De Duitse dichter en schrijver Kurt Drawert werd geboren op 15 maart 1956 in Henningsdorf. Zie ook alle tags voor Kurt Drawert op dit blog.
Uit: Schreiben
„Bei Lacan habe ich einen Satz gefunden, der mein Anliegen, über das Schreiben zu schreiben, fast buchstäblich zum Ausdruck bringt: «Liebe ist, wenn man gibt, was man nicht hat.» Dieser Satz bezeichnet ein Paradoxon und ist zugleich eine Aufforderung, es anzuerkennen und sich einzulassen darauf. Mit anderen Worten: Das Unmögliche zu verschenken, ist das Mögliche dessen, der liebt. Wie nun ließe sich besser erklären, worum es mir in diesem Buch geht – nur eben bezogen auf die Literatur, die genau dort ihren Platz hat, wo sie etwas dauerhaft Abwesendes mit Sprache durchdringt und damit auch vorstellbar macht. Mein Text zu diesem schier unendlichen Thema bewegt sich in Form einer Terzine. Das hat sich aus dem Material so ergeben. Die Motive, die sich wiederholen, sind jedoch nie Wiederholung an sich, sondern Übergänge in einen anderen, neuen Verlauf. Genau das regelt die Terzine auch: sie kehrt in ihrer Verpflichtung zum Reim immer auf den zweiten Vers der letzten Strophe zurück, um dann zwei Verse vor-anzukommen. Ihre Langsamkeit wird so zur Genauigkeit des Denkens, das seinen Abschluss oft erst in einer Parallelfigur findet. Das gefällt mir gut. Ebenso gefällt mir, mich in Begriffen zu bewegen, die schon festgelegt und eingeführt sind. Es erspart Zeit. Außerdem sind sie aus ihren jeweiligen Denksystemen nicht beliebig und ohne Verlust an Verständlichkeit und Sinn herauszulösen. Ich werde sie, wo ich sie als bekannt nicht voraussetzen darf, erläutern, zumal ihre Verwendungen auch in der enzyklopädischen Literatur nicht einheitlich geregelt sind und entsprechend kommentiert werden sollten. Die Markierung ( *) hinter dem betreffenden Wort signalisiert den Kommentar, der sich im Wortregister am Ende des Buches befindet. Dabei erhebe ich keinen Anspruch auf Geltung und möchte nur, dass ich so verstanden werde, wie ich verstanden habe, was ich erzähle. Und nun danke ich allen, die sich mit mir auf einen Weg begeben, der genaugenommen nirgendwo hinführt und schön allein dadurch ist, dass es ihn gibt.“
Kurt Drawert (Henningsdorf, 15 maart 1956)
De Duitse schrijver, tekenaar en karikaturist Gerhard Seyfried werd geboren op 15 maart 1948 in München. Zie ook alle tags voor Gerhard Seyfried op dit blog.
Uit: Verdammte Deutsche!
»Eben. Nun, gestern war ich zum Vortrag bei Tirpitz bestellt und mußte mir Vorwürfe anhören, weil wir so wenig Nachrichten aus England liefern. Die Aufklärung dort muß unbedingt forciert werden, sagt mir sein Stabschef. Im Gegensatz zum Generalstab ist die Exzellenz der Ansicht, daß im Konfliktfall Großbritannien in die Reihe möglicher Gegner aufrückt.«
»Aha. Mal wieder eine Strategieänderung«, bemerkt Steinhauer.
»Tja. Wir sollen uns weniger um die Flotten der Franzosen und Russen kümmern, sondern uns auf die Royal Navy konzentrieren. Hab die Exzellenz auf unseren chronischen Geldmangel hingewiesen und immerhin erreicht, daß man uns den Jahresetat um zehntausend Mark aufstockt.«
Steinhauer zuckt die Achseln. »Ein Tropfen auf den heißen Stein.«
Er weiß, daß N zuwenig Agenten in England hat. Eigentlich so gut wie keine. Die wenigen Spione, die sie dorthin geschickt haben, haben sich bisher allesamt als untauglich erwiesen. Ein paar dieser Männer waren im Gefängnis rekrutiert worden, gegen Straferlaß, um Geld zu sparen. Betrüger und Hochstapler, ja, aber man hoffte, die wären besonders gewieft und risikobereit. Doch was diese Leute lieferten, wenn überhaupt, war entweder unbrauchbar oder unglaubwürdig. Die wichtigsten Nachrichtenquellen der Abteilung für die zweiwöchentlichen Berichte an die Admiralität waren immer noch die britischen Zeitungen.
