Herinnering aan Gerard Reve
Vandaag is het precies 8 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog en eveneens mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006.
Credo
Niets te verwachten, niets te hopen:
er rest mij niets dan duisternis en Dood.
Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt,
U heb ik lief, met heel mijn hart, met al mijn Bloed.
Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)
Cover
Herinnering aan Gerard Reve
Vandaag is het precies 7 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog en eveneens mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006.
Hymne voor M.
Gij, Die alles weet en alles begrijpt,
ook waar Uw Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld,
tot U, lieve Moeder, zing ik dit lied:
van U gekomen, keer ik tot U terug.
Moge het niet te lang duren voordat ik weer bij U ben.
Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)
In 1969
Herinnering aan Gerard Reve
Vandaag is het precies 6 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog en evenneens mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006.
ROEPING
(voor de Zusters van Liefde, te Weert)
Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar
verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,
en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij
vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert,
ziet savonds reeds zijn smoel op de tee vee.
Toch goed dat er een God is.
Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)
Gedenksteen op de Nieuwe Markt in Weert met het gedicht „Roeping“
Herinnering aan Gerard Reve
Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie over Reve o.a. ook mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006 en ook mijn blog van 10 april 2006 en mijn blog van 14 december 2009 en mijn blog van 8 april 2010. Alle bijdragen over Reve zijn te vinden via de tag Gerard Reve.
In uw handen
Niemand die zeggen kan, wanneer en hoe.
Misschien wel met geheven glas,
terwijl hij proestend poogt iets uit te leggen
dat wordt weggespoeld
op bulderende branding van gelach.
Dan piept opeens zijn stem, als uit het stof,
en klauwt zijn lege hand naar ’t arme hart,
waar nu het mes in staat van God.
Een flits, van droevig speelgoed, droeve sneeuw
en droef lantarenlicht. Meer niet.
Ziezo, het is volbracht.
‘Zoals hij heeft geleefd, zo is hij ook gestorven.’
(1965)
Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)
Jaren 1960
Herinnering aan Gerard Reve
Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie over Reve ook mijn blog van 14 december 2007, mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006 , mijn blog van 14 december 2009 en ook mijn blog van 14 december 2008. Alle bijdragen over Reve zijn te vinden via de tags.
Graf te Blauwhuis
voor buurvrouw H. te G.
Hij rende weg, maar ontkwam niet,
en werd getroffen, en stierf, achttien jaar oud.
Een strijdbaar opschrift roept van alles,
maar uit een bruin geëmailleerd portret
kijkt een bedrukt en stil gezicht.
Een kind nog. Dag lieve jongen.
Gij, die koning zijt, dit en dat, wat niet al,
ja ja, kom er eens om,
Gij weet waarom het is, ik niet.
Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?
Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)
De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en mijn blog van 3 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008 en ook mijn blog van 8 april 2009.
Het geluk weet niets van mij
Het geluk weet niets van mij:
het woont, denk ik, teruggetrokken op het land.
Niemand vertelt het geluk ooit over
het nut van telfoonboeken. Of over regenjassen,
het lover van geboomte, of de liefde.
Niets weet het, helemaal niets. (Het meisje
tegenover me in de trein slaapt
zonder te hebben gezegd waar ze er uit moet.)
Kent het geluk de reeën met gespitst oor
die ik gezien heb langs het spoor?
Nachtwacht
’s Nachts als ik slaap laat ik ze me dolen
door haar binnenste, geeft mijn voetstappen
terug, weerspiegelt me in de donkere etalage
van de lampenzaak – stil, maak haar iet wakker
Straks kun je de plek in de uiterwaarden nog zien
waar ze heeft liggen dromen van een grootse toekomst,
een keizespaleis op het ’s Gravenhof, de nachtmerrie
van bevolkingsoverschot brengt grootheidswaan
Als ze opschrikt wordt ze de eerste stad die in de IJssel
sprong. Later als ze groot is gaat ze uit , de schouwbrg,
concerten, poëzie, maar nu slaapt ze nog, murmelend
onder putdeksels, fantaseert een dakgoot vol chocola,
misselijk schmiert ze zich de geschiedenis in. Ik ga nu
weg, zacht. Vaarwel, saluut aan de aflossing van de wacht
Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)
De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008.en ook mijn blog van 8 april 2009.
Uit: Frau Paula Trousseau
„Drei Wochen zuvor hatte sich Paula bei ihm gemeldet, so erschien es ihm jedenfalls. Er war derart merkwürdig und unerklärlich auf ihren Namen gestoßen, dass er den ganzen Tag immer wieder an sie denken musste und schließlich mit einem befreundeten Computerspezialisten telefonierte, um von ihm eine Erklärung für das Geschehene zu bekommen.
An jenem Tag hatte Sebastian Gliese an seinem Schreibtisch vor der geöffneten Adressendatei gesessen, um eine Telefonnummer zu suchen. Die Sekretärin hatte zwei Jahre zuvor sämtliche Namen und Anschriften seiner alten Rolodex-Kartei in den Computer übertragen. Es war eine Liste von mehreren hundert Namen, da
er nie eine Adresse löschte, auch wenn es seit Jahren keinen Kontakt mehr gab und die Angaben möglicherweise überholt waren. Als er die Namen durchrollen ließ, stutzte er. Der Name Paula Trousseau war zweimal vorhanden. Er öffnete nacheinander beide Adresskarten, sie waren identisch, seine Sekretärin musste aus Versehen die Adresse zweimal abgeschrieben haben. Er erinnerte sich an Paula, die er ein halbes Leben lang nicht gesehen hatte, dann löschte er die Dublette. Der Computer fragte, ob dieser Eintrag tatsächlich gelöscht werden solle, er drückte nochmals die Taste, und auf dem Bildschirm erschien für Sekunden der Vermerk: gelöscht am 22. Mai.
Als er sich vergewissern wollte, dass ihre Adresse nur noch einmal vorhanden ist, war ihr Name nicht mehr zu finden. Beide Einträge waren verschwunden, Paula Trousseau existierte in seinem Computer nicht mehr. Er versuchte, die Löschung rückgängig zu machen, aber das war nicht möglich oder er dafür zu ungeschickt. Er grübelte, worin der Fehler bestanden haben könnte. Ein Freund, den er anrief, weil er sich von ihm eine Lösung des Problems erhoffte, erklärte ihm lediglich, so etwas komme vor, er solle eben stets eine Sicherheitsdatei anlegen, um sich vor solchen Überraschungen zu schützen.“
Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)
De Afrikaanse-Amerikaanse schrijfster Nnedi Okorafor werd geboren op 8 april 1974 in Cincinnati, Ohio. Zie ook mijn blog van 8 april 2009.
