Tag: Albin Zollinger

De Beaumarchais, Albin Zollinger, Frances Brooke, William Congreve, Stanisław Grochowiak, Wolf von Niebelschütz, Maxime Alexandre

De Franse toneelschrijver Pierre Augustin Caron de Beaumarchais werd geboren op 24 januari 1732 in Parijs. Zie ook alle tags voor De Beaumarchais op dit blog.

Uit: Le barbier de Seville

„BARTHOLO
De sa femme ?
ROSINE
Je ne la suis pas encore. Mais pourquoi lui donnerait-on la préférence d’une indignité qu’on ne fait à personne ?
BARTHOLO
Vous voulez me faire prendre le change, et détourner mon attention du billet qui, sans doute, est une missive de quelque amant. Mais je le verrai, je vous assure.
ROSINE
Vous ne le verrez pas. Si vous m’approchez, je m’enfuis de cette maison, et je demande retraite au premier venu.
BARTHOLO
Qui ne vous recevra point.
ROSINE
C’est ce qu’il faudra voir.
BARTHOLO
Nous ne sommes pas ici en France, où l’on donne toujours raison aux femmes ; mais, pour vous en ôter la fantaisie, je vais fermer la porte.
ROSINE, pendant qu’il y va.
Ah Ciel ! que faire ? Mettons vite à la place la lettre de mon cousin, et donnons-lui beau jeu de la prendre. (Elle fait l’échange, et met la lettre du cousin dans sa pochette, de façon qu’elle sorte un peu.)
BARTHOLO, revenant.
Ah ! j’espère maintenant la voir.“

 

 
De Beaumarchais (24 januari 1732 – 18 mei 1799)
Scene uit een moderne opvoering in Aubervilliers, 2011

Lees verder “De Beaumarchais, Albin Zollinger, Frances Brooke, William Congreve, Stanisław Grochowiak, Wolf von Niebelschütz, Maxime Alexandre” →

De Beaumarchais, Albin Zollinger, Frances Brooke, William Congreve, Stanisław Grochowiak, Wolf von Niebelschütz, Maxime Alexandre

De Franse toneelschrijver Pierre Augustin Caron de Beaumarchais werd geboren op 24 januari 1732 in Parijs. Zie ook alle tags voor De Beaumarchais op dit blog.

Uit: Le barbier de Seville

“ROSINE
Mais, quelle idée avez-vous en insistant, Monsieur ? Est-ce encore quelque méfiance ?
BARTHOLO
Mais vous, quelle raison avez-vous de ne pas la montrer ?
ROSINE
Je vous répète, Monsieur, que ce papier n’est autre que la lettre de mon cousin, que vous m’avez rendue hier toute décachetée ; et puisqu’il en est question, je vous dirai tout net que cette liberté me déplaît excessivement.
BARTHOLO
Je ne vous entends pas.
ROSINE
Vais-je examiner les papiers qui vous arrivent ? Pourquoi vous donnez-vous les airs de toucher à ceux qui me sont adressés ? Si c’est jalousie, elle m’insulte ; s’il s’agit de l’abus d’une autorité usurpée, j’en suis plus révoltée encore.
BARTHOLO
Comment, révoltée ! Vous ne m’avez jamais parlé ainsi.
ROSINE
Si je me suis modérée jusqu’à ce jour, ce n’était pas pour vous donner le droit de m’offenser impunément.
BARTHOLO
De quelle offense parlez-vous ?
ROSINE
C’est qu’il est inouï qu’on se permette d’ouvrir les lettres de quelqu’un.”

 
De Beaumarchais (24 januari 1732 – 18 mei 1799)
Cover 

Lees verder “De Beaumarchais, Albin Zollinger, Frances Brooke, William Congreve, Stanisław Grochowiak, Wolf von Niebelschütz, Maxime Alexandre” →

Albin Zollinger, De Beaumarchais, Charles Sackville, John Donne, Frances Brooke, William Congreve

De Zwitserse dichter en schrijver Albin Zollinger werd geboren op 24 januari 1895 in Zürich. Zie ook mijn blog van 24 januari 2010 en ook mijn blog van 24 januari 2011.