Unter dem Mützenschirm zieht der Kapitän die Brauen zusammen. »Und zum Abschied überreichte man mir einen Wunschzettel, mit dem dezenten Hinweis ›binnen Jahresfrist‹.«
»Was steht denn ganz oben auf der allerhöchsten Wunschliste, wenn ich fragen darf, Herr Kapitän?«
Der Offizier sieht sich um, ob niemand zuhören kann, aber sie sind ganz allein auf dieser Straßenseite. Trotzdem dämpft er seine Stimme: »An erster Stelle Rosyth am Firth of Forth.“
Gerhard Seyfried (München, 15 maart 1948)
Hier in 2004
De Vlaamse dichter, schrijver en kunstschilder Louis Paul Boon werd geboren in Aalst op 15 maart 1912. Zie ook alle tags voor Louis Paul Boon op dit blog.
Uit: De kapellekensbaan
“Ge ziet van uit uw open zolderraam hoe het niemandsbos in het rood wordt geverfd door de zakkende zon, en hoort hoe het droefgeestig schaap van mossieu colson van tminnesterie nog een laatste keer blaat vooraleer het achter de knarsende staldeur verdwijnt: en dan schuift ge uw pampierderij opzij en stapt de trappen af, juist als de kantieke schoolmeester de deur openduwt en samen met zijn schone vrouw lucette een beetje van die late rode zon binnenlaat. En al kantiek schoolmeesterachtig met het hoofd schuddend hoort ge hem zeggen: naar het mij toeschijnt hebt ge daar boven op uw zolder over uw papieren gebogen gehangen om over onze wereld-van-vandaag te schrijven, en ik die al zoveel boeken mis-verstaan heb, weet dat al wat er te zeggen valt reeds gezegd is geweest, ik spreek nog alleens niet van de prediker, van de faustmaker of de waanzinnige hamletspeler… neen onderbreek mij niet, want ik heb dat niet graag, maar zult gij daar op uw zolder groter wijsheid vergaren dan laotse, of kunt gij surrealistisch-erotisch-debieler doen dan het de zangen van maldoror zijn? zult gij de menselijke diepten en hoogten dieper en hoger doorpeilen dan in de demonen van de gebroeders karamazof, zult gij de tijd buiten tijd en ruimte razender achternajagen dan proust, of zult gij het leven binnen tijd en ruimte hardnekkiger geselen dan in de voyage au bout de la nuit? weet gij de ontspoorde mens-in-een-scheve-maatschappij beter in zijn juiste verhouding van levend en denkend dier te plaatsen dan de minnaar van lady chatterley? weet gij nuchterder dan lenin, naturalistischer dan zola, beeldsprakeriger dan de bijbel met de woorden om te springen? is het u mogelijk plechtstatiger en onfeilbaarder te zijn dan de paus van rome, sprookjesachtig onzedelijker dan duizend-en-1-nacht, hemelser dan de navolging-van-christus, sluwer en fijngeestiger dan de reinaert van willem-die-madoc-maakte, tragi-boerser dan de isengrinus van nivardus? en kunt gij moderner ongelovig-schurftiger zijn dan de tropic-of-capricorn?, of romantisch-miserabilistischer dan de-voorstad-groeit?
En als ge de kantieke schoolmeester hoort zwijgen en zijn lippen ziet opeenpersen antwoordt ge: het is mogelijk dat het onmogelijk is om iets nieuwer en juister te zeggen, maar over al het geschrevene daalt het stof der tijden neer, en ik peins daarom dat het goed is als er om de 10 jaar een andere een kruis trekt over al die oude dingen, en de wereld-van-vandaag opnieuw uitspreekt met andere woorden”.