Uit: Amphibious Green
„The little girl in the car sat quietly in a sea of daisies staring at the tiny white frog in the plastic bag. The African clawed frog was a gift from her mother. Nevertheless, it simply would never replace Baxter, even if it was from the same place as her parents. Ada poked at the plastic bag sending the frog into a fit of watery energy. When it tired, it slowly sank back to the bottom of the bag, motionless again.
From the driver’s seat, her mother smiled. Ada was her most sensitive child. She was like a human tuning fork. Maybe Ada wouldn’t forget about the toad but at least her attention would be occupied for a while.
“You guys look look!” Ada exclaimed bursting into the living room, the pet shop plastic bag shaking violently in her tight grip. “Mommy got me this!”
Her oldest sister, Chinyere, who sat in front of the wide screen television only grunted. She was too grown up for such childish nonsense. Iheoma sat at the family computer. She glanced at Ada with a hint of interest. She was in the midst of her most wonderful poem ever and was a little annoyed at the interruption. She squinted at the bag. “Why the thing is almost, like, microscopic!” she said. She turned back to her poem. “Now quit bugging me. A poet is not to be interrupted.”
Ada set up the aquarium with shaking hands. No, the frog wasn’t Baxter but it sure was cute. It had beady black eyes and a permanent smile stretched across its face. The twelve-gallon aquarium decorated with plastic sea plants and blue stones was a paradise for the tiny frog. She sat and watched its stop-go movements for hours. The transparent smooth skinned creature pumped its legs, its eyes brooding and its short hands limp. Every so often a bubble of air would escape its tight lips.“
Nnedi Okorafor (Cincinnati, 8 april 1974)
De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008 en ook mijn blog van 8 april 2009.
Uit: Small Wonder
„I have places where all my stories begin.
One is a log cabin in a deep, wooded hollow at the end of Walker Mountain. This stoic little log house leans noticeably uphill, just as half the tobacco barns do in this rural part of southern Appalachia, where even gravity seems to have fled for better work in the city. Our cabin was built of chestnut logs in the late 1930s, when the American chestnut blight ran roughshod through every forest from Maine to Alabama, felling mammoth trees more extravagantly than the crosscut saw. Those of us who’ll never get to see the spreading crown of an American chestnut have come to understand this blight as one of the great natural tragedies in our continent’s history. But the pragmatic homesteaders who lived in this hollow at that time simply looked up and saw a godsend. They harnessed their mule and dragged the fallen soldiers down off the mountain to build their home.
Now it’s mine. Between May and August, my family and I happily settle our lives inside its knobby, listing walls. We pace the floorboards of its porch while rain pummels the tin roof and slides off the steeply pitched eaves in a limpid sheet. I love this rain; my soul hankers for it. Through a curtain of it I watch the tulip poplars grow. When it stops, I listen to the woodblock concerto of dripping leaves and the first indignant Carolina wrens reclaiming their damp territories. Then come the wood thrushes, heartbreakers, with their minor-keyed harmonies as resonant as poetry. A narrow beam of sun files between the steep mountains, and butterflies traverse this column of light, from top to bottom to top again, like fish in a tall aquarium.“
Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)
Zie voor nog meer schrijvers van de 8e april ook mijn vorige blog van vandaag.
Herinnering aan Gerard Reve
Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie over Reve ook mijn blog van 8 april 2007, mijn blog van 14 december 2007, mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006 en ook mijn blog van 8 april 2008.
Uit: De Avonden
‘Ik leef,’ fluisterde hij, ‘ik adem, ik beweeg, dus ik leef. Wat kan er nog gebeuren? Er kunnen rampen komen, pijnen, verschrikkingen. Maar ik leef. Ik kan opgesloten zijn, of door gruwelijke ziekten worden bezocht. Maar steeds adem ik, en beweeg ik. En ik leef.’ Hij liep terug naar de keuken, voltooide het poetsen en betrad zijn slaapkamer.
‘Konijn,’ zei hij, het konijn op de arm nemend, ‘je straf is ingetrokken, gezien je grootste verdiensten voor de zaak. ‘Hij zette het dier op de schrijftafel, sloot de grodijnen en begon zich uit te kleden. Toen hij gereed was, trommelde hij zich met de vuisten op de borst, en betastte zijn lichaam. Hij kneep in het vel van de nek, in de buik, de kuiten en de dijen. ‘Alles is voorbij,’ fluisterde hij, ‘het is overgegaan. Het jaar is er niet meer. Konijn, ik ben levend. Ik adem, en ik beweeg, dus ik leef. Is dat duidelijk? Welke beproevingen ook komen, ik leef.’
Hij zoog de borst vol adem en stapte in bed. ‘Het is gezien,’ mompelde hij, ‘het is niet onopgemerkt gebleven.’ Hij strekte zich uit en viel in een diepe slaap.“
Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)
Portret door Arjan van Gent
De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en mijn blog van 3 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008.
De leraar die ons Kafka lezen leerde
De leraar die ons Kafka lezen leerde
was twee cyclopen in één lijf. En ik,
ik deed alsof ik Niemand heet
alsof ik zijn vraag stellen hoorde als ieder ander,
hij mij aankeek als ieder ander
Jaren later, op een cursus, is Niemand nog altijd dertien:
als ik het weet vraag ik geen beurt –
als ik de beurt heb weet ik niets
Onder de kudde verborgen, verdomd,
blijf ik eraan ontsnappen dat niemand ontkomt
Draadloos
Jij trok me mee, die avond, Milaan, zacht licht, lichte wind,
naar die begraafplaats als een dodenstad die groter leek
dan hij kon zijn, ingeklemd tussen kazerne en verkeersplein
Achter de lege hekken marmeren gangen, bewaakt
door een wachter in een eeuwigdurende houw
oprijzend boven wie daaronder was
Niemand
Een klok aarzelde tussen luiden en slaan
Ik trok je mee maar je bleef omkijken,
wist aan wie je dacht en wie daar niet was, wie nergens,
wie overal, het hek om de dodenstad
Later zouden we een huizenhoog reclamebord passeren
voor één machtig abonnement op een draadloze verbinding
met het echte leven
Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)
De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008.
