Maand: augustus 2020

Heidi Koren

De Nederlandse dichteres Heidi Koren werd geboren op 4 augustus 1975 in Raalte. Zij debuteerde in 2015 met de poëziebundel “Gedachten over een mogelijk einde” bij Uitgeverij Voetnoot (Antwerpen). In 2018 studeerde ze af aan de Schrijversvakschool Amsterdam met haar eerste roman “Hawaï 2000.” Koren publiceert regelmatig in Literair Tijdschrift Extaze. Ook verschenen haar gedichten in Het Liegend Konijn, Mag ik je Aandacht en Poëziepuntgl. Daarnaast treedt zij geregeld op als interviewer, presentator of organisator tijdens literaire evenementen en verzorgt ze schrijflessen voor jong en oud. Ze schrijft blogs, columns, posts, feed, verhalen en gedichten. In opdracht en voor zichzelf.

Wij (twee)

Bij @DennisV88 aten ze nog vlees, voedden hun kinderen met
e-nummers en lieten vrijwel nooit
hun honden loslopen in het bos.
Wij zagen die van tweeënvijftig weigeren het kinderzitje dubbel
vast te maken, alleen omdat ze haast had om naar haar werk te gaan.
Echte liefde gaat door een helm, gordel, gps-tracker.
Waar ben je als SOS-mama-help-me binnenkomt?

Hier wonen er ook die rechts stemmen en dat ontkennen op de
buurtbarbecue en alleen in gesprek hun afval scheiden.

Linda repostte tenminste oproepen om bootvluchtelingen in huis te halen,
deelde plaatjes van aangespoelde kinderen en blauw geslagen vrouwen op
zowel Facebook als Instagram en wist tenminste nog echte tranen te laten
bij het journaal. Het jongetje hangt bij hun in posterformaat op het toilet.

 

Winterslaap

(twee)

Ze komen je niet bezoeken al zeggen ze iedere dag: morgen.
Morgen, morgen, net zo vaak tot je besluit liever hen te laten dan het woord.
Zonder morgen kom je geen steek vooruit.
Zij zijn al vaker vervangbaar gebleken.

Je sluit de luiken in de hoop dat de zomer
nu begrijpt dat het tijd is om te gaan. Een laatste
punt van discussie heb je nog met de kleine bosdieren
die hun bed hebben opgemaakt in de houtstapels naast de kachel.

Je laat het erbij. Soms word je ’s nachts wakker van
het geschuifel van voetjes in de woonkamer of
op het dak, maar vaker van de letters die zich vastzetten in je hoofd
en een woord maken, een zin vormen, een verhaal blijken.

Je moet eruit om het vuur op te stoken.

 

Heidi Koren (Raalte, 4 augustus 1975)

Marica Bodrozić

De Duitse dichteres en schrijfster Marica Bodrozić werd geboren op 3 augustus 1973 in Zadvarje in het toenmalige Joegoslavië. Zie ook alle tags voor Marica Bodrozić op dit blog.

 

EIN KOLIBRI KAM UNVERWANDELT
in die Gattung der Träume hinein,
sah sich um, sah die dort vorhandenen
Menschen, malte seine Flügel blau und sagte
zu den Zweibeinigen: ich bin der Himmel.
Die Farbe sprach dafür.
Aber die Leute hatten keine Beweise.
Also schwiegen sie feige um die Schönheit
herum, gaben vor, Diplomatie zu betreiben.
Sie rechneten, betrieben Kalkulation
und teilten am Ende dem Kolibri mit,
man habe beschlossen, Farbe,
das sei Illusion. Der Vogel staunte,
er lernte das Staunen unvermittelt
von den Menschen, flog zu den lila Blüten,
setzte sich hin und packte sein Zauberbuch aus.
Dann blätterte er einige Mal hin und her,
verwandelte sich in einen Schmetterling,
malte seine Flügel blau und sagte
zu den Menschen: ich bin der Himmel.
Die Farbe sprach dafür.
Aber die neuen Kinder hatten keine Träume mehr.
Sie nahmen das sprechende Wunder
zwischen die Finger. Und erst der Staub
rief sie ins Staunen. Der Schmetterling
wurde unterdessen gelb, flog in die Urgegend
der Bilder, ruhte auf den reifenden Zitronen,
wurde ein Kolibri, kam unverwandelt
in die Gattung der Träume hinein,
sah sich um, sah die dort vorhandenen
Menschen, und hatte Geduld.

