The Old Year (John Clare)

Alle bezoekers en mede-bloggers een aangename jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!

  

 

 

Petrus Gerardus Vertin (1819-1893)

Een drukke winteravond in een Hollandse stad, 1849  

 

 

The Old Year

The Old Year’s gone away
     To nothingness and night:
We cannot find him all the day
      Nor hear him in the night:
He left no footstep, mark or place
     In either shade or sun:
The last year he’d a neighbour’s face,
     In this he’s known by none.

All nothing everywhere:
     Mists we on mornings see
Have more of substance when they’re here
     And more of form than he.
He was a friend by every fire,
     In every cot and hall–
A guest to every heart’s desire,
     And now he’s nought at all.

Old papers thrown away,
     Old garments cast aside,
The talk of yesterday,
    Are things identified;
But time once torn away
    No voices can recall:
The eve of New Year’s Day
    Left the Old Year lost to all.

 


John Clare
(13 juli 1793 – 20 mei 1864)

 Portret door William Hilton, 1820

 

Zie voor de schrijvers van de 31e december ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn derde, mijn tweede en mijn eerste blog van vandaag.

 

 

Arjen Duinker, Bastian Böttcher, Jacob Israël de Haan, Kingbotho

De Nederlandse dichter en schrijver Arjen Duinker werd geboren in Delft op 31 december 1956. Zie ook mijn blog van 31 december 2007 en ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Zon en maan

Wat een geluiden, wat een oceanen!

Elke letter opent de verte.
Door op een knop te drukken,
Door aan een touw te trekken,
Door een handel over te halen.

Elke lettergreep opent de verte.
Met een donkere zucht uit de diepte,
Met een kameraadschappelijke lach van opzij,
Met een schrille kreet in de wolken.

Elk woord opent de verte
En ruikt de vruchten van geordende plantages
En ruikt cellulose en staal en triplex
En ruikt de inhoud van de tijd.

Wat een stiltes, wat een orkanen!

 

Tafel

Alles is twee keer zo groot.
Het verdriet twee keer de stilte.
De trots twee keer het verdriet.
De zijgevel twee keer de dikte van de huid.

Handen zijn het dubbele van de taal.
Het hemd is het dubbele van de tafel.
Het motorblok is twee keer het hemd.
De herrie is twee keer de geste.

 

Arjen Duinker (Delft, 31 december 1956)

 

 

Lees verder “Arjen Duinker, Bastian Böttcher, Jacob Israël de Haan, Kingbotho”

Irina Korschunow, Nicholas Sparks, Stephan Krawczyk, Nicolas Born

De Duitse schrijfster Irina Korschunow werd geboren op 31 december 1925 in Stendal in Sachsen-Anhalt. Zie ook mijn blog van 31 december 2007 en ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

 

Uit: Glück hat seinen Preis

 

„Es gibt ein Bild von meiner Mutter, das Bild mit dem Fächer. Siebzehn war sie damals. Sie steht neben einem Sessel, den Kopf zur Seite geneigt, Blumen im Haar, den halbgeöffneten Reiherfächer in der linken Hand und das Kleid voller Spitzen.

»Echte Chamonixspitzen, Janne«, sagte sie jedesmal, wenn wir das Bild ansahen. Irgendwann, als ich klein war, muß es eine Zeit der Fotografien gegeben haben, tagelanges Wühlen in dem gelben Karton, Geschwister, Eltern, Tanten, Onkel, quer durch die Zeiten. »Onkel Justus mit drei Jahren. Und Tante Mieke als Baby. Und das ist die Hochzeit von Onkel Hans. Dahinten steht Tante Lena, sie ist auch schon längst verheiratet. Großvater Peersen? Der lebte damals doch nicht mehr. Aber hier, er und Großmutter Marie, noch ganz jung. Und das bin ich, mit dem Fächer . . .«

Die Stimme meiner Mutter, die Bilder und die Ge- schichten zu den Bildern. Wir sitzen im Wohnzimmer unter dem rosa Lampenschirm. Sie hat den Arm um mich gelegt, und alles an ihr ist rund und warm und weich. Ich bohre meinen Finger in ihr Doppelkinn, und sie schiebt ihn weg und sagt: »Woher ich das nur habe! Bei meiner Mutter ist es mir nie aufgefallen. Aber sie mußte ja auch

schon mit achtunddreißig sterben.«

Wie alt war ich damals? Vier vielleicht, und meine Mutter Mitte Vierzig, wie ich heute. Nur die Art, wie sie den Kopf auf die Seite legt, und die Augen erinnern noch an das Mädchen im Spitzenkleid.

