De Nederlandse dichter Pieter Cornelis Boutens werd geboren in Middelburg op 20 februari 1870. Zie ook alle tags voor P. C. Boutens op dit blog.
Zooals een kind
Zooals een kind, dat trouw aan moeders knie
Zegt, vóor het slapen gaat, dezelfde beê,
Elk’ avond ’t eigen woord van troost en vreê,
Napratend z’n moeder de oude litanie,
En ’t legt zijn hoofd gerust neêr en gedwee,
Al weet het niet, wat het bidt of tot wien,
Maar bad het niet, dan zou ’t zijn oog misschien
Niet luiken uit vage angst voor komend wee; –
Zoo zal mijn hart het goede blijven doen
Zonder verwachting van loon, zonder doel,
Alleen om ’t goede zelf, omdat ik voel,
Dat ’t zóo zal kunnen slapen in den nacht,
En leven tevreden, als de zon lacht
Over de bloemen van den zomernoen.
Uit:Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe
Vierde strofe
De dagen lengen ongeteld tot weken;
al maanden ligt mijn schip ter reede op stroom;
en al dien tijd verkeer ik in hun stad,
een stil en onopmerklijk vreemdeling
die niemand zoekt en niemand van zich weert
en niemand aanstoot geeft. Met reede penningen
koop ik het weinige wat ik behoef,
en ding niet op hun overvragen af:
zoo won ik onbedacht hun brave hebzucht,
en niets blijkt over dat ik winnen kan;
voetstoots heeft hun verwondering aanvaard
den vreemden dwaas die niet de waarde kent
van geld en goed, wiens onbegrepen luim
hun eng-verdaaglijkscht leven doelloos deelt…
En onderwijl, als staâg en ongerept
achter den schijn van ondiep dageblauw
de groote gang der sterren zich voltrekt,
neemt hemelhoog het stille wonder stand.
Welhaast, misschien dez’ eigen avond nog
(zoo zingt het voorgevoel van mijn geduld)
spreekt zich de trage bloode droomer uit,
de jongste broeder die mij nimmer moeit,
en dien ik nauwlijks op te merken lijk…
Hij vindt zijn moeder in het schemeruur,
met oogen als diepdonkre bloemen open,
en zucht dat hij niet langer leven kan
binnen de grenzen van het oude huis,
dat hij den broederen zijn erfdeel laat
en heen zal gaan den koelen einder in
vóordat de schaamte om onverdiend geluk
zijn liefde moordt tot onverschilligheid
zoodat hij haar niet meer beminnen zou…
Met de eerste sterren komt hij stil aan boord
en zet zich zwijgend op de bleeke plecht.
Dan gaat het breede witte zeil omhoog,
en met hem keer ik naar mijn verre land.
Pieter Cornelis Boutens (20 februari 1870 – 14 maart 1943)
De Amerikaanse schrijfster Ellen Gilchrist werd geboren op 20 februari 1935 in Vicksburg, Mississippi. Zie ook alle tags voor Ellen Gilchrist op dit blog.
Uit: Flights of Angels
“Six months before he died he told his daughter that he had not wanted to remarry her mother. He was brushing his teeth while he told her. She liked to watch him brush his teeth. He was so efficient, so dedicated, so determined.
“I did it to save the children,” he said. “I came back to save the children.”
“You gave up the mistress to save what children?” the daughter asked.
“To save Juliet. She was running around with the wrong crowd. She was going out with a black.”
“So you tore up the life Mother was making for herself and made her marry you again to save Juliet?”
“Had to do it. Had to stop that.” He was flossing now. He had been the first person she knew who used dental floss. It had been given to him by the pathological dentist who had ruined all their teeth in the sixties.
