Taras Sjevtsjenko, Umberto Saba, Agnes Miegel, Keri Hulme, Heleen van Royen, Ota Filip

De Oekraïense dichter, schrijver en schilder Taras Sjevtsjenko werd geboren op 9 maart 1814 in Morynzi bij Kiev. Zie ook alle tags voor Taras Sjevtsjenko op dit blog.

 

To N.N.

As the sun sets and hills grow dark,
as the birdsong ends and fields fall silent,
as the people laugh and take their rest,
I watch.
My heart hurries
to the twilit gardens of Ukraine.
And I hurry.
O, how I hurry with my thoughts,
As my heart yearns for rest.
As the fields grow dark,
as the groves grow dark,
as the hills grow dark,
I see a star.
And I weep.
Hey, you star! Have you reached Ukraine?
Do dark eyes scour the blue sky for you?
Or don’t they care?
May they sleep if they don’t.
May they know nothing of my fate.

 

If only I could see

If only I could see
My fields and steppes again.
Won’t the good Lord let me,
in my old age,
be free?
I’d go to Ukraine,
I’d go back home.
There they’d greet me—
Glad to see the old man.
There I’d rest,
I’d pray to God,
There I’d—but why go on?
There will be nothing.
How am I to live in slavery
With no hope?
Do tell me,
please,
lest Igo crazy.

 

Vertaald door Alexander J. Motyl

 


Taras Sjevtsjenko (9 maart 1814 – 10 maart 1861)
Portret door Fedir Krychevsky, 1928-29

 

De Italiaanse dichter en schrijver Umberto Saba werd geboren op 9 maart 1883 in Triëst. Zie ook alle tags voor Umberto Saba dit blog.

 

Love

I say goodbye when I approach you, Love,
as this age and this gray would have me do.
There was the shadow of the earth and sun
and, oh, the heart of a heartless boy in you.

 

To the reader

This book, Good Reader, though a balm to you,
shames its creator and should go unread.
Although he spoke as a living man, he was
(or should have been, for decency’s sake) dead.

 

Vertaald door Geoffrey Brock

 


Umberto Saba (9 maart 1883 – 25 augustus 1957)
Cover

 

De Duitse dichteres Agnes Miegel werd op 9 maart 1879 in Königsberg geboren. Zie ook alle tags voor Agnes Miegel op dit blog.

 

Kinderlied

Die Kinder gehn im Reigen,
Sie singen ihren alten Sang:
„Wir traten auf die Kette.
und die Kette klang.“

Die Kinder gehn im Reigen,
Wir stehen still dabei,
So sangen tausend Male
Daheim wir zwei.

Du trugst ein Kittelschürzchen,
Du warst so blond, du warst so fein,-
Mir ist, als war es heute
Früh im Morgenschein.

Mir ist, als gingen Stunden,-
Und gingen lange Jahre doch,-
Blick her, du hast die lieben unschuldgen Augen noch!

Ich halte deine Hände,

O lieber Kindersang:
Wir traten auf die Kette,
Und die Kette klang….

 

Die Schwester

Meine Schwester hat Hochzeit — die Glocken gehen,
Alle Leute nach meiner Schwester sehn,
Meine Schwester trägt Schleier und Myrtenkranz,
Ihre seidene Schleppe fliegt im Tanz.

Der Bräutigam redet und lacht so laut,
Er küßt die zitternden Hände der Braut, —
Meine schmale Hand hat noch niemand geküßt,
Nicht weiß meine Lippe was Liebe ist

Kein heißes Begehren trat vor mich hin,
Es freite mich keiner, wie schön ich auch bin,
Ich bin’s, die nicht Liebe noch Liebsten kennt —
Und mein Blut ist jung und mein Mund der brennt.

 

 
Agnes Miegel (9 maart 1879 – 26 oktober 1964)
Monument in Bad Nenndorf

 

De Nieuw-Zeelandse (Maori) dichteres en schrijfster Keri Hulme werd geboren op 9 maart 1947 in Christchurch. Zie ook alle tags voor Keri Hulme op dit blog.

 

A Poem, while listening to a dead but wonderfully alive voice, Ana Hato

These dough balls are sticky
but the oil is hot
… Now is th’ hour
I’ve left them to rest
taua, but
I wont add the golden syrup
just a bit
— o muttonbird fat
“ka mate hoe te aroha’
how
can I combine the sacred
while Ana sings beautiful
moe mai e tama profane–

ka hoki mai ano
the kumara & dough
with the good greens  she could not
get enough of
dying so early

come little Maori maiden
–o! hear them sing!
Aue! Aue!

Home home
wairua e

 

 
Keri Hulme (Christchurch, 9 maart 1947)

 

De Nederlandse romanschrijfster en columniste Heleen van Royen werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1965. Zie ook alle tags voor Heleen van Royen op dit blog.

Uit: De hartsvriendin

“Droog design, good morning, this is Tom speaking, how can I help you?’
Nick had gelijk. Droog is een internationale business. Ze nemen de telefoon op in het Engels. Ik had me beter moeten voorbereiden.
‘Hello Tom. This is mevrouw Van der Poll. Speak you… spreek je Nederlands?’
Nerveus tik ik met een pen op het bureautje van Wilma.
‘Natuurlijk, waarmee kan ik u helpen?’ Tom klinkt warm en hartelijk.
‘Ik ben op zoek naar Marijn.’
‘Marijn?’
‘Marijn ja, mijn zoon.’
‘Ach, u bent de moeder van Marijn, wat leuk. Het spijt me, mevrouw Van der Poll, Marijn is niet op kantoor.’
‘Hij zou me naar de dokter brengen, maar hij is te laat.’ Deze zin heb ik wel geoefend.
‘Och jeetje.’
‘Ik heb hem thuis al gebeld. Geen antwoord.’
‘Heeft u zijn 06 al geprobeerd, mevrouw?’ ‘Zijn wat?’ Ik hou me dom en oud. Marijn komt uit 1973, hij is een jaar jonger dan ik. Raar idee dat zo’n beroemde ontwerper op de basisschool een klas lager zou hebben gezeten dan ik.
‘Zijn mobiele telefoon.’ ‘Ach kind, ik heb zoveel nummers van hem, ik weet nooit welke ik moet bellen.
‘Heeft u pen en papier bij de hand, mevrouw? Dan zal ik u het juiste nummer geven.’
‘Dank je, Tom, dat is heel aardig van je.’
Nadat ik heb opgehangen, bal ik mijn vuist. Yes we can! Yvonne 2.0 heeft het 06-nummer van Marijn van der Poll verschalkt.‘

 

 
Heleen van Royen (Amsterdam,  9 maart 1965)

 

De Duits- en Tsjechisch-talige schrijver Ota Filip werd geboren op 9 maart 1930 in Ostrau. Zie ook alle tags voor Ota Filip op dit blog.

