De Duitse schrijfster Angelika Schrobsdorff werd geboren op 24 december 1927 in Freiburg im Breisgau. Zie ook mijn blog van 24 december 2008.

Uit: Jericho

“Lange bevor ich Jericho mit eigenen Augen sehen durfte, hörte ich meine deutsch-jüdischen Freunde, Zionisten, die in den dreißiger Jahren nach Palästina ausgewandert waren, davon erzählen. Zu jener Zeit war Palästina noch britisches Mandat und die Hügel Jerusalems ein karges, steiniges, unfruchtbares Gebiet, wo die Heiligtümer dreier Religionen so zahlreich waren wie das Wasser knapp und wo der Haß zwischen Juden und Arabern in dem Maße blühte, in dem das Land verdorrte.

Nur in der Oase Jericho, die Juden, Araber und Engländer gleichermaßen anzog, muß es harmonisch zugegangen sein. Dort herrschte weder Winter noch Unfrieden, und die Fruchtbarkeit der Natur schien die Feinde auf andere und zweifellos bessere Gedanken gebracht zu haben als auf die, die sich ihnen beim Anblick der Steine und der herben Unnahbarkeit Judäas aufdrängten. Ich, die ich zum erstenmal 1961 nach Jerusalem und damit in eine geteilte, ärmliche, wenngleich faszinierende Stadt gekommen war, hätte viel darum gegeben, einmal nach Jericho fahren zu dürfen.

Aber da waren inzwischen die Jordanier. Jericho, angeblich die älteste Stadt der Welt, scheint seit jeher von Dramen und Geheimnissen umwittert, von Erdbeben, Seuchen und Kriegen erschüttert worden zu sein. Aber sie hat auch Perioden großen Wohlstands erlebt, wie etwa im 15. Jahrhundert vor der Zeitrechnung, als die Kinder Israels, auf dem Weg in das Gelobte Land, Jericho entdeckten und auf Befehl des Herrn, unter Führung Josuas und mit Hilfe des mächtigen Posaunenschalls, der die Festungsmauern einstürzen ließ, eroberten. Mit dieser ungewöhnlichen, für die einen fatalen, für die anderen glorreichen Kriegführung ging Jericho in die Geschichtsschreibung der Bibel ein und wurde weltbekannt.

Ich war noch klein und wundergläubig, als ich diese Legende zum erstenmal hörte, und von dem mirakulösen, mauernzerschmetternden Schall der Posaunen weitaus stärker beeindruckt als von der darauffolgenden flotten Eroberung der Stadt durch einen mir unbekannten Volksstamm. Daß ich diesem Volksstamm angehörte, hatte man mir damals, zu Zeiten Hitlers, wohlweislich verschwiegen, und daß Jericho, trotz eingestürzter Mauern, dreieinhalb Jahrtausende später immer noch existierte, drang erst in mein Bewußtsein, als ich die Worte hörte: »Ach, das war schön, als wir in Vollmondnächten ans Tote Meer und nach Jericho fuhren.

»Wohin bitte?«

Ja, ich hatte richtig gehört. Sie waren nach Kalia am Toten Meer gefahren, wo eine kleine Kapelle spielte und sie im Mondschein Tango, Foxtrott und English Waltz tanzten. Sie waren ins »Winter Palace Hotel« nach Jericho gefahren und hatten sich dort in der kleinen Bar, in den nach Orangenblüten und Jasmin duftenden Zimmern zu heimlichen Rendezvous getroffen.”

Angelika Schrobsdorff  (Freiburg im Breisgau, 24 december 1927)

De Nederlandse schrijver en journalist Karel Glastra van Loon werd geboren in Amsterdam op 24 december 1962. Zie ook mijn blog van 24 december 2006 en ook mijn blog van 24 december 2008.