Louis Paul Boon (15 maart 1912 – 10 mei 1979)
Rond 1945
De Nigeriaanse dichter en schrijver Ben Okri werd geboren op 15 maart 1959 in Minna, Nigeria. Zie ook alle tags voor Ben Okri op dit blog.
Uit: The Famished Road
“Those of us who lingered in the world, seduced by the annunciation of wonderful events, went through life with beautiful and fated eyes, carrying within us the music of a lovely and tragic mythology. Our mouths utter obscure prophecies.
Our minds are invaded by images of the future. We are the strange ones, with half of our beings always in the spirit world. We were often recognized and our flesh marked with razor incisions. When we were born again to the same parents the marks, lingering on our new flesh, branded our souls in advance. Then the world would spin a web of fate around our lives. Those of us who died while still children tried to erase these marks, by making beautiful spots or interesting discolorations of them. If we didn’t succeed, and were recognized, we were greeted with howls of dread, and the weeping of mothers.
In not wanting to stay, we caused much pain to mothers. Their pain grew heavier with each return. Their anguish became for us an added spiritual weight which quickens the cycle of rebirth. Each new birth was agony for us too, each shock of the raw world. Our cyclical rebellion made us resented by other spirits and ancestors. Disliked in the spirit world and branded amongst the Living, our unwillingness to stay affected all kinds of balances.
With passionate ritual offerings, our parents always tried to induce us to live. They also tried us to reveal where we had hidden the spirit tokens that bound us to the other world. We disdained the offerings and kept our tokens a fierce secret. And we remained indifferent to the long joyless parturition of mothers.”
Ben Okri (Minna, 15 maart 1959)
De Servische schrijver David Albahari werd op 15 maart 1948 geboren in Pec in Servie. Zie ook alle tags voor David Albahari op dit blog.
Uit: Leeches (Vertaald door Ellen Elias–Bursać)
“My eye wasn’t drawn by their proximity to the river, which could be reached only by wading through the mud or hopping cautiously from stone to stone, no, it was something in their gestures that set them apart from their surroundings, as if they belonged to another world, a realm completely alien to the people strolling on the quay. Whatever it was, it stopped me in my tracks. I sat down on the nearest bench, pretending to stare off into the distance at the outlines of the buildings of Belgrade, at everything but those two people. All that was left of the apple at that point was the stem. I mashed it between my teeth, savored the bitterness, and just then, with no warning, the man slapped the woman. The slap may not have been hard; from where I was sitting it looked as if he had swung more from the elbow than the shoulder, but it might have only looked that way from where I was sitting, the angled trajectory of my gaze; the woman staggered, swayed to the right, as if she were combining the force of the blow with a lunge to evade it, then carried by inertia, sloshed back with her right foot into the river. One could clearly see how the water splashed at her ankle, how her sock soaked up the wetness, how her leg sank into the muck. The man raised his hand as if to slap her again, then dropped it, turned, and walked back to the riverbank. I too turned, but no one else seemed to have noticed anything. The man was soon on the path. He passed close by me on his way toward Hotel Yugoslavia. I watched him until he had disappeared in the crowd. Meanwhile the woman hadn’t budged: her right foot was still in the water, her body twisted, her hands at her chest. I thought she might be in a state of shock and that I ought to help, and I was ready to start down the steep slope that ran from the edge of the promenade to the riverbank when I noticed a man in a black trench coat. He was standing next to a seesaw in a playground, staring straight at the woman. To this day I am not sure whether it was the same man I ran into later, but he was why I decided not to go down to the river’s edge. Gnawing at the mashed apple stem, I knelt and pretended to be fiddling with my shoelaces. When I looked up again, the man in the black trench coat had gone. The woman had moved: she was wading through the mud, skirting the rocks, until she reached the steps that led to the promenade. She carefully made her way up, one step at a time, as if reluctant to get to the top”.