 

Uit: Der halbe Mensch

„Zu Hause fand er die gesuchte Ruhe auch wieder nicht; das Heimweh nach der Fremde trieb ihn um, er schluchzte in den Nächten.

»Ihr wißt nichts um diese Begleiterscheinung unseres Wanderlebens,« klagte er dem Maler, »die unglückliche Liebe zu den Kindern, die wir immer dann wieder hergeben müssen, wenn wir uns so recht befreundet haben. Ich begehre für mich keinen Ruhm, keine Zukunft mehr; alles Gefühl hat sich mir in das Verlangen, dorthin zurückzugehen, verwandelt. Man führt im Herzen dann alles so weiter: wie die Wiesen reifen, wie die jungen Störche wachsen, wie des Abends die Brunnen überlaufen – und wie die Kleinen größer werden, diese Bauernjungen mit ihren so reinen Augen, die blonden, mütterlichen Mägdlein; aber niemand sieht auch nur herum, die Tage kommen und gehen, und es macht den Eindruck, wenn keiner nach uns verlangt, als ob wir in unserer Liebe allein stünden und für nichts dermaßen litten; man sieht sich versucht, an allem Sinn und allem Ehrwürdigen zu verzweifeln. Nach Jahren einmal kann es wohl geschehen, daß plötzlich ein Herbstgeruch uns das ganze unsägliche Land aus der Seele hebt. Ach man leidet ja nur!« rief er unwillig, indem er sich in das Gras ausstreckte.

Nach einer Weile saß er wieder da und blickte auf die Leinwand, die Alder färbte. Dieser hatte begonnen, ihm über seine Beziehungen zu dem Studenten Homberger freundliche Vorwürfe zu machen. Er vernahm sie gedankenvoll, aber wenig beirrt und ging, auch als Guido verstummte, nicht darauf ein.

»Ich weiß gar nichts von Priska,« erwiderte er vielmehr, um den Spieß zu drehen oder doch abzulenken. »Seid ihr eigentlich uneins?«

»Uneins gerade nicht, aber doch auch nicht einig,« versetzte der Maler mit halbem Lachen. »Es hat sich ergeben, daß dieses Mädchen mich eben dennoch nichts angeht. All die Herzensgewißheit war ein Irrtum, alle Zartheit und Verzückung ein Diebstahl, mein Lieber. Wer hätte es gedacht! „

 

Albin Zollinger (24 januari 1895 – 7 november 1941)

Lees verder “Albin Zollinger, De Beaumarchais, Charles Sackville, John Donne, Frances Brooke, William Congreve” →

Edith Wharton, Stanisław Grochowiak, Wolf von Niebelschütz, Albin Zollinger, Maxime Alexandre

De Amerikaanse schrijfster Edith Wharton werd geboren op 24 januari 1862 in New York. Zie ook mijn blog van 24 januari 2007 en ook mijn blog van 24 januari 2009 en ook mijn blog van 24 januari 2010.

 

Uit: Ethan Frome

 

