Ogden Nash was een Amerikaanse dichter van light verse. Hij is erg beroemd geworden door zijn humoristische poëzie en zijn gedichten vielen zeer in de smaak bij zowel kinderen als volwassenen.

(Frederic) Ogden Nash werd geboren in Rye, New York, op 19 augustus 1902. Hij ging naar school in Newport, Rhode Island. Later bezocht hij de een jaar lang de universiteit van Harvard, maar deze verliet hij toen zijn familie in financiële moeilijkheden kwam. Hij werd leraar op zijn oude school op Rhode Island, de St. George’s School, maar hij gaf zijn baan weer op omdat het lesgeven aan veertienjarigen  hem teveel stress opleverde. Hij werd verkoper, schreef advertenties, werd tenslotte redacteur van de New Yorker in 1932. Toen werd hij als dichter beroemd. Hij verscheen op radio en televisie. Hij stierf op 19 mei 1971 in Baltimore. Een beetje in zijn geest een gedicht voor tussen Pinksteren en Pasen.

The Boy Who Laughed at Santa Claus
 

In Baltimore there lived a boy.
He wasn’t anybody’s joy.
Although his name was Jabez Dawes,
His character was full of flaws.

In school he never led his classes,
He hid old ladies’ reading glasses,
His mouth was open when he chewed,
And elbows to the table glued.
He stole the milk of hungry kittens,
And walked through doors marked NO ADMITTANCE.
He said he acted thus because
There wasn’t any Santa Claus.

Another trick that tickled Jabez
Was crying ‘Boo’ at little babies.
He brushed his teeth, they said in town,
Sideways instead of up and down.
Yet people pardoned every sin,
And viewed his antics with a grin,
Till they were told by Jabez Dawes,
‘There isn’t any Santa Claus!’

Deploring how he did behave,
His parents swiftly sought their grave.
They hurried through the portals pearly,
And Jabez left the funeral early.

Like whooping cough, from child to child,
He sped to spread the rumor wild:
‘Sure as my name is Jabez Dawes
There isn’t any Santa Claus!’
Slunk like a weasel of a marten
Through nursery and kindergarten,
Whispering low to every tot,
‘There isn’t any, no there’s not!’

The children wept all Christmas eve
And Jabez chortled up his sleeve.
No infant dared hang up his stocking
For fear of Jabez’ ribald mocking

He sprawled on his untidy bed,
Fresh malice dancing in his head,
When presently with scalp-a-tingling,
Jabez heard a distant jingling;
He heard the crunch of sleigh and hoof
Crisply alighting on the roof.
What good to rise and bar the door?
A shower of soot was on the floor.

What was beheld by Jabez Dawes?
The fireplace full of Santa Claus!
Then Jabez fell upon his knees
With cries of ‘Don’t,’ and ‘Pretty Please.’
He howled, ‘I don’t know where you read it,
But anyhow, I never said it!’
‘Jabez’ replied the angry saint,
‘It isn’t I, it’s you that ain’t.
Although there is a Santa Claus,
There isn’t any Jabez Dawes!’

Said Jabez then with impudent vim,
‘Oh, yes there is, and I am him!
Your magic don’t scare me, it doesn’t’
And suddenly he found he wasn’t!
From grimy feet to grimy locks,
Jabez became a Jack-in-the-box,
An ugly toy with springs unsprung,
Forever sticking out his tongue.

The neighbors heard his mournful squeal;
They searched for him, but not with zeal.
No trace was found of Jabez Dawes,
Which led to thunderous applause,
And people drank a loving cup
And went and hung their stockings up.

All you who sneer at Santa Claus,
Beware the fate of Jabez Dawes,
The saucy boy who mocked the saint. 
Donner and Blitzen licked off his paint 

Ogden Nash (19 augustus 1902 – 19 mei 1971)

 

Omar Khayyám, of zoals zijn arabische naam luidt, al-Imâm Abu Hafs ‘Omar ebn Ebrâhim al-Khayyâmi, werd geboren op 18 mei 1048 te Nishapur, alwaar hij ook stierf op 4 december 1131. Er zijn geen historische documenten zijn die deze feiten bevestigen, maar er bestaat algemene overeenstemming, onder meer op basis van astrologische informatie die door Khayyáms eerste biograaf ‘al-Beihaqi (1154) werd geleverd. Er is niet veel bekend over Omar Khayyám en het gebrek aan feiten laat daarom veel ruimte voor fantasie, veelal gebaseerd op anekdoten van tijdgenoten of latere biografen. Van een andere biograaf, tevens de uitvoerigste, Zahir al-Din ‘al-Beihaqi, weten we dat Khayyám in Nishapur werd geboren, waar zijn familie al generaties lang woonde. Hij meldt dat Khayyám niet veel schreef, slechts enkele natuurwetenschappelijke en filosofische verhandelingen. Ook als leraar was hij niet erg actief. Hij beschrijft zijn karakter als onaangenaam en kort aangebonden.  

