Christkindlmarkt auf dem Oberen Stadtplatz von Deggendorf door Peter Jaru, 2012
Im Advent
Horch! was klirrt an Thür und Fenstern, Horch! was rieselt durch den Wind? Seid nur ruhig, vor Gespenstern Fürchtet sich kein frommes Kind; Nur der Englein Flügelrauschen Hört es wachend und im Traum, Nur dem Christkind gilt sein Lauschen Mit dem schönen Weihnachtsbaum.
Christkind naht aus stillen Tritten Morgens, Abends, für und für, Horchet auf der Kinder Bitten Draußen vor der Stubenthür; Was es ihnen möge bringen Schönes, Gutes allerlei, Doch es fragt vor allen Dingen, Wer da gut und artig sei?
Ferne merkt es die Gedanken, Leise hört es jedes Wort, Da wo Linnen ist und Zanken, Schleicht es bang und traurig fort; Aber wo mit holden Scherzen Kinder froh beisammen sind, Ach, da freut sich deß von Herzen Das verborg’ne Weihnachtskind;
Freuet sich dem Fest entgegen, Wie die Kinder alle thun, Kann auch dieser Freude wegen Nimmer rasten, nimmer ruhn, Fliegt in heiligem Entzücken Himmelaus und Himmelan, Bis es alle Welt beglücken, Alle Kinder segnen kann.
Wollen denn des Kindleins warten, Warten, hoffen, früh und spät, Bis das Wünschen aller Arten Reichlich in Erfüllung geht, Bis du wirklich uns erscheinest, Christkind! in dem Strahlenkranz, Jung und Alt im Chor vereinest Um des Baumes Lichterglanz!
Karl Rudolf Hagenbach (4 maart 1801 – 7 juni 1874) Kerstmarkt op de Münsterplatz in Basel, de geboorteplaats van Karl Rudolf Hagenbach
als de stilte overstroomt het licht voor en na de ramp steden met de wind in hun haren omdat je graag rechtop staat om onder de bruggen het water van de snelle stroom en de levendige bron te zien rollen door de tijd als in je borstkast dan zie je ze van ver terugkomen Paul Celan en Virginia Woolf die haastig voortisnellen
Here is a meeting made of hidden joys Of lightenings cloistered in a narrow place From quiet hearts the sudden flame of praise And in the womb the quickening kick of grace. Two women on the very edge of things Unnoticed and unknown to men of power But in their flesh the hidden Spirit sings And in their lives the buds of blessing flower. And Mary stands with all we call ‘too young’, Elizabeth with all called ‘past their prime’ They sing today for all the great unsung Women who turned eternity to time Favoured of heaven, outcast on the earth Prophets who bring the best in us to birth.
Uit: In tijden van besmetting (Vertaald door Pietha de Voogd)
“De corona-epidemie maakt een goede kans om de belangrijkste gezondheidsdreiging van onze tijd te worden. Niet de eerste, niet de laatste, en misschien niet eens de huiveringwekkendste. Waarschijnlijk heeft ze tegen de tijd dat ze is uitgewoed niet meer slachtoffers gemaakt dan andere epidemieën, maar drie maanden na de uitbraak heeft ze al een record gebroken: sars-CoV-2 is het eerste nieuwe virus dat zich zo snel over de wereld heeft verspreid. Andere virussen die er sterk op lijken, zoals zijn voorganger sars-CoV, zijn in korte tijd tot staan gebracht. Weer andere, zoals hiv, hebben jarenlang in het geniep op ons liggen loeren. Maar sars-CoV-2 is driester. Zijn brutaliteit maakt ons iets duidelijk dat we al wisten maar nog niet zo goed konden inschatten: op hoeveel niveaus we, overal, met elkaar verbonden zijn, en de complexiteit van de wereld waarin we leven, zijn sociale, politieke, economische, maar ook interpersoonlijke en psychische samenhang. Ik schrijf dit op een uitzonderlijke 29ste februari, een zaterdag in dit schrikkeljaar. Het aantal bevestigde besmettingen in de wereld heeft de vijfentachtigduizend overschreden, waarvan tachtigduizend alleen al in China, en het aantal doden nadert de drieduizend. Deze merkwaardige boekhouding klinkt nu al drie maanden als ondertoon mee in mijn leven. Ook op dit moment heb ik de interactieve kaart van de Johns Hopkins University weer voor me. De verspreidingsgebieden worden aangegeven met een rode cirkel die scherp afsteekt tegen de grijze ondergrond: alarmerende kleuren die wel wat terughoudender hadden mogen worden uitgekozen. Maar goed, virussen zijn natuurlijk rood, en noodsituaties ook. China en Zuidoost-Azië zijn onder één grote vlek verdwenen, maar de hele wereld zit onder de rode vlekken, en die rash wordt gegarandeerd steeds ernstiger. Italië heeft zich, tot verrassing van velen, ontpopt als kampioen in de wedstrijd om welk land het griezeligst is. Maar dat is puur toeval. In een paar dagen tijd kunnen andere landen er zomaar slechter aan toe zijn dan wij.”