Uit: De passievrucht

“Ze zitten dicht bij elkaar, alsof ze al jaren bevriend zijn, en vertellen sterke verhalen.
Hij zegt: ‘Ooit ben ik in Nijmegen van de brug gesprongen, de rivier in. Ik wilde weten hoe het voelde – het deed vooral pijn in m’n kruis. Het water was kouder en zwarter dan ik had gedacht, en het stroomde sneller: tegen de tijd dat ik weer bovenkwam, was ik al onder de brug door. Pas vijf kribben verder kroop ik terug aan land. De volgende dag stond in de krant dat een onbekende zelfmoord had gepleegd door van de brug te springen. Ik heb nog gebeld om te zeggen dat ik springlevend was, maar dat vonden ze geen leuke woordspeling, en bovendien geloofden ze me niet.’
Zij zegt: ‘Ooit ben ik bijna dood geweest. Het was de meest geruststellende ervaring uit mijn leven. Ik zag mijn leven niet in een flits aan me voorbijschieten, er was geen hemels licht en er waren geen schimmen van overledenen die me aan gene zijde opwachtten. Sindsdien ben ik niet meer bang voor de dood.’

Haar knie raakt zijn dijbeen. Ze laten het zo.
Hij zegt: ‘Op een keer sliepen Sebastiaan en ik in een oude kapotte Bedford, op een braakliggend stuk land in het havengebied. Midden in de nacht schrok ik wakker van geschreeuw. Ik veegde de ruit schoon en keek naar buiten, maar zag niks. Toen kwam de maan vanachter de wolken te voorschijn, en in het bleke zand zag ik een kat en een haas bewegingloos tegenover elkaar staan. Beide met de haren recht overeind, achterpoten omhoog, kop en voorpoten omlaag. De maan verdween weer achter de wolken. Opnieuw klonk er een schreeuw, als van een kind in nood. Daarna een diep, grauwend grommen. Dat was de kat. Het gillen moest dus van de haas zijn. Het werd stil. Ik wachtte tot de maan weer te voorschijn zou komen – maar die kwam niet meer. Sebastiaan had niets gemerkt; in het donker hoorde ik zijn zware dronkenmansadem. De volgende ochtend liep ik naar de plek waar ik de twee dieren had gezien. Hun pootafdrukken stonden diep en scherp in het zand. Ze hadden elkaar niet besprongen, er was niet gevochten. De anderhalve meter zand tussen de twee afdrukken was onaangeroerd.’
Ze drinken rode wijn uit limonadeglazen. Hij heeft de wijn verzorgd, zij de glazen. Haar huishouden is nogal incompleet, zoals haar hele leven.”

Karel Glastra van Loon (24 december 1962 – 1 juli 2005)

De Amerikaanse schrijver en dichter Dana Gioia werd op 24 december 1950 in Los Angeles geboren. Zie ook mijn blog van 24 december 2006  en ook mijn blog van 24 december 2007 en ook mijn blog van 24 december 2008.

Emigre in Autumn 

Walking down the garden path

From the house you do not own,

Once again you think of how

Cool the autumns were at home.

Dressed as if you had just left

The courtyard of the summer palace,

Walk the boundaries of the park,

Count the steps you take each day –

Miles that span no distances,

Journeys in sunlight toward the dark.

Sit and watch the daylight play

Idly on the tops of leaves

Glistening overhead in autumn’s

Absolute dominion.

Nothing lost by you excels

These empires of sunlight.

But even here the subtle breeze

Plots with underlying shadows.

One gust of wind and suddenly

The sun is falling from the trees.

Dana Gioia (Los Angeles,  24 december 1950)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Henriette Roland Holst-van der Schalk werd geboren op 24 december 1869 in Noordwijk. Zie ook mijn blog van 24 december 2006 en ook mijn blog van 24 december 2007 en ook mijn blog van 24 december 2008.

Uit: Verzen

Nu heeft de morgen voor goed afgedaan

Nu heeft de morgen voor goed afgedaan

zijn vrees-aanjagende stroeve gezicht,

en als een hooge grotzaal die met licht

blank gemaakt wordt, komt hij feestelijk aan.

En ik sta, rechtlachend zie ik hem gaan

en komen en gedenk, hoe ‘k een gewicht

hem achtte en klaagde, dat ik opgericht

hem niet kòn drage’ en kromp voor zijn kille aan-

raking en weende, dat ik weder sliep.

