Alfred Huggenberger, René Bazin, Julien Benda, Jean Galtier-Boissière,Thomas Gray

De Zwitserse dichter en schrijver Alfred Huggenberger werd geboren op 26 december 1867 in Bewangen nabij Bertschikon. Zie ook mijn blog van 26 december 2009. 

 

Leise Stunde

 

Was willst du mir denn sagen,

Du grüner, lachender Frühlingstag?

Die muntern Drosseln schlagen

Wie trunken nah im dunkeln Hag.

Mein Acker scheint zu träumen,

Ganz still ist’s unter den Bäumen,

Ich hör’ der leisen Stunde Schlag.

 

Sie kommt mit jedem Lenze,

Steigt auf wie ein versunken Gut,

Fern an der Kindheit Grenze

Wandl’ ich in treuer Augen Hut.

Ein Duft liegt über den Weiten,

Die heimlichen Glocken läuten:

Du hast es gut, du hast es gut!

Ich seh’ der Mutter Hände,

Verwerkt und hart – und doch so weich!

Sie müht sich ohne Ende

Und gibt und gibt und bleibt doch reich.

In Ackers Grund geborgen

Schläft ihr Segnen und Sorgen

Und macht ihn mir zum Märchenreich. 

 

 

Waldmärchen  

 

Viel liebe Wunder birgt der Wald,

Doch keins, das mich so hold betört

Wie eines Vögleins Schlummerlied,

Dem nichts den Abendfrieden stört.

 

Schon ist ihm wie ein Traum entrückt

Der laute Tag mit Glück und Not,

Leis zittert um sein Laubversteck

Der Sonne letztes, blasses Rot.

 

Und reiner, süsser quillt der Sang,

Indes gemach das Gold zerrinnt;

Die kleine Seele lauscht verzückt

Dem Märchen, das sie selber spinnt.

 

 

Alfred Huggenberger (26 december 1867 – 14 februari 1960)

 

Lees verder “Alfred Huggenberger, René Bazin, Julien Benda, Jean Galtier-Boissière,Thomas Gray”

Ernst Moritz Arndt, Johann Gaudenz von Salis-Seewis, E. D. E. N. Southworth, Jean-François de Saint-Lambert

Duitse dichter en schrijver Ernst Moritz Arndt werd op 26 december 1769 in Groß-Schoritz geboren op het eiland Rügen. Zie ook mijn blog van 26 december 2009.

Ruf zu Gott

Du, der Licht war vor meinem Tage,
Du, der Klang war vor meiner Klage
In der Gestirne Jubelgesang;
Du, dem Sonnen und Welten entrollten,
Eh’ meine Sinne fühlten und wollten,
Hilf, Herr! mir ist die Seele so bang.

Du, der Licht bist, laß es durchdringen,
Du, der Klang bist, laß es erklingen,
Hauche von oben himmlischen Wind,
Hauche den Odem ewigen Lebens,
Daß entfliehen die Schauer des Bebens –
Hilf, Gott! höre dein flehendes Kind!

Aus dem Lichtmeer nur einen Funken,
Wie ich einst ihn selig getrunken!
Aus deiner Wonne nur einen Ton! –
Und es wehen die Lüfte des Lebens,
Und es fliehn die Schauer des Bebens,
Du bist Vater, ich wieder dein Sohn. 


Ernst Moritz Arndt (26 december 1769 – 29 januari 1860)

 

Lees verder “Ernst Moritz Arndt, Johann Gaudenz von Salis-Seewis, E. D. E. N. Southworth, Jean-François de Saint-Lambert”

David Pefko

De Nederlandse schrijver David Pefko werd op 25 december 1983 geborenin Amsterdam.Hij debuteerde in Tirade en publiceerde in verschillende andere literaire tijdschriften. Op zijn website plaatst hij regelmatig nieuwe verhalen. Hij woont afwisselend in Amsterdam en Athene en werkt aan een tweede roman. In november 2009 verscheen zijn debuutroman „Levi Andreas“, die hij schreef in Griekenland nadat hij van school was gestuurd en kerstballen had ingepakt voor V&D. Levi Andreas is een roman over vluchten, leugens en bedrog. Wat slechts in kleine kring bekend is, is dat Pefko het personage Louis Nanet uit zijn duim zoog die op Facebook een geheel eigen leven leidt.

