Tag: Marie-Joseph Chénier

Maryse Condé, Else Lasker-Schüler, Kazys Bradūnas, Gerhard Kofler, Roy Fuller, Karoline von Günderrode, Hermann Allmers, Lydia Child, Marie-Joseph Chénier

De Franse schrijfster Maryse Condé werd op 11 februari 1937 in Pointe-à-Pitre op Guadeloupe geboren. Zie ook alle tags voor Maryse Condé op dit blog.

Uit: What Is Africa to Me? (Vertaald doorRichard Philcox)

“Why is it that any attempt to write about one’s life ends up as a jumble of half-truths? Why does it have to be that any autobiography or memoir all too often becomes a construction of fantasies where the simple truth fades, then disappears altogether? Why is it that we are so anxious to depict a life so different from what we have lived? I read, for example in my publisher’s press release on the basis of information I provide for journalists and booksellers: ‘In 1958, she married Mamadou Condé, an actor from Guinea, whom she saw perform at the Odeon theater in Les Nègres, a play by Jean Genet, directed by Roger Blin, and left with him for Guinea, the only African country that said ‘No’ to General de Gaulle’s referendum.’
The above information conjures up an appealing picture of love enlightened by political commitment. And yet it is far from the truth. I never saw Condé perform in Les Nègres. While I was with him in Paris, he acted in small parts in obscure theatres where he played ‘the nigger’ as he used to joke. It was only in 1959 that he played Archibald at the Odeon, long after the first of our many separations, since our marriage had been far from a success story. I was teaching at Bingerville in the Ivory Coast where Sylvie-Anne, our first daughter, was born.
Paraphrasing Jean-Jacques Rousseau, therefore, in his Confessions, I declare today that ‘I propose to show my fellows a woman as nature made her and this woman shall be me.’
In a manner of fashion I have always felt passionate about the truth which, both in private and in public, has often been to my detriment. In my childhood memories, Tales from the Heart: True Stories from My Childhood, I recount how my ‘vocation as a writer’ (if we can use such an expression) came about. I must have been around ten. I think it was one 28th April, the birthday of my mother whom I adored but whose singular, complex and capricious character never failed to disconcert me. I had apparently devised a piece that was composed of a poem and a short play where I attempted to act out the various facets of her personality, sometimes tender and serene like a sea breeze, sometimes spiteful and moody. My mother is said to have listened to me without saying a word while I paraded in front of her dressed in a blue frock . Then she looked up at me, her eyes brimming with tears, to my amazement, and sighed: ‘so that’s how you see me?’ At that very moment I felt a surge of power that I have attempted to relive, book after book.”

 

 
Maryse Condé (Pointe-à-Pitre, 11 februari 1937)

 

De Duitse schrijfster en dichteres Else Lasker-Schüler werd geboren in Elberfeld op 11 februari 1869. Dat is vandaag precies 150 jaar geleden. Zie ook alle tags voor Else Lasker-Schüler op dit blog.

 

Konzert
Ein Lied an Gott

Es schneien weiße Rosen auf die Erde,
Warmer Schnee schmückt milde unsere Welt;
Die weiß es, ob ich wieder lieben werde,
Wenn Frühling sonnenseiden niederfällt.

Zwischen Winternächten liegen meine Träume
Aufbewahrt im Mond, der mich betreut –
Und mir gut ist, wenn ich hier versäume
Dieses Leben, das mich nur verstreut.

Ich suchte Gott auf innerlichsten Wegen
Und kräuselte die Lippe nie zum Spott.
In meinem Herzen fällt ein Tränenregen;
Wie soll ich dich erkennen lieber Gott …

Da ich dein Kind bin, schäme ich mich nicht,
Dir ganz mein Herz vertrauend zu entfalten.
Schenk mir ein Lichtchen von dem ewigen Licht! – – –
Zwei Hände, die mich lieben, sollen es mir halten.

So dunkel ist es fern von deinem Reich
O Gott, wie kann ich weiter hier bestehen.
Ich weiß, du formtest Menschen, hart und weich,
Und weintetest gotteigen, wolltest du wie Menschen sehen.

Mein Angesicht barg ich so oft in deinem Schoß –
Ganz unverhüllt: du möchtest es erkennen.
Ich und die Erde wurden wie zwei Spielgefährten groß!
Und dürfen »du« dich beide, Gott der Welten, nennen.

So trübe aber scheint mir gerade heut die Zeit
Von meines Herzens Warte aus gesehen;
Es trägt die Spuren einer Meereseinsamkeit
Und aller Stürme sterbendes Verwehen.     

 


Else Lasker-Schüler (11 februari 1869 – 22 januari 1945)

 

De Litouwse dichter Kazys Bradūnas werd geboren in Kiršai, Rayon Vilkaviškis, op 11 februari 1917. Zie ook alle tags voor Kazys Bradūnas op dit blog.

 

Let The Blossoms Bloom

(For Loreta and Jurgis)

The river comes flowing
And brings with it a name.
Man comes forward
And brings with him a surname —
A toponym appears:
A cross is constructed,
Smoke rises from a chimney.
In this way Sūduva was born,
Absorbed into our hearts.

A daughter comes forward
And brings with her a fire.
A son comes forward
And brings with him bread.
At the shore of another world,
In the shade of another sky
And another tree
A table is constructed,
A loaf is sliced —
Life begins.
Put your clasped hands
On the ancient table
And let the blossoms bloom.

 

Vertaald door Rita Dapkus

 

Aanroeping

Verander, geest,
mijn eerste gedichten in doek,
en bezweer mijn gezichtsloze broer
er Sint Isidoor op te schilderen,
slechts gevoed met zwart brood.

Verander, wortels,
mijn volgende gedichten in hout,
en bezweer de lamme beeldhouwer
er een gezicht van verdriet op te houwen,
met de trekken van een moeder.

Verander, aarde,
mijn laatste gedichten in klei,
en bezweer de grijsaard in rouw
naast je kist, ruikend naar vurenhout,
te huilen in een aarden pot.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

 
Kazys Bradūnas (11 februari 1917 – 9 februari 2009)

 

De Oostenrijkse dichter Gerhard Kofler werd geboren op 11 februari 1949 in Bozen. Zie ook alle tags voor Gerhard Kofler op dit blog.

 

DER EISACK

plötzlich so nah
der Eisack.
keine erinnerung
floß bisher so
in meine fahrtrichtung.
klare wasser,
als könnte endlich
nichts mehr
meine tote kindheit trüben.

 

ENVOI

einmal werde ich in Paris leben
und auf der Place Saint André des Arts sitzen
den brunnen von Saint-Michel vor augen
und die Rue Danton daneben
(gestürzte engel in monumentalen mythen)
bestelle ich einen cafd noir süß
mit einem rest
revolutionärer melancholie
höre ich um mich herum
die schwestersprache
viel verstehend
rede ich dann wenig

 


Gerhard Kofler (11 februari 1949 – 2 november 2005)
Cover

 

De Engelse dichter en schrijver Roy Fuller werd geboren op 11 februari 1912 Failsworth in Lancashire. Zie ook alle tags voor Roy Fuller op dit blog.

 

Sonnet

The crumbled rock of London is dripping under
Clouds of mechanical rain, and other cities
Lie frozen round their riven and the thunder:
For these new decades open of silent pities,
The poet dead by green enormous sculpture,
Roads sanded for expressionless invaders
And empty as flame the heavens for the vulture.
Here walk with open lips the pale persuaders
Of doom, over the concrete near the river,
Shadowed by mists on whose retreating faces
The glassy light and crimson vapors quiver.
This town is full of ghosts: successive bases
Lost to the living send their last battalion.
There is no face tonight that is not alien.

 

Soliloquy In An Air-Raid

The will dissolves, the bean becomes excited,
Skull suffers formication; moving words
Fortuitously issue from my hand.
The winter heavens, seen all day alone,
Assume the color of aircraft over the phthisic
Guns.

       But who shall I speak to with this poem?

Something was set between the words and the world
I watched today; perhaps the necrotomy
Of love or the spectre of pretense; a vagueness;
But murdering their commerce like a tariff.

Inside the poets the words are changed to desire,
And formulations of feeling are lost in action
Which hourly transmutes the basis of common speech.
Our dying is effected in the streets,
London an epicentrum; to the stench
And penny prostitution in the shelters
Dare not extend the hospital and bogus
Hands of propaganda.

Ordered this year:
A billion tons of broken glass and rubble,
Blockade of chaos, the other requisites
For the reduction of Europe to a rabble.
Who can observe this save as a frightened child
Or careful diarist? And who can speak
And still retain the tones of this civilization.

 

 
Roy Fuller (11 februari 1912 – 27 september 1991)

 

De Duitse dichteres Karoline von Günderode werd geboren op 11 februari 1780 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Karoline von Günderode op dit blog

 

Gebet an den Schutzheiligen

Den Königen aus Morgenlanden
Ging einst ein hell Gestirn voran
Und führte treu sie ferne Pfade,
Bis sie das Haus des Heilands sah’n.

So leuchte über meinem Leben,
Laß glaubensvoll nach dir mich schaun,
In Qualen, Tod und in Gefahren
Laß mich auf deine Liebe traun.

Mein Auge hab ich abgewendet
Von allem, was die Erde gibt,
Und über alles, was sie bietet,
Hab ich dich, Trost und Heil geliebt.

