Jakob Wassermann, John Rechy, Chloé Delaume, Karel van de Woestijne, Boris Vian, Manolis Anagnostakis

De Duitse schrijver Jakob Wassermann werd geboren op 10 maart 1873 in Fürth. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008. en ook mijn blog van 10 maart 2009 en ook mijn blog van 10 maart 2010.

 

Uit: Caspar Hauser oder Die Trägheit des Herzens (Der fremde Jüngling) 

 

„In den ersten Sommertagen des Jahres 1828 liefen in Nürnberg sonderbare Gerüchte über einen Menschen, der im Vestnerturm auf der Burg in Gewahrsam gehalten wurde und der sowohl der Behörde wie den ihn beobachtenden Privatpersonen täglich mehr zu staunen gab.

Es war ein Jüngling von ungefähr siebzehn Jahren. Nie- mand wußte, woher er kam. Er selbst vermochte keine Auskunft darüber zu erteilen, denn er war der Sprache nicht mächtiger als ein zweijähriges Kind; nur wenige Worte konnte er deutlich aussprechen, und diese wiederholte er immer wieder mit lallender Zunge, bald klagend, bald freudig, als wenn kein Sinn dahintersteckte und sie nur unverstandene Zeichen seiner Angst oder seiner Lust waren.

Auch sein Gang glich dem eines Kindes, das gerade die ersten Schritte erlernt hat: nicht mit der Ferse berührte er zuerst den Boden, sondern trat schwerfällig und vorsichtig mit dem ganzen Fuße auf.

Die Nürnberger sind ein neugieriges Volk. Jeden Tag wanderten Hunderte den Burgberg hinauf und erklommen die zweiundneunzig Stufen des finstern alten Turmes, um den Fremdling zu sehen. In die halb verdunkelte Kammer zu treten, wo der Gefangene weilte, war untersagt, und so erblickten ihre dichtgedrängten Scharen von der Schwelle aus das wunderliche Menschenwesen, das in der entferntesten Ecke des Raumes kauerte und meist mit einem kleinen weißen Holzpferdchen spielte, das es zufällig bei den Kindern des Wärters gesehen und das man ihm, gerührt von dem unbeholfenen Stammeln seines Verlangens, geschenkt hatte. Seine Augen schienen das Licht nicht erfassen zu können; er hatte offenbar Furcht vor der Bewegung seines eignen Körpers, und wenn er seine Hände zum Tasten erhob, war es, als ob ihm die Luft dabei einen rätselhaften Widerstand entgegensetzte.”

 

 

Jakob Wassermann (10 maart 1873 – 1 januari 1934)

 

De Amerikaanse schrijver John Rechy werd geboren op 10 maart 1934 in El Paso, Texas. Zie ook mijn blog van 10 maart 2009 en ook mijn blog van 10 maart 2010.

 

Uit: The Life and Adventures of Lyle Clemens

 

“A view of Rio Escondido, where it all began.

The City of Rio Escondido-which means “hidden river” in Spanish-was not unlike other smallish cities that sprout within the environs of larger ones in Texas, cities that stay in a limbo of time at least ten years behind all others. The city boasted a population of “nearly 20,000”-a figure that did not include the seasonal migrants who worked and lived in the fertile fields outside the City. The permanent population was made up of mostly middle-class white people, middle to lower-class Mexican-Americans, some much better off, and a few rich white families with farms or ranches in what was referred to as the “Valley,” its denizens called cowboys, whether they rode a horse or not, and most did not.

Oleander shrubs, white, pink, red, with sparkling green leaves, added to the prettiness of the City with its tidy neighborhoods and small shopping center that outlined an old plaza-no building taller than three stories. No one was sure whether the hidden river-the Rio Grande-had ever really run here, but in the Valley a strait of luxuriant green trees dotted seasonally with flowers indicated where it might have flowed. There was a main library, a City Hall that was once a jail, four movie theaters, three grammar schools, one high school, two Catholic churches and four Protestant ones, and a Billy the Kid Museum that housed Western artifacts, including a hat that Bonnie had worn (with a band of artificial daisies Clyde had woven onto it), and a Texas history book open to a page with umber spatters-the blood of a former sheriff shot while he sat reading the Bible.

“Ain’t no discrimination in Ree-oh Escon-dee-doe,” the cheerful, rotund Mayor Gonzales was fond of saying at Chamber of Commerce meetings. That always got approving applause. Mayor Gonzales had inexplicably developed a Texas drawl; but to show his pride in his Latino roots, he sported a full, brushy black mustache that evoked Mexican rebels of the past.”

 

 

John Rechy (El Paso, 10 maart 1934)

 

 

 

De Franse schrijfster en performance artieste Chloé Delaume werd geboren als Nathalie Dalain op 10 maart 1973 in Parijs. Zie ook mijn blog van 10 maart 2009 en ook mijn blog van 10 maart 2010.

 

Uit: Dans ma maison sous terre

 

„Ce que je fais ici, c’est rester sur cette tombe, B5 touchée coulée. Assise. Parfois debout, devant ou à côté. Dedans il y a ma mère, et le grand-père dessus. Par-dessus. Je pense au bois, souvent. Au bois du vieux cercueil, juin 1983, il doit s’être fendu sous le poids de l’obèse, de l’obèse alcoolique, mars 1992.

