Marie Koenen, Gustav Meyrink, Eugénio de Andrade, Thomas Gsella, Paul-Eerik Rummo

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marie Koenen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 19 januari 1879. Zie ook alle tags voor Marie Koenen op dit blog.

Uit: Ouwe Giel

“Ze waren nu allen weg om Trezia mee te begraven.
In het naaste vertrekje waren Sander’s vrouw en haar dochter, de geburen, den boel aan ’t opruimen.
Ouwe Giel zat bij de schouw, gedoken in zijn versleten matten stoel, – dommelig en met gezonken hoofd.
‘Ze waren nu weg – en ’t was stil.’
Dat deed hem weer wat tot zich-zelven komen. Drie dagen lang was ’t een aanhoudend gegons in zijn ooren geweest van onzekere, halfgedoofde geluiden; – komen en gaan, gefluister, gemompel, gezoek in kasten en laden.
Ze hadden Trezia in de kist gelegd, met de handen gevouwen om haar paternoster alsof zij zelve ook nog bad.
Als er niemand meer was, stond ouwe Giel op en slofte van zijn stoel in de keuken naar het dompige vertrekje, waar Trezia zoo lag. Hij stond haar eerbiedig te bezien.
Ze lag zoo statig alsof ’t een vreemde was, die Giel niet aanging, – haar gezicht was onkenbaar veranderd, zacht en tevreden, een glimlach om den mond, de oogen in berusting gesloten.
Ze lag er tenger als een heel jong meisje, en haar kleine schrale handen, die nooit gerust hadden, baden aldoor. Zoo wit en zoo plechtig lag ze daar met al die stilte om zich heen, een wijden kring van stilte, wie er intrad, sloeg een kruis en zweeg.
Terzijde waren op een tafeltje twee kaarsen aan ’t branden bij een kruisbeeld; een wit kommetje met wijwater stond er naast met een palmtakje er in.
De meesten, die kwamen zien of bidden, namen het palmtakje op en sprenkelden een zegen over de doode.
Na een pooze deed Giel dat ook telkens, en dan slofte hij langzaam terug en dook weer in zijn stoel. Iedereen liep in en uit.
Sommigen kwamen even op hem toe en zeiden zoo iets van een troostreden, zonder veel hartelijkheid of medelijden. Ze wisten immers niet zeker, of Giel hen wel verstond, of er wel begrip en treurigheid in zijn hart was. De meesten meden hem, en lieten hem maar stil in zijn hoek suffen, met zijn hoofd voorover en z’n beverige handen gesteund op den stok, dien hij altijd zoo tusschen de knieën geplant hield op de roode plavuizen.”

 

 
Marie Koenen (19 januari 1879 – 11 juli 1959)
Op 22-jarige leeftijd

 

De Oostenrijkse schrijver Gustav Meyrink werd op 19 januari 1868 te Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Gustav Meyrink op dit blog.

Uit: Der Golem

„Alle jene Steine, die je in meinem Leben eine Rolle gespielt, tauchen auf rings um mich her.
Manche quälen sich schwerfällig ab, sich aus dem Sande ans Licht emporzuarbeiten – wie große schieferfarbene Taschenkrebse, wenn die Flut zurückkommt, – und als wollten sie alles daran setzen, meine Blicke auf sich zu lenken, um mir Dinge von unendlicher Wichtigkeit zu sagen.
Andere – erschöpft – fallen kraftlos zurück in ihre Löcher und geben es auf, je zu Worte zu kommen.
Zuweilen fahre ich empor aus dem Dämmer dieser halben Träume und sehe für einen Augenblick wiederum den Mondschein auf dem gebauschten Fußende meiner Decke liegen wie einen großen, hellen, flachen Stein, um blind von neuem hinter meinem schwindenden Bewußtsein herzutappen, ruhelos nach jenem Stein suchend, der mich quält – der irgendwo verborgen im Schutte meiner Erinnerung liegen muß und aussieht wie ein Stück Fett.
Eine Regenröhre muß einst neben ihm auf der Erde gemündet haben, male ich mir aus – stumpfwinklig abgebogen, die Ränder von Rost zerfressen, – und trotzig will ich mir im Geiste ein solches Bild erzwingen, um meine aufgescheuchten Gedanken zu belügen und in Schlaf zu lullen.
Es gelingt mir nicht.
Immer wieder und immer wieder mit alberner Beharrlichkeit behauptet eine eigensinnige Stimme in meinem Innern – unermüdlich wie ein Fensterladen, den der Wind in regelmäßigen Zwischenräumen an die Mauer schlagen läßt: es sei das ganz anders, das sei gar nicht der Stein, der wie Fett aussehe.
Und es ist von der Stimme nicht loszukommen.
Wenn ich hundertmal einwende, alles das sei doch ganz nebensächlich, so schweigt sie wohl eine kleine Weile, wacht aber dann unvermerkt wieder auf und beginnt hartnäckig von neuem: gut, gut, schon recht, es ist aber doch nicht der Stein, der wie ein Stück Fett aussieht. –
Langsam beginnt sich meiner ein unerträgliches Gefühl von Hilflosigkeit zu bemächtigen.
Wie es weiter gekommen ist, weiß ich nicht. Habe ich freiwillig jeden Widerstand aufgegeben, oder haben sie mich überwältigt und geknebelt, meine Gedanken?
Ich weiß nur, mein Körper liegt schlafend im Bett, und meine Sinne sind losgetrennt und nicht mehr an ihn gebunden. –
Wer ist jetzt »ich«, will ich plötzlich fragen, da besinne ich mich, daß ich doch kein Organ mehr besitze, mit dem ich Fragen stellen könnte; dann fürchte ich, die dumme Stimme werde wieder aufwachen und von neuem das endlose Verhör über den Stein und das Fett beginnen.
Und so wende ich mich ab.“