Onder: Verscheurde berglandschappen Met strepen sneeuw
Tussen twee lagen plexiglas: Een vlieg opgegroeid en gestrand In eindeloze ketens van afscheid En aankomsten waar ik zelf De zwakste en brekende schakel ben
Boven: Vorstheldere zon en wazige dromen Verwachting zekerheid
Vanbinnen: Verlangen. Bijna voordat Het afscheid in mij is neergedaald.
Johannes de Doper in de wildernis door Guernico, 1652
Johannes in der Wüste
“Und muss es sein: für Gott und Wahrheit sterben! Ich bin bereit! bin fest und froh entschlossen. Ein Dämmerschein, auf Erden ausgegossen. Sollt’ ich der nahen Sonne Seher werben.«
»Vereinigt sind viel tausend Himmelserben. Das Wasser, so der hohlen Hand entflossen, Befruchtete des Lebensbaumes Sprossen; Nun scheu’ ich nicht den Henkertod, den herben.”
Der Täufer betet in der Wüstenei, Die Zukunft legt er in des Höchsten Hände, Und fürchtet nicht und suchet nicht sein Ende.
Und wie er betet, wird die Seele frei. Sie fühlt zum Quell des Lichtes sich erhoben; Ein Quell des Lichtes strömt herab von oben.
Friedrich Treitschke, (29 augustus 1776 – 4 juni 1842) Kerstmarkt in Leipzig, de geboorteplaats van Friedrich Treitschke
„Als dann die Tage allmählich länger wurden, verwandelte sich der prasselnde Regen in milde Niederschläge, und morgens bedeckte Tau die Wiesen und Blumen mit einem Mantel aus leuchtenden Tropfen. Der Sonnenuntergang fand schier kein Ende. Mit seinem rosigen Licht streichelte er alle Dinge, als wollte er die Herrlichkeit der Welt bezeugen. Zuletzt kam der Sommer mit seiner zufriedenen Ruhe, und im Unterholz reiften die Heidelbeeren. Die Vögel hatten ihre Nester verlassen, um dem Abenteuer des Lebens entgegenzufliegen, und auch die Jungen in der Erde machten sich auf ihren wackeligen Pfötchen auf. Die Zeit der Stille und des Ausruhens war gekommen. Dann, eines Morgens, lag auf den höchsten Gipfel Schnee. Er bedeckte die Felsen, die Schluchten und die dunklen, niedrigen Latschenkiefern. Die Luft roch nun anders, die Schwalben des nahen Bauernhofs begannen sich im Flug zu sammeln, um in wärmere Länder zu ziehen, und auf dem weichen, mit Nadeln übersäten Waldboden wuchsen bald Pilze in allen Formen und Farben. Als der König der Hirsche auf die Lichtung herunterkam, um die Thronanwärter herauszufordern, waren die Lärchen schon flammend gelb, und mitten auf der Lichtung war eine winzige Tanne gewachsen. Sie war noch so klein und biegsam, dass sie sich kaum vom Gras unterschied. Nur deshalb gelang es ihr, die furiosen Turniere der Hirsche zu überleben. Das erste Schauspiel ihres sehr langen Lebens. —————
Jeder weiß, dass das Leben der Bäume nicht besonders aufregend sein kann. Naturgemäß sind sie gezwungen, immer am selben Ort zu bleiben, sie können nicht entscheiden, eine Reise zu machen, neue Länder zu erforschen oder sich auf die Suche nach einer verwandten Seele zu begeben. Wo der Himmel sie wachsen lässt, müssen sie für immer bleiben. Um Liebe zu finden und Nachwuchs zu zeugen, müssen sie auf den Wind vertrauen, auf die Insekten oder die Gefräßigkeit der