Pierre Boulle, Ludwig Steub, Johann Heinrich Voß, Johann Fr. Riederer, Cornelis Sweerts

De Franse schrijver Pierre Boulle werd geboren op 20 februari 1912 in Avignon. Zie ook mijn blog van 20 februari 2009.

Uit: Planet of the Apes (Vertaald door Xan Fielding)

„Jinn and Phyllis were spending a wonderful holiday, in space, as far away as possible from the inhabited stars.
In those days interplanetary voyages were an everyday occurrence, and interstellar travel not uncommon. Rockets took tourists to the wondrous sites of Sirius, or financiers to the famous stock exchanges of Arcturus and Aldebaran. But Jinn and Phyllis, a wealthy leisured couple, were distinguished in their cosmos for their originality and a few grains of poetry. They wandered over the universe for their pleasure—by sail.
Their ship was a sort of sphere with an envelope—the sail—which was miraculously fine and light and moved through space propelled by the pressure of light-radiation. Such a machine, left to its own devices in the vicinity of a star (though far enough away for the field of gravity not to be too power- ful), will always move in a straight line in the opposite direction to the star; but since Jinn and Phyllis’ stellar system contained three suns that were relatively close to one another, their vessel received rays of light along three different axes. Jinn had therefore conceived an extremely ingenious method of steering. His sail was lined inside with a series of black blinds that he could roll up or unroll at will, thus changing the effect of the light-pressure by modifying the reflecting power of certain sections. Furthermore, this elastic envelope could be stretched or contracted as the navigator pleased. Thus, when Jinn wanted to increase his speed, he gave it the biggest diameter possible. It would then take the blasts of radiation on an enormous surface and the vessel would hurtle through space at a furious velocity, which made his mate Phyllis quite dizzy. He would also be overcome by vertigo, and they would then cling passionately to each other, their gaze fixed on the mysterious and distant depths to which their flight propelled them. When, on the other hand, they wanted to slow down, Jinn pressed a button. The sail would shrink until it became a sphere just big enough to contain them both, packed tightly together. The effect of the light became negligible, and this minute bubble, reduced to nothing more than its own inertia, seemed motionless, as though suspended in the void by an invisible thread. The young couple would spend rapturous idle hours in this reduced universe, erected on their own scale and for them alone, which Jinn compared to a becalmed sailing ship and Phyllis to the air bubble of the sea spider.“

Pierre Boulle (20 februari 1912 – 30 januari 1994)

De Duitse schrijver Ludwig Steub werd geboren op 20 februari 1812 in Aichach. Zie ook mijn blog van 20 februari 2009.

Uit: Die falsche Mutter Gottes

(Der Ökonom Johannes Duldenhofer zu Grünau schreibt an Herrn Lorenz Rehböckel, Oberförster zu Markwartstein:)

Grünau, den 15. September l869.

Lieber Freund Laurentius!

Es geht jetzt schon in den Herbst hinein und da muß ich Dir doch zu wissen tun, daß ich Deinen Brief zu Ostern richtig erhalten habe. Also Oberförster bist Du worden und geheiratet hast Du auch! Hast Dir wohl Zeit gelassen, lieber Freund, mit der Oberförsterei und mit der Hochzeit! Um so süßer wird er Dir jetzt vorkommen, der neue Stand, der Ehestand nämlich, und auch die hohe Würde und das nahrhafte Einkommen, welches ja die Herren Oberförster haben sollen. Hast es längst verdient, behaupt’ ich, eine brave Frau und eine hübsche Lebenszehrung, wobei ich mich Deiner Herzallerliebsten als Unbekannter schönstens empfohlen haben möchte.

Es muß schon lange her sein, daß ich Dir nimmer geschrieben habe, oder weißt Du’s schon, daß ich bei der letzten Wahl in der hiesigen Gemeinde Ortsvorsteher geworden bin? Auch sonst bin ich ganz ordentlich vorwärts getrippelt in den guten Zeiten. Vor zwanzig Jahren habe ich als kleiner Bauernmaler allhier meinen verehlichten Lebenslauf angefangen, hab’ aber standhaft gehaust und gespart und das kleine Anwesen nach und nach vergrößert und auf Anraten meines lieben Vetters, der schon ganz hoch in der Studi ist, schreib ich mich jetzt auf altgriechisch bereits Ökonom. In etlichen Jahren wär’s möglich, daß ich mich wieder in die deutsche Muttersprache übersetze und dann wird, so Gott will, ein »Gutsbesitzer« herausspringen. Auch in der Familie selber geht’s mir ganz gut. Meine liebe Frau, die ehemalige Lindenberger Burgel, läßt Dich und die Deinige herzlich grüßen und ist noch friedlich und freundlich wie vor und ehe.“

Ludwig Steub (20 februari 1812 – 16 maart 1888)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Johann Heinrich Voß werd geboren op 20 februari 1751 in Sommersdorf / Mecklenburg. Zie ook mijn blog van 20 februari 2009.

Im Hut der Freiheit stimmet an (Fragment)

Im Hut der Freiheit stimmet an

Voll Ernst der Freundschaft Lied!

Der ist, bei Gott! kein Ehrenmann,

Dem hier sein Herz nicht glüht!

Die Freundschaft stärkt in Freud’ und Not,

Und folgt durch Leben und durch Tod!

Erbarmend sah des Lebens Müh

Der Menschen Vater, schwieg,

Erschuf die Freundschaft, wog; und sieh,

Des Elends Schale stieg.

Da sprach der Vater: Es ist gut!

Und alles Leben hauchte Mut.

Wohltun und Wohl empfangen, lehrt

Ein allgemeiner Bund.

Im Kerker ist die Spinn’ uns wert,

Auf öder Flur ein Hund,

Ein Hühnchen, das gerufen kam,

Und Brot aus unsern Händen nahm.

Doch selig, teilt ein Menschenherz,

Verständig, gut und treu,

Voll Mitgefühls in Freud’ und Schmerz,

Des Lebens Mancherlei:

Ein Freund, der sanft mit Rate nützt,

Und abends traulich bei uns sitzt!

Johann Heinrich Voß (20 februari 1751 – 29 maart 1826)

De Duitse dichter en schrijver Johann Friedrich Riederer werd geboren op 20 februari 1678 in Neurenberg. Zie ook mijn blog van 20 februari 2009.

Als einst ein alter Herr

Als einst ein alter Herr ein junges Mädchen freite

und ihm sein schwacher Leib nichts Gutes prophezeite,

sprach er zu ihr: Mein Kind, Sie wird sich ja bequemen,

und wird die ehl´ge Pflicht Quartal weis von mir nehmen?

Ihr Wiederfragen war, da sie sich kaum bedacht:

Allein wie viel Quartal gibt´s dann in einer Nacht?

Johann Friedrich Riederer (20 februari 1678 – 25 juni 1734)
Neurenberg (geen portert beschikbaar)

De Nederlandse dichter, liedtekstschrijver, toneelschrijver en boekhandelaar Cornelis Sweerts werd geboren in Amsterdam op 20 februari 1669. Zie ook mijn blog van 20 februari 2008 en ook mijn blog van 20 februari 2009.

Op het schilderboek van de kleuren

Door den Grootkunstenaar Gerard de Lairesse. (Fragment)

LAiresse, door het kunstpenseel,

By d’allergrootste Kunstenaaren,

En die het beste zyn ervaaren,

Alom het hoogst geroemt, zo veel,

Of meer dan d’Oudheid, minder t’eeren

In al dat ieders oog voldoet,

Toont hoe haar kleur nu wyken moet,

Hoe hoog haar Kunst was te waardeeren.

Zyn Kleuren op het schoonst, door een,
En dan weêr zacht en mals gescheiden,

Den zin bevallig speelen leiden,

Door zyne penne, en kracht van reên,

Om dus die Kunst in top te haalen,

Door verwen, die, als Iris kleed

Gemengelt, toonen hoe gereed

Dat zonlicht spreit zyn glans en straalen

In zulk een held’ren regenboog,

Daar ’t zacht en zoet door een gedreeven,

Het schoonst de verwen weet te weeven,

Dat zelfs het allerkeurigste oog

Zich voelt, door deeze glans betov’ren,

Wyl ’t hart, verbystert en verrukt

Door ’t schoonste schoon haar ingedrukt,

Maar naau bezeft, zich laat verov’ren.

Cornelis Sweerts (20 februari 1669 – 23 maart 1749)

Siri Hustvedt, Helen Fielding, Jaan Kross, Herbert Rosendorfer, Amy Tan, Dmitri Lipskerov

De Amerikaanse schrijfster en essayiste Siri Hustvedt werd geboren op 19 februari 1955 in Northfield, Minnesota. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: The Shaking Woman Or A History Of My Nerves

„When my father died, I was at home in Brooklyn, but only days before I had been sitting beside his bed in a nursing home in Northfield, Minnesota. Although he was weak in body, his mind remained sharp, and I remember that we talked and even laughed, though I can’t recall the content of our last conversation. I can, however, clearly see the room where he lived at the end of his life. My three sisters, my mother, and I had hung pictures on the wall and bought a pale green bedspread to make the room less stark. There was a vase of flowers on the windowsill. My father had emphysema, and we knew he would not last long. My sister Liv, who lives in Minnesota, was the only daughter with him on the final day. His lung had collapsed for the second time, and the doctor understood that he would not survive another intervention. While he was still conscious, but unable to speak, my mother called her three daughters in New York City, one by one, so we could talk to him on the telephone.

I distinctly remember that I paused to think about what I should say to him. I had the curious thought that I should not utter something stupid at such a moment, that I should choose my words carefully. I wanted to say something memorable— an absurd thought, because my father’s memory would soon be snuffed out with the rest of him. But when my mother put the telephone to his ear, all I could do was choke out the words “I love you so much.” Later, my mother told me that when he heard my voice, he smiled.

That night I dreamed that I was with him and he reached out for me, that I fell toward him for an embrace, and then, before he could put his arms around me, I woke up. My sister Liv called me the next morning to say that our father was dead. Immediately after that conversation, I stood

up from the chair where I had been sitting, climbed the stairs to my study, and sat down to write his eulogy. My father had asked me to do it. Several weeks earlier, when I was sitting beside him in the nursing home, he had mentioned “three points” he wanted me to take down. He didn’t say, “I want you to include them in the text you will write for my funeral.” He didn’t have to. It was understood.“

Siri Hustvedt (Northfield, 19 februari 1955)

De Engelse schrijfster Helen Fielding werd geboren in Morley, Yorkshire op 19 februari 1958. Zie ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: Cause Celeb

„It used to seem extraordinary to me that someone like Henry could actually exist, extraordinary that a person could be transported into an environment so alien to his own, and remain so utterly unaffected by his surroundings. It was as if he had been coated with a very strong sealant, the sort of thing they use to paint on oceangoing yachts.

Henry was spreading thick cut luxury marmalade from a Fortnum and Mason’s jar on a piece of Nambulan unleavened bread.

“Got up this morning, didn’t Boris Believe it—family of eight outside my hut wanting to move their tent nearer the river. I said to the chap, ‘I thought this was a bloody refugee camp, not a holiday camp, but you go ahead, mate, by all means. Never mind the old malnutrition—you go for the view.'”

Breakfast was taken in Safila, just after dawn. It was a quiet time, the hour before the heat became intolerable, with the silence broken only by the rooster and Henry, who was incapable of shutting up except when he was asleep. I was particularly annoyed by Henry that morning, because I suspected he had started an affair with one of our more emotionally fragile nurses, Sian. She was sitting next to him now, giving him a look you could have spread on a piece of toast. Sian was a sweet-natured girl who had joined us two months ago, after returning early from night shift to find her husband of eighteen months in bed with a Turkish minicab driver. Her therapy was being continued via correspondence.“

Helen Fielding (Morley, 19 februari 1958)

De Estlandse schrijver Jaan Kross werd geboren op 19 februari 1920 in Tallin. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2008 en ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: Der Verrückte des Zaren (Vertaald door Helga Viira)

« WOISECK, DONNERSTAG, DEN 26. MAI 1827. Zunächst möchte ich den Anlaß festhalten, der mich dieses Tagebuch beginnen läßt. Ja, ich schreibe »beginnen«, denn ob ich es fortführen werde, ist nicht abzusehen. Es scheint mir überaus zweifelhaft — weder die Zeit noch das Land noch gar unsere Familie sind geeignet für das Führen eines Tagebuches. Wenn überhaupt ein Tagebuch, kann es allenfalls ein völlig geheimes werden. Und gerade deshalb ist es möglich, den Grund seines Entstehens gleich zu Anfang auszusprechen.

Also: Ich habe mich entschlossen, Tagebuch zu führen, weil ich in Dinge verstrickt bin, die meines Erachtens so ungewöhnlich sind, daß ein denkender Mensch, der ungewollt ihr Zeuge geworden ist, nicht umhinkann, den Versuch zu unternehmen, seine Beobachtungen niederzuschreiben. Möglich,

daß nur ein oberflächlicher Denker so handelt. Jemand, der tiefer in die Dinge eindringt, würde bestimmt auf jegliche Aufzeichnungen verzichten. Weiß Gott.

Freilich, wenn ich zurückschaue, muß ich bekennen: Ich bin nicht erst jüngst in all das hineingeraten. Seit zehn Jahren bereits, nein, viel länger, bin ich darin verwickelt. Ich selbst habe mich in dieser Zeit in ein Kuriosum verwandelt. Denn welch anderer Bauernjunge aus der Gemeinde Holstfershof hätte in all den Jahren, man kann sagen seit 1814, das lernen und sehen können, was mir eine Reihe von Zufällen, die wechselten wie die Kulissen in einer italienischen Oper, zu Augen kommen ließ .. .