 


Gustav Meyrink (19 januari 1868 – 4 december 1932)
Rond 1886

 

De Portugese dichter Eugénio de Andrade (eig. José Fontinhas) werd geboren op 19 januari 1923 in Póvoa de Atalaia. Zie ook alle tags voor Eugénio de Andrade op dit blog.

 

Das Salz der Sprache

Höre, höre: ich habe
noch etwas zu sagen.
Es ist nicht wichtig, ich weiß, es wird
nicht die Welt retten, wird
niemandes Leben ändern – aber wer
ist heute imstande, die Welt
zu retten oder auch nur den Sinn
irgendeines Lebens
zu verändern?
Höre mich an, ich halte dich nicht auf.
Es ist wenig, wie der Nieselregen,
der langsam herniederrinnt.
Es sind drei, vier Wörter, wenige mehr.
Wörter, die ich dir anvertrauen will.
Damit ihr Licht nicht erlischt,
ihr kurzes Licht.
Wörter, die ich sehr geliebt habe,
die ich vielleicht noch liebe.
Sie sind das Haus, das Salz der Sprache.

 

Vertaald door Curt Meyer-Clason

 

Avec la mer

J’apporte la mer entière dans ma tête
De cette façon
Qu’on les jeunes femmes
D’allaiter leurs enfants;
Ce ne qui ne me laisse pas dormir,
Ce n’est pas le bouillonnement de ses vagues
Ce sont ces voix
Qui, sanglantes, se lèvent de la rue
Pour tomber à nouveau,
Et en se trainant
Viennent mourir à ma porte..

 

Le petit Persan

C’est un petit persan
bleu le chat de ce poème.
Comme n’importe quel autre, mon amour
pour cette âme ténue est maternel :
une caresse lèche son pelage,
une autre met le soleil entre ses pattes
ou une fleur à la fenêtre.
Avec griffes, dents et obstination,
il fait une fête de ma vie.
Je veux dire, ce qui me reste d’elle.

 

Vertaald door Michel Chandeigne e.a.

 

 
Eugénio de Andrade (19 januari 1923 – 13 juni 2005)
Portret door José Viana, z.j.

 

De Duitse dichter en satiricus Thomas Gsella werd geboren op 19 januari 1958 in Essen. Zie ook alle tags voor Thomas Gsella op dit blog.

 

Auf und zwischen allen Stühlen

Was da sitzt auf allen Stühlen:
Die da vorn und die da oben
Die Gemachten und die Groben
Die Gesetzten und Bestallten
Sollst du in der Tat nicht loben
Sondern dir vom Leibe halten

Aber zwischen allen Stühlen:
Sohlendreck und Erdnussbrocken
Tüten, Tempos, Streptokokken
All der Abfall all der Pfeifen
Statt in ihrem Dreck zu hocken
Sollst du dir die Stühle greifen

 

Die ersten Fragen der Menschheit

2.

Papa-a?

Ja, mein Kind?