Dir leb ich und dir werd ich sterben,
Drum lasse meine Seele nicht
Und sende in des Lebens Dunkel
Mir deiner Liebe tröstlich Licht.

O leuchte über meinem Leben!
Ein Morgenstern der Heimat mir,
Und führe mich den Weg zum Frieden,
Denn Gottes Friede ist in dir.

Laß nichts die tiefe Andacht stören,
Das fromme Lieben, das dich meint,
Das, ob auch Zeit und Welt uns trennen,
Mich ewig doch mit dir vereint.

Da du erbarmet mich erkoren,
Verlasse meine Seele nicht,
O Trost und Freude! Quell des Heiles!
Laß mich nicht einsam, liebes Licht!

 

 
Karoline von Günderode (11 februari 1780 – 26 juli 1806)
Cover

 

De Duitse schrijver Hermann Ludwig Allmers werd geboren op 11 februari 1821 in Rechtenfleth aan de Weser. Zie ook alle tags voor Hermann Allmers op dit blog.

 

Nachtsegen

Dämmrig wird’s auf allen Fluren,
Dunkel wird’s im Buchenhain
Alle Waldesvögel schlafen
Unter leisem Singen ein

Alle Tagesstimmen schweigen,
Aus den Wiesen steigt der Duft,
Und der braune Käfer surret
Durch die laue Sommerluft.

Und die bleichen Nachtphalänen
Flattern leis ohn Unterlaß,
Und des Taues Wonnetränen
Sinken still ins hohe Gras.

Doch die tiefgeheimsten Stimmen
Die der laute Tag verschlang,
Flüstern, murmeln, rauschen, singen
Ihren wundersamen Sang.

Und viel zage Menschenherzen –
Hat der Tag sie arm gemacht,
Arm an Glauben, arm an Lieben,
Macht sie reich die stille Nacht.

 

 
Hermann Allmers (11 februari 1821 – 9 maart 1902)
Hier zittend in het midden, tussen allemaal schilders uit Worpswede, 1895

 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Lydia Maria Francis Child werd geboren op 11 februari 1802 in Medford, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Lydia Child op dit blog.

Uit: Letters from New York

“September 23,1841 Last week, a new synagogue was consecrated in Attorney-street; making I believe, five Jewish Synagogues in this city, comprising in all about thousand of this ancient people. The congregation of the new synagogues German emigrants, driven from Bavaria, the Duchy of Baden, &c., by oppressive laws. One of these laws forbade Jews to marry; and among the emigrants were many betrothed couples, who married as soon as they landed on our shores; trusting their future support to the God of Jacob. If not as “rich as Jews,” they are now most of them doing well in the world; and one of the first proofs they gave of prosperity, was the erection of a place of worship. The oldest congregation of Jews in New-York, were called Shewith Israel. The Dutch governors would not allow them to build a place of worship; but after the English conquered the colony, they erected a small wooden syna-gogue, in Mill-street, near which a creek ran up from the East River, where the Jewish women performed their ablutions. In the course of improvement this was sold; and they erected the handsome stone building in Crosbystreet, which I visited. It is not particularly striking or magnificent, either in its exterior or interior; nor would it be in good keeping, for a people gone into captivity to have garments like those of Aaron, “for glory and for beauty;” or an “ark overlaid with pure gold, within and without, and a crown of gold to it round about.” There is something deeply impressive in this remnant of a scattered people, coming down to us in continuous links through the long vista of recorded time; preserving themselves carefully unmixed by intermarriage with people of other nations and other faith, and keeping up the ceremonial forms of Abraham, Isaac, and Jacob, through all the manifold changes of revolving generations. Moreover, our religions are connected, though separated; they are shadow and substance, type and fulfilment. To the Jews only, with all their blindness and waywardness, was given the idea of one God, spiritual and invisible; and, therefore, among them only could such a one as Jesus have appeared. Tous they have been the medium of glorious truths; and if the murky shadowof their Old dispensation rests too heavily on the mild beauty of the New, it is because the Present can never quite unmoor itself from the Past; and well for the world’s safety that it is so.”

 

 
Lydia Child (11 februari 1802 – 7 juli 1880)

 

De Franse dichter en schrijver Marie-Joseph Chénier werd geboren op 11 februari 1764 in Constantinopel. Zie ook alle tags voor Marie-Joseph Chénier op dit blog.

 

Hymne à l’égalité (Fragment)

Des guerriers, des sages rustiques,
Conquérant leurs droits immortels,
Sur les montagnes, helvétiques
Ont posé tes premiers autels.

Et Franklin qui, par son génie,
Vainquit la foudre et les tyrans,
Aux champs de la Pensylvanie
T’assure des honneurs plus grands !

Le Rhône, la Loire et la Seine,
T’offrent des rivages pompeux
Le front ceint d’olive et de chêne
Viens y présider à nos yeux.

Répands ta lumière infinie,
Astre brillant et bienfaiteur ;
Des rayons de la tyrannie
Tu détruis l’éclat imposteur.

Ils rentrent dans la nuit profonde
Devant tes rayons souverains ;
Par toi la terre est plus féconde ;
Et tu rends les cieux plus sereins.

 


Marie-Joseph Chénier (11 februari 1764 – 10 januari 1811)
Portret, Franse school, ca. 1795

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e februari ook mijn blog van 11 februari 2018 deel 2.

Rachilde, Johannes van Melle, Lydia Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch

De Franse schrijfster Rachilde werd geboren als Marguerite Vallette-Eymery in Périgueux op 11 februari 1860. Zie ook alle tags voor Rachilde op dit blog.

Uit: La Tour d’amour

« On ravitaille à Ar-Men. Est-ce que vous savez cela, mon brave ? Moi, je ne savais rien, sinon que j’étais content. — Oh ! que je dis honnêtement, demeurer planté en mer ou s’y promener, c’est toujours la même salaison. Je ne crains pas les corvées, j’en ai vu de plus dures. — Vous avez fait les échelles du Levant, comme chauffeur, avec le capitaine Dartigues ? — Oui, Monsieur. Et je me mis au port d’armes. Il feuilletait mes papiers personnels ; je reconnus, dans ses doigts, mon certificat d’études et mon livret du dernier bord. — Vous aviez une mauvaise tête, parait-il ? Là ! Nous y étions… l’histoire de ma chicane avec le second machiniste, le fameux jour où j’avais été si tellement en ribote. Dire que pour un jour de noce, on nous le reproche toute la vie. — C’est possible, mon commandant, quand je suis un peu pris de boisson. La chose n’a pas été plus loin qu’un coup de cordage. Le camarade a reconnu qu’il était aussi saoul que moi. Nous revenions de loin, et, dame, vous comprenez, on allait voir des personnes du sexe. Sans nous offenser, cela vous met toujours le feu quelque part. On m’a flanqué de la cale plus que ça ne le méritait ; j’ajoutai, tout de suite, me mordant la langue : on a été juste, quoi. — Bien, bien, fit le petit sec. Voici les papiers. Ils sont en règle. Vous rejoindrez votre poste dès demain. À propos, celui que vous remplacez, le compagnon du vieux Mathurin Barnabas, est mort… d accident, et on a dû ouvrir une petite enquête, mais le vieux s’en est tiré à son honneur. C’est un brave homme, je vous le dis pour que vous le sachiez. Pas d’allusion à… l’accident, hein ! — Vous êtes bien aimable, que je répondis, confus. Je ne comprenais rien de rien en ce temps-là, faut croire. Enfin, qu’est-ce que ça pouvait me fiche leurs manigances avec le vieux ? Je venais de chez les Chinois, et tout ce que je voulais c’était de ne plus caboter. J’en avais assez d’éternuer dans leur soute à charbon depuis sept ans. Mon temps était venu de m’implanter en mer ferme. Ah ! malheur de Dieu! »

 

 
Rachilde (11 februari 1860 – 4 april 1953)
Met haar echtgenoot rond 1900

Lees verder “Rachilde, Johannes van Melle, Lydia Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch” →

Rachilde, Johannes van Melle, Lydia Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch

De Franse schrijfster Rachilde werd geboren als Marguerite Vallette-Eymery in Périgueux op 11 februari 1860. Zie ook alle tags voor Rachilde op dit blog.

