i carry your heart with me(i carry it in my heart)i am never without it(anywhere i go you go, my dear; and whatever is done by only me is your doing, my darling) i fear no fate(for you are my fate, my sweet)i want no world(for beautiful you are my world, my true) and it’s you are whatever a moon has always meant and whatever a sun will always sing is you
here is the deepest secret nobody knows (here is the root of the root and the bud of the bud and the sky of the sky of a tree called life; which grows higher than soul can hope or mind can hide) and this is the wonder that’s keeping the stars apart
i carry your heart(i carry it in my heart)
E. E. Cummings (14 oktober 1894 – 3 september 1962)
De City Hall in Cambridge, Massachusetts, de geboorteplaats van E. E. Cummings
Weer en nog een keer ben ik zoals ik mezelf herinner. Dertig jaar later kan ik nog steeds genieten van het wuiven van deze palmen die dezelfde wind in lettergrepen waaien die goedemorgen fluisteren in mijn ogen, en deze dagen van vandaag bewaren waarop ik niet langer kan horen hoe ik deze passie moet overleven om mezelf aldus in gedichten te breken, zoals deze golven die ooit weer mijn trouwe liefdes zullen zijn die nog steeds mijn voeten kussen terwijl ik over deze kust wandel en achterom kijk naar mijn voetafdrukken, opnieuw weggespoeld. De zoute balsem van deze briesjes adem ik in, opnieuw levend met al mijn vreugdevolle spijt om alles wat ik goed of fout heb gedaan, om alles wat ik nu ben, dat is genoeg, maar niet genoeg, voor wie ik ooit wilde zijn, nog steeds deze zee afzoekend, nog steeds kijkend naar dezelfde stille horizon, vraag ik opnieuw: Wie ben ik? Wat moet ik doen? Het antwoord, zoals altijd: Alles.
Koppel op het balkon door Raphael “Rafi” Perez, 2004
Tuin van Epicurus
(voor de vrienden)
Gij die in eenvoud wilt tezamenhoren, de tiende jaarkring sloot om onze dis,- waar vriendschap open als het zonlicht is werd ons een ongepeild geluk beschoren.
In arbeid werd der uren goud ontgonnen; de volle rijkdom van het eigen ik vindt ieder terug, gespiegeld in de blik van wie aan hèm zijn klaarte heeft gewonnen.
Zie naar het licht-hoe kleurt het mild en stil ons samenzijn. Wat grenzen zijn gesteld aan wie het nodige slechts nemen wil?
Nog ongeweten wegen zult gij gaan. Vriendschap-gij hebt haar reinigend geweld alreeds beseft. Zo weet: zij ving pas aan.
Ida Gerhardt (11 mei 1905 – 15 augustus 1997) Gorinchem. De geboorteplaat van Ida Gerhardt
Bij Aswoensdag
Aswoensdag door Glenn Brady, 2007
Aschermittwoch
Der Morgen graut, der erste Tag der Fasten Erhellt zu früh der Kammer stillen Raum. Wie gerne möchte wohl der Schläfer rasten, Ein flüchtig Glück verlängern noch im Traum! Umsonst, der Schlummer liebt nicht, da zu weilen, Wo man so spät um seine Gunst gefreit; Er wartet kaum, bis sich die Giebel teilen, Entflieht mit stillem Hohne vor der Zeit.
Wozu nun auf dem Bett herum sich werfen, Wenn man um Ruhe sich vergebens quält? Nein, lieber auf, damit die schlaffen Nerven Der frische Hauch des Morgens wieder stählt. Da liegen sie verstreut, die bunten Fetzen, In die du gestern tändelnd dich gehüllt; Was zögerst du, den Fuß darauf zu setzen? Sie haben ihre Absicht doch erfüllt!
Dort grinst die hohle Larve dir entgegen, Die deine wolkenvolle Stirn umschloss. Du seufzest! — Ist so viel daran gelegen, Dass für ein Jahr die Narrenzeit verfloss? Wehmütig schüttelst du das Haupt; nicht solches, Von gestern nicht ist dein geheimes Leid? Dir hat die Spitze eines gift’gen Dolches Die Brust getroffen schon vor langer Zeit?
