De Vlaamse dichter, schrijver en kunstschilder Louis Paul Boon werd geboren in Aalst op 15 maart 1912. Zie ook alle tags voor Louis Paul Boon op dit blog.
Stilte, hier werkt een dichter
Stilte, hier werkt een dichter
wie is hooggeacht wie is hooggeleerd
de winnaar van een nobelprijs zou je zo zeggen
maar een arbeider zoals jij en ik, moegetobd
opgenomen in een ziekenhuis
aan zijn sterven overgelaten
en denkend plots aan leven en dood
het antwoord weet
de laatste woorden niet meer uitspreken kan
is hij niet de nobelprijs?
wordt ooit de ware dichter door overheden
met haat in hun hart
met misprijzen om zijn werk
op waarde gebrandschat
geprijsd en onder lof vermoord?
in de volksbuurten leest men hem
hij tokkelt op de snaar van hun hart
zijn eigen smart om het onrecht
en een volksvrouw denkt:
jij mijn geliefde dichter
dooft men het oor van de dichter
brengt men het geweten tot zwijgen
legt men zijn tong lam
door een prijs van misprijzende lof
vergeet hij allen de eenvoudigen
zij die hem voortbrachten
in een krot van armoe en opstand
op het hek van de dichter blijft het bord
waarschuwend voor de eerzuchtige groten:
opgepast, gevaarlijke hond
Louis Paul Boon (15 maart 1912 – 10 mei 1979)
De Nigeriaanse dichter en romanschrijver Ben Okri werd geboren op 15 maart 1959 in Minna, Nigeria. Zie ook alle tags voor Ben Okri op dit blog.
Uit:The Famished Road
“In the beginning there was a river. The river became a road and the road branched out to the whole world. And because the road was once a river it was always hungry. In that land of beginnings spirits mingled with the unborn. We could assume numerous forms. Many of us were birds. We knew no boundaries. There was much feasting, playing, and sorrowing. We feasted much because of the beautiful terrors of eternity. We played much because we were free. And we sorrowed much because there were always those amongst us who had just returned from the world of the Living. They had returned inconsolable for all the love they had left behind, all the suffering they hadn’t redeemed, all that they hadn’t understood, and for all that they had barely begun to learn before they were drawn back to the land of origins.
There was not one among us who looked forward to being born. We disliked the rigors of existence, the unfulfilled longings, the enshrined injustices of the world, the labyrinths of love, the ignorance of parents, the fact of dying, the amazing indifference of the Living in the midst of the simple beauties of the universe. We feared the heartlessness of human beings, all of whom are born blind, few of whom ever learn to see.”
Ben Okri (Minna, 15 maart 1959)
De Servische schrijver David Albahari werd op 15 maart 1948 geboren in Pec in Sevie.Zie ook alle tags voor David Albahari op dit blog.
Uit: Gotz and Meyer
“Götz and Meyer were, after all, members of the army, one cannot doubt their loyalty to the Reich and the Führer. Even as they came into the camp, swung children up off the ground, Götz, or maybe it was Meyer, never thought for a moment of what was to come. Everything fitted, after all, into a larger plan, each individual has his own destiny, no-one, least of all Götz, or Meyer, could change that. He was with the children, therefore, only while he was with them. As soon as he’d ruffled the last tousled head, given out the last sweet, lowered the last pair of little feet onto solid ground, they faded from his thoughts and he retreated into his fantasies. Götz, or Meyer, had always wanted to be a fighter pilot. I have no proof whatsoever that this was what he dreamed of, but I find the thought appealing that he’d step up into the cab of his truck as if sliding into the cockpit of a bomber, wearing a leather jacket, but not a pilot’s cap because that would have been a little awkward with his fellow traveller sitting there. The truck was a Saurer, a five-tonner with a box-like body, 1.7 metres high and 5.8 metres long, and it could be hermetically sealed. At first, the Gestapo used smaller trucks, but the Belgrade Saurer was part of a second series, a more perfect series: a full hundred people could stand in the back, apparently, according to what witnesses tell us. One can run a simple calculation based on that and conclude that it was essential for the transport of five thousand souls to make at least fifty trips. During these trips, the souls became real souls, no longer human in form. Götz and Meyer most certainly knew what was happening in the back of the truck, but they definitely would never have described it like that. After all, the people they were driving had no souls, that, at least, was a commonly known fact! Jews were nothing more than mildew on the face of the world! And so, day in and day out, they repeat their practised routine. First Götz, or Meyer, would drive the truck to the gateway of the camp, and then Meyer, or Götz, would open its capacious back. Orderly and calm, the prisoners would climb up into the truck: women, children, a few of the elderly. Beforehand they would place their belongings in another truck, parked within the confines of the camp. Convinced that the moment had finally come for them to be transported to Romania, though there had been talk of Poland, as if that mattered, what mattered was that they were leaving this gruesome place, no matter where they went from here it couldn’t be worse, and a flash of relief would have crossed their faces. I don’t know where Götz and Meyer were at those moments.”