Uit: Monsieur Vénus

« L’homme sentit le froid que laissait pénétrer la porte ouverte; il releva l’abat-jour de la lampe et se retourna.
—Est-ce que je me trompe, monsieur? interrogea la visiteuse, désagréablement impressionnée; Marie Silvert, je vous prie.
—C’est bien ici, madame, et, pour le moment, Marie Silvert, c’est moi.
Raoule ne put s’empêcher de sourire: faite d’une voix aux sonorités mâles, cette réponse avait quelque chose de grotesque, que ne corrigeait pas la pose embarrassée du garçon tenant ses roses à la main.
—Vous faites des fleurs? Vous les faites comme une vraie fleuriste!
—Sans doute, il le faut bien. J’ai ma sœur malade; tenez, là, dans ce lit, elle dort….. Pauvre fille! Oui, très malade. Une grosse fièvre qui lui secoue les doigts. Elle ne peut rien fournir de bon…; moi, je sais peindre, mais je me suis dit qu’en travaillant à sa place, je gagnerais mieux ma vie qu’à dessiner des animaux ou copier des photographies. Les commandes ne pleuvent guère, ajouta-t-il en matière de conclusion, mais je décroche le mois tout de même.
Il eut un haussement de cou pour surveiller le sommeil de la malade. Rien ne remuait sous les lis. Il offrit une des chaises à la jeune femme. Raoule serra autour d’elle son pardessus de loutre et s’assit avec une grande répugnance; elle ne souriait plus.
—Madame désire…? demanda le garçon, lâchant sa guirlande, pour fermer sa blouse, qui s’écartait beaucoup sur sa poitrine.
—On m’a donné, répondit Raoule, l’adresse de votre sœur en me la recommandant comme une véritable artiste. J’ai absolument besoin de m’entendre avec elle au sujet d’une toilette de bal. Ne pouvez-vous la réveiller?
—Une toilette de bal? oh! madame, soyez tranquille, inutile de la réveiller. Je vous soignerai ça… Voyons, que vous faut-il? des piquets, des cordons ou des motifs détachés?…
Mal à l’aise, la jeune femme avait envie de s’en aller. Au hasard, elle prit une rose et en examina le cœur, que le fleuriste avait mouillé d’une goutte de cristal:
—Vous avez du talent, beaucoup de talent, répéta-t-elle, tout en détirant les pétales de satin…
Cette odeur de pommes rissolées lui devenait insupportable. »

 

 
Rachilde (11 februari 1860 – 4 april 1953)
Cover

Lees verder “Rachilde, Johannes van Melle, Lydia Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch” →

Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch

De Franse dichter en schrijver Marie-Joseph Chénier werd geboren op 11 februari 1764 in Constantinopel. Zie ook alle tags voor Marie-Joseph Chénier op dit blog.

 

Chant du 14 Juillet

Dieu du peuple et des rois, des cités, des campagnes,

De Luther, de Calvin, des enfants d’Israël,

Dieu que le Guèbre adore au pied de ses montagnes,

En invoquant l’astre du ciel !

Ici sont rassemblés sous ton regard immense

De l’empire français les fils et les soutiens,

Célébrant devant toi leur bonheur qui commence,

Égaux à leurs yeux comme aux tiens.

Rappelons-nous les temps où des tyrans sinistres

Des Français asservis foulaient aux pieds les droits ;

Le temps, si près de nous, où d’infâmes ministres

Trompaient les peuples et les rois.

Des brigands féodaux les rejetons gothiques

Alors à nos vertus opposaient leurs aïeux ;

Et, le glaive à la main, des prêtres fanatiques

Versaient le sang au nom des cieux.

Princes, nobles, prélats, nageaient dans l’opulence ;

Le peuple gémissait de leurs prospérités ;

Du sang des opprimés, des pleurs de l’indigence,

Leurs palais étaient cimentés.

En de pieux cachots l’oisiveté stupide,

Afin de plaire à Dieu, détestait les mortels ;

Des martyrs, périssant par un long homicide,

Blasphémaient an pied des autels.

Ils n’existeront plus, ces abus innombrables

La sainte liberté les a tous effacés ;

Ils n’existeront plus, ces monuments coupables :

Son bras les a tous renversés.

Dix ans sont écoulés ; nos vaisseaux, rois de l’onde,

À sa voix souveraine ont traversé les mers :

Elle vient aujourd’hui des bords d’un nouveau monde

Régner sur l’antique univers.

Soleil, qui, parcourant ta route accoutumée,

Donnes, ravis le jour, et règles les saisons ;

Qui, versant des torrents de lumière enflammée,

Mûris nos fertiles moissons ;

Feu pur, oeil éternel, âme et ressort du monde,

Puisses-tu des Français admirer la splendeur !

Puisses-tu ne rien voir dans ta course féconde

Qui soit égal à leur grandeur !

Que les fers soient brisés ! Que la terre respire !

Que la raison des lois, parlant aux nations,

Dans l’univers charmé fonde un nouvel empire,

Qui dure autant que tes rayons !

Que des siècles trompés le long crime s’expie !

Le ciel pour être libre a fait l’humanité :

Ainsi que le tyran, l’esclave est un impie,

Rebelle à la Divinité.

 

Marie-Joseph Chénier (11 februari 1764 – 10 januari 1811)

Lees verder “Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch” →

Karoline von Günderrode, Johannes van Melle, Lydia Francis Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch

De Duitse dichteres Karoline von Günderrode werd geboren op 11 februari 1780 in Karlsruhe. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2008 en ook mijn blog van 11 februari 2009 en ook mijn blog van 11 februari 2010.

Adonis Tod

1.
Die Göttin sinkt in namenlosem Leide;
Den Jäger traf des Thieres wilde Wuth;
Die Rose trinkend von des Jünglings Blut,
Glänzt ferner nicht im weißen Liljenkleide.

Das Abendroth der kurzen Liebesfreude
Blickt traurig aus der Blume dunklen Gluth;
Adonis todt im Arm der Göttin ruht;
Das Schönste wird des kargen Hades Beute.

Verhaßt ist ihr des langen Lebens Dauer,
Das Götterlos wird ihrer Seele Trauer,
Die sehnsuchtskrank den süßen Gatten sucht.

Und still erblühet heißer Thränen Frucht;
Den stummen Schmerz verkünden Anemonen,
Den ew’gen Wunsch im Schattenreich zu wohnen. 

 

 

Karoline von Günderrode (11 februari 1780  – 26 juli 1806)

Anoniem portret

 

Lees verder “Karoline von Günderrode, Johannes van Melle, Lydia Francis Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch” →

Johannes van Melle, Lydia Francis Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch

De Zuidafrikaanse-Nederlandse schrijver Johannes van Melle werd op 11 februari 1887 in Goes. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2009.

 

Uit: Bart Nel, de opstandeling

 

„De laagte stond vol koren, nog groen maar reeds in de aar. Als soms een enkele maal een windje opstond en over de laagte streek, gleed over de akkers een zilveren glinstering, zacht en weelderig als alles in de natuur. Het huis stond aan de kant van de laagte, aan de Noorderkant met de achterzij naar de korenvelden en de voorzij uitkijkend naar het Noorden, naar de Rooirand, waarheen het veld langzaam opliep tot het opeens steiler werd en tot een dertig of veertig meter hoge rand opklom, een rand van bruingeroeste blauwijzerklip, die een bijna rechte lijn op de lucht tekende; daarop keek je vanuit de zitkamer. Maar vanuit de keuken keek je over de korenlanden en verder over het veld naar de Witrand, een rand van zandsteen, waar de regen de grond tussen de rotsen had weggespoeld en grillige klipstapelingen waren blijven staan, zodat de rand met een grillig getande kam tegen de blauwe lucht afstak. Op die rand waren de overblijfsels van oude kafferdorpen en daarvan had de plaats Kafferkraal1) zijn naam gekregen.

Kafferkraal strekte van het midden van de Witrand tot het hoogste deel van de Rooirand, een uur te paard ver. Zo was Kafferkraal vierkant, een uur te paard lang en een uur te paard breed, rond vierduizend Hektare groot.

In het Westen was zoals gezegd de Kortrand, zodat het dal, waarin Bart Nel en de Vermaken en de Le Roux’s woonden, aan drie zijden ingesloten was; alleen naar het Oosten was het uitzicht vrij en zag je de lage, brede heuvels achter elkaar wegkruipen als de ruggen van een kudde rundvee tot waar de einder tegen het bleekblauwe van de lucht aanlag.“

 

Melle

Johannes van Melle (10 februari 1887 – 8 november 1953)

 

De Amerikaanse schrijfster Lydia Maria Francis Child werd geboren op 11 februari 1802 in Medford, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2009.

 

Uit: The Freedmen’s Book

 

„The Boyhood of James Forten
He himself took an active part in the revolutionary war and fell into the hands of the enemy while serving in the Royal Louis under the father of the celebrated Decatur. It was in 1780 that this vessel was captured by the Amphion commanded by Sir John Beazley. Sir John’s son who was then a midshipma
n about the same age with young Forten was one day playing at marbles on the deck when the latter, who had been employed to pick them up, exhibited such superior skill after the game was over in knuckling down and hitting the object aimed at, that the young Englishman was delighted with him. The acquaintance soon ripened into a sort of intimacy, and his generous friend offered if he would accompany him to England to provide for his education and assist him in procuring some respectable occupation,. The young Africo-American however preferred serving his country, small as the chance was that he would ever recover his liberty, to the brilliant career thus placed before him, and he was ultimately transferred to the prison ship, the old Jersey of sixty four guns, then lying in the East river where the New York navy yard now is.
Sir John’s son was so affected at parting that he shed tears and having obtained from his father a protection for him against enlistment saved him from the wretched fate which befell many of his brethren who were carried by their captors to the West Indies and sold there as slaves.”

 

Lydia_Marie_Child_1833

Lydia Maria Francis Child (11 februari 1802  – 7 juli 1880)

 

De Franse dichter en schrijver Marie-Joseph Chénier werd geboren op 11 februari 1764 in Constantinopel. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2009.

Chant du 14 Juillet (Fragment)

Dieu du peuple et des rois, des cités, des campagnes,
De Luther, de Calvin, des enfants d’Israël,
Dieu que le Guèbre adore au pied de ses montagnes,
En invoquant l’astre du ciel !

Ici sont rassemblés sous ton regard immense
De l’empire français les fils et les soutiens,
Célébrant devant toi leur bonheur qui commence,
Égaux à leurs yeux comme aux tiens.