Also, heute vor zwei Wochen sind wir bei heftigem Frühlingsregen aus Petersburg hier in Woiseck eingetroffen: Eeva, der achtjährige Jüri, den sie entgegen meinem Ratschlag nach Petersburg mitgenommen hatte, Timo, der Diener Käsper, das Zimmermädchen Liiso und ich. Und der Kutscher Juhan natürlich. Des weiteren ein Feldjäger und drei Gendarmen. »

Jaan Kross (19 februari 1920 – 27 december 2007)

De Duitse schrijver Herbert Rosendorfer werd op 19 februari 1934 in Gries geboren. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2008 en ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: Briefe in die chinesische Vergangenheit

“Erster Brief

(Mittwoch, io. Juli)

Treuer Freund Dji-gu.

Die Zukunft ist ein Abgrund. Ich würde die Reise nicht noch einmal machen. Nicht das schwärzeste

Chaos ist mit dem zu vergleichen, was unserem bedauernswerten Menschengeschlecht bevorsteht. Wenn ich könnte, würde ich sofort zurückkehren. Ich fühle mich in eine Fremde von unbeschreiblicher Kälte hinausgeworfen. (Obwohl es auch hier Sommer ist.) Für heute nur soviel: ich bin, in Anbetracht der ungewöhnlichen Art meiner Reise, leidlich gut angekommen. Ich kann nur rasch diese Zeilen kritzeln und den Zettel an den Kontaktpunkt legen. Ich hoffe, Du findest ihn. In Liebe grüßt Dich Dein

Kao-tai

Zweiter Brief

(Samstag, ‘3. Juli)

Teurer Freund Dji-gu.

Die Zukunft ist ein Abgrund. Ich glaube, ich habe diesen Satz schon auf den Zettel geschrieben, den ich Dir vor drei Tagen an den Kontaktpunkt gelegt habe — hoffentlich hast Du ihn gefunden und machst Dir keine Sorgen um mich. Was ich hier erlebe, ist so vollständig anders als das, was Du kennst und was ich gewohnt bin, daß ich gar nicht weiß, womit ich meine Schilderung beginnen soll. Hier — ich müßte eigentlich nicht »hier« sagen, sondern »jetzt«. Aber dieses »jetzt« ist so unvorstellbar fremd., daß es mir schwerfällt, an die Identität dieses »Ortes« mit dem Ort zu glauben, an dem Du — durch genau tausend Jahre getrennt — lebst.

Tausend Jahre, das weiß ich nun, sind ein Zeitraum, den der menschliche Verstand nicht fassen kann. Gewiß: Du kannst zählen — eins, zwei, drei … bis tausend — und Dir dabei vorzustellen versuchen, es vergehe jedesmal ein Jahr dabei, Geschlechter, Kaiser, ganze Dynastien wechselten, die Sterne wanderten … “

Herbert Rosendorfer (Gries, 19 februari 1934)

De Amerikaanse schrijfster Amy Tan werd geboren in Oakland, Ohio, op 19 februari 1952. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: Feathers from a Thousand Li Away

„The olde woman remembered a swan she had bought many years ago in Shanghai for a foolish sum. This bird, boasted the market vendor, was once a duck that stretched its neck in hopes of becoming a goose, and now look! – it it too beautiful to eat.

Then the woman and the swan sailed across an ocean many thousands of li wide, stretching their necks towards America. On her journey she cooed to the swan: “In America I will have a daughter just like me. But over there nobody will say her worth is measured by the loudness of her husband’s belch. Over there nobody will look down on her, because I will make her speak only perfect American English.And over there she will always be too full to swallow any sorrow! She will know my meaning, because I will give her this swan– a creature that became more than what was hoped for.”

But when she arrived in the new country, the immigration officials pulled her swan away from her, leaving the woman fluttering her arms and with only one swan feather for a memory. And then she had to fill out so many forms she forgot why she had come and what she had left behind.

Now the woman was old. And she had a daughter who grew up speaking only English and swallowing more Coca-Cola than sorrow. For a long time now the woman had wanted to give her daughter the single feather and tell her, “This feather may look worthless, but it comes from afar and carries with it all my good intentions.” And she waited, year after year, for the day she could tell her daughter this in perfect American English.“

Amy Tan (Oakland, 19 februari 1952)

De Russische schrijver Dmitri Lipskerov werd geboren op 19 februari 1964 in Moskou. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2008 en ook mijn blog van 19 februari 2009.

The Last Sleep of Reason (vertaald door Dmitri Priven)

“But that day did not see the Guinness Book of Records man, the Bulgarian Zhechka Zhechkov, show up. A special courier arrived at the hospital, announcing that on that day, in one of the city parks there was to be cook-up of a record quantity of perogies. Two hundred and fifty thousand of them were to

be cooked simultaneously in one hundred cauldrons and consumed by a thousand eaters. The last thing the courier said was that the Guinness representative would show up the following day with a group of independent medical experts.

“Those bloody guzzlers!” concluded Sinichkin and sighed, for his dreams would not be coming true for another day. Yet the night brought an unbearable chill to Volodya’s thighs. The chill went right to the bone of detective’s limbs; he reached under the blanket and discovered that the diaphanous skin on his legs was covered with ice, that is to say, hoarfrost.

“My body temperature is negative,” concluded the captain and whimpered for the nurse.

The nurse called Petrovna appeared and rubbed Volodya’s frigid legs warm with alcohol until dawn, humming something ancient for the poor darling to fall asleep.

The captain dozed off, but found his legs in the morning drastically thinner. It was as if the limbs had deflated in half, like balloons. They did not require three beds anymore; two was enough.

The assistant – that is, the acting head physician – was called in; after examining Sinichkin, he frowned and lamented reproachfully: “Why couldn’t you wait until the evening! The Guinness man is coming today, you know!”

Dmitri Lipskerov (Moskou, 19 februari 1964)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e februari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

Thomas Brasch, Carson McCullers, Alfredo Bryce Echenique, Björn Kuhligk, Wolfgang Fritz, Kay Boyle

De Duitse dichter en schrijver Thomas Brasch werd geboren in Westow,Yorkshire (Engeland) op 19 februari 1945. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2008.en ook mijn blog van 19 februari 2009.

Der schöne 27. September

Ich habe keine Zeitung

gelesen.

Ich habe keiner Frau nachgesehn.

Ich habe den

Briefkasten nicht geöffnet.

Ich habe keinem einen guten Tag

gewünscht.

Ich habe nicht in den Spiegel gesehn.

Ich habe

mit keinem über alte Zeiten gesprochen und

mit keinem über

neue Zeiten.

Ich habe nicht über mich nachgedacht.

Ich

habe keine Zeile geschrieben.

Ich habe keinen Stein ins

Rollen gebracht.

Halbschlaf

Und wie in dunkle Gänge

mich in mich selbst verrannt,

verhängt in eigne Stränge

mit meiner eignen Hand:

So lief ich durch das Finster

In meinem Schädelhaus:

Da weint er und da grinst er

Und kann nicht mehr heraus.

Das sind die letzten Stufen,

das ist der letzte Schritt,

der Wächter hört mein Rufen

und ruft mein Rufen mit

aus meinem Augenfenster

in eine stille Nacht;

zwei rufende Gespenster:

eins zittert und eins lacht.

Dann schließt mit dunklen Decken

Er meine Augen zu:

Jetzt schlafen und verstecken

Und endlich Ruh.

Thomas Brasch (19 februari 1945 – 3 november 2001)

De Amerikaanse schrijfster Carson McCullers werd geboren als Lula Carson Smith 19 februari 1917 in Columbus, Georgia. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: The Heart is a Lonely Hunter

« In the late afternoon the friends would meet again. Singer came back to the fruit store and waited until Antonapoulos was ready to go home. The Greek would be lazily unpacking a case of peaches or melons, or perhaps looking at the funny paper in the kitchen behind the store where he cooked. Before their departure Antonapoulos always opened a paper sack he kept hidden during the day on one of the kitchen shelves. Inside were stored various bits of food he had collected—a piece of fruit, samples of candy, or the butt-end of a liverwurst. Usually before leaving Antonapoulos waddled gently to the glassed case in the front of the store where some meats and cheeses were kept. He glided open the back of the case and his fat hand groped lovingly for some particular dainty inside which he had wanted. Sometimes his cousin who owned the place did not see him. But if he noticed he stared at his cousin with a warning in his tight, pale face. Sadly Antonapoulos would shuffle the morsel from one corner of the case to the other. During these times Singer stood very straight with his hands in his pockets and looked in another direction. He did not like to watch this little scene between the two Greeks. For, excepting drinking and a certain solitary secret pleasure, Antonapoulos loved to eat more than anything else in the world.

In the dusk the two mutes walked slowly home together. At home Singer was always talking to Antonapoulos. His hands shaped the words in a swift series of designs. His face was eager and his gray-green eyes sparkled brightly. With his thin, strong hands he told Antonapoulos all that had happened during the day.

Antonapoulos sat back lazily and looked at Singer. It was seldom that he ever moved his hands to speak at all—and then it was to say that he wanted to eat or to sleep or to drink. These three things he always said with the same vague, fumbling signs. At night, if he were not too drunk, he would kneel down before his bed and pray awhile. Then his plump hands shaped the words ‘Holy Jesus,’ or ‘God,’ or ‘Darling Mary.’ These were the only words Antonapoulos ever said. Singer never knew just how much his friend understood of all the things he told him. But it did not matter.“

Carson McCullers (19 februari 1917 – 29 september 1967)

De Peuaanse schrijver Alfredo Bryce Echenique werd op 19 februari 1939 in Lima geboren. Zie ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: Küss mich, du Idiot (Vertaald door Matthias Strobel)

“Wie dem auch sei, in jener Nacht brachte kein Tropfen das Fass zum ü
berlaufen, und ein äußerst netter, junger Diplomat aus El Salvador entlockte mit einer herrlichen Szene, deren Zeuge er am selben Abend geworden war, allen ein versöhnliches Lachen.
—–“Fernanda María de la Trinidad del Monte Montes, ein Name, wie er nur in unserer Heimat vorkommt, wie Sie noch sehen werden, Tochter aus gutem Hause, oh ja, aus der Hauptstadt, dem eigentlichen San Salvador, wie man so sagt, hatte kaum ein paar Tage zuvor in dem schicksten Internat von Lausanne ihren Schulabschluss gemacht, in fünf Sprachen und den besten Manieren, und wusste so unnütze Dinge wie, dass man ein Taxi so anhält.”
—–Der Salvadorianer, der Rafael Dulanto hieß, stellte sich auf die linke Fußspitze, streckte Rumpf, Hals, Arm, Hand und linken Daumen fast bis zur Mitte einer so breiten wie imaginären Avenue und erklärte seine Ausführungen erst dann für beendet, als das Taxi vollständig zum Halten gekommen war und nun der Taxifahrer sich zu voller Länge streckte, um die Tür zur Rückbank zu öffnen, ganz so, wie man es Fernanda María de la Trinidad del Monte Montes in Lausanne beigebracht hatte.
—– “Und was macht das arme Mädchen, wenn ein Bus kommt oder eine U-Bahn”, fragte ein altmodisch angehauchter Gast aus Honduras.

—–“Nun, sie ignorieren, was meinen Sie! Eine junge Dame, die eine Schule wie die Fernanda Marías durchlaufen hat, benutzt keine öffentlichen Massenverkehrsmittel, mein Herr.”
—– “Verstehe, ja, verstehe schon, Rafael. Und verzeihen Sie die Sssstörung.”
—– “Und das ist auch besser so”, fuhr dieser fort, “denn was dann erst los wäre, wenn sie die benutzen würde. Du liebe Güte, was dann erst los wäre. Und werden Sie Zeuge dessen, meine Damen und Herren, was auch ich gesehen habe, mit meinen eigenen Augen, im Auftrag keines Geringeren als meines Herrn Boschafters.”
—– Und dann ließ Rafael Dulanto die Geschichte vom Stapel, wie Fernanda María mit dem Zug in Paris ankam. Und selbst wenn Mía sagt, dass Rafael ein bisschen übertreibt, steht doch fest, dass sie noch heute rot wird, wenn sie sich an ihre erste Ankunft in Paris erinnert, eine einsame Seele, seit kurzem einen Schweizer Abschluss in der Tasche, der sie zu allem und zu nichts befähigte. Fernanda Mía stieg aus dem Zug, im Schlepptau den Träger ihrer zwei gewaltigen Koffer aus feinstem Schweinsleder, die allerdings wegen des vielen erblich bedingten Hin und Hers schon erste Ermüdungserscheinungen aufwiesen, rückte auf dem Bahnsteig vor, ohne auch nur einmal nach links oder rechts zu schauen, so wie sich das gehört, und machte erst wieder Halt, als sie bei der Touristeninformation angelangt war, mit dieser Selbstsicherheit, die einem nur besagte Erziehung verleihen kann.”

Alfredo Bryce Echenique (Lima, 19 februari 1939)

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 19 februari 2009.

Er hat seine Rituale

Er trinkt nach jedem guten Essen
einen Schwarzen mit Genickschuß
er pinkelt nur im Sitzen, wenn er
besoffen oder verliebt ist

in der Zeitung liest er vom Krieg
und bestimmt danach seine Kleidung
auf dem Weg zur Arbeit, zwischen Trasse
und Zäunen, kann er das Lama riechen

die letzte Geliebte warf eine Tasse
da stand sein Name drauf
ein Geschenk der Eltern
er ist der Idiot der Familie

er hat sein Schiff in der Flasche
die kann er schütteln oder auch nicht
er hat einen merkwürdigen Namen
und atmet zu flach, Gott steht ihm bei

Standortbestimmung

In dieser Einfaltskammer
aus diesem Blödsinnsbecher trinkend
und hier und jetzt auf dieser
herrgottsüberwinkelten Dorfstraße
unter diesem Himmel, diesem von Sternen gestanzten
auf diesem Entfernungsriff, auf dem ich
den Füßen, Händen nicht mehr traue
auf dieser Beklopptenrennbahn
behaupte ich Liebe und
nehm es nicht zurück

Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

De Oostenrijkse schrijver Wolfgang Fritz werd geboren op 19. Februar 1947 in Innsbruck. Zie ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: Das Bollwerk

“Die folgende Geschichte spielt in den frühen Siebzigerjahren des eben vergangenen Jahrhunderts. 1970 hatten die Sozialdemokraten, angeführt von einem großen Zauberer, auch unser Ministerium, ein Bollwerk der Konservativen, das noch nie in seiner Geschichte einen Roten an seiner Spitze gesehen hatte, erobert. Und da regierten sie nun, nach der Art einer Besatzungsmacht, misstrauisch beäugt von der angestammten Beamtenschaft.

