schon recht passabel, leidenschaftlich gern und unermüd-lich — ich kann acht, neun Stunden am Steuer sitzen, oder könnte es noch, wenn das Geld dazu langte. Wir haben uns, pensioniert, wie wir sind, und vertragsgebrochen, wie man uns hat (kein Verleger darf mehr etwas von mir veröffentlichen), in allem sehr enschränken müssen. Frau Lehmann, die Wi rtschaf-reri n, is faded and Bone, dito das Telephon und manche andere C.ommodität. Um die Erhaltung des Bockes kämpfen wir ei-nen schweren Kampf, dessen Ausgang von Monat zu Monat in Frage gestellt ist.“
Victor Klemperer (9 oktober 1881 – 11 februari 1960)
Cover
De Russische dichteres en schrijfster Marina Tsvetájeva werd geboren op 9 oktober 1892 in Moskou. Zie ook alle tags voor Marína Tsvetájeva op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010
Uit:Briefwisseling. Marina Tsvetajeva & Rainer Maria Rilke, 1926 (Vertaald door Ronald Bos)
“Het eerste, wat me in uw brief op de hoogste vreugdetoren wierp (niet – tilde, niet – zette) was het woord ‘May’4., dat u met de y van de oude adel schreef. Mei met de i – zo iets als de eerste Mei, niet het feest van de arbeid, dat ooit nog zo mooi wordt (worden kan) – de matte mei van de bourgeoisie van verloofden en (niet zo erg) verliefden.
Enkele biografische (alleen de noodzakelijkste) aantekeningen: uit de Russische revolutie (niet het revolutionaire Rusland, de revolutie is een land met zijn eigen – en eeuwige – wetten!) vertrok ik – via Berlijn – naar Praag, met uw boeken. In Praag las ik voor het eerst de ‘Frühen Gedichte’. Zo kreeg ik Praag lief – op de eerste dag – door uw studententijd.
In Praag bleef ik van 1922-1925, drie jaren, in november 1925 vertrok ik naar Parijs. Was u daar toen nog?
In het geval u daar was:
Waarom ik niet naar u toe kwam? Omdat u mijn liefste bent – van de hele wereld. Heel simpel. En – omdat u mij niet kent. Uit lijdende trots, uit respect voor het toeval (of lot, dat kan ook). Uit – lafheid, misschien, om niet uw vreemde blik te moeten doorstaan – op de drempel van uw kamer. (Terwijl u niet vreemd was, kon u me toch niet aankijken! En hoe dan ook – die blik gold immers iedereen, omdat u mij niet kende! – dat betekent toch vreemd!)
Nog een: u zou mij altijd als Russin ervaren, ik – U – als een zuiver menselijke (goddelijke verschijning). Dat is het probleem van onze te individuele nationaliteit – dat alles wat ons ik is bij de Europeanen – Rus heet.
(Hetzelfde geval, bij ons met de Chinezen, Japanners, negers – erg verre of zeer wilde).
Rainer Maria, er is niets verloren, in het volgende jaar (1927) komt Boris en we zullen u bezoeken – waar u ook moge zijn. Boris ken ik niet goed en ik hou van hem zoals men alleen van de nooit-geziene (al geweest zijnd of nog komend: na-komend) of de er nooit geweest zijnde houdt. Hij is niet zo jong – 33, geloof ik, en toch jongensachtig. Hij lijkt in geen enkel opzicht op zijn vader (het beste wat een zoon kan doen). Ik geloof alleen in moederszonen. U bent ook een moederskind. Een man in de vrouwelijke lijn – en daarom zo rijk (tweeslachtigheid).
Hij is de eerste Russische dichter. Dat weet ik – en nog een paar, de anderen wachten tot hij dood is.”
Marína Tsvetájeva (9 oktober 1892 – 31 augustus 1941)
Marína Tsvetájeva en Rainer Maria Rilke: linosnedes door Natalia Moroz, 2004
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elaine Goodale Eastman werd geboren op 9 oktober 1863 in Mount Washington, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Elaine Goodale Eastman op dit blog.
Goldenrod
When the wayside tangles blaze
In the low September sun,
When the flowers of Summer days
Droop and wither, one by one,
Reaching up through bush and brier,
Sumptuous brow and heart of fire,
Flaunting high its wind-rocked plume,
Brave with wealth of native bloom, –
Goldenrod!
When the meadow, lately shorn,
Parched and languid, swoons with pain,
When her life-blood, night and morn,
Shrinks in every throbbing vein,
Round her fallen, tarnished urn
Leaping watch-fires brighter burn;
Royal arch o’er Autumn’s gate,
Bending low with lustrous weight, –
Goldenrod!
In the pasture’s rude embrace,
All o’errun with tangled vines,
Where the thistle claims its place,
And the straggling hedge confines,
Bearing still the sweet impress
Of unfettered loveliness,
In the field and by the wall,
Binding, clasping, crowning all, –
Goldenrod!
Nature lies disheveled pale,
With her feverish lips apart, –
Day by day the pulses fail,
Nearer to her bounding heart;
Yet that slackened grasp doth hold
Store of pure and genuine gold;
Quick thou comest, strong and free,
Type of all the wealth to be, –
Goldenrod!