Uit: Das Café an der Straße zum Friedhof

„Mein Vater sagte des öfteren: »Schaut her, mein Denkmal !« Dieses Haus stand dicht neben der Baracke, die sich der Großvater vor geraumer Zeit selbst zusammengezimmert hatte, als er das schöne, gemauerte Haus und die gutgehende Schreinerei im Kartenspiel durchgebracht hatte: mein Groß-vater war nämlich Holzschnitzer, so eine Art Künstler, zur gegebenen Zeit aber blieben ihm die Trümpfe aus, und davon konnte er sich bis an sein Lebensende nicht mehr erholen. Das schöne Haus hatte mein Vater dem Großvater zum Trotz hingebaut; er, der Vater, tat bis zu einem gewissen Zeitpunkt so manche Dinge zum Trotz, oder um anzugeben, bestimmt ging es ihm dabei um das Prestige, und er wollte seinem Vater beweisen, was für einen tüchtigen Sohn er eigentlich hatte: den besten von den sechs, die einer nach dem anderen mit dem Ränzel auf dem Rücken die schäbige Holzbaracke in dem Dörfchen mit dem poetischen Namen Hogfälkov verlassen hatten. Diese kleine Ortschaft lehnte sich mit ihrem oberen Ende eng an Hügel und Wälder an, talabwärts aber öffnete sie sich begierig zur Eisenbahn hin, entlang der man zur schwarzen Stadt hinfuhr, nach Ostrau, mit dem Teufelsrachen der glü-henden Hochöfen und den Hörnern aus Rauch darauf. Die verwickelte Geschichte von meinem Vater, meiner Mutter und allen anderen beschäftigte mich schon Jahre hindurch. Verlangt daher nicht, daß ich alles auf einmal aus mir heraus-schüttle, zuvor muß ich noch einige wichtige Angaben ma-chen: zum Beispiel über Onkel Hejtmänek, der durch Schweinefett abwechselnd reich wurde und pleite ging, über den Großvater, den Vater mit seiner Vorliebe für Beerdigun-gen und noch über so manche andere. Vom Vater habe ich das eine mitbekommen: auch ich mag Beerdigungen; feierliche, traurige und prunkvolle mit allem Drum und Dran, mit der Aufmachung in Schwarz, mit dem Leichenwagenkutscher Pleva, der das Gesicht eines notorischen Alkoholikers hatte und mehreren Beschäftigungen zugleich nachging. Am Morgen verkaufte er Zeitungen, um die Mittagszeit handelte er mit Pferden, dann kamen die Beerdi-gungen an die Reihe, und am Abend fand er sich bei uns zum Saufen ein. Wir betrieben nämlich ein Cafe. Mir genügen auch gewöhnliche Beerdigungen, bei denen man den Toten in einem rasch zusammengezimmerten Sarg ein-scharrt, der noch nach frischem Holz, feuchtem Lack und nicht getrocknetem Leim riecht … oder ihn irgendwo an einem Bach in eine seichte, für die Füße des Toten viel zu kurze Grube wirft und nur so viel Erde über ihn häuft, um ihm den Ausblick auf den Himmel zu verdecken; aber an dieses Begräbnis denke ich nur ungern zurück: der Hund in mir beginnt zu jaulen, sein feuchtes Fell sträubt sich, und das Haar auf seinem Rücken steht ihm wie Borsten ab.“

 


Ota Filip (9 maart 1930 – 2 maart 2018)

Taras Sjevtsjenko, Umberto Saba, Agnes Miegel, Keri Hulme, Heleen van Royen, Ota Filip

De Oekraïense dichter, schrijver en schilder Taras Sjevtsjenko werd geboren op 9 maart 1814 in Morynzi bij Kiev. Zie ook alle tags voor Taras Sjevtsjenko op dit blog.

 

The Reaper

Through the fields the reaper goes
Piling sheaves on sheaves in rows;
Hills, not sheaves, are these.
Where he passes howls the earth,
Howl the echoing seas.

All the night the reaper reaps,
Never stays his hands nor sleeps,
Reaping endlessly;
Whets his blade and passes on…
Hush, and let him be.
Hush, he cares not how men writhe
With naked hands against the scythe.
Wouldst thou hide in field or town?
Where thou art, there he will come;
He will reap thee down.

Serf and landlord,
Great and small;
Friendless wandering singer, – all,
All shall swell the sheaves that grow to mountains;

Even the Tsar shall go.
And me too the scythe shall find
Cowering alone behind
Bars of iron; swift and blind,
Strike, and pass, and leave me, stark
And forgotten in the dark.

 

Vertaald door E. L. Voynich

 

It Makes No Difference To Me

It makes no difference to me,
If I shall live or not in Ukraine
Or whether any one shall think
Of me ‘mid foreign snow and rain.
It makes no difference to me.

In slavery I grew ‘mid strangers,
Unwept by any kin of mine;
In slavery I now will die
And vanish without any sign.
I shall not leave the slightest trace
Upon our glorious Ukraine,
Our land, but not as ours known.
No father will remind his son
Or say to him, “Repeat one prayer,
One prayer for him; for our Ukraine
They tortured him in their foul lair.”

It makes no difference to me,
If that son says a prayer or not.
It makes great difference to me
That evil folk and wicked men
Attack our Ukraine, once so free,
And rob and plunder it at will.
That makes great difference to me.