Vögel. Um zu wachsen und weiterzuleben, müssen sie auf das Wasser warten, das ihnen der Himmel schickt. Nur im Tod unterscheiden sich ihre Leben. Manche werden von winzigen Käfern von innen heraus zerfressen und sinken in sich zusammen wie ein nasser Lappen, andere werden von Schimmel, Pilzen oder Parasiten befallen, die ihre Wurzeln zerstören. Manche sterben in einem Waldbrand, andere fallen unter dem Kreischen der Säge. Nur die langlebigsten, großen und einsamen Bäume genießen das Privileg, von einem Blitz getroffen zu werden.“
Voor de tijd die nodig is voordat een blauwe plek vervaagt voor het zware gewicht bij het uit bed komen, voor het grijze haar, voor de vermoeide korrel van de huid, voor de spider naevus en de drinkersneus voor de woordenschat van palliatie en Macmillan voor vrienden die de beste begrafenislezingen kennen,
voor de alledaagsheid van pijn, voor geduldig wachten voordat je de apotheker kunt vragen naar je medicatie voor elastische zwachtels en ulcusverbanden, voor het weten wat te zeggen als je vriendin zegt hoeveel ze hem nog steeds mist, voor het nodig hebben van een jas, ook al is het warm,
voor de tijd die een wond nodig heeft om te genezen, voor het vreemde medelijden dat je voelt voor de afwijzing op de wezenloos stellige gezichten van de jongeren die alles bezitten en weten, voor het naakte vlees van de volgende generatie, voor het woord ‘generatie’, dat vroeger niets betekende.
Niet dat een engel binnentrad (daarom) ontstelde haar. Zo min als andren om een zonnestraal of maneschijn bij nacht die in hun kamer stoornis heeft gebracht, opvliegen -, werd zij wegens de figuur waarin deze engel ging, gram te moede; het ontging haar haast, hoe de weg naar hier hard voor englen is. (O als wij bevroedden hoe rein ze was. Werd een hinde op ’t zicht van haar gelaat, die eens in ’t bos haar boeide, niet zo diep geraakt, dat op de stond hier, en zonder paar, uit haar de eenhoorn groeide, het dier uit licht, het reine dier -.) Niet dat hij binnentrad, maar dat hij dicht, als van een jongeling het aangezicht, zo bij haar bracht; dat zijn blik en degeen waarmee zij keek, zo in elkander sloegen als was daarbuiten alles eensklaps heen en, wat miljoenen zagen, wilden, droegen, in haar bijeengegaard: die twee alleen; zien en ’t geziene, oog en oogverblijden nergens anders dan op deze plaats -: zie, dat veroorzaakt schrik. En zij schrokken beiden.
Dan zong de engel haar zijn melodie.
Vertaald door Jozef van Acker
Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926) Italiaanse uitgave van Rilkes gedichten
Natuur maakt zich weer op, verft bruin wat naar omlaag moet tussen bomen die hun jas van hout weer dichtknopen en traag naar binnen keren. Vallend blad
dat aan de tongen van de wind kleeft, rochelt over het terras, rolt perken in, het draaihek van de weken door waarna het tot zichzelf verzacht.
Maar dennen, sparren houden hun groen hoog alsof het vastgenageld is, de bessen van de hulst zijn onderweg naar koningsrood terwijl de Schoonvrucht paarse trosjes aan zijn takken gordt.