„The village lay under two feet of snow, with drifts at the windy corners. In a sky of iron the points of the Dipper hung like icicles and Orion flashed his cold fires. The moon had set, but the night was so transparent that the white house-fronts between the elms looked gray against the snow, clumps of bushes made black stains on it, and the basement windows of the church sent shafts of yellow light far across the endless undulations. Young Ethan Frome walked at a quick pace along the deserted street, past the bank and Michael Eady’s new brick store and Lawyer Varnum’s house with the two black Norway spruces at the gate. Opposite the Varnum gate, where the road fell away toward the Corbury valley, the church reared its slim white steeple and narrow peristyle. As the young man walked toward it the upper windows drew a black arcade along the side wall of the building, but from the lower openings, on the side where the ground sloped steeply down to the Corbury road, the light shot its long bars, illuminating many fresh furrows in the track leading to the basement door, and showing, under an adjoining shed, a line of sleighs with heavily blanketed horses.
The night was perfectly still, and the air so dry and pure that it gave little sensation of cold. The effect produced on Frome was rather of a complete absence of atmosphere, as though nothing less tenuous than ether intervened between the white earth under his feet and the metallic dome overhead. “It’s like being in an exhausted receiver,” he thought. Four or five years earlier he had taken a year’s course at a technological college at Worcester, and dabbled in the laboratory with a friendly professor of physics; and the images supplied by that experience still cropped up, at unexpected moments, through the totally different associations of thought in which he had since been living. His father’s death, and the misfortunes following it, had put a premature end to Ethan’s studies; but though they had not gone far enough to be of much practical use they had fed his fancy and made him aware of huge cloudy meanings behind the daily face of things.“ 

 

 

Edith Wharton (24 januari 1862 – 11 augustus 1937) 

 

Lees verder “Edith Wharton, Stanisław Grochowiak, Wolf von Niebelschütz, Albin Zollinger, Maxime Alexandre” →

Maxime Alexandre, Albin Zollinger, Edith Wharton, De Beaumarchais, Charles Sackville, John Donne, Frances Brooke, William Congreve

De Elzasser dichter en schrijver Maxime Alexandre werd geboren op 24 januari 1899 in Wolfisheim. De familie was Duitstalig, maar wel francofiel. Kort voor WO I verhuisde de familie naar Lausanne in Zwitserland. Daar kwam Alexandre in contact met René Schickele en Romain Rolland. In Zürich leerde hij Hans Arp kennen. Begin jaren twintig verhuisde hij naar Parijs waar hij tot de surrealisten ging behoren rond André Breton, Robert Desnos en Benjamin Péret. Na WO II verwerkte hij veel van zijn traumatische ervaringen uit de oorlog in zijn werk. Onder invloed van Paul Claudel bekeerde hij zich tot het katholicisme en in 1949 werd hij gedoopt.

 

Hälfte des Lebens

 

Mit gelben Birrnen hänget
Und voll rnit wilden Rosen
Das Land in den See.
Ihr holden Schwäne,
Und trunken von Küssen
Tunkt ihr das Haupt
Ins heilignüchterne Wasser.

 

Weh rnir, wo nehm’ ich, wenn
Es Winter ist, die Blumen, and wo
Den Sonnenschein
Und Schatten der Erde ?
Die Mauern stehn
Sprachlos und kalt, im Winde
Klirren die Fahnen.

 

alexandre

Maxime Alexandre (24 januari 1899 – 12 september 1976)

 

De Zwitserse dichter en schrijver Albin Zollinger werd geboren op 24 januari 1895 in Zürich. Hij groeide op in Rüti ZH en in Argentinië, waar zijn ouders een nieuw bestaan probeerden op te bouwen. In In Küsnacht volgde hij een lerarenopleiding. Hij kreeg uiteindelijk een vaste aanstelling in Oerlikon. In 1921 publiceerde hij zijn eerste roman. Zollinger is altijd naast zijn andere werk blijven schrijven. Het liefst deed hij dat in koffiehuizen. Legendarisch is zijn marmeren tafeltje in Café Terrasse, gedurende de jaren dertig.

 

Südliche Gesichte

 

In der Luft sind Bildhauer
Und das Meer.

 

Vulkane qualmen blaue
Pinienwälder!

 

Der braune Bauer pflückt Mais
Und singt irgendwo.

 

Kürbis badet im Kraut
Süss schwellender Klostergärten.

 

Und Gitter von Licht
Glimmen auf kühlen Fliesen,

 

In den Spiegeln der Mädchen,
Vor Altären.

 

Disteln im Maul
Wehklagen die Esel

 

Hinüber zu flimmernden Inseln.