 

Vertaald door Clarence A. Manning

 

 
Taras Sjevtsjenko (9 maart 1814 – 10 maart 1861)
Monument in Lviv

Lees verder “Taras Sjevtsjenko, Umberto Saba, Agnes Miegel, Keri Hulme, Heleen van Royen, Ota Filip”

Peter Zantingh, Ed Hoornik, Heere Heeresma, Vita Sackville-West, Peter Altenberg, Keri Hulme

De Nederlandse schrijver, columnist en blogger Peter Zantingh werd geboren op 9 maart 1983 in Heerhugowaard. Zie ook mijn blog van 89 maart 2011.

Uit: Een uur en achttien minuten

Het station heeft een kleine kiosk. Achter de balie, op een stoel die haar zowel naar de klant als de kaartjesautomaat laat draaien, zit al jaren dezelfde vrouw. Haar gezicht is elke keer als ik hier naar binnen loop een stukje ouder dan de vorige keer. Het gezicht smelt, langzaam, als een ijsje dat niet snel genoeg opgegeten wordt op een warme dag. Het is binnen altijd koud.
Vroeger kocht mijn vader hier een railrunnerkaartje voor mij en mijn zusje, voor één gulden, waarschijnlijk bij hetzelfde gezicht. Ik kan me die kaartjes nog goed herinneren. Ansichtkaarten met een konijn erop, een konijn met een conducteurspet. Je kon er de hele dag mee reizen en hem ten slotte ook nog aan iemand versturen.
Ik beeld me de vrouw in als de douanier die me welkom heet bij thuiskomst in mijn geboortedorp.
Goedemiddag, welkom thuis. Hebt u nog iets aan te geven?
Ze kijkt me aan, even lijkt het of ze de vraag echt gesteld heeft. Ik kijk weg, richting het blauwe rek bij de deur. Geen kranten. Zondag.
Mijn fiets staat er nog. Ik stap op.
De Stationsweg is belegd met donkerrode kasseien, elke in kleur iets verschillend van die daarnaast. Auto’s rijden er stapvoets, alsof ze bij elk huis even de woonkamer in willen kijken. Fietsers duwen er hun trappers zonder haast in de rondte. Er is een kapper, New Styles, een fietswinkel met een eigenaar die altijd chagrijnig kijkt, Wim Vels, en een meubelwinkel waar ik nog nooit iemand binnen heb gezien. Langs de stoep staan eikenbomen langzaam knoesten te sparen. Ze verwelkomen me, ze staan geduldig te wachten.
Aan het eind van de Stationsweg stap ik af, wacht tot de auto die aan komt rijden gepasseerd is, en steek dan over.”

Peter Zantingh (Heerhugowaard, 9 maart 1983)

Lees verder “Peter Zantingh, Ed Hoornik, Heere Heeresma, Vita Sackville-West, Peter Altenberg, Keri Hulme”

Ed Hoornik, Heere Heeresma, Vita Sackville-West, Peter Altenberg, Keri Hulme

De Nederlandse dichter en prozaïst Ed Hoornik werd geboren in Den Haag op 9 maart 1910. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008. en ook mijn blog van 9 maart 2009 en ook mijn blog van 9 maart 2010.

 

Bewaarschool

Soms, als ik loop door een straat,

waar kalk valt uit een muur,

verschijnt mij een kindergelaat

en een non aan een kierende deur.

 

En ik klem mij weer vast aan de vrouw,

die mij altijd naar school toe bracht;

het galmde door het gebouw,

als de deur dichtviel met een slag.

 

Daar staat – de voet op de slang –

nog het blauwe Mariabeeld;

voor de deur aan het eind van den gang

houdt een non de sleutels gereed.

 

Zit daar op de achterste rij

bij de trommel met koek en brood

nog de knaap, die het huis op de lei

voor mijn blik met zijn hand afsloot?

 

Maar dan heb ik de straat al voleind,

en ik loop op het heldere plein;

voor ’t raam, waar de zon in schijnt,

sluit een vreemde vrouw het gordijn.

 

 

Ik wilde…

Ik wilde bij de dood belet aanvragen,

hij deed zelf open en hij liet mij in.

‘Er lang omheen praten heeft weinig zin;

ik kom hier’, zei ik, ‘om je uit te dagen’.

 

Hij glimlachte: je komt dus uitstel vragen;

kan ik je dienen, een glas port of gin?

”t Is mij hetzelfde’, zei ik, ‘schenk maar in’.

 

‘En nu muziek, daar staat de grammofoon,

een dodenmars, dat ben je zo gewoon,

als je op straat loopt en daar loopt te azen.’

 

– Geen treurmars speel ik zonder eerbetoon. –

Hij schonk mij in; wij stootten met de glazen.

‘Kies nu de naald uit’, riep ik in extase.

 


Ed Hoornik
(9 maart 1910 – 1 maart 1970)

Den Haag, Jan Hendrik Verheijen, Gezicht op het Mauritshuis

en de Grenadierspoort, 1e helft 19de eeuw.

 

 

Lees verder “Ed Hoornik, Heere Heeresma, Vita Sackville-West, Peter Altenberg, Keri Hulme”

Ed Hoornik, Heere Heeresma, Vita Sackville-West, Peter Altenberg, Keri Hulme

De Nederlandse dichter en prozaïst Ed Hoornik werd geboren in Den Haag op 9 maart 1910. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008. en ook mijn blog van 9 maart 2009.

Tweespalt

Ik kan wel knielen en mijn schedel breken,
kluizenaar worden of wellicht cipier,
het kruis vereren, met gevangnen spreken,
in regen lopen om een nachtkwartier,

of, als Van Gogh, voor de berooiden preken,
mijn hemd verscheuren, arm zijn als een mier,
en met een scheermes mij het oor afsteken,
krankzinnig sterven; maar het helpt geen zier.

Onmachtig ben ik, God, U te belijden.
Poolstilte waart Gij, toen ik om u schreide,
wanhopig wachtend het gestelde uur.

Gij laat mij hongren zonder rust of duur;
Gij hebt mij lief achter een blinde muur.
Hoe haat ik U, hoe blijf ik U verbeiden.

 

Een vrouw beminnen

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen,
weggerukt worden uit dit aards bestaan,
als bliksems in elkanders zielen slaan,
te zamen liggen, luisteren en dromen,
meewiegen met de nachtelijke bomen,
elkander kussen en elkander slaan,
elkaar een oogwenk naar het leven staan,
ondergaan en verwonderd bovenkomen.