De wind keert naar het oosten. De stilte wacht en wacht op wie verdween om weer te komen
Inge Boulonois (Alkmaar, 23 september 1945) Alkmaar in de Adventstijd
“Vannacht heb ik gedroomd dat hij weer thuis was. Ik stond in de achterkeuken aan het fornuis. Op de pot met aardappelen danste het deksel. De kat loerde naar het spek op het aanrecht. Rond mijn kuiten jengelden mijn dochters, nijdig van de honger. Ik hoorde hem bij de achterdeur de aarde uit de zolen van zijn schoeisel trappen, het gestamp van een kalf dat de kracht in zijn poten beproeft. Hoelang al had ik dat niet meer gehoord? Zijn tomeloosheid, zijn jeugd, die ik nimmer heb getemperd, die ik zelfs heb aangevuurd. Het kan niet, dacht ik, maar hij stond al in de lage nauwe hal tussen de achterkeuken en de rest van het huis, met zijn struise lijf tussen de muren en de zoldering geprangd. ‘Andrea,’ zei hij toen hij me zag. ‘Mijn zuster en mijn moeder.’ Ik omarmde hem, zoende hem. Op zijn wangen proefde ik aarde. In zijn haar, zijn stugge blonde lokken, koekten kluiten uitgedroogde modder. Ik zei, zo luchtig als ik maar kon, dat het eten bijna klaar was. Hij schudde het hoofd. ‘Ik wil me wassen,’ zei hij. Ik warmde ketels water en vulde de zinken badkuip. Toen hij uit zijn kleren stapte, eerst de veters van zijn laarzen losmaakte, dan zijn sokken uittrok, en dan zijn broek, draaide ik me om. Mijn dochters joelden toen hij zich neerliet in de kuip en speelden met hun vingers in het lauwe water. Hij nam hun handen, zacht en mollig als speldenkussens, tussen zijn duim en wijsvinger. Hij bleef maar over hun handpalmen wrijven. ‘De kinders die ik nooit heb gezien,’ zei hij.”
Das Mondlicht ruht wie Schnee so bleich Auf Dach und First in stiller Stunde, Und durch den weiten Traumbereich Geht weihevoll geheime Kunde: Mir ist, als stünde still die Zeit, Und dort sei Nazareth am Hügel, Und jenes Haus, mondglanzbeschneit, Es lausche bang dem Klang der Flügel.
So kehrt im Sternenlauf zurück Die ewig gnadenreiche Stunde, Da Erdenleid und Himmelsglück Versöhnt sich küßten Mund an Munde, Die Stunde, da beim Engelsgruß Des Vaters Wort ist Fleisch geworden, Und Stern an Stern zum Friedensschluß Rauschten in mächtigen Akkorden.
Mir ist, als stünde still die Zeit, Versenkt in ihrer Andacht Schauer, Als öffne sich der Himmel weit Dem Sehnenden aus Angst und Trauer; Wie einst im Kinderparadies Vermeint das Auge durchzudringen, Bis wo am Thron gebeugten Knies Die Seraphim ihr Loblied singen.
Lebendig webt und wogt die Nacht Von ungeahnten Heimlichkeiten; Ein neues Leben ist erwacht; Der Himmel ruht am Herz der Zeiten. O wundervoll Mysterium In dieses Lebens Nacht und Trauer; Wie fühlt die Seele freudig stumm Der Ewigkeit verhaltne Schauer!
Sternbilder zittern tief im Blau Gleichwie der Harfen goldne Saiten; Und, o! die wunderholde Frau, Die Auserwählte aller Zeiten! Es steigt ein süß-geheimes Graun Aus meines Herzens tiefster Fülle; Mir ist, als sei zum lichten Schaun Erblüht des Glaubens Knospenhülle,
Als sei die Zeitlichkeit verrauscht Und Erdenglück und -weh versunken; Denn meine ganze Seele lauscht Nur himmelan, vor Freude trunken. Die Nacht der Schatten ist vorbei; Es ruht beseligt das Verlangen, Und was der Friede Gottes sei, Ist leis dem Herzen aufgegangen.
