Bij Sinterklaas
Sinterklaaslied
U zult het niet geloven
Maar mensen, het is waar
Ik heb alweer een beetje minder zin dan vorig jaar
Een beetje minder adem
Een beetje minder kracht Wat had u anders van zo’n hoogbejaarde man verwacht
Mijn knecht die staat te lachen
En huppelt op en neer
O nee, dat doet mijn paard, enfin, het hoeft voor mij niet meer
Het is hier in het noorden
Zo schemerig en koud
En wat ik ook vertel of doe, de kinderen blijven stout
Als ik in mijn kazuifel
Door Kathedralen schuifel
Dan kan het leven er nog wel mee door
Maar komt de maand november
Dan denk ik aan december
En met een holle stem bereid ik mij op ’t ergste voor
Illustratie uit St. Nikolaas en zijn knecht, Jan Schenkman (1905)
’t Is altijd weer die poespas
En steeds in vol ornaat
Ze noemen mij kapoentje, ik weet niet waar dat op slaat
En altijd die gezichten
Dat snerpende gezang
En niemand die beseft hoe ik naar mijn pensioen verlang
Ze hebben immers weken
Hier naar me uitgekeken
Belust op speculaas en pepernoot
Toe jongens, niet zo dringen
En geen beschadigingen
Hij komt, hij komt, de goede Sint, hij zit weer in de boot
De maan schijnt door de bomen
Het bos niet meer te zien
Maar ja, die zit daar lekker boven in zijn vliegmachien
En ik loop hier beneden
Van ’t kastje naar de muur
Er moet toch wel iets mis zijn met de maatschappijstructuur
Maar ik moet eerlijk zeggen
Ik vind het toch wel fijn
Om net zo populair als Drs. P te zijn..
Drs. P (Thun, 24 augustus 1919)
De Britse schrijver en regisseur Hanif Kureishi werd geboren op 5 december 1954 in Bromley, Kent. Zie ook alle tags voor Hanif Kureishi op dit blog.
Uit: Gabriel’s Gift
“Since Dad’s departure, Gabriel’s mother insisted that Hannah pick Gabriel up. Mum didn’t want to worry about him more than she already did.
Today, as Gabriel and Hannah rushed on, there was a sound behind them: it was either a giant clapping in their ears, or thunder. Going up the front path, a cloud of fog and hail descended and they couldn’t see in front of them. Gabriel tripped on the step, but luckily Hannah was ahead of him. At least she guaranteed a soft landing.
When Gabriel returned from school these days, the house almost echoed. Neither of his noisy, quarrelsome parents came to the door. Normally he, Mum and Dad would have Earl Grey in a pot, crumpets soggy with butter — “I love a bit of crumpet in the afternoon,” Dad would always say, a remark that could only have hastened his departure — and cakes; they loved anything involving cream and chocolate.
What had happened was this.
One evening, three months ago, Gabriel had looked out of the living room window and seen his father packing his clothes and guitars into the back of a friend’s van. Dad returned to the house, kissed his son, and waved at him from the street.
Gabriel had run to the gate. “Where are you going?”
“Away,” said Dad. “For a time.”
“On tour?”
“I’m afraid not.”
“On holiday?”
“No. No…”
“Where then?”
“Gabriel — “
“Is it my…er, bad behavior, that has caused this?”
“Could be…Oh, don’t be stupid.”
In a hurry to get away, and not wanting to talk, his father had stood there with his oldest guitar under one arm and a shaving bag, briefcase and trumpet under the other. For some reason he had a camera round his neck, as well as a bag out of which shirts were tumbling; his pockets were packed with underpants and socks; planted on his head were several woolly hats. »
Hanif Kureishi (Bromley, 5 december 1954)
Hier met David Bowie in 1992
De Amerikaanse schrijfster Joan Didion werd geboren in Sacramento Valley op 5 december 1934. Zie ook alle tags voor Joan Didion op dit blog.