‘Slaap je al?’ vraag ik, maar zij antwoordt niet;
woordeloos liggen we aan elkaar te denken:
twee zielen tot de rand toe vol verdriet.

Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken,
vlakbij de sterren, die betoovrend wenken.
’t Is of ik dood ben en haar achterliet.

Hoornik

Ed Hoornik (9 maart 1910 – 1 maart 1970) 

 

De Nederlandse schrijver en dichter Heere Heeresma werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1932. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008. en ook mijn blog van 9 maart 2009.

Uit: Hoe die twee elkaar ontmoetten

De zon scheen reeds rose en vermiljoen door de wolkeloze lucht en kleurde de toppen der bomen toen de man zijn boot naar de oever stuurde en aanlegde op een aangeslibde zandplaat in een bocht van de rivier. Nog voor de boeg van de boot goed vast was gelopen sprong de hond overboord, beet een paar maal in de lucht, en bevochtigde  langdurig de grond  waarna ze zich langdurig begon uit te rekken.  De man volgde haar, trager, en zuchtend. Om  te beginnen nam hij het touw dat vastzat aan een ijzeren  ring in de boeg, wikkelde het af en bevestigde dit  stevig aan enig struikgewas. Daarna begon hij  de boot uit te laden. Een kleine stevige vrij nieuwe boot,  breed, met hoge boorden, open van boeg tot spiegel al  stond er een lichtmetalen staketsel op voor een linnen  afdak zoals alle schepen in deze streken hebben. Het  zonnescherm had de man echter op de bodem gelegd zodat hij een vers bed had gewonnen waar het in de ruime plooien  goed toeven was. Aan de  alluminiumkleurige stangen hingen allerlei voorwerpen. Een kijker, kapmes, een kort dubbelloops  geweer, een witte medicijnkist met een vrijwel uitgewist  rood kruis, veldflessen, een bos gedroogde bloemen of  kruiden en meer van die zaken die hem van pas  konden komen. Dit alles liet de man hangen. Ze  waren niet direkt nodig en hij had niet de begeerte  zijn bezittingen te voelen, uit te stallen en om zich  heen te hebben. Ook de tussen twee houtblokken hangende  buitenboordmotor liet hij ongemoeid. Het ding  was in het gebruik nutteloos gebleken. De schroef  was niet beschermd en liep voortdurend vast in  de waterpest die in het water elegant meewuifde met de stroom.”

Heeresma

Heere Heeresma (Amsterdam, 9 maart 1932)

 

De Oostenrijkse schrijver Peter Altenberg werd geboren op 9 maart 1859 in Wenen. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008 en ook mijn blog van 9 maart 2009.

Uit: Das Buch der Bücher von Peter Altenberg

„THEATER-ABEND.
Sie konnte den Pudel nicht mit in das Theater nehmen. So blieb der Pudel bei mir im Café und wir erwarteten die Herrin.
Er setzte sich so, dass er die Eingangsthüre im Auge behalten konnte und ich hielt es für sehr zweckmässig, wenn auch ein wenig übertrieben, denn, bitte, es war ½ 8 Uhr und wir hatten bis ¼ 12 Uhr zu warten.
Wir sassen da und warteten.
Jeder vorüberrauschende Wagen erweckte in ihm Hoffnungen und ich sagte jedesmal zu ihm: »Es ist nicht möglich, sie kann es noch nicht sein, bedenke doch, es ist nicht möglich!«
Manchesmal sagte ich zu ihm: »Unsere schöne gute Herrin — — —!«
Er war direct krank vor Sehnsucht, wandte den Kopf nach mir um:
»Kommt sie oder kommt sie nicht?!«
»Sie kommt, sie kommt — — —« erwiderte ich.
Einmal gab er den Posten auf, kam zu mir heran, legte seine Pfoten auf meine Kniee und ich küsste ihn.
Wie wenn er zu mir sagte: »Sage mir doch die Wahrheit, ich kann alles hören!«
Um 10 Uhr begann er zu jammern.
Da sagte ich zu ihm: »Ja, glaubst du, mein Lieber, dass mir nicht bange ist?! Man muss sich beherrschen!«
Er hielt aber nichts auf Beherrschung und jammerte.
Dann begann er leise zu weinen.
»Kommt sie oder kommt sie nicht?!«
»Sie kommt, sie kommt — — —.«
Er legte sich nun ganz platt auf den Boden hin und ich sass ziemlich zusammengebückt auf meinem Sessel.
Er jammerte nicht mehr, blickte zur Eingangsthüre, während ich vor mich hinsah.”

altenberg

Peter Altenberg (9 maart 1859 – 8 januari 1919)

 

De dichteres en schrijfster Vita Sackville-West werd geboren op 9 maart 1892 in Kent. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008 en ook mijn blog van 9 maart 2009.

The Great Cats

 

The greater cats with golden eyes

Stare out between the bars.

Deserts are there, and the different skies,

And night with different stars.

They prowl the aromatic hill,

And mate as fiercely as they kill,

To roam, to live, to drink their fill;

But this beyond their wit know I:

Man loves a little, and for long shall die.

Their kind across the desert range

Where tulips spring from stones,

Not knowing they will suffer change

Or vultures pick their bones.

Their strength’s eternal in their sight,

They overtake the deer in flight,

And in their arrogance they smite;

But I am sage, if they are strong:

Man’s love is transient as his death is long.

Yet oh what powers to deceive!

My wit is turned to faith,

And at this moment I believe

In love, and scout at death.

I came from nowhere, and shall be

Strong, steadfast, swift, eternally:

I am a lion, a stone, a tree,

And as the Polar star in me

Is fixed my constant heart on thee.

Ah, may I stay forever blind

With lions, tigers, leopards, and their kind.

 

vita_sackville

Vita Sackville-West (9 maart 1892 – 2 juni 1962)
Portret door Shoshana Kertesz

 

De Nieuw-Zeelandse (Maori) schrijfster Keri Hulme werd geboren op 9 maart 1947 in Christchurch. Zie ook mijn blog van 9 maart 2009.

