Marica Bodrozić

De Duitse dichteres en schrijfster Marica Bodrozić werd geboren op 3 augustus 1973 in Zadvarje in het toenmalige Joegoslavië. Zie ook alle tags voor Marica Bodrozić op dit blog.

 

EIN KOLIBRI KAM UNVERWANDELT
in die Gattung der Träume hinein,
sah sich um, sah die dort vorhandenen
Menschen, malte seine Flügel blau und sagte
zu den Zweibeinigen: ich bin der Himmel.
Die Farbe sprach dafür.
Aber die Leute hatten keine Beweise.
Also schwiegen sie feige um die Schönheit
herum, gaben vor, Diplomatie zu betreiben.
Sie rechneten, betrieben Kalkulation
und teilten am Ende dem Kolibri mit,
man habe beschlossen, Farbe,
das sei Illusion. Der Vogel staunte,
er lernte das Staunen unvermittelt
von den Menschen, flog zu den lila Blüten,
setzte sich hin und packte sein Zauberbuch aus.
Dann blätterte er einige Mal hin und her,
verwandelte sich in einen Schmetterling,
malte seine Flügel blau und sagte
zu den Menschen: ich bin der Himmel.
Die Farbe sprach dafür.
Aber die neuen Kinder hatten keine Träume mehr.
Sie nahmen das sprechende Wunder
zwischen die Finger. Und erst der Staub
rief sie ins Staunen. Der Schmetterling
wurde unterdessen gelb, flog in die Urgegend
der Bilder, ruhte auf den reifenden Zitronen,
wurde ein Kolibri, kam unverwandelt
in die Gattung der Träume hinein,
sah sich um, sah die dort vorhandenen
Menschen, und hatte Geduld.

 

EEN KOLIBRIE KWAM ONVERANDERD
het genre van de dromen binnen,
keek om zich heen, zag de daar aanwezige
mensen, schilderde zijn vleugels blauw en zei
tegen de tweevoeters: ik ben de hemel.
De kleur sprak ervoor.
Maar de mensen hadden geen bewijs.
Dus zwegen ze laf om de schoonheid
heen, deden alsof ze diplomatie bedreven.
Ze maakten berekeningen en calculeerden
en deelden uiteindelijk aan de kolibrie mee
dat men besloten had dat kleur,
een illusie is. De vogel was verbaasd,
hij leerde plotseling verbaasd te staan
van de mensen, vloog naar de paarse bloemen,
ging zitten en pakte zijn magische boek uit.
Toen bladerde hij een paar keer heen en weer,
veranderde zichzelf in een vlinder,
schilderde zijn vleugels blauw en zei
tegen de mensen: ik ben de hemel.
De kleur sprak ervoor.
Maar de nieuwe kinderen hadden geen dromen meer.
Ze namen het pratende wonder
tussen de vingers. En pas het stof
wekte hun verbazing. De vlinder
werd ondertussen geel, vloog naar het oergebied
van de schilderijen, rustte op de rijpende citroenen,
werd een kolibrie, kwam onveranderd
het genre van de dromen binnen,
keek om zich heen, zag de daar aanwezige
mensen, en had geduld.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Marica Bodrozić (Zadvarje, 3 augustus 1973)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e augustus ook mijn blog van 3 augustus 2018 en ook mijn blog van 3 augustus 2016 en mijn blog van 3 augustus 2015 en eveneens van 3 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *