Neil Simon, Mao Dun, Walter Wippersberg, Rob van Erkelens, Sébastien Japrisot, Robert Desnos

De Amerikaanse toneelschrijver Neil Simon werd in New York op 4 juli 1927 geboren. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2009 en ook mijn blog van 4 juli 2010.

 

Uit: The Play Goes On, A Memoir

„In the days and weeks following, I walked through the streets of New York like a somnambulist, having to look up at corner signs to see where I was. Not that I was walking in any particular direction, or with any specific destination in mind. I walked through Bloomingdale’s, fingering shirts or jackets without the slightest intention of buying anything. I was constantly looking at everyone who passed by, with the preposterously illogical hope that I might see Joan. There was always the possibility that the doctors had been mistaken about her death, or, just as unlikely, that I merely dreamt she died, which would explain the foggy, half-awake state in which I existed. The memory flashed in my mind how sometimes, before Joan ever got ill, I would be walking down a street and would glance up and see her looking in a store window. She would turn and see me, and we would both smile, thinking the same thing: “We just had a free one” — meaning an extra time of seeing each other, one we hadn’t planned on.

I climbed the steps of the Metropolitan Museum of Art on Fifth Avenue, and wandered through the great exhibition halls, delving into Egyptian antiquity. Then I went up the stairs to the paintings of Matisse and Renoir, Van Gogh and Rembrandt; I stared at the John Sargents I loved so well, remembering when I first saw them with Joan. With her at my side, I had the added advantage of having her fill me in with minute details of the painter’s art, most of which I might not have noticed on my own. For me she was like one of those tape-recorded talking guides you rent as you enter the museum, except with this one, you were allowed to hold the hand of this guide, or watch her hair bobbing up and down as she tried to peer over the crowd to see the museum’s latest and most talked about acquisition.

On the day I chose to revisit the museum alone, I suddenly heard a voice directly behind me.

“Neil?”

I turned and looked.

“I’m Carol Mantz.”

She said her name as though I should know it, but I didn’t have a clue as to who she was. Or maybe I did know her, but like everything else in my life at that moment, I couldn’t fit the pieces together.“

 


Neil Simon (New York, 4 juli 1927)

Lees verder “Neil Simon, Mao Dun, Walter Wippersberg, Rob van Erkelens, Sébastien Japrisot, Robert Desnos”

Rob van Erkelens, Neil Simon, Mao Dun, Walter Wippersberg, Sébastien Japrisot

De Nederlandse schrijver Rob van Erkelens werd geboren in Den Haag op 4 juli 1963. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2008 en ook mijn blog van 4 juli 2009.

Uit: Op de huid van de tijd, tijdgeest in de jongste Nederlandse literatuur

 

Waar het is begonnen, is niet te zeggen, maar duidelijk is dat de jonge schrijvers van nu de ramen dicht hebben gedaan en de wereld buitengesloten. Een willekeurige greep uit de boekenproductie van het laatste jaar bewijst dat. Auteurs als Janneke Jonkman, Désanne van Brederode, Floor Haakman, Ronald Giphart, Russell Artus, Marieke Groen, Adriaan Jaeggi, Josien Laurier, Stephan Enter, Oscar van den Boogaard en Manon Uphoff – om er maar enkele te noemen – maken zich voornamelijk druk om het eigen zielenleven en de meer of minder turbulente gebeurtenissen in de emotiehuishouding. De liefde, altijd de liefde. Of de afwezigheid daarvan, of het teloorgaan ervan, of het verlangen naar liefde. De eigen jeugd, de eigen puberteit, de eigen adolescentie… Het aantal variaties is eindeloos, maar het thema blijft onverwoestbaar hetzelfde: me, myself and I. Dat kan natuurlijk prachtige literatuur opleveren, maar vaker wordt de lezer bekropen door een onmiskenbaar gevoel van beklemming; de leeservaring wordt claustrofobisch. Dat doet verlangen naar open ramen, naar tocht, naar geluiden van de straat, of uit de polder desnoods. Dat doet vragen om een decor groter dan de badkamer van de hoofdpersoon, waar hij zijn eerste orgasmetje beleeft.