Der neue Minister berief zuerst Dr. Birnstingl, den einzigen Roten, der sich in unsere tausendköpfige Belegschaft je verirrt hatte, zum Leiter seines Büros. Birnstingl war ein stiller Dulder, der zwanzig Jahre ohne jeglichen Karriereschritt mit Gelassenheit ertragen hatte. Als Chef der Kommandozentrale eines Ministers vermochte er sich jedoch nicht zu bewähren. Die Boshaften, und von denen kamen, wie sich denken las st, zwölf auf ein Dutzend, schlössen sogar mit dem Spruch „Wie die Birne, so der Stingl” vom Gscher auf den Herrn, was sich, zu ihrem Bedauern, als voreilig erwies.

Birnstingl hatte gleich in den ersten Wochen seiner Stabschefzeit den Dr. Tietze zu sich in das Ministerbüro nachgezogen, der bislang für einen strammen Konservativen gegolten hatte. Parteipolitisch aus dem Fenster gelehnt hatte er sich, zu seinem nunmehrigen Glück, jedoch nie. Dieser Tietze nun zeigte das für einen Kabinettschef erforderliche Geschick. So wurde Birnstingl bei erster Gelegenheit mit einer Abteilung belohnt, Tietze aber blieb Herr der Kommandozentrale. Als dann der neue Minister nach dem Abgang des alten Korn seinen ersten Sektionschef zu ernennen hatte, überging er den fachlich so glänzenden, wenn auch etwas arroganten Tschermak geradeso wie den verdienten Kutschera und den roten Birnstingl, und bestellte stattdes-sen den famosen Tietze.“

fritz

Wolfgang Fritz (Innsbruck, 19 februari 1947)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Kay Boyle werd geboren op 19 februari 1902 in Saint Paul, Minnesota. ook mijn blog van 19 februari 2009.

In Defense of Homosexuality

II speak of it as a thing with a future

At present badly done by amateurs neglecting

An opportunity to be discriminating

It being an occupation in itself

It should not be confused with reticence

Or the perceptions of a shy man

Nor should it be segregated on a question of morality

To fit the part the incentive

Must be more than casual

Rather a weakness at the very roots

An appetite which leaves one flat, an inability

To get into the dirt, thread worms upon a hook,

Wash a floor clean; a vacancy

Which cannot read a page without a recognition

Of the symmetry of the thumb lying along it;

A similarity of gesture as professional as the whore’s

And to the tough taste as flavorless

The loyalties of such are more perishable

Than the curst of an egg

A dislike of sweat and odor, of blowing the nose,

Of raising children clears the emotions to the hem of the garment only.

(O how sacred is the hem of thy garment hem of they eyelid hem of they hem

O how sacred art thou to me thou delicate-veined thou wild boy.

Benvenuto swathed in silks the limbs of his fresh one his virgin

And the boy went among the women as a girl and made free with them

And then told them that he was with child

And the women did lay their compassionate hands upon his belly

And upon his limbs and upon the flesh of his thighs

In commiseration, and then were their hearts rended with sweet anguish

And with terror as the rod blossomed in their fingers.)

By incentive is meant that fidelity to purpose

Which determines one to hold a parasol

Over tomato plants to shield them from the elements.

I prefer a rabbit neatly killed (to serve a purpose not create one)

Who under the knife blade peels like a ripe fig

The skin while still warm ripped in a piece from the royal satin flesh

Which it has lipped with intimate tenacity

Such a caress is worth a generation of these indecisions

We are asked to accept as celebrations of a genuine passion

Nor does this signify that man cannot be to man a complement

Rather than a reflection of his own devices

Or that one might surprise those generosities, not of the mind

But richer, warmer than, which women find it imperative

(but no less valid) to make use of.

Nor does this state an apprehension placing

Women as women, men as fairies with a finality

That permits no accident.

A cat is initiated by his mother’s lovers

A necessary preamble to the method and satisfaction of fathering kittens.

The human proceeds in the reverse direction

Establishing a home, hearth, fireside within those organs

Which respond like blind men to a lick of fire.

Put under glass come of them could be worn as cameos

Their femininity plumbed to the depths of

A tedious vocation as engrossing as bee-raising

And as monotonous to the outsider.

Kay Boyle (19 februari 1902 – 27 december 1992)

Yuri Olesha, André Breton, Paul Zech, Mark Prager Lindo, Heinrich L. Wagner

De Russische schrijver Yuri Olesha werd geboren op 19 februari 1899 in Elizavetgrad (nu Kirovohrad, Oekraïne). Zie ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: The Cherry Seed

„On Sunday, I was visiting Natasha at her dacha. There were three other guests: two girls and Boris Mikhailovich. The girls, along with Natasha’s brother, Erast, set off to the river for a boat ride. We–that is to say, Natasha, Boris Mikailovich, and I–went into the forest. In the forest, we laid down in a glade, which was brightly lit by the sun. Natasha raised up her face, and suddenly her face seemed like a shining porcelain dish.
Natasha treats me like an equal. But Boris Mikhailovich she treats like an elder; she fawns on him. She understands that I don’t like it, that I envy Boris Mikhailovich, and so she often takes me by the hand and, no matter what she says, turns to me to ask:
“Right, Fedya?”
As if to ask my forgiveness, not directly, but by some sideways route.
We started to talk about birds because, from the thicket, we heard the funny voice of a bird. I said that I’ve never seen, for example, a thrush and asked, “What is it like–a thrush?”
A bird flew out of the thicket. It flew across the glade and sat on an upright branch not far from our heads. It didn’t sit, however, but stood on the wavering branch. It blinked. And I thought how ugly bird eyes are–no brow, but with strongly pronounced eyelids.
“What is that,” I asked in a whisper. “A thrush? Is that a thrush?”
No on answers. I turned my back to them. My greedy gaze doesn’t follow them. They delight in their solitude. I look at the bird. Glancing back, I see Boris Mikhailovich is stroking Natasha’s cheek. His hand is thinking, “Let him look at the bird, the offended young man.” I don’t see the bird anymore. I am listening. I hear the sound of a kiss breaking. I don’t turn around, but they are caught. They see that I flinched.
“Is that a thrush?” I ask.“

Yuri Olesha (19 februari 1899 – 10 mei 1960)

De Franse dichter en essayist André Breton werd geboren in Tinchebray in het departement Orne op 19 februari 1896. Zie ook mijn blog van 18 februari 2007 en ook mijn blog van 18 februari 2008. en ook mijn blog van 19 februari 2009.

Pièce fausse

à Benjamin Péret

Du vase en cristal de bohème
Du vase en cris
Du vase en cris
Du vase en
En cristal
Du vase en cristal de bohême
Bohême
Bohême
Bohême
Hême hême oui bohême
Du vase en cristal de Bo Bo
Du vase en cristal de bohême
Aux bulles qu’enfant tu soufflais
Tu soufflais
Tu soufflais
Flais
Flais
Tu soufflais
Qu’enfant tu soufflais
Du vase en cristal de bohême
Aux bulles qu’enfant tu soufflais
Tu soufflais
Tu soufflais
oui qu’enfant tu soufflais
C’est là c’est là tout le poème
Aube éphé
Aube éphé
Aube éphémère de reflets
Aube ép
hé
Aube éphé
Aube éphémère de reflets

André Breton (19 februari 1896 – 28 september 1966)

De Duitse dichter en schrijver Paul Zech werd geboren op 19 februari 1881 in Briesen. Zie ook mijn blog van 19 februari 2009.

Nächtlicher Marktplatz

Der grelle Strahl verzierter Kandelaber

schlägt breit auf das verregnete Gestein.

Vorm Wachtturm halten in zwei graden Reihn

kopfhängerisch die dürren Droschkentraber.

Schlafäugig schaun viel Fenster in das Blinken

der Lichter auf dem Brunnen von Porphyr.

Ein schwarzer Wächter huscht von Tür zu Tür

und prüft das Riegelwerk verstaubter Klinken.

Ein hagres Weib, geputzt und frech geschminkt,

hockt regungslos wie eine Spinne

im Dunkel eines Tors und spannt die Sinne,

bis einer, dem Gelüste das Blut zerwühlen,

das süße Gift mit Zartgefühlen

von ihren hartzerbissnen Lippen trinkt.

Paul Zech (19 februari 1881 – 7 september 1946)

De Nederlandse schrijver Mark Prager Lindo, beter bekend als Den Ouden Heer Smits werd geboren in Londen op 19 februari 1819. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: Losse schetsen in en om Parijs, in den zomer van 1852.

„Eerst als men Brussel verlaten heeft, kan men zich verbeelden op reis te zijn. In de Belgische hoofdstad is de Nederlander evenzeer te huis als in Den Haag – wellicht omdat hij aldaar ook zoo veel slecht Fransch hoort babbelen, – en slechts als men aan het station zijn vijf en dertig frank en eenige centimes betaald heeft, begint men te beseffen, dat men zijn vaderland verlaten heeft.

Dit valt vooral op, als men de Belgische stationsgebouwen met die in Nederland vergelijkt. Doorgaans zijn ze in België veel onaanzienlijker en vuiler in uiterlijk; oneindig slechter afgewerkt, vooral wat hout en verf aangaat, oneindig kwistiger in het gebruik van steen voor pilaren en façades. De wachtkamers kunnen ook de vergelijking niet uithouden met die in Nederland; noch wat grootte, noch wat ameublement betreft, zijn ze iets beter dan de meeste vertrekken van denzelfden aard langs de Duitsche spoorwegen, en hetzelfde gebrek aan zindelijkheid heerscht in België als in het (ten dien opzichte) éénige Duitschland. Het is echter eene aangename vergoeding voor het gemis eener weelderig ingerichte zaal, die men in den regel slechts voor weinige minuten gebruikt, te ondervinden, dat ze niet gesloten blijft voor het publiek, zooals in Frankrijk en Nederland het geval is, en dat men een weggaanden vriend, evenals in Engeland, tot het oogenblik van zijn vertrek vergezellen en gerust met hem kan blijven praten, totdat hij plaats neemt in den wagen.“

Mark Prager Lindo (19 februari 1819 – Den Haag, 9 maart 1877)

De Duitse schrijver Heinrich Leopold Wagner werd geboren op 19 februari 1747 in Straatsburg. Zie ook mijn blog van 19 februari 2009.

Uit: Die Kindermörderin

„(Ein schlechtes Zimmer im Wirthshaus zum gelben Kreutz: die Art, wie es meubliret seyn muß, ist a
us dem Akt selbst zu ersehn: auf der Seite eine Thüre, die in eine Nebenkammer fährt. Lieutenant von Gröningseck führt Frau Humbrecht an der Hand herein. Evchen ihre Tochter geht hinterdrein: die Frauenzimmer haben Domino, Er eine Wildschur an, alle noch ihre Masken vor.)

Marianel. (setzt ein Licht auf den Tisch, im Abgehn.) Sie haben schon befohlen? (Lieutenant winkt ja, Magd ab.)

Fr. Humbrecht. (die Maske vom Gesicht ziehend.) Herr Hauptmann! sie stehn mir doch –

v. Gröningseck(wirft Wildschur, Maske und Hut hin.) Für alles, liebe Frau Humbrecht! für alles! – Ein Mäulchen, Kleine! das ist Ballrecht: (zieht Evchen die Maske auch ab) sey doch nicht so kleinstädtisch; ein Mäulchen! sag ich: (küßt sie; zur Mutter) Noch aber bin ich nicht Hauptmann, und ich laß mich nicht gern mehr schelten, als ich bin.

Fr. Humbrecht(verneigt sich) Wie sie befehlen: sie stehn mir doch, Herr Major –

v. Gröningseck. Bravo! bravo! immer besser! ha ha ha!

Evchen. Ey, Mutter, stell sie sich doch nicht so artig; Major ist ja noch mehr als Hauptmann, sie weiß ja gar nichts. – Der Herr Lieutenant wohnt schon einen ganzen Monat bey uns –

v. Gröningseck. Einen Monat und drey Tage, mein Kind! ich hab jede Minute gezählt.

Evchen. Denk doch! ist ihnen die Zeit so lang geworden.

v. Gröningseck. Noch nicht! aber bald möchte sie mirs werden, wenn du nicht –„

Heinrich Leopold Wagner (19 februari 1747 – 4 maart 1779)

Nick McDonell, Bart FM Droog, Huub Beurskens, Elke Erb, Toni Morrison, Gaston Burssens, Níkos Kazantzákis

De Amerikaanse schrijver Nick McDonell werd geboren op 18 februari 1984 in New York. Zie ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: The Third Brother

„The summer is dragging for Mike as he rises, by escalator, out of the cool subway into the Hong Kong heat. He is too tall, out of place as he crosses the jammed street to Taikoo Tower, where he has been working for six weeks. Seems like a year. The tower looms over him, silent workers and pulsing technology, a kingdom of itself above the Hong Kong streets. Mike doesn’t like the skyscraper—it has become predictable—but he is grateful for the air-conditioning. Everything inside the tower works. Outside, not. His job, his internship, is at a news magazine that he had never read until the twenty-two-hour flight from New York.
Mike has several bosses at the magazine, but the reason he has the job is that the managing editor, Elliot Analect, is a friend of his father. Analect even looks like his father, Mike realized when they shook hands. All of those guys look alike, all tall, clean, white guys who have known one another for decades. They were in the same club at Harvard, wore the same ties. And then they went to Vietnam and almost all of them came back. Growing up, Mike didn’t see his father’s friends much but he had the sense they were in touch. So when it was time for his first internship, the summer after his freshman year, Mike was not surprised that he ended up working for Analect. He was glad, at least, that the job was in Hong Kong and not in midtown Manhattan.
As a summer intern, Mike seldom gets out of the office, spends his days wading the Internet. He is doing research, mostly for Thomas Bishop, one of the magazine’s correspondents. Mike has a view of Analect’s office and sometimes watches his father’s old friend through the smoked-glass walls, but they have had little contact since that initial welcome handshake. And the most excitement Mike has had was when Analect abruptly spoke with him in the hallway, promising to take him out to lunch at the end of the summer. Strange, Mike thinks, and wishes there was more for him to do. As he surfs the Internet he thinks about fathers and sons, and how friendship does not necessarily pass down. Mike has already seen this often among his friends and their fathers.“

Nick McDonell (New York, 18 februari 1984)

De Nederlandse dichter Bart FM Droog werd geboren in Emmen op 18 februari 1966. Zie ook mijn blog van 18 februari 2008 en ook mijn blog van 18 februari 2009.