David Albahari (Pec, 15 maart 1948)
De Duitse schrijver, tekenaar en karikaturist Gerhard Seyfried werd geboren op 15 maart 1948 in München. Zie ook mijn blog van 15 maart 2009 en ook mijn blog van 15 maart 2010 en ook mijn blog van 15 maart 2011.
Uit: Das Märchen vom Neuen Fälschungssicheren Personalausweis (blog)
“Frau Mastercard hatte als eine der ersten Deutschen den neuen fälschungssicheren Personalausweis erhalten. Das ärgerte ihren Gemahl, Herrn Mastercard, der auch gerne einen neuen fälschungssicheren Personalausweis sein eigen nennen wollte. Abends, in seinem Stammlokal, klagte er einem Unbekannten an der Bar sein Leid und fügte hinzu: „Ach hätte ich doch nur auch einen neuen fälschungssicheren Personalausweis! Dafür ließe ich schon einen Gulden oder zwei springen!“
„Ei“, erwiderte der Unbekannte, „wenns weiter nichts ist! Einen neuen fälschungssicheren Personalausweis will ich Euch wohl besorgen!“
Er klappte seinen Laptop auf, spuckte hinein und klappte ihn wieder zu – und siehe: Aus dem CD-Schlitz sprang ein funkelnagelneuer fälschungssicherer Personalausweis heraus, ausgestellt auf Herrn Mastercard! Der Unbekannte hatte sogar noch ein paar kleine textliche Verbesserungen hinzugefügt! Herr Mastercard war überglücklich und wollte dem Unbekannten um den Hals fallen, aber der wehrte bescheiden ab: „Nichts da! Habe ich doch gern getan!“ Er hängte sich den Laptop um, wünschte Herrn Mastercard noch viel Vergnügen mit dem neuen fälschungssicheren Personalausweis, trat in die kalte Nacht hinaus und ward nicht mehr gesehen.”
Gerhard Seyfried (München, 15 maart 1948)
De Duitse dichter en schrijver Kurt Drawert werd geboren op 15 maart 1956 in Henningsdorf. Zie ook alle tags voor Kurt Drawert op dit blog.
Uit: Es wächst nicht zusammen, was nicht zusammen gehört
„Was nicht zusammen gehört,/ das soll sich meiden./ Ich hindere euch nicht,/ wo es euch beliebt, zu weilen. // Denn ihr seid neu,/ und ich bin alt geboren./ Macht, was ihr wollt,/ nur laßt mich ungeschoren.“ – Diese Zeilen stammen von Goethe, und sie beziehen sich auf das Gefühl der Bedrängnis, wie er es im Umgang mit Bettina von Armin empfand. Liebe kann lästig sein, wer kennt das nicht. Noch lästiger aber, als eine Liebe nicht erwidern zu können, ist die Verpflichtung, lieben zu müssen. Sie kommt einer Nötigung gleich und entspringt dem kollektiven Willen zur Vermehrung des Eigentums. Denn Liebe an und für sich, jene Liebe, die sich frei verschenkt und unwillkürlich ergibt, ist ein asozialer Zustand und damit für jede auf Funktionalität getrimmte Ordnung subversiv. Es ist die in der Liebe selbst angelegte Unberechenbarkeit, die zur Gefahr wird und entsprechend gebändigt werden muß. Am Ende ist es immer die Freiheit des Subjekts, die wieder abgeschafft werden soll, nachdem sie, zunächst moralphilosophisch und dann juristisch, eingeführt wurde. Die Etablierung eines Freiheitsbewußtseins und die Zerstörung desselben sind die zwei großen und einander permanent rivalisierenden Konstanten der westlichen Moderne. Die Literatur vor allem der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts ist voll von Beispielen, wie die gesellschaftlich verwaltete Liebe zur Katastrophe des einzelnen oder einer Familie wird. Ob Frau Jenny Treibel in Deutschland, Madame Bovary in Frankreich oder Anna Karenina in Rußland: sie alle leiden an der Differenz eines Begehrens nach sich selbst und jener zur sozialen Norm gewordenen Verpflichtung, die Innerlichkeit dem Kreislauf von Produktion und Distribution zur Verfügung zu stellen. Und wer es nicht tut, wie Emma Bovary etwa, geht elend zugrunde.”