Rappelons-nous les temps où des tyrans sinistres
Des Français asservis foulaient aux pieds les droits ;
Le temps, si près de nous, où d’infâmes ministres
Trompaient les peuples et les rois.

Des brigands féodaux les rejetons gothiques
Alors à nos vertus opposaient leurs aïeux ;
Et, le glaive à la main, des prêtres fanatiques
Versaient le sang au nom des cieux.

_ChenierMJ

Marie-Joseph Chénier (11 februari 1764 – 10 januari 1811)

 

De Franse dichter en schrijver Bernard le Bovier de Fontenelle werd geboren op 11 februari 1657 in Rouen. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2009.

Sur ma vieillesse (Fragment)

Il fallait n’être vieux qu’à Sparte
Disent les anciens écrits.
Ô dieux ! combien je m’en écarte,
Moi qui suis si vieux dans Paris !
Ô Sparte ! Sparte, hélas, qu’êtes-vous devenue ?
Vous saviez tout le prix d’une tête chenue.
Plus dans la canicule on était bien fourré,
Plus l’oreille était dure, et l’oeil mal éclairé,
Plus on déraisonnait dans sa triste famille,
Plus on épiloguait sur la moindre vétille,
Plus contre tout son siècle on était déclaré,
Plus on était chagrin, et misanthrope outré,
Plus on avait de goutte, ou d’autre béquille,
Plus on avait perdu de dents de leur bon gré,
Plus on marchait courbé sur sa grosse béquille,
Plus on était enfin digne d’être enterré,
Et plus dans vos remparts on était honoré.
Ô Sparte ! Sparte, hélas ! qu’êtes-vous devenue ?
Vous saviez tout le prix d’une tête chenue.

 

Fontenelle

Bernard de Fontenelle (11 februari 1657 –  9 januari 1757)

 

De Franse dichter en schrijver Honoré d’Urfé werd geboren op 11 februari 1568 in Marseille. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2009.

Sonnet d’Alcippe

Sur la constance de son amitié

Amarillis toute pleine de grâce
Allait ces bords de ces fleurs dépouillant,
Mais sous la main qui les allait cueillant,
D’autres soudain renaissaient en leur place.

Ces beaux cheveux où l’Amour s’entrelasse,
Amour allait d’un doux air éveillant,
Et s’il en voit quelqu’un s’éparpillant,
Tout curieux soudain il le ramasse.

Telle Lignon pour la voir s’arrêta
Et pour miroir ses eaux lui présenta,
Et puis lui dit : Une si belle image

À ton départ mon onde éloignera ;
Mais de ton coeur jamais ne partira
Le trait fatal, nymphe, de ton visage.

Honore-dUrfe

Honoré d’Urfé (11 februari 1568 – 1 juni 1625)

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 11 februari 2009.

 

De Oostenrijkse dichter en schrijver Rudolf Hans Bartsch werd geboren op 11 februari 1873 in Graz.

 

 

Kazys Bradūnas, Maryse Condé, Gerhard Kofler, Else Lasker-Schüler, Roy Fuller, Rachilde, Karoline von Günderrode, Johannes van Melle, Lydia Francis Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé, Rudolf Hans Bartsch

De Litouwse dichter Kazys Bradūnas werd geboren in Kiršai, Rayon Vilkaviškis, op 11 februari 1917.  Bradūnas studeerde aan het gymnasium van Vilkaviškis en studeerde nadien Litouwse taal en letterkunde aan de Vytauto Didžiojo universitetas in Kaunas en in Vilnius. Nog vóór het einde van de tweede wereldoorlog week hij uit naar het westen. Hij vestigde zich in München , waar hij lid werd van de redactie van de “Aidai”.Vanaf 1949 woonde hij in Baltimore en Chicago. Kazys Bradūnas is de auteur van de antologie „Žemė“ en redacteur van „Lietuvių literatūra svetur“ en van de dagbladen „Draugas“ en „Literatūros lankai“. In 1992 werd hij onderscheiden met de Nationale Cultuur- en Kunstprijs van Litouwen. Sinds 1994 was hij lid van de Litouwse schrijversvereniging Lietuvos rašytojų sąjunga en in 2002 won hij de dichterswedstrijd „Poezijos pavasaris“. Bradūnas overleed twee dagen geleden in Vilnius, twee dagen voor zijn 92e verjaardag. 

 

After 60

 

After sixty years on earth,
When, it seems, I have already been
Both a skylark and a rock,
A tree and a kernel of grain
A slice of bread and a sip of wine,
There is something to be joyous and regretful about,
While looking at the smoke of a fire
Which is leaning toward the cold —
I start to be earth.

 

 

 

Temptation

From the steeple of St. John’s bell tower
At your feet lies
A city,
History
And the present,
Life
and death.

Choose —
All will be yours:
Bread,
Honor
And domain —
If you bow to the idol
With your head held high . . .

But you take freedom,
Paying for it with your death.

 

 

 

While the child’s sun still shines

God commanded me to be —
And I hang on
Like a tiny ant in the sand.
Around me are other little insects,
Bald and hairy,
And also a landowner’s farm of worms is
A hole.

God commanded me to be —
To become weary and pensive,
To glance at the earth, at the sky,
And at myself
While the evening’s sun still shines
Like a window
In a black ship of clouds.

 

 

Vertaald door Rita Dapkus

 

 

bradunas

Kazys Bradūnas (11 februari 1917 –  9 februari 2009)

 

De Franse schrijfster Maryse Condé werd op 11 februari 1937 in Pointe-à-Pitre op Guadeloupe geboren. Zij trouwde met een Afrikaan en woonde met haar gezin in Guinea, Ghana, Senegal en Mali. In 1984 keerde zij naar Guadeloupe terug met de bedoeling er te blijven, maar tijdens een bezoek bevielen de VS haar zo dat zij besloot zich daar te vestigen. Tegenwoordig doceert zij literatuur aan de Columbia University (New York). Het succesvolste en bekendste boek van haar is de roman Segou uit 1987.

 

Uit: Insel der Vergangenheit (Desirada, 1997, vertaald door Claudia Kalscheuer)

 

„Ranélise war durcheinandergeraten. Was bedeutet das schon? Zählt denn ein Papa?  Zählt nicht nur eine einzige Sache: der Bauch ihrer Mama, die Festung, deren Pforte man eines Tages unter Schmerzen aufgebrochen hat? Vor langer Zeit hatten die Herren beschlossen, dass das Kind dem Bauch seiner Mutter folgt. Wenn sie eine Negerin ist, ist es ein Neger… Schon hörte Marie-Noelle diesem Gerede nicht mehr zu. Sie schwor sich, so vele Jahre wie möglich darauf zu verwenden, aber eines Tages das unlösbare Rätsel zu lösen. Nach den Fotos hatte sie die Vorstellung, ihre Mutter sei hässlich. Groß, während sie in Wirklichkeit ganz klein war. Füllig, während sie wohl das Gewicht eines jungen Mädchens hatte. Reifen Alters wie Ranélise oder wie die Mütter ihrer Schulkameradinnen in der Dubouchage-Schule, während sie noch in der Blüte ihrer Jugend stand. Sie hätte eine große Schwester sein können. Oder ein Tantchen wie Claire-Alta. Marie-Noelle konnte nicht anders, als Reynalda mit den Augen zu verschlingen, und verspürte, unter der Trauer um den Verlust Ranélises,
das Bedürfrnis, sich an sie zu kuscheln und ihr in die Halsbeuge zu flüstern:„Du bist der Schatz, von dem ich nicht wusste, dass ich ihn hatte.“

 

Maryse_Conde

Maryse Condé (Pointe-à-Pitre, 11 februari 1937)

 

De Oostenrijkse dichter Gerhard Kofler werd geboren op 11 februari 1949 in Bozen. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2008.

BALLADE DER GRIECHISCHEN UND IRISCHEN TÜREN

es gibt einen griechen
der die tür schließt
in einem lied
von Bob Dylan

ich lache jedesmal
wenn ich daran denke

in Kassiopi zum beispiel
öffnete uns der besitzer
eine ausgeleierte tür
mit fußtritten
“it’s a greek door”
gab er uns zu verstehen

in Stoupa mußten wir
vorgestern
ein verrostetes schloß abmontieren
um aus dem bad
unseren sohn zu befreien

auch in Irland
erzählt der jüdische freund uns
schließen die türen nicht

trinken wir also auf die schönheit
der länder
die für Europa
im süden und norden
offen lassen die türen

 

Kofler

Gerhard Kofler (11 februari 1949 –  2 november 2005)

 

De Duitse schrijfster en dichteres Else Lasker-Schüler werd geboren in Elberfeld op 11 februari 1869. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2008.

 

Das Lied meines Lebens

 

Sieh in mein verwandertes Gesicht . . .

Tiefer beugen sich die Sterne.

Sieh in mein verwandertes Gesicht.

 

Alle mein Blumenwege

Führen auf dunkle Gewässer,

Geschwister, die sich tödlich stritten.

 

Greise sind die Sterne geworden . . .

Sieh in mein verwandertes Gesicht.

 

 

Herbst

 

Auf einmal mußte ich singen

Und ich wußte nicht warum.

Doch abends weinte ich bitterlich.

 

Es stieg aus allen Dingen

Ein Schmerz und der ging um

Und legte sich auf mich.