The old man was eighty-eight when this conversation took place. The year after he lost all the money. The year before they took his car away and then his gun. He had had at one time almost twenty million dollars but he had lost it all. He had lost it by believing in his sons. Or else, he had lost it by being afraid to invest in the markets, by being afraid of the contemporary world, by being a racist and a misogynist and becoming an old man. His father had died a pauper and now he was about to die one too. Except for Social Security, a government program he would have ended if he could have. He had given at least one of his millions of dollars to the right wing of the Republican party. Now he was being taken care of by Social Security and Medicare. He saw the irony.”
Ellen Gilchrist (Vicksburg, 20 februari 1935)
De Duitse schrijfster Julia Franck werd geboren op 20 februari 1970 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Julia Frank op dit blog.
Uit: Liebediener
„Unten in meiner Wohnung herrschte Dämmerlicht, und ich konnte kaum etwas erkennen, so düster war es. Im Frühling und Sommer wurde der Gestank in meiner Wohnung besonders schlimm, ich nahm ihn nur in den ersten Minuten wahr, wenn ich von draußen reinkam, wie jetzt.
Ich dachte an die Zeitung und ärgerte mich wieder. Erst Tage später fiel mir ein, daß Ostern gewesen war und also keine Zeitung im Kasten hatte sein können. Ich schämte mich dann, nicht nur, weil ich Charlotte im Verdacht gehabt hatte, sondern vor allem, weil ich mich dabei ertappte, noch immer an die Zeitung zu denken. Ich legte die Tüte mit den Schokoladeneiern auf den Tisch und stieg auf den Stuhl, um die Fensterluke zu öffnen. Die Fenster saßen dicht unter der Decke, und so wurde beim Lüften nur die obere Luftschicht bewegt, während die untere unberührt klamm blieb. Die Pflastersteine strömten eine staubige, riechende Hitze aus, die sich in die Kühle meines Kellers mischte. Von innen roch es nach Schimmel, von draußen nach Urin, das war ich gewohnt und fühlte mich nicht unbedingt wohl, aber zu Hause darin.
Die Abgase des roten Autos schwelten über dem Pflaster und wurden durch die offene Luke in meine Wohnung gedrückt. Der Mann war noch immer damit beschäftigt, aus seiner Parklücke zu kommen. Trotzdem ließ ich die Luke offen, der Mann hupte zweimal kurz hintereinander, ich konnte nur die obere Hälfte seines Kopfes erkennen, er sah sich um, es schien gerade so, als warte er auf etwas. Ich reckte mich, um den Mann besser sehen zu können. Er schlug mit beiden Händen auf das Lenkrad und raufte sich die Haare. Dann starrte er in die Richtung meines Hauses, als lauere er auf jemanden, dem einer der beiden Wagen gehören würde, die ihn einklemmten.“
Julia Franck (Oost-Berlijn, 20 februari 1970)
De Franse schrijver Georges Bernanos werd geboren in Parijs op 20 februari 1888. Zie ook alle tags voor Georges Bernanos op dit blog.
Uit: Journal d’un curé de campagne
„Ma paroisse est une paroisse comme les autres. Toutes les paroisses se ressemblent. Les paroisses d’aujourd’hui, naturellement. Je le disais hier à M. le curé de Norenfontes : le bien et le mal doivent s’y faire équilibre, seulement le centre de gravité est placé bas, très bas. Ou, si vous aimez mieux, l’un et l’autre s’y superposent sans se mêler, comme deux liquides de densité differente. M. le curé m’a ri au nez. C’est un bon prêtre, très bienveillant, très paternel et qui passe même à l’archevêché pour un esprit fort, un peu dangereux. Ses boutades font la joie des presbytères, et il les appuie d’un regard qu’il voudrait vif et que je trouve au fond si usé, si las, qu’il me donne envie de pleurer.