Vor langer Zeit! Es schweifen die Gedanken Zurück zu Tagen, reich an seltener Pracht, Da glückverheißend, licht und ohne Schranken Die weite Welt entgegen dir gelacht; Da deines eignen Herzens reines Streben Dir Bürge schien für jedes Herzens Wert; Da du im unscheinbarsten Menschenleben Den Wiederglanz der Göttlichkeit verehrt.
Was war dein Los? Du wurdest nicht verstanden, Weil sie, die deine Ideale sahn, Von ihrem eignen Wesen nichts drin fanden, So deuchte sie dein Streben eitler Wahn. Man stieß dich ab, man schalt dich einen Schwärmer, Mit Füßen tretend, was dein Höchstes war, Und jeden Tag um eine Hoffnung ärmer, Warst du in kurzem aller Hoffnung bar.
Nur einmal — o! du kannst es nicht vergessen; Aus deinen Augen stammt ein lichter Strahl, Gedenkst du, wie ein Herz, das du besessen, Dir das Entbehrte all ersetzt zumal. Sie war ein Kind, berührt von keinem Wehe, Von keinem bösen Hauch der Welt entweiht, Voll Lust und Leben gleich dem jungen Rehe, Das wild erwuchs in Waldeseinsamkeit.
Du kamst herzu, sie lauschte deinen Reden, Ihr dunkles Auge sah zu dir empor-, Du grubst ins Herz dir ihrer Züge jeden, Dass nimmermehr ihr Bild sich draus verlor. Du sangst ein Lied ihr vor von stillem Sehnen, Und leise sang sie Ton um Ton dir nach, Bis plötzlich sie ein Strom von heißen Tränen Inmitten des Gesanges unterbrach.
Da war der Bann gelöst: die Herzen schlugen Einander zu, von süßem Glück berauscht; Wenn Aug’ in Auge wechselnd sich befrugen, Wie ward beredte Zwiesprach‘ ausgetauscht! Doch wolltest du dein Glühn in Worte fassen, Bestürmtest sie um einen Liebesschwur, Dann bangte sie, beschwor dich, abzulassen: „Ich darf ja nicht!” Dies eine sprach sie nur.
Drauf eines Abends weiltet ihr beisammen, Und rührend sang sie jenes alte Lied Von zweien Herzen, deren Liebesflammen Der Einspruch eines harten Vaters schied. Dir ward es eng ums Herz, du bliebst beklommen, Als längst verklungen waren Sang und Spiel; Matt lächelnd sprach sie, als sie’s wahrgenommen: „Wer fragt nach einem Liede denn so viel?”
Du aber brauchtest bald nicht mehr zu fragen. Dem kalten Fremdling gab man ihre Hand, Zwang sie, mit ihm, dem nie ihr Herz geschlagen, Dahinzuwandern in ein fernes Land. Still brannte deine Wunde wohl noch lange, Bis endlich auch der Schmerz dir Abschied gab Und über deine Stirn, auf deine Wange Sich Ruhe senkte, eisig wie das Grab.
Nun scheinen all die goldenen Jugendträume Dir hohl und nichtig wie das Maskenspiel, Das prunkvoll zog durch feenhafte Räume Und mit dem Hahnenschrei in nichts zerfiel; Doch jeder Zug im bleichen Angesichte Und jedes Zucken deiner Lippen fragt, Warum mit seinem trostlos kalten Lichte So früh des Lebens Aschermittwoch tagt.
Otto Baisch (4 mei 1840 – 18 oktober 1892) Dresden, de geboorteplaats van Otto Baisch
Ik weet niet welke weg je neemt; de sterren gaan hun baan ten einde en straks is mij het dichtstbijzijnde, het langst gewetene weer vreemd.
Maar wat bestond aan zon en maan en wisseling van de getijden, het was alleen opdat wij beiden elkander niet zouden ontgaan.
Wij worden nu nog slechts door tijd en ruimte van elkaar gescheiden, maar sta mij aan het eind terzijde als ik de einder overschrijd.
Wij hebben alles nog te goed wat ons het leven heeft ontnomen: uit welke verten ook, wij komen elkaar ten leste tegemoet.
Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 20 april 1951) In 2018 werd op Valentijnsdag In het reuzenrad op de Pier van Scheveningen een speciale liefdesgondel ingericht.