En hoe hij nu geworde’ is als een vriend

die niet verschrikken kan, schoon hij ook riep

en wekte in nachtdiept’, wijl hij zoo veel maal

bode van vreugd was, dat zijn stem verdient

te heeten fanfare van zegepraal.

Liefdes geur in de dingen

Zóó dierbaar zijn de dingen mij geworden,

waarin herinnering is opgehoopt:

het huisraad, het gerei, de klok die loopt

door het bestel der langgewende orde; –

zóó verteederd verwijlt blik en gedachte

bij hun gedienstige gestaltenis,

dat ik soms twijfel: werden zij tot machten

waartusschen de ziel zèlf gekluisterd is?

Maar neen, ik weet: alléén omdat zij vingen

den langen straal van liefdes licht aanschijn,

is ’t, dat gedachte en blik de stomme dingen

liefkoze’, of zij levende wezens zijn.

Tot geen afgod werd mij hun lijflijkheid,

maar zij zoog in zóó zoete liefdesgeuren

dat uit hen àl het liefst en zoetst gebeuren

mijns levens opstaat, en zich om mij vleit.

Henriette Roland Holst (24 december 1869 – 21 november 1952)
Vlnr: Herman Gorter, zijn vrouw Wies, Richard Roland Holst, Henriette en haar moeder, 1903

De Turkse dichter Tevfik Fikret werd geboren op 24 december 1867 in Istanbul. Zie ook mijn blog van 24 december 2006 en ook mijn blog van 24 december 2008.

Mist (Fragment) (Vertaald door Sytske Sötemann)

Weer wordt je horizon in nevelen gehuld door dichte mist,

Door een zich onweerhoudbaar verbreidende inwitte mist.

Onder deze druk lijkt het bestaan in het gedrang gekomen,

Het zicht door stoffige dichtheid aan de mensen ontnomen;

Behoedzame, bevreesde blikken vermogen die dichtheid

Niet te doordringen, die stoffige afschrikwekkendheid!

Maar jou past deze diepduistere sluier, een waardig gewaad

Voor jou, o arena van onderdrukking, geweld en verraad!

O arena van onderdrukking en geweld… O toneel, o verguld

Toneel van pronk en praal, o jij, die een tragedie verhult!

O wieg en graf van gouden glans, van praal en prachtvertoon,

Innemende koningin van het oosten op je eeuwige troon,

Boezem van lust tot vermaak die de bloedigste liefdes voedt

En hen, zonder rilling van afschuw en schrik, groeien doet;

Diep in slaap als was je gestorven, o roerige reus,

Aan de blauwe flanken van de Marmara, majestueus;

O afgeleefd Byzantium, o bedaagde oude heks van de betovering,

O ongenaakbare weduwe, na duizend gades nog steeds zonder wroeging,

Nog altijd is in je schoonheid de bedwelmende reinheid zichtbaar,

Nog altijd beven de blikken die je aanschouwen onmiskenbaar.

Tevfik Fikret  (24 december 1867 – 19 augustus 1915)

De Poolse dichter Adam Mickiewicz werd geboren op 24 december 1798 in Zaosie, nabij Nowogródek. Zie ook mijn blog van 24 december 2006 en ook mijn blog van 24 december 2008.

Het Dal van Bajdaar

Ik geef mijn paard de sporen en jaag het door de stormen;
Bossen, valleien, rotsen, opvolgend, in een stortvloed
Zij schieten langs mijn benen terwijl ik razend voort moet;
‘k Wil mijn geest verliezen, in deze kolk van vormen.

En als ’t onwillig paard aan mijn bevel wil tornen,
De bonte wereld kleur verliest in het dodelijk duister,
Zien mijn brandende ogen, als gebroken spiegels ontluisterd
In ’t gestorven bos slechts het gekruip van wormen.

Stilte nu, ik vat geen slaap, ik zoek de rust aan ’t strand
Donker en krom gebogen raast een golf naar voren,
Ik richt naar haar mijn blik, ik reik naar haar mijn hand,

Dan slaat zij op mijn ogen, ’t schuim spoelt in mijn oren;
Ik wacht; als een bootje door een maalstroom overmand,
Heeft nu mijn geest even de herinnering verloren.