Veel romans van jonge schrijvers van nu zijn Bildungsromans, waarin omstandig het groter worden van een – vaak veel op de auteur lijkende – jongeling wordt beschreven. Zijn of haar groei naar de volwassenheid, zijn of haar strijd om overeind te blijven in de grote wereld waar alles echt is en niets meer zorgeloos. Misschien is dat niet voor niets: net zoals het kind op een goede dag zijn besloten, overzichtelijke en veilige universum dient te verlaten om, angstig, de grote, bedreigende en chaotische wereld van de volwassenheid te betreden, zo weet ook de jonge schrijver dat hij of zij ooit het domein van het eigen leven achter zich moet laten en, moedig maar onzeker, de echte wereld in moet gaan en die een plaats dient te geven in de roman. Want ooit gaan de ramen open, en waait de werkelijkheid naar binnen.“

 

 

rob_van_erkelens

Rob van Erkelens (Den Haag, 4 juli 1963)
Foto rond 1993

 

De Amerikaanse toneelschrijver Neil Simon werd in New York op 4 juli 1927 geboren. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2009.

 

Uit: How to Stop Writing and Other Impossibilities

 

„I presently have no thoughts for a new play, but that hasn’t stopped me before. To quote Walter Kerr, a former reviewer for The New York Times, and my favorite critic ever, from his opening night review of my December 1966 play, The Star-Spangled Girl, “Neil Simon didn’t have an idea for a new play this year, but he wrote it anyway.” It was the best bad revi
ew I ever received.
From it I learned that if you do not have a burning passion to write a particular story, if you are not so eager to get to the typewriter in the morning and so reluctant to leave it when the sun begins to set, so driven that you’re willing to forgo family, friends, food and sex, so preoccupied that you have trouble remembering your daughter’s first name or that you’ve forgotten to remove your socks when taking a shower (if indeed you found time to take the shower), then don’t write the play. It takes all that motivation just to make it a passable work. To make it something wonderful, to quote Hemingway, or to quote the biographer who quoted Hemingway, “the writing of a book (for me a play) should destroy the writer. If there is anything left, he has not worked hard enough…”
Why even bring up any comparisons of Hemingway to myself? …What I want is exactly what Hemingway wanted, and in this one area, we have something in common. …he said, “What you pray for after all the praise for your last one is a good, solid idea for your next project.” …I am never short of ideas. What I am short of is good ideas, and knowing what’s good and what’s not good is a dicier business than you suppose.“

 

 

Neil-Simon

Neil Simon (New York, 4 juli 1927)

 

De Chinese schrijver, journalist en politicus Mao Dun werd geboren op 4 juli 1896 in Tongxiang, in de provincie Zhejiang. Zie ook mijn blog van 4 juli 2009.

 

Uit: Spring Silkworms (Vertaald door Sidney Shapiro)

 

„Old Tung Pao raised his wrinkled face, scorched by years of hot sun to the color of dark parchment. He gazed bitterly at the canal before him, at the boats on its waters, at the mulberry trees along its banks. All were approximately the same as they had been when he was twenty. But the world had changed. His family now often had to make their meals of pumpkin instead of rice. He was over three hundred silver dollars in debt….
Toot! Toot-toot-toot….
Far up the bend in the canal a boat whistle broke the silence. There was a silk filature over there too. He could see vaguely the neat lines of stones embedded as reinforcement in the canal bank. A small oil-burning river boat came puffing up pompously from beyond the silk filature, tugging three larger craft in its wake. Immediately the peaceful water was agitated with waves rolling toward the banks on both sides of the canal. A peasant, poling a tiny boat, hastened to shore and clutched a clump of reeds growing in the shallows. The waves tossed him and his little craft up and down like a see saw. The peaceful green countryside was filled with the chugging of the boat engine and the stink of its exhaust.
Hatred burned in Old Tung Pao’s eyes. He watched the river boat approach, he watched it sail past and glared after it until it went tooting around another bend and disappeared from sight. He had always abominated the foreign devils’ contraptions. He himself had never met a foreign devil, but his father had given him a description of one Old Master Chen had seen – red eyebrows, green eyes, and a stiff-legged walk! Old Master Chen had hated the foreign devils too. “The foreign devils have swindled our money away,” he used to say. Old Tung Pao was only eight or nine the last time he saw Old Master Chen. All he remembered about him now were things he had heard from others. But whenever Old Tung Pao thought of that remark – “The foreign devils have swindled our money away” – he could almost picture Old Master Chen, stroking his beard and wagging his head.
How the foreign devils had accomplished this,“

 

mao_dun

Mao Dun (4 juli 1896 – 27 maart 1981)

 

 

De Oostenrijkse schrijver, regisseur, filmmaker en fotograaf Walter Wippersberg werd geboren op 4 juli 1945 in Steyr. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007  en ook mijn blog van 4 juli 2008.en ook mijn blog van 4 juli 2009.

