Jean Christophe Grangé, Driss Chraïbi, Iris Murdoch, Richard Russo, Jacques Rivière, Heinrich Peuckmann, Robert Wohlleben, Hammond Innes, Rira Abbasim

De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Christophe Grangé op dit blog.

Uit: De passagier (Vertaald door Floor Bosboom)

“Het gerinkel boorde zich als een gloeiende naald door zijn bewustzijn. I Iij droomde van een zonovergoten muur. Hij volgde zijn schaduw op de witte wand, die begin noch eind had. De muur was het universum. Strak, verblindend, onverschillig … Weer dat gerinkel … Hij opende zijn ogen. Zag de oplichtende cijfers van de kwartswekker die naast hem stond. 4:oz. Hij hees zich op een elleboog. Zocht op de tast naar de hoorn. Zijn hand tastte in het niets. Hij herinnerde zich dat hij in de rustkamer was. Hij voelde aan de zakken van zijn witte jas, vond zijn mobiel. Keek op het schermpje. Hij kende het nummer niet. Hij nam op zonder zijn naam te noemen. Een stem klonk op in het donkere vertrek. `Dokter Freire?’ Hij gaf geen antwoord. `Bent u dokter Mathias Freire, de dienstdoende psychiater?’ De stem leek van heel ver te komen. Nog steeds die droom. De muur, het witte licht, de schaduw … Ja, dat ben ik’, zei hij eindelijk. `Ik ben dokter Fillon. Ik heb nachtdienst in de wijk Saint-Jean Belcier.’ `Waarom belt u me op dit nummer?’ `Dat hebben ze me opgegeven. Ik stoor u toch niet?’ Zijn ogen raakten gewend aan het donker. De lichtbak. Het metalen bureau. De afgesloten medicijnkast. De rustkamer was gewoon een spreekkamer met het licht uit. Hij sliep op de behandeltafel. `Wat is er aan de hand?’ gromde hij terwijl hij overeind kwam. `Een vreemde toestand bij station Saint-Jean. Bewakers hebben er tegen middernacht een man aangetroffen. Een zwerver die zich had verstopt in een loods langs het spoor.’ De dokter klonk gespannen. Freire keek nog eens naar de wekker: 4:05. `Ze hebben hem naar de eerstehulppost gebracht en het politiebureau op de place des Capucins gebeld. De politie heeft hem meegenomen en mij gebeld. Ik heb hem op het bureau onderzocht.’ `Is hij gewond?’ `Nee. Maar hij weet helemaal niets meer. Complete amnesie.’ Freire gaapte: ‘Doet hij niet alsof?’ `13. bent de specialist. Maar ik geloof van niet, nee. Het is net alsof hij van een andere planeet komt. Of eigenlijk uit het niets.’ `Gaat de politie me bellen?’ `Nee. Ze brengen die vent naar u toe.’ `Bedankt’, zei hij op ironische toon. `Ik meen het. U kunt hem helpen. Ik weet het zeker.’ `Hebt u een doktersattest opgesteld?’ `Dat heeft hij bij zich. Succes ermee.’ De man hing snel op. Mathias Freire bleef bewegingloos zitten. De ingesprektoon boorde zich in het donker door zijn trommelvlies. Het was beslist zijn nacht niet. Het feest was om zr.00 uur begonnen. Op de afdeling Gedwongen Opnames had een nieuweling in zijn kamer gescheten, zijn uitwerpselen opgegeten en toen de pols gebroken van een verpleger. Een half uur later had een schizofrene patiënt zich op de afdeling West met stukjes linoleum de aderen doorgesneden.”

Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)


De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook alle tags voor Driss Chraïbi op dit blog.

Uit: Vu, lu, entendu

« Je remercie la vie. Elle m’a comblé. En regard d’elle, tout le reste est littérature, pour ne pas dire solitude. A mon âge — soixante et onze ans déjà —je remonte à pas paisibles le chemin parcouru, sans notion de temps ou d’espace. Je nie tourne vers mon passé. J’essaie tout au moins. À George Bernard Shaw, mon regretté confrère d’outre-Manche, une dame d’un âge certain avouait, le rose aux joues, qu’elle avait trente ans. « Ah bon ! répondit le vieux pince-sans-rire, mais à quel âge êtes-vous née ? Toutes proportions gardées, c’est la question qu’il aurait pu me poser. Non que je sois une femme : vous me connaksei Mais il subsiste un léger doute quant à la date de ma naissance, un certain décalage entre l’oral et l’écrit. On ne récuse pas l’écrit, surtout s’il est officiel. Quant à l’oral…
Considérons la version officielle. J’ai vu le jour au Maroc, à El-Jadida (Mazagan à l’époque du Protec-torat), au bord de la mer. Le lieu de naissance ainsi précisé, reste à déterminer la date. Chez nous, les « indigènes », il n’y avait pas d’état civil. Et, comme on l’a écrit et affirmé souvent depuis les Croisades, dans le monde arabo-musulman le temps ne compte guère, en dépit de la passion des Marocains pour les montres de haute précision. Mais il nous fallait nous « civiliser », selon le manuel français d’Histoire, celui-là même qui vantait mes ancêtres gaulois. Pour entrer au lycée Lyautey de Casablanca, je devais avoir une carte d’identité — et donc un âge légal. Vêtu d’une djellaba blanche et accompagné de deux témoins dignes de foi qui lui devaient de l’argent, mon père me conduisit par la main au commissariat dc police. C’était un après-midi torride, au début de la Seconde Guerre mondiale. Gravement, il déclara au commissaire que je m’appelais Driss avec deux « s » s’il vous plaît, Idriss en arabe mais on prononce Driss, que j’étais bien son fils et qu’il était content de moi, oui, monsieur, sage, obéissant, stu-dieux… — Son âge, dites-vous ? Oh ! c’était l’époque des
Vu, lu, entendu 11 moissons quand, avec l’aide de Dieu, il est venu au monde. — Quelles moissons ? demanda le commissaire qui transpirait à grosses gouttes. Orge, avoine, maïs, blé dur ? — Blé dur, dit mon père.”

Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)
Cover


De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook alle tags voor Iris Murdoch op dit blog.

Uit: Living on Paper: Letters from Iris Murdoch 1934-1995

“To David Hicks, who had abandoned his Diploma of Education course in order to work for the British Council in Egypt.
Somerville College 29 April 1940
Dear David, My greetings. How is it with you? I think of you decorating the skyline on a camel and taking your well-earned siesta in the shade of a pyramid. Or is Egypt not romantic? Yes, I know. I had an aunt once who used to teach the young Egyptians to love God. What do you teach them? I hope it’s something with an equally good moral. And altogether, how wags the world in your region of it? You and your pyramids seem almost as fabulous and mythical to me as Oxford and I must seem to you now I expect an act of faith is necessary to persuade yourself you ever were here. (But you were, I remember you quite distinctly) Everything here seems curiously the same — and yet I don’t know why it should, for every month batches of men fade away into khaki, and Balliol is full of glossy civil servants from Whitehall. Worcester is still largely academic — I go there twice a week to hear Pickard-Cambridge’ talking about moral philosophy. Lectures and all the clubs proceed as before, and the only difference it all makes to me is that I have ten times as much organisational work to do as I would normally, owing to the increasing man-shortage. I have just done Mods, and got the distinguished second which you once so kindly predicted for me. (Damn you. I held that against you for a long time. I suppose it would be unreasonable to bear the grudge any longer) and now I am doing Greats. The philosophy is not as philosophical as one would wish, but the ancient history is very ancient (especially in the matter of the dons appertaining thereto) and I find them both pretty good mental exercise.
The personelle of the university has changed tremendously. Freeling and Lucy are vanished as though they had never been. Carol I hear of spas-modically achieving great things in the Ministry of Economic Warfare. A few old-timers like Jack Dawes and Denis Healey are still here and active. Peter Shinnie is in the air force and getting incredibly tough — others of them are in the artillery and fleet air arm. None of the women whom you knew, I’m glad to say, has joined the ATS.° Myself, I am incredibly busy this term with committees . J and with acting. You see I have achieved one of my ambitions, to play the chorus leader in Murder in the Cathedral.’ Christ Church dramatic society is doing it and our stage is the cloister quad at Christ Church with the cathedral as a backcloth. Also I am bringing out a revised version — an editio maioe rather — of your song sheet. (Remember?) The world — yes. It’s a pretty interesting and fast-moving little world these days. There’s a lot to be depressed about certainly, but I can’t say I feel very fundamentally downhearted. In fact I’ve never felt so full of hope and new life as I do now. We’re not doing so badly. Meanwhile this place is raving wild with spring. I met a calf this morning that looked like Michelangelo’s Moses’ — and the calf’s mother was like Epstein’s Madonna.’ I won’t tell you about the cherry trees or how green the Cherwell banks are, or you’ll be homesick.”

Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)
Cover


De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook alle tags voor Richard Russo op dit blog.

Uit: Elsewhere. A Memoir

“A few years ago, passing the sign on the New York State Thruway for the Central Leatherstocking Region, a friend of mine misread it as saying laughingstock and thought, That must be where Russo’s from. She was right. I’m from Gloversville, just a few miles north in the foothills of the Adirondacks, a place that’s easy to joke about unless you live there, as some of my family still do.
The town wasn’t always a joke. In its heyday, nine out of ten dress gloves in the United States were manufactured there. By the end of the nineteenth century, craftsmen from all over Europe had flocked in, for decades producing gloves on a par with the finest made anywhere in the world. Back then glove-cutting was governed by a guild, and you typically apprenticed, as my maternal grandfather did, for two or three years. The primary tools of a trained glove-cutter’s trade were his eye, his experience of animal skins, and his imagination. It was my grandfather who gave me my first lessons in art—though I doubt he would’ve worded it like that—when he explained the challenge of making something truly fine and beautiful from an imperfect hide. After they’re tanned but before they go to the cutter, skins are rolled and brushed and finished to ensure smooth uniformity, but inevitably they retain some of nature’s imperfections. The true craftsman, he gave me to understand, works around these flaws or figures out how to incorporate them into the glove’s natural folds or stitching. Each skin posed problems whose resolution required creativity. The glove-cutter’s job wasn’t just to get as many gloves as possible out of a hide but to do so while minimizing its flaws.
Leather had been tanned in Fulton County, using the bark of hemlock trees, since before the American Revolution. Gloversville and neighboring Johnstown were home not only to gloves but to all things leather: shoes and coats and handbags and upholstery. My paternal grandfather, from Salerno, Italy, having heard about this place where so many artisans had gathered, journeyed to upstate New York in hopes of making a living there as a shoemaker. From New York City he took the train north to Albany, then west as far as the Barge Canal hamlet of Fonda, where he followed the freight tracks north up to Johnstown, where I was born decades later. Did he have any real idea of where he was headed, or what his new life would be like? You tell me. Among the few material possessions he brought with him from the old country was an opera cape.
Both men had wretched timing. My father’s father soon learned that Fulton County wasn’t Manhattan or even Salerno, and that few men in his new home would buy expensive custom-made shoes instead of cheaper machine-made ones, so he had little choice but to become a shoe repairman. And by the time my mother’s father arrived in Gloversville from Vermont, the real craft of glove-cutting was already under assault. By the end of World War I, many gloves were being “pattern cut.” (For a size 6 glove, a size 6 pattern was affixed to the skin and cut around with shears.) Once he returned from World War II, the process was largely mechanized by “clicker-cutting” machines that quickly stamped out presized gloves, requiring the operator only to position the tanned skin under the machine’s lethal blades and pull down on its mechanical arm.”

Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)
Cover


De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Zie ook alle tags voor Jacques Rivière op dit blog.

Uit: Études

“Baudelaire : Il est au milieu de nous. Il ne se retire pas dans les solitudes pour en revenir
poète et prophète ; je l’aperçois dans la rue ; il est préoccupé de ses dettes. Mais il avait une âme. Elle était prête à tout ressentir ; non pas avec dilettantisme, mais comme une pauvresse faite pour la peine et la besogne. L’âme est cette chose inconnue et malheureuse en nous et qui nous épie dans toutes nos aventures. Rentré chez lui, il la laisse se délivrer. Elle parlait sagement, elle racontait ses épreuves sans déchaînement, sans éclat. Et voici que ce n’est plus elle seulement qui s’accuse, mais notre âme à tous, que nous ne savions pas capable de toutes ces passions.
Elle chante, cette âme, et renaissent tous les adorables sourires et secrets du
regret… Cette poésie ne cherche que la confession. Mais ce ne sont pas des épanchements.
Ce n’est pas une sincérité bavarde Elle est multiple, sévère, souriante.
Chaque poème est le doux corps précis d’un sentiment unique. Les vers se posent sur lui comme un vêtement qui le ferait vivre. C’est toute notre âme, avec la violence insoupçonnée de ses amours diverses, que Baudelaire nous a rendue à nous-mêmes sensible. Il est possible que le don soit lourd et qu’il faille du courage pour le supporter. Cette poésie ne rassure
pas ; elle ne verse pas d’illusions. Elle ne prêche pas non plus. Mais elle s’adresse à
ceux pour qui rien n’est plus beau que de connaître son coeur, et de le sentir pesé sur soi.”

