De Turkse schrijver Orhan Pamuk werd geboren op 7 juni 1952 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Orhan Pamuk op dit blog.
Uit: Dat vreemde in mijn hoofd (Vertaald door Hanneke van der Heijden en Margreet Dorleijn)
“Dit is het verhaal van het leven en de dromen van Mevlut Karataş, venter van boza en yoghurt. Mevlut werd in 1957 geboren in het westelijkste deel van Azië, in een armoedig Centraal-Anatolisch dorp, niet ver van een meer, dat je in de verte nevelig kon zien liggen. Op zijn twaalfde kwam hij naar Istanbul, de hoofdstad van de wereld, waar hij de rest van zijn leven zou doorbrengen. Toen hij vijfentwintig was schaakte hij een meisje, wat nogal vreemd verliep, de gebeurtenis bepaalde zijn hele verdere leven. Hij keerde terug naar Istanbul, trouwde en kreeg twee dochters. Hij werkte aan één stuk door en had allerlei baantjes, zo ventte hij yoghurt, werkte als ijscoman, verkocht rijst met kikkererwten, was kelner. Maar wat voor werk hij ook deed, het venten van boza en het verzinnen van vreemde dromen ’s avonds in de straten van Istanbul zou hij nooit opgeven.
Onze hoofdpersoon, Mevlut, was lang, hij had een sterk en tegelijk rank lichaam, en zag er goed uit. Hij had een jongensachtig gezicht dat vrouwen vertederde, donkerblond haar, en een oplettende en intelligente blik. Voor een beter begrip van het verhaal zal ik mijn lezers hier en daar nog eens aan die twee kenmerken van Mevlut herinneren, namelijk dat zijn gezicht niet alleen in zijn jeugd maar ook na zijn veertigste iets jongensachtigs had, en dat vrouwen hem knap vonden. Dat Mevlut altijd optimistisch en vol goede bedoelingen was – naïef volgens sommigen – hoef ik niet apart in herinnering te brengen, dat zult u vanzelf wel zien. Hadden mijn lezers net als ik met Mevlut kennis kunnen maken, dan zouden ze de vrouwen, die hem knap en jongensachtig vonden, gelijk gegeven hebben en hebben toegegeven dat ik niet overdrijf omwille van een kleurrijker verhaal. Laat ik meteen van de gelegenheid gebruikmaken om te zeggen dat dit boek geheel op ware gebeurtenissen berust, dat ik nergens de zaken zal aandikken, maar me ertoe beperk een aantal vreemde gebeurtenissen, die nu eenmaal hebben plaatsgevonden, op een rijtje te zetten zodat mijn lezers ze beter kunnen volgen.”
Orhan Pamuk (Istanbul, 7 juni 1952)
De Duitse schrijfster Monika Mann werd als vierde kind van Thomas Mann geboren op 7 juni 1910 in München. Zie ook alle tags voor Monika Mann op dit blog.
Uit:Das fahrende Haus
„Es war soweit – wiederum im Sommer –, daß ich vor den hohen Richter trat. In einem turnsaalartigen Archiv, wo Männer in Hemdärmeln und Goldbrillen zwischen Akten schwitzten, saßen wir, die Angeklagten – nein, die Antragsteller, Verfechter eines Titels, eines Rechts, auf langen Bänken oder Stühlchen und warteten. Emigranten aus aller Herren Länder – Japaner, Portoriker, Deutsche, Philippiner, Juden, Holländer, Franzosen, Neger – teils trüben und hungrigen Angesichts – erwarteten das Urteil, würden oder würden sie nicht jenen Titel, jenes Recht erlangen. Wir saßen 2, 3, 4 und 5 Stunden. Die Hitze war groß.