Liefde – is Iets dat verder gaat dan de Dood – Ze gaat al vooraf – aan het Leven – Bevestigt het bij binnenkomst – En Eigent het – aan haarzelf toe –
Proeft – eerst – van de Dood ————door de angel aan te bieden Vervolgens – bij haar vriend – Schakelt de korte tijd van leven uit – Deponeert Hem bij God –
Fladdert dan rond – een inferieure Beschermer – Opdat haar Geliefde Last Nog een keer in de Eeuwigheid – nood heeft Aan kleinere in plaats van de Grote –
Op een dag zou mededogen vereisen dat ik mezelf bevrijd van mijn verlangen om mijn vader te herscheppen, toe te geven aan de verliezen van mijn moeder, minnaars te wurgen met woorden, hen te dwingen om voor mij op te komen en de schuld op zich te nemen. Vandaag was die dag: ik gooide ze, blad na blad op het terras en verzamelde ze tot een brandstapel. Ik wilde ze laten verdwijnen in een gloed, kleine witte dwergen die imploderen naast de azalea’s en ficusstruiken, ze laten knetteren, barsten als gevleugelde zaden, ze laten smeulen tot ragfijne sintels – duizend grijze vlinders in de wind. Vandaag was die dag, maar het regende, bleef regenen. In plaats van vuur, waterdruppels die aan deuren klopten, ramen tot natte spiegels makend die mij reflecteerden in de eiken. De tuinmuren en stenen zwollen in spookachtigere tinten van zichzelf, de windgong giechelde in de storm, een koffiekopje dat overliep van de regen. In plaats van te verbranden, veranderden mijn pagina’s in waterlelies die over plassen dreven, in kleine witte kliffen toen de zon onderging, om tot slot de hele nacht onder de maan op te drogen tot souvenirs van papier-maché. Vandaag zou de regen hun levens niet laten verbranden.
The Morning of Saint Valentine by John Callcott Horsley, 1863
Liefdesbrieven
Een liefdesbrief is beter dan het lief Zelf: als men eens de brieven heeft gekregen Dan heeft men ze voorgoed, terwijl tien tegen Eén ’t lief verdwijnt om geldgebrek of grief.
Een brief kan men daags, nachts, elk ogenblik Dat men ze bij zich heeft, te voorschijn halen, De tederheid er uit op laten stralen, De woordjes lezen, denkend: zo ben ìk!
Een vrouw is wisselvallig, een brief niet. Wel lacht men wijs of weent men bitter, later Als men voorbije dwaze woorden ziet.
Maar als het kon wou ‘k door woestijn en water Wel eeuwig naar oase’ en havens tijgen, Als ’t zeker was in elk een brief te krijgen.
Jan Slauerhoff (15 september 1898 – 5 oktober 1936) Voorjaar in Park Vijversburg, Leeuwarden, de geboorteplaats van Jan Slauerhoff
A glimpse through an interstice caught, Of a crowd of workmen and drivers in a bar-room around the stove late of a winter night, and I unremark’d seated in a corner, Of a youth who loves me and whom I love, silently approaching and seating himself near, that he may hold me by the hand, A long while amid the noises of coming and going, of drinking and oath and smutty jest, There we two, content, happy in being together, speaking little, perhaps not a word.
Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893) Valentijnsdag op Times Square, New York, de geboorteplaats van Walt Whitman
Sint Valentijn ontvangt een rozenkrans van de heilige maagd door David Teniers III
La balade de Saint Valentin
Je vous choisis, noble loyal amour, Je vous choisis, souveraine plaisance, Je vous choisis, gracieuse doulçour, Je vous choisis, très douce souffisance,
Je vous choisis de toute ma puissance Je vous choisis de cœur entier et vrai Je vous choisis, par telle convenance Que nulle autre jamais ne choisirai.
Je vous choisis, des belles la meilleure, Je vous choisis, sans penser décevance, Je vous choisis des plus belles la fleur, Je vous choisis sans faire variance,
Je vous choisis, ma droite soustenance, Je vous choisis, tant com je puis ne sais, Je vous choisis et si vous affiance Que nulle autre jamais ne choisirai.
Je vous choisis, confort de ma langueur Je vous choisis pour avoir allégeance , Je vous choisis pour guérir ma douleur, Je vous choisis pour saner ma grevance,
Je vous choisis sans fin en persévrance Je vous choisis et choisie vous ai. Saint Valentin en prends en témoignance Que nulle autre jamais ne choisirai.
Othon III de Grandson (1340-1350 – 7 augustus 1397) Château de Grandson bij het meer van Neuchatel