»Echte Chamonixspitzen. Ich habe es zum Ball in der ›Harmonie‹ bekommen, das schönste Kleid, dein Großvater Peersen wollte das. Wir sollten die schönsten Kleider anhaben, meine Mutter und ich. Gott, war er stolz, als er mit uns in den Ballsaal ging, rechts meine Mutter, links ich, und dieser Glanz, diese Lichter. Nie wieder habe ich so etwas erlebt, so ein Fest.«

Achtundsechzig Jahre später ist sie gestorben. Bevor sie das Bewußtsein verlor, ihre Hände waren schon ruhig geworden, sah sie mich noch einmal an.“

 


Irina Korschunow (Stendal, 31 december 1925)

 

 

Lees verder “Irina Korschunow, Nicholas Sparks, Stephan Krawczyk, Nicolas Born”

Dieter Noll, Horacio Quiroga, Gottfried August Bürger, Dal Stivens

De Duitse dichter en schrijver Dieter Noll werd geboren op 31 december 1927 in Riesa. Zie ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

 

 

Traum und Leben

1

 

Träume sind Schreckenskammern der Angst,
leuchtende Räume der Wunscherfüllung.
Träume sind immer brutale Enthüllung
dessen, wonach du verlangst.

 

Träume bei Tage und Träume bei Nacht
sind nur im Ausmaß der Freiheit verschieden:
Diese sind, was du zu denken vermieden,
jene, was du gedacht.

 

Träumst du am Tag immer kühner und freier,
was du dir wünschst, was dir nie widerfuhr,
hebt sich vom Nacht-Traum allmählich der Schleier.

 

Wirkliche Freiheit hast du erreicht,
wenn der Nacht-Traum, frei von Zensur,
dem Tagtraum gleicht.

 

 

Dieter Noll (31 december 1927 – 6 februari 2008)

 

 

Lees verder “Dieter Noll, Horacio Quiroga, Gottfried August Bürger, Dal Stivens”

Connie Willis, Giovanni Pascoli, August van Cauwelaert, Alexander Smith, Marie d’Agoult

De Amerikaanse (sciencefiction) schrijfster Connie Willis werd geboren in Denver (Colorado) op 31 december 1945. Zie ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

 

Uit: Blackout 

 

Colin tried the door, but it was locked. The porter, Mr. Purdy, obviously hadn’t known what he was talking about when he’d said Mr. Dunworthy had gone to Research. Blast it. I should have known he wasn’t here, Colin thought. Only historians prepping for assignments came to Research. Perhaps Mr. Dunworthy’d told Mr. Purdy he was going to do research, in which case he’d be in the Bodleian Library.
Colin went over to the Bodleian, but Mr. Dunworthy wasn’t there either. I’ll have to go ask his secretary, Colin thought, loping back to Balliol. He wished Finch was still Mr. Dunworthy’s secretary instead of this new person Eddritch, who would probably ask a lot of questions. Finch wouldn’t have asked any, and he’d have not only told him where Mr. Dunworthy was, but what sort of mood he was in.
Colin ran up to Mr. Dunworthy’s rooms first, on the off chance Mr. Purdy hadn’t seen Mr. Dunworthy come back in, but he wasn’t there either. Then he ran across to Beard, up the stairs, and into the outer office. “I need to see Mr. Dunworthy,” he said. “It’s important. Can you tell me where—?”
Eddritch looked at him coldly. “Did you have an appointment, Mr.—?”
“Templer,” Colin said. “No, I—”
“Are you an undergraduate here at Balliol?”
Colin debated saying yes, but Eddritch was the sort who would check to see if he was. “No, I will be next year.”
“If you’re applying to be a student at Oxford, you need the Provost’s Office in Longwall Street.”
“I’m not applying to be a student. I’m a friend of Mr. Dunworthy’s—”
“Oh, Mr. Dunworthy has told me about you.” He frowned. “I thought you were at Eton.”
“We’re on holiday,” Colin lied. “It’s vital that I see Mr. Dunworthy. If you could tell me where he—”
“What did you wish to see him about?”
My future, Colin thought. And it’s none of your business, but that obviously wouldn’t get him anywhere. “It’s in regard to an historical assignment. It’s urgent. If you could just tell me where he is, I—” he began, but Eddritch had already opened the appointment book. “Mr. Dunworthy can’t see you until the end of next week.”