Jacques Rivière (15 juli 1886 – 14 februari 1925)


De Duitse dichter en schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Zie ook alle tags voor Heinrich Peuckmann op dit blog.

Uit: Nach Abpfiff Mord

„Die Bürgersteige waren wie leer gefegt an diesem bewölkten Sonntagmorgen. Auch auf den Straßen fuhr kaum einmal ein Auto vorbei, so dass die Stadt still war. So still, wie er sie noch nie erlebt hatte. Es war schon ein paar Minuten her, seit ihm ein paar Leute entgegengekommen waren. Eine Familie mit zwei Kindern, dazu drei ältere Frauen. Er hatte grinsen müssen, denn sie waren in Richtung der nahe gelegenen Kirche abgebogen. Die Kirchen hatten genauso mit Zuschauermangel zu kämpfen wie sein Fußballverein. Seither hatten ihm nur zwei übernächtigte junge Männer, die auf einem Blumenkübel am Rand des Bürgersteiges saßen, lallend etwas nachgerufen. Im ersten Moment hatte er sich gefragt, ob sie ihn erkannt hatten und beschimpfen wollten, aber was sie riefen, hatte nichts mit Fußball zu tun. Und schon gar nichts mit dem, weshalb er unterwegs war. Also hatte er sich abgewendet. Sollten sie grölen, was sie wollten, er fühlte sich nicht angesprochen. Nach der Nacht, die hinter ihnen lag, würden sie noch Stunden brauchen, bis sie zurechnungsfähig waren.
An der nächsten Kreuzung musste er die Straße überqueren. Sie war frei, er brauchte sich nicht einmal zu beeilen. Jetzt musste er noch an ein paar Häusern entlang laufen, dann breitete sich zu seiner Linken eine Grünanlage aus, in dessen Mitte das Fußballstadion lag. Das Stadion seines Vereins, für den er seit gut einem Jahr spielte.
Ob es gut gewesen war, hierher zu wechseln? Als er hergekommen war, hatte er sich das öfter gefragt, aber dann war er zum Stammspieler aufgestiegen, zum Schlüsselspieler, der im Mittelfeld die Bälle verteilte. Da hatte er geglaubt, alles richtig gemacht zu haben, und die Frage vergessen. Erst als er vor einer Woche in diesen Schlamassel geraten war, weil er wieder mal die Klappe nicht halten konnte, weil er wieder mal geglaubt hatte, seine Meinung sagen zu müssen, war die Frage erneut aufgetaucht. Warum ausgerechnet hierher, hätte es keine andere Möglichkeit gegeben? Die andere Frage, warum er auch diesmal wieder seine Meinung hatte sagen müssen, obwohl er doch wusste, dass es Ärger geben würde, hatte er sich gar nicht erst gestellt. Er war eben so. Es war seine Art, er konnte nicht dagegen an, selbst wenn er es gewollt hätte. Schuld daran trug sein Vater. „Du musst immer ehrlich sein“, hatte der ihm von Kindheit an gepredigt, „du musst sagen, was du für richtig hältst. Man ist kein richtiger Mensch, wenn man feige seine Meinung unterdrückt.“
Seine Mutter hatte bei diesen Sätzen stets die Stirn gerunzelt. „Aber du musst aufpassen, dass du dir nicht selber schadest“, hatte sie hinzugefügt. „Wenn du Nachteile in Kauf nehmen musst, sei lieber vorsichtig!“

Heinrich Peuckmann (Kamen, 15 juli 1949)

 

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Zie ook alle tags voor Robert Wohlleben op dit blog.

Kino

Genau genommen, hätts so kommen sollen,
wie Lichterspiel vorm dunklen Raum sich staut:
Von weither schwingt die Welle an und baut
sich auf zum Brecher, weithin auszurollen.

Da widersteht die Schattenhand im vollen
Remake und sucht sich im Gesicht die Haut,
sie mählich zu verschatten, bis sie graut
und kontrahiert, als würd sie schaudern wollen.

Im Maskentrick verbacken sich Modelle,
zu Haut und Haar verschwimmt das virtuelle
Gestade, grad als wäre da ein Meer.

Und Bild um Bild treckt an den Strand die Welle
und rührt sich nicht und niemals von der Stelle,
denn aus der Rückpro schwallt die Brandung her.

 

Vater und Sohn

Grad kreischt vom Thorens, der sich prima hält,
der Eisenschmetterling im Garten Eden.
Die Klingel gellt: Mein Sohn möcht mit mir reden.
Moment … ich hör nichts. So … ist ausgestellt.

Es geht verworren: das Gemüt geprellt,
ein Irren hin durch ungewollte Fehden.
Ach … weiß ichs doch! Ist alles, was noch jeden
ins Schleudern bringt in unsrer tollen Welt.

Erzählen werd ich von Geschichten, die
das Leben besser nicht geschrieben hätte.
Er geht. Es wird ein unerlöster Gang.

Einst wars ein Kettcar, doch nun hat er sie,
geht zu ihr, löst sie sanft von ihrer Kette:
die Tausender mit ihrem satten Klang.

 

Die Welt ist schlecht

Konstante fünf vor zwölfe weist die Klock:
Die Schlechtigkeit der Welt ist hochverläßlich
und unentrinnbar, wie längst unvergeßlich
besiegelt mit Sonetten des Barock.

Prinzip ist klar: Es gärtnert jeder Bock,
schützt beste Absicht vor, beträgt sich gräßlich,
weiß nichts von Schuld, bis sich am Ende häßlich
die Fratze zeigt: ein immer neuer Schock.

Beliebter Irrtum: Eine Satanshaxe
sei Merkmal all der bösen Schandgesellen
und ihrer rastlos regen Schlangenbrut.

Nee, nee! sind Menschen, die die Seelenachse
justieren, dann auf Dauerfeuer stellen:
aus altem Erbe ewig Tunichtgut.

Robert Wohlleben (Rahlstedt, 15 juli 1937)

 

De Britse schrijver Hammond Innes werd op 15 juli 1913 in Horsham geboren als zoon van een bankdirecteur. Zie ook alle tags voor Hammond Innes op dit blog,

Uit: Wreckers Must Breathe

“Then Thursday dawned, and with it the shock of a newspaper placard at the Lizard—Soviet-German Non-Aggression Pact. I stopped the car and stared at it unbelievingly. Groups of holidaymakers stood about outside the newsagents’ reading the papers and talking in low tones. Europe, Hitler, the whole world-fear of Nazism seemed suddenly to have enveloped the place like a sea mist. I jumped out of the car and bought a copy of my own paper, the Daily Recorder. It was true enough, and, what was more, Britain was calling up reserves and there were reports of mobilisation in France. I tossed the paper into the back of the car and drove on to Gunwalloe Church Cove, the other side of Mullion. What was the use of spoiling a holiday by getting upset about the international situation? Wasn’t this what I had expected—the usual autumn crisis? But I had not expected a Soviet-German Non-Aggression Pact and I knew that it might well throw all calculations out of gear. The fear of a war on two fronts removed, the German High Command might well decide to make a lightning thrust against Poland and then, if necessary, fight it out with the democracies on the Western Front. I thought it all out as I drove across the Goonhilly Downs with the warm heavy scent of sun after rain in my nostrils, and by the time I had convinced myself that the pact was not as serious as it had at first seemed, it was twelve o’clock, and I was at Gunwalloe Church Cove. Two days ago there had been at least three hundred cars in the park. I counted a bare fifty. The beach seemed empty.Yet it was a glorious day. I had a bathe and then strolled along the beach.A tubby little man in grey flannels with a panama stuck squarely on his head nodded to me:Things look pretty bad this morning, don’t they?’ he said. `Not too good: I replied. ‘But it’s a fine day: `Aye: he said, ’that’s might, it is. And we’d best make the most of ‘em.Two men in our hotel have been called oop.Wired for last night: Five minutes’ conversation with this gentleman left me with a feeling of utter depression. I had lunch and tried to settle down to read, but my mind would not concentrate and I was conscious all the time of the emptiness of the beach. I had my third bathe of the day and went home to tea to find the cottage empty of visitors.”

Hammond Innes (15 juli 1913 – 10 juni 1998)
Cover

 

Onafhankelijk van geboortedata

De Iraanse dichteres, schrijfster en vredesactiviste Rira Abbasi werd geboren in 1962 in Khorramabad, Iran. Zie ook alle tags voor Rira Abbasi op dit blog.

Poets of Peace (Fragment)

Their flags has a color, has a shape,
has a star, has a moon.
With smiling orange sun
Watch the cartoons!
Watch the animals in jungles!
The mouse and the cat are kind,
They love their children.
Shame on you!
Getting a piece of bread is not hard.
It needs no gun and no fight.
Every house has a door and window.
Daddy, mommy and their kids,

They need peace and comfort,
Children need to study, to be happy,
Watch football games, pretty flowers, and swim.
They want to grow up,
They hate bad dreams,
They want to think,
They like to fly like swallows,
Having a green branch in their mouth.
Fly high and plant olives on the moon.
Let’s be kind to each other,
No matter how much bread, how many children
Appreciate each other,
Sing with a healthy soul:
We need no more bread, not a big belly.
We need no guns, no wounded men in fights,
Hostility is meaningless.
If we are friends,
If we are good neighbors
We can borrow; we can lend water and bread
We need no war!
Why are rockets expensive?

Vertaald door M. Alexandrian

Rira Abbasi (Khorramabad, 1962)
Khorramabad


Zie voor nog meer schrijvers van de 15e juli ook mijn blog van 15 juli 2017 deel 2.

Robert Wohlleben, Heinrich Peuckmann, Walter Benjamin, Clive Cussler, Jacques Derrida, Hammond Innes, Kunikida Doppo

De Duitse dichter en schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Zie ook alle tags voor Heinrich Peuckmann op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Wenn überhaupt

Die Sonne schien noch
gegen Mittag, der leichte Wind
ist mild und in den Bäumen
mehr gelb als grün

Das ist jetzt deine Zeit
denkst du, Ende Oktober
wenn überhaupt, noch ein November
ein Dezember, wenn überhaupt

Die Sonne könnte wieder
scheinen, noch heute, noch
an dem einen oder andern
Tag, wenn überhaupt

Könnte das Gelb
zum Leuchten bringen, den
leichten Wind erwärmen
und dich vergessen machen

Das ist jetzt deine Zeit
Ende Oktober, noch
ein November, noch dies
noch das, wenn überhaupt

Heinrich Peuckmann (Kamen, 15 juli 1949)
Lees verder “Robert Wohlleben, Heinrich Peuckmann, Walter Benjamin, Clive Cussler, Jacques Derrida, Hammond Innes, Kunikida Doppo”

Robert Wohlleben, Heinrich Peuckmann, Clive Cussler, Jacques Derrida, Kunikida Doppo, Hammond Innes

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2009. en ook mijn blog van 15 juli 2010.

An mich

Lasierter Himmel ohne große Farben
bleicht langsam hin – das sagt mir wohl was jetzt?
Ich spür zu scharf das Kinn, rasurverletzt.
Verheilen tuts bereits für weitre Narben.

Der Schmerz ebbt weg, wie andre längst verdarben,
in Hirnverliesen erst mal weggeätzt.
Da steh ich da: versetzt, verpetzt, vergrätzt
und weiß nicht mal, wohin die Schmerzen starben.

Die Bomben, schlechte Zeit, die jungen Jahre
verschwimmen kaum und gehn doch in die Binsen,
vom Rand her nimmt die Schärfe mählich ab.

Sie solls nicht – doch wie oft ich mich auch paare
und fruchtbar bin: Mein väterliches Grinsen
geht schief, weil ich zu knapp nach Atem schnapp.

 

Altwerden

In Kladde ohne Ton gefragt: was war?
Den Tigern springen Funken von den Ketten.
Die Stadt brennt. Schwarzgepudert die Reinetten.
Der Sterne flic flac. Falsch und wunderbar.

Mit Flügeln schlägt ein abgeknallter Star.
Den Triggerfinger kann nu nix mehr retten.
Dann dreh die Platte um. Laß Ella scatten.
Im Jive verkettet jetzt sich Paar um Paar.

Im Schädel bleicht die Mahd der Bordgeschütze.
Kartoffelsackbedeckte Haufen. Kamen
von fern hierher. Wo Tod das Leben frißt
.

Ich leb. Den Schädel deckt die Baskenmütze.
Die Bilder führ ich mit. Und all die Namen.
Von der und dem. Da weiß ich doch: was ist.