 

zollinger

Albin Zollinger (24 januari 1895 – 7 november 1941)

 

 

De Australische schrijfster Ethel Turner werd geboren op 24 januari 1872 in Doncaster in England. Zij begon aan haar schrijversloopbaan toen zij op 18-jarige leeftijd samen met haar zus een krantke voor jonge mensen oprichtte. In 1896 trouwde zij met de advocaat Raine Curlewis. Zij verhuisden naar Middle Harbour. In het huis daar, Avenel, bleef Turner de rest van haar leven wonen. Haar bekendste boek is Seven Little Australians uit 1894. In 1939 werd het verfimd. In 1979 volgde een tiendelige tv-serie. Turner schreef veertig romans, kinderboeken, korte verhalen en gedichten.

 

Uit: Seven Little Australians

 

„It may be that the miasmas of naughtiness develop best in the sunny brilliancy, of our atmosphere.  It may be that the land and the people are young-hearted together, and the children’s spirits not crushed and saddened by the shadow of long years’ sorrowful history.

There is a lurking sparkle of joyousness and rebellion and mischief in nature here, and therefore in children.

Often the light grows dull and the bright colouring fades to neutral tints in the dust and heat of the day.  But when it survives play-days and school-days, circumstances alone determine whether the electric sparkle shall go to play will-o’-the-wisp with the larrikin type, or warm the breasts of the spirited,

single-hearted, loyal ones who alone can “advance Australia.”

Enough of such talk.  Let me tell you about my seven select spirits.  They are having nursery tea at the present moment with a minimum of comfort and a maximum of noise, so if you can bear a deafening babel of voices and an unmusical clitter-clatter of crockery I will take you inside the room and introduce them to you.

Nursery tea is more an English institution than an Australian one; there is a kind of _bon camaraderie_ feeling between parents and young folks here, and an utter absence of veneration on the part of

the latter.  So even in the most wealthy families it seldom happens that the parents dine in sol
emn state alone, while the children are having a simple tea in another room: they all assemble around the same board, and the young ones partake of the same dishes, and sustain their parts in the conversation right nobly.“

 

Turner

Ethel Turner (24 januari 1872 – 8 april 1958)

 

De Amerikaanse schrijfster Edith Wharton werd geboren op 24 januari 1862 in New York. Zie ook mijn blog van 24 januari 2007 en ook mijn blog van 24 januari 2009.

 

Uit: The Lady’s Maid’s Bell

 

„It was the autumn after I had the typhoid. I’d been three months in hospital, and when I came out I looked so weak and tottery that the two or three ladies I applied to were afraid to engage me. Most of my money was gone, and after I’d boarded for two months, hanging about the employment agencies, and answering any advertisement that looked any way respectable, I pretty nearly lost heart, for fretting hadn’t made me fatter, and I didn’t see why my luck should ever turn. It did though – or I thought so at the time. A Mrs. Railton, a friend of the lady that first brought me out to the States, met me one day and stopped to speak to me: she was one that had always a friendly way with her. She asked me what ailed me to look so white, and when I told her, “Why, Hartley,” says she, “I believe I’ve got the very place for you. Come in tomorrow and we’ll talk about it.”

The next day, when I called, she told me the lady she’d in mind was a niece of hers, a Mrs. Brympton, a youngish lady, but something of an invalid, who lived all the year round at her country place on the Hudson, owing to not being able to stand the fatigue of town life.

“Now, Hartley,” Mrs. Railton said, in that cheery way that always made me feel things must be going to take a turn for the better – “now understand me; it’s not a cheerful place I’m sending you to. The house is big and gloomy; my niece is nervous, vaporish; her husband – well, he’s generally away; and the two children are dead. A year ago I would as soon have thought of shutting a rosy active girl like you into a vault; but you’re not particularly brisk yourself just now, are you? and a quiet place, with country air and wholesome food and early hours, ought to be the very thing for you. Don’t mistake me,” she added, for I suppose I looked a trifle downcast; “you may find it dull but you won’t be unhappy. My niece is an angel. Her former maid, who died last spring, had been with her twenty years and worshiped the ground she walked on. She’s a kind mistress to all, and where the mistress is kind, as you know, the servants are generally good-humored, so you’ll probably get on well enough with the rest of the household. And you’re the very woman I want for my niece: quiet, well-mannered, and educated above your station. You read aloud well, I think? That’s a good thing; my niece likes to be read to. She wants a maid that can be something of a companion: her last was, and I can’t say how she misses her. It’s a lonely life….Well, have you decided?”