Vertaald door Jan van Hulten

THE STORM

The rudder breaks, the sails are ripped, the roar
Of waters mingles with the ominous sound
Of pumps and panic voices; all around
Torn ropes. The sun sets red, we hope no more –
The tempest howls in triumph; from the shore
Where wet cliffs rising tier on tier surround
The ocean chaos, death advances, bound
To carry ramparts broken long before,
One man has swooned, one wrings his hands ,one sinks
Upon his friends, embracing them. Some say
a prayer to death that it may pass them by.
One traveller sits apart and sadly thinks:
,,Happy the man who faints or who can pray
Or has a friend to whom to say goodbye.”

Adam Mickiewicz (24 december 1798 – 26 november 1855)

De Amerikaanse schrijfster Stephenie Meyer werd geboren in Connecticut op 24 december 1973. Zie ook mijn blog van 24 december 2008.

Uit: Breaking Dawn

„NO ONE IS STARING AT YOU, I promised myself. No one is staring at you. No one is staring at you.

But, because I couldn’t lie convincingly even to myself, I had to check.

As I sat waiting for one of the three traffic lights in town to turn green, I peeked to the right — in her minivan, Mrs. Weber had turned her whole torso in my direction. Her eyes bored into mine, and I flinched back, wondering why she didn’t drop her gaze or look ashamed. It was still considered rude to stare at people, wasn’t it? Didn’t that apply to me anymore?

Then I remembered that these windows were so darkly tinted that she probably had no idea if it was even me in here, let alone that I’d caught her looking. I tried to take some comfort in the fact that she wasn’t really staring at me, just the car.

My car. Sigh.

I glanced to the left and groaned. Two pedestrians were frozen on the sidewalk, missing their chance to cross as they stared. Behind them, Mr. Marshall was gawking through the plate glass window of his little souvenir shop. At least he didn’t have his nose pressed up against the glass. Yet.

The light turned green and, in my hurry to escape, I stomped on the gas pedal without thinking — the normal way I would have punched it to get my ancient Chevy truck moving.

Engine snarling like a hunting panther, the car jolted forward so fast that my body slammed into the black leather seat and my stomach flattened against my spine.

”Arg!” I gasped as I fumbled for the brake. Keeping my head, I merely tapped the pedal. The car lurched to an absolute standstill anyway.

I couldn’t bear to look around at the reaction. If there had been any doubt as to who was driving this car before, it was gone now. With the toe of my shoe, I gently nudged the gas pedal down one half millimeter, and the car shot forward again.

I managed to reach my goal, the gas station. If I hadn’t b
een running on vapors, I wouldn’t have come into town at all. I was going without a lot of things these days, like Pop-Tarts and shoelaces, to avoid spending time in public.

Moving as if I were in a race, I got the hatch open, the cap off, the card scanned, and the nozzle in the tank within seconds. Of course, there was nothing I could do to make the numbers on the gauge pick up the pace. They ticked by sluggishly, almost as if they were doing it just to annoy me.

It wasn’t bright out — a typically drizzly day in Forks, Washington — but I still felt like a spotlight was trained on me, drawing attention to the delicate ring on my left hand. At times like this, sensing the eyes on my back, it felt as if the ring were pulsing like a neon sign: Look at me, look at me.“

Stephenie Meyer (Connecticut, 24 december 1973)

De Franse schrijfster en historica Dominique Manotti werd geboren op 24 december 1942 in Parijs. Zie ook mijn blog van 24 december 2008.