Der Straßenverkehr verhing sich klirrend in den Fenstern. Ab und zu verschwand einer von uns hinter einer Türe, wohin ein Mann in Hemdärmeln und Goldbrille aktenbeladen ihn beorderte. Ich erfuhr, daß dort eine Art Untergericht stattfand, eine Art Untergott waltete : Von ihm wurde man in das eigentliche Gemach und vor den eigentlichen Gott gestellt. Ich hatte das Haus am frühen Morgen betreten. Die Sonne kochte mittaglich, als ich von meinen beiden Zeugen schützend eingerahmt – als wir drei wie die Zinnsoldaten vor den Richter traten. Jetzt sah ich den Rhododendronwald Pennsylvaniens, der mit seinen rosa, weißen und blauen Blüten und seiner satten Ruh’ von der feuchten Hitze widerstrahlte – in dem ich die Constitution gelernt hatte, die Präsidenten, die 48 Staaten, und ich fühlte mich plötzlich wohl, glücklich. Ob ich Amerikas Ehre mit Waffen verteidigen wolle, hörte ich fragen. Nein, antwortete ich glücklich. Als der Richter mit freundlichem, ja gewinnendem Lächeln seine Frage wiederholt hatte, gab ich ihm das Ja, obwohl ich keine Waffe in den Händen gehabt hatte, obwohl ich mit Waffen nicht umzugehen wußte.“
Monika Mann (7 juni 1910 – 17 maart 1992)
Portret door Andreas Noßmann, 2010
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Nikki Giovanni werd geboren op 7 juni 1943 in Knoxville, Tennessee. Zie ook alle tags voor Nikki Giovanni op dit blog.
Walking Down Park
walking down park
amsterdam
or columbus do you ever stop
to think what it looked like
before it was an avenue
did you ever stop to think
what you walked
before you rode
subways to the stock
exchange (we can’t be on
the stock exchange
we are the stock
exchanged)
did you ever maybe wonder
what grass was like before
they rolled it
into a ball and called
it central park
where syphilitic dogs
and their two-legged tubercular
masters fertilize
the corners and side-walks
ever want to know what would happen
if your life could be fertilized
by a love thought
from a loved one
who loves you
ever look south
on a clear day and not see
time’s squares but see
tall Birch trees with sycamores
touching hands
and see gazelles running playfully
after the lions
ever hear the antelope bark
from the third floor apartment
ever, did you ever, sit down
and wonder about what freedom’s freedom
would bring
it’s so easy to be free
you start by loving yourself
then those who look like you
all else will come
naturally
ever wonder why
so much asphalt was laid
in so little space
probably so we would forget
the Iroquois, Algonquin
and Mohicans who could caress
the earth
ever think what Harlem would be
like if our herbs and roots and elephant ears
grew sending
a cacophony of sound to us
the parrot parroting black is beautiful black is beautiful
owls sending out whooooo’s making love …
and me and you just sitting in the sun trying
to find a way to get a banana tree from one of the monkeys
koala bears in the trees laughing at our listlessness
ever think its possible
for us to be
happy
Nikki Giovanni (Knoxville, 7 juni 1943)
Cover
De Amerikaanse schrijver Harry Crews werd geboren op 7 juni 1935 in Bacon County, Georgia. Zie ook alle tags voor Harry Crews op dit blog.
Uit: A Feast of Snakes
“White people were dangerous and snakes were dangerous and now the two were working together, each doing what the other told it to. She was sure she had seen a snake in a weeded ditch with the head of a white man. Right after she came out of the house on the way to Big Joe’s, which she had immediately forgotten, she saw it, long and black and diamond-patterned in the ditch with a white man’s head. It had blue eyes. The bluest eyes any white man ever had. She was sure she had seen it. She thought she had seen it. Maybe it was only a dream or a memory of another time. Whatever it was, she still saw it every time she closed her eyes, coiled there on the back of her eyelids, blue-eyed and dangerous.”