 

Uit: Der Kater Konstantin

 

“Der Kater war als Erster wieder auf den Beinen.
“Philipp hat nur gesagt, wie man fährt. Der hat doch glatt vergessen, mir zu sagen, wie man stehen bleibt”, erklärte Konstantin und fügte hinzu: “Entschuldigen Sie bitte, Herr Meier.”
Der Dunkelblaue ächzte und stöhnte und erhob sich endlich.
“Ich heiße nicht Meier!”, knurrte er.
“Aber gewiss doch”, meinte Konstantin, “Uschi und Philipp haben es gestern Abend doch gesagt.”
“Ich heiße nicht Meier!”
Der Dunkelblaue brüllte jetzt. “Wirklich nicht?”, fragte Konstantin. Er war nun doch ein wenig unsicher.
“Nein!”
Der Kater schaute verwundert drein. “So etwas!”, murmelte er. “Wie schnell sich die Menschen verändern. Als ich Sie gestern vor dem Schwimmbad gesehen habe, da waren Sie klein und Schmal. Heute sind Sie auf einmal groß und dick. Gestern waren Sie glatt rasiert und heute tragen Sie einen Schnurrbart. Gestern haben Sie Meier geheißen – und heute nicht. Nur der dunkelblaue Anzug und die Kappe sind gleich geblieben.'”
“Ich habe nie Meier geheißen! Seit vierzig Jahren heiße ich Müller.”
“Na ja, das ist auch ein schöner Name”, tröstete ihn Konstantin.
Dann ging ihm auf einmal ein Licht auf:
“Aha! Wahrscheinlich gib es noch so einen dunkelblauen Mann. Der heißt Meier, wie?”
Herr Müller rückte seine goldverzierte Kappe zurecht und polterte: “Wir sind keine dunkelblauen Männer, sondern Polizisten. Und es gibt nicht nur zwei, sondern – was weiß ich – hunderttausend oder noch mehr.”
“Hunderttausend?” Da staunte der Kater.
,”Warum denn so viele?”
“Damit Kerle wie du sie niederfahren können”, schnauzte der Polizist ihn an.”

 

Wippersberg

Walter Wippersberg (Steyr, 4 juli 1945)

 

 

De Franse schrijver Sébastien Japrisot (pseudoniem van Jean-Baptiste Rossi) werd geboren op 4 juli 1931 in Marseille. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2008 en ook mijn blog van 4 juli 2009.

 

Uit: Un long dimanche de fiançailles

“J’ai fait de nouveau lier les prisonniers, bras dans le dos,comme il m’était ordonné. Je ne voyais pas l’utilité de le faire, ils était trop fatigués et nous étions trop nombreux pour que l’un d’eux tente de fuir, mais finalement c’était mieux ainsi, cela nous évitait, en cas de betise, d’avoir à tirer. Nous avons marché vers Bouchavesnes, les prisonniers en file, chacun encadré de deux soldats. La tranchée de première ligne ou je devais les conduire portait un numéro, mais à la guerre, il en fallait des tranchées comme des bonhommes, on retenait plus facilement les surnoms. Celle-là, on l’appelait, ne me demandez pas pourquoi, Bingo Crépuscule. A l’entrée des boyaux, après deux kilomètres d’une route crevée par les obus, dans un paysage ou n’existait déjà plus ni maison, ni arbre, ni rien sur la neige, un soldat nous attendait pour nous guider, en train de blaguasser avec des artilleurs.

Les lacis ,ensuite , nous ont semblé interminables ,on pataugeait dans la boue et les prisonniers avaient toutes les peines à marcher. A chaque instant , il nous fallait les soutenir. Le caporal six-sous est tombé dans une flaque. On l’a remis debout, il ne s’est pas plaint
. J’avais honte ,comme le chef des dragons qui m’avait parlé au village, d’emmener ainsi , misérables , cinq des nôtres sous les regards des bonhommes qui attendaient de monter en ligne ou en descendre.”