Robert Wohlleben (Rahlstedt, 15 juli 1937)
Lees verder “Robert Wohlleben, Heinrich Peuckmann, Clive Cussler, Jacques Derrida, Kunikida Doppo, Hammond Innes”

Iris Murdoch, Richard Russo, Jean Christophe Grangé, Driss Chraïbi, Walter Benjamin, Jacques Rivière, Robert Wohlleben, Heinrich Peuckmann, Clive Cussler, Jacques Derrida, Hammond Innes, Kunikida Doppo

De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: The Black Prince

“It might be most dramatically effective to begin the tale at the moment when Arnold Baffin rang me up and said, ‘Bradley, could you come round here please, I think that I have just killed my wife.’ A deeper pattern however suggests Francis Marloe as the first speaker, the page or house-maid (these images would appeal to him) who, some half an hour before Arnold’s momentous telephone call, initiates the action. For the news which Francis brought me forms the frame, or counterpoint, or outward packaging of what happened then and later in the drama of Arnold Baffin. There are indeed many places where I could start. I might start with Rachel’s tears, or Priscilla’s. There is much shedding of tears in this story. In a complex explanation any order may seem arbitrary. Where after all does anything begin? That three of the four starting points I have mentioned were causally independent of each other suggests speculations, doubtless of the most irrational kind, upon the mystery of human fate.

    As I have explained, I was about to leave London. It was a raw damp cold afternoon in May. The wind carried no flowery smells, but rather laid a moist healthless humour upon the flesh which it then attempted to flay. I had my suitcases ready and was about to telephone for a taxi, had in fact already lifted the phone, when I experienced that nervous urge to delay departure, to sit down and reflect, which I am told the Russians have elevated into a ritual. I replaced the instrument and went back into my crowdedlittle Victorian sitting-room and sat down. The result of this manoeuvre was that I was immediately aching with anxiety about a number of arrangements which I had already checked ten times over. Had I got enough sleeping pills? Had I packed the belladonna mixture? Had I packed my notebooks? I can only write in a certain kind of notebook with the lines a certain distance apart. I ran back into the hall. I found the notebooks and the pills and the belladonna of course, but by now the suitcases were half unpacked again and my heart was beating violently.“

Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)


De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York.  Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: That Old Cape Magic

„A Finer Place
Though the digital clock on the bedside table in his hotel room read 5:17, Jack Griffin, suddenly wide awake, knew he wouldn’t be able to get back to sleep. He’d allowed himself to drift off too early the night before. On the heels of wakefulness came an unpleasant realization, that what he hadn’t wanted to admit yesterday, even to himself, was now all too clear in the solitary, predawn dark. He should have swallowed his petulance and waited the extra day for Joy.
It had been their long- established habit to flee the campus as soon as Griffin taught his last class. Usually, they hopped on the Freedom Trail (his term for I- 95), drove to New York and treated themselves by checking into a good hotel. During the day he would evaluate his small mountain of student portfolios while Joy shopped or otherwise amused herself, and then, evenings, they’d catch up on movies and go to good restaurants. The whole thing reminded him of the early years of their marriage back in L.A. It cost a small fortune, but there was something about spending money they didn’t really have that made him optimistic about more coming in—which was how it had worked in L.A.—and it got him through the portfolios.
This year Kelsey’s Cape Cod wedding had royally screwed up their plans, making New York impractical, though he’d been willing to substitute Boston. But Joy, assuming that thanks to the wedding all the usual bets were off, had messed things up further by scheduling meetings on the day after his last class. “Just go,” she said when he expressed his annoyance at the way things were working out. “Have a boys’ night out in Boston and I’ll meet you on the Cape.” He’d squinted at this proposal. Didn’t you need more than one to have a boys’ night out? Or had Joy meant it to be singular, one boy celebrating his boyness? Was that how she’d understood the phrase all her life, as singular? Joy’s relationship to the English language was not without glitches.“

Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)


De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: La Forêt des Mânes

“C’etait ça. Exactement ça..

Les escarpins Prada repérés dans le Vogue du mois dernier. La note discrète, décisive, qui achèverait l’ensemble. Avec la robe qu’elle imaginait – un petit truc noir qu’elle avait acheté trois fois rien rue du Dragon –, ce serait parfait. Tout simplement dégaine. Sourire. Jeanne Korowa s’étira derrière son

bureau. Elle avait enfin trouvé sa tenue pour le soir.A` la fois dans la forme mais aussi dans l’esprit.

Elle vérifia encore une fois son portable. Pas de message. Une pointe d’angoisse lui crispa l’estomac. Plus aiguë, plus profonde encore que les précédentes. Pourquoi n’appelait-il pas ? Il était plus de 16 heures. N’était-il pas déjà trop tard pour confirmer un dîner ?

Elle balaya ses doutes et téléphona à la boutique Prada de l’avenue Montaigne. Avaient-ils les chaussures ? en 39 ? Elle serait là avant 19 heures. Bref soulagement. Aussitôt rattrapé par une autre

inquiétude. Déjà 800 euros de découvert sur son compte… Avec ce nouvel achat, elle passerait au-delà des 1 300 euros.

Mais on était le 29 mai. Son traitement lui serait versé dans deux jours. 4 000 euros. Pas un cent de plus, primes comprises. Elle allait donc attaquer son mois, encore une fois, avec un tiers de ses revenus amputés. Elle avait l’habitude. Depuis longtemps, elle pratiquait la claudication bancaire avec une certaine agilité.

Elle ferma les yeux. S’imagina juchée sur ses talons vernis. Ce soir, elle serait une autre. Méconnaissable. Flamboyante. Irrésistible. Le reste ne serait qu’un jeu d’enfant. Rapprochement. Réconciliation.

Nouveau départ…

Mais pourquoi n’appelait-il pas ? C’était pourtant lui qui avait repris contact la veille au soir. Pour la centième fois de la journée, elle ouvrit sa boîte aux lettres électronique et consulta l’e-mail.”

Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)

 

De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: L’Homme qui venait du passé

“ Les beignets étaient chauds, gluants de miel de l’Atlas, aussi appétissants que des monts de Vénus en pleine jouissance. Le thé vert était parfumé à la “chiba”, cette absinthe sauvage inconnue des touristes. La journée s’annonçait sous les meilleurs auspices. Avec un soupir d’aise, l’inspecteur Ali déplia ses interminables jambes sous la table basse, noua une serviette autour de son cou et déploya un journal qui datait de quelques jours.
“De notre envoyé spécial à Washington. Le Congrès vient de voter, à l’écrasante majorité de 346 voix contre 40 et peu d’abstentions, une résolution demandant au Président George W. Bush de décréter un jour de jeûne et de prières pour que la Providence divine protège l’Amérique et les forces de la coalition engagées en Irak…”
… Ami lecteur, ce livre que vous venez d’ouvrir aurait pu s’arrêter ici, selon toutes les lois de la statistique, sinon de la tuyauterie la plus élémentaire. Vous auriez peut-être été frustré – et moi plus encore. Plus de héros, plus d’enquête ! Parce qu’à cet instant précis, l’inspecteur Ali aurait dû logiquement mourir d’étouffement. Prenez un beignet, fourrez-le de quelques olives dénoyautées (du sucré-salé en quelque sorte), et essayez donc de l’avaler sans mâcher ou presque. C’est possible, dites-vous ? D’accord ! Mais si dans le même temps, au moment de déglutir, vous étiez pris d’un brusque accès d’hilarité ?… C’est ce qui arriva ce matin-là à l’inspecteur. Ne me demandez pas comment il resta encore en vie, sans assistance respiratoire, loin de tout service de réanimation. Je puis cependant avancer une hypothèse qui vaut ce qu’elle vaut : il fut sauvé par l’habitude – une sorte de long entraînement pour les courses 400 mètres haies.”

Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)

 

De Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benjamin werd geboren op 15 juli 1892 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: Berliner Kindheit um Neunzehnhundert

„Die Weihnachtspyramide, Die Vorgängerin des Weihnachtsbaums
Die älteste Anordnung der Weihnachtskerzen kam aus den Kirchenbräuchen: Das war die Lichterpyramide; ein stabiles und steiles Holzgestellchen, an dem die Kerzen sich in verschiedenen Schichten staffelten. Diesen Pyramiden, so zierlich sie auch waren, fehlte freilich der Duft von Harz und Tannennadeln.
Der Sieg des Weihnachtsbaums entschied sich langsam. Wie, das zeigen unsre Bilder, die alten Kinderbüchern entnommen sind.
Schließlich war es ein kleiner Zwischenfall, der für die Dauer die Pyramide durch den Weihnachtsbaum verdrängte. Es trug sich 1827 auf dem Berliner Weihnachtsmarkte zu. Damals wurden Tannen- und Fichtenbäume auf den Straßen nur sehr vereinzelt ausgeboten, Pyramiden dagegen fünfmal mehr als Weihnachtsbäume. Arbeiter nämlich, die im Winter jenes Jahres keine Beschäftigung gefunden hatten, waren auf die Idee verfallen, Weihnachtspyramiden zu basteln und verkauften sie vorm Fest an allen Ecken. Dadurch entstand ein solcher Überfluß, daß mehr als tausend Pyramiden aller Größen unverkäuflich blieben, trotzdem man sie für einen Silbergroschen ausschrie. Als keine Aussicht zu verkaufen mehr vorhanden war, schleppten die Leute ihre eigene Ware nach der Königsbrücke und schleuderten sie kopfüber auf die Eisdecke der Spree, von wo am Weihnachtsmorgen dann die armen Leute sie als Brennstoff holten. Von dieser “Krise” hat sich der Pyramidenmarkt nie mehr erholt.“

Walter Benjamin (15 juli 1892 – 27 september 1940)


De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: Alain-Fournier

„Un mot d’André Gide nous avait beaucoup frappés et travaillait depuis quelque temps déjà notre esprit : « Ce n’est plus le moment d’écrire des poèmes en prose », m’avait-il déclaré en me remettant un essai de Fournier que je lui avais fait lire. Nous nous étions révoltés contre ce décret dont la sévérité nous paraissait affreuse mais en même temps nous avions réfléchi et le sens en avait pénétré profondément dans notre double pensée et l’avait émue.
  Nous distinguions maintenant, dans cette partie de nous-mêmes qui s’éprouvait créatrice, ce que Gide avait voulu dire : une impuissance, en effet, se trouvait correspondre en nous au genre qu’il avait condamné, une impuissance qu’il nous fallait bien à la fin reconnaître.
  Le poème en prose, tel que le Symbolisme nous l’avait enseigné, était devenu, par la simple faute des années, un instrument entre nos mains complètement inefficace et ne pouvait plus nous permettre aucune prise sur la sensibilité d’autrui. Il avait quelque chose de trop tacite ; de tous les éléments qu’il ordonnait à son auteur de sous-entendre sous peine de grossièreté, il ne se pouvait pas qu’à la fin l’émotion du lecteur ne se trouvât pas diminuée ; il dispensait de trop de choses pour qu’en le lisant on ne se sentît pas dispensé aussi d’en être touché.
  Et du même coup une lumière éclatante jaillissait, qui nous montrait le chemin. Fournier l’aperçut le premier et la suivit : il fallait rompre avec le Symbolisme et avec tout l’arsenal trop « mental » qu’il proposait ; il fallait sortir de l’esprit et du cœur, saisir les choses, les faits, les amener entre le lecteur et l’émotion à laquelle on voulait le conduire : « Ce qu’il y a de plus ancien, de presque oublié, d’inconnu à nous-mêmes, — c’est de cela que j’avais voulu faire mon livre et c’était fou. C’était la folie du Symbolisme. Aujourd’hui cela tient dans mon livre la même place que dans ma vie : c’est une émotion défaillante,
à un tournant de route, à un bout de paragraphe… »
  Fournier découvrait cette fois son aptitude et sa force véritables : il se comprenait romancier. Il échappait d’un seul coup à la rêverie, à cette vague intimité avec lui-même où il s’était si longtemps complu et dans laquelle son manque de lucidité intérieure lui interdisait de faire des progrès. Il replaçait la vie avec tous ses accidents devant ce songe qu’il avait vainement essayé de modeler directement et il ne comptait plus que sur des faits, que sur des gestes scrupuleusement décrits pour faire entrevoir celui-ci à son lecteur, « à un tournant de route, à un bout de paragraphe ».

Jacques Rivière (15 juli 1886 – 14 februari 1925)

 

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Gemäßigte Zone

Wie jeder Tropfen, jede Flocke fällt
– die Peitschenlampe leuchtets aus –
geht uns ins Auge: ganz scharf eingestellt.
Da flimmert, was den Blick vergällt:

Da schneit wer rein und regnet jemand raus.
Die Türen führen all vors Haus,
was hier sich schleicht, das wird vom Spitz verbellt,
dem ist die Welt schlicht Mann und Maus.

Im Tag kam Bildertreibsel mitgespült,
nun staut der Schwall sich im Quartier,
aus Plankton wird gemächlich Sediment.

Im Schlick von gestern hat sich eingewühlt,
was sich da heckt als Muschelzeug und Pier,
was Zeit nur als Detritus kennt.

 

Soundsovieltes Liebesgedicht

Hier neigen Härchen unterm Griff sich so,
und hier ist krause Haut für die Papillen,
die Fingerspitze kennt den Weg durch Rillen
zum Mund, zum Bauch, zum Widerrist, zum Po.

Die Nase buchstabiert sich ihr Argot
von A wie Achsel bis … das wird mich killen!
Der Schweiß verkehrt vom stillen sich zum schrillen,
und alle Brünnlein strömen lichterloh!