(…)
“He did not know what love was. And he did not know what good it was. But he knew he carried with him, a scabrous spot of rot, of contagion, for which there was no cure. Rage would not cure it. Indulgence made it worse, flamed it, made it grow like cancer. And it had ruined his life. Not now, not in this moment. Long before. The world had seemed a good and liveable place. Brutal, yes. but there was a certain joy in that. The brutality on the football fields, in the tonks, was celebration. Men were maimed without malice, sometimes–often even–in friendship. Lonely, yes. Running was lonely. Sweat was lonely. The pain of preparation was lonely. There’s no way to share a pulled hamstring with somebody else. There’s no way to farm out part of a twisted knee. But who in god’s name ever assumed otherwise? Once you know that it was all bearable.”
Harry Crews (7 juni 1935 – 28 maart 2012)
Cover
De Amerikaanse schrijfster Louise Erdrich werd geboren op 7 juni 1954 in Little Falls, Minnesota. Zie ook alle tags voor Louise Erdrich op dit blog.
Family Reunion (Fragment)
Headless and clenched in its armor, the snapper
is lugged home in the trunk for tomorrow’s soup.
Ray rolls it beneath a bush in the backyard and goes in
to sleep his own head off. Tomorrow I find
that the animal has dragged itself off.
I follow torn tracks up a slight hill and over
into a small stream that deepens and widens into a marsh.
Ray finds his way back through the room into his arms.
When the phonograph stops, he slumps hard in his hands
and the boys and their old man fold him into the car
where he curls around his bad heart, hearing how it knocks
and rattles at the bars of his ribs to break out.
Somehow we find our way back. Uncle Ray
sings an old song to the body that pulls him
toward home. The gray fins that his hands have become
screw their bones in the dashboard. His face
has the odd, calm patience of a child who has always
let bad wounds alone, or a creature that has lived
for a long time underwater. And the angels come
lowering their slings and litters.
Louise Erdrich (Little Falls, 7 juni 1954)
De Duitstalige dichteres Mascha Kaléko (eig. Golda Malka Aufen) werd geboren op 7 juni 1907 in Krenau of Schidlow in Galicië in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije, nu Polen. Zie ook alle tags voor Mascha Kaléko op dit blog
Heimweh, wonach?
Wenn ich „Heimweh“ sage, sag ich „Traum“.
Denn die alte Heimat gibt es kaum.
Wenn ich Heimweh sage, mein ich viel:
Was uns lange drückte im Exil.
Fremde sind wir nun im Heimatort.
Nur das „Weh“, es blieb.
Das „Heim“ ist fort.
Seiltänzerin ohne Netz
Mein Leben war ein Auf-dem-Seile-Schweben.
Doch war es um zwei Pfähle fest gespannt.
Nun aber ist das starke Seil gerissen:
Und meine Brücke ragt ins Niemandsland.
Und dennoch tanz ich und will gar nichts wissen,
Teils aus Gewohnheit, teils aus stolzem Zorn.
Die Menge starrt gebannt und hingerissen.
Doch gnade Gott mir, blicke ich nach vorn.
Mascha Kaléko (7 juni 1907 – 21 januari 1975)
Cover
De Nederlandse dichter Johannes Aloysius Antonius Engelman werd geboren in Utrecht op 7 juni 1900. Zie ook alle tags voor Jan Engelman op dit blog.
Zacht branden
Zacht branden van de teedre lenden:
een wiegeling, een wit satijn
aan mijne handen, de gewenden,
die met haar leest verzameld zijn
tot éne slag en in het stuwen
des bloeds niet laten van hun wit.
Die stem, die stameling bij ’t huwen:
wie zijt gij? – En het diepst bezit
de tweelingster, haar ogen, weergevonden
in de golven en het nachtstruweel
der haren, stromende ontbonden
op deze schouder en haar prille keel.
Conflict
Ik kuste de wreef, toen de fijne enkel:
haar schoot geurde wild als zo menig uur.
Maar zij trok het hemd weer over haar schenkel
en keerde zich zwijgende af, naar de muur.
Jan Engelman (Utrecht 7 juni 1900—Amsterdam 20 maart 1972)
Zie voor nog meer schrijvers van de 7e juni ook mijn blog van 7 juni 2015 deel 2.