P.C. Boutens (1870-1943) publiceerde evenals Leopold zijn eerste Khayyám-vertalingen in tijdschriften. De eerste reeks verscheen in ‘Elsevier’s Geïllustreerd Maandschrift’ (1913, afl. 45).  

Ontwaak, o vreemde knaap, het daget al!
Vul met robijnen most het klaar kristal.
Want nooit hervindt uw levenlange zoeken
Dit sterflijk leen, dit uur in dit aardsch dal.  

                               *

Blijf nog een wijl bij wijn en liefde wakker.
Lang volgt de slaap en zonder lief of makker.
Leg weg als goud dit toevertrouwd geheim:
Geen tulp die tweemaal bloeit op dezen akker.  

                                *

Gij mint robijnen lippen, rooden wijn,
Den klank van harp en fluit en tamboerijn –
’t Is alles bijzaak: God is mijn getuige:
Die iets wil zijn, moet los van alles zijn.  

J.H. Leopold (1865-1925) publiceerde een eerste reeks van negenentwintig kwatrijnen ‘Uit de Rubaijat’ in de’ ‘Nieuwe Gids’ (november, 1911). Een tweede reeks, ‘Omar Khayam’, werd posthuum   opgenomen in ‘Verzen: werken. Tweede bundel’. (Rotterdam, 1926).  

X
De wereld gaat en gaat, als lang na dezen
mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen.
Wij werden vóór ons komen niet gemist,    
na ons vertrek zal het niet anders wezen.

                               *

XIII
Ons blijven is vervuld van harteleed,
van raadselen, waarvan geen wijze weet
het in of uit, en evenwel ons scheiden
is aarzelend en nimmermeer gereed.  

                               *

XVIII
Wat deed u uit den eersten slaap ontwaken
en voerde u met veiligheidsverzaken
tot hem, die bij uw wegzijn brandt als vuur
en beeft als heete lucht bij uw genaken.    

Omar Khayyam (18 mei 1048 – 4 december 1131)

 

De man die als paus 27 jaar lang een stempel op de wereld heeft gedrukt zou vandaag 86 jaar zijn geworden. In elke levensbeschrijving wordt er verteld dat hij in zijn jonge jaren ook gedichten heeft geschreven. Ik ben maar eens op zoek gegaan. Twee ervan, uiteraard niet in het Pools, maar in Engelse vertaling. Wie er meer wil lezen – en ook benieuwd is naar een recensie kan hier terecht.   

Uit: The place within

Over This, Your White Grave

Over this, your whit grave
the flowers of life in white–
so many years without you–
how many have passed out of sight?
Over this your white grave
covered for years, there is a stir
in the air, something uplifting
and, like death, beyond comprehensio
n.
Over this your white grave
oh, mother, can such loving cease?
for all his filial adoration
a prayer:
Give her eternal peace–

[Krakow, spring 1939]  

Girl Disappointed in Love

With mercury we measure pain
as we measure the heat of bodies and air;
but this is not how to discover our limits–
you think you are the center of things.
If you could only grasp that you are not:
the center is He,
and He, too, finds no love—
why don’t you see?
The human heart–what is it for?
Cosmic temperature. Heart. Mercury.   

Karol Woytila (18 mei 1920 – 2 april 2005)

Friedrich Rückert werd op 16 mei 1788 in Schweinfurt geboren. Hij was een taalgenie en een veelschrijver die zijn gelijke niet kent, maar dat heeft zijn blijvende roem eerder tegengewerkt dan bevorderd. Ook een zeer vlijtige hedendaagse lezer stuit dan al gauw op de grenzen van zijn opnamecapaciteit. Bovendien heeft veel van zijn werk een didactisch karakter (waar de omstandigheid dat hij 10 kinderen had niet vreemd aan zal zijn). Zin beroemdste werk in dit verband is  de Weisheit des Brahmanen dat in de periode 1836 – 38 verscheen in zes delen.