Und Absturz: Blick verfing sich stracks im Blick,
daß deckungsgleich sich Lieb und Liebe nichten –
so logisch läuft und linkt sich das Programm.

Der Trick vom ersten bis zum letzten Fick:
ein Sediment aus Strömung von Gesichten …
sehr schlicht gerieft verschlacken Schlick und Schlamm.

für Ralf Thenior

Robert Wohlleben (Rahlstedt, 15 juli 1937)

 

De Duitse dichter en schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007  en ook mijn blog van 15 juli 2008 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: Schillers Vermächtnis

„Er atmete auf. Aber gerade, als er seinen Weg fortsetzen wollte, als er den ersten Schritt dazu tat, ertönte ein Knall aus der Dunkelheit, kurz und trocken. Gleichzeitig spürte er einen stechenden Schmerz im rechten Oberschenkel. Er brauchte einen Augenblick, um zu begreifen, dass Knall und Schmerz im Zusammenhang standen. Richtig klar wurde es ihm aber erst, als er nach seinem Bein griff und die warme Flüssigkeit spürte, die an der Hose herunter lief. Zu groß war die Überraschung gewesen, obwohl sein Instinkt ihn gewarnt hatte. Erst als er das Blut in seiner Hand sah, als er merkte, wie es von dort auf den Boden tropfte, verstand er, in welcher Situation er sich befand.

Er wollte weglaufen, so schnell wie möglich, aber er schaffte es nicht. So sehr er sich auch anstrengte, er war unfähig, auch nur einen Schritt zu tun. Da wusste er, dass er jemandem, der es auf ihn abgesehen hatte, wehrlos ausgeliefert war. Dass er ein ungeschütztes, leicht zu treffendes Ziel abgab.

Ein, zwei Sekunden, die ihm endlos lange vorkamen, stand er gebückt da, die rechte Hand auf den blutenden Oberschenkel gedrückt und mit pochendem Herzen darauf wartend, dass ein zweiter Knall ertönte. Ein Knall, den er vielleicht noch hören, aber nicht mehr spüren würde. Der ihn umreißen und sein Denken auslöschen würde. Für immer. Aber er ertönte nicht, dieser Knall. So sehr er auch lauschte, die Dunkelheit vor ihm blieb schwarz und still.“ 

Heinrich Peuckmann (Kamen, 15 juli 1949)


De Amerikaanse schrijver Clive Cussler werd geboren in Aurora, Illinois op 15 juli 1931. Zie voor ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: Valhalla Rising

„They moved through the morning mist like ghosts, silent and eerie in phantom ships. Tall, serpentine prows arched gracefully on bow and stern, crowned with intricately carved dragons, teeth bared menacingly in a growl as if their eyes were piercing the vapor in search of victims. Meant to incite fear into the crew’s enemies, the dragons were also believed to be protection against the evil spirits that lived in the sea.
The little band of immigrants had come across a hostile sea in long, elegantly shaped black hulls that skimmed the waves with the ease and stability of trout in a peaceful brook. Long oars reached from holes in the hulls and dipped into the dark water, pulling the ships through the waves. Their square red-and-white striped sails hung limp in the listless air. Small lapstrake boats twenty feet long and carrying extra cargo were tied to the sterns and towed behind.
These people were the precursors of those who would come much later: men, women and children, along with their meager possessions, including livestock. Of the paths Norsemen had blazed across the oceans, none was more dangerous than the great voyage across the North Atlantic. Despite the perils of the unknown, they’d boldly sailed through the ice floes, struggled under the gale-force winds, fought monstrous waves and endured vicious storms that surged out of the southwest. Most had survived, but the sea had exacted its cost. Two of the eight ships that had set out from Norway were lost and never seen again.“

Clive Cussler (Aurora, 15 juli 1931)


De Franse literair criticus en filosoof Jacques Derrida werd geboren in El-Biar, Algerije, op 15 juli 1930. Zie ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: Violence et Métaphysique

„Cette différence est mieux pensée aujourd’hui. Qu’elle vienne au jour et soit pensée comme telle, c’est sans doute le trait le plus inapparent à l’historien des faits, des techniques ou des idées, le plus inessentiel à ses yeux. Mais c’est peut-être, compris avec toutes ses implications, le caractère le plus profondément inscrit de notre époque. Mieux penser cette différence, ne serait-ce pas en particulier savoir que si quelque chose doit encore advenir à partir de la tradition dans laquelle les philosophes se savent toujours surpris, ce sera à condition d’en requérir sans cesse l’origine et de faire rigoureusement effort pour se tenir au plus proche d’elle-même. Ce qui n’est pas balbutier et se blottir paresseusement au creux de l’enfance. Mais précisément le contraire.»

Jacques Derrida (15 juli 1930 – 8 oktober 2004)


De Britse schrijver Hammond Innes werd op 15 juli 1913 in Horsham geboren als zoon van een bankdirecteur. Zie ook mijn blog van 15 juli 2009.

Uit: Maddon’s Rock

“I have always had a tendency to claustrophobia – a dread of being alone in small, enclosed spaces and a morbid curiosity in any cave or shaft that took me into the bowels of the earth. The result was that I was happiest sweating my guts out in that damned quarry which had provided the stone to build the prison or laboring on the prison farm. I didn’t mind the cleaning, the discipline, the work – so long as I was in the company of other human beings. Even now I cannot read the accounts of men who suffered solitary confinement in German concentration camps without feeling panic seizing at me. I think if that had happened to me I should have gone mad. But as long as I had plenty of hard work during the day and a book to read at night, I managed to stave off the feeling of loneliness that I dreaded more than anything else.”

Hammond Innes (15 juli 1913 – 10 juni 1998)


De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

Uit: Byosho roku

„I have never troubled myself over stylistic matters, as form is not my object in writing. I am simply concerned with how to express the thoughts that fill my breast. And so I have written some of my stories … in an epistolary style, others … in a quasi-lecture style, and still others … in diary form or …

a hybrid of fiction and essay. I am not interested in the merits or demerits of a particular style. I seek only to convey my own true voice…. To take up your pen out of a desire to produce fine writing is to ignore your own true feelings and make it impossible to move others. Only by putting down precisely what you feel and expressing your thoughts frankly and without deception or decoration, no matter how awkward the attempt, can you create a genuine and appealing work of literature…. The task is simple: give vent to your emotions. If you do, then one work in ten at least is sure to be true literature.“

Kunikida Doppo (15 juli 1871 – 23 juni 1908)

 

Iris Murdoch, Richard Russo, Jean Christophe Grangé, Robert Wohlleben, Heinrich Peuckmann, Clive Cussler, Jacques Derrida, Driss Chraïbi, Hammond Innes, Walter Benjamin, Jacques Rivière, Kunikida Doppo

De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdochwerd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008.

 

Uit: Antwoord op het raadsel (Vertaald door Annet Mons)

 

“Natuurlijk hebben we nu met twee gekken te maken, niet met één.”

“Je bedoelt dat Marcus ook gek is?”

“Nee hij bedoelt dat Patrick ook gek is.”

“Hoe bedoel je?”

De eerste spreker was Gildas Herne, de tweede was Alfred Ludens, de derde Jack Sheerwater.

“Ik bedoel, zei Gildas, “dat Patrick zo langzamerhand gek is geworden. Dat Marcus gek is behoeft geen betoog.”

“Marcus is niet gek, zei Ludens, “en Pat is erg ziek, maar niet krankzinnig.”

“Gildas wil alleen maar uiting geven aan zijn frustratie,” zei Jack.

“We zijn inderdaad wel gefrustreerd.”

Gildas zat achter de piano en sloeg wat melancholieke akkoorden aan. Door het openstaande raam dreven voorjaarsgeuren naar binnen uit Regent’s Park, dat hier niet ver vandaan was. Ze hadden zoals gewonnlijk zullen zingen; maar vanavond zaten de twee anderen, hoewel het al laat was, nog steeds met de whiskeyfles aan de eettafel. Ze hadden het onderwerp Marcus Vallar natuurlijk niet moeten aanroeren, maar nu Patrick Fenman niet opknapte en zichtbaar nog verder achteruitging, werd het onderwerp Varrar in toenemende mate onvermijdelijk.

“Aangezien wij niet weten waar hij zit”, zei Ludens, “en we hebben toch aan alle kanten geprobeerd…”.

Zijn vrienden noemden hem meestal bij zijn achternaam, behalve wanneer ze het niet met hem eens waren of een retorisch effect zochten.

“Misschien is hij wel dood”, zei Ludens.

“Wat is er van dat meisje geworden?” vroeg Jack.

“Zijn dochter?””, zei Gildas. “Geen idee. Is ze er niet vandoor gegaan, naar Parijs of zo? Ik kan het haar niet kwalijk nemen als ze ‘m is gesmeerd. Marcus was onuitstaanbaar, werkelijk niet te hàrden.”

 

 
iris-murdoch

Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)
Portret door Tom Phillips, 1985

 

 

 

De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008.

 

Uit The Whore’s Child

 

„Sister Ursula belonged to an all but extinct order of Belgian nuns who conducted what little spiritual business remained to them in a decrepit old house purchased by the diocese seemingly because it was unlikely to outlast them. Since it was on Forest Avenue, a block from our house, I’d seen Sister Ursula many times before the night she turned up in class, but we never had spoken. She drove a rusted-out station wagon that was always crowded with elderly nuns who needed assistance getting in and out. Though St. Francis Church was only a few blocks away, that was too far to walk for any of them except Sister Ursula, her gait awkward but relentless. “You should go over there and introduce yourself someday,” Gail, my wife, suggested more than once. “Those old women have been left all alone.” Her suspicion was later confirmed by Sister Ursula herself. “They are waiting for us to die,” she confessed. “Impatient of how we clutch to our miserable existences.”
“I’m sure you don’t mean that,” I said, an observation that was to become my mantra with her, and she, in turn, seemed to enjoy hearing me say it.
She appeared in class that first night and settled herself at the very center of the seminar despite the fact that her name did not appear on my computer printout. Fiction writing classes are popular and invariably oversubscribed at most universities, and never more so than when the writer teaching it has recently published a book, as I had done the past spring.“

 

Russo

Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)

 

 

De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008.

 

Uit: Miserere

 

“Le CRI était prisonnier des orgues.

Il sifflait dans les tuyaux. Résonnait dans toute l’église. Atténué. Feutré. Détaché. Lionel Kasdan fit trois pas et demeura près des cierges allumés. Il observa le choeur désert, les piliers de marbre, les chaises revêtues de skaï, couleur de fram
boise sombre.

Sarkis avait dit : “En haut, près de l’orgue.” Il pivota et se coula dans la spirale de pierre qui monte jusqu’à la tribune. À Saint-Jean-Baptiste, l’orgue a une particularité : ses tuyaux trônent au centre, comme une batterie de lance-missiles, mais son clavier se tient à droite, dissocié, formant un angle perpendiculaire avec le buffet. Kasdan avança sur la tapis rouge, longeant la rambarde de Pierre Bleue.

Le corps était coincé entre les tuyaux et le pupitre du clavier.

Allongé sur le ventre, jambe droite repliée, mains crispées, comme s’il était en train de ramper. Une petite mare noire auréolait sa tête. Partitions et livres de prières se répandaient autour de lui. Par réflexe, Kasdan regarda sa montre : 16h22.

Un instant, il envia cette mort, ce repos. Il avait toujours cru qu’avec l’âge, il ressentirait une angoisse, une appréhension intolérable à l’égard du néant. Mais c’était le contraire qui s’était produit. Au fil des années, une impatience, une sorte d’attirance magnétique pour la mort était montée en lui.

La paix, enfin.

Le silence de ses démons intérieurs. »

 

Granger

Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)

 

 

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

 

Wandernder Engel

 

Ich spann dir Himmelszelte frei nach Wahl,

du kannst sie tauschen, bis die Zeichen passen,

sich nach Belieben kommandieren lassen

und wiederkehren ein- und allemal.

 

Bestimmen kannst du dann nach Maß und Zahl,

wie, wo und wann zu lieben oder hassen,

wovor zu fliehen und wonach zu fassen …

du ahnst jetzt: kein Vertun mit Glück und Qual.

 

Du brauchst mir dafür nur im Tausch zu geben,

was nächtens dich mit Sternen überspannt

und dich allein läßt mit dem Wunsch zu leben.

 

Daß nur durch Zufall eine fremde Hand

vertraut dich anrührt, dich dann aufzuheben …

wird das nun wenig oder viel genannt?

 

 

Wegzeichen

 

Zu gut verschlüsselt ist das Sternenzelt,

als daß sich lesen ließe, ob von klaren

Bescheiden jemals Spur und Ahnung waren …

was solls, daß so was mir den Kopp zerspellt!

 

Gehört all Selbstberechnetes zerschellt?

Vernarbte Würgemale von Kandaren

verraten, wie uns dann, wenn grad die raren

Versprechen blühn, Verhängnis Hoffnung schwellt.

 

Die Atmung hetzt, und Schweiß tritt aus den Poren,

verrinnselt hin zu tief vertorften Mooren,

versickert sich, wo Felsen Gletschern wich.