 

Stürmische Wolkendepeschen

Erschreckten den Weltenraum;

Und die Beeren der Ebereschen

Die winzigen Monde am Baum.

 

Else_Lasker-Schüler

Else Lasker-Schüler (11 februari 1869 – 22 januari 1945)

 

De Engelse dichter en schrijver Roy Fuller werd geboren op 11 februari 1912 Failsworth in Lancashire. Hij werkte als advocaat en diende van 1941 tot 1946 in de marine. In 1939 debuteerde hij met de bundel Poems. Van 1968 toto 1973 doceerde hij poëzie in Oxford. Hij is de vader van de dichter John Fuller.

 

 

The Middle of a War

  

My photograph already looks historic.

The promising youthful face, the matelot’s collar,

Say ‘This one is remembered for a lyric.

His place and period-nothing could be duller.’

 

Its position is already indicated-

The son or brother in the album; pained

The expression and the garments dated,

His fate so obviously preordained.

 

The original turns away: as horrible thoughts,

Loud fluttering aircraft slope above his head

At dusk. The ridiculous empires break like biscuits.

Ah, life has been abandoned by the boats-

Only the trodden island and the dead

Remain, and the once inestimable caskets.

 

Fuller

Roy Fuller (11 februari 1912 – 27 september 1991)

 

De Franse schrijfster Rachilde werd geboren als Marguerite Vallette-Eymery in Périgueux op 11 februari 1860. Zij wordt beschouwd als pionier van het anti-realistische drama en vertegenwoordigster van de decadente beweging. Zij schreef meer dan zestig romans. De beroemdste is wellicht Monsieur Vénus uit 1884. Haar salon in de kantoren van Mercure de France bracht haar in contact met alle grote dichters en schrijvers van haar tijd. (Jules Renard, Maurice Barrès, Pierre Louÿs, Émile Verhaeren, Paul Verlaine, Jean Moréas, André Gide en vele andere)

 

Uit: La Tour d’amour

 

„Par la lucarne de ma chambre de guette, une vitre ovale, très épaisse, garnie d’un filet d’acier, on apercevait la grande mer mouvante qui roulait à vous tourner l’estomac. On avait l’air en ballon, tous les points d’appui vous manquaient à la fois. On était suspendu sur le vide qui se creusait, se creusait comme pour mieux vous engloutir, et le sacré vertige montait, vous serrait la gorge, vous chavirait des pieds à la tête. On ne marchait pas, on tournait avec la mer, et, quand le vent soulevait l’eau à des hauteurs prodigieuses, il semblait soulever aussi le phare ; on le sentait vibrer du haut en bas, il se balançait, il saluait, il valsait … jamais navire en perdition n’avait exécuté de danse pareille. C’était la danse éternelle, le supplice de ceux qui ont trop voyagé à fond de cale. Maintenant on restait immobile, mais la cervelle s’embarquait, bondissait, se perdait à travers des espaces inconnus … la course à la folie …“

 

Rachilde

Rachilde (11  februari 1860 – 4 april 1953)

 

De Duitse dichteres Karoline von Günderrode werd geboren op 11 februari 1780 in Karlsruhe. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007 en ook mijn blog van 11 februari 2008.

Ägypten

Blau ist meines Himmels Bogen,
Ist von Regen nie umzogen,
Ist von Wolken nicht umspielt,
Nie vom Abendthau gekühlt.

Meine Bäche fließen träge
Oft verschlungen auf dem Wege
Von der durst’gen Steppen Sand,
Bei des langen Mittags Brand.

Meine Sonn’ ein gierig Feuer,
Nie gedämpft durch Nebelschleier,
Dringt durch Mark mir und Gebein
In das tiefste Leben ein.

Schwer entschlummert sind die Kräfte,
Aufgezehrt die Lebenssäfte;
Eingelullt in Fiebertraum
Fühl’ ich noch mein Dasein kaum.

GuenderodeArnim

Karoline von Günderrode (11 februari 1780 – 26 juli 1806)
Boekslag, biografie door Bettina von Arnim

 

De Zuidafrikaanse-Nederlandse schrijver Johannes van Melle werd op 11 februari 1887 in Goes. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007.

 

Uit: Bart Nel, de opstandeling

 

„Dat was toen in het jaar 1914, het jaar van de rebellie en de tijd waar ik nu van spreek was Oktober.

Het was prachtig weer, echt lenteweer. Dat heb je niet altijd in Oktober. Als het gaat zoals het tegenwoordig gaat, dan is het een van de onaangenaamste maanden van het jaar: warmte en droogte en veel wind erbij. Het gras kan niet uitspruiten en het vee wordt mager en gaat dood. Nee, Oktober is niet altijd de liefelike maand waar hij voor gehouden wordt. Maar Oktober 1914 was mooi. Toen had het vroeg en veel geregend; de boeren hadden het oude gras afgebrand en in de natte grond was net opnieuw welig uitgesproten. Dan is Transvaal mooi. Dan is het hele uitzicht van laagten en bulten en randen en ruggen groen, heldergroen, dat in de verten blauw wordt. En het is stil, want dat is gewoonlik zo; als het eenmaal goed geregend heeft houden de winden op met waaien; en de grond riekt en de bomen bloeien, de vruchtbomen en tamme bomen, en de wilde bomen in het veld en alles lijkt vrolik en onbezorgd. Zo was Oktober 1914, de maand dat de rebellie uitbrak.

Het huis van Bart Nel stond in de laagte, een brede laagte van zwarte grond, de beste grond van de plaats; een strook rijke, platliggende, bevloeibare aarde, die tussen de meer zandige glooiingen in lag alsof daar eenmaal een rivier van modder was geweest, die toen was opgedroogd. Door die laagte kronkelde een spruit, ‘Kafferkraal se loop’ genoemd. Hij kwam vanuit de rand, die Kafferkraal in het Westen afsloot, uit fonteinen, grote plekken drassig veld waar het water onzichtbaar naar boven kwam en waar fijne straaltjes en gedruppel zich verenigden tot een stroompje, sterk genoeg om de dammen van het achttal boeren van Kafferkraal zo te vullen, dat zij hun akkers zelfs in de droogste jaren konden bevloeien.“

 

VanMelle

Johannes van Melle (10 februari 1887 – 8 november 1953)

 

De Amerikaanse schrijfster Lydia Maria Francis Child werd geboren op 11 februari 1802 in Medford, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007.

 

Uit: Hobomok

 

„”I always thought he was the best Indian I ever knew,” answered Sally; ‘and within these three years he has altered so much that he seems almost like an Englishman. After all, I believe matches are foreordained.”

“I don’t know concerning that,” rejoined Mary. “I am sure I am happier than I ever expected to be after Charles’s death, which is more than I deserve, considering I broke my promise to my dying mother and deserted my father in his old age.”

While conversation of this nature was going on at home, Hobomok was pursuing his way through the woods, whistling and singing as he went, in the joyfulness of his heart. He had proceeded near half a mile in this way, when he espied an eagle, soaring with a flight so lofty, that he seemed almost like a speck in the blue abyss above. The Indian fixed his keen eye upon him, and as he gradually lowered his flight, he made ready his arrow, and a moment after the noble bird lay fluttering at his feet.

“A true aim that, Hobomok,” said a voice which sounded familiar to his ears. He raised his head to see from whence it proceeded. Charles Brown stood by his side! The countenance of the savage assumed at once the terrible, ashen
hue of Indian paleness. His wounded victim was left untouched, and he hastily retreated into the thicket, casting back a fearful glance on what he supposed to be the ghost of his rival. Brown attempted to follow; but the farther he advanced, the farther the Indian retreated, his face growing paler and paler, and his knees trembling against each other in excessive terror.

“Hobomok,” said the intruder, “I am a man like yourself. I suppose three years agone you heard I was dead, but it has pleased the Lord to spare me in captivity until this time, and to lead me once more to New England. The vessel which brought me hither lieth down a mile below, but I chose the rather to be put on shore, being impatient to inquire concerning the friends I left behind. You used to be my good friend, Hobomok, and many a piece of service have you done for me. I beseech you feel of my hand, that you may know I am flesh and blood even as yourself.”

 

child

Lydia Maria Francis Child (11 februari 1802  – 7 juli 1880)

 

De Franse dichter en schrijver Marie-Joseph Chénier werd geboren op 11 februari 1764 in Constantinopel. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007.

 

A la liberté

 

Auteur : Marie-joseph Chenier      

Descends, ô liberté ! fille de la nature :

Le peuple a reconquis son pouvoir immortel ;

Sur les pompeux débris de l’antique imposture

Ses mains relèvent ton autel.

 

Venez, vainqueurs des rois : l’Europe vous contemple ;

Venez ; sur les faux dieux étendez vos succès ;

Toi, sainte liberté, viens habiter ce temple ;

Sois la déesse des Français.

 

Ton aspect réjouit le mont le plus sauvage,

Au milieu des rochers enfante les moissons ;

Embelli par tes mains, le plus affreux rivage

Rit, environné de glaçons.

 

Tu doubles les plaisirs, les vertus, le génie ;

L’homme es
t toujours vainqueur sous tes saints étendards ;

Avant de te connaître, il ignorait la vie :

Il est créé par tes regards.

 

Au peuple souverain tous les rois font la guerre ;

Qu’à tes pieds, ô déesse, ils tombent désormais !

Bientôt sur les cercueils des tyrans de la terre

Les peuples vont jurer la paix.