Japrisot

Sébastien Japrisot (4 juli 1931 – 4 maart 2003)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

Mao Dun, Rob van Erkelens, Walter Wippersberg, Neil Simon, Sébastien Japrisot, Robert Desnos, Christine Lavant, Benjamin Péret, Christian Gellert, Nathaniel Hawthorne, Michel-Jean Sedaine

De Chinese schrijver, journalist en politicus Mao Dun werd geboren op 4 juli 1896 in Tongxiang, in de provincie Zhejiang. Hij studeerde vanaf 1913 Chinese en Westerse literatuur aan de universiteit van Peking. Wegens geldgebrek moest hij die studie voortijdig afbreken. Dat was echter geen beletsel voor een succesvolle loopbaan als journalist en schrijver. Hij heeft meer dan 100 publicaties op zijn naam gebracht: korte verhalen, verhalen, romans, essays, toneelstukken, vertalingen en stukken over literatuurtheorie. Hij behoorde tot de beste realistische schrijvers van China. In zijn roman ‘De schemering’ uit 1933 gaf hij een zo volledig mogelijk beeld van zijn tijd en zijn stad Shanghai. De stedelijke milieus die Mao Dun tegen elkaar afzette zijn dat van de grote industriëlen en beursspeculanten aan de ene kant en aan de andere kant dat van de fabrieksarbeiders, die onder leiding van communistische organisaties in opstand komen. De hoofdpersoon, de industrieel Wu Sunfu, komt door zijn onervarenheid met het opkomende speculeren op de beurs en door het dreigende communistische verzet ten val. In Spring Silkworms worden de moeilijkheden beschreven die dorpelingen ondervinden bij de zijdeteelt. Eigenlijk blijken ze niet opgewassen tegen de complexe economische processen die daarbij een rol spelen.

Uit: Spring Silkworms (Vertaald door Sidney Shapiro)

„None of these women or children looked really healthy. Since the coming of spring, they had been eating only half their fill; their clothes were old and torn. As a matter of fact, they werenʹt much better off than beggars. Yet all were in quite good spirits, sustained by enormous patience and grand illusions. Burdened though they were by daily mounting debts, they had only one thought in their heads — If we get a good crop of silkworms, everything will be all right! …

They could already visualize how, in a month, the shiny green leaves would be converted into snow‑white cocoons, the cocoons exchanged for clinking silver dollars. Although their stomachs were growling with hunger, they couldnʹt refrain from smiling at this happy prospect. …

… Old Tung Pao was able to borrow the money at a low rate of interest — only twenty‑five per cent a month! Both the principal and interest had to be repaid by the end of the silkworm season. …

Old Tung Paoʹs family, borrowing a little here, getting a little credit there, somehow managed to get by. Nor did the other families eat any better; there wasnʹt one with a spare bag of rice! Although they had harvested a good crop the previous year, landlords, creditors, taxes, levies, one after another, had cleaned the peasants out long ago. Now all their hopes were pinned on the spring silkworms. The repayment date of every loan they made was set for the ʺend of the silkworm season.ʺ

The next morning, Old Tung Pao went into town to borrow money for more leaves. Before leaving home, he had talked the matter over with daughter‑in‑law. They had decided to mortgage their grove of mulberries that produced fifteen loads of leaves a year as security for the loan. The grove was the last piece of property the family owned.“

Dun

Mao Dun (4 juli 1896 – 27 maart 1981)

 

De Nederlandse schrijver Rob van Erkelens werd geboren in Den Haag op 4 juli 1963. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2008.

Uit: Ik ben er niet: de ontmenselijking in het oeuvre van Bret Easton Ellis

“De verteller van Less than zero is Clay, die studeert aan de oostkust maar in de kerstvakantie teruggaat naar huis, in Los Angeles, waar zijn ouders wonen, waar hij is opgegroeid, net als zijn vrienden, die hij in de weken dat hij daar is allemaal zal ontmoeten. Clay is een geprivilegieerde blanke jongeman, rijk en intelligent. Hij heeft alles, maar hij is bijna niets. Deze jongeren lijden aan morele en spirituele honger in een wereld vol materiële overvloed.
Het is halverwege de jaren tachtig. De wereld draait lekker. De bomen en kantoren groeien tot in de hemel. Het kapitalisme heerst, het kapitaal regeert. Op economisch gebied beleven we een hoogconjunctuur; er is geen vuiltje aan de lucht. De beurs laat zien hoe de handel floreert, en de handel wordt geleidelijk de kern van de maatschappij. Zoals aandelenkoersen bedrijven meer of minder waard maken, zo wordt ook op andere gebieden de waarde van dingen steeds vaker bepaald door hun betekenis en belang als artikel, als product, als commodity. De handelswaarde is wat de doorslag geeft, de economische waarde, niet de morele, of ethische, of esthetische, of sociale, of psychologische waarde.