Johannes Rothensteiner (21 januari 1860 – 26 september 1936) Kerstsfeer in St. Louis (Missouri), de geboorteplaats van Johannes Rothensteiner
Maanlicht nu boven Malibu De winternacht de paar sterren Ver weg miljoenen kilometers De zee gaat maar door Voor altijd over de hele aarde Ver zo ver als je lippen dichtbij zijn Gevuld met hetzelfde licht als je ogen Liefje liefje liefje De toekomst is allang voorbij En het verleden zal nooit gebeuren We hebben alleen dit Ons ene voor eeuwig Zo klein zo oneindig Zo kortstondig zo onmetelijk Onvergankelijk als onze handen die elkaar raken Zo onsterfelijk als de door vuur verlichte wijn die we drinken Almachtig als deze enkele kus Die geen begin heeft Die nooit Nooit zal Eindigen
De prediking van Johannes de Doper door Mattia Preti, ca. 1665. Fine Arts Museums of San Francisco
St. John Baptist
I When, for the fifteenth year, Tiberius Caesar Cursed, with his reign, the Roman world, Sharing the Near-East with a tribe of tetrarchs, The Word of God was made in far-off province: Deliverance from the herd of armored cattle, When, from the desert, John came down to Jordan.
But his prophetic messages Were worded in a code the scribes were not prepared to understand. Where, in their lexicons, was written: “Brood of vipers,” Applied, that is, to them?
“Who is this Lamb, Whose love Shall fall upon His people like an army: Who is this Savior, Whose sandal-latchet This furious Precursor is afraid to loose?”
His words of mercy and of patience shall be flails Appointed for the separation of the wheat and chaff. But who shall fear the violence And crisis of His threshing-floor Except the envious and selfish heart? Choose to be chaff, and fear the Winnower, For then you never will abide His Baptism of Fire and Spirit. You proud and strong, You confident in judgment and in understanding, You who have weighed and measured every sin And have so clearly analyzed the prophecies As to be blinded on the day of their fulfillment: Your might shall crumble and fall down before Him like a wall, And all the needy and the poor shall enter in, Pass through your ruins, and possess your kingdom.
This is the day that you shall hear and hate The voice of His beloved servant. This is the day your scrutiny shall fear A terrible and peaceful angel, dressed in skins, Knowing it is your greedy eyes, not his, that die of hunger. For God has known and loved him, from his mother’s womb, Remembering his name, filling his life with grace, Teaching him prophecy and wisdom, To burn before the Face of Christ, Name Him and vanish, like a proclamation.
II Tell us, Prophet, Whom you met upon the far frontier At the defended bridge, the guarded outpost.
“I passed the guards and sentries, Their lances did not stay me, or the gates of spikes
Or the abysses of the empty night. I walked on darkness
To the place of the appointed meeting: I took my sealed instructions, But did not wait For compliment or for congratulation from my hidden Captain. Even at my return I passed unseen beside the stern defenders In their nests of guns, And while the spies were trying to decode some secret In my plain, true name. I left them like the night wind.”
What did you learn on the wild mountain When hell came dancing on the noon-day rocks?
“I learned my hands could hold Rivers of water And spend them like an everlasting treasure. I learned to see the waking desert Smiling to behold me with the springs her ransom, Open her clear eyes in a miracle of transformation, And the dry wilderness Suddenly dressed in meadows, All garlanded with an embroidery of flowering orchards Sang with a virgin’s voice, Descending to her wedding in these waters With the Prince of Life. All barrenness and death lie drowned Here in the fountains He has sanctified, And the deep harps of Jordan Play to the contrite world as sweet as heaven.”
But did your eyes buy wrath and imprecation In the red cinemas of the mirage?
“My eyes did not consult the heat of the horizon: I did not imitate the spurious intrepidity Of that mad light full of revenge. God did not hide me in the desert to instruct my soul In the fascism of as asp or scorpion. The sun that burned me to an Arab taught me nothing: My mind is not in my skin. I went into the desert to receive The keys of my deliverance From image and from concept and from desire. I learned not wrath but love, Waiting in darkness for the secret stranger Who, like an inward fire, Would try me in the crucibles of His unconquerable Law: His heat, more searching than the breath of the Simoon, Separates love from hunger And peace from satiation, Burning, destroying all the matrices of anger and revenge. It is because my love, as strong as steel, is armed against all hate That those who hate their own lives fear me like a sabre.”