Uit: Het Voorseizoen

“Men vroeg mij voor het boekje dat u nu in uw handen houdt een begeleidende tekst te schrijven van ongeveer 490 woorden. Een soort introductie moest het zijn, een stukje waarin ik u zou vertellen hoe Het voorseizoen tot stand is gekomen. Door u deze mededeling te doen verspil ik nu al 70 woorden, maar maakt u zich geen zorgen, u heeft er straks nog ruim 130.000 van mij tegoed.

Waar het om gaat is dit: ik was ontslagen bij een allinclusive resort op het Griekse eiland Kos. De manager vond mij geen goede gastheer. Hij vond mij al helemaal geen goede ober. ‘Ga maar weg,’ zei hij met zijn handen in de lucht.

Het was tijdens het voorseizoen. De tijd waarin er vrijwel geen toeristen rondlopen en de meeste bars gesloten zijn. De mensen die je er tegenkomt zijn daar of per vergissing – ze hebben van een spetterende aanbieding gebruikgemaakt – of wonen er.

Door mijn plotse werkloosheid belandde ik in vrijwel lege bars en knoopte soms domweg gesprekken aan met geëmigreerde Engelsen en Duitsers, soms een verdwaalde Italiaan. Ze dronken veel en hun gespreksstof beperkte zich tot voetbal – waar ik niet van hou – en roddels over de bewoners van het eiland.

Op een avond wees een bargast me op een dikke kale Engelsman aan de bar. Steve scheen hij te heten. Hij was te voet gekomen, dat wist ik. Ik had hem licht gespannen en bezweet binnen zien komen en hoorde hem vertellen over de uitputtende tocht over de steile weggetjes.”


David Pefko
(Amsterdam, 25 december 1983)

Christmas Greetings 1941 (Marie Under)

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest! 

 

 

 

De geboorte van Christus, Federico Barocci, rond 1597

 

 

 

Christmas Greetings 1941

I walk the silent, Christmas-snowy path
that goes across the homeland in its suffering.
At each doorstep I would like to bend my knee:
there is no house that knows not mourning’s sting.

The spark of anger flickers in sorrow’s ashes,
the mind is hard with anger, soft with pain:
there is no way of being pure as Christmas
on this white, pure-as-Christmas lane.

Alas, to have to live such stony instants,
to carry on one’s heart a coffin lid!
Not even tears will come now any more –
that gift of mercy also died and hid.

I’m like someone rowing backwards:
eyes permanently set on past –
backwards, yes – yet reaching home at last …
my kinsmen, though, are left without a home…

I always think of those who were torn from here…
The heavens echo with the cries of their distress.
I think that we are all to blame
for what they lack – for we have food and bed!

Shyly, almost as in figurative language,
I ask without believing it can come to pass:
Can we, I wonder, ever use our minds again
for sake of joy and happiness?

Now light and darkness join each other,
towards the stars the parting day ascends.
The sunset holds the first sign of the daybreak –
It is as if, abruptly, night expands.

All things are ardent, serious and sacred,
snow’s silver leaf melts on my lashes’ flame,
I feel as though I’m rising ever further:
that star there, is it calling me by name?

And then I sense that on this day they also
are raising eyes to stars, from where I hear
a greeting from my kinsfolk, sisters, brothers,
in pain and yearning from their prison’s fear.

This is our talk and dialogue, this only,
a shining signal – oh, read, and read! –
with thousand mouths – as if within their glitter
the stars still held some warmth of breath inside.

The field of snow dividing us grows smaller:
of stars our common language is composed….
It is as if we d started out for one another,
were walking, and would soon meet on the road.

