Michel Houellebecq, Victor Hugo, Adama van Scheltema, Ulrike Syha, Janus Djurhuus, George Barker

De Franse schrijver Michel Houellebecq werd geboren in Réunion op 26 februari 1958 (1956).  

 

Uit: Les Particules élémentaires

 

“L’univers humain – il commençait à s’en rendre compte – était décevant, plein d’angoisse et d’amertume. Les équations mathématiques lui apportaient des joies sereines et vives. Il avançait dans une semi-obscurité, et tout à coup il trouvait un passage : en quelques formules, en quelques factorisations audacieuses, il s’élevait jusqu’à un palier de sérénité lumineuse. La première équation de la démonstration était la plus émouvante, car la vérité qui papillotait à mi-distance était encore incertaine ; la dernière équation était la plus éblouissante, la plus joyeuse.

(…)

 

Cela s’est passé vers la fin du mois de juillet.J’étais parti une semaine chez ma mère sur la Côte. Il y avait toujours du passage, beaucoup de monde. Cet été-là, elle faisait l’amour avec un Canadien – un jeune type très costaud, un vrai physique de bûcheron. Le matin de mon départ, je me suis réveillé très tôt. Le soleil était déjà très chaud. Je suis entré dans leur chambre, ils dormaient tous les deux.J’ai hésité quelques secondes, puisj’ai tiré le drap. Ma mère a bougé,j’ai cru un instant que ses yeux allaient s’ouvrir ; ses cuisses se sont légèrement écartées. Je me suis agenouillé devant sa vulve.J’ai approché ma main à quelques centimètres, mais je n’ai pas osé la toucher. Je suis ressorti pour me branler. Elle recueillait de nombreux chats, tous plus ou moins sauvages. Je me suis approché d’un jeune chat noir qui se chauffait sur une pierre. Le sol autour de la maison était caillouteux, très blanc, d’un blanc impitoyable. Le chat m’a regardé à plusieurs reprises pendant que je me branlais, mais il a fermé les yeux avant quej’éjacule. Je me suis baissé,j’ai ramassé une grosse pierre. Le crâne du chat a éclaté, un peu de cervelle a giclé autour.J’ai recouvert le cadavre de pierres, puis je suis rentré dans la maison ; personne n’était encore réveillé.”

 


Michel Houellebecq (Réunion, 26 februari 1958)

 

De Franse dichter en schrijver Victor Hugo werd geboren in Besançon (Franche-Comté) op 26 februari 1802.

 

Uit: L’Homme qui rit

 

„Je représente l’humanité telle que ses maîtres l’ont faite. L’homme est un mutilé. Ce qu’on m’a fait, on l’a fait au genre humain. On lui a déformé le droit, la justice, la vérité, la raison, l’intelligence, comme à moi les yeux, les narines et les oreilles ; comme à moi, on lui a mis au coeur un cloaque de colère et de douleur, et sur la face un masque de contentement. Où s’était posé le doigt,de Dieu, s’est appuyée la griffe du roi. Monstrueuse superposition. Évêques, pairs et princes, le peuple c’est le souffrant profond qui rit à la surface. Mylords, je vous le dis, le peuple, c’est moi. Aujourd’hui vous l’opprimez, aujourd’hui vous me huez. Mais l’avenir, c’est le dégel sombre. Ce qui était pierre devient flot. L’apparence solide se change en submersion. Un craquement, et tout est dit. Il viendra une heure où une convulsion brisera votre oppression, où un rugissement répliquera à vos huées. (…) Tremblez. Les incorruptibles solutions approchent, les ongles coupés repoussent, les langues arrachées s’envolent, et deviennent des langues de feu éparses au vent des ténèbres, et hurlent dans l’infini ; ceux qui ont faim montrent leurs dents oisives, les paradis bâtis sur les enfers chancellent, on souffre, on souffre, on souffre, et ce qui est en haut penche, et ce qui est en bas s’entrouvre, l’ombre demande à devenir lumière, le damné discute l’élu, c’est le peuple qui vient, vous dis-je, c’est l’homme qui monte, c’est la fin qui commence, c’est la rouge aurore de la catastrophe, et voilà ce qu’il y a dans ce rire, dont vous riez !“

 


Victor Hugo (26 februari 1802 –  22 mei 1885)

Victor Hugo met zoontje François-Victor (in 1836), foto van J. E. Bulloz

 

 

 

De Nederlandse dichter Carel Steven Adama van Scheltema werd geboren in Amsterdam op 26 februari 1877.