III St. John, strong Baptist, Angel before the face of the Messiah Desert-dweller, knowing the solitudes that lie Beyond anxiety and doubt, Eagle whose flight is higher than our atmosphere Of hesitation and surmise, You are the first Cistercian and the greatest Trappist: Never abandon us, your few but faithful children, For we remember your amazing life, Where you laid down for us the form and pattern of Our love for Christ, Being so close to Him you were His twin. Oh buy us, by your intercession, in your mighty heaven, Not your great name, St. John, or ministry, But oh, your solitude and death: And most of all, gain us your great command of graces, Making our poor hands also fountains full of life and wonder Spending, in endless rivers, to the universe, Christ, in secret, and His Father, and His sanctifying Spirit.
Thomas Merton (31 januari 1915 – 10 december 1968) Detail van het altaarretabel (het grootste in Frankrijk) in de kerk Saint-Pierre te Prades, de geboorteplaats van Thomas Merton.
Waar de doden ook zijn, daar zijn ze en Niets meer. Maar jij en ik kunnen verwachten Engelen te zien in het weidegras die lijken Op koeien – En waar we ook zijn in het paradijs in een gemeubileerde kamer zonder bad en zes verdiepingen hoog Is alles God! Wij lezen Elkaar voor, genietend van het geluid van de s’en Die uitglijden over de f’s en veel is goed Genoeg om het haar op ons hoofd overeind te laten staan, zoals Rilke en Wilfred Owen
Elke persoon die van een andere persoon houdt, Waar ook ter wereld, is bij ons in deze kamer – Ook al zijn er slagvelden.
Vertaald door Frans Roumen
Kenneth Patchen (13 december 1911 – 8 januari 1972)
De Annunciatie door Hendrick ter Brugghen, ca. 1624
Advent Calendar
He will come like last leaf’s fall.
One night when the November wind has flayed the trees to bone, and earth wakes choking on the mould, the soft shroud’s folding.
He will come like frost. One morning when the shrinking earth opens on mist, to find itself arrested in the net of alien, sword-set beauty.
He will come like dark. One evening when the bursting red December sun draws up the sheet and penny-masks its eye to yield the star-snowed fields of sky.
He will come, will come, will come like crying in the night, like blood, like breaking, as the earth writhes to toss him free. He will come like child.
Rowan Williams (Swansea, 14 juni 1950) Swansea in de kersttijd
Ik heb van mijn moeder geleerd hoe ik de levenden lief moet hebben, om voldoende vazen bij de hand te hebben voor het geval je je naar het ziekenhuis moet haasten met gesneden pioenrozen uit het perk, de zwarte mieren nog plakkend aan de knoppen. Ik heb geleerd om potten te bewaren groot genoeg om er fruitsalade in te conserveren voor een heel rouwend huishouden, om ingemaakte peren en perziken in blokjes te verdelen, om door donkerrode druivenschillen te snijden en de kweekzaadjes met een mespunt eraf te schrapen. Ik heb geleerd om een opgebaarde te bezoeken, ook al kende ik de overledene niet, om de vochtige handen te drukken van de levenden, om in hun ogen te kijken en medeleven te betuigen, alsof ik toen al het verlies begreep. Ik heb geleerd dat alles wat we ook maar zeggen niets betekent, wat iemand zich zal herinneren, is dat we kwamen. Ik leerde te geloven dat ik de kracht had om vreselijke pijnen te verzachten, significant als een engel. Als een dokter leerde ik uit andermans lijden mijn eigen bruikbaarheid te maken, en als je eenmaal weet hoe je dit doet, kun je nooit weigeren. Aan elk huis dat je betreedt, moet je genezing aanbieden: een chocoladetaart die je zelf hebt gebakken, de zegen van je stem, je kuise aanraking.
Quincy Market at Twilight door Laura Lee Zanghetti, 2012
Advent
We have tested and tasted too much, lover- Through a chink too wide there comes in no wonder. But here in the Advent-darkened room Where the dry black bread and the sugarless tea Of penance will charm back the luxury Of a child’s soul, we’ll return to Doom The knowledge we stole but could not use.