For an instant it will die away, that ‘When? When?’
forever pulsing in you in your penal plight,
and we shall meet there on that bridge in heaven,
face to face we’ll meet, this Christmas night.

 

Vertaald door Leopoldo Niilus en David McDuff

 

 

Marie Under (27 maart 1883 – 25 september 1980)


Zie voor de schrijvers van de 25e december ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

 

 

Quentin Crisp, Tununa Mercado, Sabine Kuegler, Ute Erb, Christian Geissler, Alfred Kerr

De Engelse schrijver, acteur en homoactivist Quentin Crisp werd geboren als Denis Charles Pratt op 25 december 1908 in Sutton, Surrey. Zie ook mijn blog van 25 december 2006 en ook mijn blog van 25 december 2007 en ook mijn blog van 25 december 2008 en ook mijn blog van 25 december 2009. 

 

Uit: The Bell Diaries (January 1997)

 

„As all New Yorkers know The Native has folded. With it Christopher Street, Theatre Week, and Opera Monthly are also no more. I deeply regret their demise. I used to think it so encouraging that Mr. Steele had become a kinky Lord Beaverbrooke at such an early age. It is not of course from any fault of his that his empire has collapsed, but simply because now that kinkiness has become mainstream the unique appeal of such papers as The Native has become obsolete. The “shocking” things it said can now be read in The New York Times, The Wall Street Journal and other respectable daily papers.
Finding myself an orphan, so to speak, I have been instructed by a Mr. Bell to write my diary on Internet. Mr. Bell is employed by — or possibly owns — the brewery in Perth, Scotland, which has adopted the ruse of producing a whisky with my name and my photograph on the label, in an attempt to win the “gay” liquor market of the world. This new enlarged readership of my humble diary alters irrevocably the rather parochial (if it is possible to think of Manhattan as a parish) nature of my diary. What I asked myself could I possibly write that would amuse and inform the whole world?
To start in a small way, I have seen a play called Making Porn to which I was taken by a young man my agent calls “my millionaire”. It contains inevitably a lot of well-endowed young men simulating various sex acts, the sight of which I was prepared to greet with a puritanical yawn when a plot emerged. The hero, a man called “Blue Blake” (I think) has a girlfriend (Joanna Keylock) to whom he has represented the films in which he stars as “educational.” She is suspicious and demands to see one of them being made. The experience tells her that her lover and his outstanding equipment are the essential ingredients of the film.“

 

 

Quentin Crisp (25 december 1908 – 21 november 1999)

 

Lees verder “Quentin Crisp, Tununa Mercado, Sabine Kuegler, Ute Erb, Christian Geissler, Alfred Kerr”

Friedrich Wilhelm Weber, Dorothy Wordsworth, Carlos Castaneda, William Collins, Gerhard Holtz-Baumert

De Duitse schrijver Friedrich Wilhelm Weber werd geboren op 25 december 1813 in Althausen. Zie ook mijn blog van 25 december 2006 en ook mijn blog van 25 december 2008 en ook mijn blog van 25 december 2009.

 

Abendläuten

 

Der Klausner hat sein Werk vollbracht,

Sein Glöcklein läutet: Gute Nacht;

      Ave Maria, Amen!

 

Und wie er betet, wie er sinnt,

Fortsäuselt es im Abendwind:

      Ave Maria, Amen!

 

Es säuselt durch den stillen Wald,

Und fern im Grund die Antwort schallt:

      Ave Maria, Amen!

 

Es singt und klingt von Tal zu Tal,

Von Dorf zu Dorf vielhundertmal:

      Ave Maria, Amen!

 

Und weiter über Stadt und Strom,

Vom niedern Turm, vom hohen Dom:

      Ave Maria, Amen!

 

Und wie die Sonne westwärts zieht,

Durch Land und Meer erklingt das Lied:

      Ave Maria, Amen!

 

Es folgt ihr nach von Ort zu Ort,

Ins Abendland und immerfort:

      Ave Maria, Amen!

 

Es läutet um das Erdenrund

Zu jeder Zeit, zu jeder Stund‘:

      Ave Maria, Amen!