Uit: Unter dem Tagmond (The Bone People)

Eine Stunde später ist das Gespräch in Mäandern beim Fischen angelangt: Fischen im Meer, Kerewins Vorliebe und Spezialität, gegen Fischen in Flüssen und Seen, worin Joe, wie er bescheiden zugibt, Experte ist.
“Nicht wirklich”, sagt er kläglich. “Ich weiß eben nur, wo man die Fische findet. Sie auf orthodoxe Weise herauszuholen, das macht mir Schwierigkeiten.”
“Die vom Ministerium für Öffentliche Anlagen ausgesetzten Elritzen”, sagt Kerewin lachend, aber er gibt sich schockiert. Simon ist beinahe eingeschlafen, aber er rührt sich jedesmal, wenn sich einer von ihnen bewegt, um das Feuer zu schüren, oder Zigaretten hinüberzureichen.
“Entschuldigen Sie mich eine Minute”, sagt Joe schließlich und geht in die Küche. Er kehrt kurz darauf mit einer runden Flasche zurück.
“Komm, Tama, Zeit, schlafen zu gehen.”
Zwei Teelöffel von etwas, was wie Himbeersirup aussieht.
Sie liest das Etikett.
“Tricloryl!” Ihre Stimme überschlägt sich, als sie dieses Wort ausspricht. “Zum Teufel, er ist doch wohl noch ein bißchen zu klein für diese Art von Medizin?”
“Ich habe Ihnen gestern abend erzählt, wie es ihm mit dem Schlafen geht”, sagt Joe sanft. “Auf diese Weise haben wir wenigstens beide unsere Nachtruhe. Sonst hat er Alpträume um zwei Uhr morgens, und ich brauche drei Stunden, um ihn wieder zu beruhigen. Nacht für Nacht ist das kein Spaß.”
“Das kann ich mir vorstellen.”
Er hält Simon wie ein Baby, und das bringt ihr wieder zum Bewusstsein, wie schmächtig der Junge ist.
“E moe koe”, sagt der Mann zärtlich und küßt das Kind, dunkles Haar fällt über blondes.
“Sieh zu, ob du morgen etwas ganz Ungewöhnliches tun kannst”, er stellt ihn auf die Füße. “Zum
Beispiel zur Abwechslung einmal ein guter Junge sein.”

Keri_Hulme

Keri Hulme (Christchurch, 9 maart 1947)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Vita Sackville-West, Heere Heeresma, Ed Hoornik, Peter Altenberg, Heleen van Royen, Agnes Miegel, Umberto Saba, Keri Hulme, Ota Filip, Taras Sjevtsjenko

De dichteres en schrijfster Vita Sackville-West werd geboren op 9 maart 1892 in Kent. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

Beachwoods at Knole

How do I love you, beech-trees, in the autumn,
Your stone-grey columns a cathedral nave
Processional above the earth’s brown glory!

I was a child, and I loved the knurly tangle

Of roots that coiled above a scarp like serpents,

Where I might hide my treasure with the squirrels.

 

I was a child, and splashed my way in laughter

Through drifts of leaves, where underfoot the beech-nuts

Split with crisp crackle to my great rejoicing.

 

Red are the beechen slopes below Shock Tavern,

Red is the bracken on the sandy Furze-field,

Red are the stags and hinds by Bo-Pit Meadows,

 

The rutting stags that nightly through the beechwoods

Bell out their challenge, carrying their antlers

Proudly beneath the antlered autumn branches.

 

I was a child, and heard the red deer’s challenge

Prowling and belling underneath my window,

Never a cry so haughty or so mournful.

 

Moonlight

 

What time the meanest brick and stone

Take on a beauty not their own,

And past the flaw of builded wood

Shines the intention whole and good,

And all the little homes of man

Rise to a dimmer, nobler span;

When colour’s absence gives escape

To the deeper spirit of the shape,

 

— Then earth’s great architecture swells

Among her mountains and her fells

Under the moon to amplitude

Massive and primitive and rude:

 

— Then do the clouds like silver flags

Stream out above the tattered crags,

And black and silver all the coast

Marshalls its hunched and rocky host,

And headlands striding sombrely

Buttress the land against the sea,

— The darkened land, the brightening wave —

And moonlight slants through Merlin’s cave.

 

Vita_Sackville-West

Vita Sackville-West (9 maart 1892 – 2 juni 1962)
Portret door Philip Alexius de László, 1910

 

De Nederlandse schrijver en dichter Heere Heeresma werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1932. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

Uit: Een jongen uit plan Zuid ’38-’43

,,Een vroege ochtend met een meloen van een zon in een helblauwe lucht. Mijn moeder opent een raam, buigt zich naar voren en kijkt omhoog. Haar gebeeldhouwd profiel snijdt in de beuk aan de Olympiakade. Een prachtig gezicht. Enthousiast grijpt mijn vader naar de altijd gereedstaande banjo naast het dressoir en jaagt er een jazzy riff uit, maar moeder gebaart om stilte. En nu horen we ook een naar soort gebrom en ze zegt: ‘Ik geloof dat het oorlog is.’ En ja, hoog in de blauwe hemel varen ze in dambordformatie over. De Junkers, geladen met valschermjagers. En daartussendoor klinkt het bommen van een stuk afweergeschut, ergens bij Schiphol. En de radio gaat aan. Het kinderkoor van Jacob Hamel.”

Heeresma

Heere Heeresma (Amsterdam, 9 maart 1932)

De Nederlandse dichter en prozaïst Ed Hoornik werd geboren in Den Haag op 9 maart 1910. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

 

Mijn dochter en ik

Voor Marianne

 

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken;

Ik laat niets merken en lees rustig door.

Haar leven doet zich helder aan mij voor:

Het zal in alles op het mijne lijken.

 

Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken,

Wat ik, amper gevonden, weer verloor;

Geen vindt van het geluk meer dan een spoor,

Ook zij niet, en ook zij zal het zien wijken.

 

Ik sluit het boek; wij zitten naast elkaar;

Geen woorden tusschen ons; slechts, even maar,

De glimlach van den een tegen den ander.

 

’t Is of ik in mijn eigen oogen staar,

En wat daar staat, het is als water klaar,

Als ik weer langzaam in mijzelf verander.