Wenn in früher Liebe Walten
schönstes Zueinanderhalten
zweier Einsamkeiten grünt;
wenn in später Liebe Pausen
schönstes Voreinandergrausen
früher Liebe Walten sühnt:
Steckt nicht ihr – hoch und juchhei! –
knöcheltief in Phase zwei?

Bitte mal schriftlich.

3.

Papa-a?

Ja, mein Kind?

Wenn wir einst, um nicht zu rosten,
rübermachten aus dem Osten,
um die Welt in Bunt zu sehn;
wenn wir nun vor todesblassen
Arbeitsämtern, Aldi-Kassen
wie im Osten Schlange stehn:
Ging der Schuss (ich frag ja bloß)
nicht dezent nach hinten los?

Dann geh’ halt rüber!

 

 
Thomas Gsella (Essen,19 januari 1958)

 

De Estlandse dichter, schrijver en politicus Paul-Eerik Rummo werd geboren op 19 januari 1942 in Tallinn. Zie ook alle tags voor Paul-Eerik Rummo op dit blog.

 

Landschaft sein, grosszügig Landschaft sein

Landschaft sein, grosszügig Landschaft sein,
auf den Hügeln schäumen die Zapfen in Fichtenwipfeln;
Landschaft, schneeweiß, windspursträhnig,
Landschaft sein, erhabene Landschaft, durchzogen
vom Fluss, Kinderherden trägt auf dem Eis er,
die tollkühn drehn sich im Kreise,
zugleich fällt grün es vom Damm, schneeumweht,
in Röcken und Rüschen das Wasser, Wasserläufer;
Landschaft sein, in der die alte Wollmühle
die Asche dreht gemächlich, und rüttelt
leise dabei… bis in alle Ewigkeit;
Landschaft zu krächzen den hungrigen Krähen;
Landschaft aus Wolfsnacht, Landschaft vor Sonnenlicht,
Landschaft, zu drehen des Ringelspiels Aschenlast,
die Sternwarte zu tragen, das Gewölbe zu tragen aus Glast,
Landschaft sein, Landschaft sein mit aller Sinne Gewicht

In einem Kleinstadtmuseum an der Wand,
strahlende Landschaft, an den Rändern verblassend,
hinter Glas bleichen Münzen-Knochen im Sand,
müde Heimatkundler davor, ein Gähnen hören lassend;
seiend sein, wissend, dass niemals man findet
für deinen richtigen Namen das Wort; wissend,
dass man es immer wird missen;
Landschaft sein, die mit Schneelicht blendet;
Landschaft sein, in Ruhe nach dem Sturm der Schnee,
bis einer, dem das Herz so weh,
durchs Zimmer rast, weil die Brust zerbricht,
das Messer in die Lein wand sticht.

 

Vertaald door Ralf Thenior

 

 
Paul-Eerik Rummo (Tallinn, 19 januari 1942)

Julian Barnes, Bert Natter, Edgar Allen Poe, Edwidge Danticat, Patricia Highsmith, Marie Koenen, Gustav Meyrink, Eugénio de Andrade, Thomas Gsella

De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.

Uit: Nothing to Be Frightened Of

“The change from teeth to dentures struck my brother and me as both grave and ribald. But my grandmother’s life had contained another enormous change, never alluded to in her presence. Nellie Louisa Machin, daughter of a labourer in a chemical works, had been brought up a Methodist; while the Scoltocks were Church of England. At some point in her young adulthood, my grandmother had suddenly lost her faith and, in the smooth narration of family lore, found a replacement: socialism. I have no idea how strong her religious faith had been, or what her family’s politics were; all I know is that she once stood for the local council as a socialist and was defeated. By the time I knew her, in the 1950s, she had progressed to being a communist. She must have been one of the few old-age pensioners in suburban Buckinghamshire who took the Daily Worker and—so my brother and I insisted to one another—fiddled the housekeeping to send donations to the newspaper’s Fighting Fund.
In the late 1950s, the Sino-Soviet Schism took place, and com-munists worldwide were obliged to choose between Moscow and Peking. For most of the European faithful, this was not a difficult decision; nor was it for the Daily Worker, which received funding as well as directives from Moscow. My grandmother, who had never been abroad in her life, who lived in genteel bungalowdom, decided for undisclosed reasons to throw in her lot with the Chinese. I welcomed this mysterious decision with blunt selfinterest, since her Worker was now supplemented by China Reconstructs, a heretical magazine posted direct from the distant continent. Grandma would save me the stamps from the biscuity envelopes. These tended to celebrate industrial achievement—bridges, hydroelectric dams, lorries rolling off production lines—or else show various breeds of dove in peaceful flight.
My brother did not compete for such offerings, because some years previously there had been a Stamp-Collecting Schism in our home. He had decided to specialize in the British Empire. I, to assert my difference, announced that I would therefore specialize in a category which I named, with what seemed like logic to me, Rest of the World. It was defined solely in terms of what my brother didn’t collect. I can no longer remember if this move was aggressive, defensive, or merely pragmatic. All I know is that it led to some occasionally baffling exchanges in the school stamp club among philatelists only recently out of short trousers. “So, Barnesy, what do you collect?” “Rest of the World.