Uit: Landnahme
“Sie lief hinaus und knallte die Tür zu. Sie war wütend auf mich, was mir Leid tat, aber ich war wirklich sprachlos. Es mag ja sein, dass ich etwas zu früh damit begonnen habe und dass mir die Kerle halt besonders gut gefallen, vielleicht hatte Mutter Recht und ich war mannstoll, na, und wenn schon, jahrelang mit einem festen Freund gehen und sogar die Nächte mit ihm verbringen und dabei das Jungfernhäutchen zu behüten, das erscheint mir noch heute abwegig. Ich kannte Rieke und wusste, dass sie eine ulkige Nudel war, nur wieso Bernhard das mitmachte, war mir unbegreiflich. Er war ein gut aussehender Kerl, nicht sehr groß, aber stämmig gewachsen. Und er hatte irgendetwas an sich, das mir gefiel und sicher nicht nur mir. Er redete nicht viel, insofern hätte er gut zu mir gepasst, denn ich redete immer gern, und Bernhard brachte es fertig, eine Stunde mit uns im Zimmer zu sitzen und nichts zu sagen. Er lächelte und schwieg, und wenn er einen ansah, da strahlte etwas von ihm aus. Er strahlte einen ganz bestimmten Geruch aus, würde ich sagen, wenn das nicht unsinnig wäre, weil ein Geruch nicht strahlen kann. Er konnte schweigen, und man hatte nicht das Gefühl, dass er einem nichts zu sagen hat. Man spürte bei ihm, dass er ganz genau wusste, was er will, und dass er alles durchsetzen würde, was er sich vornahm. Wenn er mich minutenlang ansah und dann meine Hand anfasste, bekam ich sofort ein Fell, denn alle Härchen auf meinem Arm standen augenblicklich aufrecht. Er konnte einen aber auch angucken! Er starrte nicht, er blickte einem unverwandt und freundlich in die Augen, und auf der Stelle roch ich diesen Geruch, er verströmte einen Duft von Kraft und Entschlossenheit.
So muss ein Vulkan riechen, bevor er ausbricht. Er war ein richtiger Mann, und darum konnte ich überhaupt nicht verstehen, dass er sich auf die dummen Spielchen von meiner Schwester einlässt. Ich hatte gedacht, er hätte sie gleich genommen, gleich bei ihrer allerersten Verabredung, denn genau danach roch er.”
Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)
De Afrikaanse-Amerikaanse schrijfster Nnedi Okorafor werd geboren op 8 april 1974 in Cincinnati, Ohio. Haar ouders waren Nigeriaanse immigranten. Zij debuteerde in 2005 met Zahrah the Windseeker, waarvoor zij de Wole Soyinka Prize for Literature in Africa ontving. In 2007 publiceerde zij The Shadow Speaker. Zij werkt als docente creatief schrijven aan de Chicago State University.
Uit: Zahrah the Windseeker
„When I was born, my mother took one look at me and laughed.
“She’s . . . dada,” said the doctor, looking surprised.
“I can see that,” my mother replied with a smile. She took me in her arms and gently touched one of the thick clumps of hair growing from my little head. I had dadalocks, and woven inside each one of those clumps was a skinny, light green vine. Contrary to what a lot of people think, these vines didn’t sprout directly from my head. Instead, they were more like plants that had attached themselves to my hair as I grew inside my mother’s womb. Imagine that! To be born with vines growing in your hair! But that’s the nature of dada people, like myself.
“Look, she’s smiling,” my father said. “As if she already knows she’s dada.” To many, to be dada meant you were born with strange powers. That you could walk into a room and a mysterious wind would knock things over or clocks would automatically stop; that your mere presence would cause flowers to grow underneath the soil instead of above. That you caused things to rebel or that you would grow up to be rebellious yourself! And what made things even worse was that I was a girl, and only boys and men were supposed to be rebellious. Girls were supposed to be soft, quiet, and pleasant.“
Nnedi Okorafor (Cincinnati, 8 april 1974)
De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008.
Uit: Animal, Vegetable, Miracle
“As we gathered our loot on the counter, the sky suddenly darkened. After 200 consecutive cloudless days, you forget what it looks like when a cloud crosses the sun. We all blinked. The cashier frowned toward the plate glass window.
“Dang,” she said, “if it isn’t going to rain.”
“I hope so,” Steven said.
She turned her scowl from the window to Steven. This bleached-blonde guardian of gas pumps and snack food was not amused. “It better not, is all I can say.”
“But we need it,” I pointed out. I am not one to argue with cashiers, but this was my very last minute as a Tucsonan. I hated to jinx it with bad precipitation-karma.
“I know that’s what they’re saying, but I don’t care,” she avowed. “Tomorrow’s my first day off in two weeks, and I want to wash my car.”
For three hundred miles we drove that day through desperately parched Sonoran badlands, chewing our salty cashews with a peculiar guilt. We had all shared this wish, in some way or another: that it wouldn’t rain on our day off. Thunderheads dissolved ahead of us, as if honoring our compatriot’s desire to wash her car as the final benediction on a dying land. In our desert, we would not see rain again.”
Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)
De Duitse schrijver Martin Grzimek werd geboren op 8 april 1950 in Trutzhain, Hessen. Vanaf 1968 studeerde hij theaterwetenschappen in Berlijn en vanaf 1972 filosofie en germanistiek in Heidelberg. Daarna werkte hij o.a. als docent. Van 1986 tot 1992 werkte hij als zelfstandig schrijver in Caracas, Venezuela, waarbij hij tevens in de directie zat van het Goethe Instituut daar. Van 1997 tot 2000 verbleef hij in Santiago de Chile.
Uit: Das Austernfest
»Ich bin verliebt in eine Frau und kann nicht von ihr lassen. Schon seit Jahrzehnten geht das so, es scheint mir, solange ich denken kann, doch was ich auch versuche, sie will nichts von mir wissen. Das wird sich jetzt ändern. Sie braucht mich, ich habe es ihr bewiesen. Sie schaut mich schon anders an, sieht nicht mehr nur den guten alten Freund in mir, den sie so lange kennt. Ich habe etwas getan für sie, was sie mir nie vergessen können wird: ich gebe ihr die Freiheit wieder. Dann werden wir zusammensein. Ich spüre es. Es dauert nur noch ein paar Tage, hat mir der Staatsanwalt verraten, und ich kann sie abholen aus der Untersuchungshaft. Sie wird mir in die Arme fallen, ich drücke sie an mich, spüre ihr Gesicht an meiner Wange, ihre Haare auf meinen trockenen Lippen, höre sie in mein Ohr flüstern. Sie wird mich lieben, lieben müssen.«
Martin Grzimek (Trutzhain, 8 april 1950)
De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.
Uit: A Kidnapping in the Family
“There was an old trunk in my mother’s bedroom. It was the oldest trunk I ever saw. It was one of those trunks with a round lid like a fat man’s belly. Away down in this trunk, beneath wedding linen that was never used because it was wedding linen, and silverware that was never used because it was a wedding present, and beneath all kinds of fancy ribbons, buttons, birth certificates, beneath all this was
a box containing family pictures. My mother wouldn’t permit anyone to open this trunk, and she hid the key. But one day I found the key. I found it hidden under a corner of the rug.