 

 

Connie Willis (Denver, 31 december 1945)

 

Lees verder “Connie Willis, Giovanni Pascoli, August van Cauwelaert, Alexander Smith, Marie d’Agoult”

Paul Bowles, Theodor Fontane, Peter Lund, Joshua Clover, Norbert Hummelt

De Amerikaanse schrijver, dichter en componist Paul Bowles werd geboren in New York op 30 december 1910. Zie ook mijn blog van 30 december 2006 en ook mijn blog van 30 december 2007en ook mijn blog van 30 december 2008 en ook mijn blog van 30 december 2009.

Uit: The Stories of Paul Bowles

“No,” the musician answered, and he played several more notes.

Amar went over to the door.

“Is there still time?” he said.

“Yes.”

He stepped inside the door. There was no light, but he could feel warm air blowing upon his face from the corridor to the right. He walked ahead, letting his hand run along the damp wall beside him. Soon he came into a large dimly lit room with a tile floor. Here and there, at various angles, figures lay asleep, wrapped in gray blankets. In a far corner a group of men, partially dressed, sat about a burning brazier, drinking tea and talking in low tones. Amar slowly approached them, taking care not to step on the sleepers.

The air was oppressively warm and moist.

“Where is the bath?” said Amar.

“Down there,” answered one of the men in the group, without even looking up. He indicated the dark corner to his left. And, indeed, now that Amar considered it, it seemed to him that a warm current of air came up from that part of the room. He went in the direction of the dark corner, undressed, and leaving his clothes in a neat pile on a piece of straw matting, walked toward the warmth. He was thinking of the misfortune he had encountered in arriving in this town at nightfall, and he wondered if his clothes would be molested during his absence. He wore his money in a leather pouch which hung on a string about his neck. Feeling vaguely for the purse under his chin, he turned around to look once again at his clothing. No one seemed to have noticed him as he undressed. He went on. It would not do to seem too distrustful. He would be embroiled immediately in a quarrel which could end badly for him.

A little boy rushed out of the darkness toward him, calling: “Follow me, Sidi, I shall lead you to the bath.” He was extremely dirty and ragged, and looked rather more like a midget than a child. Leading the way, he chattered as they went down the slippery, warm steps in the dark. “You will call for Brahim when you want your tea? You’re a stranger. You have much money….”

Amar cut him short. “You’ll get your coins when you come to wake me in the morning. Not tonight.”

“But, Sidi! I’m not allowed in the big room. I stay in the doorway and show gentlemen down to the bath. Then I go back to the doorway. I can’t wake you.”

“I’ll sleep near the doorway. It’s warmer there, in any case.”

“Lazrag will be angry and terrible things will happen. I’ll never get home again, or if I do I might be a bird so my parents will not know me. That’s what Lazrag does when he gets angry.”

“Lazrag?”

“It is his place here. You’ll see him. He never goes out. If he did the sun would burn him in one second, like a straw in the fire. He would fall down in…”

 

Paul Bowles (30 december 1910 – 18 november 1999)

 

 

Lees verder “Paul Bowles, Theodor Fontane, Peter Lund, Joshua Clover, Norbert Hummelt”

Douglas Coupland, Rudyard Kipling, Georg von der Vring,Willy Spillebeen

De Canadese schrijver Douglas Coupland werd geboren op 30 december 1961 in een militaire kazerne in Rheinmünster-Söllingen in Duitsland. Zie en ook mijn blog van 30 december 2008 en ook mijn blog van 30 december 2009.