 

Es läutet um die weite Welt

Und schwingt sich auf zum Himmelszelt:

      Ave Maria, Amen!

 

Der Stern, der sich dem Sterne naht,

Er ruft ihm zu seinem Pfad:

      Ave Maria, Amen!

 

Und in der Sphären Lobgesang

Erschallt der Gruß mit hellem Klang:

      Ave Maria, Amen!

 

Die Engel all an Gottes Thron,

Sie singen zu der Harfe Ton:

      Ave Maria, Amen!

 

Und all der Sel’gen lichte Reih’n;

Sie neigen sich und stimmen ein:

      Ave Maria, Amen!

 

So klingt es fort durch Raum und Zeit

Und klingt in alle Ewigkeit:

      Ave Maria, Amen!

 

Der Klausner hat sein Werk vollbracht,

Das Glöcklein läutet: gute Nacht;

      Ave Maria, Amen!

 

 

Friedrich Wilhelm Weber (25 december 1813 – 5 april 1894) 

Geboortehuis in Alhausen, nu Friedrich-Wilhelm-Weber-Museum

 

 

Lees verder “Friedrich Wilhelm Weber, Dorothy Wordsworth, Carlos Castaneda, William Collins, Gerhard Holtz-Baumert”

Am Weihnachtsabend (Maximilian von Schenkendorf)

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 

 

 
De aanbidding van de herders, Esteban Murillo (1617 – 1682)

 

Am Weihnachtsabend

Aachen 1814.

 

Willkommen, trautes Dämmerlicht!

Willkommen, Mondenschein!

Ihr bleibt getreu, verlaßt mich nicht,

Sonst bin ich ganz allein.

 

»Wie magst du klagen undankbar,

Und merkst nicht was geschieht,

Und grüßest nicht das Friedensjahr,

Das heute frisch erblüht?

 

Es ist ja frohe Weihnachtszeit,

Engleins- und Kindleins Lust;

Verbanne Streit und Herzeleid

Nur schnell aus deiner Brust.«

 

Das ist es ja, das ist es ja,

Das einzig, was mich quält;

Wol denk ich, was vordem geschah

Und was mir heute fehlt.

 

Nicht mag ich zu dem hellen Stern,

Nicht auf zum Himmel schau’n,

Es ziehet mich in weite Fern’

Wol fort nach andern Au’n.

 

Zu meinem Hof, zu meinem Haus,

Zu ihr, der keine gleicht,

Die Gabe mir und Blumenstrauß

Zum Feste sonst gereicht.

 

O Hausfrau, schön und fromm und mild,

Die jede Tugend schmückt,

Und du, mein Muttergottesbild,

Nach dem sie sinnend blickt,

 

Und du, viel süßes, liebes Kind,

Das uns der Herr geschenkt,

Das, wie die Mutter still gesinnt,

Des fernen Wand’rers denkt.

 

Ich grüß euch, ihr geliebten Drei,

Dich grüß ich, kleine Welt,

In der mein Herz und meine Treu

Sich gar zu wohl gefällt.

 

Wie krank ich bin und einsam hier,

Mir träumt vom Wiedersehn,

Von unserm Haus, – da wollen wir

Noch manches Fest begehn.

 

Willkommen, süße Weihnachtslust,

O wunderbarer Schein!

Vom Himmel zeuch in meine Brust

Und nimm sie gänzlich ein.

 

 

 

Maximilian von Schenkendorf (11 december 1783 – 11 december 1817)

 

Zie voor de schrijvers van de 24e december ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

Angelika Schrobsdorff, Karel Glastra van Loon, Dana Gioia, Henriette Roland Holst

De Duitse schrijfster Angelika Schrobsdorff werd geboren op 24 december 1927 in Freiburg im Breisgau. Zie ook mijn blog van 24 december 2008 en ook mijn blog van 24 december 2009.

 

Uit: Wenn ich dich je vergesse, oh Jerusalem . . .