Elaine Goodale Eastman (9 oktober 1863 – 24 december 1954)
Cover biografie
De Senegalese schrijver Léopold Senghor werd geboren op 9 oktober 1906 in het plaatsje Joal aan de Atlantische kust, zo’n 70 kilometer van de Senegalese hoofdstad Dakar. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Léopold Senghor op dit blog.
Midnight Elegy (Fragment)
I jump out of my bed, a leopard on my back, a swift simoon
silting up my throat.
—Oh if only I could collapse into blood and dung, into nothing!
I turn around among my books which watch me from the corner
of their eyes Six thousand lamps which burn 24 hours a day.
I’m standing, clear-headed, strangely clear-headed
And I’m handsome as a too-meter runner. As a rutting stallion of
Mauritania.
In my blood I carry a river of seeds to fertilize all the plains of
Byzantium
And the hills, the austere hills.
I’m the Lover and the locomotive with the well-oiled piston.
Sweetness of its strawberry lips, thickness of its stone body, sweet-
ness of its peach-secret
Its deep earth body open to the dark sower.
The spirit germinates under the groin in the womb of desire
Sex is an aerial in the midst of the Multiple where flashing mes-
sages are exchanged.
The music of love, the poem’s sacred rhythm can no longer pacify
me.
Lord, I must summon all my strength against despair
—Sweetness of the dagger in the heart, up to the hilt
Like a remorse. I’m not sure of dying.
Léopold Sédar Senghor (9 oktober 1906 – 20 december 2001)
Portret in het Field Museum in Chicago
De Deense dichter en schrijver Holger Drachmann werd geboren op 9 oktober 1846 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Holger Drachmann op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010
Uit: Er starb und wurde begraben (Vertaald door Otto Hauser)
„Lene – Ivars Frau – bekam ihn endlich dazu, daß er sich legte. Es war schwer genug, ihn dahin zu bringen. Denn er war ein Schufter, ein wortkarger, trockener, unermüdlicher Arbeiter. Er besaß das Boot, Lene besaß die Gerätschaften, als sie heirateten. Was Andreas betraf, so hatte er keinen Anteil; er arbeitete für Lohn – Prozente konnte man’s nennen; er war ein hübscher Kerl mit einem blühenden Gesicht, der Mund nur ein Strich, der nie zu einer ganzen Öffnung wurde; er redete noch weniger als Ivar, deshalb kamen die beiden vielleicht so gut aus. Er hatte nur eine einzige Leidenschaft: er tanzte – aber um des Tanzes selbst willen. Keine Liebelei, kein Herumstreichen zur Abendzeit. Wenn im Krug Winterball war, begann er mit dem ersten Mädchen bei der Tür, ob sie alt oder jung war, groß oder klein, und hörte mit der letzten auf. Dann war seine Joppe triefnaß, er ging sofort heim, legte sich in seinem Schweiß nieder, schlief ohne Träume und stand auf ohne Kopfweh.
Er hatte einmal mit Lene getanzt – drei Touren in einem Zug. Da er sie los ließ und sie sich setzte, sah sie ihn an, lächelte und sagte: »Du bist warm!«
Er sah auf den Boden und antwortete: »Es war gut, das!«
Diese Nacht konnte er gegen die Gewohnheit nicht einschlafen. Dann stand er auf und wechselte – nach einer plötzlichen Eingebung – sein Wollhemd. Es war zum ersten Mal. Und es half.
Sie tanzten nicht öfter miteinander, denn nun begann das lange Krankenlager. Ivars Rücken war »bös«; es mußte im Boote für zwei gearbeitet, für den Doktor, für die Fuhre zum Doktor, für die Medizin verdient werden; man mußte Wache halten, und doch sollte alles im Hause seinen Gang gehn. Lene und Andreas teilten sich in die Arbeit – immer ohne zu reden. Das schwere Krankenlager machte das Haus noch stiller; nur Ivars Wimmern und einmal dazwischen sein Schrei in den qualvollen Nächten unterbrach die Stille; und nach diesen Äußerungen, die den schwindenden Kräften abgerungen wurden, lastete das Schweigen und der Druck noch stärker auf dem kleinen Hausstand.
Der lange, niedrige Flügel war von etwa einem Dutzend Familien bewohnt. Die Ivar Asmussens wohnte im westlichen Giebel – zwei kleine Bodenzimmer mit einer Bretterwand mit gewürfeltem Tapetenpapier dazwischen. Die Küche war unten. Von da führte eine Stiege hinauf zu der schweren Bodentür mit dem abgenutzten Eisenring daran. Seit damals, da Lenes einziges Kind, die kleine Matte Marie, rücklings durch die Luke hinuntergefallen war, wurde diese Tür beständig geschlossen gehalten.“
Holger Drachmann (9 oktober 1846 – 14 januari 1908)
Portret door P. S. Krøyer, 1903-1907
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e oktober ook mijn blog van 9 oktober 2016 deel 2.