On spring afternoons that year I would come home from school and find my mother working in the kitchen. Her arms would be limp and white like dry clay from toil, her hair thin and dry against her head, and her eyes sunken and large and sad in their sockets.
The picture! I would think. Oh, that picture in the trunk!
When my mother wasn’t looking I would steal into her bedroom, lock the door, and open the trunk. There were many pictures down there, and I loved all of them, but there was one alone which my fingers ached to clutch and my eyes longed to see when I found my mother that way — it was a picture of her taken a week before she married my father.
Such a picture!
She sat on the arm of a plush chair in a white dress spilling down to her toes. The sleeves were puffy and frothy: they were very elegant sleeves. There was scarcely any neck to the dress, and at her throatwas a cameo on a thin gold chain. Her hat was the biggest hat I ever saw in my life. It went entirely around her shoulders like a white parasol, the brim dipping slightly, and covering most of her hair except a dark mound in back. But I could see the green, heavy eyes, so big that not even that hat could hide them.”
John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983)
De Amerikaanse schrijver Glendon Fred Swarthout werd geboren op 8 april 1818 in Pinckney, Michigan. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.
Uit: The Cadillac Cowboys
„Call me a Cadillac cowboy if you will. The Grand Central Station Gang, my former fellow-riders on the New York, New Haven & Hartford stage line, insult me, so I hear, with labels similarly choice. “Billy the Button-Down Kid,” they scoff, or “The T.S. Eliot Tenderfoot” or “Wyatt Earp with an Attache Case.” Let them have their jest. Archetype of the dude I may be, but I have gone west now, where men are men and where, when you say such things, stranger, you smile.
It was books, not a six-gun, which sent me packing, which made me a dilettante Don Quixote gone daft from reading. For some time after marriage I pretended industry by commuting now and then from our estate to New York, to the Public Library, and there for several hours doing research
for a possible Ph.D. in history. By chance I crossed a Mississippi of the mind and commenced to graze with rising appetite in a territory of Indians and ranchers and cavalry and gunfighters and romance from whence I was never emotionally to return. As a historian I had found my era, as a man my place. Stooped, spindle-shanked, thick-lensed, balding pedant–not! In this bony breast there snorted a bison, there swaggered a roistering mountain man, there was born, a civilization too late, a stripling Teddy Roosevelt hot for deeds of derring-do!“
Glendon Swarthout (8 april 1918 – 23 september 1992)
De Franse dichter en schrijver Hégésippe Moreau (eig. Pierre-Jacques Roulliot) werd geboren op 8 april 1810 in Parijs. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.
Chagrin d’automne
Les lignes du labour dans les champs en automne
Fatiguent l’œil, qu’à peine un toit fumant distrait,
Et la voûte du ciel tout entière apparaît,
Bornant d’un cercle nu la plaine monotone.
En des âges perdus dont la vieillesse étonne
Là même a dû grandir une vierge forêt,
Où le chant des oiseaux sonore et pur vibrait,
Avec l’hymne qu’au vent le clair feuillage entonne !
Les poètes chagrins redemandent aux bras
Qui font ce plat désert sous des rayons sans voile
La verte nuit des bois que le soleil étoile ;
Ils pleurent, oubliant, dans leurs soupirs ingrats,
Que des mornes sillons sort le pain qui féconde
Leurs cerveaux, dont le rêve est plu
s beau que le monde !
Hégésippe Moreau (8 april 1810 – 20 december 1838)
De Duitse dichter Johann Christian Günther werd geboren op 8 april 1695 in Stiergau. Zie ook mijn blog van 8 april 2007. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.
Die unwiederbringliche Zeit
Ich weiß noch wohl die liebe Zeit,
In der ich mich genug erfreut;
Was waren das für süße Tage!
Die Schläfen trugen Blum’ und Glut
Und kannten weder Wunsch noch Plage,
Noch was den Greisen bange tut.
Mein Sorgen ging auf Lust und Scherz;
Mein Herz war Amianthes Herz,
Wir zählten weder Kuß noch Stunden.
Tanz, Schauplatz, Gärten, Spiel und Wein
Und aller Vorteil der Gesunden
Nahm Blut und Geist mit Wollust ein.
Wie? Was? Erzähl ich einen Traum?
Zum wenigsten gedenkt mich’s kaum.
Mein Gott, wie ist die Zeit entronnen!
Was hast du, Herz, von aller Lust?
Dies, daß du R
eu’ und Leid gewonnen
Und wissen und entbehren mußt.
Ihr, die ihr die Natur versteht
Und durch die Kunst oft höher geht,
Ihr könnt euch mir recht sehr verbinden:
Ach sagt mir doch, ich fleh euch an,
Wie soll ich die Maschine finden,
Die Zeit und Jugend hemmen kann?
Johann Christian Günther (8 april 1695 – 15 maart 1723)
Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie over Reve ook mijn blog van 8 april 2007, mijn blog van 14 december 2007, mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006.
Wiegelied
Ik ging nuchter naar bed, en kon niet slapen.
Toen ik tenslotte sliep, dreunde het huis
en worstelde ik met iemand.
Niet tot de ochtend: toen ik weer wakker werd, was het
nog nacht.
Ook wist ik niets meer van een zegen.
Reisgebed
O God.
Ik sta op het punt, op reis te gaan.
Ik weet niet, of het misschien mijn laatste reis is.
Ik wil U liefhebben.
Ik hoop, dat ik onderweg niemand enig ongeluk of
ander kwaad zal berokkenen.
Ik wil proberen niet, of veel minder, te drinken.
Ik sta voor U.
Ik weet dat ik, of ik veilig zal aankomen,
dan wel onderweg verwonding, ziekte of dood zal vinden,
altijd U toebehoor.
Want in leven en sterven zijt Gij in mij en ben ik in U.
Ik ga nu weg.
Vaarwel, o God
Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)
De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.
Uit: Prodigal Summer
“Her body moved with the frankness that comes from solitary habits. But solitude is only a human presum
ption. Every quiet step is thunder to beetle life underfoot; every choice is a world made new for the chosen. All secrets are witnessed.
If someone in this forest had been watching her – a man with a gun, for instance, hiding inside a copse of leafy beech trees – he would have noticed how quickly she moved up the path and how direly she scowled at the ground ahead of her feet. He would have judged her an angry woman on the trail of something hateful.
He would have been wrong. She was frustrated, it’s true, to be following tracks in the mud she couldn’t identify. She was used to being sure. But if she’d troubled to inspect her own mind on this humid, sunlit morning, she would have declared herself happy.