Uit: Kop

“Jeudi 3 mai 1990
La première rafale atteint l’homme et la femme dans le dos, les corps s’écroulent sur l’esplanade déserte devant le centre commercial. La moto accélère, deuxième rafale en passant à hauteur des cadavres, qui tressautent sous les balles. Une des portes vitrées de la brasserie à l’entrée de la galerie marchande explose. Les serveurs se jettent au sol. Le tireur brandit son pistolet-mitrailleur en hurlant de joie et le conducteur arrache son engin dans une roue arrière périlleuse. Le gérant se rue sur son téléphone. La moto fait demi-tour, franchit le terre-plein central, enfile la grande avenue à quatre voies quasiment déserte, brûle les feux rouges et disparaît (…)“

Dominique Manotti (Parijs, 24 december 1942)

De Amerikaanse schrijver en dichter Dana Gioia werd op 24 december 1950 in Los Angeles geboren. Zie ook mijn blog van 24 december 2006  en ook mijn blog van 24 december 2007.

Do Not Expect…

Do not expect that if your book falls open

to a certain page, that any phrase

you read will make a difference today,

or that the voices you might overhear

when the wind moves through the yellow-green

and golden tent of autumn, speak to you.

Things ripen or go dry. Light plays on the

dark surface of the lake. Each afternoon

your shadow walks beside you on the wall,

and the days stay long and heavy underneath

the distant rumor of the harvest. One

more summer gone,

and one way or another you survive,

dull or regretful, never learning that

nothing is hidden in the obvious

changes of the world, that even the dim

reflection of the sun on tall, dry grass

is more than you will ever understand.

And only briefly then

you touch, you see, you press against

the surface of impenetrable things.

Thanks for Remembering Us

The flowers sent here by mistake,

signed with a name that no one knew,

are turning bad. What shall we do?

Our neighbor says they’re not for her,

and no one has a birthday near.

We should thank someone for the blunder.

Is one of us having an affair?

At first we laugh, and then we wonder.

The iris was the first to die,

enshrouded in its sickly-sweet

and lingering perfume. The roses

fell one petal at a time,

and now the ferns are turning dry.

The room smells like a funeral,

but there they sit, too much at home,

accusing us of some small crime,

like love forgotten, and we can’t

throw out a gift we’ve never owned.

Dana Gioia (Los Angeles,  24 december 1950)

De Nederlandse schrijver en journalist Karel Glastra van Loon werd geboren in Amsterdam op 24 december 1962. Zie ook mijn blog van 24 december 2006  en ook mijn blog van 24 december 2007.

Uit: Ongeneeslijk optimistisch

“Soms gebeuren er dingen in een mensenleven die zó ingrijpend zijn dat je het gevoel hebt dat je erdoor wordt verpletterd. Zoiets is mij de afgelopen weken overkomen. Het begon op een stralend zonnige zaterdagmiddag, op een besneeuwde heuvel even buiten Ann Arbor, Michigan. Ik was aan het sleetjerijden met Bobbie en Noa. Ik had de meisjes naar boven getrokken, was op de slee gaan zitten, had Bobbie op de ene knie genomen, Noa op de andere, had mijn handen in de sneeuw geplant en de slee in beweging gebracht. We hobbelden, suisden, joelden de heuvel af. Beneden aan de heuvel was er iets in mijn lichaam veranderd, was er iets voorgoed in mijn leven veranderd – alwist ik dat toen natuurlijk nog niet. Het eerste wat ik merkte was dat mijn linkerbeen het niet meer deed. Het volgende dat mijn hart op hol sloeg. Ik vroeg de meisjes om van mijn schoot af te gaan. Ik zwaaide naar Karin boven aan de heuvel. Kom! Kom! Ik weet nog dat Karin bij me kwam, dat ze de kinderen meenam naar de auto, en dat mijn been het nog steeds niet deed en dat mijn hart tekeer ging, zo verschrikkelijk tekeer ging! Toen Karin weer mijn kant op kwam, lag ik voorover in de sneeuw. Het was weliswaar een zonnige dag, maar ook tien graden onder nul. Op dat moment wist Karin dat er iets helemaal mis was – op dat moment wist ik zelf helemaal niets meer. Toen ik een uur later langzaam bij mijn positieven kwam, lag ik op een brancard in de ER van het St. Joseph Mercy Hospital. De kinderen speelden op de vloer onder de hartmonitor en het infuus. Er verscheen een arts aan mijn bed. ‘Sir,’ zei de arts, ‘we hebben een scan gemaakt van uw hoofd, sir. En op die scan zien we een verdichting in uw hersenen, sir, een verdichting die wijst op een hersentumor, sir.’ Dat herinner ik me nog goed, dat hij elke keer ‘sir’ zei. En dat hij me heel indringend aankeek, alsof hij zich ervan wilde vergewissen dat tot me doordrong wat hij zei. En dat was natuurlijk ook zo. Vier weken zijn er sindsdien verstreken. Het lijken vier jaren en tegelijkertijd vier dagen. Ik ben verder onderzocht. Er is een diagnose gesteld. Ik ben naar Nederland teruggekeerd. Ben opnieuw in het ziekenhuis beland. En nogmaals. Over twee weken word ik voor het eerst bestraald. Ik ben een kankerpatiënt. Ik heb een tumor in mijn hoofd. Als ik het niet regelmatig tegen mezelf zeg, geloof ik het niet.”