 

EEN KOLIBRIE KWAM ONVERANDERD
het genre van de dromen binnen,
keek om zich heen, zag de daar aanwezige
mensen, schilderde zijn vleugels blauw en zei
tegen de tweevoeters: ik ben de hemel.
De kleur sprak ervoor.
Maar de mensen hadden geen bewijs.
Dus zwegen ze laf om de schoonheid
heen, deden alsof ze diplomatie bedreven.
Ze maakten berekeningen en calculeerden
en deelden uiteindelijk aan de kolibrie mee
dat men besloten had dat kleur,
een illusie is. De vogel was verbaasd,
hij leerde plotseling verbaasd te staan
van de mensen, vloog naar de paarse bloemen,
ging zitten en pakte zijn magische boek uit.
Toen bladerde hij een paar keer heen en weer,
veranderde zichzelf in een vlinder,
schilderde zijn vleugels blauw en zei
tegen de mensen: ik ben de hemel.
De kleur sprak ervoor.
Maar de nieuwe kinderen hadden geen dromen meer.
Ze namen het pratende wonder
tussen de vingers. En pas het stof
wekte hun verbazing. De vlinder
werd ondertussen geel, vloog naar het oergebied
van de schilderijen, rustte op de rijpende citroenen,
werd een kolibrie, kwam onveranderd
het genre van de dromen binnen,
keek om zich heen, zag de daar aanwezige
mensen, en had geduld.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Marica Bodrozić (Zadvarje, 3 augustus 1973)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e augustus ook mijn blog van 3 augustus 2018 en ook mijn blog van 3 augustus 2016 en mijn blog van 3 augustus 2015 en eveneens van 3 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

James Baldwin

De Amerikaanse schrijver James Baldwin werd op 2 augustus 1924 in Harlem, New York, geboren. Zie ook alle tags voor James Baldwin op dit blog.

Uit: Letter from a Region in My Mind

“Yet there was something deeper than these changes, and less definable, that frightened me. It was real in both the boys and the girls, but it was, somehow, more vivid in the boys. In the case of the girls, one watched them turning into matrons before they had become women. They began to manifest a curious and really rather terrifying single-mindedness. It is hard to say exactly how this was conveyed: something implacable in the set of the lips, something farseeing (seeing what?) in the eyes, some new and crushing determination in the walk, something peremptory in the voice. They did not tease us, the boys, any more; they reprimanded us sharply, saying, “You better be thinking about your soul!” For the girls also saw the evidence on the Avenue, knew what the price would be, for them, of one misstep, knew that they had to be protected and that we were the only protection there was. They understood that they must act as God’s decoys, saving the souls of the boys for Jesus and binding the bodies of the boys in marriage. For this was the beginning of our burning time, and “It is better,” said St. Paul—who elsewhere, with a most unusual and stunning exactness, described himself as a “wretched man”—“to marry than to burn.” And I began to feel in the boys a curious, wary, bewildered despair, as though they were now settling in for the long, hard winter of life. I did not know then what it was that I was reacting to; I put it to myself that they were letting themselves go. In the same way that the girls were destined to gain as much weight as their mothers, the boys, it was clear, would rise no higher than their fathers. School began to reveal itself, therefore, as a child’s game that one could not win, and boys dropped out of school and went to work. My father wanted me to do the same. I refused, even though I no longer had any illusions about what an education could do for me; I had already encountered too many college-graduate handymen. My friends were now “downtown,” busy, as they put it, “fighting the man.” They began to care less about the way they looked, the way they dressed, the things they did; presently, one found them in twos and threes and fours, in a hallway, sharing a jug of wine or a bottle of whiskey, talking, cursing, fighting, sometimes weeping: lost, and unable to say what it was that oppressed them, except that they knew it was “the man”—the white man. And there seemed to be no way whatever to remove this cloud that stood between them and the sun, between them and love and life and power, between them and whatever it was that they wanted. One did not have to be very bright to realize how little one could do to change one’s situation; one did not have to be abnormally sensitive to be worn down to a cutting edge by the incessant and gratuitous humiliation and danger one encountered every working day, all day long.”

 

James Baldwin (2 augustus 1924 – 1 december 1987)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e augustus ook mijn blog van 2 augustus 2018 en ook mijn blog van 2 augustus 2017 en ook mijn blog van 2 augustus 2011 deel 2.