 

Dort wuchs Geringes, aber wuchs und glich

Verwunschnem, wenn das Rudel Carnivoren

in engen Kreisen uns ums Biwak strich.

 

RobertWohlleben

Robert Wohlleben (Rahlstedt, 15 juli 1937)

 

 

De Duitse dichter en schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007  en ook mijn blog van 15 juli 2008.

 

Der Sommer fällt

 

Der Sommer fällt vom Baum

und zeigt ihn nackt

so wie er war

als ich die Arbeit hier begann

die mich begleitete durch

Regentage, viel zu viele

gefolgt von blauen Tagen gelben Lichts

die ihn dann werden ließen, Sommer

die kamen, gingen, die mir

fehlten, viel zu oft

 

Wie viel ist fertig hier

von meiner Arbeit

wie viel nicht

ach, nur ein Jahr

ein Jahr nur, dann

der Baum vor meinem Fenster

der nackte, von dem der Sommer

fiel an einem blauen Tage

gelben Lichts, unmerklich

Blatt für Blatt

 

 

 

September

 

Es ist das Grün

das sanfter wird

unmerklich nur

 

Es ist die Luft

glasklar

wie leer geweht

 

Es ist das Feld

rasiert und

wehrlos in der Sonne

 

Es ist die Krähe

stumm und unsichtbar

Doch dämmert schon

ihr Schrei.

 

Peuckmann

Heinrich Peuckmann (Kamen, 15 juli 1949)

 

 

De Amerikaanse schrijver Clive Cussler werd geboren in Aurora, Illinois op 15 juli 1931. Zie voor ook mijn blog van 15 juli 2007

Uit: Trojan Odyssey

 

“Dr. Heidi Lisherness was about to meet her husband for a night out on the town when she took one last cursory glance at the latest imagery collected by a Super Rapid Scan Operations satellite. A full-figured lady with silver-gray hair pulled back in a bun, Heidi sat at her desk in green shorts and matching top as a measure of comfort against the heat and humidity of Florida in August.

She came within a hair of simply shutting down her computer until the following morning. But there was an indiscernible something about the last image that came into her computer from the satellite over the Atlantic Ocean southwest of the Cape Verde Islands off the coast of Africa. She sat down and gazed more intently into the screen of her monitor.

To the untrained eye the picture on the screen simply took on the appearance of a few innocent clouds drifting over an azure blue sea. Heidi saw a view more menacing. She compared the image with one taken only two hours earlier. The mass of cumulus clouds had increased in bulk more rapidly than any spawning storm she could remember in her eighteen years monitoring and forecasting tropical hurricanes in the Atlantic Ocean with the National Underwater and Marine Agency Hurricane Center. She began enlarging the two images of the infant storm formation.”

 

CliveCussler

Clive Cussler (Aurora, 15 juli 1931)

 

 

De Franse literair criticus en filosoof Jacques Derrida werd geboren in El-Biar, Algerije, op 15 juli 1930. Derrida wordt beschouwd als de grondlegger van deconstructie. Zijn omvangrijke werk had een diepe invloed op de continentale filosofie en de literaire theorie.  Jacques Derrida groeide op in El Biar, Algerije. Hij kwam uit een niet-intellectueel Joods gezin. Als gevolg van het Frans-Algerijns antisemitische beleid onder het Vichy-regime, werd hij net als de meeste andere Joden in die tijd gediscrimineerd en van school gestuurd. In 1949 verhuisde hij naar Frankrijk, waar hij de rest van zijn leven bleef wonen. Vanaf 1952 studeerde Derrida aan de École Normale Supérieure te Parijs bij onder andere Michel Foucault en Louis Althusser. Tijdens de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog vroeg Derrida om, bij wijze van vervangende dienstplicht, van 1957 tot 1959 kinderen van soldaten Frans en Engels te onderrichten. Na die oorlog verbond hij zich met de Tel Quel-groep, bestaande uit literaire en filosofische theoretici. Tegelijkertijd, van 1960 tot 1964, doceerde hij filosofie aan de Sorbonne, vervolgens nog eens twintig jaar aan de École Normale Supérieure, waar hij zelf had gestudeerd.

 

Uit: Monolinguisme de l’autre ou la prothèse d’origine

 

Si j’ai bien confié le sentiment d’être ici, ou là, le seul franco-maghrébin, cela ne m’autorisait à parler au nom de personne, surtout pas de quelque entité franco-maghrébine dont justement l’identité demeure en question. Nous allons y venir car tout cela, dans mon cas, est loin d’être si clair.

Etre franco-maghrébin, l’être « comme moi », ce n’est pas, pas surtout, surtout pas, un surcroît ou une richesse d’identités, d’attributs ou de noms. Cela trahirait plutôt, d’abord, un trouble de l’identité.

C’est « mon cas », c’est la situation, à la fois typique et singulière, dont je voudrais parler.

[Non], je parle d’un ensemble « communautaire » (une « masse » groupant des dizaines ou des centaines de milliers de personnes), d’un groupe supposé « ethnique » ou « religieux » qui, en tant que tel, se voit un jour privé de sa citoyenneté par un État qui, dans la brutalité d’une décision unilatérale, la lui retire sans lui demander son avis et sans que ledit groupe recouvre aucune autre

citoyenneté. Aucune autre.

Or j’ai connu cela. Avec d’autres, j’ai perdu puis recouvré la citoyenneté française. Je l’ai perdue pendant des années sans en avoir d’autre. Pas la moindre, vois-tu. Je n’avais rien demandé. Je l’ai à peine su sur le moment, qu’on me l’avait enlevée…“

 

Jacques-Derrida

Jacques Derrida (15 juli 1930 – 8 oktober 2004)

 

 

De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008.

Uit: Le passé simple

Chaque fois que je l’ai pu, j’ai étudié les lèvres d’une femme. J’en possède une mnémonique, somnifère et source de divertissement. Mais jusqu’à ce soir, la jalousie maritale voile le vissage des femmes et je ne m’intéresse pas aux petites filles, que je sache…ma mère mea culpa ! La collection n’était que de lèvres européennes. Ainsi…
J’ai vu des commissures basses d’abrutissement, avachie de sensualité. J’ai vu des plis de chagrin, d’ironie et de férocité. J’ai vu des lèvres sans rides, unies, pleines, impersonnelles, mais révélant leurs secrets parce que fardées du rose à l’écarlate, du sec au gras, du trait à la fleur, épaissies, amincies, dessinées avec art, barbouillées en hâte, lèvres de vielle fille malgré l’alliance au doigt, lèvres

étonnantes de jeunesse en plein milieu d’un parchemin, lèvres sarcastiques, bonnes à tout faire, même à dire la vérité, lèvres vénales, ignobles de bestialité et de calomnie, serrées sur une énigme ou sur une souffrance, crispées par un dépit, par une envie, par un cancer, tordues par un hépatisme ou dans un sourire fermé, commercial, circonstanciel, bas, entrouvertes sur des dents blanches, pourries, égales, inégales, sur un dentier, sur un jeu de touches de piano, sur une mixture d’or, de plomb, de platine et d’ivoire, ou tout simplement sur des gencives sans dents ; j’ai vu des lèvres toujours ouvertes, respirant à la place des narines un mélange d’oxygène et d’azote, de coquetterie et de cupidité, d’étonnement et de passivité, de sourire et d’ennui, d’apathie et d’espoir.
Lèvres antipathiques, lèvres sympathique, lèvres qui nous laissent indifférents, lèvres gonflées de vie et qui nous laissent indifférents, lèvres gonflées de vie et qui nous donnent envie de les mordre pour les punir, provocantes, insensibles à nos murmures et à nos morsures ; lèvres inexpérimentées, sans fard ou avec fard, si belles même irrégulières, si douce même inharmoniques, si charmeresses qu’un baiser les souillerait et sur lesquelles flotte un songe et passe notre caresse aussi lisse que leur velouté ; lèvres de vieilles, d’adolescentes, de concierges, de vendeuses, de putains et d’épouses moyennes, toutes retiennent mon attention et j’en connais plusieurs impossibles à oublier. Ce sont des lèvres d’Européennes, de Françaises, voire de Parisiennes. Elles ont droit à la crème de la civilisation. Des lèvres d’hommes qui s’y posent baisent l’apogée de l’industrie scientifique fine. »

 

ChraibiDriss

Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)

 

 

De Britse schrijver Hammond Innes werd op 15 juli 1913 in Horsham geboren als zoon van een bankdirecteur. Hij begon zijn loopbaan op de redactie van de krant Financial News, die later de Financial Times werd. In de tweede wereldoorlog was hij ingedeeld bij de Britse artillerie. Enkele van zijn bekendste boeken zijn ‘The white south’ (1949), ‘The ‘Mary Deare” (1956), ‘The doomed oasis’ (1960), ‘ ‘The Levkas man’ (1971), ‘The last voyage: Captain Cook’s lost diary’ (1971) en ‘The black tide’ (1982). In de jaren tachtig haakte hij in op de actualiteit van de milieuproblematiek. ‘The black tide’ en ‘High stand’ (1985) zijn daar voorbeelden van. Innes was een fervent aanhanger van Greenpeace. Verschillende van zijn boeken zijn verfilmd, waaronder ‘Campbell’s kingdom’ (verfilmd in 1957), ‘The wreck of the Mary Deare’ (verfilmd in 1959). Hammond Innes oogstte ook succes met reisbeschrijvingen, populaire historische boeken en jongensboeken.

 

Uit: Het land dat God aan Kaïn gaf (Vertaald door A.C. Hermans-De Roos) 

 

Paule begint Laroche ook niet meer te vertrouwen ze wou een keer de kaa
rt zien en Laroche wou hem niet geven ze kregen ruzie en Laroche werd erg bang volgens mij houd Laroche echt iets verborgen voor ons. We hadden een meer overgestoken en hoorden gesnater Darcy pakte zijn geweer en schoot 1 gans dood die had heerlijk gesmaakt. De gedachte die ik voor dat we weg gingen laat me steeds niet los ook op de manier waarop Laroche zich gedraagt begint die gedachte steeds meer waar te worden volgens mijn gevoel. Het eten was weer een keer lekker onze voedsel voorraad begint al aardig leeg te raken en we moeten snel bij het “Meer van de Leeuw” zijn anders moeten we noodgedwongen terug keren. Iedereen was naar bed maar Paule is weer uit bed en zegt dat ik naar bed moet gaan maar dat doe ik niet. Opeens begint ze over haar vader te vertellen en dat hij mij wel aardig zou hebben gevonden ze word verdrietig en ik probeerde haar geruststellen maar ze rent weg naar de tent. Als ik even later naar bed gaat slaapt iedereen of anders dat lijkt zo.“

 

 

Innes_Hammond

Hammond Innes (15 juli 1913 – 10 juni 1998)

 

De Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benjamin werd geboren op 15 juli 1892 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008.

Uit: Uit: Berliner Kindheit um Neunzehnhundert

 

Bettler und Huren

“In meiner Kindheit war ich ein Gefangener des alten und neuen Westens. mein Clan bewohnte diese beiden Viertel damals in einer Haltung, die gemischt war aus Verbissenheit und Selbstgefühl und die aus ihnen ein Ghetto machte, das er als sein Lehen betrachtete. in dieses Quartier Besitzender blieb ich geschlossen, ohne um ein besseres zu wissen. die Armen – für die reichen Kinder meines Alters gab es sie nur als Bettler. Und es war ein großer Fortschritt der Erkenntnis, als mir zum erstenmal die Armut in der Schmach der schlechtbezahlten Arbeit dämmerte. Das war in einer kleinen Niederschrift, vielleicht der ersten, die ich ganz für mich selbst verfaßte. Sie hatte es mit einem Mann zu tun, der Zettel austeilt und mit den Erniedrigungen, die er durch ein Publikum erfährt, das für die Zettel kein Interesse hat. So kommt es, daß der Arme – damit schloß ich – sich heimlich seines ganzen Packs entledigt. Gewiß die unfruchtbarste Bereinigung der Lage. Aber keine andere Form der Revolte ging mir damals ein als die der Sabotage; diese freilich aus eigenster Erfahrung. Auf sie griff ich zurück, wenn ich der Mutter mich zu entziehen suchte. Am liebsten aber bei den “Besorgungen”, und zwar mit einem verstockten Eigensinn, der meine Mutter oft zur Verzweiflung brachte. Ich hatte nämlich die Gewohnheit angenommen, immer einen halben Schritt zurück zubleiben. Es war als wolle ich in keinem Falle eine Front, und sei es mit der eigenen Mutter, bilden.“

 

benjamin

Walter Benjamin (15 juli 1892 – 27 september 1940)

 

De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007 en ook mijn blog van 15 juli 2008.