 

Uit: JPod

 

“Oh God. I feel like a refugee from a Douglas Coupland novel.”
“That asshole.”
“Who does he think he is?”
“Come on, guys, focus. We’ve got a major problem on our hands.”
The six of us were silent, but for our footsteps. The main corridor’s muted plasma TVs blipped out the news and sports, while ­co-­workers in ­long-­sleeved blue and black ­T-­shirts ­oompah-­loompahed in and out of ­laminate-­access doors, elevated walkways, staircases and elevators, their missions inscrutable and squirrelly. It was a rare sunny day. Freakishly articulated sunbeams highlighted specks of mica in the hallway’s designer granite. They looked like randomized particle ­events.
Mark said, “I can’t even think about what just happened in there.”
John Doe said, “I’d like to do whatever it is people statistically do when confronted by a jolt of large and bad news.”
I suggested he ingest five milligrams of Valium and three shots of hard liquor or four glasses of domestic ­wine.
“Really?”
“Don’t ask me, John. Google it.”
“And so I shall.”
Cowboy had a jones for cough syrup, while Bree fished through one of her many pink vinyl Japanese handbags for lip gloss – phase one of her ­well-­established pattern of pursuing sexual conquest to silence her inner ­pain.
The only quiet member of our group of six was Kaitlin, new to our work area as of the day before. She was walking with us mostly because she didn’t yet know how to get from the meeting room to our cubicles. We’re not sure if Kaitlin is boring or if she’s resistant to bonding, but then again none of us have really cranked up our ­charm.“
 

 


Douglas Coupland (
Rheinmünster-Söllingen, 30 december  1961)

Douglas Coupland in 1992

 

Lees verder “Douglas Coupland, Rudyard Kipling, Georg von der Vring,Willy Spillebeen”

Daniil Charms, Heinrich Hart, Betty Paoli, Maurice Bedel

De Russische dichter en schrijver Daniil Charms (pseudoniem van Daniil Ivanovitsj Joevatsjov) werd geboren in  Sint-Petersburg op 30 december 1905. Zie ook mijn blog van 30 december 2007  en en ook mijn blog van 30 december 2008 en ook mijn blog van 30 december 2009.

 

A Romance 

 

He looks at me with a madman’s eyes –

It’s your house and porch I know so well.

He gives me a kiss with his crimson lips –

Our ancestors had gone to war in scales of steel.

 

He brought me a bouquet of crimson carnations –

It’s your austere face I know so well.

He asked in return for a single kiss –

Our ancestors had gone to war in scales of steel.

 

He touched me with his finger bearing a dark ring –

It is your dark ring I know so well.

Together we tumbled down on a Turkish divan –

Our ancestors had gone to war in scales of steel.

 

He looks at me with a madman’s eyes –

Dwindle away, o you stars, and fade, o you moon!

He gives me a kiss with his crimson lips –

Our ancestors had gone to war in scales of steel.

 

 

A Song 

 

We shall close our eyes,

O people! O people!

We shall open our eyes,

O warriors! O warriors!

 

Lift us up above the sea,

O angels! O angels!

Drown the enemy under the sea,

O demons! O demons!

 

We have closed our eyes,

O people! O people!

We have opened our eyes,

O warriors! O warriors!

 

Give us strength to fly over the sea,

O birds! O birds!

Give us courage to die under the sea,

O fish! O fish!

 


Daniil Charms (30 december 1905 – 2 februari 1942)

 

 

Lees verder “Daniil Charms, Heinrich Hart, Betty Paoli, Maurice Bedel”

Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook mijn blog van 21 oktober 2006  en ook mijn blog van 29 december 2007 en ook mijn blog van 29 december 2008 en ook mijn blog van 29 december 2009.