David Albahari (Pec, 15 maart 1948)
De Oostenrijkse dichter en schrijver Andreas Okopenko werd in Košice (Slowakije) geboren op 15 maart 1930. Zie ook alle tags voor Andreas Okopenko op dit blog.
Uit: Lockergedichte
Alptraum eines Stadl-Sängers
»Aus deinem Schmalz wirst du einst ausgebacken!
Dir bleibt, auf Lebenszeit vor Angst zu kacken.«
Alptraumherstellung
Wie ich den Traum veränder?:
Nun gibt es kein Geländer.
Alter Meister
Hätte Ariost im Aorist geschrieben,
hätte das die meisten Fans vertrieben.
Alter Wortwitz
Geleise –
geh leise!
Damit der Zug dich überhört.
An der Adria
Rätst du mir zum Heiraten?
– Ich würde dir eher zum Hai raten.
An einen Scheißer
Ach, ich bitt dich,
ach, ich bitt dich:
doch nicht auf den Wellensittich!
Das verpickt ihm seine Federn,
und dann kann er nicht mehr ledern.
Andreas Okopenko (15 maart 1930 – 27 juni 2010)
De Nederlandse schrijfster An Rutgers van der Loeff werd geboren in Amsterdam op 15 maart 1910. Zie ook alle tags voor An Rutgers van der Loeff op dit blog.
Uit: Rossy, dat krantenkind
‘‘Kind, knijp me niet zo!’ zei Ricky. ‘Zij haalt het. Geloof me, zij haalt het, Baby. Ik ben niet bang. Heb je niet gezien hoe zij alles had? Hel emaal álles wat een mens moet hebben? Benen, armen, haartjes, vingertjes, teentjes, nageltjes, tandjes …’
‘Tandjes!’ wierp Mary tegen. ‘Je verbeeldt je veel en je geeft hoog op van je kind, maar als je zegt dat zij tandjes heeft, weet ik meteen dat je haar nog niet eens goed bekeken hebt. En wat nog erger is: dat je dom bent. Welke baby heeft nu tandjes!’
Ricky keek even onthutst, maar daarna zwaaide hij met een brede armbeweging haar verontwaardiging weg. Hij voelde zich prettig en overmoedig hier hoog in de lucht. Voor zijn part mocht het nog uren duren. Dat mankement daar beneden was hem welkom. En wat nog mooier was, hij kon straks met goed fatsoen zijn geld terug vragen.
Zijn geld? Wis-en-drie niet! Het was het geld van Eleonora Roswita Alberta.
‘We moeten haar honderd dollar goed besteden, Baby,’ zei hij ernstig.
‘We moeten het verschrikkelijk goed besteden,’ zei Mary plechtig.
‘We mogen niet meer dan twee dollar hier op de kermis uitgeven. En die moeten we haar later terugbetalen,’ zei hij weer.
‘Ja, dat moeten we niet vergeten te doen,’ zei zijn vrouw, terwijl zij met haar ellebogen op de rand van het luchtbootje ging leunen en een blik vol liefde naar het groene dak van het medische tentoonstellingsgebouw wierp.
‘Eigenlijk zouden we het geld op de Spaarbank moeten zetten,’ zei Ricky en hij keek naar de strakblauwe lucht boven hun hoofden.
‘Ja, eigenlijk wel,’ stemde zij aarzelend toe. ‘Maar er is zo veel nodig straks, als ze groter wordt … Groter wordt,’ zei ze nog eens, ‘Ricky, zeg, kun jij je voorstellen dat ze echt groot zal worden, zoals andere mensen, zoals jij en ik, dat ze bij voorbeeld van die dikke zwarte krullen zal krijgen zoals jij hebt, en dat zij – ja, dat zij bijvoorbeeld een aardig winkelmeisje zal worden dat mooie witte blouses verkoopt enne …’
‘Ik zal blij zijn als zij op haar tiende verjaardag over een toonbank heen kan kijken,’ zei Ricky.”
An Rutgers van der Loeff (15 maart 1910 – 19 augustus 1990)
Zie voor nog meer schrijvers van de 15e maart ook mijn blog van 15 maart 2015 deel 2.