Populair werd hij met zijn Geharnischten Sonetten die hij onder het pseudoniem Freimund Reimar schreef tegen de napoleontische bezetting. Deze sonnetten werden echter pas later, na de beeindiging van de “ Befreiungskriege“ gepubliceerd. Aangrijpend zijn de Kindertotenlieder waarin hij klaagt over de vroegtijdige dood van twee van zijn lievelingskinderen in 1833/34. Verschillende van deze gedichten zijn door Mahler op muziek gezet en zo bij een groter publiek bekend gebleven. Wat echter minder mensen weten is dat hij wel meer dan 400 van deze Kindertotenlieder schreef. Rückert stierf op 31 januari 1866.

Uit de Kindertotenlieder:

Du bist ein Schatten am Tage
Und in der Nacht ein Licht;
Du lebst in meiner Klage
Und stirbst im Herzen nicht.

Wo ich mein Zelt aufschlage
Da wohnst Du bei mir dicht;
Du bist mein Schatten am Tage
Und in der Nacht mein Licht.

Wo ich auch nach Dir frage
Find ich von Dir Bericht,
Du lebst in meiner Klage
Und stirbst im Herzen nicht.

Du bist ein Schatten am Tage
Und in der Nacht ein Licht;
Du lebst in meiner Klage
Und stirbst im Herzen nicht. 

                 *

 Wenn dein Mütterlein

 tritt zur Tür herein,

 Und den Kopf ich drehe,

 ihr entgegen sehe,

 Fällt auf ihr Gesicht

 erst der Blick mir nicht,

 Sondern auf die Stelle,

 näher nach der Schwelle,

 Dort, wo würde dein

 lieb Gesichten sein,

 Wenn du freudenhelle

 trätest mit herein,

 Wie sonst, mein Töchterlein.

 

 Wenn dein Mütterlein

 tritt zur Tür herein,

 Mit der Kerze Schimmer,

 ist es mir, als immer

 Kämst du mit herein,

 huschtest hinterdrein,

 Als wie sonst ins Zimmer!

 O du, des Vaters Zelle,

 Ach, zu schnelle

 erloschn
er Freudenschein!

 

Uit de Geharnischte Sonnette:

 

Was schmiedst du, Schmied? »Wir schmieden Ketten, Ketten!«
Ach, in die Ketten seid ihr selbst geschlagen.
Was pflügst du, Bau’r? »Das Feld soll Früchte tragen!«
Ja, für den Feind die Saat, für dich die Kletten.
   

Was zielst du, Schütze? »Tod dem Hirsch, dem fetten.«
Gleich Hirsch und Reh wird man euch selber jagen.
Was strickst du, Fischer? »Netz dem Fisch, dem zagen.«
Aus eurem Todesnetz wer kann euch retten?
   

Was wiegest du, schlaflose Mutter? »Knaben.«
Ja, dass sie wachsen und dem Vaterlande,
Im Dienst des Feindes, Wunden schlagen sollen.
   

Was schreibest, Dichter, du? »In Glutbuchstaben
Einschreib’ ich mein und meines Volkes Schande,
Das seine Freiheit nicht darf denken wollen.«   

 

 

Dit werd vertaald door ons aller Nicolaas Beets, maar hij vermocht de vorm van het sonnet daarbij niet te behouden!

Onder ’t vreemde juk

(Uit Rückert’s Geharnischte Sonnette, verechenen ten jare 1814.)

 

Wat smeedt gij, Smid? „Wij smeden enkel keetnen.”
Helaas, uw eigen hand omklemt een boei.”
Wat ploegt gij Boer? „Opdat de veldvrucht groei!”
Ja, voor den vijand tarw, voor u brandneetlen

 

Wat zoekt gij, Weiman? „Haar en veer, ten buit.”
Hoor ’t jachtrumoer van die Uw leven zoeken.
Wat doet gij, Visscher? „’t Watervolk verkloeken.”
Wie breekt het net; dat om uw leden sluit?

 

Wat wiegt gij, Moeders! en verbiedt u ’t slapen ?
„Een frissche teelt van forsch gespierde knapen.”
Ja om, in ’s Vreemdlings dienst, hun Vaderland
Ten bloede toe te slaan met eigen hand.

 

Wat schrijft gij, Dichter? „’k Grif in gloênde letteren
Mijn eigen en mijns volks ondelgbre schand,
Dat wij aan onzen kerkerwand
De onteerde hoofden niet verpletteren!”  