Karel Glastra van Loon (24 december 1962 – 1 juli 2005)

De Duitse schrijfster Angelika Schrobsdorff werd geboren op 24 december 1927 in Freiburg im Breisgau. Zij groeide op in Berlijn en vluchtte in 1939 met haar moeder en haar zusters naar Bulgarije. In 1947 keerden zij naar Duitsland terug.  In 1971 trouwde zij met de Franse filmmaker Claude Lanzmann en ging in Parijs wonen. In 1983 besloot zij in Israel te gaan wonen. Tor 2006 woonde zij in Jeruzalem, tegenwoordig weer in Berlijn. Zij debuteerde in 1961 met Die Herren.

Werk o.a.: Jericho: eine Liebesgeschichte (1995), Grandhotel Bulgaria: Heimkehr in die Vergangenheit (1997), Wenn ich dich je vergesse, oh Jerusalem (2002)

Uit: Du bist nicht so wie andre Mütter

Heute, am 30. Juni, ihrem Geburtstag, habe ich das schmale, hohe Büchlein aus meiner Truhe der Vergangenheit geholt. Es ist aus festem Karton mit schwarz-goldener Randverzierung und goldener Aufschrift.

LEBENSLAUF unseres Kindes ELSE

steht darauf. Die Ecken des Buches sind ein wenig abgestoßen, sonst macht es den Eindruck, als sei es neu. Es ist 98 Jahre alt. Auch die ersten eingehefteten Löckchen des Kindes Else sind 98 Jahre alt und sehen aus, als wären sie vorgestern abgeschnitten worden. Sie sind braun, dann honigblond, schließlich, im Jahr 1897, kupferrot. Sind Haare etwas Unvergängliches? Werden sie nicht zu Staub? Sie fühlen sich seidig an unter meinen Fingerspitzen. Als ich Else, meine Mutter, kennenlernte, war ihr Haar bronzefarben und stark wie das einer Pferdemähne. Sie sah immer unfrisiert aus, auch wenn sie gerade vom Friseur kam. Die dichten, kurz geschnittenen Locken waren nicht zu bändigen. Es war nicht das einzige an ihr, das nicht zu bändigen war. Ich hätte gerne ihr Haar geerbt und ihre Vitalität. Aber in diesen Punkten – und in noch einigen mehr – ist mein Vater bei mir durchgeschlagen.

0 Gott, die ungereimten Gedanken, die mich beim Anblick des kleinen, roten Buches überfallen, die Erinnerungen, die Sehnsucht! Sehnsucht nach der Vergangenheit, die ich gelebt habe, Sehnsucht nach einer Vergangenheit, …

Angelika Schrobsdorff  (Freiburg im Breisgau, 24 december 1927)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Henriette Roland Holst-van der Schalk werd geboren op 24 december 1869 in Noordwijk. Zie ook mijn blog van 24 december 2006 en ook mijn blog van 24 december 2007.

