De Nederlandse dichter en criticus Ad Zuiderent werd geboren in ’s-Gravendeel op 28 mei 1944. Zie ook alle tags voor Ad Zuiderent op dit blog.
Muziek bij het werk
De naald blijft steken in de groef, maar mijn
gedachten draaien op dit leeg papier
rond wat daarboven hangt in een rood lint
– van welk oudjaar alweer daterend
je handgebaar dat geuren veiligstelde:
kruidnagels in een sinaasappelschil –
met stof op stekels in een sterk gekrompen bast.
Daarom houd ik deze herinnering nu hoog
in de warmte van het lamplicht, en ruik ik
bisschopswijn, waar hij misschien in lag,
toen wij die dronken en de tijd gedachten.
Wellicht is de bureaulamp sterk genoeg
voor neus en oog, de deuren van geheugen:
een beeld van handeling komt op papier,
de zwakke schaduw van een bol, die is
als woorden op een plaat die draaien blijft
en in gedachten tikt: muziek. Zo ben ik rond.
De glanzende kiemcel
Voor ’t eerst dit jaar zijn er geen winternevels,
we gaan naar Frankendael. Je bent daar als
een boom in dood seizoen; het leven valt
nog niet te zien, je jas weerkaatst de zon.
Vlak bij me hangt de lucht van nog geen voorjaar,
vlak naast me loopt in laars en broek je been,
vlak voor me op het grindpad valt je schaduw,
maar ik spring er nog ontwijkend overheen.
Portret van de kunstenaar als een fatale vrouw
De schoenen liggen op de vloer, mijn hand
omhelst het glas, dat ik niet gooien mag.
Hier heb ik op gewacht: sta boven mij,
maak het gebaar van handen in mijn haar.
Ik wil wel delen wat ik niet omvatten kan,
de woorden wanhoop, man, aanduiding van:
je staat wel met je handen in mijn haar;
maar ’t glas zweeft snel omhoog. Vergeet het maar.
De Amerikaanse dichteres Linda Pastan werd geboren op 27 mei 1932 in New York. Zie ook alle tags voor Linda Pastan op dit blog.
Een nieuwe dichter
Een nieuwe dichter vinden
is als het vinden van een nieuwe wilde bloem
in het bos. Je ziet de naam
niet in de bloemenboeken, en
niemand die je het vertelt gelooft
in de rare kleur of de manier waarop
de bladeren groeien in gespreide rijen
over de hele lengte van de pagina. Eigenlijk
ruikt de hele pagina naar gemorste
rode wijn en de mufheid van de zee
op een mistige dag – de geur van waarheid
en van liegen.
En de woorden zijn zo bekend,
zo vreemd nieuw, woorden
die je bijna zelf schreef, als er maar
in je dromen een potlood was geweest
of een pen of zelfs een penseel,
als er maar een bloem was geweest.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 28e mei ook mijn blog van 28 mei 2019 en ook mijn blog van 28 mei 2017 deel 2 en ook mijn blog van 28 mei 2016.