 

Wharton

Edith Wharton (24 januari 1862 – 11 augustus 1937)

 

 

De Franse toneelschrijver Pierre Augustin Caron de Beaumarchais werd geboren op 24 januari 1732 in Parijs. Zie ook mijn blog van 24 januari 2007 en ook mijn blog van 24 januari 2009.

 

Uit: Le barbier de Seville

 

“Acte II, scène 15

 

BARTHOLO, ROSINE

BARTHOLO le regarde aller.

Il est enfin parti. (À part.) Dissimulons.

ROSINE

Convenez pourtant, Monsieur, qu’il est bien gai, ce jeune soldat ! À travers son ivresse, on voit qu’il ne manque ni d’esprit, ni d’une certaine éducation.

BARTHOLO

Heureux, m’amour, d’avoir pu nous en délivrer ! Mais n’es-tu pas un peu curieuse de lire avec moi le papier qu’il t’a remis ?

ROSINE

Quel papier ?

BARTHOLO

Celui qu’il a feint de ramasser pour te le faire accepter.

ROSINE

Bon ! c’est la lettre de mon cousin l’officier, qui était tombée de ma poche.

BARTHOLO

J’ai idée, moi, qu’il l’a tirée de la sienne.

ROSINE

Je l’ai très bien reconnue.

BARTHOLO

Qu’est-ce qu’il te coûte d’y regarder ?

ROSINE

Je ne sais pas seulement ce que j’en ai fait.

BARTHOLO, montrant la pochette.

Tu l’as mise là.

ROSINE

Ah ! ah ! par distraction.

BARTHOLO

Ah ! sûrement. Tu vas voir que ce sera quelque folie.

ROSINE, à part.

Si je ne le mets pas en colère, il n’y aura pas moyen de refuser.

BARTHOLO

Donne donc, mon coeur.”

 

Beaumarchais

De Beaumarchais (24 januari 1732 – 18 mei 1799)
Standbeeld in Parijs

 

De Engelse dichter en edelman Charles Sackville werd geboren op 24 januari 1638. Zie ook mijn blog van 24 januari 2007 en ook mijn blog van 24 januari 2009.

 

Proud With the Spoils of Royal Cully 

 

Proud with the spoils of royal cully,

With false pretence to wit and parts,

She swaggers like a batter’d bully

To try the tempers of men’s hearts.

 

Tho’ she appears as gay and fine

As jet and gems and paint can make her,

She ne’er shall win a heart like mine —

The devil or Sir Davy take her.

 

Her bed is like the Scripture feast,

Where none who were invited came,

So disappointed of her guest,

She took up with the blind and lame.

Sackville,_6th_Earl_of_Dorset_by_Sir_Godfrey_Kneller,_Bt

Charles Sackville (24 januari 1638 – 29 januari 1706)
Portret door Godfrey Kneller ui 1694, National Portrait Gallery, London

 

De Engelse dichter John Donne werd ergens tussen 24 januari en 19 juni 1572 geboren in Londen. Zie ook mijn blog van 24 januari 2007 en ook mijn blog van 24 januari 2008 en ook mijn blog van 24 januari 2009.

 

Holy Sonnet I: Thou Hast Made Me 

 

Thou hast made me, and shall thy work decay?

Repair me now, for now mine end doth haste;

I run to death, and death meets me as fast,

And all my pleasures are like yesterday.

I dare not move my dim eyes any way,

Despair behind, and death before doth cast

Such terror, and my feeble flesh doth waste

By sin in it, which it towards hell doth weigh.