 En zoo het dan een waan is

 I

 En zoo het dan een waan is te gelooven

 Dat liefde ons eens allen verlossen zal

 En haar zegen oneindig gaat te boven

 De krachten van verderf in het heelal; –

 Te gelooven, dat de duistere daemonen

 Die huizen in het menschelijk gemoed

 En alles wat ademt, en leeft, bewonen,

 Haar, overmand zullen valle ‘eerst te voet, –

 Zoo wil ik liever leven in dien waan

 Waar zooveel dappre daden aan ontsprongen,

 Die heeft zooveel verslaagnen opgericht,

 Wiens lof zooveel bezielde dichters zongen,

 Dan eenzaam, verbeten en verbitterd staan

 In wreder waarheid onbarmhartig licht.

 II

 Maar ’t is niet waan en dat weten wij allen

 Voor wie genade op hun levenspad

 Het milde licht eener waarheid deed vallen

 Waarvan hun hart nimmer den glans vergat; –

 Die nooit haar warmte in hun hart ontbeerden

 Voor wien iedere beet die hun mond at,

 In zoete kracht en zaligheid verkeerde

 Omdat de liefde haar gezegend had.

 Al is de mensch van nu nog zoo verdorven

 Van verbeelding, zoo verhard van gemoed,

 Ook voor hem is Christus aan ’t kruis gestorven,

 Zijn ziel ontsprong aan Gods
eeuwige klaarheid.

 Daarom kunnen wij roemen in de waarheid:

 De waarheid is niet beter; zij is zoet.

Henriette Roland Holst  (24 december 1869 – 21 november 1952)

De Turkse dichter Tevfik Fikret werd geboren op 24 december 1867 in Istanbul. Zie ook mijn blog van 24 december 2006.

FEAST OF PILLAGING

This small feast, gentlemen – for it is waiting to be devoured

trembling in your presence – it is the life of this people

Of this people agonized, of this people dying

But please, feel no restraint, eat, swallow, munch munch…

Eat ye gentlemen, this appetizing feast is yours

Till you are satisfied, nauseous, eat till you burst

Gentlemen, you are very hungry, it is to be seen from your faces

Eat, if you don’t eat today, perhaps it will not be here tomorrow

This heap of food is honored by your arrival

This is your right because of your campaign, yes, surely that right is yours

Eat ye gentlemen, this joyous feast is yours

Till you are satisfied, nauseous, eat till you burst

Count what these delicate gentlemen have lying around

Nobility, descendancy, honour, games, weddings, mansions, palaces

It is all yours, gentlemen, mansions, palaces, brides, parades

It is all your, it is all yours, readily, easily…

Eat ye gentlemen, this appetizing feast is yours

Till you are satisfied, nauseous, eat till you burst

Even if the digestion of greatness is a trouble, it’s no harm

It has the pride of grandeur, the joy of revenge

This feast expects kindness from your attention

They are all yours these heads, brains, livers, all these bloody morsels

Eat ye gentlemen, this sacrificing feast is yours

Till you are satisfied, nauseous, eat till you burst

The poor country will give, whatever it has, its possessions

Its body, its life, its hope, its dreams

Its entire well-being, what it has of joy in heart

Quick, devour it, don’t think about it being wrong or right

Eat ye gentlemen, this appetizing feast is yours

Till you are satisfied, nauseous, eat till you burst

This harvest will end, seize whatever you can on your way out

Tomorrow you might see all the crackling hearths go out

The stomachs of today are strong, the soup today is warm

Nibble, gobble fistfuls and platefuls

Eat ye gentlemen, this feast filled with music is yours

Till you are satisfied, nauseous, eat till you burst

Tevfik Fikret  (24 december 1867 – 19 augustus 1915)

De Poolse dichter Adam Mickiewicz werd geboren op 24 december 1798 in Zaosie, nabij Nowogródek. Zie ook mijn blog van 24 december 2006.

THE PILGRIM

A rich and lovely country wide unrolled,
A fair face by me, heavens where white clouds sail,
Why does my heart forever still bewail
Far-distant lands, more distant days of old?
Litwa! your roaring forests sang more bold
Than Salhir maid, Baydary nightingale;
Id’rather walk your marshes than this vale
Of mulberries, and pineapples of gold.
Here are new pleasures, and I am so far!
Why must I always sigh distractedly
For her I loved when first my morning star
Arose? In that dear house I may not see,
Where yet the tokens of her lover are,
Does she still walk my ways and think of me?