 

Chenier_Marie-Joseph_2

Marie-Joseph Chénier (11 februari 1764 – 10 januari 1811)

 

De Franse schrijver Bernard le Bovier de Fontenelle werd geboren op 11 februari 1657 in Rouen. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007.

 

Uit: Histoire des oracles, IV.

 

„En 1593, le bruit courut que les dents étant tombées à un enfant de Silésie, âgé de sept ans, il lui en était venu une d’or, à la place d’une de ses grosses dents. Horstius, professeur en médecine dans l’université de Helmstad, écrivit en 1595 l’histoire de cette dent, et prétendit qu’elle était en partie naturelle, en partie miraculeuse, et qu’elle avait été envoyée de Dieu à cet enfant pour consoler les chrétiens affligés par les Turcs. Figurez-vous quelle consolation, et quel rapport de cette dent aux chrétiens ni aux Turcs. En la même année, afin que cette dent d’or ne manquât par d’historiens, Rullandus en écrit encore l’histoire. Deux ans après, Ingolstetetus, autre savant, écrit contre le sentiment que Rullandus avait de la dent d’or, et Rullandus fait aussitôt une belle et docte réplique. Un autre grand homme nommé Libavius ramasse tout ce qui avait été dit de la dent, et y ajoute son sentiment particulier. Il ne manquait autre chose à tant de beaux ouvrages, sinon qu’il fût vrai que la dent était d’or. Quand un orfèvre l’eut examinée, il se trouva que c’était une feuille d’or appliquée avec beaucoup d’adresse ; mais on commença par faire des livres, et puis on consulta l’orfèvre.

Rien n’est plus normal que d’en faire autant sur toutes sortes de matières. Je ne suis pas si convaincu de notre ignorance par les choses qui sont, et dont la raison nous est inconnue, que par celles qui ne sont point, et dont nous trouvons la raison. Cela veut dire que non seulement nous n’avons pas les principes qui mènent au vrai, mais que nous en avons d’autres qui s’accommodent très bien avec le faux.“

 

Fontenelle

Bernard de Fontenelle (11 februari 1657 –  9 januari 1757)

 

De Franse schrijver Honoré d’Urfé werd geboren op 11 februari 1568 in Marseille. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007.

Uit: L’Astrée

“Le triste berger, la voyant partir avec tant de colère, demeura quelque temps immobile, sans presque savoir ce qu’il tenait en la main, quoiqu’il eût les yeux dessus. Enfin, avec un grand soupir, revenant de cette pensée, et reconnaissant ce ruban : « Sois témoin, dit-il, ô cher cordon, que plutôt que de rompre un seul des nœuds de mon affection, j’ai mieux aimé perdre la vie, afin que, quand je serai mort, et que cette cruelle te verra, pour être sur moi, tu l’assures qu’il n’y a rien au monde qui puisse être plus aimé que je l’aime, ni amant plus mal reconnu que je suis. » Et lors, se l’attachant au bras, et baisant la bague : « Et toi, dit-il, symbole d’une entière et parfaite amitié, sois content de ne me point éloigner à ma mort, afin que ce gage pour le moins me demeure de celle qui m’avait tant promis d’affection. » À peine eut-il fini ces mots que, tournant les yeux du côté d’Astrée, il se jeta les bras croisés dans la rivière. »

 

honore_durfe

Honoré d’Urfé (11 februari 1568 – 1 juni 1625)

 

De Oostenrijkse dichter en schrijver Rudolf Hans Bartsch werd geboren op 11 februari 1873 in Graz. Zijn roman over Schubert, Schwammerl, was een van de succesvolste boeken in het Oostenrijk van voor WO II. Hij schreef ook het gedicht Herbstchor an Pan dat in 1911 door de destijds meest gespeelde componist Joseph Marx op muziek werd gezet voor gemengd koor, orgel en groot orkest. Der Herbstchor an Pan werd vorig jaar nog door het BBC Symphony Orchestra & Chorus o.l.v. Jiří Bělohlávek opgenomen voor het Label Chandos, samen met ander koorwerk van Marx.

 

Der Herbstchor an Pan (Fragment)

 

Der große Flurgott, trunken und schwer,
Raunte sich schaurig in Schlaf,
Bis heute ein Tag, hochlodernd und hehr,
Seine Träume mit Lichtstrahlen traf.
Es fuhr ein Wind von Südwesten daher,
Da brannte der Wald wie ein Abendmeer
Und Leben und Werden
Ist wieder auf Erden;
Es spielen die flitternden Birken voll Gold,
Es kichert der Bach, der die Kiesel rollt:
Erring’ es dir, Seele,
Und deine Tage zähle!
Ah!

Grämlich dahinter
Dehnt sich der große Pan
Und weil ihm noch vom Reife fror:
“Ist noch nicht Winter?
Windräder sprechen empor?”
Nein, du müder Flurgott; nein!
Es brach noch einmal das Glück herein
Und Tage voll köstlichem Sonnenschein
Wie Angst um Liebe, die treulos wird sein,
Festhaltende, bebende
Angst um das Lebende!

 

bartsch_rudolf_hans

Rudolf Hans Bartsch (11 februari 1873 – 7 februari 1952)

 

 

Gerhard Kofler, Else Lasker-Schüler, Karoline von Günderrode, Johannes van Melle, Marie-Joseph Chénier, Lydia Child, Bernard le Bovier de Fontenelle, Honoré d’Urfé

De Oostenrijkse dichter Gerhard Kofler werd geboren op 11 februari 1949 in Bozen. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007.


IMBISS

die sonne
kommt nicht heraus

du nimmst
einen imbiß

 

es ist die stunde
des diminutivs

 

 

 

DIESES UND JENES

es gibt ein buch
in der auslage
in einer straße
wo niemand vorbeigeht

es gibt einen sperling
auf einem nackten ast
wo niemand
anderer singt

es gibt dieses
und jenes
zwischen dir und mir
mein lieber Blues

 

Kofler

Gerhard Kofler (11 februari 1949 –  2 november 2005)

 

De Duitse schrijfster en dichteres Else Lasker-Schüler werd geboren in Elberfeld op 11 februari 1869. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007.

 

ABSCHIED

Aber du kamst nie mit dem Abend –
Ich saß im Sternenmantel.
… Wenn es an mein Haus pochte,
War es mein eigenes Herz.
Das hängt nun an jedem Türpfosten,
Auch an deiner Tür;

Zwischen Farren verlöschende Feuerrose
Im Braun der Guirlande.
Ich färbte dir den Himmel brombeer
Mit meinem Herzblut.
Aber du kamst nie mit dem Abend –
… Ich stand in goldenen Schuhen.

 

 

AN DEN PRINZEN TRISTAN

Auf deiner blauen Seele
Setzen sich die Sterne zur Nacht.
Man muß leise mit dir sein,
O, du mein Tempel,
Meine Gebete erschrecken dich;

Meine Perlen werden wach
Von meinem heiligen Tanz.
Es ist nicht Tag und nicht Stern,
Ich kenne die Welt nicht mehr,
Nur dich – alles ist Himmel.

 

 

SINNENRAUSCH

Dein sünd’ger Mund ist meine Totengruft,
Betäubend ist sein süsser Atemduft,
Denn meine Tugenden entschliefen.
Ich trinke sinnberauscht aus seiner Quelle
Und sinke willenlos in ihre Tiefen,
Verklärten Blickes in die Hölle.

 

Mein heisser Leib erglüht in seinem Hauch,
Er zittert, wie ein junger Rosenstrauch,
Geküsst vom warmen Maienregen.
– Ich folge Dir ins wilde Land der Sünde
Und pflücke Feuerlilien auf den Wegen,
– Wenn ich die Heimat auch nicht wiederfinde …

 

lasker_schueler1

Else Lasker-Schüler  (11 februari 1869 – 22 januari 1945)

 

De Duitse dichteres Karoline von Günderrode werd geboren op 11 februari 1780 in Karlsruhe. Zie ook mijn blog van 11 februari 2007.

Der Kuß im Traume

Es hat ein Kuß mir Leben eingehaucht,
Gestillet meines Busens tiefstes Schmachten.
Komm, Dunkelheit! mich traulich zu umnachten,
Daß neue Wonnen meine Lippe saugt.

 

In Träume war solch Leben eingetaucht,
Drum leb’ ich, ewig Träume zu betrachten,
Kann aller andern Freuden Glanz verachten,
Weil nur die Nacht so süßen Balsam haucht.

 

Der Tag ist karg an liebesüßen Wonnen,
Es schmerzt mich seines Lichtes eitles Prangen
Und mich verzehren seiner Sonne Gluthen.

 

Drum birg dich Aug’ dem Glanze irrd’scher Sonnen!
Hüll’ dich in Nacht, sie stillet dein Verlangen
Und heilt den Schmerz, wie Lethes kühle Fluthen.

 

guender

Karoline von Günderrode (11 februari 1780  – 26 juli 1906)

 

Voor onderstaande schrijvers zie ook mijn blog van 11 februari 2007.

De Zuidafrikaanse-Nederlandse schrijver Johannes van Melle werd op 11 februari 1887 in Goes.

De Amerikaanse schrijfster Lydia Maria Francis Child werd geboren op 11 februari 1802 in Medford, Massachusetts.

De Franse schrijver Marie-Joseph Chénier werd geboren op 11 februari 1764 in Constantinopel.