Ebauche de pluie. Simulation d’humus. Quand l’eau est cordelée, les trous en débordent-ils. Papi maman gorgés. De la boue mètres cubes. Ce qu’il se passe dedans relève de l’obsession. Est-ce que c’est important, m’interroge Théophile, et je réponds que oui, c’est même capital. Théophile me promet : nous irons à la morgue. Mais m’interdit tout songe tressé d’inhumation. On ne vérifie pas à quoi ressemblent les morts une fois qu’ils sont rangés. On ne vérifie pas l’apparition de la tache verte au niveau des fosses iliaques, son extension qui finit par gagner progressivement toute la partie inférieure de l’abdomen. On ne vérifie pas la modification de la flore intestinale, la prolifération des mycètes, les altérations progressives du substrat. On ne vérifie pas si sous terre au bout de deux semaines apparaissent des mouches bleues. On ne vérifie pas, on ne vérifie rien. On doit tout oublier. Les larves et puis les vers, on ne les as pas vus donc ils n’existent pas. La cirrhose de Papi qui putréfie ruisselante sur les os de maman, ça doit rester secret. La recette des meilleures soupes ne circulent qu’en famille.“

 

 

Chloé Delaume (Parijs, 10 maart 1973)

 

 

 

De Vlaamse dichter en schrijver Karel van de Woestijne werd geboren te Gent op 10 maart 1878. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008. en ook mijn blog van 10 maart 2009 en ook mijn blog van 10 maart 2010.

O Late dag

O Late dag, gij smaakt naar water en naar rozen.
– Ik weet me alléen te zijn in ’t wijde, koele huis,
‘k geniet mijn eenzaamheid, ik voel mijn vrees verblozen;
ik voel ’t verléen vergaan in teder blaêr-gesuis.

Reeds neigt de zon ter rust en lijkt ’t gerijs der mane.
Er is geen komst die hoopt; er is geen leed dat wijkt.
Een vreed’ge staat regeert die, buiten wens en wanen,
vermeert een zoet betrouwe’ en dat me-zelf gelijkt.

En de avond staat gestrekt aan dezen muur vol bloemen
rijzig en ijl, gelijk de schaaûw der eeuwigheid…
Een bijen-zwerm die keert: ik hoor dees woorden zoemen
die ‘k, zwaar aan dracht, maar blijde en vroom, der Stilte wijd.
October draagt in vreê wie sober heeft genoten

October draagt in vreê wie sober heeft genoten
de zomer-vruchte’, in lusteloze rustigheid.
Maar ik, wiens dagen als een vlucht van vooglen vloden,
steeds onvoldaan, naar u die de een’ge Zomer zijt,
mij heeft de rille Herfst zijn wrangsten wijn gegoten…

Zult ge thans keren?… Mijn bezweren is te moe
dat het de laatste reize om uwe liefde doe.
– Misschien, misschien?… Ik voel in mij den tróost bezinken
dat beiden wij misschien, gesluiërd, de ogen toe,
denzelfden schampren wijn terzelfde schale drinken.

 

Karel van de Woestijne (10 maart 1878 – 24 augustus 1929)

 

 


De Franse schrijver, ingenieur, dichter, zanger en jazztrompettist
Boris Vian werd geboren in Ville-d’Avray op 10 maart 1920. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008. en ook mijn blog van 10 maart 2009 en ook mijn blog van 10 maart 2010. 


L’Evadé

Il a dévalé la colline

Ses pas faisaient rouler les pierres

Là-haut entre les quatre murs

La sirène chantait sans joie

 

Il respirait l’odeur des arbres

Avec son corps comme une forge

La lumière l’accompagnait

Et lui faisait danser son ombre

 

Pourvu qu’ils me laissent le temps

Il sautait à travers les herbes

Il a cueilli deux feuilles jaunes

Gorgées de sève et de soleil

 

Les canons d’acier bleu crachaient

De courtes flammes de feu sec

Pourvu qu’ils me laissent le temps

Il est arrivé près de l’eau

 

Il y a plongé son visage

Il riait de joie il a bu

Pourvu qu’ils me laissent le temps

Il s’est relevé pour sauter

 

Pourvu qu’ils me laissent le temps

Une abeille de cuivre chaud

L’a foudroyé sur l’autre rive

Le sang et l’eau se sont mêlés

 

Il avait eu le temps de voir

Le temps de boire à ce ruisseau

Le temps de porter à sa bouche

Deux feuilles gorgées de soleil

 

Le temps d’atteindre l’autre rive

Le temps de rire aux assassins

Le temps de courir vers la femme

 

Il avait eu le temps de vivre.

 

Boris Vian ( 10 maart 1920 – 23 juni 1959)

 

 

 

De Griekse dichter Manolis Anagnostakis werd geboren op 10 maart 1925 in Thessaloniki. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008. en ook mijn blog van 10 maart 2009 en ook mijn blog van 10 maart 2010. 

 

13-12-43

 

Remember me telling you: when the boats whistle don’t

be in the port.

But the day that was leaving was ours and we didn’t

want to ever let it go

A bitter handkerchief will greet the tedium of return.

It really was raining a lot and the streets were deserted

With a delicate, vaguely autumnal flavor

Closed windows and people so forgotten

– Why did they all leave us? Why did they all leave us?

I was clasping your hands

And there was nothing strange in my cry. 

 

. . . One day we’ll leave noiselessly and we’ll roam

Through roaring towns and over desolate seas

With but one desire burning on our lips

It is love that we sought and they denied it to us 

You forgot about our tears, our joys and our memories

Greeting while sails rippling in the wind

And maybe there’s nothing else left for us to remember.

 

The anguished Why heaves up in my soul

I suck in the air of loneliness and desertion

I knock on the walls of my damp prison and I don’t

expect an answer

No one will ever touch the extent of my affection

and sadness.

 

And you’re waiting for a letter which doesn’t come

A far-off voice revolves in your memory and fades away

While a mirror gloomily measures your face

Our lost ignorance, our lost wings.

 

 

Vertaald door Philip Ramp

 


Manolis Anagnostakis (10 maart 1925 – 22 juni 2005)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e maart ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.