 

Maart

 

Nou is de Winter weggeruimd.

Die aan de aard zat vastgevroren,

Nou is het vuil er afgeschuimd

En komt de blote grond te voren.

 

Maart heeft de korst al schoongespoeld

En blaast er op om ’t af te drogen;

Zijn eigen borst is blootgewoeld –

Daar gaat die knaap: – zijn donkre ogen,

 

Als vijvers waar een bloem in drijft

– Maar waar geen bodem is te schouwen

En ’t wijze water doodstil blijft –

Kijken in ledige landouwen;

 

Hij houdt een dood blad in zijn mond,

En blaast het weg – een vreemde vlinder! –

Dan zoekt hij ijvrig aan de grond: –

Hij is de mooie bloemenvinder,

 

Waarnaar de eerste krokus gluurt

En opkijkt uit haar winterdromen –

Luister! een lijster tureluurt

Al ginder in de hoge bomen!

 

Die heeft het gure tij al lief!

Die roept het licht om mee te spelen:

Wat zou zo’n boze lentedief

Anders dan zonnestralen stelen?

 

Daar zijgt de zon in ’t waterland

En lacht een rimpling in de sloten, –

De jonge Maart slaapt aan de kant,

Met de eerste bloem, bij de eerste loten.-

 

De schrale aard leek uitgeteerd

En afgeleefd in al haar naden

En zwarte voegen, – zie: nou keert

Haar jeugd uit de geleden schade!

 

Zij heeft gedragen en gebaard,

Al zoveel eindeloze malen –

Nou staat haar stil gelaat verklaard

En gaat zij rustig ademhalen.

 

Zo’n lieve lach heeft ook een vrouw,

Als ze uit het bleke bed weer ’t leven

Ziet en aanneemt en weer de vouw

Van naar verdriet heeft gladgewreven.-

 

Als aard en akker draagt ons hoofd

De voren van zijn wil en werken, –

Geen hand, die uit die voegen rooft,

Geen wind, die ons de diepe merken

 

Van ’t leven en het weten neemt! –

Leun gij dan, maat, op de oude spade!

Zie naar die gaard en klare beemd,

En lees de vrucht van al uw daden

 

En al uw kommer in de lach

Van wat vergaat en wordt geboren: –

Uw leven is een dorre dag. –

Hebt gij een dode schijn verloren –

 

Zij gij ’t die de eerste paasbloem vindt

Om daar de aard mee af te romen,

Tot de eerste Mei uw dorstig kind

Over zijn bloesems heen ziet komen,

 

En gij in de geruste schoot

Van Hollands wei u leit te slapen;

Maar ’t leven verft uw lijf nog rood!

En roept uw klare geest te wapen

 

In ’t werktuig dat uw leger teelt,

In ’t voorjaar dat uw moed zal dragen,

Uw onder-gang en op-tocht beeldt

In de gedaante van de dagen,

 

Wier ring in u zijn orde herschept.

O gij: gedenk de stille maaier,

Die vroeg genoeg zijn voeten rept! –

Zie! zie: daarginder gaat een zaaier!

 

 

Adama van Scheltema (26 februari 1877 – 6 mei 1924)

 

 

 

Zie voor de drie bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 26 februari 2007 en ook mijn blog van 26 februari 2008 en ook mijn blog van 26 februari 2009 en ook mijn blog van 26 februari 2010.

 

 

 De Duitse schrijfster en vertaalster Ulrike Syha werd geboren op 26 februari 1976 in Wiesbaden. Zie ook mijn blog van 26 februari 2009 en ook mijn blog van 26 februari 2010.