She loved the air after a hard rain, and the way a forest of dripping leaves fills itself with a sibilant percussion that empties your head of words. Her body was free to follow its own rules: a long-legged gait too fast for companionship, unself-conscious squats in the path where she needed to touch broken foliage, a braid of hair nearly as thick as her forearm falling over her shoulder to sweep the ground whenever she bent down. Her limbs rejoiced to be outdoors again, out of her tiny cabin whose log walls had grown furry and overbearing during the long spring rains. The frown was pure concentration, nothing more. Two years alone had given her a blind person’s indifference to the look on her own face.
All morning the animal trail had led her uphill, ascending the mountain, skirting a rhododendron slick, and now climbing into an old-growth forest whose steepness had spared it from ever being logged. But even here, where a good oak-hickory canopy sheltered the ridge top, last night’s rain had pounded through hard enough to obscure the tracks. She knew the animal’s size from the path it had left through the glossy undergrowth of mayapples, and that was enough to speed up her heart. It could be what she’d been looking for these two years and more. This lifetime. But to know for sure she needed details, especially the faint claw mark beyond the toe pad that distinguishes canid from feline. That would be the first thing to vanish in a hard rain, so it wasn’t going to appear to her now, however hard she looked. Now it would take more than tracks, and on this sweet, damp morning at the beginning of the world, that was fine with her. She could be a patient tracker. Eventually the animal would give itself away with a mound of scat (which might have dissolved in the rain, too) or something else, some sign particular to its species. A bear will leave claw marks on trees and even bite the bark sometimes, though this was no bear. It was the size of a German shepherd, but no house pet, either. The dog that had laid this trail, if dog it was, would have to be a wild and hungry one to be out in such a rain.”
Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)
De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.
Uit: Das Wildpferd unterm Kachelofen
Als ich zurückkam, stand ein Junge an meinem Wagen, öffnete die Tür und schlug sie krachend wieder zu. Es schien ihm Spaß zu machen. Ich stellte mich neben ihn.
„Das kracht ganz schön“, bemerkte er beiläufig, während er erneut die Tür ins Schloss fallen ließ. „Na ja“, murmelte ich nicht sehr erfreut. „Ist das dein Auto?“, fragte er mich.
Ich nickte. „Dann bist du wohl jetzt ganz schön sauer, wie?“, erkundigte er sich interessiert.
„Sehr gut finde ich’s nicht“, bestätigte ich seine Frage. Er ließ die Autotür ein letztes Mal krachend ins Schloss fallen und schlenderte um die Ecke. Als ich an ihm vorbeifuhr, saß er auf dem Bürgersteig und beobachtete eine Meise, die einen Wurm aus der Erde zu ziehen versuchte.
Ein paar Tage später traf ich ihn wieder.Es regnete.Es regnete sehr stark.Jakob Borg stand vor einer Haustür. Er trug ein grünes Regencape und starrte trübsinnig in eine Pfütze.
„Wie geht’s“, erkundigte ich mich, „langweilst du dich?“
„Ich langweile mich nie“, sagte er, ohne mich anzusehen.Mit einem Stock stocherte er in der Pfütze herum und versuchte, die kleinen Wasserblasen aufzuspießen.„Hast du denn keine Freunde, mit denen du spielen kannst?“
„Natürlich“, sagte er.
„Deine Schulfreunde, nicht wahr?“, fragte ich weiter. Doch er schüttelte den Kopf: „Nein, in die Schule gehen sie nicht.“ Dann überlegte er eine Weile und fügte hinzu: „Jedenfalls gehen sie nicht sehr oft dorthin. Sie finden Schule nicht sehr interessant, verstehst du.“
„Ja, ja“, sagte ich, „das verstehe ich schon. Und wo sind deine Freunde jetzt?“
„Oben“, sagte er.
„Oben?“
„Ja, in meinem Zimmer. Katinka und Kleine Adlerfeder, der Falsche Prinz und Panadel der Clochard und Schnauz der Esel.“ Er setzte einen schwarzen Käfer auf ein Holzstück, das in der Pfütze schwamm.
„Du hast aber viele Freunde“, sagte ich beeindruckt.
„Ja“, sagte er und starrte aufmerksam in die Pfütze, in der ein schwarzer Käfer Boot fuhr.”
Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)
De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en mijn blog van 3 april 2007.
HEMELRIJK
Voor Thé Lau, voor Iris
In het midden van mijn leven kwam ik
op een open plek. Er stond een bord: McDonald’s
in de verte klonk muziek
Alleen was ik daar niet: zij was bij me
we namen een kamer in het hotel –
thuis hebben we immers geen bad
Het woord ‘altijd’ is net als het woord ‘nooit’
bedacht door een dichter, de ziel is groter
dan het hart, het hart groter dan de wereld
Nog altijd rekenen filosofen zich erop stuk
Ineens zag ik waarom de dingen zijn zoals het is
Niet schrijven om zo voor altijd te willen blijven,
niet de weg vinden in het bos,
niet om de muziek alleen
Water is zoet. Het woord ‘eeuwig’
is een kamer in het hotel. De hemel
is een open plek. Ik ben hier om haar haren te wassen,
haar mooie zachte haar
Onder een blauwe vlag met heel veel sterren
Kon niet slapen meer vann
acht. Op mijn tafel een onbegrijpelijk gedicht:
Grondwet van Europa. Een parlement als los zand – fijn stof in ons
gezicht, dat met de munt die me armer maakte, tegen mijn zin campagne
voert om een grondwet waar ik voor moet zijn.
Wat moet dat met mijn mening? Ik deed geen oog meer dicht.
Ineens twee mannen in mijn kamer, Lenin bij mijn bed:
Gaat u de Sovietunie nu echt opnieuw uitvinden? Kameraad
geef me een wodka. En Trotsky bij de deur: Wat een natie!
Die surroundsoundhomecinema’s klinken levensechter
dan op het veld. Wie zwaait er nog met vlaggen bij voetbal,
pinkpopopconcert, demonstratie? In een woonkamer
vlagt men niet maar heeft uit de magnetron liever
een voorgebakken mislukking dan een echte
Geef mij ook een wodka! Ik kon niet slapen meer vannacht.
Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)
Foto: Karlijne Pietersma
Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 8 april 2007.
De Franse dichter en schrijver Hégésippe Moreau (eig. Pierre-Jacques Roulliot) werd geboren op 8 april 1810 in Parijs.
De Amerikaanse schrijver Glendon Fred Swarthout werd geboren op 8 april 1818 in Pinckney, Michigan.
De Duitse dichter Johann Christian Günther werd geboren op 8 april 1695 in Stiergau. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.
De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909.