Gerrit Krol, Alfred Tennyson

De Nederlandse dichter en schrijver Gerrit Krol werd geboren op 1 augustus 1943 in Groningen. Zie ook alle tags voor Gerrit Krol op dit blog.

Uit: Over de aandoeningen der ziel

“Over onze tekortkomingen. Want niemand schiet meer tekort dan wij – wij zijn niet groter. Als wij groter waren, konden we meer zien, en als we meer konden zien, konden we meer denken, en meer zien.
Op de markt staat een machine. Wie daarin kruipt ziet de toekomst, maar als hij er uit kruipt is hij die toekomst weer vergeten. Hij kan niemand vertellen wat hij heeft gezien. Daarom moet er een machine zijn voor twee personen, zodat deze elkaar hun ervaringen kunnen mededelen, maar daardoor zal, zoals te begrijpen is, hun eenzaamheid nog groter zijn want, terug op de wereld, hebben ze slechts elkaar om zich mede te delen en wát ze ons ook vertellen, hun belevenissen zijn de onze niet. Ze kunnen niets laten zien en met al hun geestdrift blijven ze ernstig in gebreke. Daarentegen, als ze maar iets meegenomen hadden, een kijkglas, een beroet glaasje om door te kijken en een object, waar iedereen naar kon kijken, dan konden wij, zij het door een zwart glaasje, allen hetzelfde zien. Want wanneer wij zodra wij met elkaar spreken, hetzelfde bedoelen, schieten wij niet meer tekort, maar nu schieten wij te kort.
Er zijn drie ruimtes, of vier, maar hoofdzakelijk drie. Drie ruimtes. De eerste ruimte wordt opgevuld door de dingen om ons heen. Deze dingen zijn voor allen hetzelfde. De tweede ruimte wordt opgevuld door hetgeen in ons is. Dit is voor elk van ons verschillend. De derde ruimte bestaat uit de woorden waarmee wij deze verschillende dingen aan elkaar gelijk stellen, zodat wij elkaar verstaan. De vierde ruimte is de ruimte die bestaat uit de dingen die zowel om ons heen zijn als in ons: onze waarnemingen. En de vijfde ruimte is gelijk aan de vierde, maar bestaat slechts uit woorden.
Er is een ruimte, die je ruimte 4a kunt noemen: je waarnemingen, maar niet die van nu, – die van gisteren. Deze ruimte heet de geest. Het zijn de gedachten. Iedereen heeft een eigen geest en zijn eigen gedachten. Deze gedachten, van jou en mij, hebben dus niets met elkaar gemeen dan de naam die we er aan geven.
Een gedachte waar we zelf deel van uitmaken, is een gevoel. Het gevoel van jou en het gevoel van mij, hebben niets gemeen, ook niet het woord dat we ervoor gebruiken, want hij bedoelt jezelf en ik bedoel mij. Je hoeft daarover dus niets tegen mij te zeggen.”

 

Gerrit Krol (1 augustus 1934 – 24 november 2013)

 

De Engelse dichter Alfred, Lord Tennyson werd geboren op 6 augustus 1809 in Somersby, Lincolnshire, England. Zie ook alle tags voor Alfred Tennyson op dit blog.

 

Uit: In Memoriam

Blijf bij mij als mijn lamp laag staat,
Als ’t bloed stokt, elke zenuw prikt
En tintelt, als het hart haast stikt,
En ’s Levens raderwerk traag gaat.

Blijf bij mij als ’t zintuigelijk lijf
Door folterpijn van hoop ontbloot is,
De Tijd een stof strooiend despoot is,
Het Leven een vuurspuwend wijf.

Blijf bij mij als ’t geloof droog staat,
De mens een herfstvlieg is, gedoemd,
Die eitjes legt, en steekt, en zoemt,
Zijn nietige cel weeft, en vergaat.

Blijf bij mij in mijn stervenstijd,
Wijs mij het eind van ’t menselijk streven,
En aan de duistere rand van ’t leven
De dageraad der eeuwigheid.

 

Vertaald door Rudy Bremer

 

Alfred Tennyson (6 augustus 1809 – 6 oktober 1892) Portret door George Frederic Watts, 1863-1864

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e augustus ook mijn blog van 1 augustus 2019 en ook mijn blog van 1 augustus 2017 en ook mijn blog van 1 augustus 2011 deel 3.

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 1 augustus 2017.

De Amerikaanse dichter en advocaat Francis Scott Key werd geboren op de plantage Terra Rubra bij Frederick (Maryland) op 1 augustus 1779.