Ook mensen worden commodity’s, handelsartikelen. (Zoals een vriend van me iemand eens begroette op een feestje, niet met ‘Leuk dat je er bent’, of zoiets, maar met: ‘Handig dat je er bent.’) En hun kwaliteiten, of talenten, worden assets. Het is geen tijd voor de zwakken. Voor de zachtaardigen. Het is de tijd van Wall Street, en van de ‘Greed’-toespraak van Michael Douglas in die film (‘Greed is good, greed is right. Greed works’).
Het is de tijd van Thatcher en van Reagan.
En van Bret Easton Ellis.”

erkelens

Rob van Erkelens (Den Haag, 4 juli 1963)
Foto rond 1993

 

De Oostenrijkse schrijver, regisseur, filmmaker en fotograaf Walter Wippersberg werd geboren op 4 juli 1945 in Steyr. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007  en ook mijn blog van 4 juli 2008.

Uit: Eine Rückkehr wider Willen

„Meine Kindheit verging – subjektiv gesehen – in einer heilen Welt. Aber es hatte bis kurz vor meiner Geburt in Steyr ein Außenlager des KZ Mauthausen gegeben, man hatte die Kazettler auch in der Stadt selbst arbeiten gesehen. Im Krematorium in Steyr wurden Leichen aus Mauthausen verbrannt, wenn die Öfen dort überlastet gewesen waren. Heute weiß ich, dass nicht gar so wenige Steyrer davon wussten. Heute weiß ich, dass anno 38 viele Sozialdemokraten im bis dahin “roten Steyr” zu den Nazis übergelaufen und in meinem Geburtsjahr 1945, als wäre nichts gewesen, zu den Roten zurückgekehrt waren. (…) Die Schuldigen von damals lebten zu Zeiten meiner Kindheit ebenso in der Stadt wie jene, die nur zugeschaut hatten. Und jene wenigen, die sich dagegen gewehrt hatten, waren – heute weiß ich es – in diesen meinen Kindheitsjahren nicht sehr angesehen, nicht sehr beliebt. Eher als das Kind einer b
estimmten Familie war ich, hatte ich später oft das Gefühl, das Kind einer bestimmten Zeit, nämlich der Nachkriegszeit.“

wippersberg

Walter Wippersberg (Steyr, 4 juli 1945)

 

De Amerikaanse toneelschrijver Neil Simon werd in New York op 4 juli 1927 geboren. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007.

Uit: Barfuß im Park (Barefoot in thePark, vertaald door Gina Kaus)

“Sie ist reizend, jung und voll von Zukunftsplänen. Sie sieht sich in dem Raum um und seufzt, als ob die Welt gerade im Begriff stünde anzufangen. Und genau das sie, was die Welt tut. Sie trägt Jeans und einen gelben Jumper unter einem großen haarigen weißen Pelzmantel. Sie hat einen Blumenstrauß im Arm. Nachdem sie sich mit ekstatischem Entzücken in dem Raum umgesehen hat, nimmt sie einen der leeren Farbtöpfe, füllt ihn mit Wasser und tut die Blumen hinein — das Papier, in das sie gewickelt waren, wirft sie auf den Boden. Der erste Farbfleck in dem kahlen Raum. Während sie die Bühne kreuzt, um die „Vase“ auf den Ofen zu stellen, klingelt es. Nachdem sie die Blumen abgestellt hat, geht sie zur Eingangstür, drückt auf den Knopf, der unten auf der Straße mechanisch die Haustür öffnet. Dann öffnet sie die Tür und ruft hinunter:
CORIE Halloh?

Aus der Tiefe, vielleicht aus dem Innern der Erde, hören wir eine Stimme.
STIMME Bratter?
CORIE (schreit zurück) Ja! Hier oben — oberster Stock!
Sie geht zu den Gepäckstücken, öffnet eines und nimmt eine große
Flasche Champagner heraus, die sie in den Eisschrank stellt.
Von unten wieder die Stimme, diesmal etwas näher.
STIMME Hallo?
Corie geht wieder an die Eingangstür und schreit hinunter.
CORIE Hier oben! Nur noch eine Treppe!
Sie geht zurück zu dem offenen Gepäckstück, nimmt drei Holzscheite heraus und trägt sie zum Ofen. Als sie sie vor dem Ofen fallen lässt, ertönt die Stimme in der Eingangstür. Ein großer, schwerer Mann, Mitte der Dreißig, mit einem schottischen Jackett und einer Baseballkappe. Er atmet sehr, sehr schwer.