De Duitse dichter Johann Christian Günther werd geboren op 8 april 1695 in Stiergau. Hij studeerde, op wens van zijn vader, medicijnen in Wittenberg. Hij kreeg echter ruzie met zijn vader omdat deze het niet eens was met Günthers keuze zijn levensonderhoud als dichter te verdienen. De historicus en schrijver Johann Burckhardt Mencke steunde hem echter wel, maar toch lukte het ook hem niet in 1719 een baan als hofdichter van August de Sterke in Dresden voor Günther in de wacht te slepen. Zo leefde deze in het vervolg als gast bij de families van verschillende studievrienden. In 1723 keerde hij ziek naar Jena terug, waar hij stierf aan tbc, zevenentwintig jaar oud. Günther behoort formeel nog tot de Barok, maar kan gezien de aard van zijn werk als voorloper van de Sturm und Drang worden beschouwd.
Der Unterschied jetziger Zeit und der Jugend
Vor diesem dacht’ ich mit der Zeit
Ein groß und vornehm Tier zu werden,
Ich sucht’ in Kleidung und Gebärden
Vor allen einen Unterscheid;
Ich sann viel Staatsstreich auszuführen,
Vergaffte mich am Mazarin
Und griff mit feurigem Studieren
Nach Palmen, die den Klügsten blühn.
Immittelst nahm mein Alter zu,
Die Jugend gab mir viel zu wissen,
Ich ward durch manchen Fall gerissen
Und sucht’ ein Leben ohne Ruh’.
Ich sah in klein’ und großen Ständen
Viel Kummer, Torheit, Pein und Neid
Und griff nunmehr mit beiden Händen
Das Gaukelspiel der Eitelkeit.
Wo ist denn nun mein Ehrgeiz hin?
Wo sind die flüchtigen Gedanken,
Womit ich oftmals aus den Schranken
Gemeinen Glücks geflogen bin?
Es reizt mich kein berühmter Titel,
Es rührt mich weder Hof noch Pracht,
Ich finde, deucht mich, viel im Kittel,
Was kluge Seelen glücklich macht.
Dies, große Weisheit, dank ich dir,
Dies dank ich dir, du süße Liebe;
Durch eure Lust, durch eure Triebe
Erfind ich selbst mein Glück in mir.
Bleibt Phillis mir nur treu ergeben,
So ficht mich wohl kein Wunsch mehr an,
Als daß ich mit ihr ruhig leben
Und einmal freudig sterben kann
Johann Christian Günther (8 april 1695 – 15 maart 1723)
De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Haar ouders, die in de gezondheidszorg werkten werden een tijd lang uitgezonden naar Congo, waar Kingsolver haar kinderjaren doorbracht. Later studeerde zij in Indiana klassieke piano, maar verwisselde die studie voor biologie. Haar eerste roman The Bean Trees werd gepubliceerd in 1988. Daarna volgden Holding the Line: Women in the Great Arizona Mine Strike of 1983 (non-fiction); Homeland and Other Stories (1989); de romans Animal Dreams (1990), Pigs in Heaven (1993), The Poisonwood Bible (1998) en Prodigal Summer (2000); poëzie Another America (1992); de essays High Tide in Tucson(1995) en Small Wonder: Essays (2002); en Last Stand: America’s Virgin Lands. The Poisonwood Bible (1998) was een bestseller die de National Book Prize of South Africa won.
Uit: The Bean Trees
“I have been afraid of putting air in a tire ever since I saw a tractor tire blow up and throw Newt Hardbine’s father over the top of the Standard Oil sign. I’m not lying. He got stuck up there. About nineteen people congregated during the time it took for Norman Strick to walk up to the Courthouse and blow the whistle for the volunteer fire department. They eventually did come with the ladder and haul him down, and he wasn’t dead but lost his hearing and in many other ways was never the same afterward. They said he overfilled the tire.
Newt Hardbine was not my friend, he was just one of the big boys who had failed every grade at least once and so was practically going on twenty in the sixth grade, sitting in the back and flicking little wads of chewed paper into my hair. But the day I saw his daddy up there like some old overalls slung over a fence, I had this feeling about what Newt’s whole life was going to amount to, and I felt sorry for him. Before that exact moment I don’t believe I had given much thought to the future.”
Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)
De Amerikaanse schrijver Glendon Fred Swarthout werd geboren op 8 april 1818 in Pinckney, Michigan. Voordat hij schrijver werd doceerde Swarthout Engels aan verschillende universiteiten. Zijn eerste boek Willow Run schreef hij in 1943, en gedurende de halve eeuw dat zijn carrière duurde beoefende hij een heel scala van genres: romans, korte verhalen, detectives, filmscripts en boeken voor de jeugd. Verschillende van zijn romans werden verfilmd, waaronder Where the Boys Are, The Shootist, en Bless the Beasts and Children.
Uit: The Sergeant’s Lady
“From his aerie atop a large boulder halfway up this 5700 foot pinnacle, Naiche caught the bright signal flashes from the men far below in the wash. His warriors were ready! The tall Indian untied a long length of horse intestine slung over his other shoulder and drank sparingly from one end, as he watched the wagon rattling toward the ranch nestled at the foot of the mountain beneath him. Nothing else moved on the hilltop, or in the arroyos rutting either side. Wiping his mouth, Naiche retied his water carrier and slowly raised his big, Sharps hunting rifle over his head and tilted its shiny steel trigger guard and breech back and forth against the sun, answering them. Attack!
Down in the wash, the warriors caught the flashes from the mountain and clambered atop their Mexican mustangs. Inday-Yi-Yahn (“He Kills Enemies”) adjusted his saddle made from two rolls of rawhide stuffed with grass and tied to his horse’s back, while Dahkeya notched a cane arrow onto his mulberry recurved bow, straightened his deerskin wrist guard and tested the tension of his sinew bowstring.
These short, tough men, few of them over 5’8″ besides their leader, had the smooth faces, small chins and strong jaws of Chiricahuas, to match their smaller feet and hands common to Apaches. Narrow white stripes slashed across each cheekbone under their hard eyes, indicated the Chiricahuas were quite ready for war.
Perico watched his companions ready themselves as he fingered the buckskin thongs braided into his war charm necklace, which he’d strapped over his right shoulder and under his left arm. Eagle feathers fluttered from this ceremonial strap, fragments of obsidian, pieces of turquoise and coral beans were sewn into it, too. Ussen, the sacred God of all Apaches, would protect them.
Perico took a deep breath, exhaled the clean desert air slowly, pulled his stolen black derby tighter down over his long hair and nodded to the others. Yanking their hackamores braided from horsetails, the warriors jerked their horses’ heads around and kicked them up, up the steep dirt embankment of the ravine.”