 

“Es begann alles so hoffnungsvoll. Viele neue Hotels wurden gebaut, eins häßlich-pompöser als das andere, Straßen wurden verbreitert und frisch asphaltiert, Plakate an allen Ecken und Enden angebracht: »Jerusalem 2000«.

Dabei war Jerusalem eine rein jüdische Stadt – wie immer wieder unter Beweis gestellt wird –, nach jüdischem Kalender nicht zwei-, sondern fünftausendsiebenhundertsechzig Jahre alt. Aber man richtete sich in diesem Fall eben nach der christlichen Zeitrechnung, denn die Christen würden das Geld bringen, in den häßlich-pompösen Hotels wohnen und in die Restaurants gehen, in denen die schon vorher unverschämten Preise rasch noch um ein Weiteres in die Höhe schossen.

In Bethlehem, wo sich die Festlichkeiten konzentrieren sollten, Feuerwerk abgeschossen, 2000 weiße Tauben gen Himmel geschickt, Chöre singen und Arafat eintreffen würden, herrschte Chaos. Auch dort wurde gebaut, renoviert und verschönert. Die seit Jahrzehnten nicht mehr ausgebesserte Hauptstraße in ihrer ganzen Länge und der große Platz vor der Geburtskirche, den man bis dahin als Park- platz für zahllose Autos und Busse mißbraucht hatte, waren aufgerissen worden, damit sie sich am Stichtag in neuem Glanz präsentieren könnten. Aber dieser Moment schien noch sehr weit, und verfrühte, verstörte Besucher mußten sich durch dröhnende Baumaschinen, Staubwolken und Geröll ihren Weg bahnen.

»Bethlehem 2000 welcomes you«, hieß es auf einem Transparent am Ortseingang. Euphemia, meine christlich-palästinensische Putzfrau, die mich seit siebzehn Jahren, trotz Intifada und Golfkrieg, Straßen- und Ausgangssperren, nicht einen Tag versetzt hat,war sich der großen Stunde des »Heiligen Landes« gewiß: »Sechs Millionen werden kommen«, kreischte sie beglückt, »sechs Millionen Pilger und Touristen aus der ganzen Welt, Americans and Russians, Clinton und . . .«, der Name des russischen Staatschefs fiel ihr nicht ein.

»Wie kommst du auf sechs Millionen?« fragte ich argwöhnisch. Sollte diese ominöse Zahl bis in die palästinensischen Gebiete gedrungen sein und dort als Maßstab freudiger Ereignisse gelten?”

 

 

Angelika Schrobsdorff  (Freiburg im Breisgau, 24 december 1927)

 

 

Lees verder “Angelika Schrobsdorff, Karel Glastra van Loon, Dana Gioia, Henriette Roland Holst”

Adam Mickiewicz, Tevfik Fikret, Stephenie Meyer, Dominique Manotti

De Poolse dichter Adam Mickiewicz werd geboren op 24 december 1798 in Zaosie, nabij Nowogródek. Zie ook mijn blog van 24 december 2006 en ook mijn blog van 24 december 2008 en ook mijn blog van 24 december 2009.

 

The Crossing

 

Monsters merge and welter through the water’s mounting
Din. All hands, stand fast! A sailor sprints aloft,
Hangs, swelling spider-like, among invisible nets,
Surveys his slowly undulating snares, and waits.

 

The wind! The ship’s a steed that champs and shies, breaks loose,
And lunges out upon the blizzard-white sea. It heaves
Its neck; it plunges, trampling waves; it cleaves the clouds
And scours the sky; it sweeps up winds beneath its wings.

 

My spirit like the swaying mast, plays in the stormy sky,
And like the swelling sails ahead, imagination fills,
Till suddenly I too cry out with the madly shouting crew.

 

With arms outspread I fall upon the plunging boards and feel
It is my breast that gives the ship new burst of speed,
And know, happy and light at last, what is a bird.

 

 

Vertaald door Richard A. Gregg

 

 

 

Baktschi Serai by Night

 

From out the mosques the pious wend their way;

Muezzin voices tremble through the night;

Within the sky the pallid King of Light

Wraps silvered ermine round him while he may,

 

And Heaven’s harem greets its star array.