Mozes aan de Maas

Op de hoek van de Maasboulevard
luistert een blije burgemeester
naar het ritme van wereldhavens
en hoort het schreien van een baby

in lekke tobbe ronddobberend
in de Buitenhaven, gans alleen
zonder dralen duikt hij te water
en helpt de huiler aan hoger wal

banjert dan langs Vlaardinger dreven
schudt links en rechts een hand
duwt auto’s aan en draagt bejaarden
de veerboot op, op Pernis aan.

Stilleven

Voor me de schedel van grootvader
van koperen hersendak voorzien
met uitsparing voor sigaretten
hij grijnst al veertig jaar

Ernaast de baarmoeder van oma
keurig in wekfles bewaard, daarin
groeide mijn moeder: ei werd mens
deze machine in sterk water gevat

Als trofee de rechterarm van vader
en de moederkoeken van de zussen
eronder de foto’s van allen
die aan de fronten zijn verbleekt.

Bart FM Droog (Emmen, 18 februari 1966)

De Nederlandse dichter,vertaler en schilder Huub Beurskens is geboren in Tegelen op 18 februari 1950. Zie ook mijn blog van 18 februari 2007 en ook mijn blog van 18 februari 2008. en ook mijn blog van 18 februari 2009.

Overlevende ruiter

Onzinnig is het te menen dat uit de dood
wij eens tot de levenden weer in zullen keren,
maar zinvol zich innig in te beelden hoe
wij dan waren als het wel waar zou zijn.

Dat de ongestorvenen ons herkenden,
geloof ik niet. Hoe het ook geschiedde
dat wij met hen medegingen, hun ogen
waren te zeer bevangen. Wie echter

ooit zich even opgenomen wist in een paardenblik,
zich in heel zijn bloheid onhooggetild voelde in
zo’n wild, bang en toch gelijkmoedig oog, die weet:

paarden graasden eens al in de dood en galoppeerden
door een heel heelal. Is dat geen troost als achter ons
straks het leven dichtvalt als een stalpoort zonder stal?

Huub Beurskens (Tegelen, 18 februari 1950)

De Duitse dichteres en schrijfster Elke Erb werd geboren op 18 februari 1938 in Scherbach in de Eifel. Zie ook mijn blog van 18 februari 2009.

Zum Beispiel

Die eine Kachel war knallgrün. Das ließ sich nicht ändern.

Sie war es, ist es, so ist es. Wenn sie noch ist.

Daran läßt sich nichts ändern. Eingesetzt sitzt sie fest.

Unzureichend gebilligt. Wirkt an erträglich vorbei.

Es bedarf einer Zutat, einer gewissen Dosis von Absehn,

Vorbeisehn an ihr, im Wissen, da sitzt sie.

Dessen bedurfte es wohl. Spürbarer Duldung sozusagen,

bei aber nicht verminderter Aufmerksamkeit.

Ein Knall ist ein Phänomen. Denke: Knall.

Schlaflos

Es steht eine Scheune Scheune

auf Zehen sie wankt welkes Gras

welkes Gras treulich

braungelb

gelbbraun treulich

übersommert schwach-

braun Gras Kraut getürmt für

die welke Geruchmacht die

Diemenwand

unter dem Dach Noch nicht

November Unsicherer Puls

Elke Erb (Scherbach, 18 februari 1938)

De Afro-Amerikaans schrijfster Toni Morrison werd geboren op 18 februari 1931 in Lorain, Ohio. Zie ook mijn blog van 18 februari 2007 en ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: Sula

„Then summer came. A summer limp with the weight of blossomed things. Heavy sunflowers weeping over fences; iris curling and browning at the edges far away from their purple hearts; ears of corn letting their auburn hair wind down to their stalks. And the boys. The beautiful, beautiful boys who dotted the landscape like jewels, split the air with their shouts in the field, and thickened the river with their shining wet backs. Even their footsteps left a smell of smoke behind.

It was in that summer, the summer of their twelfth year, the summer of the beautiful black boys, that they became skittish, frightened and bold — all at the same time.

In that mercury mood in July, Sula and Nel wandered about the Bottom barefoot looking for mischief. They decided to go down by the river where the boys sometimes swam. Nel waited on the porch of 7 Carpenter’s Road while Sula ran into the house to go to the toilet. On the way up the stairs, she passed the kitchen where Hannah sat with two friends, Patsy and Valentine. The two women were fanning themselves and watching Hannah put down some dough, all talking casually about one thing and another, and had gotten around, when Sula passed by, to the problems of child rearing.

“They a pain.”

“Yeh. Wish I’d listened to mamma. She told me not to have ‘em too soon.”

“Any time atall is too soon for me.”

“Oh, I don’t know. My Rudy minds his daddy. He just wild with me. Be glad when he growed and gone.”

Hannah smiled and said, “Shut your mouth. You love the ground he pee on.”

“Sure I do. But he still a pain. Can’t help loving your own child. No matter what they do.”

“Well, Hester grown now and I can’t say love is exactly what I feel.”

“Sure you do. You love her, like I love Sula. I just don’t like her. That’s the difference.”

“Guess so. Likin’ them is another thing.”

Toni Morrison (Lorain, 18 februari 1931)

De Vlaamse dichter en schrijver Gaston Burssens werd geboren in Dendermonde op 18 februari 1896. Zie ook mijn blog van 18 februari 2008 en ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: Paul van Ostaijen als Vriend. Herinneringen

„VOORAF deze verklaring: het karakter van Paul van Ostaijen is een oprechte ontleding genoeg waard, om, in acht nemende de groote vriendschap, die ons heeft verbonden, een excuus te vinden in de interesse, welke dit uitzonderlijke karakter wekt.

Paul van Ostaijen was niet de poseur, die hij kon voorgeven te zijn. Ik meen: hij epateerde wetens en willens in de overtuiging, dat zijn pose nooit effect miste – om achteraf met dit effect te spotten, bitter en kleineerend. Hij berekende steeds zijn pose dusdanig, dat, wie met hem in aanraking kwam, zich telkens misrekende en schijn voor werkelijkheid aanvaardde.

Waarmee van Ostaijen één doel bereikte. Ik zeg één doel, omdat hij nog een tweede beoogde: zijn geestelijke superioriteit te laten constateeren. Eens op een avond zat ik met hem te schaken in het café ‘Hulstkamp’. Niet één van beiden beheerschte het spel volkomen. Op zeker moment nam een ons onbekend persoon plaats achter van Ostaijen’s rug en mengde zich ongevraagd en nonchalant in het spel. Van Ostaijen verbleekte plots en na een paar minuten achteloos spelen gooide hij zijn pions omver en zei: ‘ik moet weg’. Toen ik hem verwonderd naar de reden vroeg, zei hij met zijn gewoon afwijkend gebaar, dat hem vooral eigen was tegenover minder goede vrienden: ‘ze is van te intiemen aard’. Op straat, na langen tijd doelloos te hebben geloopen, kwam hij los en zei: ‘toen die onbekende achter mij had plaats genomen, voelde ik mij verbleeken, en toen hij zich nog in het spel mengde, brak het zweet mij in de lenden uit en verloor ik alle zelfcontrole. Ik weet niet, hoe het met anderen is gesteld, maar ik voel steeds wat Baudelaire heeft uitgedrukt met: ‘je ne veux pas tituber devant les imbéciles.’“

Gaston Burssens (18 februari 1896 – 29 januari 1965)

De Griekse dichter en schrijver Níkos Kazantzákis werd geboren in Heraklion op 18 februari 1883. Zie ook mijn blog van 18 februari 2007 en ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: Odyssee (Vertaald door A. Conradi)

Zur Mutter kehrte Helios heim, und seine Mutter zitterte.
Sie stürzt zum Unterbau des Himmels, facht die roten Oefen an,
und vierzig Laibe Brot schiebt sie, den Sohn zu stärken, rasch hinein.
Und die Gefährten sehn den Gott versinken, und sie zünden rasch
ein Feuer an am Fuss der Klip pen, stecken an den Spiess ein Zicklein,
das, zwischen Felsen eingeklemmt, sie mit der Schling herausgezogen.

(…)

„He, Nachbar, eilig hast du es, fragst nicht nach meinem eignen Wunsch.
Leck dir nicht schon die Lippen, Tod, ein starker Knochen bin ich noch:
bald werf ich dir ihn hin, doch wisse: noch benötige ich ihn—
die Seele hält den Körper fest, an ihrem Busen, bis er fault (… )
Bleib sieben Schritte hinter mir, ich werde dich schon rufen, Tod!“
Die sieben Schritte messend blieb, gebückt, der Tod ihm auf den Fersen.

Níkos Kazantzákis (18 februari 1883 – 26 oktober 1957)
Boekomslag biografie door Giorgos Panagiotakis

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

Jean M. Auel, Mór Jókai, Hedwig Courths-Mahler, Alexander Kielland, Audre Lorde, Wallace Stegner

De Amerikaanse schrijfster Jean Marie Auel werd geboren op 18 februari 1936 in Chicago. Zie ook mijn blog van 18 februari 2007 en ook mijn blog van 18 februari 2008 en ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: The Plains of Passage

„The woman caught a glimpse of movement through the dusty haze ahead and wondered if it was the wolf she had seen loping in front of them earlier.

She glanced at her companion with a worried frown, then looked for the wolf again, straining to see through the blowing dust.

“Jondalar Look!” she said, pointing ahead.

Toward her left, the vague outlines of several conical tents could just be seen through the dry, gritty wind.

The wolf was stalking some two-legged creatures that had begun to materialize out of the dusty air, carrying spears limed directly at them.

“I think we’ve reached the river, but I don’t think we’re the only ones who wanted to camp there, Ayla,” the man said, pulling on the lead rein to halt his horse.

The woman signaled her horse to a stop by tightening a thigh muscle, exerting a subtle pressure that was so reflexive she didn’t even think of it as controlling the animal.

Ayla heard a menacing growl from deep in the wolf’s throat and saw that his posture had shifted from a defensive stance to an aggressive one. He was ready to attack! She whistled, a sharp, distinctive sound that resembled a bird call, though not from a bird anyone had ever heard. The wolf gave up his stealthy pursuit and bounded toward the woman astride the horse.

“Wolf, stay close!” she said, signaling with her hand at the same time. The wolf trotted beside the dun yellow mare as the woman and man on horseback slowly approached the people standing between them and the tents.“

Jean M. Auel (Chicago, 18 februari 1936)

De Hongaarse schrijver en journalist Mór Jókai werd geboren op 18 februari 1825 in Komárom. Zie ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: The Nameless Castle (Vertaald door S. E. Boggs)

„A snow-storm was raging with such vigor that any one who chanced to be passing along the silent thoroughfare might well have believed himself in St. Petersburg instead of in Paris, in the Rue des Ours, a side street leading into the Avenue St. Martin. The street, never a very busy one, was now almost deserted, as was also the avenue, as it was yet too early for vehicles of various sorts to be returning from the theatre.

The street-lamps on the corners had not yet been lighted. In front of one of those old-fashioned houses which belong to a former Paris a heavy iron lantern swung, creaking in the wind, and, battling with the darkness, shed flickering rays of light on the child who, with a faded red cotton shawl wrapped about her, was cowering in the deep doorway of the house. From time to time there would emerge from the whirling snowflakes the dark form of a man clad as a laborer. He would walk leisurely toward the doorway in which the shivering child was concealed, but would turn when he came to the circle of light cast on the snowy pavement by the swinging lantern, and retrace his steps, thus appearing and disappearing at regular intervals. Surely a singular time and place for a promenade! The clocks struck ten – the hour which found every honest dweller within the Quartier St. Martin at home. On this evening, however, two belated citizens came from somewhere, their hurrying footsteps noiseless in the deep snow, their approach announced only by the lantern carried by one of them – an article without which no respectable citizen at the beginning of the century would have ventured on the street after nightfall. One of the pedestrians was tall and broad-shouldered, with a handsome countenance, which bore the impress of an inflexible determination; a dimple indented his smoothly shaven chin. His companion, and his senior by several years, was a slender, undersized man.

When the two men came abreast of the doorway illumined by the swinging lamp, it was evident that they had arrived at their destination. They halted and prepared to enter the house.

At this moment the child crouching in the snow began to sob.

“See here!” exclaimed the taller of the two gentlemen. “Here is a little girl.”

“Why, so there is!” in turn exclaimed the elder, stooping and letting the light of his lantern fall on the child’s face. “What are you doing here, little one?” he asked in a kindly tone.