 

Uit: Unterwegs durch Angstlandschaften (Bespreking van het stuk „Autofahren in Deutaschland“ door Eva Behrendt in Kultiversum)

 

„Auf Autobahnraststätten und in Ionenbeschleunigungszentren, Waschsalons und Mietshauskellern lässt die 1976 geborene Autorin ihre vier nicht mehr ganz jugendlichen Hauptfiguren aufeinander prallen. Obwohl an diesen öffentlichen Orten früher oder später garantiert jemand einen Revolver entsichert, eine Bombe explodiert oder ein Wagen aus der Spur gerät, wahren die Dialoge auch bei aufsteigender Panik äußerste verbale Präzision – und Coolness, die sich zugleich auch stets ein bisschen auf die Schippe nimmt. Tempo, Lakonie und trockenen Witz steigert Syha noch dadurch, dass sie fast ununterbrochen den unausgesprochenen Gedankensubtext ihrer Figuren mitliefert: Weniger als lustigen Denkblasen-Effekt à la «Der kleine Wichser», sondern als mehrstimmig sarkastischen, Erzählerfunktion übernehmenden Kommentar, der den Figuren Tiefenschärfe verleiht. Allein Cleo «denkt» nichts hinter oder in Distanz zu ihrer Rede, wahrscheinlich, weil sie ohnehin mit dem identisch ist, was sie sagt. Den Ernst der Stimmung stellt das allenfalls vorübergehend in Frage. Denn immer dann, wenn einer mit dem Auto unterwegs ist, meistens auf der Flucht und oft vor sich selbst, wagt er melancholische Pausenmonologe, manchmal poetisch, öfter, wie im richtigen Leben, hemmungslos pathetisch.“ 

 

 

Ulrike Syha (Wiesbaden, 26 februari 1976)

 

 

 

De Faeröische dichter en schrijver Janus Djurhuus werd geboren op 26 februari 1881 in Tórshavn. Zie ook mijn blog van 26 februari 2009 en ook mijn blog van 26 februari 2010.

Atlantis

She was wrapped in the sea-foam and the moon beams of the night
shining, just like phosphorence, in the gloomy dawn,
fair as Brynhild Budle’s daughter, beautiful and bright
the suitor shy princess, whom no man ever owned.

And it seemed to me, I knew her, from long forgotten rhymes
-like the ecchoe of the ocean in a strange and woeful tune,
these hymns of grief preserved by the seashells to our time,
the songs that Oceanos sung with Passate and Monsoon.

And I thought I caught a glimpse of castles and of towns,
where the noble people travelled to  spring- and authumn balls
and the crowd went to the ceremonies at the dusk of dawn,
at dedicated shrines and the sacred temple walls.

And I recognized her, she was the priestess of Atlantis,
those sunken and storied and cultivated lands,
she who blessed at the spring-feasts, with garlands of eranthis,
men and women, stock and crop with the vestal virgin’s hands.
—–
Legend tells that Faroe Islands in the Atlantic Sea,
are situated over those long forgotten lands,
and the priestess of Atlantis dressed in northern winds and
in moonlit nights is seen, stretching out her pallid hands.

Legend tells, that they who meet the priestess of Atlantis,
they shall follow her down to her blue home in the deep,
and she smiles until they sleep, and she wraps them with eranthis
while their relatives and friends are left to mourn and weep.

Vertaald door A. E. Petersen

 

Janus Djurhuus (26 februari 1881 – 31 augustus 1948)

 

 

De Engelse dichter George Granville Barker werd geboren op 26 februari 1913 in Loughton, Essex. Zie ook mijn blog van 13 februari 2007 en ook mijn blog van 13 februari 2008 en ook mijn blog van 13 februari 2009 en ook mijn blog van 26 februari 2010.

 

Grandfather, Grandfather 

 

Grandfather, Grandfather,

what do pandas say?

Grandfather, Grandfather,

as among the rocks they roll

and rather sadly play

a game that seems

to do with dreams

of places far away.

Grandfather, Grandfather,

what do pandas say?

 

Grand-daughter, Grand-daughter,

when the pandas play

rather sadly in the rocks

this is what they say

to one another as they seem

to remember in a dream

those places far away:

‘Let us tell no one

the word that we say

softly to one another

as we roll and play.

For if they ever heard it,

the tall two-legged Understanders

who always want to know what pandas

like us love to say,

yes, if they ever heard it

they would take it away.’

 

 

George Barker (26 februari 1913 – 27 oktober 1991)

Portret door Patrick Swift, ca 1960

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e februari ook mijn vorige blog van vandaag.