Uit: Sur une généralisation possible des thèses de Freud

 

Dans l’exposé des faits que lui ont suggérés la première idée de sa théorie et qui sont, comme on sait, l’ensemble des manifestations de l’hystérie, Freud insiste avec une force particulière sur la complète ignorance où se trouvaient ses patients des causes et des fins des actes qu’ils accomplissaient : “Pendant qu’elle exécutait l’action obsessionnelle, écrit-il, le “sens” en était inconnu à la malade aussi bien en ce qui concerne l’origine de l’action que son but. Des processus psychiques agissaient donc en elle, processus dont l’action obsessionnelle était le produit. Elle percevait bien ce produit par son organisation psychique normale, mais aucune de ses conditions psychiques n’était parvenue à sa connaissance consciente… C’est à des situations de ce genre que nous pensons quand nous parlons de processus psychiques inconscients”. Et Freud conclut : “Dans ces symptômes de la névrose obsessionnelle, dans ces représentations et impulsions qui surgissent on ne sait d’où, qui se montrent si réfractaires à toutes les influences de la vie normale et qui apparaissent au malade lui-même comme des hôtes tout-puissants venant d’un monde étranger, comme des immortels venant se mêler au tumulte de la vie des mortels, comment ne pas reconnaître l’indice d’une région psychique particulière, isolée de tout le reste, de toutes les autres activités et manifestations de la vie intérieure ? Ces symptômes, représentations et impulsions, flous amènent infailliblement à la conviction de l’existence de l’inconscient psychique”.

 

riviere

Jacques Rivière (15 juli 1886 – 14 februari 1925)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 15 juli 2007

De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi.

 

 

 

Iris Murdoch, Richard Russo, Jean Christophe Grangé, Driss Chraïbi, Walter Benjamin, Jacques Rivière, Heinrich Peuckmann, Robert Wohlleben, Clive Cussler, Kunikida Doppo

De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

 

Uit: Under the Net

 

“And as I looked down now on the crowds in Oxford Street and stroked Mars’s head I felt neither happy nor sad, only rather unreal, like a man shut in a glass. Events stream past us like these crowds and the face of each is seen only for a minute. What is urgent is not urgent for ever, but only ephemerally. All work and all love, the search for wealth and fame, the search for truth, like itself, are made up of moments which pass and become nothing. Yet through this shaft of nothings we drive onward with that miraculous vitality that creates our precarious habitations in the past and the future. So we live; a spirit that broods and hovers over the continual death of time, the lost meaning, the unrecaptured moment, the unremembered face, until the final chop that ends all our moments and plunges that spirit back into the void from which it came.”

 

murdochiris

Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)

 

De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

Uit: Bridge of Sighs

 

First, the facts.

My name is Louis Charles Lynch. I am sixty years old, and for nearly forty of those years I’ve been a devoted if not terribly exciting husband to the same lovely woman, as well as a doting father to Owen, our son, who is now himself a grown, married man. He and his wife are childless and likely, alas, to so remain. Earlier in my marriage it appeared as if we’d be blessed with a daughter, but a car accident when my wife was in her fourth month caused her to miscarry. That was a long time ago, but Sarah still thinks about the child and so do I.

Perhaps what’s most remarkable about my life is that I’ve lived all of it in the same small town in upstate New York, a thing unheard of in this day and age. My wife’s parents moved here when she was a little girl, so she has few memories before Thomaston, and her situation isn’t much different from my own. Some people, upon learning how we’ve lived our lives, are unable to conceal their chagrin on our behalf, that our lives should be so limited, as if experience so geographically circumscribed could be neither rich nor satisfying. When I assure them that it has been both, their smiles suggest we’ve been blessed with self-deceptio
n by way of compensation for all we’ve missed. I remind such people that until fairly recently the vast majority of humans have been circumscribed in precisely this manner and that lives can also be constrained by a great many other things: want, illness, ignorance, loneliness and lack of faith, to name just a few. But it’s probably true my wife would have traveled more if she’d married someone else, and my unwillingness to become the vagabond is just one of the ways I’ve been, as I said, an unexciting if loyal and unwavering companion. She’s heard all of my arguments, philosophical and other, for staying put; in her mind they all amount to little more than my natural inclination, inertia rationalized. She may be right. That said, I don’t think Sarah has been unhappy in our marriage. She loves me and our son and, I think, our life. She assured me of this not long ago when it appeared she might lose her own and, sick with worry, I asked if she’d regretted the good simple life we’ve made together.”

 

russo_richard

Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)

 

De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

Uit: Le serment des limbes

 

Eric Svendsen avait le goût des formules et je le haïssais pour ça. En tout cas aujourd’hui. Pour moi, un médecin légiste devait s’en tenir à un rapport technique, net et précis – et basta. Mais le Suédois ne pouvait s’en empêcher il déclamait ses phrases, ciselait ses tournures…
– Luc se réveillera tout à l’heure, continua-t-il. Ou jamais. Son corps fonctionne, mais son esprit est au point mort. En suspens entre deux mondes.
J’étais assis dans le hall du service de Réanimation. Svendsen se tenait debout, à contre-jour. Je demandai :
– Ça s’est passé où au juste ?
– Dans sa maison de campagne, près de Chartres.
– Pourquoi a-t-il été transféré ici ?
– Les types de Chartres n’étaient pas équipés pour le garder en réa.
– Mais pourquoi ici, à l’Hôtel-Dieu ?
– Ils ont cru bien faire. Après tout, l’Hôtel-Dieu, c’est l’hosto des flics.
Je me rencognai dans mon siège. Un nageur olympique prêt à plonger. Les odeurs d’antiseptique, provenant de la double porte fermée, se mêlaient à la chaleur et me collaient la nausée. Les questions se bousculaient dans ma tête :
– Qui l’a découvert ?
– Le jardinier. Il a repéré le corps dans la rivière, près de la maison. Il l’a repêché in extremis. Il était huit heures du mat’. Par chance, le Samu n’était pas loin. Ils sont arrivés juste à temps.
J’imaginai la scène. La maison de Vernay, la pelouse ouverte sur les champs, la rivière enfouie sous les herbes, marquant la frontière avec les sous-bois. J’avais passé là-bas tant de week-ends… Je prononçai le mot interdit :
– Qui a parlé de suicide ?
– Les gars du Samu. Ils ont rédigé un rapport.
– Pourquoi pas un accident?
– Le corps était lesté.
Je levai les yeux. Svendsen ouvrit ses mains, en signe de consternation. Sa silhouette semblait découpée dans du papier noir. Corps filiforme et chevelure crépue, ronde comme une boule de gui.
– Luc portait à la taille des morceaux de parpaings, fixés avec du fil de fer. Une espèce de ceinture de plongée.
– Pourquoi pas un meurtre ?
– Déconne pas, Mat. On aurait retrouvé son corps avec trois balles dans le buf
fet. Là, aucune trace de violences. II a plongé, et on doit l’accepter.”

 

Jean-Christophe_Grange

Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)

 

 

De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

Uit: Die Zivilisation, Mutter! (La civilisation, ma mere!.)

 

Hier ist es, das Paradies, in dem ich einst lebte: Meer und Gebirge. Davon bleibt etwas ein ganzes Leben. Noch vor der Wissenschaft, der Zivilisation und dem Bewußtsein. Und vielleicht werde ich dorthin zurückkehren, eines Tages, um in Frieden zu sterben…

Hier ist es, das Paradies, in dem wir einst lebten: Baum auf Fels, das Gebirge, das seine Wurzeln jäh in die Eingeweide des Meeres taucht. Die gesamte Erde, die Menschheit eingeschlossen, hat ihre Lebensquelle im Wasser. Der Ozean stürmt dem Himmel zu, die ganze Steilküste entlang, bis zu den Gipfeln, an stachligen Zedern vorbei.

Ein weißes Pferd jagt über den Strand und schnaubt. Mein Pferd. Zwei Möwen verknäulen sich am Himmel. Eine Woge rollt aus der Tiefe der Vergangenheit heran, und langsam, wiegend, kraftvoll, verebbt sie. Zerplatzt und läßt so viele Erinnerungen hervorschießen wie Schaumblasen.

Das Leid und die Bitternis, so gekämpft zu haben für beinahe nichts: um zu sein und zu haben, eine Existenz zu schaffen und zu vollenden – alles, ja alles wird durch die Stimme des Meeres ausgelöscht. Nur die ungeheure Wehmut von einst besteht fort, als alles am Anfang, noch alles zu erhoffen war. Geburt für sich und die Welt.

Eine neue Woge rollt über die erste hinweg und blitzt auf. Funkelt und sprüht von neuem Leben. Zahllos entstehen und sterben neue Wogen, decken sich zu und erneuern sich, von Ewigkeit zu Ewigkeit, fügen ihr Leben zum Leben. So weit man sie hören kann, wiederholen alle mit gleicher Stimme das gleiche Wort: Frieden, Frieden, Frieden…

 

Chraibi

Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)

 

 

De Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benjamin werd geboren op 15 juli 1892 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

Uit: Berliner Kindheit um Neunzehnhundert

Das Karussell

Das Brett mit den dienstbaren Tieren rollt dicht über dem Boden. Es hat die Höhe, in der man am besten zu fliegen träumt. Musik setzt ein, und ruckweis rollt das Kind von seiner Mutter fort. Erst hat es Angst, die Mutter zu verlassen. Dann aber merkt es, wie es selber treu ist. Es thront als treuer Herrscher über einer Welt, die ihm gehört. In der Tangente bilden Bäume und Eingeborene Spalier. Da taucht , in einem Orient, wiederum die Mutter auf. Danach tritt aus dem Urwald ein Wipfel, wie ihn das Kind schon vor Jahrtausenden, wie es ihn eben erst im Karussell gesehen hat. Sein Tier ist ihm zugetan: Wie ein stummer Arion fährt es auf seinem stummen Fisch dahin, ein hölzerner Stier-Zeus entführt es als makellose Europa. Längst ist die ewige Wiederkehr aller Dinge Kinderweisheit geworden und das Leben ein uralter Rausch der Herrscher mit dem dröhnenden Orchestrion in der Mitte. Spielt es langsamer, fängt der Raum an zu stottern und die Bäume beginnen sich zu besinnen. Das Karussell wird unsicherer Grund. Und die Mutter taucht auf, der vielfach gerammte Pfahl, um den das landende Kind das Tau seiner Blicke wickelt.”

 

walter-benjamin

Walter Benjamin (15 juli 1892 – 27 september 1940)

 

De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

Uit: Valery Larbaud & Jacques Rivière, Correspondance 1912-1924

 

Paris, le 10 juillet 1913

 

Cher ami,

[…]
Ce qu’il y a de curieux dans la façon dont vous réagissez au contact de mon article, c’est que justement, dans toute cette dernière partie, j’ai pensé à vous et à la nouveauté que représente Barnabooth au milieu de la littérature française. J’avais l’intention, que je vous ai un peu trop annoncée, de vous écrire une longue lettre sur Barnabooth
. Mais justement ces derniers temps, je me disais qu’elle était inutile et que la fin de mon article vous dirait assez ce que j’admire dans votre œuvre. D’ailleurs elle reste inutile, cette lettre. Tout ce que j’ai dit sur le roman psychologique d’aventure, sur la description de la formation des sentiments, et de ce tâtonnement de la vie intérieure, c’est vous qui me l’avez étroitement dicté. Et aussi ce que j’ai dit sur le personnage distinct de l’auteur. Car n’écoutez pas ceux qui vous accuseront d’avoir fait de l’autobiographie. Non, vous avez créé un personnage (et même plusieurs), vous l’avez soulevé, vous l’avez mis hors. Et il existe maintenant. On peut le rencontrer sans que vous soyez là. Il a d’autres vêtements que les vôtres, une autre voix que vous, d’autres manies. Vous avez fait naïvement œuvre de romancier. Et vous êtes de beaucoup celui que nous attendons le plus comme romancier. N’allez donc pas vous méconnaître !
[…]
Croyez, cher ami, à ma bonne amitié «
 

 

jacques_riviere

Jacques Rivière (15 juli 1886 – 14 februari 1925)

 

 

De Duitse schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

Uit: Flucht in den Berg

 

„Am Abend gab es wieder Voralarm.

Rudi hatte sich auf seinem Bett ausgestreckt und nach dem Buch mit dem abgerissenen Lederrücken

gegriffen, gespannt darauf, ob die wilden Horden der Goten unter ihrem König Teja dem Ansturm des römischen Heeres standhielten. Zwei Seiten hatte er von der Schlacht um Italien, den Rest des römischen Weltreichs, verschlungen, da zerriss der durchdringende Sirenenton

die Stille. Noch bevor er zum ersten Mal aussetzte, war Rudi die Treppe zum Erdgeschoss hinunter gerannt, in seine ausgetretenen Schuhe geschlüpft und über den Hof zur Straße gelaufen. Seine Mutter folgte ihm, Sabine, Rudis jüngere Schwester, an der Hand.

„Warte nicht auf uns“, rief sie. „Lauf, so schnell du kannst!“

Schon seit Wochen rannten alle Bewohner der Zechensiedlung beim Einsetzen des Voralarms los, denn unvermittelt konnte der gleichförmige, ein paar Mal unterbrochene Sirenenton übergehen in das an- und abschwellende Geheule, das den Vollalarm auslöste. Wer dann zu weit vom Luftschutzbunker entfernt war, dem flogen die Splitter um die Ohren. Rudi wollte gerade auf die Straße einbiegen, da hörte er die Stimme des alten Brune aus dem Haus gegenüber.“

 

PeuckmannHeinrich2

Heinrich Peuckmann (Kamen, 15 juli 1949)

 

 

 

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Zie ook mijn blog van 15 juli 2007.