“I want my mama! I want my mama!” wailed the child, with a fresh burst of sobs.“

Mór Jókai (18 februari 1825 – 5 mei 1904)
Standbeeld in Komarno

De Duitse schrijfster Hedwig Courths-Mahler werd geboren in Nebra (Saksen-Anhalt) op 18 februari 1867. Zie ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: Griseldis

„Der Sturm heulte und brauste über Wälder und Felder, beugte die stärksten Bäume, daß sie ihre Kronen schüttelten, die noch keine grünen Blätter trugen, und knickte in den Forsten junge Bäumchen.
Ein solcher Sturm, der den Regen schräg niederprasseln ließ, machte einen Aufenthalt im Freien nicht angenehm. Dieser Ansicht war auch der Kraftwagenlenker, der ein Gefährt durch den sturmzerwühlten Wald lenkte. Der Kraftwagen fuhr langsam und vorsichtig, denn die Dunkelheit war bereits hereingebrochen, und hie und da lag ein vom Sturm geknickter Baumstamm über dem Weg.
Neben dem Fahrer saß ein Diener. Dieser mußte wiederholt aussteigen, um die Hindernisse aus dem Weg zu räumen.
»Es ist, als wären heute alle Teufel los«, sagte er ärgerlich.
»Das reine Höllenwetter.«
Sie sahen scheu nach dem Kraftwagen, der indessen am Weg stand. Einen Augenblick war an dem Fenster des Gefährtes ein blasses Männerantlitz erschienen, aus dem die Augen düster schauten. Der Insasse des Wagens hatte sich anscheinend wieder teilnahmslos in die Kissen zurückgelehnt, als der Weg wieder frei war. Und bald darauf fuhr der Wagen aus dem Wald und einen allmählich ansteigenden Berg hinan.
Dort oben lag das Schloß Treuenfels.
Wie eine gewaltige Silhouette hob es sich mit seinen Zinnen und Türmen, mit seinen Erkern und Säulen gegen den von zerrissenen Wolken bedeckten Himmel ab. Zuweilen lugte der Mond zwischen Wolkenfetzen und beleuchtete matt die Gegend.
Wie ein Märchenschloß lag Schloß Treuenfels auf dem Berg, als sei kein Leben in seinen gewaltigen Mauern.“

Hedwig Courths-Mahler (18 februari 1867 – 26 november 1950)

De Noorse schrijver Alexander Lange Kielland werd geboren in Stavanger op 18 februari 1849. ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: Daniel Jürges Zweifel (Vertaald door Marie en Friedrich Leskien)

„Aber Daniel Jürges litt durch dieses Haus und diese Kränkung mehr, als jemand ahnte.
Denn es war seiner Natur so gänzlich zuwider, das Häßliche vor Augen zu haben. Seine Lebensanschauung war ideal, und die klassischen Studien hatten seinen Geist dem Schönen und Guten zugewandt. In seinen Studentenjahren war er der beste Lateiner gewesen und später ein großer Redner und Liederdichter im Studentenverein. Er war einer der wenigen Theologen, die überall mit dabei sein können, ohne sich zu kompromittieren und ohne den andern das Vergnügen zu verderben. Er entstammte einem alten Beamtengeschlecht, das seit Generationen die verschiedensten Ämter rings im Lande innegehabt hatte – die Augen beständig auf eins der Ministerien gerichtet.
In ihren Adern floß ursprünglich dänisches oder deutsches Blut, und wenn auch manche Mischung stattgefunden hatte, so blieb doch immer bei Familien wie dieser etwas von dem Fremden bestehen, was man früher für vornehm hielt. Und da das Leben sie in ihrem beständigen Trachten nach besseren Ämtern bald hierhin, bald dorthin führte und daher in den heranwachsenden Kindern keine rechte Liebe zur engeren Heimat aufkommen ließ, gewöhnten sie sich allmählich daran, das ganze Land als ein gutes Departement zu betrachten, wo man mit geringerer Anstrengung und viel Geduld stetig avancierte.

Da sie die fortwährenden Versetzungen und den Wechsel in den Ämtern in der Zeitung der Hauptstadt und dem Staatskalender verfolgen mußten, entwickelte sich in diesen Beamtenfamilien eine außerordentliche Personalkenntnis. Und die juristischen Beamten mußten zugleich die Geistlichen und Ärzte im Auge behalten; denn durch Heirat und sonstige Verbindungen hingen sie alle miteinander zusammen, bis zu den Bischöfen und Ministern hinauf, die die Fäden in der Hand hielten. Daher wurde ihr Interesse fast ausschließlich für dieses Beamtennetz in Anspruch genommen, so daß sie Unterschiede oder Veränderungen in dem Volk, worüber es ausgespannt war, weniger fühlten.“

Alexander Kielland (18 februari 1849 – 6 april 1906)

De Afro-Amerikaanse schrijfster, dichteres en lesbisch-feministische, anti-racistische activiste Audre Geraldine Lorde werd geboren op 18 februari 1934 in New York. Zie ook mijn blog van 18 februari 2009.

The Electric Slide Boogie

New Year’s Day 1:16 AM
and my body is weary beyond
time to withdraw and rest
ample room allowed me in everyone’s head
but community calls
right over the threshold
drums beating through the walls
children playing their truck dramas
under the collapsible coatrack
in the narrow hallway outside my room

The TV lounge next door is wide open
it is midnight in Idaho
and the throb easy subtle spin
of the electric slide boogie
step-stepping
around the corner of the parlor
past the sweet clink
of dining room glasses
and the edged aroma of slightly overdone
dutch-apple pie
all laced together
with the rich dark laughter
of Gloria
and her higher-octave sisters

How hard it is to sleep
in the middle of life.

Audre Lorde (18 februari 1934 – 17 november 1992)

De Amerikaanse schrijver Wallace Stegner werd geboren op 18 februari 1909 in Lake Mills, Iowa. Zie ook mijn blog van 18 februari 2009.

Uit: Angle of Repose

„Rodman, like most sociologists and most of his generation, was born without the sense of history. To him it is only an aborted social science. The world has changed, Pop, he tells me. The past isn’t going to teach us anything about what we’ve got ahead of us. Maybe it did once, or seemed to. It doesn’t any more.
Probably he thinks the blood vessels of my brain are as hardened as my cervical spine. They probably discuss me in bed. Out of his mind, going up there by himself . . . How can we, unless . . . helpless . . . roll his wheelchair off the porch who’d rescue him? Set himself afire lighting a cigar, who’d put him out? . . . Damned old independent mule-headed . . . worse than a baby. Never consider the trouble he makes for the people who have to look after him . . . House I grew up in, he says. Papers, he says, thing I’ve always wanted to do . . . All of Grandmother’s papers, books, reminiscences, pictures, those hundreds of letters that came back from Augusta Hudson’s daughter after Augusta died . . . A lot of Grandfather’s relics, some of Father’s, some of my own . . . Hundred year chronicle of the family. All right, fine. Why not give that stuff to the Historical Society and get a fat tax deduction? He could still work on it. Why box it all up, and himself too, in that old crooked house in the middle of twelve acres of land we could all make a good thing out of if he’d consent to sell? Why go off and play cobwebs like a character in a Southern novel, out where nobody can keep an eye on him?
They keep thinking of my good, in their terms. I don’t blame them, I only resist them. Rodman will have to report to Leah that I have rigged the place to fit my needs and am getting along well. I have had Ed shut off the whole upstairs except for my bedroom and bath and this study. Downstairs we use only the kitchen and library and the veranda. Everything tidy and shipshape and orderly. No data.“

Wallace Stegner (18 februari 1909 – 13 april 1993)

Shahrnush Parsipur, Sadegh Hedayat, Mo Yan,Yevgeni Grishkovetz, Frederik Hetmann, Emmy Hennings, Chaim Potok, Gustavo Bécquer

De Iraanse schrijfster Shahrnush Parsipur werd geboren op 17 februari 1946 in Teheran. Zie ook mijn blog van 17 februari 2008 en ook mijn blog van 17 februari 2009.

Uit: Touba and the Meaning of Night (Vertaald door Kamran Talattof and Havva Houshmand)

„He remembered the chaos of war in the city of Herat, and the flood of deserters, the hunger, and the inflated food prices. He remembered how he had thought that if only he could spread his body on the earth so it would cover these four walls, if only he could for one second take her with love and aggressiveness, then all wars would end. People would become calm. They would look after their own business, and there would never be famine. And after that loving domination, he would have only to give orders, and the lady would submit. She might give birth, she might not; she might bear fruit, she might not. Whether the sky poured rain or not, everything would be at his command.

When his father died after a long illness, he was left with the responsibility for the many women in the family, those who did their weaving in the basement of the house. They were from the city of Kashan, where weaving was a tradition. His brothers were all in the carpet business, but he had turned to the sciences. Every time he entered the house and announced his arrival by invoking the name of God, the women would run to different corners to cover their hair. Haji enjoyed their imposed silence when he was there, and, without knowing how or why, he cared for their affairs. He would arrange for the girls’ marriages and find wives for their sons. In order to take care of everyone’s needs he spent his own youth without a wife. Unknowingly, he had married the lady earth. And though he did not confess it, he feared her. He was afraid of her chaotic laws and her famines. At the age of fifty when he finally married his illiterate wife, he actually enjoyed her ignorance and simplicity. A single sharp glance was enough to put the woman in her place, and the turning wheel of life’s activity continued.

After the incident of the Englishman, having paced the yard of his home for many long days, Haji Adib finally came to the conclusion that women do eventually lose their innocence. In fact, the lady was never asleep, nor even half asleep. Rather, she was always awake and spinning in frenzy. It was just this turning that caused the seasons to follow one another, floods to occur, and droughts to descend. The rhythmic sound of the shuttle comb on the loom now implied something different.“

Shahrnush Parsipur (Teheran, 17 februari 1946)

De Iraanse schrijver Sadegh Hedayat werd geboren op 17 februari 1903 in Teheran. Hij stamde uit een adelijke familie met groot aanzien. Zijn oergrootvader Mirza Reza Qoli Khan Hedayat was een beroemde geschiedschrijver, dicher en opvoeder van prinsen in het Iran van de 19e eeuw. Hedayat bezocht het gymnasium in Teheran, maar hij moest deze na een jaar wegens een oogziekte al weer verlaten. Hij bezocht daarna de Franse missieschool St. Louis, waar hij de Franse taal en literatuur leerde kennen. Hij begon later aan diverse studies in Frankrijk. Depressief en vol twijfels aan zichzelf deed hij in 1929 een zelfmoordpoging in de rivier de Marne. Deze mislukte echter. Zonder zijn studies te voltooien keerde hij naar Iran terug en had hij allelei baantjes voordat hij weer naar Frankrijk terug ging. Hij bleef zijn hele leven de westerse literatuur bestuderen als ook de Iraanse geschiedenis en folklore. Hij publiceerde talrijke short stories, novellen, een toneelstuk, twee historische drama’s, satires en kritieken. Zijn belanrijkste boek is wel „De blinde uil“ uit 1937.

Uit: Myth of Creation (Vertaald door Ali Sadri)

„In the middle of an elaborate assembly O is seated on a throne shrouded with jewels. He is an old man leaning lazily against gold-threaded pillows covered with precious stones. He has a long beard, silver hair, round spectacles and is warring loose clothing also covered with jewels. A black slave holding an umbrella stands over him while a fair-skinned young maiden fans him.

The four archangels stand at attention encircling the throne. On the right stand Gabriel and Michael while on the left Izrael and Raphael. All except Izrael are dressed like Roman soldiers fully equipped with suits of armor, shields, helmets, and knee-high boots; their long swords hanging from their waists, and their wings resting on their backs. Izrael on the other hand, his face resembling death, hangs a long, black cloak on his back and instead of a sword, holds a sickle in his hand.

Behind them a group of mermaids and virgins with tight-fitting head-covers gaze at the assembly and the slaves in turn gawk at the virgins with lustful eyes. In one corner of the room Lucifer stands erect with exaggeratingly arched eyebrows and pointed beard wearing a red cloak, coned hat, and a wide heavy sword on his belt.

In the middle of the room, the provocatively dressed virgins sing and dance moving sinuously about. One in a translucent dress dances flirtatiously and sidesteps towards the throne. O takes out a coin from his belt and throws it to her. The musicians and the jesters stop simultaneously as O half rises from his throne and gives the be-silent signal. He produces a piece of paper from his side and begins to read.

“Behold, this is the truth and nothing but the truth,” he swallows. “In spite of old age and infirmity, I’ve been busy for the past few days. The first day I created light, then I created the earth, then the sky, then the sea, rocks, mud, etc.” He pauses for a breath. “Now I would like to demonstrate my power and leave behind an everlasting legacy. From my will, shall roam upon earth–which is a member of the solar system–multitude of beasts that will be governed by Adam. From mud, I shall make Adam and the beasts.”

Sadegh Hedayat (17 februari 1903 – 9 april 1951)

De Chinese schrijver Mo Yan werd geboren op 17 februari 1955 in Gaomi in de provincie Shandong. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009.

Uit: Frog (Vertaald door Howard Goldblatt)

„Sir, I was the second child my midwife aunt delivered.

When my mother’s time came, my grandmother did what tradition called for her to do: She washed her hands, changed clothes, and lit three sticks of incense, which she stuck in a burner in front of the ancestral tablets. Then she kowtowed three times and sent all the males in the family outside. It was not my mother’s first delivery: two boys and a girl preceded me. You’re an old hand at this, my grandmother said, you don’t need any help. Just take your time. My mother replied: Mother, I don’t feel so good about this one, there’s something different. My grandmother wouldn’t hear of it. How different can it be? she said. You don’t expect to have a unicorn, do you?

My mother’s feeling did not betray her. My brothers and sister all came out headfirst. Me? Leg first.

My grandmother was scared witless when she saw that tiny calf of mine emerge. There’s a popular saying in the countryside that goes: If a leg is foremost, then you owe a ghost. Owe a ghost? What does that mean? It means that someone in the family had an outstanding debt in a previous life, and that the person owed returns as a newborn baby intent on making life hard on the woman in labor. Either mother and child die together or the child hangs around till a certain age, then dies, leaving the family destitute and devastated. So Grandma tried her best to appear calm. This one, she said, is born to run – a lackey. He’ll grow up to be an official’s go-fer. Now, don’t worry, she said, I know just what to do. She went out into the yard, where she picked up a copper basin, brought it back inside, stood at the foot of the bed, and beat it like a cymbal with a rolling pin – Bong! Bong! Come out, she shouted, come out now! Lao ye wants you to deliver a feathered urgent message, so you’re in for a whipping if you don’t come out right this minute!