 

Nicolaas Beets

 

 

Friedrich Rückert (16 mei 1788 – 31 januari 1866)

En zomaar, omdat ik hem door een typfout in Google ineens tegen kwam:

Miguel Declercq (Oostende 1976) publiceerde gedichten in de meest diverse literaire tijdschriften; van kleine, soms gefotokopieerde blaadjes, over Deus Ex Machina en Yang, tot Nederlandse bladen als De Revisor, Maatstaf en Parmentier. Vooral Yang speelde een belangrijke rol in de ‘ontdekking’ van Declercq. Behalve poëzie publiceerde hij in Yang ook een fragment uit de roman waaraan hij werkte. Dat werd opgemerkt door uitgeveri
j De Arbeiderspers. Redacteur Peter Nijssen belde Declercq op en nodigde hem uit voor een gesprek in Amsterdam. Bij die afspraak had Declercq zijn poëziebundel Person@ges meegebracht. De Arbeiderspers besliste om die poëziebundel eerst uit te geven. Pas later vernam Miguel Declercq dat Bart Vanegeren, toen scout voor De Arbeiderspers, de uitgever op zijn tijdschriftenpublicaties gewezen had. Na Person@ges in 1997 verschijnt de roman Wat Chloé overkwam in het voorjaar 1999 bij De Arbeiderspers. Person@ges werd bekroond met de Hugues C. Pernath-prijs.

 

Condomen, geld, placebo’s, sigaretten, keelgeluid,
een yoghurtwitte ladyshave, meringueputti, vier
oranjeschillen, chips, prothesen, een injectiespuit,
frambozen door een blik omarmd, een glitterjurk, papier,
pantoffelhouten kelkenbakjes, hasjiesj, nagellak,
een jampot die bonbons bevat, een serpentinepruik,
madonna van de sites, gelei, Flaubert, een lip, Balzac,
een watertrampolinebed, een glazen onderbuik,
muziek, ivoren oorringen, een linnenkist, een leeg
aquarium met kalkaanslag, rood ondergoed, een blauw
tapijt, een rocking chair, gebak, omhuld met bladerdeeg,
een dobbelsteen, bottines, snippers, as en vliegertouw
verblijven hier onaangetast. Er is geen hand die duidt.
Quarkmatig zwermt het avondlicht over de kamer uit.

 

 

Miguel Declercq  ( uit: Person@ges (1997)  

 

 

 

Miguel Declercq  

 

 

 

Anthonis de Roovere (ca. 1430 te Brugge – aldaar 16 mei 1482) was een schrijver voor de Rederijkerskamer van Brugge. Hij was aanvankelijk bouwmeester maar werd vanaf 1466 door de stad betaald als stadsrederijker. (Een stadsdichter avant la lettre dus!) Hij schreef dramatisch werk en proza, maar is vooral bekend door zijn rondelen, balladen en refereinen.

 Die gheen pluymen en can strijcken 1  

 Die en dooch ter werelt niet 2  

 Is hy aerm / hy en sal niet rijcken 3  

 Die gheen pluymen en can strijcken

 Alomme soe heeft hy tachterkijcken 5  

 Hy wordt verschouen / waer men hem siet 6  

 Die gheen pluymen en can strijcken

 Die en dooch ter wereldt niet.    

Ofwel:

Wie niet kan pluimstrijken
deugt niet voor de wereld.
Als hij arm is, dan wordt hij nooit rijk.
Wie niet kan pluimstrijken,
heeft overal het nakijken.
Overal wordt hij achtergesteld.
Wie niet kan pluimstrijken
deugt niet voor de wereld.  

 

 

Anthonis de Roovere schreef in 1456 een lofdicht dat op verschillende plaatsen in kerken werd opgehangen. Het gedicht werd daarvoor op een groot vel perkament geschreven en mooi geïllustreerd. In Brugge is nog een van die bladen bewaard.

 

 

 

Dat deze poëzie onder middelbare scholieren nog tot leven te brengen is bewijst een leraar die een moderne variant van een ander gedicht van De Roovere liet maken. Het moeten wel Vlaamse scholieren geweest zijn, want in Nederland hoef je als docent, denk ik, bij geen enkele leerling meer aan te komen met zo’n opdracht. Maar hoe heerlijk als het nog kan en met welk een resultaat! 