Glendon Swarthout (8 april 1918 – 23 september 1992)
De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Tot aan de bouw van de muur ging hij naar school in West-Berlijn. Daarna werkte hij als monteur, boekhandelaar, kelner, journalist, toneelspeler en regieassistent. In 1964 haalde hij alsnog zijn gymnasiumdiploma en tussen 1967 en 1971 studeerde hij filosofie en logica in Leipzig en Berlijn. Daarna werd hij dramaturg en schrijver voor de Volksbühne in Oost-Berlijn. Bekend werd hij met zijn succesvolle novelle Der fremde Freund uit 1982 (In de BRD 1983 als Drachenblut verschenen). Die Wahre Geschichte des Ah is zijn succesvolste toneelstuk. Hein vertaalde ook werk van Racine en Molière.
Uit: Von allem Anfang an
“Die Erklärung befriedigte mich nicht. Eines Morgens nämlich – ich lag noch im Bett, um mir eine Ausrede auszudenken, weil ich am Tag zuvor die Katze aus dem ersten Stock des Treppenhauses auf die Steinfliesen des Hausflurs hatte fallen lassen, erwischt und in mein Zimmer geschickt worden war, ich hatte feststellen wollen, ob Katzen wirklich jeden Sturz überlebten, ob sie, wie mein Großvater sagte, tatsächlich sieben Leben hätten, doch das konnte ich nicht gestehen, wenn ich einer weiteren Strafe entgehen wollte –, an jenem Morgen sah ich eine dicke Spinne aus dem schwarzen summenden Kasten kriechen. Ich sah, wie sie sich aus dem schmalen Spalt an der Vorderfront zwängte, zur Decke hinauflief, dort minutenlang bewegungslos verharrte, um danach auf dem gleichen Weg zum Kasten zurückzulaufen und in ihm zu verschwinden. Seit diesem Tag wusste ich, dass es kein Elektrokasten war, denn wenn ich ihn wegen der Elektrizität nicht anfassen durfte, wie sollte da eine fette Spinne eine Berührung mit ihm überleben. Der Kunststoffkasten war ein großes Spinnennest, ich war davon überzeugt, dass unendlich viele dieser widerlichen Tiere mit behaarten Beinen in dem Kasten herumkrabbelten, so wie im Stülpkorb der Imkerei Tausende von Bienen über die Waben kletterten und unablässig übereinander krochen. Das Summen wurde nicht von der Elektrizität verursacht, es kam von den Spinnen.”
Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)
De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909. Hij debuteerde in ‘The American Mercury’ in 1932. Zijn eerste roman ‘Wait Until Spring, Bandini’ werd gepubliceerd in 1938. Een jaar daarna volgde ‘Ask The Dust’. In 1940 verscheen een verzameling korte verhalen ‘Dago Red’. Ondertussen was Fante ook voor de film gaan schrijven (‘Something for a Lonely Man’, ‘My Six Loves’ and ‘Walk On the Wild Side’.). In 1955 kreeg hij suikerziekte en door complicaties daarbij werd hij blind, maar met de hulp van zijn vrouw kon hij doorgaan met schrijven.
Uit: The Road to Los Angeles
“I had a lot of jobs in Los Angeles Harbor because our family was poor and my father was dead. My first job was ditchdigging a short time after I graduated from high school. Every night I couldn’t sleep from the pain in my back. We were digging an excavation in an empty lot, there wasn’t any shade, the sun came straight from a cloudless sky, and I was down in that hole digging with two huskies who dug with a love for it, always laughing and telling jokes, laughing and smoking bitter tobacco.
I started with a fury and they laughed and said I’d learn a thing or two after a while. Then the pick and shovel got heavy. I sucked broken blisters and hated those men. One noon I was tired and sat down and looked at my hands. I said to myself, why don’t you quit this job before it kills you?
I got up and speared my shovel into the ground.
“Boys,” I said. “I’m through. I’ve decided to accept a job with the Harbor Commission.”
Next I was a dishwasher. Every day I looked out a hole of a window, and through it I saw heaps of garbage day after day, with flies droning, and I was like a housewife over a pile of dishes, my hands revolting when I looked down at them swimming like dead fish in the bluish water. The fat cook was the boss. He banged pans and made me work. It made me happy when a fly landed on his big cheek and refused to leave. I had that job four weeks. Arturo, I said, the future of this job is very limited; why don’t you quit tonight? Why don’t you tell that cook to screw himself ?
I couldn’t wait until night. In the middle of that August afternoon, with a mountain of unwashed dishes before me, I took off my apron. I had to smile.
“What’s funny?” the cook said.
“I’m through. Finished. That’s what’s funny.”
I went out the back door, a bell tinkling. He stood scratching his head in the midst of garbage and dirty dishes. When I thought of all those dishes I laughed, it always seemed so funny.”
John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983)
De Franse dichter en schrijver Hégésippe Moreau (eig. Pierre-Jacques Roulliot) werd geboren op 8 april 1810 in Parijs. Vanaf zijn geboorte werd hij genoemd naar zijn biologische vader (Moreau) en hij nam het pseudoniem Hégésippe aan toen hij in 1829 met het publiceren van gedichten begon. In de verbeelding van de Franse romantici en het publiek van de 19e eeuw maakten de moeilijkheden in Hégésippe Moreau’s leven en zijn vroegtijdige dood hem tot een romantisch equivalent van vroegere dichters als Thomas Chatterton, Nicolas Joseph Laurent Gilbert en Clinchamp de Malfilâtre. Deze romantische mythe werd verder versterkt door de uitgave van zijn verzamelde werken in 1856.
Sur la mort d’une cousine de sept ans
Hélas ! si j’avais su, lorsque ma voix qui prêche
T’ennuyait de leçons, que, sur toi rose et fraîche,
Le noir oiseau des morts planait inaperçu ;
Que la fièvre guettait sa proie, et que la porte
Où tu jouais hier te verrait passer morte…
Hélas ! si j’avais su !…
Je t’aurais fait, enfant, l’existence bien douce ;
Sous chacun de tes pas j’aurais mis de la mousse ;
Tes ris auraient sonné chacun de tes instants ;
Et j’aurais fait tenir dans ta petite vie
Des trésors de bonheur immense… à faire envie
Aux heureux de cent ans !
Loin des bancs où pâlit l’enfance prisonnière,
Nous aurions fait tous deux l’école buissonnière
Dans les bois pleins de chants, de parfums et d’amour ;
J’aurais vidé leurs nids pour emplir ta corbeille ;
Et je t’aurais donné plus de fleurs qu’une abeille
N’en peut voir dans un jour.
Puis, quand le vieux Janvier, les épaules drapées
D’un long manteau de neige, et suivi de poupées,
De magots, de pantins, minuit sonnant accourt ;
Au milieu des cadeaux qui pleuvent pour étrenne,
Je t’aurais fait asseoir comme une jeune reine
Au milieu de sa cour.