 

 

Bei Kleve (Kreis Steinburg) am 7. Juni 1986

An rauchend abgebrannten Himmelsrändern
ziehn Helikopter hin und kurven ein.
Wo fern ein Wald schweigt, gellt Kommandoschrein –
und Wolken drüber hin in Tarngewändern.

Ein Regen fällt. Wie sich die Schatten ändern,
tapp ich durch Kraut und Gras, in Pfützen rein.
Ein Flackerbild: Da blutet wie ein Schwein
ein Kopf mit Schrei im Blick und Tränenbändern.

Und Achselschweiß rinnt ab mit kaltem Stechen,
schon stockt die Luft, wie’s auch der Atem tut,
die Haut
wird eisig starr und gleich zerbrechen.

Mit ruhig-festem Tritt – sonst nix am Hut –
umstellt mich Polizei. Verschlägt mir ’s Sprechen –
und aus dem Schweigen, weiß ich, wächst nur Wut.

 

 

Gebet

Wir beten nicht, doch wird ein Tag geschehen,
da ganz von selbst Gebet sich spricht. Dann senkt
ein Weib das Fingersieb vom Kopf, zu sehen,
was Bäume singen – einfach hingeschenkt.

Wir glauben nicht, doch einst kommt Nacht, da lassen
wir Wahrheit ein ins Herz – du weißt: das brennt;
dann steht ein Mann stockstarr, das Lied zu fassen,
das ferne Bahn von seiner Jugend kennt.

Nun bet für uns. Rasante Terzenstufen
sind Trost dem Mieter, der da übers Nest
im Tale hinschaut. Dunkel wirds, sie rufen
ein Kind, als wärs verlorner letzter Rest.

Nacht steht ums Haus. Drin betet die Frequenz –
Biskaya, Dogger, Skagen, Hel, Shetlands.

 

 

Der Gott der Stadt

 

Von einem Häuserblocke fiel er stracks
und ging entzwei. Die Morgensonne sichtet
den
Bruch
der abgetanen Nacht und schichtet
ins Lot die Schatten des Betonverhacks.

Im Morgenwind verwehen schnell die Schnacks
der Kehrkolonnen. Obdachlosen lichtet
sich blankes Nichts. Der Rest ist eingerichtet,
durchs Licht sich durchzuzwingen bis zum Knacks.

Ein wahrer Schatz an Bodensatz und Trester
ist nun in
stiller Trauer zu durchwaten,
die insgeheim doch längst vergoren ist.

Sakraler Hauch von Aldehyd und Ester
versüßt die Andacht vor den Bankomaten –
noch rasch
ein Geld, bevor Zersetzung frißt.

RobertWohlleben

Robert Wohlleben (Rahlstedt, 15 juli 1937)

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 15 juli 2007.

De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi.

De Amerikaanse schrijver Clive Cussler werd geboren in Aurora, Illinois op 15 juli 1931.

 

 

Iris Murdoch, Richard Russo, Jean Christophe Grangé, Driss Chraïbi, Walter Benjamin, Clive Cussler, Jacques Rivière, Kunikida Doppo, Heinrich Peuckmann, Robert Wohlleben

De Iers-Britse schrijfster en filosofe Dame Jean Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Ze studeerde aan het Somerville College in Oxford. Ze werd een fellow van St. Anne’s College in Oxford in 1948. Ze schreef haar eerste boek, Under the Net in 1954 nadat ze een aantal werken over filosofie had uitgegeven, waaronder een studie over Jean-Paul Sartre. Ze schreef hierna nog 25 andere boeken (naast filosofische werken en kritieken), totdat ze in 1995 last kreeg van de ziekte van Alzheimer. Haar boeken zijn intens en bizar, maar tegelijkertijd erg gereserveerd en goed geobserveerd. Ze creëerde homoseksuele personages voordat dit algemeen geaccepteerd was. Voor The sea, the sea ontving zij in 1978 de Booker Prize.

Uit: The sea, the sea

“It was as if each part of the body experienced its separate despair. My back and waist felt the dreadful imprint of the hands which with great sudden violence and indubitable intent propelled me over the edge. My hands reached out in vain for something to clasp. My feet, still touching the rock with which they were parting company, jerked in a weak useless spasm, a last ghostly attempt to retain balance. Then they were jerking in empty space and I was falling head downward, as if my head and shoulders were made of lead. At the same time I felt, or thought as a kind of final thought, the fragility of my head and even knew that my hands were now trying to protect it. My trunk twisted sickeningly, trying in vain to make sense of its position. I actually saw, in the diffused midsummer darkness-light, the creamy curling waves just below me, and the particular spiral of their movement in the confined space. Then I was in the water whose intense cold surprised me with a separate shock, and I made the instinctive swimmer’s movement of trying to right myself; but my body was aware that no swimming could take place in that vortex. I felt as if my neck was breaking as I looked up to see a dome of dark faintly translucent green, the wave above me. I was choking and swallowing water, absorbed in the one task of getting another breath. At the same time I was able to think: this is the end. I fought, my whole body fought, now flailing senselessly in a maelstrom of powers which seemed about to dismember me. Then my head struck violently against the smooth rock and I lost consciousness.”

Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)

 

De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Hij studeerde aan de universiteit van Arizona archeologie, maar ruilde dat vak in voor literatuurwetenschap en rondde zijn studie af met een doctorsgraad in de filosofie en een master in creatief schrijven. Daarna doceerde hij aan diverse universiteiten. Hij debuteerde in 1986 met de roman Mohawk. In 2002 kreeg hij voor Empire Falls de Pulitzer prijs.

Uit: Empire Falls

“For his part, Charles Beaumont Whiting, sent away from home as a boy when he would’ve preferred to stay, now had no more desire to return from Mexico than his mother had to return from Europe, but when summoned he sighed and did as he was told, much as he always had done. It wasn’t as if he hadn’t known that the end of his youth would arrive, taking with it his travels, his painting and his poetry. There was never any question that Whiting and Sons Enterprises would one day devolve to him, and while it occurred to him that returning to Empire Falls and taking over the family businesses might be a violation of his personal destiny as an artist, there didn’t seem to be any help for it. One day, when he sensed the summons growing near, he tried to put down in words what he felt to be his own best nature and how wrong it would be to thwart his true calling. His idea was to share these thoughts with his father, but what he’d written sounded a lot like his poetry, vague and unconvincing even to him, and he ended up throwing the letter away. For one thing he wasn’t sure his father, a practical man, would concede that anybody had a nature to begin with; and if you did, it was probably your duty either to deny it or to whip it into shape, show it who was boss. During his last months of freedom in Mexico, C.B. lay on the beach and argued the point with his father in his imagination, argued it over and over, losing every time, so when the summons finally came he was too worn out to resist. He returned home determined to do his best but fearing that he’d left his real self and all that he was capable of in Mexico.”

Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)

 

De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. De thrillers van Grangé zijn geworteld in de ervaringen die hij opdeed als internationaal reporter. Tot zijn achtentwintigste had Grangé de Parijse hoofdstad nog nooit verlaten. Wereldreiziger werd hij toen hij als redacteur van een persbureau in contact kwam met reizende fotografen wier foto’s hij van bijschriften voorzag. Een van hen vroeg hem mee op reis te gaan en zo begon Grangés loopbaan als reizend verslaggever. Zijn tochten brachten hem in China, Thailand,
Turkije, Birma, Mongolië en Afrika. Hij schreef reportages over verschillende volkeren, zoals de pygmeeën, Toearegs, zigeuners en eskimo’s.
Een van die reportages ligt aan de basis van zijn debuut als thrillerschrijver. In 1991 schreef Grangé een artikel over de migratie van ooievaars. Op het eerste gezicht een tamelijk onschuldig onderwerp, maar de ‘vlucht van de ooievaars’, die vele duizenden kilometers over Europa, Klein-Azië en Afrika bestrijkt, inspireerde hem tot het schrijven van de gelijknamige roman, die in 1994 verscheen.
Aanvankelijk bezorgde De vlucht van de ooievaars Grangé nog niet het succes dat deze roman en de schrijver later ten deel zou vallen. Dat gebeurde pas toen in 1998 Les Rivières Pourpres (in vertaling De purperen rivier) verscheen. Mede dankzij de verfilming, in een Franse en een Engelse versie (The Crimson Rivers), werden van deze tweede thriller van Grangé meer dan een half miljoen exemplaren verkocht en verschenen er vertalingen in twintig landen. In de slipstream hiervan bereikte ook De vlucht van de ooievaars alsnog een verkoop van enkele honderdduizenden exemplaren.

Uit: Das schwarze Blut (La Ligne Noire, vertaald door Barbara Schaden)

„Auf Dschungelpfaden und zwischen raschelnden Blätterwänden hatte er ihn bis hierher geführt. Wie immer hatten ihm die Bäume die Richtung gewiesen, der er folgen musste – und hatten ihm zugeraunt, was er zu tun hatte. So war es immer gewesen. In Kambodscha. In Thailand. Und jetzt hier, in Malaysia. Die Blätter streiften sein Gesicht, riefen ihn, gaben ihm das Signal …
Doch auf einmal wandten die Bäume sich gegen ihn.
Auf einmal stellten sie ihm eine Falle. Er wusste nicht, wie ihm geschah – die Stämme des Bambuswalds waren zusammengerückt, standen in Reih und Glied, hatten sich in eine hermetisch verschlossene Zelle verwandelt.
Mit den Fingern fuhr er die Tür entlang, versuchte sie unter die Kante zu schieben. Unmöglich. Er scharrte auf dem Fußboden in der Hoffnung, die Bretter auseinander zu schieben. Vergeblich. Er hob den Blick und sah über sich nichts als ein dichtes Dach aus Palmenblättern. Wie lange hatte er nicht geatmet? Eine Minute? Zwei Minuten?
Eine Bruthitze herrschte hier, wie in einem Backofen. Sein Gesicht troff von Schweiß. Er konzentrierte sich auf die Wand: Rattanhalme verstopften jede Ritze. Wenn es ihm gelang, eine dieser Fasern zu lösen, käme vielleicht ein wenig Luft herein. Mit zwei Fingern versuchte er es – aber es war nichts zu machen. Er krallte sich in die Wand und zerschrammte sich dabei nur die Nägel. Wütend hämmerte er mit der Faust dagegen und ließ sich auf die Knie fallen. Er würde krepieren. Er, der Meister des Freitauchens, er würde in dieser Hütte ersticken.“

Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)

 

De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926.Zijn boeken gaan over het kolonialisme en hebben vaak een semi-autobiografische inslag. Driss Chraïbi groeide op in een burgerlijke familie als de zoon van een theehandelaar. Hij zat op school in Casablanca en ging in 1945 naar Parijs om scheikunde en neuropsychiatrie te studeren. In 1952 brak hij zijn studie af om zich geheel op het schrijven te richten. Hij ondernam talrijke reizen en werkte in uiteenlopende beroepen, zoals: scheikundige, ingenieur, bewaker, fotograaf en leraar Arabisch. Zijn eerst roman, Le passé simple, kwam in 1954 uit. Het boek bleef echter tot 1977 verboden.

Uit: L’Homme qui venait du passé (2004)

“Bagdad. De notre envoyé spécial. Extraits du discours du Président Saddam Hussein. “Au nom de Dieu Clément et Miséricordieux ! Frappez les ennemis de la nation arabe et de l’Islam ! Combattez-les, car ce sont des agresseurs maléfiques maudits par la Providence. Ne leur donnez aucune occasion de souffler, jusqu’à ce qu’ils se retirent, bredouilles et défaits, des terres des musulmans. Vous serez les vainqueurs et ils seront les vaincus. Celui qui est tué sur les terrains du combat sera récompensé par un paradis éternel. Saisissez donc cette chance d’éternité, ainsi qu’il est écrit dans le Saint Livre…”

C’est pas possible ! s’exclama l’inspecteur Ali en repliant le journal. Ces orientalistes du Pentagone et de la CIA ont dû se servir d’un guide pour touristes en guise de dictionnaire bilingue. Qui c’est ce journaleux qui a traduit ce galimatias ? Traduit !.. J’aimerais bien discuter avec lui à coups de matraque dans les caves du commissariat central… À moins que ce président moustachu n’ait jamais lu un seul verset du Coran, hey ? Il parle de la Providence tout comme Bush le chrétien. Je vais lui passer un coup de fil. Je dois avoir le numéro de son portable dans mon vieux carnet. Il m’a coupé l’appétit, ce ramadaneur de la onzième heure. Pourquoi il ne va pas, “lui”, au paradis éternel ?… »

Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)

 

De Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benedix Schönflies Benjamin werd geboren op 15 juli 1892 in Berlijn. Daar groeide hij op in een welvarend joods gezin, volgde het gymnasium en studeerde vervolgens op meerdere plaatsen filosofie, namelijk in Freiburg, Berlijn en Bern. Hij promoveerde in Bern met een veelgeprezen werk over kunstkritiek in de Duitse Romantiek. In dat stuk zijn elementen van symbolisme terug te vinden. Daarna probeerde hij in Frankfurt am Main aan zijn universitaire carrière te beginnen, maar dit mislukte, hoewel hij wel bevriend was met andere joodse denkers, zoals de socioloog Theodor W. Adorno, met wie hij discussieerde over filosofische kwesties. Omdat hij enkel idealen aanhing, verloor hij enigszins zichzelf en de werkelijkheid om hem heen. Dit zorgde voor zware depressies. In 1924 ontmoette hij zijn vriendin Asja Lacis, een overtuigd communiste, met wie hij voortdurend ‘ruzie’ had die ervoor zorgde dat Benjamin naast symbolistische, ook Marxistische idealen ging aanhangen. Vanaf 1925 tot 1933 maakte hij reizen door Europa, hoewel hij steeds terugkeerde in Berlijn, dat hij heel goed kende en had daarbij vooral interesse voor de steden, die hij beschreef in verhalen en dagboeken, vanuit de objecten, die hij zag (Anoniem, 1999). Deze verhalen zijn pas later in boekvorm verschenen, hoewel Benjamin af en toe zelf ook boeken publiceerde, zoals Einbahnstraβe uit 1928, dat slechts voor een deel over steden ging. Walter Benjamin ontvluchtte in 1933 het nazi-regime om zich in zijn droomstad Parijs te vestigen, de stad die hij zou vereeuwigen in zijn historisch-filosofische werk Passages.