Only thou art above, and when towards thee

By thy leave I can look, I rise again;

But our old subtle foe so tempteth me

That not one hour myself I can sustain.

Thy grace may wing me to prevent his art,

And thou like adamant draw mine iron heart.

 

john-donne

John Donne (24 januari 1572 – 31 maart 1631)
Icoon van Br. Robert Lentz, OFM

 

De Engelse schrijfster Frances Moore Brooke werd geboren op 24 januari 1724 in Claypole, Lincolnshire. Zie ook mijn blog van 24 januari 2009.

 

Uit: The History of Emily Montague

 

„I have this moment your letter, my dear; I am happy to hear my mother has been amus’d at Bath, and not at all surpriz’d to find she rivals you in your conquests. By the way, I am not sure she is not

handsomer, notwithstanding you tell me you are handsomer than ever: I am astonish’d she will lead a tall daughter about with her thus, to let people into a secret they would never suspect, that she is past five and twenty.

You are a foolish girl, Lucy: do you think I have not more pleasure in continuing to my mother, by coming hither, the little indulgencies of life, than I could have had by enjoying them myself? pray reconcile her to my absence, and assure her she will make me happier by jovially enjoying the trifle I have assign’d to her use, than by procuring me the wealth of a Nabob, in which she was to have no share.

But to return; you really, Lucy, ask me such a million of questions, ’tis impossible to know which to answer first; the country, the convents, the balls, the ladies, the beaux–’tis a history, not a letter, you demand, and it will take me a twelvemonth to satisfy your curiosity.

Where shall I begin? certainly with what must first strike a soldier: I have seen then the spot where the amiable hero expir’d in the arms of victory; have traced him step by step with equal astonishment and admiration: ’tis here alone it is possible to form an adequate idea of an enterprize, the difficulties of which must have destroy’d hope itself had they been foreseen.

The country is a very fine one: you see here not only the _beautiful_ which it has in common with Europe, but the _great sublime_ to an amazing degree; every object here is magnificent: the very people seem almost another species, if we compare them with the French from whom they are descended.“

 

Brooke

Frances Brooke (12 januari 1724 – 23 januari 1789)

 

De Engelse dichter en  toneelschrijver William Congreve werd geboren in Bardsey op 24 januari 1670. Hij is vooral bekend als een dichter van de comedy of manners. Congreves vader, een luitenant, was in Ierland gestationeerd, en de jonge Congreve ging in Kilkenny naar school; in 1686 ging hij aan Trinity College in Dublin klassieke filologie studeren. Door de nakende Glorious Revolution moest hij in 1688 naar Engeland uitwijken, waarna hij naar Londen verhuisde. In 1691 studeerde hij er recht.

Kort daarop begon hij toneelwerken te schrijven, na in 1692 het prozawerkje Incognita te hebben gepubliceerd. Hij was bevriend geraakt met John Dryden, die hem onder zijn hoede nam en in wiens vertaling van Juvenalis hij een satire voor zijn rekening nam. Naar eigen zeggen had Congreve reeds in 1690 zijn komedie The Old Bachelor geschreven; met de steun van Dryden werd het werk in 1693 opgevoerd, hetgeen zijn doorbraak betekende.

 

A Hue And Cry After Fair Amoret

 

Fair Amoret is gone astray–

Pursue and seek her, ev’ry lover;

I’ll tell the signs by which you may

The wand’ring Shepherdess discover.

 

Coquette and coy at once her air,

Both studied, tho’ both seem neglected;

Careless she is, with artful care,

Affecting to seem unaffected.

 

With skill her eyes dart ev’ry glance,

Yet change so soon you’d ne’er suspect them,

For she’d persuade they wound by chance,

Tho’ certain aim and art direct them.

 

She likes herself, yet others hates

For that which in herself she prizes;

And, while she laughs at them, forgets

She is the thing that she despises.

 

Congreve

William Congreve (24 januari 1670 – 19 januari 1729)
Portret uit het atelier van Godfrey Kneller, 1709