Sensing that something was seriously wrong, Mother tapped on the window with the bed whisk and shouted to my sister, who was waiting anxiously out in the yard, Man – my sister’s name – go fetch your aunt, and hurry!“

Mo Yan (Gaomi, 17 februari 1955)

De Russische schrijver, regisseur en acteur Yevgeni Grishkovetz werd geboren op 17 februari 1969 in Kemerovo. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009.

Uit: Das Hemd (Vertaald door Beate Rausch)

„Autos fuhren vorüber. Viele! Ich hob die Hand. Ein Taxi hielt.
»Guten Abend. Zur Ostoschenka?« fragte ich und musterte Auto und Fahrer. ›In Ordnung‹, dachte ich.
»Bitte sehr«, sagte der kräftige Mann am Steuer. Er hatte langes Haar, war glattrasiert und trug eine runde Brille. Er hatte einen hellen Pullover an. Er lächelte.
»Wissen Sie, wie man da hinkommt?«
»Sie werden es nicht glauben! Das weiß ich!« antwortete er. »Da mußte ich schon öfter hin. So ungefähr …«, er tat so, als würde er es überschlagen und im Kopf rechnen, »eine Million Mal.«
Ich nahm auf dem Rücksitz Platz, und wir fuhren los. Der Fahrer schaltete Musik ein. Nicht laut, sondern … angenehm. Er hatte eine gute Anlage im Auto, das hörte man an der Klangqualität. Er hatte irgendeinen Jazz eingelegt. Ich verstehe nichts davon … von Jazz. Für mich ist das eine einzige endlose und verschlungene Komposition. Aber jetzt war es angenehm. Ich schloß leicht die Augen, dadurch zerfielen die Lichter der Stadt und der Autos ringsum und wurden zu langen Strahlen. Und da – das Taxi, die Lichtstreifen, der Jazz, der langhaarige Fahrer mit seiner runden Brille, der Geruch des Wagens, ich werde beschattet … Amerika!!!
»Stört Sie die Musik? Soll ich vielleicht leiser stellen?« fragte der Fahrer. »Nur das Radio mach ich nicht an. Ich höre kein Radio.«
»Alles wunderbar! Mir gefällt’s. Danke«, antwortete ich.
»Wenn Sie rauchen wollen, bitte, aber Radio auf keinen Fall!« Er hatte eine tiefe und sehr angenehme Stimme.
»Danke, ich rauche nicht. Aber was haben Sie denn gegen Radio?«

Yevgeni Grishkovetz (Kemerovo, 17 februari 1969)

De Duitse schrijver Frederik Hetmann (eig. Hans-Christian Kirsch) werd geboren op 17 februari 1934 in Breslau. Hij groeide op in Neder-Silezië, vluchtte na de oorlog eerst naar Thüringen en in 1949 naar het westen. Hij studeerde in Frankfurt am Main, München en Madrid pedagogie, Engels, Romanistiek, filosofie en politicologie. Sinds 1962 werkte hij als zelfstandig schrijver. In 1972 werd hij lector en uitgever bij de Otto-Maier-Verlag, maar dat beroep gaf hij zes jaar later al weer op om zich aan het schrijven te wijden. Hij werd bekend met zijn verzamelingen en vertalingen van sprookjes, mythen en sagen en zijn biografieën. Ook schreef hij roman in het fantasy-genre.

Uit: Reisender mit schwerem Gepäck. Leben und Werk des Walter Benjamin

„Eine zentrale Frage im Werk Benjamins, die wahrscheinlich auch in nachdenklicheren Stunden eines jeden, der diese Zeilen liest, schon einmal aufgetaucht ist, lautet: Was lässt sich über den Verlauf der Geschichte sagen? Oder, um es konkreter auszudrücken: Hat die Menschheit, deren Teil wir alle sind, trotz aller Kriege und anderer Gewalttaten noch eine Zukunft? Und welches wären die Voraussetzungen, um als Zeitgenossen in der Gegenwart zu einer Zukunft, in der es für den Menschen noch Hoffnung auf ein Leben ohne Not und Verfolgung geben sollte, beizutragen?

Benjamins Vorschlag dazu ist es – und diesem Thema gilt ein Hauptstrang seines Denkens, bei dem er kurz vor seinem tragischen Ende noch zu entscheidenden Aussagen gelangte – auf eine ganz bestimmte Art und Weise, die Vergangenheit zu betrachten und aus dieser Betrachtung Konsequenzen für die Gegenwart und die Zukunft zu ziehen.

Wir werden sehen, wie er entdeckt und darstellt, dass die Wurzeln für die Probleme des 20. und auch des 21. Jahrhunderts sich schon im 19. Jahrhundert abzeichnen und dort vor allem in der Fortschrittsgläubigkeit und in der Verherrlichung und Glorifizierung der Warenwelt liegen. Waren werden seither zu einem Fetisch. Dass Waren nicht mehr nur allein zur Befriedigung eines Lebensbedürfnisses oder eines Wunsches dienen, sondern selbst zu magisch verklärten Gegenständen geworden sind, ist heute für jeden selbst einsichtig, der auch nur für eine

Viertelstunde die Werbung im Fernsehen anschaut. Also wäre das eine trivialselbstverständliche

Einsicht? Für uns ist es das wohl geworden. Komplizierter wird es schon, wenn man sich fragt, wie es zu dieser Verzauberung der Warenwelt gekommen ist und welche Konsequenzen sie hat.

Man hat gesagt, Benjamins Bedeutung als Philosoph habe in seiner Fähigkeit bestanden, zwei scheinbar so weit von einander entfernt liegende philosophische Systeme wie das des Marxismus und das der jüdischen Mystik zu einer offenen Philosophie der Zukunft zu verbinden. Man kann dies, je nach eigenem Standpunkt, positiv oder negativ deuten, und man hat es getan.“

Frederik Hetmann (17 februari 1934 – 1 juni 2006)

De Duitse dichteres, schrijfster en caberetiere Emmy Hennings werd geboren op 17 februari 1885 in Flensburg. Zie ook mijn blog van 17 februari 2008 en ook mijn blog van 17 februari 2009.

Nach dem Cabaret

Ich gehe morgens früh nach Haus.

Die Uhr schlägt fünf, es wird schon hell,

Doch brennt das Licht noch im Hotel.

Das Cabaret ist endlich aus.

In einer Ecke Kinder kauern,

Zum Markte fahren schon die Bauern,

Zur Kirche geht man still und alt.

Vom Turme läuten ernst die Glocken,

Und eine Dirne mit wilden Locken

Irrt noch umher, übernächtig und kalt.

Lieb mich von allen Sünden rein.

Sieh, ich hab manche Nacht gewacht.

Gesang zur Dämmerung

für Hugo Ball

Oktaven taumeln Echo nach durch graue Jahre.

Hochaufgetürmte Tage stürzen ein.

Dein will ich sein –

Im Grabe wachsen meine gelben Haare

Und in Holunderbäumen leben fremde Völker

Ein blasser Vorhang raunt von einem Mord

Zwei Augen irren ruhelos durchs Zimmer

Gepenster gehen um beim Küchenbord.

Und kleine Tannen sind verstorbene Kinder

Uralte Eichen sind die Seelen müder Greise

Die flüstern die Geschichte des verfehlten Lebens.

Der Klintekongensee singt eine alte Weise.

Ich war nicht vor dem bösen Blick gefeit

Da krochen Neger aus der Wasserkanne,

Das bun
te Bild im Märchenbuch, die rote Hanne

Hat einst verzaubert mich für alle Ewigkeit.

Emmy Hennings (17 februari 1885 – 10 augustus 1948)
Hier met haar echtgenoot Hugo Bal

De Amerikaanse schrijver Chaim Potok werd geboren in New York City op 17 februari 1929. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007 Zie ook mijn blog van 17 februari 2008 en ook mijn blog van 17 februari 2009.

Uit: The Chosen

„Danny’s block was heavily populated by the followers of his father, Russian Hasidic Jews in somber garb, whose habits and frames of reference were born on the soil of the land they had abandoned. They drank tea from samovars, sipping it slowly through cubes of sugar held between their teeth; they ate the foods of their homeland, talked loudly, occasionally in Russian, most often in a Russian Yiddish, and were fierce in their loyalty to Danny’s father.
A block away lived another Hasidic sect, Jews from southern Poland, who walked the Brooklyn streets like specters, with their black hats, long black coats, black beards, and earlocks. These Jews had their own rabbi, their own dynastic ruler, who could trace his family’s position of rabbinic leadership back to the time of the Ba’al Shem Tov, the eighteenth-century founder of Hasidism, whom they all regarded as a God-invested personality.
About three or four such Hasidic sects populated the area in which Danny and I grew up, each with its own rabbi, its own little synagogue, its own customs, it own fierce loyalties. On a Shabbat or festival morning, the members of each sect could be seen walking to their respective synagogues, dressed in their particular garb, eager to pray with their particular rabbi and forget the tumult of the week and the hungry grabbing for money which they needed to feed their large families during the seemingly endless Depression. The sidewalks of Williamsburg were cracked squares of cement, the streets paved with asphalt that softened in the stifling summers and broke apart into potholes in the bitter winters. Many of the houses were brownstones, set tightly together, none taller than three or four stories. In these houses lived Jews, Irish, Germans, and some Spanish Civil War refugee families that had fled the new Franco regime before the onset of the Second World War. Most of the stores were run by gentiles, but some were owned by Orthodox Jews, members of the Hasidic sects in the area. They could be seen behind their counters, wearing black skullcaps, full beards, and long earlocks, eking out their meager livelihoods and dreaming of Shabbat and festivals when they could close their stores and turn their attention to their
prayers, their rabbi, their God.“

Chaim Potok (17 februari 1929 – 23 juli 2002)

De Spaanse dichter Gustavo Adolfo Bécquer werd op 17 februari 1836 in Sevilla geboren. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2008 en ook mijn blog van 17 februari 2009.

A Light
(Rima LXXI)

Do you not see something
shining and weeping
faraway amid the trees
of the intricate woods? It’s a star.

Now nearer it appears
visible as if through tulle,
shining on the portico
of the hermitage. It’s a light.

This fast race is run.
Disillusionment. The light
we have followed is neither
lamp nor star. It’s a candle.

Vertaald door Michael Smith

Rhyme LII. The dark-winged swallows will return…

The dark-winged swallows will return
to hang their nests beneath your eaves,
and before your windows once again
beckon with their wings;

but those whose flight restrained
your beauty and my joy to learn,
those who came to know our names…
those…will not return!

The twining honeysuckles will return
your garden walls to climb
and on another afternoon, more lovely still,
again their flowers will bloom;

but those with sparkling drops of dew,
which we’d watch trembling, yearn
and fall, like teardrops of the day…
those…will not return!

From love will come once more the sound
of burning words to ring;
your heart from within its
soundest sleep
perhaps will rise again;

but mute, entranced and kneeling down
as adoring God before His throne,
as I have loved you…accept the truth!
they will not love you so!

Gustavo Adolfo Bécquer (17 februari 1836 – 22 december 1870)
Portret, geschilderd door zijn broer Valeriano Bécquer

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e februari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

Mori Ōgai, Georg Britting, Andrew Paterson, Margaret Truman, Maria Rossetti, Ruth Rendell

De Japanse schrijver Mori Ōgai werd geboren op 17 februari 1862 als Mori Rintaro in het dorpTsuwano in Iwami. Hij was de oudste zoon in een artsenfamilie. In 1872 verhuisde Mori met zijn familie naar Tokio, waar hij twee jaar later begon met studies geneeskunde aan de Universiteit van Tokio. Rond deze tijd maakte hij voor het eerst kennis met poëzie. In het bijzonder tanka en Chinese gedichten. Wat later begon hij ook romans te lezen. In 1881 werd Mori Ōgai de jongste persoon ooit die een diploma geneeskunde kreeg aan de Universiteit van Tokio. Na zijn graduatie begon Mori een carrière als legerarts. In 1884 moest hij van de regering voor vier jaar in Duitsland gaan studereren. Hij ontdekte zo dat er een groot verschil bestond tussen de Europese en Japanse literatuur. Toen hij terugkwam in Japan, probeerde Mori Ōgai om niet alleen de Japanse geneeskunde te moderniseren, maar ook de Japanse literatuur. Hij deed dit onder andere door in 1889 zijn eerste werk Omokage te publiceren. Het was een collectie van vertaalde westerse gedichten. Datzelfde jaar trouwde hij met Akamatsu Toshiko^. Hun huwelijk bleef echter maar een jaar duren. In het jaar van hun scheiding publiceerde hij zijn eerste roman, Maihime. Dit ging over een Japanner die een affaire had met een Duits meisje. Het is één van de werken die beschouwd wordt als het begin van de moderne Japanse literatuur.

Uit: The Wild Geese (Vertaald door Kingo Ochiai en Sanford Goldstein)

„THIS STORY happened long ago, but by chance I remember that it occurred in 1880, the thirteenth year of Emperor Meiji’s reign. That date comes back to me so precisely because at the time I lodged in the Kamijo, a boardinghouse which was just opposite the Iron Gate of Tokyo University, and because my room was right next to that of the hero of the story. When a fire broke out inside the house in the fourteenth year of Meiji, I was one of those who lost all of their possessions when the Kamijo burned to the ground. What I’m going to put down, I remember, took place just one year before that disaster.

Almost all the boarders in the Kamijo were medical students, except for the few patients who went to the hospital attached to the university. It’s been my observation that a residence of this kind is controlled by one of its members, a lodger who rises to a position of authority because of his money and shrewdness. When he passes through the corridor before the landlady’s room, he always makes it a point to speak to her as she sits by the square charcoal brazier. Sometimes he’ll squat opposite her and exchange a few words of gossip. Sometimes he seems to think only of himself when he throws

sake parties in his room and puts the landlady out by making her prepare special dishes, yet the truth is that he takes care to see that she gets something extra for her troubles.
Usually this type of man wins respect and takes advantage of it by having his own way in the house.