MANN Tel … (Er versucht seine Atemlosigkeit zu beherrschen.) …
Telefongesellschaft.
CORIE Oh, das Telefon. Gut, kommen Sie rein.
MANN Das ist ja eine richtige … (schnauft, schnauft) … eine richtige Bergtour.
CORIE Ja, fünf Treppen. Wenn Sie den Eingang nicht dazu rechnen.
MANN Ich habe den Eingang aber dazugerechnet. (Schnauft, schnauft … er sieht in sein Notizbuch.) Paul Bratter — stimmt‘s?”

neil_simon

Neil Simon (New York, 4 juli 1927)

 

De Franse schrijver Sébastien Japrisot (pseudoniem van Jean-Baptiste Rossi) werd geboren op 4 juli 1931 in Marseille. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2008.

Uit: Adieu l’ami

“Barran. – Tu fais deux mille kilomètres aller-retour, en larmes et en voiture de location, uniquement pour demander à un militaire un travail que n’importe quel médecin peut faire !… C’est intéressant.
Pas de réponse.
Barran arrache brusquement ses lunettes noires.
Barran. – Tu te fous de moi ?
Isabelle le regarde avec des yeux tristes, des lèvres qui tremblent.
Isabelle (détournant la tête). – On passe la visite médicale dans le sous-sol de la société, juste avant le week-end de Noël.
C’est tout. Elle a dit cela d’une traite, comme on se jette à l’eau.
Barran. – Quel rapport ?
Isabelle. – Pas n’importe quel médecin accepterait de se laisser enfermer là-dedans, le dernier soir.
À ce moment, coupant la surprise de Barran, la D.S. pénètre dans un des tunnels d’entrée de Lyon.
Elle roule assez vite, à travers une obscurité peuplée de feu rouges et jaunes, de reflet de carrosseries.

Barran et Isabelle sont indistincts.
Barran. – Qu’est-ce qu’il y a dans ce sous-sol ?
Isabelle. – Un coffre.
Silence.
Barran. – Qu’est-ce qu’il y a dans ce coffre ?
Isabelle. – Rien du tout.
Barran. – Alors pourquoi veux-tu l’ouvrir ?
La voiture débouche de l’autre côté du tunnel, en plein soleil.
Barran regarde la jeune femme. Elle a sorti de son sac une grosse liasse de titres au porteur, de couleur verte, qu’elle tient dans ses deux mains et qu’elle lui montre avec un air perdu.
Isabelle. – Pour y remettre ça… Des actions que j’ai détournées… Il y en a pour cinq millions.”

japrisot

Sébastien Japrisot (4 juli 1931 – 4 maart 2003)

 

De Franse dichter, schrijver en journalist Robert Desnos werd geboren op 4 juli 1900 in Parijs. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2008.

C’ÉTAIT UN BON COPAIN

Il avait le coeur sur la main
Et la cervelle dans la lune
C’était un bon copain
Il avait l’estomac dans les talons
Et les yeux dans nos yeux
C’était un triste copain
Il avait la tête à l’envers
Et le feu là où vous pensez
Mais non quoi il avait le feu au derrière
C’était un drôle de copain
Quand il prenait ses jambes à son cou
Il mettait son nez partout
C’était un charmant copain
Il avait une dent contre Étienne
A la tienne Étienne à la tienne mon vieux
C’était un amour de copain

Il n’avait pas sa langue dans la poche
Ni la main dans la poche du voisin
Il ne pleurait jamais dans mon gilet
C’était un copain
C’était un bon copain.

 

LA VOIX

Une voix, une voix qui vient de si loin
Qu’elle ne fait plus tinter les oreilles,
Une voix, comme un tambour, voilée
Parvient pourtant, distinctement, jusqu’à
nous.

Bien qu’elle semble sortir d’un tombeau
Elle ne parle que d’été et de printemps.
Elle emplit le corps de joie,
Elle allume aux lèvres le sourire.

Je l’écoute. Ce n’est qu’une voix humaine
Qui traverse les fracas de la vie et des batailles,
L’écroulement du tonnerre et le murmure des bavardages.

Et vous? Ne l’entendez-vous pas?
Elle dit “La peine sera de courte durée”
Elle dit “La belle saison est proche.”

Ne l’entendez-vous pas?

Desnos

Robert Desnos (4 juli 1900 – 8 juni 1945)

 

De Oostenrijkse dichteres, schrijfster en kunstenares Christine Lavant werd geboren op 4 juli 1915 in Groß-Edling als Christine Thonhauser. Zie ook mijn blog van 4 juli 2006 en ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2008.