Kurt Drawert (Henningsdorf, 15 maart 1956)
De Oostenrijkse dichter en schrijver Andreas Okopenko werd in Košice (Slowakije) geboren op 15 maart 1930. Zie ook alle tags voor Andreas Okopenko op dit blog.
Early Impression
Somewhere I sat on warm white steps
Somewhere I sat tanning in the sun
And watched an insect come out of the bushes.
I heard someone call a beloved name
And went in the direction of the call.
Somewhere—that was at age fourteen.
Garden
Deep garden
of dark-green leaves
they come from the ground
and are moist.
Brown earth
awakes
under the leaves.
Garden…
inside
a path
under high grass.
The morning
young and smoke-blue
begins
here.
Before noon
the sun
half shines here.
O day
is here
a long time,
up until evening.
And then
green darkens
slowly
into night.
Garden:
breathing in
the warmth
of the shadows….
Vertaald door Milne Holton Herbert Kuhner
Andreas Okopenko (15 maart 1930 – 27 juni 2010)
De Nederlandse schrijfster An Rutgers van der Loeff werd geboren in Amsterdam op 15 maart 1910. Zie ook alle tags voor An Rutgers van der Loeff op dit blog.
Uit: Rossy, dat krantenkind
‘Nog nooit is een kindje zo goed verzorgd als onze Eleonora,’ zei Mary.
‘Roswita Alberta,’ vulde Ricky aan. Hij hield van volledigheid. Voorlopig tenminste, nu hij nog zo’n kersverse vader was. Drie weken is nog niet lang.
‘Ik wil die duizend dollar nóóit hebben,’ zei Mary met een trillende stem. ‘Nooit! Als ze … Maar je hebt gelijk, Ricky, ze wordt verschrikkelijk goed verzorgd,’ herhaalde zij nog eens, alsof zij zichzelf wilde gerust stellen. Maar dat hoefde eigenlijk niet, want welke baby had nu twee verpleegsters en twee dokters en flesjes melk die door de moedermelkcentrale in Chicago in ijs per vliegtuig werden verstuurd, elke dag opnieuw? Nee, ze hadden er goed aan gedaan hun kind af te staan voor de medische demonstratie van de modernste stoofwieg. Ze bewezen niet alleen aan hun kind en zichzelf een dienst, maar ook aan de medische wereld, had de directeur van het ziekenhuis gezegd.
‘De medische wereld trekt nut van onze dochter,’ zei Ricky en hij voelde zich trots daar hoog aan de hemel, ver boven alle andere mensen, in het bakje van het Reuzenwiel. ‘Er hebben al drie artikelen over haar in de krant gestaan. En over alle mensen die naar haar zullen komen kijken. Dat zijn niet alleen dokters. Want er is nog nooit zo’n klein kindje in deze Staat geboren.’
‘Ze weegt zo weinig, dat ze haar gewicht altijd met dikke letters drukken,’ zei Mary. En opeens pakte zij weer Ricky’s arm, want zij werd weer bang, zoals ze nu al drie weken lang bang was geweest dat ze haar kindje weer zou verliezen. Het was zó klein! Het was te klein voor deze wereld. Het kón bijna niet blijven leven. Maar het had ’t nu al bijna drie weken uitgehouden, en nu was er wel een kans dat het goed zou gaan, had de dokter gezegd. Er was een kans. En ondertussen lag het kleine ding nu in het smetteloos witte, electrisch verwarmde wiegje achter glas en werd bekeken door vele, vele mensen die het aanzagen als een kermiswonder.”
An Rutgers van der Loeff (15 maart 1910 – 19 augustus 1990)
Zie voor nog meer schrijvers van de 15e maart ook mijn blog van 15 maart 2012 deel 2.