THE CALM OF THE SEA
(from the heights of Tarkankut)

The flag on the pavilion barely stirs,
The water quivers gently in the sun
Like some young promised maiden dreaming on,
Half-waking, of the joy that shall be hers,
The sails upon the masts’ bare cy
linders
Are furled like banners when the war is done;
The ship rocks, chained on waters halcyon,
With idle sailors, laughing passengers.
O sea, among thy happy creatures, deep
Below, a polyp slumbers through the storm,
Its long arms ever lifted, poised to dart.
O thought, the hydra, memory, asleep
Through evil days, in peace will lift its form
And plunge its talons in thy quiet heart.

Adam Mickiewicz (24 december 1798 – 26 november 1855)

De Franse schrijfster en historica Dominique Manotti werd geboren op 24 december 1942 in Parijs. Door de strijd in Algerije werd zij politiek actief en tot in de jaren tachtig deed zij vakbondswerk. Zij ziet zich zelf als communiste en is beïnvloed door personen als Antonio Gramsci en Rosa Luxemburg. Teleurgesteld door de regering van Mitterand wendde zij zich van de politiek af om zich aan het schrijven te wijden. Haar debuutroman, de detective Sombre Sentier  leverde haar in 1995 de Prix Sang d’encre op.

Uit: Le corps noir

“Une foule d’informations sur la collaboration entre les patrons français et les services d’occupation allemands, sur l’état réel de l’économie française, sur le petit monde des collabos politiques et culturels… Et ce soir, la nausée. Dora, la belle Dora, la charmante Dora est enfermée dans un monde irréel, qui court au désastre. Consciente ? Inconsciente ? Peu importe. Non seulement je ne fais rien pour l’arrêter, mais, bien plus, je l’encourage à continuer, je la pousse dans la pente. Un comportement de mac. Un mac intello mais un mac quand même. Pas si différent de Nohant ou de Deslauriers. Arrête de gamberger. C’est la guerre. Finit sa tasse de café. Froid. Se lève. Avec la pointe d’un couteau, soulève une latte du plancher, sort quelques feuilles de papier, soigneusement pliées. Les notes de Nohant sur Dora Belle. Pas voulu les laisser au bureau, une indiscrétion toujours possible, trop dangereux. Prend un paquet d’allumettes et brûle les feuilles, l’une après l’autre au-dessus de l’évier. Comme une mise en liberté. Purement symbolique. Et va se coucher.”  

Dominique Manotti (Parijs, 24 december 1942)

De Amerikaanse schrijfster Stephenie Meyer werd geboren in Connecticut op 24 december 1973. Meyer studeerde Engels aan de Brigham Young University in Provo (Utah). Ze woont in Arizona met haar man en drie kinderen. In juni 2003 kreeg ze een droom over een aantal personages en begon er over te schrijven in een serie jeugdboeken over de liefde tussen een meisje en een vampier. Na de publicatie van haar eerste boek in 2005
, Twilight, werd ze als een veelbelovende schrijver aangemerkt. Haar tweede boek, New Moon, uit 2006 stond meer dan dertig weken op de bestsellerlijst van de New York Times

Uit: Twilight

„Forks High School had a frightening total of only three hundred and fifty-seven – now fifty-eight – students; there were more than seven hundred people in my junior class alone back home. All of the kids here had grown up together-their grandparents had been toddlers together. I would be the new girl from the big city, a curiosity, a freak.

Maybe, if I looked like a girl from Phoenix should, I could work this to my advantage. But physically, I’d never fit in anywhere. I should be tan, sporty, blond – a volleyball player, or a cheerleader, perhaps – all the things that go with living in the valley of the sun.

Instead, I was ivory-skinned, without even the excuse of blue eyes or red hair, despite the constant sunshine. I had always been slender, but soft somehow, obviously not an athlete; I didn’t have the necessary hand-eye coordination to play sports without humiliating myself – and harming both myself and anyone else who stood too close.“

Stephenie Meyer (Connecticut, 24 december 1973)