Uit: Das Kind

Stellenweise ist es doch sehr dunkel. Wenn bloß nicht der alte Grabenbauer, der immer die Grenzsteine versetzt hat und jetzt in der Ewigkeit dafür in glühenden Pant
offel Sensen dengeln muß, auf den Einfall kommt, jetzt zu erscheinen!?
Lieber Primariusdoktor, wenn die Engel und die Heiligen alle schlafen, dann steh du mir bei! – – -. Du hast den mächtigsten Zauber der Welt und du weißt alles.
Ja, auch das mit den Zöpfen hat er gewußt. Und wahrscheinlich freut er sich schon darauf. Er wird sie wohl brauchen, weil sein Mädchen morgen vielleicht Namenstag hat. Und deshalb ist er am Abend noch schnell gekommen und hat mich verwandelt. Meine Augen kann er auch haben und mein Herz und überhaupt alles, was er brauchen kann. Wenn ich dann gar nichts mehr hab, wird er sagen: “Mein armes Kind.” Und vielleicht legt er mir die Hände auf das Gesicht? Eigentlich könnte ich ja ein bißchen laufen …
Aufeinmal ist alles Böswillige wieder da. Im Kleid, ja sogar in den Zöpfen. Alles verschlingt sich, und mit einem leichten Aufklatschen, aber ohne den kleinsten Schrei, fällt es auf den dunklen, bösartig glatten Boden des Ganges hin.”

Lavant

Christine Lavant (4 juli 1915 – 7 juni 1973)

 

De Franse dichter en schrijver Benjamin Péret werd geboren op 4 juli 1899 in Rezé bij Nantes. Toen hij 21 was sloot hij zich aan bij de Dada schrijvers en kunstenaars als Tristan Tzara, André Breton, Paul Éluard, Philippe Soupault, Max Ernst, Francis Picabia en anderen. Hij stond mede aan de wieg van het surrealisme. Van 1924 tot 1929 gaf hij samen met Pierre Naville de eerste drie nummers uit van Zeitung La Révolution Surréaliste. Van 1941 tot 1947 leefde hij in ballingschap in Mexico, waar hij amenwerkt met de weduwe van Trotzki en zich verdiept in de cultuur van de indianen. Daar schreef hij ook het grote gedicht Air Mexicain. Na zijn terugkeer in Parijs werkte hij tot aan zijn dood samen met André Breton.

Je Sublime

Allo
Mon avion en flammes mon château inondé de vin du Rhin
mon ghetto d’iris noirs mon oreille de cristal
mon rocher dévalant la falaise pour écraser le garde-champêtre
mon escargot d’opale mon moustique d’air
mon édredon de paradisiers ma chevelure d’écume noire
mon tombeau éclaté ma pluie de sauterelles rouges
mon île volante mon raisin de turquoise
ma collision d’autos folles et prudentes ma plate-bande sauvage
mon pistil de pissenlit projeté dans mon oeil
mon oignon de tulipe dans le cerveau
ma gazelle égarée dans un cinéma des boulevards
ma cassette de soleil mon fruit de volcan
mon rire d’étang caché où vont se noyer les prophèthes distraits
mon inondation de cassis mon papillon de morille
ma cascade bleue comme une lame de fond qui fait le printemps
mon revolver de corail dont la bouche m’attire comme l’oeil d’un puits
scintillant

glacé comme le miroir où tu contemples la fuite des oiseaux mouches de ton regard
perdu dans une exposition de blanc encadrée de momies
je t’aime

peret

Benjamin Péret (4 juli 1899 – 28 september 1959)

 

De Duitse dichter en filosoof Christian Fürchtegott Gellert werd geboren op 4 juli 1715 in Hainichen. Zie ook mijn blog van 4 juli 2006  en ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2008.

Der Blinde und der Lahme

Von ungefähr muß einenBlinden
Ein Lahmer auf der Straße finden,
Und jener hofft schon freudenvoll,
Daß ihn der andre leiten soll.

“Dir”, spricht der Lahme, “beizustehen?
Ich armer Mann kann selbst nicht gehen;
Doch scheint’s, daß du zu einer Last
Noch sehr gesunde Schultern hast.

Entschließe dich, mich fortzutragen,
So will ich dir die Stege sagen:
So wird dein starker Fuß mein Bein,
Mein helles Auge deines sein.”