 

 
Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)
Cover

Lees verder “Julian Barnes, Bert Natter, Edgar Allen Poe, Edwidge Danticat, Patricia Highsmith, Marie Koenen, Gustav Meyrink, Eugénio de Andrade, Thomas Gsella”

Julian Barnes, Bert Natter, Edgar Allen Poe, Edwidge Danticat, Patricia Highsmith, Marie Koenen, Gustav Meyrink, Eugénio de Andrade, Thomas Gsella

De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.

Uit: Het tumult van de tijd (Vertaald door Ronald Vlek)

“Het gebeurde midden in de oorlog, op een perron, even vlak en stoffig als de eindeloze steppe die het omringde. De wachtende trein was twee dagen geleden uit Moskou vertrokken, in westelijke richting; nog twee of drie dagen te gaan, afhankelijk van kolenvoorraad en troepenbewegingen. Het was kort na zonsopgang, maar de man – in werkelijkheid maar een halve man – was al bezig zich op een platte lorrie met houten wielen naar de slaaprijtuigen te stuwen. Er was geen andere manier om het geval voort te bewegen dan aan de voorkant te wrikken, en om te voorkomen dat hij zijn evenwicht verloor had hij een touw onder de lorrie door gehaald en door zijn broeksband gestoken. De handen van de man waren omzwachteld met smerige repen stof en zijn huid was gehard door het bedelen op straten en stations.
Zijn vader was een overlevende geweest van de vorige oorlog. Hij was vertrokken met de zegen van de dorpspriester om te gaan vechten voor het vaderland en de tsaar. Toen hij terug was gekomen waren de priester en de tsaar inmiddels verdwenen, en was zijn vaderland niet meer hetzelfde geweest. Zijn vrouw had gegild toen ze zag wat de oorlog met haar man had gedaan. Nu woedde er opnieuw een oorlog, en was dezelfde indringer weer terug, al waren de namen veranderd; de namen aan beide kanten.
Maar verder was er niets veranderd: jonge mannen werden nog steeds door kanonnen aan flarden geschoten en vervolgens door chirurgen ruw opengesneden. Zijn eigen benen waren afgezet in een veldhospitaal te midden van kapotgeschoten bomen. Allemaal voor een hoger doel, zoals dat de vorige keer ook het geval was geweest. Het liet hem koud. Laat anderen daar maar over twisten; zijn enige zorg was het einde halen van de volgende dag. Hij was verworden tot een techniek om te overleven. Beneden een bepaald niveau werden alle mannen dat: een techniek om te overleven.
Enkele passagiers waren uitgestapt om zich even te vertreden in de stoffige lucht; andere zaten met hun gezicht voor de ramen van de rijtuigen. Terwijl de bedelaar naderbij kwam, hief hij luidkeels een obsceen soldatenlied aan. Sommige passagiers zouden hem misschien een paar kopeken toewerpen als dank voor het vertier; andere hem betalen om zich te verwijderen.”

 

 
Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)

Lees verder “Julian Barnes, Bert Natter, Edgar Allen Poe, Edwidge Danticat, Patricia Highsmith, Marie Koenen, Gustav Meyrink, Eugénio de Andrade, Thomas Gsella”

Julian Barnes, Edgar Allen Poe, Edwidge Danticat, Patricia Highsmith, Marie Koenen, Gustav Meyrink

De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.