(…)
L’Eglise dispose de la joie, de toute la part de joie réservée à ce triste monde. Ce que vous avez fait contre elle, vous l’avez fait contre la joie. Est-ce que je vous empêche, moi, de calculer la précession des équinoxes ou de désintégrer les atomes ? Mais que vous servirait de fabriquer la vie même, si vous avez perdu le sens de la vie ? Vous n’auriez plus qu’à vous faire sauter la cervelle devant vos cornues. Fabriquez de la vie tant que vous voudrez ! L’image que vous donnez de la mort empoisonne peu à peu la pensée des misérables, elle assombrit, elle décolore lentement leurs dernières joies. Ça ira encore tant que votre industrie et vos capitaux vous permettront de faire du monde une foire, avec des mécaniques qui tournent à des vitesses vertigineuses, dans le fracas des cuivres et l’explosion des feux d’artifice. Mais attendez, attendez le premier quart d’heure de silence. Alors, ils l’entendront, la parole – non pas celle qu’ils ont refusée, qui disait tranquillement : « je suis la Voie, la Vérité, la Vie » – mais celle qui monte de l’abîme : « Je suis la porte à jamais close, la route sans issue, le mensonge et la perdition. »
Georges Bernanos (20 februari 1888 – 5 juli 1948)
Borstbeeld in Rimboval
De Ierse schrijver William Carleton werd geboren op 20 februari 1794 in Glogher, in het graafschap Tyrone. Zie ook alle tags voor William Carleton op dit blog.
Uit: The Midnight Mass
“M’Kenna’s house stood, as I said, at the foot of this mountain, just where the yellow surface of the plain began to darken into the deeper hues of the heath; to the left lay a considerable tract of stony land in a state of cultivation; and beyond the river, exactly opposite the house, rose a long line of hills, studded with houses, and in summer diversified with pasture and corn fields, the beauty of which was heightened by the columns of smoke that slanted across the hills, as the breeze carried them through the lucid haze of the atmosphere.
M’Kenna’s family consisted of himself, his wife, two daughters, and two sons. One of these was a young man addicted to drink, idle, ill-tempered, and disobedient; seldom taking a part in the labors of the family, but altogether devoted to field sports, fairs, markets, and dances. In many parts of Ireland it is usual to play at cards for mutton, loaves, fowls, or whiskey, and he was seldom absent from such gambling parties, if held within a reasonable distance. Often had the other members of the family remonstrated with him on his idle and immoral courses; but their remonstrances only excited his bad passions, and produced, on his part, angry and exasperating language, or open determination to abandon the family altogether and enlist. For some years he went on in this way, a hardened, ungodly profligate, spurning the voice of reproof and of conscience, and insensible to the entreaties of domestic affection, or the commands of parental authority. Such was his state of mind and mode of life when our story opens.”
William Carleton (20 februari 1794 – 30 januari 1869)
Glogher, de kathedraal
De Nederlandse dichter, liedtekstschrijver, toneelschrijver en boekhandelaar Cornelis Sweerts werd geboren in Amsterdam op 20 februari 1669. Zie ook alle tags voor Cornelis Sweerts op dit blog.
Wilt Vrienden zyn, En mijd de schyn
1.
Woorden ziften, zemel knoopen:
Wie daar toe gezint mag zijn,
Die mag na sijn besje loopen,
Daar men met een glaasje wijn
Tracht de vriendschap te verbinden;
Laat men zig in zoetheid vinden.
Alles sta, daar vreugd is, vry.
Toon u dan verheugt en bly.
2.
Schijn van waarheid te doen gelden,
Achterdenken, haat en nijt,
Dultmen onder vrienden zelden:
Wie sijn hert verteert van spijt
Kan zich zelf slechs onderdrukken;
Vyandschap baart ongelukken,
Vriendschap doet de haat te niet,
En kent onheil noch verdriet.
Cornelis Sweerts (20 februari 1669 – 23 maart 1749)
De Dam in Amsterdam in 1666, schoolplaat door Isings
Zie voor nog meer schrijvers van de 20e februari ook mijn blog van 20 februari 2013 en ook mijn blog van 20 februari 2012 deel 2.