Uit: Blauwe nachten (Vertaald door Marijke Versluys)
“In bepaalde wereldstreken treedt er voor en na de zomerzonnewende een periode op, van al met al enkele weken, waarin de schemeringen lang en blauw worden. De fase van die blauwe avonden doet zich niet voor in het subtropische Californië, waar ik gedurende de tijd die hier ter sprake komt grotendeels woonde en waar het daglicht snel eindigt en opgaat in de vlammende zonsondergang, maar wel in New York, waar ik tegenwoordig woon. Je merkt het pas wanneer april ten einde loopt en mei begint: een verandering in het jaargetijde, het wordt nog niet echt warmer – het wordt helemaal nog niet warmer – en toch lijkt de zomer opeens dichtbij, een mogelijkheid, een belofte zelfs. Je loopt langs een raam, je wandelt naar Central Park, en opeens omzweeft je de kleur blauw: het licht zelf is blauw, en in de loop van een uurtje wordt dat blauw dieper, intenser, ook al wordt het donkerder en vager, tot het ten slotte bij benadering iets heeft van het blauwe glas op een heldere dag in Chartres, of van de Tsjerenkovstraling die de brandstofstaven in het watervat van een kernreactor afgeven. De Fransen noemden dit tijdstip l’heure bleue. De blauwe uren, de avondschemering. De woorden roepen klanken en echo’s op – schemer, deemster, donkerte, duisternis – en brengen beelden mee van huizen die de luiken sluiten, van tuinen die schemerdonker worden, en van grasomzoomde rivieren die door de schaduw glippen. Tijdens die blauwe avonden heb je het idee dat de dag nooit voorbij zal zijn. Naarmate de blauwe avonden ten einde lopen (en dat gebeurt, onafwendbaar) bevangt je zelfs een lichte kou, een bang voorgevoel van ziekte, op het moment dat het je opvalt: het blauwe licht taant, de dagen korten al, de zomer is voorbij. Dit boek gaat over die blauwe avonden, want toen ik eraan begon bleken mijn gedachten steeds vaker af te dwalen naar ziekte, naar het ontbreken van een belofte, het slinken van de dagen, het onvermijdelijke verfletsen, het sterven van het licht. Blauwe avonden zijn het tegenovergestelde van het sterven van het licht, maar ze zijn er ook een voorafschaduwing van.”
Joan Didion (Sacramento Valley, 5 december 1934)
De Engelse dichteres en schrijfster Christina Georgina Rossetti werd geboren in Londen op 5 december 1830. Zie ook alle tags voor Christina Rossetti op dit blog.
Autumn Violets
Keep love for youth, and violets for the spring:
Of if these bloom when worn-out autumn grieves,
Let them lie hid in double shade of leaves,
Their own, and others dropped down withering;
For violets suit when home birds build and sing,
Not when the outbound bird a passage cleaves;
Not with dry stubble of mown harvest sheaves,
But when the green world buds to blossoming.
Keep violets for the spring, and love for youth,
Love that should dwell with beauty, mirth, and hope:
Or if a later sadder love be born,
Let this not look for grace beyond its scope,
But give itself, nor plead for answering truth—
A grateful Ruth tho’ gleaning scanty corn.
In the Bleak Midwinter
In the bleak midwinter, frosty wind made moan,
Earth stood hard as iron, water like a stone;
Snow had fallen, snow on snow, snow on snow,
In the bleak midwinter, long ago.
Our God, Heaven cannot hold Him, nor earth sustain;
Heaven and earth shall flee away when He comes to reign.
In the bleak midwinter a stable place sufficed
The Lord God Almighty, Jesus Christ.
Enough for Him, Whom cherubim, worship night and day,
Breastful of milk, and a mangerful of hay;
Enough for Him, Whom angels fall before,
The ox and ass and camel which adore.
Angels and archangels may have gathered there,
Cherubim and seraphim thronged the air;
But His mother only, in her maiden bliss,
Worshipped the beloved with a kiss.
What can I give Him, poor as I am?
If I were a shepherd, I would bring a lamb;
If I were a Wise Man, I would do my part;
Yet what I can I give Him: give my heart.
Christina Rossetti (5 december 1830 – 27 december 1894)
Portret door Dante Gabriel Rossetti, 1877
De Russische dichter Fjodor Tjoettsjev werd geboren op 5 december 1803 in Ovstug in het gouvernement Orjol. Zie ook alle tags voor Fjodor Tjoettsjev op dit blog.
Ik zag u pas – en het voorbije
Ik zag u pas – en het voorbije
Herleefde in mijn dode hart;
Ik dacht terug aan gouden tijden –
Een gloed verdreef de koude smart.
Zoals in ’t najaar kan gebeuren,
Een enk’le dag, een enkel uur
Wanneer het voorjaar aan komt geuren
Geraken we wat overstuur.
Aldus, door wemeling bezeten,
Van volheid uit vervlogen staat,
Met een vervoering lang vergeten,
Aanschouw ik nu dit lief gelaat…
Als na een eeuwenlange scheiding,
Bezie ik u, als in een droom, –
En daar – ik hoor de oude tijding
Nog niet verstomd en niet in toom…
Het is niet slechts wat over ging,
Maar ‘t leven dat opnieuw begint, –
Ik voel weer uw betovering,
Het is mijn ziel die u bemint!
Vertaald door Arie van der Ent
Fjodor Tjoettsjev (5 december 1803 – 27 juli 1873)
Lithografie van V.A. Brockhaus, 1874
Zie voor nog meer schrijvers van de 5e december ook mijn blog van 5 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.
Zie ook mijn blog van 5 december 2010 en eveneens mijn blog van 5 december 2009.