Uit: Kruistochten

“De laatste drie jaar van zijn leven woonde Willem Frederik Hermans te Etterbeek, deelgemeente van Brussel. Hij betrok er een statig herenhuis aan de Atrebatenstraat, nummer 61. De kans dat de grote Nederlandse schrijver wist dat er in diezelfde straat een Vlaamse schrijver had gewoond en was overleden – zestig jaar voordat hij zelf in 1994 Brussel verliet om in Utrecht te gaan sterven – mag klein worden geacht. Of de naam van die schrijver al iets bij hem zou hebben opgeroepen, is evenzeer twijfelachtig. Toch zou Hermans het amusant hebben gevonden, te weten dat er jarenlang dagelijks een mager mannetje, gehuld in een lange, blauwe overjas, door de straat had gelopen, steeds een boek op een paar centimeter van zijn dikke brillenglazen houdend en enkel opkijkend als het hevige gerinkel tot hem doordrong van de tram waaronder hij dreigde terecht te komen. Dat mannetje was Paul Kenis, op 28 april 1930 ingetrokken aan de Atrebatenstraat, nummer 158, en aldaar overleden in de vroege ochtend van 28 juli 1934.
Paul Kenis was verslaafd aan lezen. Al van in de vroege ochtend, wanneer hij net ontwaakt was, nam hij een boek in de hand, las er tijdens het ontbijt onverstoorbaar in voort, pauzeerde ook niet bij het snoeren van zijn veters en hield zijn lectuur vol tot hij op zijn werk arriveerde, waar hij eenieder erover aansprak. Richard Minne, die in 1920 met Paul Kenis op het ministerie van Economische Zaken werkte, schreef in In 20 lijnen (Vooruit, 20.7.1954): “Van negen tot twaalf en van twee tot vijf: formulieren en nog eens formulieren met namen, woonplaatsen en kapitaalbedragen invullen. Als ik me niet bedrieg moest dat iets te maken hebben met schadevergoedingen wegens oorlogsgebeurtenissen. Enfin soit, Kenis zat rechtover mij en middenin mijn woonplaatsen en mijn kapitaalsbedragen, viel hij soms plat uit: ‘Hebt ge dàt en dàt gelezen? … Nee? … Maar wat hebt gij dan wèl gelezen?” Zijn passie resulteerde uiteindelijk in het werk Een overzicht van de Vlaamsche letterkunde na ‘Van Nu en Straks’ (1930, De Wilde Roos-Amsterdam), dat Kenis vier jaar voor zijn dood voltooide en dat door menig literatuurkenner werd geprezen.“

Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

Lees verder “Stefan Brijs, Gilbert Adair, Paul Rudnick, William Gaddis”

Brigitte Kronauer, Carmen Sylva, Herbert Hindringer, Constantin Göttfert

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook mijn blog van 29 december 2006  en ook mijn blog van 29 december 2007 en ook mijn blog van 29 december 2008 en ook mijn blog van 29 december 2009.

 

Uit: Teufelsbrück

 

„Im EEZ, unmittelbar vor dem Zusammenstoß mit einem fremden Paar, muß ich in merkwürdiger Stimmung gewesen sein. Momentan keine Ahnung, wieviel Zeit inzwischen vergangen ist. Ich hatte auf meine Uhr gesehen. Genau sechs! Und dann auf eine männliche Schaufensterpuppe, die einen dreifarbigen Slip trug. Das lebensecht gewölbte Mittelstück grün, die gelben Seitenteile durch rote Abnäher fröhlich separiert, und mir war so traurig zumute. Ich wußte nicht, warum.

»Mein Vöglein mit dem Ringlein rot
singt Leide, Leide, Leide,
es singt dem Täublein seinen Tod
singt Leide, Lei -«
ging mir noch durch den Kopf. Da lag ich schon auf den Knien, spürte einen eindeutigen körperlichen Schmerz und hörte wie von fern:
»Zuküth, ziküth, ziküth.«
»Wie blöd, wie blöd«, wurde gleichzeitig oder in Wirklichkeit ganz in meiner Nähe geflüstert. Aber der Mann, der umständehalber mit mir auf dem Boden kniete und mich versehentlich umschlang, hatte es nicht gesagt. Er lächelte ja, ohne den Mund zu öffnen, ohne die Lider zu heben, was mich sofort aufreizte. Noch bevor ich feststellen konnte, daß wir in unseren gegenwärtigen Positionen gleich groß waren , genoß ich den Eindruck, blitzschnell, ehe er vorüber war, in den Armen eines eleganten Verbrechers gelandet zu sein. Hatte ich mir das etwa mein Leben lang gewünscht?“

 

 

Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

 

 

Lees verder “Brigitte Kronauer, Carmen Sylva, Herbert Hindringer, Constantin Göttfert”