 

 

 

Overgang

 

Slaapkamerstilte, iedre morgen weer;

dag, die begint en niet is te ontwijken;

kleren, waarin mijn leven ligt te slijten;

lichaam, dat oud wordt, iedre hartslag meer;

gespiegeld hoofd, dat kijkt als ik mij scheer;

kamer daarachter die ook mee gaat kijken;

koude die ik dan langs mijn rug voel strijken;

wereld, waarin ik langzaam wederkeer:

 

gewone dingen uit mijn daagse doen:

huissleutel, zakmes, vulpen, paperassen,

die ik als een klein kind met name noem;

poeders voor als de pijn mij zou verrassen,

verzen van Achterberg en J.C. Bloem,

die als twee armen aan mijn lichaam passen.

 

HOORNIK

Ed Hoornik (9 maart 1910 – 1 maart 1970)

 

 

De Oostenrijkse schrijver Peter Altenberg werd geboren op 9 maart 1859 in Wenen. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

Uit: Café-Chantant

“Nach der Vorstellung, Mitternacht, soupieren die Kavaliere mit den »Stars«.
Fünf junge Damen sind es, Schwestern. Vier sind hellblond, mit tiefen Scheiteln in ihren seidenen leichten Haaren. Eine ist hellbraun, mit tiefem Scheitel in ihren seidenen leichten Haaren.
Alle fünf tragen weite seidene schwarze Kleider und hellgraue Empire-Hüte mit drei schwarzen Straußfedern. Eine sechste ist in Reserve da. Plötzlich ist sie verschwunden. Wohin?! Niemand könnte es ergründen. Entführt, versunken?!?
Siehst Du, wie gut es ist, daß eine in der Reserve ist?! Gleich bestellt man einen neuen Reservisten und ein schwarzes Seidenkleid und einen Hut Empire.
Ein Graf schrieb der wunderbaren Mage einmal in ihr englisches Stammbüchlein: »Wenn Sie haben eine üble Laune, mein Herr, so nehmen Sie nicht Beechams Pillen, sondern soupieren sie mit Mage, und Ihre Krankheit wird fort sein, ganz fort.«
Viele Herren versuchten seitdem dieses einfache Mittel und allen half es. Frohen Sinn verbreitet sie wirklich, wie ein Kind bei seinen Großeltern.
Ein Baron sagte einmal während eines Soupers: »Fünf little dogs wird man euch schenken, ihr Süßen, gelbe Hündchen mit dunklen Schnäuzchen. Alle werden zu gleicher Zeit auf eurem Schoße sitzen und – – –«
»Und?!« fragten die fünf jungen Mädchen.
»Und – – –. Kleine Hunde können nichts dafür.«
Die fünf Fräulein lachten darüber wie Kanarienvögel im Sonnenlichte. Ganze Trillerketten rollten sie, wie man bei »Harzern« sich auszudrücken pflegt.
»You are ein kleines Swein,« sagte Mage zu diesem Kavaliere und tippte ihn auf seine Glatze, welche er in höchstem Maße besaß.
Die Kavaliere bestellten fünf Eierpünsche. Dafür schwärmen die jungen Fräulein. »Keinen Champagner! Keinen Rheinwein! Eierpunsch! Eierpunsch, o bitte – –!«
»Ich vermutete gar nicht, daß im Eierpunsche soviel Poesie läge«, sagte einer der Kavaliere und leckte Mages Löffelchen ab.”

kokoschAltenberg

Peter Altenberg (9 maart 1859 – 8 januari 1919)
Portret door Oskar Kokoschka, 1909

 

De Nederlandse romanschrijfster en columniste Heleen van Royen werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1965. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007.

Uit: De ontsnapping

“Niet dat het wat uitmaakt, maar mijn broer is dood. De aarde draait nog steeds om haar as. Mijn moeder gelooft nog steeds in God. Mijn vader weet nog van niets.
Jimmy ligt in zijn bed, met een koelinstallatie eronder. Morgen komt de kist, hij zal worden gecremeerd. Het zal precies gaan zoals hij het wilde. Ik heb alles tot in detail genoteerd en aan de begrafenisondernemer doorgegeven. Die was verbaasd dat ik hem te woord stond; ik vertelde dat mijn ouders gescheiden waren en dat mijn moeder er niet toe in staat was. Het leek me sterk dat hij dat nooit eerder had meegemaakt.
Mijn moeder heeft God bedankt, omdat Hij Jimmy tot zich heeft genomen voordat de dokter kwam. Jimmy had tegen de dokter gezegd dat hij een spuitje wilde. Hij was negentien, volgende week zou hij twintig worden, hij was volwassen. Mijn moeder vond het verschrikkelijk. Ze zei dat God zoiets moest beslissen, niet Jimmy. Mijn broer zei tegen haar dat het God heus niets zou uitmaken als hij wat eerder kwam, Hij zou het wel begrijpen.”

Rooyen

Heleen van Royen (Amsterdam,  9 maart 1965)

 

De Duitse dichteres Agnes Miegel werd op 9 maart 1879 in Königsberg geboren. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007.

 

 

Die Frauen von Nidden

 

Die Frauen von Nidden standen am Strand,

Über spähenden Augen die braune Hand,

Und die Boote nahten in wilder Hast,

Schwarze Wimpel flogen züngelnd am Mast.

 

Die Männer banden die Kähne fest

Und schrieen: “Drüben wütet die Pest!

In der Niedrung von Heydekrug bis Schaaken

Gehn die Leute im Trauerlaken!”

 

Da sprachen die Frauen: “Es hat nicht Not, –

Vor unsrer Türe lauert der Tod,

Jeden Tag, den uns Gott gegeben,

Müssen wir ringen um unser Leben,

 

Die wandernde Düne ist Leides genug,

Gott wird uns verschonen, der uns schlug!” –

Doch die Pest ist des Nachts gekommen,

mit den Elchen über das Haff geschwommen.

 

Drei Tage lang, drei Nächte lang,

Wimmernd im Kirchstuhl die Glocke klang.

Am vierten Morgen, schrill und jach,

Ihre Stimme in Leide brach.

 

Und in dem Dorf, aus Kate und Haus,

Sieben Frauen schritten heraus.