The man in the room next to mine was also powerful in the Kamijo, but he was of a different breed.

This man, a student called Okada, was a year behind me, so he wasn’t too far from graduating. In order to explain Okada’s character, I must speak first of his striking appearance. What I really mean is that he was handsome. But not handsome in the sense of being pale and delicately thin and tall. He had a healthy color and a strong build. I have hardly ever come across a man with such a face. If you force me to make a comparison, he somewhat resembled the young Bizan Kawakami, whom I got to know later than the time of this story, and who became destitute and died in misery. Okada, a champion rower in those days, far surpassed the writer Bizan in physique.“

Mori Ōgai (17 februari 1862 – 9 juli 1922)

De Duitse dichter en schrijver Georg Britting werd op 17 februari 1891 geboren in Regensburg. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2009.

Zorn im späten Februar

Schön war der Föhn. Er blies die hellen Flöten.

Sie sind verstummt. Und Winter herrschet jetzt.

Die armen Hasen sind in argen Nöten:

Sie hatte schon das erste Gras geletzt!

Weiß liegt das Feld in schauerlicher Öde,

Und alle Schatten sind so schwarz wie Tusche.

Die Raben freuts. Sie flügeln, und im Husche

Erwischen sie die Maus, und die stirbt schnöde

Unter dem scharfen Hieb der Schnabeltiere.

Nur zu, nur zu! Erfriere Welt, erfriere,

Frier tief hinunter bis zu Krebs und Fisch,

Du letztes Lämpchen, leer von Öl, erlisch!

Komm, Eisbär, komm, und heb die weißen Tatzen!

Erfriere, Welt, an diesem Wintertag!

Ihr Wölfe kommt, und ihr, sibirische Katzen,

Kommt auch heran, weist eure wüsten Fratzen:

Heut ist es so, wies eure Seele mag!

Die Sonnenblume

Über den Gartenzaun schob sie

Ihr gelbes Löwenhaupt,

Zwischen den Bohnen erhob sie

Sich, gold und gelb überstaubt.

Die Sonne kreist im Blauen

Nicht größer, als ihr gelbes Rad

Zwischen den grünen Stauden,

Den Bohnen und jungem Salat.

Georg Britting (7 februari 1891- 27 april 1964)
In de Münchense Ruhmeshalle

De Australische dichter Andrew Barton “Banjo” Paterson werd geboren op 17 februari 1864 in Narambla in New South Wales. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2009.

A Singer of the Bush

There is waving of grass in the breeze

And a song in the air,

And a murmur of myriad bees

That toil everywhere.

There is scent in the blossom and bough,

And the breath of the Spring

Is as soft as a kiss on a brow —

And Spring-time I sing.

There is drought on the land, and the stock

Tumble down in their tracks

Or follow — a tottering flock —

The scrub-cutter’s axe.

While ever a creature survives

The axes shall swing;

We are fighting with fate for their lives —

And the combat I sing.

The Plains

A land, as far as the eye can see, where the waving grasses grow

Or the plains are blackened and burnt and bare, where the false mirages go

Like shifting symbols of hope deferred – land where you never know.

Land of the plenty or land of want, where the grey Companions dance,

Feast or famine, or hope or fear, and in all things land of chance,

Where Nature pampers or Nature slays, in her ruthless, red, romance.

And we catch a sound of a fairy’s song, as the wind goes whipping by,

Or a scent like incense drifts along from the herbage ripe and dry

– Or the dust storms dance on their ballroom floor, where the bones of the cattle lie.

Andrew Paterson (17 februari 1864 – 5 april 1941)
Standbeeld in Gladesville

De Amerikaanse schrijfster Margaret Truman werd geboren op 17 februari 1924 in Independence, Missouri. Zij was de enige dochter uit het huwelijk van president Harry S. Truman en. Bess Truman. In 1956 trouwde zij met de journalist Clifton Daniel.
Zij begon in de late jaren veertig aan een loopbaan als zangeres, maar richtte zich later op het schrijven. Zij schreef een biografie over haar vader, een boek over dieren in het Wiite Huis en had groot succes met een serie detectives, om te begionnen met „Murder in the White House“ uit 1980.

Uit: The President’s House

„The last time I was in Washington, D.C., I walked by the White House on the way to dinner at a nearby restaurant. Hidden floodlights made the historic building glow like a mansion in a vision or a dream. Suddenly I thought: I am not the woman who lived in that house more than fifty years ago. She is a completely different person. I barely know her.

The words whispered in my mind like a voice from another world. I was remembering, or trying to remember, what it meant to be the daughter of the president of the United States, living in that shining shimmering house. The one inescapable thing I recalled was the difference. I have lived in several houses and apartments, and spent some time in splendid establishments, including a few royal palaces. But not one of them–or all of them together–can compare to the feeling I recalled from my White House days.

That was when I resolved to write this book about one of the most mysterious, terrifying, exalting, dangerous, fascinating houses in the world. It is a house that has changed people in amazing, unexpected ways. It is a house that has broken hearts and minds. It is a house that has made some people weep when they walked out the door for the last time–and others feel like escapees from a maximum security prison. Some marriages have been saved within those pristine white walls. Others have been irrevocably ruined.

Children have played marvelously clever games inside and outside this unique piece of architecture. Other children have twisted and turned in their death throes while their weeping parents, arguably the most powerful persons on the North American continent, clutched them in their impotent arms. In those same second-floor bedrooms, radiant brides have dressed in virginal white and descended to meet loving husbands as the world applauded.“

Margaret Truman (17 februari 1924 – 29 januari 2008)

De Engelse schrijfster Maria Francesca Rossetti werd geboren in Londen op 17 februari 1827. Rossetti was een dochter van de oorspronkelijk uit Italië afkomstige dichter Gabriele Rossetti en de oudste zus van de eveneens als schrijvers actieve William Michael Rossetti en Christina Georgina Rossetti en van de dichter en kunstschilder Dante Gabriel Rossetti. Christina droeg haar gedicht Goblin Market op aan haar zuster. In 1871 verscheen haar boek The Shadow of Dante: Being an essay towards studying himself, his world, and his pilgrimage. In haar latere leven werd Maria een Anglicaanse non. Zij werd begraven op Brompton Cemetery in het westen van Londen.

Uit: A Shadow Of Dante

„DANTE is a name unlimited in place and period. Not Italy, but the Universe, is his birthplace ; not the

fourteenth century, but all Time, is his epoch. He rises before us and above us like the Pyramids awful, massive, solitary ; the embodiment of the character, the realization of the science, of his clime and day; yet the outcome of a far wider past, the standard of a far wider future. Like the Pyramids, again, he is known to all by name and by pictorial representation ; must we not add, like them unknown to most by actual sight and presence ? Who among us has indeed experienced
the soul-subduing hush of his solemnity ? who beheld all average heights dwarfed by his sublimity ?

Even of his fellow-linguists how many have read his great poem through ? One of themselves has said it few have gone beyond the Inferno ; nay, most have stopped short at two passages of the Inferno Francesca da Rimini and il Conte Ugolino. And of his fellow-cosmopolitans how many

have read even so much ? If in cultivated society we start him as a topic of conversation, how far is our interlocutor likely to sympathize with our vivid interest? How many young people could we name as having read Dante as a part of their education ?“

Maria Rossetti (17 februari 1827 – 24 november 1876)

De Britse schrijfster Ruth Rendell werd geboren als Ruth Grasemann in Londen op 17 februari 1930. Zie ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2008 en ook mijn blog van 17 februari 2009.

Uit: End in Tears

„When he lifted it off the seat the backpack felt heavier than when he had first put it into the car. He lowered it on to the soft ferny ground. Then he got back into the driving seat to move the car deep into a cave made by hawthorn bushes and brambles, and the hop vines which climbed over everything in this wood. It was late June and the vegetation very dense and luxuriant.
Getting out again and standing back to take a good look, he could barely see the car. Probably he only saw it because he knew it was there. No one else would notice it. He squatted down, hoisted the backpack up on to his shoulders and slowly stood up to his full height. The movement reminded him of something and it was a moment before he realised what it was: lifting up his little son to sit on his shoulders. A hundred years ago, it seemed. The backpack was lighter than the boy but felt heavier to him.
He was afraid that if he stood upright the pack would jerk him backwards and break his spine. Of course it wouldn’t. It just felt that way. All the same, he wouldn’t stand upright, wouldn’t even try it. Instead, he stooped, bending almost double. It wasn’t far. He could walk like this the two hundred yards to the bridge. Anyone seeing him from a distance in this half-light would have thought him a humpbacked man.
There was no one to see. The twisty country lane wound round Yorstone Wood and over the bridge. He could have brought the car right up to the bridge but that way it would have been seen, so he had driven off the lane along a ride and then through a clearing to find the hop-grown cave.“

Ruth Rendell (Londen, 17 februari 1930)

Fjodor Sologoeb, Pêr-Jakez Helias, Georg Weerth, Friedrich Klinger, Louisa Lawson, Max Schneckenburger

De Russische dichter en schrijver Fjodor Sologoeb (eig. Fjodor Koezmitsj Teternikov) werd geboren in Sint-Petersburg op 17 februari 1863. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009.

Uit: The Created Legend (Vertaald door John Cournos)

„I take a piece of life, coarse and poor, and create from it a delightful legend–because I am a poet. Whether it linger in the darkness; whether it be dim, commonplace, or raging with a furious fire–life is before you; I, a poet, will erect the legend I have created about the enchanting and the beautiful.

Chance caught in the entangling net of circumstance brings about every beginning. Yet it is better to begin with what is splendid in earthly experience, or at any rate with what is beautiful and pleasing.

Splendid are the body, the youth, and the gaiety in man; splendid are the water, the light, and the summer in nature.

It was a bright, hot midday in summer, and the heavy glances of the flaming Dragon fell on the River Skorodyen. The water, the light, and the summer beamed and were glad; they beamed because of the sunlight that filled the immense space, they were glad because of the wind that blew from some far land, because of the many birds, because of the two nude maidens.

Two sisters, Elisaveta and Elena, were bathing in the River Skorodyen.

And the sun and the water were gay, because the two maidens were beautiful and were naked. And the two girls felt also gay and cool, and they wanted to scamper and to laugh, to chatter and to jest. They were talking about a man who had aroused their curiosity.

They were the daughters of a rich proprietor. The place where they bathed adjoined the spacious old garden of their estate. Perhaps they enjoyed their bathing because they felt themselves the mistresses of these fast-flowing waters and of the sand-shoals under their agile feet. And they swam about and laughed in this river with the assurance and freedom of princesses born to rule. Few know the boundaries of their kingdom–but fortunate are they who know what they possess and exercise their sway“.

Fjodor Sologoeb (17 februari 1863 – 5 december 1927)

De Franse dichter, schrijver en acteur Pêr-Jakez Helias werd geboren op 17 februari 1914 in Pouldreuzig, Penn-ar-Bed. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009.

Trois, sept, neuf

Tu as trois personnes en toi, mais aucune d’elles
ne fait le tiers du moindre dieu.
Tout juste bonnes pour conjuguer le verbe être.
Adieu la Trinité !

Tu as sept vies comme le chat,
mais tu dépenses les sept en même temps.
Quand donc cesseras-tu de jouer à l’enfant prodigue !
Et pourtant tu te plains de ne mourir qu’une fois.
Tu as neuf destinées qui te sont promises,
mais aucune des neuf ne sera la tienne et par ta faute.
Tu trouves toujours le moyen de fausser la balance.
C’est se moquer de qui ?

Tu mérites bien d’être un homme !

Pêr-Jakez Helias (17 februari 1914 – 13 augustus 1995)

De Duitse dichter en schrijver Georg Weerth werd geboren op 17 februari 1822 in Detmold. Weerth schreef en redigeerde de satirische pagina van de Neue Rheinische Zeitung, waar Karl Marx destijds werkte als hoofdredacteur. Zijn provocerende artikelen leverden hem een gevangenisstraf op, waarna hij naar Engeland vluchtte waar hij in nauw contact stond met Friedrich Engels. In 1846 trok hij naar Brussel waar Marx woonde. Hij overleed vrij jong tijdens een reis naar Cuba. Engels noemde Weerth later de eerste en belangrijkste dichter van het Duitse proletariaat.

Karnevalslied

Wer Freude liebt und Freude kennt,

Der komme nur herbei!

Von wann er ist, wie er sich nennt –

Das ist uns einerlei.

Wir singen Lieder, trinken Wein

Und schrein ein wild »Juchhei« –

Ein jeder soll geladen sein,

Nur sei er froh und frei.

Wir wollen keinen Kastengeist,

Wir wolln kein Parlament –

Den Fasching feiern keck und dreist,

Ist unser Element!

Ob auch der Teufel droht und flicht

Viel schnöde Klüngelei –

Wir lachen hell ihm ins Gesicht –

Wir bleiben froh und frei!

Was schön und edel ist und recht,

Was bis ans Ende währt,

Tat stets des Volkes stark Geschlecht,

Drum sei das Volk geehrt!

In ihm lebt Ruhm, in ihm lebt Glück,

Trotz aller Teufelei,

Drum treten nimmer wir zurück,

Wir bleiben froh und frei!

Drum wer die Freude liebt und kennt,

Wer nur dem Fasching treu,

Ist unser Mann – wie er sich nennt,

Er komme nur herbei!

Wir reichen gern ihm Herz und Hand,

Wir schrein ein wild »Juchhei«,

Wir sind die wahren Narrn im Land –

Wir bleiben froh und frei!

Georg Weerth (17 februari 1822 – 30 juli 1856

De Duitse dichter en schrijver Friedrich Maximilian Klinger werd geboren op 17 februari 1752 in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009.

Uit: Der Faust der Morgenländer

„Ben Hafi erschien mit dem Glockenschlag, die kleine Gesellschaft hatte sich versammelt und Jeder derselben den ihm angewiesenen Platz eingenommen.