 

Sotte amouresheijt

 

Ick heete Pantken, mijn lief Pampoeseken,
Dat geerne een croeseken
Licht met vreughden, daert niet en gheeft.
Ghij en saecht ten daghen moijt blijder droeseken
Alst Appelmoesken
Sijn buijcxken al vol gheten heeft!
Ick mindse soe dat mijn herte beeft!
God wil se vercnapen
Want alle de sorghe, die in haer cleeft,
Dats eten en slapen
Men schreve niet in ses vellen van schapen,
Als ick haer wille een pintken schincken,
Hoe vriendelijck dat haer ooghskens pincken!

Tis in mijn herte een dijamantken
Ende huer callantken
Benick, eenpaerlijck sonder vercoelen:
Als ick met haer drincke en quantken,
„Godt loondtse, Pantken!”
Seydt zij gheringe, „dats blijde ghevoelen!”
—„Pampoesken”, seg ick, „voor al mijn boelen
Hebstu proper sede”.
Dan seegtse: „Pantken, laet staen dijn loelen:
Du foolster mede”.
Dan lachtse met rechter minnelijckhede:
Men soudes nemmermeer voldincken
Hoe vriendelijck dat haer ooghskens pincken!

Sij gaet met eenen bruijnen Coocxkene
Ende van den Roocxkene
Soe sijn haer handekens peperwit;
Haar mondeken dat rieckt van den loocxkene;
Van haren ghesprooxkene
Soe is ontsteken mijnre herten pit:
Waer Paesschen hier, door minnen verhit
Wij houweden ghereedt!
Ende als ick haer wille verclaren dit,
Lachtse duijmen breedt.
Hij en leeft niet, die ten vollen weet,
Als ick segghe: „Pampoeseken, gaen wij drincken!”
Hoe vriendelijck dat haer ooghskens pincken!

                                                Prince Ghelijcke treckt tot ghelijken:
Nature can selden haer helden mincken!
Ick en liete u nemmermeer vol ghelijcken,
Hoe vriendelijck dat haer ooghskens pincken!   

 

Anthonis de Roovere

 

 

Dit inspireerde ene Debbie tot het volgende gedicht:

 

 

Hart in trance

 

Ik heet Johnny,mijn lief Marina

ze luistert naar Techno

en niet naar Christina

je ziet haar soms hakken

als ze tot ’s morgens vroeg

in de discotheken blijft plakken

M’n hart klopt voor haar

op de beat van de Trance

we houden van elkaar

trouwen met haar is m’n hartenwens

 

Ze rijdt soms met mijn Johnnybak

Ze knalt dan tegen een boom

En rijdt mijn auto in de prak

Maar tot mijn grote spijt

Ontvangt ze nog anderen

In haar vrije tijd

M’n hart klopt voor haar

Op het ritme van de Trance

Ik zie haar graag

Trouwen met haar is m’n hartenwens

 

Ze kleedt zich met sexy ondergoed

Maar haar magere lijf

Is wel wat ondervoed

(omdat dat van mij moet!)

haar kleren zitten strak

haar schoenen zijn meestal

mét naaldhak

M’n hart klopt voor haar

Op het kloppen van de Trance

Ik hou van haar

Trouwen met haar is m’n hartenwens

 

MENEER

Een Johnny heeft zijn Marina vandoen

Want hoe zou hij zonder haar al die dingen doen?

Dansen op trance

En haar zeggen met slechts 1 zoen

trouwen met haar is nog steeds mijn hartenwens…

Debbie De Belder, 5LMT

 

Van mij krijgt ze een tien voor taal.

 

Afgelopen vrijdag schreef ik over de bewondering die Simon Vestdijk had voor Dante Gabriel Rossetti. Hij geldt in Nederland ook als de ontdekker van de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson. Wie Vestdijks artikel in Forum uit 1933 over haar in het geheel wil nalezen heeft geluk. Het staat integraal op internet: Over de dichteres Emily Dickinson.

Emily Dickinson (10 december 1830 – 15 mei 1886) wordt beschouwd als één van de belangrijkste Amerikaanse schrijfsters. Daarnaast werden ook veel brieven van Dickinson gepubliceerd. Dickinson werd geboren in Amherst in Massachusetts de plaats, waar zij haar hele leven zou blijven wonen en werken. De dichteres leed een kluizenaarsbestaan en trouwde nooit, maar onderhield een uitvoerige correspondentie met een kleine groep mensen. Hoewel ze als eenling door het leven ging, bracht zij veel tijd buitenshuis door. De schoonheid en de rust van het landschap waren dan ook belangrijke thema’s in haar werk, maar ook de liefde en vooral de dood zijn belangrijke thema’s. Emily Dickinson schreef ongeveer 1800 gedichten, waarvan er zes tijdens haar leven tegen haar zin werden gepubliceerd. Haar zuster Lavinia verzorgde de uitgave van het werk van de grote dichteres na haar dood.  