Uit: Das Kunstwerk im Zeitalter seiner technischen Reproduzierbarkeit

„Das Kunstwerk ist grundsätzlich immer reproduzierbar gewesen. Was Menschen gemacht hatten, das konnte immer von Menschen nachgemacht werden. Solche Nachbildung wurde auch ausgeübt von Schülern zur Übung in der Kunst, von Meistern zur Verbreitung der Werke, endlich von gewinnlüsternen Dritten. Dem gegenüber ist die technische Reproduktion des Kunstwerkes etwas Neues, das sich in der Geschichte intermittierend, in weit auseinanderliegenden Schüben, aber mit wachsender Intensität durchsetzt. Die Griechen kannten nur zwei Verfahren technischer Reproduktion von Kunstwerken: den Guß und die Prägung. Bronzen, Terrakotten und Münzen waren die einzigen Kunstwerke, die von ihnen massenweise hergestellt werden konnten. Alle übrigen waren einmalig und technisch nicht zu reproduzieren. Mit dem Holzschnitt wurde zum ersten Male die Graphik technisch reproduzierbar; sie war es lange, ehe durch den Druck auch die Schrift es wurde. Die ungeheuren Veränderungen, die der Druck, die technische Reproduzierbarkeit der Schrift, in der Literatur hervorgerufen hat, sind bekannt. Von der Erscheinung, die hier in weltgeschichtlichem Maßstab betrachtet wird, sind sie aber nur ein, freilich besonders wichtiger Sonderfall. Zum Holzschnitt treten im Laufe des Mittelalters Kupferstich und Radierung, sowie im Anfang des neunzehnten Jahrhunderts die Lithographie. ��

Mit der Lithographie erreicht die Reproduktionstechnik eine grundsätzlich neue Stufe. Das sehr viel bündigere Verfahren, das die Auftragung der Zeichnung auf einen Stein von ihrer Kerbung in einen Holzblock oder ihrer Ätzung in eine Kupferplatte unterscheidet, gab der Graphik zum ersten Mal die Möglichkeit, ihre Erzeugnisse nicht allein massenweise (wie vordem) sondern in täglich neuen Gestaltungen auf den Markt zu bringen.“  

Walter Benjamin (15 juli 1892 – 27 september 1940)

 

De Amerikaanse schrijver Clive Cussler werd geboren in Aurora, Illinois op 15 juli 1931. Cussler is schrijver van avonturenromans. Wereldwijd heeft hij meer dan 125 miljoen boeken verkocht. Hij groeide op in Alhambra, Californië. Voordat hij dienst deed in de Koreaanse oorlog als vliegtuig technicus, zat hij nog 2 jaar op school op het “Pasadena City College”. Na zijn ontslag werd hij tekstschrijver en later reclamemaker voor radio en tv. Daarmee behaalde hij verschillende onderscheidingen. In 1965 begon hij te schrijven aan zijn eerste boek, dat uiteindelijk in 1973 uitkwam. In alle boeken speelt de fictieve organisatie NUMA, die aan oceanografisch onderzoek doet, een belangrijke rol.

Uit: Atlantis Found

“After being seated at a table in a small private alcove off the main dining room by the Maitre d’, Pitt asked Loren, ” Wine or champagne?”

“Why ask?” she said. ” You know a good Cabernet puts me in a vulnerable mood.”

Pitt ordered a bottle of Martin Ray Cabernet Sauvignon from the wine steward and settled comfortably into the leather chair. . .

Pitt was reading the  opening pages of the file when the wine arrived. After the wine steward poured a small amount in his glass, he studied the color, inhaled the scent, and then took a mouthful. He did not daintily sip the Cabernet but gently swirled it around in his mouth for a few seconds before swallowing. He looked up at the wine steward and smiled. ” I am always amazed at the finesse yet the solid soul
   of a Martin Ray Cabernet Sauvignon” 

” A very excellent choice sir”, said the Wine Steward
” Not many of our patrons know it exists.”

Pitt indulged in another taste of the wine before continuing his study of the file.”

Clive Cussler (Aurora, 15 juli 1931)

 

De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Rivière richtte het literaire tijdschrift Nouvelle Revue Française op en leidde het van 1910 tot 1914 en van 1919 tot 1925. Hij schreef vooral dagboeken en historische romans. In zijn kritische essays zette hij zich onder aqndere in voor schrijvers als Marcel Proust, Alain-Fournier en Paul Claudel

 Uit: Un roman d’aventure : Le grand Meaulnes d’Alain-Fournier

 “… j’ai parlé jusqu’ici comme si vous aviez tous lu ce livre.
Bien que le succès en ait été grand, on est encore fort excusable aujourd’hui de ne pas le connaître. On le serait moins de ne pas le lire après en avoir entendu parler. Pour vous rendre la chose tout à fait impossible, je voudrais vous en résumer la donnée et vous en faire comme goûter le parfum à l’aide de quelques lectures.
La scène se passe dans le petit village de Sainte-Agathe dans le Berry. Les parents de François Seurel y sont instituteurs ; son père dirige même un Cours Supérieur où l’on prépare l’École Normale. François est un enfant maladif et d’humeur un peu solitaire. Mais la vie est brusquement changée par l’arrivée au Cours d’un grand élève, entreprenant et résolu, peu bavard mais plein de goût pour l’action et pour l’aventure. C’est le grand Meaulnes. François se lie presque tout de suite d’amitié avec lui. Le village est assez éloigné du chemin de fer. Aux environs de Noël, François est chargé par son père d’aller chercher à la plus prochaine gare dans une voiture à âne ses grands-parents qui viennent passer quelques jours à Sainte-Agathe. Cependant le grand Meaulnes apprend par hasard qu’on pourrait gagner du temps en allant avec la carriole d’un fermier voisin jusqu’à Vierzon où le train arrive bien plus tôt. Sans rien dire à personne, il se décide à tenter l’entreprise .. ».

Jacques Rivière (15 juli 1886 – 14 februari 1925)

 

De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi. Hij groeide op in het zuiden van Japan, maar ging naar Tokyo waar hij de Senmon Gakko (de latere Waseda universiteit) bezocht en zich in 1889 tot het Christendom bekeerde. In die tijd las hij al het werk van Toergenjev, Thomas Carlyle en Ralph Waldo Emerson. Later kwamen daar de gedichten van William Wordsworth bij die uitermate belangrijk werden voor zijn hartstochtelijke liefde voor de natuur. Kundiko wordt beschouwd als vertegenwoordiger van het naturalisme in de Japanse literatuur, maar in zijn gedichten en in zijn poëtische verhalen over de tragedies van gewone mensen is hij eerder romantisch dan fel realistisch.

Sanrin ni jouissance

Freedom in the mountains and forests
Chanting this phrase makes me feel
The boiling in my blood
Ah! Freedom in the mountains and forests
Why did I leave the forests and mountains
Ten years —
Months and days passed into dust
Since I climbed the road to vanity’s longing
Freedom’s home is already far away,
I feel
Looking out of the corner of my eyes
Looking at the sky far away
I see the high peaks of mountains far away
Ah! Freedom in the mountains and forests
Chanting this phrase makes me feel

The boiling in my blood
My nostalgic home where is it?
There I was a child of the mountain
If I look back far away
There are huge rivers and mountains
Freedom’s home is sinking
In the clouds far away

Kunikida Doppo (15 juli 1871 – 23 juni 1908)

 

De Duitse schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Na studies germanistiek, geschiedenis en theologie werkte hij sinds 1974 als leraar aan een gymnasium in Bergkamen. Peuckmann schrijft romans, gedichten, verhalen, essays, theaterstukken, hoorspelen, kinderboeken en detectives.

 Uit: Schillers Vermächtnis

 “Kurz vorher hatte der Mann die Mallinckrodtstraße überquert. Er hatte dabei nicht aufgeschaut, sondern den Kopf  gesenkt gehalten und sich völlig auf die Verkehrsgeräusche verlassen. Eine Windböe hatte die Bäume auf dem Mittelstreifen geschüttelt, als er die gegenüber liegende Straßenseite erreichte, aber davon hatte der Mann sich nicht stören lassen. Er war zielstrebig in Richtung Nordmarktpark gelaufen, hatte kurz überlegt, ob er den direkten Weg durch die Grünanlagen nehmen oder lieber die Straße zwischen Nordmarkt und Grundschule gehen sollte und war schließlich auf den Park zugestrebt.

Das Pissoir, an dem er vorbeilief, verkam immer mehr zur Ruine, aber das hatte der Mann nicht bemerkt. Im Dortmunder Norden verfiel vieles zur Ruine, so dass es kaum möglich war, auf jede Einzelheit zu achten.

Als er die Pergola unterquert hatte und den Schatten der Büsche und Bäume erreichte, war er plötzlich erstarrt. Jetzt hatte doch etwas seine Aufmerksamkeit erregt, aber er wusste nicht,  was es gewesen war. War es das Rascheln in einem Gebüsch gewesen, ohne dass gerade Wind wehte, oder ein Knirschen auf einem Kiesweg irgendwo ein paar Meter neben ihm? Obwohl ihm nicht klar war, was ihn irritiert hatte, hatte sein Instinkt ihm geraten, vorsichtig zu sein. Er hatte gelauscht, ein paar Sekunden lang, dann hatte er das Geräusch wieder gehört, diesmal einige Meter rechts vor ihm. Er hatte weiter gelauscht, aber danach war alles ruhig geblieben. Kein Rascheln mehr, kein Knirschen auf einem der Wege. Hatte sein Instinkt ihn  getäuscht? Hatte sich ein Vogel im Gebüsch bewegt, war etwas auf einen Kiesweg gefallen, was beides nichts zu bedeuten hatte?”

Heinrich Peuckmann (Kamen, 15 juli 1949)

 

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Van 1972 tot 1993 werkte hij als leraar. Opmerkelijk zijn zijn verdiensten voor het moderne sonnet.

Alstercafé

Wo stramm noch spukt ein Samtkleid in Bordeaux,
entfernt und klein im Hirn verharrt Gemäuer.
Ein dürrer Ober brachte blaues Feuer.
Die Beute seiner Abkassierer-Droh-

gebärde fehlt noch heut: Der Paletot,
die Uhr, der Ausweis waren lieb und teuer …
und wir um keinen Deut belehrt- und schläuer.
In Fransen stand die Welt. Das bleibt auch so.

Wir sehn: Was sich die Welt als Wanst anfraß,
das goß sich in Beton mit Stahl und Gas.
Hier schließen Türen blind in einem fort.

Die Drehtür – Mahagoni, Messing, Glas –
rotierte mal nach dort, wo ich schon saß.
Nun mach schon: Drück B8 – Piaf – Mylord!

 

Traum-Haft

Das Licht von nirgends, Wände nicht von Stoff,
die Hände greifen leer in zahllos viele
Gelasse voll Gestühl verschollner Stile,
an Fenstern enden alle Welten schroff.

Wo einst Sekret aus Drüsen niedertroff,
entstehen Fleck um Fleck die Schattenspiele
von Tuschen, hinschraffiert mit blindem Kiele,
daß kein Beschauer auf Verstehen hoff.

Wer alles ist durch dies hindurchgegangen –
durch Welten, doch in einer stets gefangen?
Die Spuren all der Gänge sind verworrn,

wie sie sich trafen, trennten, sich verschlangen,
um endlich, endlich auswärts zu gelangen
– wo doch das Ende wieder hieß: von vorn!

Robert Wohlleben (Rahlstedt, 15 juli 1937)