Der Großvizir, ergrimmt, daß es ihm nicht gelungen war, den ihm verhaßten Menschen zu entfernen, und nun noch ergrimmter, daß er seinen Erzählungen von Neuem beiwohnen mußte, sah Ben Hafi sehr liebreich an, wandte sich darauf demüthig gegen den Khalifen und schien mit seinen Blicken um das Wort zu bitten. Der Khalife winkte ihm gütig zu.

Großvizir. Ich schmeichle mir, Nachfolger des Propheten, unser guter Ben Hafi wird die weisen Lehren, welche wir alle hier aus »Mahals Reisen vor der Sündfluth« gezogen haben, durch die Erzählung seiner eigenen Wanderungen, die nach seiner Versicherung weit unterhaltender für den Herrn der Gläubigen sein soll, noch weit mehr ins Licht setzen.

Khalife. Unterhaltend wünsche ich sie; aber was die weisen Lehren betrifft, von welchen du sprichst, da weißt du wahrlich mehr davon als ich. Doch laß nur immer hören; es soll mir lieb sein, wenn du etwas zu deinem Besten daraus genommen hast.

Großvizir. Ich nahm für mich daraus, daß der Mann, welcher über Menschen herrscht, durch und auf Menschen wirken will, Alles mit kaltem Sinne, ohne den mindesten gefährlichen Einfluß des blendenden und verführerischen Enthusiasmus thun müsse, weil nur Das gelingt und dem Ganzen nützt – dem Ganzen, Beherrscher der Kinder des Propheten – was man mit kluger Berechnung der Erfahrung auf die Bosheit, Schlechtigkeit, Selbstigkeit, Unzulänglichkeit der Menschen unternimmt, und alles Das verzerrt und verschoben herauskommt, was man in Begeisterung hoher, eingebildeter Tugend und warmer trüglicher Hoffnung auf die Billigkeit, Gerechtigkeit und Einsicht unserer Zwecke von den Menschen thut.“

Friedrich Maximilian Klinger (17 februari 1752 – 25 februari 1831)

De Australische dichteres, schrijfster, uitgeefster en suffragette Louisa Lawson werd geboren op 17 februari 1848 in Mudgee, New South Wales. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009.

A Mother’s Answer

You ask me, dear child, why thus sadly I weep

For baby the angels have taken to keep;

Altho’ she is safe, and for ever at rest,

A yearning to see her will rise in my breast.

I pray and endeavour to quell it in vain,

But stronger it comes and yet stronger again,

Till all the bright thoughts of her happier lot

Are lost in this one — my baby is not.

And while I thus yearn so intensely to see

This child that the angels are keeping for me,

I doubt for the time where her spirit has flown —

If the love e’en of angels can fully atone

For the loss of a mother’s, mysterious and deep.

I own that thought sinful, yet owning it — weep.

Louisa Lawson (17 februari 1848 – 12 augustus 1920)

De Duitse dichter Max Schneckenburger werd geboren op 17 februari 1819 in Talheim bij Tuttlingen. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009.

Die Wacht am Rhein (Fragment)

Er blickt hinauf in Himmels Au’n,

Wo Heldengeister niederschau’n,

Und schwört mit stolzer Kampfeslust:

Du Rhein bleibst deutsch, wie meine Brust!

Lieb’ Vaterland, magst ruhig sein,

Fest steht und treu die Wacht am Rhein!

So lang ein Tropfen Blut noch glüht,

Noch eine Faust den Degen zieht,

Und noch ein Arm die Büchse spannt,

Betritt kein Feind hier deinen Strand!

Lieb’ Vaterland, magst ruhig sein,

Fest steht und treu die Wacht am Rhein!

Und ob mein Herz im Tode bricht,

Wirst du doch drum ein Welscher nicht,

Reich, wie an Wasser deine Flut,

Ist Deutschland ja an Heldenblut!

Lieb’ Vaterland, magst ruhig sein,

Fest steht und treu die Wacht am Rhein!

Max Schneckenburger (17 februari 1819 – 3 mei 1849)

Elisabeth Eybers, Anil Ramdas, Ingmar Heytze, Iain Banks, Iris Kammerer

De Zuidafrikaanse dichteres Elisabeth Eybers werd geboren op 16 februari 1915 in Klerksdorp. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en mijn blog van 4 december 2007 en ook mijn blog van 16 februari 2008. en ook mijn blog van 16 februari 2009.

Somer

Vanjaar het ek somer aanskou,

hoe dit laag na laag ope vou

in onryp glimmerende groen,

so uitbundig soos plofstof dit doen,

deur matigheid ongemoeid.

Na dit ’n rukkie gegroei’t

het dit behoedsaam vervaag

tot ’n sediger tint, iets bedaag:

sy enigste oogmerk oorlewing,

in plaas van vergelding vergewing

Dis waar, vlak by, voelbaar, bestaan

’n soort drang om op vlug te slaan

en my oë beoog reeds ontrou,

tog, hoekom in hemelsnaam sou

ek nie reken op somer vanjaar?

Renterekening

Omdat ‘k versuim het om jou weer te sien

groet ek jou elke dag in fantasie:

erkende gemeenskaplikheid en nie

minder of meer as wat ’n mens verdien,

die enigste manier om (onervare

in vrolik meedoen) wins te maak deur jare.

Voleindiging

Verworwe voleindiging wek ’n nuwe gemis

met gevolg dat die lewe nooit kant en klaar afgerond is,

soms hunker jy terug na ’n skerper besef van tekort

vertroud uit die byna vergete tydperk van word.

Solank jy nog sekere spierweefsels kan beweeg

wil iets, in omsigtige terme kunstig verklee,

getuig van doelmatigheid, doen dus krampagtig mee:

afsluiting word in die reël sonder opset gepleeg.

Elisabeth Eybers (16 februari 1915 – 1 december 2007)
V.l.n.r.: A. Roland Holst, Elisabeth Eybers, Aty en Jan Greshoff, Kaapstad, oktober 1946.

De Surinaams-Nederlandse schrijver,columnist, essayist, programmamaker en presentator Anil Ramdas werd geboren in Paramaribo op 16 februari 1958. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009.

Uit: Een huis voor meneer Naipaul (De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea)

„‘Ik houd vol dat de zwarten van het Caribisch gebied een paar grote passen terug naar het oerwoud gedaan hebben,’ zegt Naipaul tegen een verslaggever. ‘Ik had nooit gedacht dat een Afrikaans volk terug kon keren naar die oorspronkelijke staat, na driehonderd jaar in de nieuwe wereld geleefd te hebben. Dat is heel droevig.’

Zo teder als Naipaul schrijft, zo ruw en onbarmhartig klinken zijn woorden in interviews. Maar zijn ze met elkaar in tegenspraak? Ik denk het niet. In vraaggesprekken lijkt zijn droefheid grotesk en is zijn houding liefdeloos, maar ze komen voort uit zijn onwankelbare geloof in vooruitgang en succes voor wie werkelijk volhardt en doorzet. Daar gaat ook zijn eerste (en sommigen zeggen: zijn enige) grote roman over: A House for Mr. Biswas, waar zijn eigen vader Seepersad Naipaul model voor stond. Seepersad groeide op in een dorp dat 438 huizen telde, maar niet een ervan kon hij het zijne noemen. Toch weigerde hij te sterven zoals hij was geboren: overbodig en onbehuisd. Op zoek naar vrijheid en zelfstandigheid ontvluchtte hij de traumatiserende zorg van zijn schoonouders en de beklemmingen van de kleine hindoegemeenschap, om in Port of Spain als journalist te gaan werken bij de Trinidad Guardian. Het waren jaren van zware arbeid en krankzinnige avonturen, maar Seepersad hield vol. Vlak voor zijn dood bemachtigde hij ‘zijn eigen stukje van de aarde’.

Zijn zoon Vidiadhar Surajprasad besloot op twaalfjarige leeftijd zijn vaders streven naar vrijheid en bewegingsruimte voort te zetten: ‘binnen vijf jaar’, zo beloofde hij zichzelf, moest hij het eiland hebben verlaten om zijn eigen stukje van de wereld te bemachtigen. Zes jaar later emigreerde hij naar Engeland en ging letterkunde studeren in Oxford. Hij raakte teleurgesteld in de studie, hij had gehoopt iets te leren over de relatie tussen het schrijven, en wat hij kortweg ‘het leven’ noemt.”

Anil Ramdas ( Paramaribo op 16 februari 1958)

De Nederlandse schrijver en dichter Ingmar Heytze werd geboren op 16 februari 1970 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en ook mijn blog van 16 februari 2008 en ook mijn blog van 16 februari 2009.

Erwtensoep

Mijn moeder die je verder met geen stok het ijs op kreeg
kookte in het schaatsseizoen enorme pannen erwtensoep
en deelde deze uit vanaf de steiger voor ons zomerhuisje

de soep genoot een faam tot ver achter de dijken
men reed er graag een plas voor om of kluunde zich de bramen
een enkeling trotseerde een nat pak onder de brug

slechts éénmaal is zij ingegaan op een verzoek om het recept
een vage kennis wou het sturen naar zijn zuster in Amerika

in de lente kregen we een kaart: we really enjoy your erwtensoep,
we nemen elke dag een stukje bij de koffie.

Ideaal gedicht

‘What is if this is one of those ideal poems?’
‘Every poem is an ideal poem.’

Een griffioen in winterkleed,
vliegende kameleons en vlinders
die van kleur verschieten, elk gezicht
een verre stem achter een waterval –
ik schiet op eenhoorns in mijn slaap
en bal mijn vuist
naar het heelal.
Soms droom ik een feniks
die verrijst uit witte as.

Ons leven is een schitterend
soort toeval, een vergissing haast.
Op den duur moet alles weg,
het einde jeukt onder mijn huid –
nog nooit zo tergend opgegeten
weten we: wij zijn alleen,
we zweven in het barnsteen
van een parallelle ruimtetijd.

Het firmament is groot en leeg.
Ik timmer woorden aan elkaar
terwijl ik in het donker staar
en luister naar de eeuwigheid.
De poëzie biedt schrale troost,
de liefde als een bouwpakket –
het onbegonnen werk is klaar.
Wie doet mij een tegenzet.

Ingmar Heytze (Utrecht, 16 februari 1970)

De Schotse schrijver Iain Menzies Banks werd geboren op 16 februari 1954 in Dunfermline, Schotland. Zie ook mijn blog van 16 februari 2009.

Uit: Look to Windward

„Near the time we both knew I would have to leave him, it was hard to tell which flashes were lightning and which came from the energy weapons of the Invisibles.

A vast burst of blue-white light leapt across the sky, making an inverted landscape of the ragged clouds’ undersurface and revealing through the rain the destruction of all around us: the shell of a distant building, its interior scooped out by some earlier cataclysm, the tangled remains of rail pylons near the crater’s lip, the fractured service pipes and tunnels the crater had exposed, and the massive, ruined body of the wrecked land destroyer lying half submerged in the pool of filthy water in the bottom of the hole. When the flare died it left only a memory in the eye and the dull flickering of the fire inside the destroyer’s body.

Quilan gripped my hand still tighter. ‘You should go. Now, Worosei.’ Another, smaller flash lit his face and the oil-scummed mud around his waist where it disappeared under the war machine.

I made a show of consulting my helm’s read-out. The ship’s flyer was on its way back, alone. The display told me that no larger craft was accompanying it, while the lack of any communication on the open channel meant there was no good news to report. There would be no heavy lift, there would be no rescue. I flipped to the close-quarter tactical view. Nothing better to report there. The confused, pulsing schematics indicated there was great uncertainty in the representation (a bad enough sign in itself) but it looked like we were right in the line of the Invisibles’ advance and we would soon be over-run. In ten minutes, maybe. Or fifteen. Or five. That uncertain. Still I smiled as best I could and tried to sound calm“

Iain Banks (Dunfermline, 16 februari 1954)

De Duitse schrijfster Iris Kammerer werd geboren op 16 februari 1963 in Krefeld. Zie ook mijn blog van 16 februari 2007 en ook mijn blog van 16 februari 2008 en ook mijn blog van 16 februari 2009.

Uit: Die Schwerter des Tiberius

»Die Männer sind bestens vorbereitet, Praefect Cinna! «, rief er herüber. »Der Feldzug kann beginnen!«

Cinna nickte zur Erwiderung, trieb den Grauen aus dem Wasser, in dem dieser seine Fesseln kühlte, und lenkte ihn über den Sand zur Böschung, wo einige Pferdeburschen die Köpfe zusammensteckten. Ein Pfiff genügte, sie auf ihn aufmerksam zu machen; einer der jungen Burschen ergriff die Zügel, als Cinna das Bein über den Hals des Pferdes schwang und zu Boden glitt. Erst jetzt bemerkte er den Centurio, der mit verschränkten Armen näher kam, den großen, knotigen Weinstock, Abzeichen seines Ranges,unter die rechteAchsel geklemmt. Die Miene des Mannes verhieß nichts Gutes. Nachdem er gegrüßt hatte, schob er die Füße ein wenig auseinander, der Stock glitt an seiner Seite herab, bis er fast den Boden berührte, und pendelte sacht gegen seine Wade.

»Praefect, ich bin immer noch unzufrieden mit der Kampfbereitschaft der Barbaren.«

Eggius’ nachtschwarze Augen erschienen seltsam matt, als starre er durch Cinna hindurch.

»Außerdem mangelt es ihnen an Willigkeit«, fügte er hinzu und räusperte sich umständlich. Cinna musterte den Centurio mit hochgezogenen Brauen. Marcus Eggius diente als zweithöchster Offizier

in dieser Truppe, einer fünfhundert Mann starken Cohorte, bestehend aus Fußtruppen und einheimischer Reiterei; im Vorfrühling hatte Cinna bei der Siedlung der Ubier den Befehl über diese Einheit übernommen. Das schien Eggius nicht sonderlich gefallen zu haben, doch bislang hatte er seinem neuen Vorgesetzten den schuldigen Respekt gezollt.“

Iris Kammerer (Krefeld, 16 februari 1963)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e februari mijn vorige twee blogs van vandaag.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.