Love II

 

YOU left me, sweet, two legacies,—

A legacy of love  

A Heavenly Father would content,

Had He the offer of;

  

You left me boundaries of pain

Capacious as the sea,

Between eternity and time,     

Your consciousness and me.

 

 

 

Nature LX

 

The Grass so little has to do –

A Sphere of simple Green –

With only Butterflies to brood

And Bees to entertain –

 

And stir all day to pretty Tunes

The Breezes fetch along –

And hold the Sunshine in its lap

And bow to everything –

 

And thread the Dews, all night, like Pearls –

And make itself so fine

A Duchess were too common

For such a noticing –

 

And even when it dies – to pass

In Odors so divine –

Like Lowly spices, lain to sleep –

Or Spikenards, perishing –

 

And then, in Sovereign Barns to dwell –

And dream the Days away,

The Grass so little has to do

I wish I were a Hay     –

 

 

Emily Dickinson

 

 

 

Emily Dickinson (10 december 1830 – 15 mei 1886)

 

Met Frank van der Goes, Willem Kloos en enkele andere letterkundigen, richtte Albert Verwey in 1885 het tweemaandelijkse literaire tijdschrift De Nieuwe Gids op, waarvan de eerste aflevering in oktober van dat jaar verscheen en waaraan Verwey behalve als redacteur ook als redactiesecretaris meewerkte. Zijn poezie wordt nogal eens verstandelijk en abstract genoemd, maar mét  Kloos was hij de inspirator van de Tachtigers. De Nieuwe Gids zou tot 1943 blijven bestaan. Verwey was van 1924 tot en met 1935 in Leiden hoogleraar Nederlandse letterkunde.

 

Ik heb mijn hart ú tot een huis gewijd

 

Ik heb mijn hart ú tot een huis gewijd,
En midden in het binnenst heiligdom,
Waar de outerkaars in ’t donker gloeit, verbeid
Ik u, mijn lief, mijn zoet sieraad alom!

 

Ik sloeg mijn ziel dit zoete donker om,
Alleen om ú te ontmoeten, die me altijd
Belooft te komen, in ’t geheim, na stom
Eerbiedig beiden eenen kleinen tijd.

 

O kom, mijn lief, die nog zoo verre staat…
‘k Verwacht in ’t donker ginds uw licht gelaat…
Ik-zelf ben een visioen van nacht en gloed!

 

O kom, mijn zoete Gloed, mijn sombre Nacht!
’t Mysterie is ondoofbaar, – doch ik wacht
Met beving, daar ik eenmaal sterven moet.     

 

 

Albert Verwey     

 

 

 

Albert Verwey (15 mei 1865 – 8 maart 1937)

 

Bas Belleman (1978) studeerde Cultuur- en Wetenschapsstudies aan de Universiteit van Maastricht. Hij is columnist voor dagblad De Gelderlander en medewerker van Filosofie Magazine. Bij Uitgeverij 521 debuteerde hij met de dichtbundel Nu nog volop ventilatoren in de Sandwich-reeks. Zijn bundel werd genomineerd voor de Buddingh’-prijs voor het beste poëziedebuut van 2003. Zijn nieuwste dichtbundel Hout is nu verschenen.   

 

de aanklagers hebben piepschuimen horens.
als ze honger hebben breken ze een stuk af
en eten het op als een rijstwafel.

de houten rechter met zijn hamer vergroeid
loddert mij aan terwijl de aanklagers koortsachtig pleiten:

– hij maakt grappen met rabarber en daar lachen wij niet om.
– bij scrabble rekent hij zuivelproducten fout.
– hij checkt zijn feiten met een bijl.
– en daarna gaat hij duiden.
– hij schopt ruzie met pinguïns
– die daar te dronken voor zijn.

vol geloof tast ik naast me, waar jij zou moeten staan,
stralenkrans als een bef over je borsten heen gevouwen.
maar er ligt alleen een handboei.

mijn enige hoop is dat ze op een vormfout stuiten.
wat kan ik anders doen dan wegrennen tot ik uitglijd?
halverwege de kalverstraat krijgen ze me te pakken.      

 

 

Bas Belleman

 

 

Een bespreking is al te vinden op De Recensent

 

 

Bas Belleman