And the newness that was in every stale thing When we looked at it as children: the spirit-shocking Wonder in a black slanting Ulster hill Or the prophetic astonishment in the tedious talking Of an old fool will awake for us and bring You and me to the yard gate to watch the whins And the bog-holes, cart-tracks, old stables where Time begins.
O after Christmas we’ll have no need to go searching For the difference that sets an old phrase burning- We’ll hear it in the whispered argument of a churning Or in the streets where the village boys are lurching. And we’ll hear it among decent men too Who barrow dung in gardens under trees, Wherever life pours ordinary plenty. Won’t we be rich, my love and I, and God we shall not ask for reason’s payment, The why of heart-breaking strangeness in dreeping hedges Nor analyse God’s breath in common statement. We have thrown into the dust-bin the clay-minted wages Of pleasure, knowledge and the conscious hour- And Christ comes with a January flower.
Patrick Kavanagh (21 oktober 1904 – 30 november 1967) De Round Tower in Inniskeen, de geboorteplaats van Patrick Kavanagh
In the dark and damp of the alley cold, Lay the Christmas tree that hadn’t been sold; By a shopman dourly thrown outside; With the ruck and rubble of Christmas-tide; Trodden deep in the muck and mire, Unworthy even to feed a fire… So I stopped and salvaged that tarnished tree, And thus is the story it told to me:
“My Mother was Queen of the forest glade, And proudly I prospered in her shade; For she said to me: ‘When I am dead, You will be monarch in my stead, And reign, as I, for a hundred years, A tower of triumph amid your peers, When I crash in storm I will yield you space; Son, you will worthily take my place.’
“So I grew in grace like a happy child, In the heart of the forest free and wild; And the moss and the ferns were all about, And the craintive mice crept in and out; And a wood-dove swung on my highest twig, And a chipmunk chattered: ‘So big! So big!’ And a shy fawn nibbled a tender shoot, And a rabbit nibbled under my root… Oh, I was happy in rain and shine As I thought of the destiny that was mine! Then a man with an axe came cruising by And I knew that my fate was to fall and die.
“With a hundred others he packed me tight, And we drove to a magic city of light, To an avenue lined with Christmas trees, And I thought: may be I’ll be one of these, Tinselled with silver and tricked with gold, A lovely sight for a child to behold; A-glitter with lights of every hue, Ruby and emerald, orange and blue, And kiddies dancing, with shrieks of glee – One might fare worse than a Christmas tree.
“So they stood me up with a hundred more In the blaze of a big department store; But I thought of the forest dark and still, And the dew and the snow and the heat and the chill, And the soft chinook and the summer breeze, And the dappled deer and the birds and the bees… I was so homesick I wanted to cry, But patient I waited for someone to buy. And some said ‘Too big,’ and some ‘Too small,’ And some passed on saying nothing at all. Then a little boy cried: Ma, buy that one,’ But she shook her head: ‘Too dear, my son.” So the evening came, when they closed the store, And I was left on the littered floor, A tree unwanted, despised, unsold, Thrown out at last in the alley cold.”
Then I said: “Don’t sorrow; at least you’ll be A bright and beautiful New Year’s tree, All shimmer and glimmer and glow and gleam, A radiant sight like a fairy dream. For there is a little child I know, Who lives in poverty, want and woe; Who lies abed from morn to night, And never has known an hour’s delight…”
So I stood the tree at the foot of her bed: “Santa’s a little late,” I said. “Poor old chap! Snowbound on the way, But he’s here at last, so let’s be gay.” Then she woke from sleep and she saw you there, And her eyes were love and her lips were prayer. And her thin little arms were stretched to you With a yearning joy that they never knew. She woke from the darkest dark to see Like a heavenly vision, that Christmas Tree.
Her mother despaired and feared the end, But from that day she began to mend, To play, to sing, to laugh with glee… Bless you, O little Christmas Tree! You died, but your life was not in vain: You helped a child to forget her pain, And let hope live in our hearts again.
Robert W. Service (16 januari 1874 – 11 september 1958) Preston, Lancashire, de geboorteplaats van Robert W. Service, in de Adventstijd