One lone white cloud rests in the azure height–

A veiled court lady in some sorrow’s plight–

Whom cruel love and day have cast away.

 

The mosques stand there; and here tall cypress trees;

There–mountains, towering, black as demons frown,

Which Lucifer in rage from God cast down.

 

Like sword blades lightning flickers over these,

And on an Arab steed the wild Khan rides

Who goes to Baktschi Serai which night bides.

 


Vertaald door Edna Worthley Underwood 

 


Adam Mickiewicz (24 december 1798 – 26 november 1855)
 

Monument in Opole

 

Lees verder “Adam Mickiewicz, Tevfik Fikret, Stephenie Meyer, Dominique Manotti”

Matthew Arnold

 

De Engelse dichter en cultuurcriticus Matthew Arnold werd geboren op 24 december 1822 in Laleham, Middlesex. Hij bezocht vanaf 1837 de Rugby School en studeerde vervolgens aan de universiteit van Oxford. Met zijn vroege poëzie won hij een aantal prijzen. In Oxford was hij bevriend met de latere katholieke kardinaal John Henry Newman. Vroeg gaf hij blijk van zijn enthousiasme voor de Franse cultuur, vrij ongewoon voor een Brit deze tijd. Arnold studeerde in 1844 af. Vanaf 1847 was hij prive-secretaris van Lord Lansdowne, een invloedrijk politicus. 1851 Arnold trouwde met Frances Lucy Wightman, dochter van een rechter. Door de bemiddeling van Lansdowne in hetzelfde jaar kreeg hij een baan als een school-inspecteur. Uit hoofde van zijn beroep reisde Arnold in de daaropvolgende jaren veel, bezocht Frankrijk, Nederland, Zwitserland en Duitsland. In 1849 Matthew publiceerde Arnold zijn eerste dichtbundel, in 1852 volgde met “Empedocles on Etna,” de tweede bundel. Pas vanaf 1853 publiceerde hij poëzie onder zijn echte naamIn 1857 werd Arnold hoogleraar literatuur in zijn geliefde Oxford. Hij was een van de eerste die zijn colleges niet in het Latijn gaf. Uit zijn lezingen kwamen de boeken „On Translating Homer“ (1861, 1862) en „On the Study of Celtic Literature“ (1867) voort. Een belangrijke bijdrage aan een nieuwe vorm van culturele kritiek werden zijn werken „Essays in Criticism“ (1865) en „Culture and Anarchy“ (1869).

Dover Beach

The sea is calm tonight.
The tide is full, the moon lies fair
Upon the straits; on the French coast the light
Gleams and is gone; the cliffs of England stand,
Glimmering and vast, out in the tranquil bay.
Come to the window, sweet is the night-air!
Only, from the long line of spray
Where the sea meets the moon-blanched land,
Listen! you hear the grating roar
Of pebbles which the waves draw back, and fling,
At their return, up the high strand,
Begin, and cease, and then again begin,
With tremulous cadence slow, and bring
The eternal note of sadness in.

Sophocles long ago
Heard it on the Ægean, and it brought
Into his mind the turbid ebb and flow
Of human misery; we
Find also in the sound a thought,
Hearing it by this distant northern sea.

The Sea of Faith
Was once, too, at the full, and round earth’s shore
Lay like the folds of a bright girdle furled.
But now I only hear
Its melancholy, long, withdrawing roar,
Retreating, to the breath
Of the night-wind, down the vast edges drear
And naked shingles of the world.

Ah, love, let us be true
To one another! for the world, which seems
To lie before us like a land of dreams,
So various, so beautiful, so new,
Hath really neither joy, nor love, nor light,
Nor certitude, nor peace, nor help for pain;
And we are here as on a darkling plain
Swept with confused alarms of struggle and flight,
Where ignorant armies clash by night.

 


Matthew Arnold (24 december 1822 – 15 april 1888
)
Portret door George Frederick Watts, 1880