Sie schritten barfuß und tief gebückt

In schwarzen Kleidern bunt bestickt.

 

Sie klommen die steile Düne hinan,

Schuh und Strümpfe legten sie an,

Und sie sprachen: “Düne, wir sieben

Sind allein noch übrig geblieben.

 

Kein Tischler lebt, der den Sarg uns schreint,

Nicht Sohn noch Enkel, der uns beweint,

Kein Pfarrer mehr, uns den Kelch zu geben,

Nicht Knecht noch Magd ist mehr unten am Leben. –

 

Nun, weiße Düne, gib wohl Acht:

Tür und Tor ist dir aufgemacht,

In unsre Stuben wirst du gehn

Herd und Hof und Schober verwehn.

 

Gott vergaß uns, er ließ uns verderben.

Sein verödetes Haus sollst du erben,

Kreuz und Bibel zum Spielzeug haben, –

Nur, Mütterchen, komm, uns zu begraben!

 

Schlage uns still ins Leichentuch,

Du unser Segen, – einst unser Fluch.

Sieh, wir liegen und warten ganz mit Ruh” –

 

Und die Düne kam und deckte sie zu.

 

miegel

Agnes Miegel (9 maart 1879 – 26 oktober 1964)

 

 

De Italiaanse schrijver Umberto Saba werd geboren op 9 maart 1883 in Triëst. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007.

 

The Goat

 

I spoke with a goat.

She was alone in a field, tethered.

Sated with grass, bathed

by rain, she was bleating.

 

That steady bleating was like a brother

to my sorrow. And I replied

first as a joke, then because sorrow

is eternal, has one voice

and never varies;

the voice I heard

groaning, in a solitary goat.

 

In a goat with semitic features,

I heard pleading its case

every other trouble

every other life.

 

 

 

Ulysses

 

In my youth, I sailed the length

of the Dalmatian Coast. Small islands—

where an occasional seabird hung, suspended,

intent over prey—flowered on the surface

of the waves, slippery, covered with seaweed

like emeralds in the sun. When a full tide

and night annulled them, sails scattered

downwind towards the open sea to escape

their deceptions. Today, my kingdom

is this No Man’s Land. The port catches fire

with lights for others. The untamed

spirit still drives me to the wide sea,

the heart-wounding love of life.

 

 

Vertaald door Katherine Jackson

 

Umberto_Saba

Umberto Saba (9 maart 1883 – 25 augustus 1957)
Standbeeld in Triëst

 

De Nieuw-Zeelandse (Maori) schrijfster Keri Hulme werd geboren op 9 maart 1947 in Christchurch. Zij studeerde 1967/1968 rechten aan de universiteit van Canterbury, maar moest de studie wegens geldgebrek staken. Vervolgens nam zij allerlei baantjes aan, zoals postbode, kok en visser. In 1985 ontving zij voor haar roman  “The Bone People” de Booker Prize. In 1987 verscheen haar verhalenbundel Erzählungen “The Windeater. Te Kaihau”.

 

Uit: The Bone People

 

“She dresses and goes down to the beach, and sits on the top of a sandhill until the sky pales.

Another day, herr Gott, and I am tired, tired.

She stands, and grimaces, and spits. The spittle lies on the sand a moment, a part of her a moment ago, and then it vanishes, sucked in, a part of the beach now.

Fine way to greet the day, my soul … go down to the pools. Te Kaihau, and watch away the last night sourness.

And here I am, balanced on the saltstained rim, watching minute navyblue fringes, gill=fingers of tubeworms, fan the water … put the shadow of a finger near them, and they flick outasight. Eyes in your lungs … neat. The three-fin blenny swirls by … tena koe, fish. A small bunch of scarlet and gold anemones furl and unfurl their arms, graceful petals, slow and lethal … tickle tickle, and they turn into uninteresting lumps of brownish jelly … haven’t made sea-anemone soup for a while, whaddaboutit? Not today, Josephine … at the bottom, in a bank of brown bulbous weed, a hermit crab is rustling a shell. Poking at it, sure it’s empty? Ditheringly unsure … but now, nervously hunched over his soft slug of belly, he extricates himself from his old hutch and speeds deftly into the new … at least, that’s where you thought you were going, e mate? … hoowee, there really is no place like home, even when it’s grown a couple of sizes too small..“

 

Hulme-Keri

Keri Hulme (Christchurch, 9 maart 1947)

 

 

De Duits- en Tsjechisch-talige schrijver Ota Filip werd geboren op 9 maart 1930 in Ostrau. Hij studeerde journalistiek en werkte als redacteur bij verschillende kranten en bij de radio. In die tijd begon hij uit verveling de roman Cafe an der Straße zum Friedhof te schrijven, waarvoor hij in 1967 de grote prijs van de stad Ostrau ontving.  Een jaar na de bezetiing van Tsjechoslowakije werd hij gearresteerd en voor veertien maanden vastgezet. Daarna werkte hij een tijd lang o.a. als chauffeur en meubelmaker. In 1974 werden hij en zijn gezin „uitgeburgerd“ en sindsdien woont hij in Beieren. In 1986 ontving hij de Adelbert-von-Chamisso-Preis voor migrantenliteratuur.

 

Uit: Im Licht der goldenen Stadt

 