Der Lahme hängt mit seinen Krücken
Sich auf des Blinden breiten Rücken.
Vereint wirkt also dieses Paar,
Was einzeln keinem möglich war.

Du hast das nicht, was andre haben,
Und andern mangeln deine Gaben;
Aus dieser Unvollkommenheit
Entspringet die Geselligkeit.

Wenn jenem nicht die Gabe fehlte,
Die die Natur für mich erwählte,
So würd er nur für sich allein
Und nicht für mich bekümmert sein.

Beschwer die Götter nicht mit Klagen!
Der Vorteil, den sie dir versagen
Und jenem schenken, wird gemein,
Wir dürfen nur gesellig sein.

Gellert

Christian Gellert (4 juli 1715 – 13 december 1769)
Portret door Anton Graff

 

De Amerikaanse schrijver Nathaniel Hawthorne werd geboren op 4 juli 1804 in Salem, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 4 juli 2007 en ook mijn blog van 4 juli 2008.

Uit: Fanshawe

In an ancient though not very populous settlement, in a retired corner of one of the New England States, arise the walls of a seminary of learning, which, for the convenience of a name, shall be entitled “Harley College.” This institution, though the number of its years is inconsiderable compared with the hoar antiquity of its European sisters, is not without some claims to reverence on the score of age; for an almost countless multitude of rivals, by many of which its reputation has been eclipsed, have sprung up since its foundation. At no time, indeed, during an existence of nearly a century, has it acquired a very extensive fame; and circumstances, which need not be particularized, have, of late years, involved it in a deeper obscurity. There are now few candidates for the degrees that the college is authorized to bestow. On two of its annual “Commencement Days,” there has been a total deficiency of baccalaureates; and the lawyers and divines, on whom doctorates in their respective professions are gratuitously inflicted, are not accustomed to consider the distinction as an honor. Yet the sons of this seminary have always maintained their full share of reputation, in whatever paths of life they trod. Few of them, perhaps, have been deep and finished scholars; but the college has supplied–what the emergencies of the country demanded–a set of men more useful in its present state, and whose deficiency in theoretical knowledge has not been found to imply a want of practical ability.“

Nathaniel_Hawthorne
Nathaniel Hawthorne (4 juli 1804 – 19 mei 1864)
Beeld van Bela Pratt in Salem, Massachusetts

 

De Franse schrijver Michel-Jean Sedaine werd op 4 (of 2) juli 1719 in Parijs geboren. Hij werkte als metselaar, totdat zijn werkgever zijn talenten ontdekte en hem liet studeren. Later vertrouwde hij Sedaine zelfs de opvoeding toe van zijn kleinzoon, de beroemde schilder Jacques-Louis David. Na wat kleinere werken richtte Sedaine zich op de opera. François-André Danican Philidor, Pierre-Alexandre Monsigny en André-Ernest-Modeste Grétry behoren tot de bekendste compinisten die zijn teksten op muziek hebben gezet.

Uit: Richard Cœur de Lion

„SCÈNE III
RICHARD, BLONDEL, ANTONIO.
(Richard se rassied ; il a le coude appuyé sur une saillie de pierre, et paraît abîmé dans le plus profond chagrin : sa tête est en partie caché par sa main.)
BLONDEL.
Petit garçon, arrêtons-nous ici : j’aime à respirer cet air frais et pur qui annonce et accompagne le lever de l’aurore. Où suis-je à présent ?
ANTONIO.
Près du parapet de cette forteresse, où vous m’avez dit de vous mener.
BLONDEL.
C’est bien.
Comme il semble tâter ce parapet pour monter dessus.
ANTONIO.
Ah ! Ne montez pas dessus ce parapet, vous tomberiez dans un grand fossé plein d’eau, et vous vous noieriez.

BLONDEL.
Ah ! je n’en ai pas d’envie. Tiens, mon fils, voilà de l’argent, va nous chercher quelque chose pour déjeuner.
ANTONIO.
Ah ! vous me donnez trop.
BLONDEL.
Le reste sera pour toi.“
ANTONIO.
En vous remerciant. (Il part.)
BLONDEL.
Quand tu seras revenu, nous irons promener. Sans doute que les campagnes sont aussi belles que je les ai vues autrefois. Au défaut de mes yeux, je me plais à l’imaginer. Tu ne réponds pas ? Ah ! Est-il parti ?

Sedaine

Michel-Jean Sedaine (4 juli 1719 – 17 mei 1797)
Beeld voor de gevel van l’Hôtel de ville de Paris