Mais je ne savais pas… et je prêchais encore ;
Sûr de ton avenir, je le pressais d’éclore,
Quand tout à coup, pleurant un long espoir déçu,
De tes petites mains j’ai vu tomber le livre ;
Tu cessas à la fois de m’entendre et de vivre…
Hélas ! si j’avais su !
Hégésippe Moreau (8 april 1810 – 20 december 1838)
De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook mijn blog van 28 juni 2006.
Een glazen deur liep door mij heen
Eens at ik glas. Het was
niet vies. Het smaakte naar
lucht in mijn bloed,
bloed in mijn lucht
naar licht in mijn lijf
Even deed het slikken zeer
maar op ‘t zelfde ogenblik niet meer
De lucht in mijn keel leek vloeibaar
ik ademde en liep vol adem
en mijn woorden waren zo lijdzaam en mild
als niemand ooit van mij had gehoord.
Ik was vol van zoveel rust, opgetild
door mooie kleine belletjes van bloed
vloeiden mijn zinnen zacht naar buiten
tot ik moe was en leeg en vol van liefde
voor wie mijn boterham zo onverwacht
met dunne plakjes glas had belegd
Tja, eens at ik glas.
Glas. Op school. Op brood.
Scherp glas maakt mooie scherpe sneden;
soepel door het vlees, beslist maar teder door de tong
door het tandvlees tot het bot, fruitte de huig,
sneed de amandelen, gleed lui langs de slokdarm
die het tornde tot de maag
En langzaam begon het te schemeren
in de tuin achter de lokalen waar wij niet
mochten komen. Stil blonk de donkere vijver waar
in de les niet naar gekeken mocht worden.
Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)
De Nederlandse dichter Hanz Mirck heeft de J.C. Bloem-poëzieprijs 2007 gewonnen met zijn bundel Wegsleepregeling van kracht. Dat maakte de jury maandag bekend. De tweejaarlijkse prijs voor de beste tweede bundel levert Mirck 2500 euro op. In de jury zaten Jeltje van Nieuwenhoven, Ruben van Gogh en Jean Pierre Rawie. Winnaar Mirck krijgt de prijs tijdens een feestelijke bijeenkomst op 21 april in Steenwijk overhandigd. Het is voor de derde keer dat de onderscheiding wordt uitgereikt.
Ik mag ook eens wat
Een nieuwe, oude tafel heeft ze
zegt ze. Wil ik niet komen kijken?
Vanwaar en sinds wanneer dit idee
dat ik me zozeer voor tafels interesseer?
Sinds ze het vroeg gaan mijn gedachten
er wel vaker naar uit. Is de hare rond
of juist vierkant, ovaal, ingelegd,
gepolitoerd? Met vier of zes poten,
lange elegante, met een knikje halfweg?
Met ballen? Eén heel dikke poot?
En: wat wil ze van dergelijke poten,
zo’n tafel van mij? Zou mooi vinden
voldoende zijn? Zou de tafel het houden?
Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)
Hanz Mirck is boekverkoper, vertaler, muzikant, maar vooral schrijver. Hij won diverse prijzen voor zijn proza, poëzie en columns (waaronder de Dunya Poëzieprijs 2004) en debuteerde in 2002 bij uitgeverij Vassallucci met de dichtbundel Het geluk weet niets van mij, die werd genomineerd voor de C’ Buddinghprijs en door Gerrit Komrij en Neeltje Maria Min tot aanrader voor de Nationale Poëzieclub bestempeld. In 2005 verscheen zijn romandebuut Het Godsgeschenk. Een tweede dichtbundel, Wegsleepregeling van kracht verscheen in februari 2006.
Het geluk weet niets van mij:
het woont, denk ik, teruggetrokken op het land
Niemand vertelt het geluk ooit over
het nut van telefoonboeken. Of over regenjassen,
het lover van geboomte, de liefde
Niets weet het, helemaal niets. Het meisje
tegenover me in de trein slaapt
zonder te hebben gezegd waar ze eruit moet
Kent het geluk de reeën met gespitst oor
die ik gezien heb langs het spoor?
Hanz Mirck, Het geluk weet niets van mij
(Amsterdam, Vassallucci, 2001)
Jean-Jacques Rousseau wordt in 1712 in Genève geboren als zoon van een vermaarde horlogemaker. Zijn moeder overleeft de bevalling niet. De eerste tien jaar van zijn leven woont hij eerst bij een tante en daarna bij zijn vader. Als denker wordt Rousseau pas bekend in 1750 wanneer hij een prijsvraag wint die is uitgeschreven door de Academie van Dijon voor een sceptisch geschrift over de zedelijke waarde van de Kunsten en de Wetenschappen. In dit essay, Discours sur les sciences et les arts, stelde hij dat de vooruitgang van kunst en wetenschap niet gunstig was geweest voor de mensheid (in West-Europa). De vooruitgang van kennis had regeringen sterker gemaakt en de individuele vrijheid geknecht. Rousseau concludeerde dat materiële vooruitgang de mogelijkheid van oprechte vriendschap had ondermijnd en vervangen door jaloezie, angst en wantrouwen. Hierin toonde hij zich voor het eerst een tegenstander van de vooruitgang die zo door zijn vrienden van de Encyclopédie en de Verlichting werd nagestreefd. Later zal dit grote verschil van inzicht maken dat hij met die vrienden breekt. Du Contrat Social ou Principes du droit Politique (1762) Dit ‘maatschappelijk verdrag’ berust op het idee van de volkssoevereiniteit, de wil van het gezamenlijke volk (de algemene wil of volonté générale tegenover de volonté particulière van de vorst) als enige en onbeperkte bron van het staatsgezag en daarmee ook van het recht. Tegen het absolutisme. Niet meer een contract tussen individuen en de persoon die als soeverein over hen zal heersen (gangbaar tot in de 17e eeuw), maar een verdrag van vrije individuen onderling die besluiten een gemeenschap te vormen.
Citaten :
« Le plus fort n’est jamais assez fort pour être toujours le maître, s’il ne transforme sa force en droit, et l’obéissance en devoir. » (Du contrat social)
« Renoncer à sa liberté, c’est renoncer à sa qualité d’homme. » (Du contrat social)
« Comme les premiers motifs qui firent parler l’homme furent des passions, ses premières expressions furent des tropes. Le langage figuré fut le premier à naître, le sens propre fut trouvé le dernier […] D’abord on ne parla qu’en poésie; on ne s’avisa de raisonner que longtemps après.» (Essai sur l’origine des langues, III)
Jean-Jacques Rousseau (28 juni 1712 – 2 juli 1778)