Was blieb nach 1945 von der grossartigen, natürlich vorwiegend deutschsprachigen jüdischen Kultur in Prag zurück? Der alte jüdische Friedhof mitten in Prag mit seinen in vier Jahrhunderten künstlich aufgeschütteten zwölf Erdschichten, mit ebenso vielen Gräberschichten und mit mehr als 12|000 Grabsteinen, ist heute – leider – eine Touristenattraktion; es blieben die Alt-Neue Synagoge, ein jüdisches Museum, mehr als 77|000 von den Nazis ermordete böhmische Juden und dann nur Geschichten, Legenden, Märchen und Erzählungen aus einer grossen, mehr als tausendjährigen Geschichte des Prager Judentums. Und Franz Kafka? Der wird in Prag inzwischen ganz geschickt vermarktet. Es wird nicht lange dauern, und westliche Touristen werden sich in Prag schicke T-Shirts mit der Aufschrift »I love Kafka« oder Wandteller mit Kafkas traurigem Gesicht kaufen können. Erst dann wird es in Prag richtig »kafkaesk«. Aber wenn Sie Kafkas Prag erleben wollen, dann besuchen Sie Franz Kafka auf dem jüdischen Teil des Friedhofs in Prag- Olgany. Hier werden Sie bestimmt keine oder nur wenige Touristen antreffen. Der neue jüdische Friedhof kann den Besuchern nämlich nicht wie der alte, von Touristen überlaufene in der Nähe der Pariser Strasse das Grab des legendären Prager Rabbi Loewy bieten, der den berühmten Golem schuf (Gustav Meyrink schrieb 1915 über den Golem einen herrlichen Roman), auch keine Berühmtheiten aus der Geschichte des Prager Ghettos, sondern nur den schlichten Grabstein mit Franz Kafkas Namen, mit den Namen seiner Eltern und Schwestern, und dann die Stille zwischen den schwarzen, von wilden Holundersträuchern überwachsenen Marmorsteinen mit ihren goldenen, längst vergessenen Namen von einst ehrwürdigen jüdischen Familien aus Prag und Umgebung. Die Geschichte wiederholt sich nicht, nicht einmal die Geschichte einer Literatur. Diese Regel trifft auch auf die Geschichte der grossartigen deutschen oder deutschsprachigen Literatur in Prag zu.

 

filip

Ota Filip (Ostrau, 9 maart 1930)

 

 

De Oekraïense dichter, schrijver en schilder Taras Sjevtsjenko werd geboren op 9 maart 1814 in Morynzi bij Kiev. In 1837 ging hij naar de kunstacademie en kon door te schilderen voorzien in zijn levensonderhoud. Vanaf 1838 concentreerde hij zich meer op het schrijven en in 1840 verscheen zijn eerste bundel Kobzar. In de jaren daarop volgden – onder de invloed van de reizen die hij door zijn vaderland maakte, en geconfronteerd jey onvrijheid en armoede – werken met een steeds rebelsere ondertoon. Taras Sjevtsjenko werd het prototype van de Oekraïense romanticus.

 

 

My Testament

 

When I am dead, bury me

In my beloved Ukraine,

My tomb upon a grave mound high

Amid the spreading plain,

So that the fields, the boundless steppes,

The Dnieper’s plunging shore

My eyes could see, my ears could hear

The mighty river roar.

 

When from Ukraine the Dnieper bears

Into the deep blue sea

The blood of foes … then will I leave

These hills and fertile fields —

I’ll leave them all and fly away

To the abode of God,

And then I’ll pray …. But till that day

I nothing know of God.

 

Oh bury me, then rise ye up

And break your heavy chains

And water with the tyrants’ blood

The freedom you have gained.

And in the great new family,

The family of the free,

With softly spoken, kindly word

Remember also me.

 

 

 

The Mighty Dnieper

 

The mighty Dnieper roars and bellows,

The wind in anger howls and raves,

Down to the ground it bends the willows,

And mountain-high lifts up the waves.

 

The pale-faced moon picked out this moment

To peek out from behind a cloud,

Like a canoe upon the ocean

It first tips up, and then dips down.

 

The cocks don’t crow to wake the morning,

There’s not as yet a sound of man,

The owls in glades call out their warnings,

And ash trees creak and creak again.

 

 

 

Vertaald door John Weir

 

Taras_Shevchenko_selfportrait_oil_1840

Taras Sjevtsjenko (9 maart 1814 – 10 maart 1861)
Zelfportret, rond 1840

 

Agnes Miegel, Umberto Saba, Keri Hulme, Ota Filip, Taras Sjevtsjenko

De Duitse dichteres Agnes Miegel werd op 9 maart 1879 in Königsberg geboren. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007. 

 

 

Die Frauen von Nidden

 

Die Frauen von Nidden standen am Strand,

Über spähenden Augen die braune Hand,

Und die Boote nahten in wilder Hast,

Schwarze Wimpel flogen züngelnd am Mast.

 

Die Männer banden die Kähne fest

Und schrieen: “Drüben wütet die Pest!

In der Niedrung von Heydekrug bis Schaaken

Gehn die Leute im Trauerlaken!”

 

Da sprachen die Frauen: “Es hat nicht Not, –

Vor unsrer Türe lauert der Tod,

Jeden Tag, den uns Gott gegeben,

Müssen wir ringen um unser Leben,

 

Die wandernde Düne ist Leides genug,

Gott wird uns verschonen, der uns schlug!” –

Doch die Pest ist des Nachts gekommen,

mit den Elchen über das Haff geschwommen.

 

Drei Tage lang, drei Nächte lang,

Wimmernd im Kirchstuhl die Glocke klang.

Am vierten Morgen, schrill und jach,

Ihre Stimme in Leide brach.

 

Und in dem Dorf, aus Kate und Haus,

Sieben Frauen schritten heraus.

Sie schritten barfuß und tief gebückt

In schwarzen Kleidern bunt bestickt.

 

Sie klommen die steile Düne hinan,

Schuh und Strümpfe legten sie an,

Und sie sprachen: “Düne, wir sieben

Sind allein noch übrig geblieben.

 

Kein Tischler lebt, der den Sarg uns schreint,

Nicht Sohn noch Enkel, der uns beweint,

Kein Pfarrer mehr, uns den Kelch zu geben,

Nicht Knecht noch Magd ist mehr unten am Leben. –

 

Nun, weiße Düne, gib wohl Acht:

Tür und Tor ist dir aufgemacht,

In unsre Stuben wirst du gehn

Herd und Hof und Schober verwehn.

 

Gott vergaß uns, er ließ uns verderben.

Sein verödetes Haus sollst du erben,

Kreuz und Bibel zum Spielzeug haben, –

Nur, Mütterchen, komm, uns zu begraben!

 

Schlage uns still ins Leichentuch,

Du unser Segen, – einst unser Fluch.

Sieh, wir liegen und warten ganz mit Ruh” –

 

Und die Düne kam und deckte sie zu.

 

 

 miegel

Agnes Miegel (9 maart 1879 –  26 oktober 1964) 

 

Lees verder “Agnes Miegel, Umberto Saba, Keri Hulme, Ota Filip, Taras Sjevtsjenko”