Sterfbed (Jean Pierre Rawie), Dolce far niente, Romenu

 

Dolce far niente

 

 
Boten aankomend bij de haven door Nicolaas Riegen, 19e eeuw

 

Sterfbed

Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud,
voel ik de botten door zijn huid heen steken.
Ik zoek naar woorden maar hij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd.

Dus schud ik kussens en verschik de deken,
waar hij met krachteloze hand in klauwt;
ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud,
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.

Wij volgen éen voor éen hetzelfde pad,
en worden met dezelfde maat gemeten;
ik zie mijzelf nu in zijn bed gezeten

zoals hij bij zijn eigen vader zat:
straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten
hoe machteloos ik hem heb liefgehad.

 

 
Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 20 april 1951)
Scheveningen bij zonsondergang

 

Zie voor meer schrijvers van de 22e mei ook mijn blog van 22 mei 2018. eveneens mijn blog van 22 mei 2017.