De Franse schrijver Bernard le Bovier de Fontenelle werd geboren op 11 februari 1657 in Rouen.

De Franse schrijver Honoré d’Urfé werd geboren op 11 februari 1568 in Marseille.

Gerhard Kofler, Else Lasker-Schüler, Karoline von Günderrode , Johannes van Melle, Lydia Maria Francis Child, Marie-Joseph Chénier, Bernard de Fontenelle, Honoré d’Urfé

De Oostenrijkse dichter Gerhard Kofler werd geboren op 11 februari 1949 in Bozen. Hij schreef gedichten en essays zowel in het Duits als in het Italiaans. Hij studeerde germanistiek en romanistiek in Salzburg. Hij was schrijver, dichter, criticus en secretaris van de Grazer Autorenversammlung in Wenen. Zijn omvangrijke verzameling gedichten Poesie von Meer, Erde und Himmel – Poesie di mare, terra e cielo verscheen in 2003. Kofler vertaalde ook poezie van o.a. H.C. Artmann, Gerald Bisinger, Ernst Jandl, Friederike Mayröcker en Gerhard Rühm in het Italiaans.

 

 

Kaffeetasse (klein)

das ist
der glückliche moment

resumée
und begegnung

schluck
aufs herz

im heißen
hält sich
die zunge

berührt
das duftende erinnern
aller freunde
aller lieben

ein mann bin ich
in kurzer
sprache

 

 

Bildschirm und Himmel

während ich zufällig
im fernseher
den wir gerade bekamen
die tragödie
von New York
in direktübertragung sah
war in Bowling Green
der himmel
blau
und ohne wolken

die schönheit
der welt
ist grausam
jenseits
unserer geschichte

wo die himmel
stürzen
in unsere bildschirme

 

KOFLER

Gerhard Kofler (11 februari 1949 –  2 november 2005)

 

De Duitse schrijfster en dichteres Else Lasker-Schüler werd geboren in Elberfeld op 11 februari 1869. Lasker was de dochter van een bankier uit Wuppertal en groeide in een gegoed milieu op. Tijdens haar leven reisde ze voortdurend en had geen vaste woonplaats. Ze huwde tweemaal; de toevoeging ‘Schüler’ aan haar familienaam behield ze van haar eerste echtgenoot. Haar latere financiële toestand was onstabiel; haar talrijke vrienden, onder wie Karl Kraus, ondersteunden haar. Sinds 1900 was ze actief op de Berlijnse kunstscène. Ze was een van de hoofdmedewerkers van het expressionistische tijdschrift Der Sturm. In 1932 won ze de Heinrich von Kleist-Preis. Na de machtsovername door de NSDAP in 1933 vluchtte Lasker-Schüler naar Zwitserland; zij was persona non grata, aangezien ze enerzijds joods was en anderzijds duidelijk Entartete Kunst bedreef. In 1934 ging ze eerst naar Egypte en vervolgens naar Palestina. Ze stierf zwaar berooid op het eind van de Tweede Wereldoorlog. Haar werk is van grote invloed geweest op haar vriend Georg Trakl.

 

Mein blaues Klavier

Ich habe zu Hause ein blaues Klavier
Und kenne doch keine Note.

Es steht im Dunkel der Kellertür,
Seitdem die Welt verrohte.

Es spielen Sternenhände vier
– Die Mondfrau sang im Boote –
Nun tanzen die Ratten im Geklirr.

Zerbrochen ist die Klaviatür…..
Ich beweine die blaue Tote.

Ach liebe Engel öffnet mir
– Ich aß vom bitteren Brote –
Mir lebend schon die Himmelstür –
Auch wider dem Verbote.

 

 

Ich weiß

Ich weiß,
dass ich bald sterben muß

Es leuchten doch alle Bäume

Nach langersehntem Julikuß –

 

Fahl werden meine Träume –

Nie dichtete ich einen trüberen Schluß

In den Büchern meiner Reime.

 

Eine Blume brichst du mir zum Gruß –

Ich liebte sie schon im Keime.

Doch ich weiß, dass ich bald sterben muß.

 

Mein Odem schwebt über Gottes Fluß –

Ich setze leise meinen Fuß

Auf den Pfad zum ewigen Heime.

 

LASKER

Else Lasker-Schüler  (11 februari 1869 – 22 januari 1945)

 

De Duitse dichteres Karoline von Günderrode werd geboren op 11 februari 1780 in Karlsruhe. Toen zij zeventien jaar was werd zij naar het stift voor adelijke dames in Frankfurt am Main gestuurd. Zij voelde zich daar echter als een gevangene. Zij was enthousiast over de Franse Revolutie. In wat zij schreef tekenden zich toen al de thema’s af die haar haar leven lang zouden bezighouden: gevangenschap en vrijheid, liefde en dood. In de jaren 70 van de 20e eeuw groeide zij uit tot een identificatiefiguur van de vrouwenbeweging.

 

Zueignung

Ich habe Dir in ernsten stillen Stunden,
Betrachtungsvoll in heil’ger Einsamkeit,
Die Blumen dieser und vergangner Zeit,
Die mir erblüht, zu einem Kranz gewunden.

Von Dir, ich weiß es, wird der Sinn empfunden,
Der in des Blüthenkelchs Verschwiegenheit
Nur sichtbar wird dem Auge, das geweiht
Im Farbenspiel den stillen Geist gefunden.

Es flechten Mädchen so im Orient
Den bunten Kranz; daß vielen er gefalle,
Wetteifern unter sich die Blumen alle.

Doch Einer ihren tiefern Sinn erkennt,
Ihm sind Symbole sie nur, äußre Zeichen;
Sie reden ihm, obgleich sie alle schweigen.

 

guenderode

Karoline von Günderrode (11 februari 1780  – 26 juli 1806)

 

De Zuidafrikaanse-Nederlandse schrijver Johannes van Melle werd op 11 februari 1887 in Goes, Zeeland geboren in een gezin van tien kinderen. Hij kreeg zijn opleiding aan de Christelijke Normaalschool in Doetinchem en vertrok in 1907 om gezondheidsredenen naar Zuid-Afrika waar hij aanvankelijk als leraar op Dullstroom en later ook op Wakkerstroom en Witfontein werkte. Het wonen op het platteland was voor hem de kans het Boerenleven te leren kennen. Na een kort verblijf in dit land vertrok hij met een Duits zeilschip naar West-Indië en kwam in 1908 in Nederland aan waar hij verzen en prozaschetsen in het Nederlands schreef. In 1913 vestigde zich van Melle permanent in Zuid-Afrika. Zijn identificatie met het Boerenvolk leidde tot het besluit zich in 1914 bij de rebellen onder generaal Muller als officier van een commando aan te sluiten. De vergeefse Rebellie was gericht tegen oud-generaal Louis Botha (op dat moment premier van Zuid-Afrika) en tegen zijn beslissing samen met Engeland tegen Duitsland te vechten. Voor mensen die aan de Anglo-Boerenoorlog hadden deelgenomen en in de Engelse concentratiekampen hadden gezeten, was dat onacceptabel. Na enkele maanden van schermutselingen tussen rebellen en regeringstroepen gaven de eerstgenoemden zich over en van Melle belandde in de gevangenis. Ook kreeg hij voor drie jaar onderwijsverbod. In 1917 nam hij weer het werk als onderwijzer op. In 1924 aanvaarde hij een post in Johannesburg en schreef hij voor de eerste keer in het Afrikaans schetsen en verhalen in De volksstem, Die Huisgenoot, Die Brandwag en Die Vaderland. In de jaren veertig legde hij zich steeds meer op de bijbelstudie toe. Johannes van Melle overleed op 8 november 1953. Zijn roman Bart Nel, de opstandeling geldt in Zuid-Arrika als een meesterwerk en werd meer dan vijfentwintig keer herdrukt.

Uit: Bart Nel, de opstandeling

“Bart Nel woonde indertijd op Kafferkraal, een plaats in de wijk Buffelshoek van het distrikt Pretoria. Hij had daar niet van jongs-af gewoond, maar zijn grond gekocht. Hij zat daar tussen een hoop Vermaaks en Le Roux’s, allen familie van elkaar, broers en zwagers en neven. Maar dat hinderde hem niet. Bart was als een van hen en hij gevoelde zich daar thuis.

Als iemand hem soms vroeg: ‘Hoe leef jy tussen die klomp Vermake?’ of: ‘Hoe geval dit jou tussen die klomp Le Roux’s?’ dan zei hij: ‘Lekker; ek leef lekker tussen hulle. Hulle is goeie mense; ek kom goed met hulle klaar. Hulle is nie volmaak nie, maar dit is ek ook nie.’

‘Om jou die waarheid te sê, woon ek liewer hier as by my skoonvader’ dacht Bart dan daarbij.

‘So’n skoonvader meen party dae dat hy jou moet raad gee en as jy sy raad dan nie opvolg nie voel hy altemits gekrenk. Nee so is dit net goed. Hulle bly na genoeg om hulle so nou en dan te gaan sien en ver genoeg dat hulle teenwoordigheid nie tot ’n las word nie.’

Over zijn eigen vader en moeder zou hij niet zo gedacht hebben, maar die waren beiden al dood.

Daar stonden op Kafferkraal nog een stuk of zeven huizen want het was een vruchtbare plaats met veel water en veel bevloeibare landerijen. De gehele plaats was vier duizend morgen groot en daarvan had Bart er zes honderd; een twintig morgen bevloeibaar land en het overige droge grond, meest weiveld. Met hard werken en een beetje voorspoed had hij daar een goed bestaan genoten, maar den laatsten tijd zat hij in zorgen omdat hij veel geld in zijn boerderij gestoken had. Hij had een vangdam in zijn veld gemaakt om met regenweer het water, dat van de Rooirand afkwam, op te vangen. Hij had zijn grond met prikkeldraad omheind en hij had kampen gemaakt voor zijn vee, zodat hij het zonder wachter kon laten weiden en buiten kon laten slapen als hij dat beter vond. Daarover zat hij toen dikwels te tobben.”

 

VanMelle

Johannes van Melle (10 februari 1887 – 8 november 1953)

 

De Amerikaanse schrijfster Lydia Maria Francis Child werd geboren op 11 februari 1802 in Medford, Massachusetts. Toen zij in de twintig was begon zij met het schrijven van populaire historische romans, zoals Hobomok (1824) en The Rebels (1825). In 1831 hoorde zij William Lloyd Garrison spreken over de afschaffing van de slavernij en zij raakte bij de campagne betrokken. In 1839 werd zij samen met twee andere vrouwen in het uitvoerend comité gekozen van de Anti Slavery Society. Child zette zich later ook in voor vrouwenrechten en voor de Native Americans.

 

The New-England Boy’s Song about Thanksgiving Day

             

                Over the river, and through the wood,

                  To grandfather’s house we go;

                      The horse knows the way,

                      To carry the sleigh,

                  Through the white and drifted snow.

 

              Over the river, and through the wood,

                  To grandfather’s house away!

                      We would not stop

                      For doll or top,

                For ’t is Thanksgiving day.

 

            Over the river, and through the wood,

                Oh, how the wind does blow!

                    It stings the toes,

                    And bites the nose,

                As over the ground we go.

 

            Over the river, and through the wood,

                With a clear blue winter sky,

                    The dogs do bark,

                    And children hark,

                As we go jingling by.

 

            Over the river, and through the wood,

               To have a first-rate play —

                    Hear the bells ring

                    Ting a ling ding,

                Hurra for Thanksgiving day!

 

            Over the river, and through the wood —

           
No matter for winds that blow;

                    Or if we get

                    The sleigh upset,

                Into a bank of snow.

 

            Over the river, and through the wood,

                To see little John and Ann;

                    We will kiss them all,

                    And play snow-ball,

                And stay as long as we can.

 

            Over the river, and through the wood,

                Trot fast, my dapple grey!

                    Spring over the ground,

                    Like a hunting hound,

                For ’t is Thanksgiving day!

 

            Over the river, and through the wood,

                And straight through the barn-yard gate;

                    We seem to go

                    Extremely slow,

                It is so hard to wait.

 

            Over the river, and through the wood,

                Old Jowler hears our bells;

                   He shakes his pow,

                    With a loud bow wow,

                And thus the news he tells.

 

            Over the river, and through the wood —

                When grandmother sees us come,

                    She will say, Oh dear,

                    The children are here,

                Bring a pie for every one.

 

            Over the river, and through the wood —

                Now grandmother’s cap I spy!

                    Hurra for the fun!

                    Is the pudding done?

                Hurra for the pumpkin pie!

 

 

childlmf1
Lydia Maria Francis Child (11 februari 1802  – 7 juli 1880)

 

De Franse schrijver Marie-Joseph Chénier werd geboren op 11 februari 1764 in Constantinopel. Hij groeide op in Carcassonne en kwam met zijn familie in 1765 naar Parijs waar hij het Collège de Navarre bezocht. Zijn eerste toneelstukken waren geen succes, maar “Charles IX” (1789) werd warm onthaald, overigens meer vanwege zijn revolutionaire inhoud en appel aan de hartstochten van het volk dan canwege zijn literaire waarde. Hij werd lid van de raad van vijfhonderd en op zijn voorstel werden scholen voor lager onderwijs opgericht. Later werd hij zelf inspecteur-generaal van het onderwijs. Zijn bij de kroning van Napoleon tot keizer opgevoerde drama “Cyrus”  kreeg geen bijval, noch van Napoleon, noch van het publiek. Met zijn Tibère” en vooral met zijn “Épître à Voltaire” viel hij bij Napoleon helemaal in ongenade. Zijn “Chant du départ” echter wordt wel beschouwd als het tweede volkslied na de Marseillaise.

 

Hymne à l’égalité

Égalité douce et touchante,
Sur qui reposent nos destins,
C’est aujourd’hui que l’on te chante,
Parmi les jeux et les festins.

Ce jour est saint pour la patrie ;
Il est fameux par tes bienfaits
C’est le jour où ta voix chérie
Vint rapprocher tous les Français

Tu vis tomber l’amas servile
Des titres fastueux et vains,
Hochets d’un orgueil imbécile
Qui foulait aux pieds les humains.

Tu brisas des fers sacriléges ;
Des peuples tu conquis les droits ;
Tu détrônas les priviléges ;
Tu fis naître et régner les lois.

Seule idole d’un peuple libre,
Trésor moins connu qu’adoré,
Les bords du Céphise et du Tibre
N’ont chéri que ton nom sacré.

Chenier

Marie-Joseph Chénier (11 februari 1764 – 10 januari 1811)

 

De Franse schrijver Bernard le Bovier de Fontenelle werd geboren op 11 februari 1657 in Rouen. Fontenelle geldt naast Pierre Bayleals belangrijkste Franse wegbereider van de Verlichting. Hij stamde uit een juristenfamilie van de toneelauteurs Pierre en Thomas Corneille. Na zijn studie bij de Jezuieten ging hij naar Parijs waar hij zijn naam vestigde als dichter, auteur van komedies, librettist en schrijver van een briefroman en waar hij in de literaire salons een graag geziene gast werd.

 

Uit : Entretiens sur la pluralité des mondes

 

« Nous allâmes donc un soir après souper nous promener dans le parc. Il faisait un frais délicieux, qui nous récompensait d’une journée fort chaude que nous avions essuyée. La Lune était levée il y avait peut-être une heure et ses rayons, qui ne venaient à nous qu’entre les branches des arbres, faisaient un agréable mélange d’un blanc fort vif, avec tout ce vert qui paraissait noir. Il n’y avait pas un nuage qui dérobât ou qui obscurcît la moindre étoile, elles étaient toutes d’un or pur et éclatant, et qui était encore relevé par le fond bleu où elles sont attachées. Ce spectacle me fit rêver; et peut-être sans la marquise eussé-je rêvé assez longtemps; mais la présence d’une si aimable dame ne me permit pas de m’abandonner à la Lune et aux étoiles. Ne trouvez-vous pas, lui dis-je, que le jour même n’est pas si beau qu’une belle nuit ? Oui, me répondit-elle, la beauté du jour est comme une beauté blonde qui a plus de brillant; mais la beauté de la nuit est une beauté brune qui est plus touchante. Vous êtes bien généreuse, repris-je, de donner cet avantage aux brunes, vous qui ne l’êtes pas. Il est pourtant vrai que le jour est ce qu’il y a de plus beau dans la nature, et que les héro•nes de romans, qui sont ce qu’il y a de plus beau dans l’imagination, sont presque toujours blondes. Ce n’est rien que la beauté, répliqua-t’elle, si elle ne touche. Avouez que le jour ne vous eût jamais jeté dans une rêverie aussi douce que celle où je vous ai vu près de tomber tout à l’heure à la vue de cette belle nuit. »

 

FONTENELLE

Bernard de Fontenelle (11 februari 1657 –  9 januari 1657)

 

De Franse schrijver Honoré d’Urfé werd geboren op 11 februari 1568 in Marseille. Zijn naam is vooral verbonden gebleven met L’Astrée, een even omvangrijke als invloedrijke en succesvolle herdersroman. d’Urfé streed eerst aan de kant van de Katholieke liga tegen de nieuwe protestantse koning Henry IV, maar verzoende zich later met hem, keerde terug naar Parijs, waar hij de koning diende als “gentilhomme ordinaire” en frequenteerde er de literaire salons zoals Hôtel de Rambouillet.

 

Uit: L’Astrée

 

« Aupres de l’ancienne ville de Lyon, du coste du soleil’couchant, il y a un pays nomme Forests, qui en sa petitesse contient ce qui est de plus rare au reste des Gaules, car estant divisé en plaines et en montaignes, les unes et les autres sont si fertiles, et situées en un air si temperé, que la terre y est capable de tout ce que peut desirer le laboureur. Au cœur du pays est le plus beau de la plaine, ceinte, comme d’une forte muraille, des monts assez voisins et arrosée du fleuve de Loyre, qui prenant sa source assez pres de là, passe presque par le milieu, non point encor trop enflé ny orgueilleux, mais doux et paisible. Plusieurs autres ruisseaux en divers lieux la vont baignant de leurs claires ondes, mais l’un des plus beaux est Lignon, qui vagabond en son cours, aussi bien que douteux en sa source, va serpentant par ceste plaine depuis les hautes montaignes de Cervieres et de Chalmasel, jusques à Feurs, où Loire le recevant, et luy faisant perdre son nom propre, l’emporte pour tribut à l’Océan. »

 

HONORE

Honoré d’Urfé (11 februari 1568 – 1 juni 1625)