Uit: Levels of Life

“You put together two things that have not been put together before; and sometimes it works, sometimes it doesn’t. Pilâtre de Rozier, the first man to ascend in a fire balloon, also planned to be the first to fly the Channel from France to England. To this end he constructed a new kind of aerostat, with a hydrogen balloon on top, to give greater lift, and a fire balloon beneath, to give better control. He put these two things together, and on the 15th of June 1785, when the winds seemed favourable, he made his ascent from the Pas-de-Calais. The brave new contraption rose swiftly, but before it had even reached the coastline, flame appeared at the top of the hydrogen balloon, and the whole, hopeful aerostat, now looking to one observer like a heavenly gas lamp, fell to earth, killing both pilot and co-pilot.
You put together two people who have not been put together before; and sometimes the world is changed, sometimes not. They may crash and burn, or burn and crash. But sometimes, something new is made, and then the world is changed. Together, in that first exaltation, that first roaring sense of uplift, they are greater than their two separate selves. Together, they see further, and they see more clearly.
Of course, love may not be evenly matched; perhaps it rarely is. To put it another way: how did those besieged Parisians of 1870-71 get replies to their letters? You can fly a balloon out from the Place St.-Pierre and assume it will land somewhere useful; but you can hardly expect the winds, however patriotic, to blow it back to Montmartre on a return flight. Various stratagems were proposed: for example, placing the return correspondence in large metal globes and floating them downstream into the city, there to be caught in nets. Pigeon post was a more obvious idea, and a Batignolles pigeon fancier put his dovecote at the authorities’ disposal: a basket of birds might be flown out with each siege balloon, and return bearing letters. But compare the freight capacity of a balloon and a pigeon, and imagine the weight of disappointment. According to Nadar, the solution came from an engineer who worked in sugar manufacture. Letters intended for Paris were to be written in a clear hand, on one side of the paper, with the recipient’s address at the top. Then, at the collecting station, hundreds of them would be laid side by side on a large screen and photographed. The image would be micrographically reduced, flown into Paris by carrier pigeon, and enlarged back to readable size..”

 

 
Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)

Lees verder “Julian Barnes, Edgar Allen Poe, Edwidge Danticat, Patricia Highsmith, Marie Koenen, Gustav Meyrink”

Julian Barnes, Edgar Allen Poe, Edwidge Danticat, Patricia Highsmith, Marie Koenen

De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.

Uit: Alsof het voorbij is (Vertaald door Ronald Vlek)

“Er was onrust, meneer.’
Een explosie van nauwelijks onderdrukt gegniffel; Hunt glimlachte zelf bijna.
‘Zou je dat misschien wat nader kunnen preciseren?’
Marshall knikte traag instemmend, dacht nog iets langer na en besloot dat dit geen moment was voor behoedzaamheid. ‘Ik zou zeggen dat er grote onrust was, meneer.’
‘Finn dan. Ben jij een beetje thuis in die periode?’
De nieuwe jongen zat een rij voor me en links van mij. Hij had geen zichtbare reactie getoond bij Marshalls onnozelheden.
‘Niet echt, meneer, vrees ik. Maar er is een opvatting die inhoudt dat het enige wat er werkelijk over een historische gebeurtenis – zelfs over het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog bijvoorbeeld – valt te zeggen is dat er “iets heeft plaatsgevonden”.’
‘O ja, is dat zo? Nou, dan zou ik meteen zonder werk zitten.’ Na wat kruiperig gelach, vergaf Ouwe Joe Hunt ons onze vakantieluiheid en praatte hij ons bij over de polygame koninklijke slager.
In de volgende pauze stapte ik op Finn af. ‘Ik ben Tony Webster.’ Hij keek me wantrouwend aan. ‘Mooi antwoord aan Hunt.’ Hij leek niet te weten waar ik op doelde. ‘Dat er iets had plaatsgevonden.’
‘O dat. Ik was een beetje teleurgesteld dat hij er niet op doorging.’
Dat was niet wat hij geacht werd te zeggen.
Nog een detail dat ik me herinner: wij drieën droegen, als symbool van ons verbond, onze horloges altijd met de wijzerplaat aan de binnenkant van onze pols. Het was natuurlijk aanstellerij, maar misschien iets meer. Het deed de tijd voelen als een persoonlijk, ja zelfs geheim iets. We verwachtten dat het Adrian zou opvallen en dat hij ons voorbeeld zou volgen; maar dat deed hij niet.”

 

 
Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)

Lees verder “Julian Barnes, Edgar Allen Poe, Edwidge Danticat, Patricia Highsmith, Marie Koenen”

Patricia Highsmith, Marie Koenen, Thomas Gsella, Paul-Eerik Rummo

De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook alle tags voor Patricia Highsmith op dit blog.

Uit: The Talented Mr. Ripley

‘I wasn’t quite sure you were Tom Ripley,’ Mr Greenleaf said. ‘I’ve seen you only once before, I think. Didn’t you come up to the house once with Richard?’
‘I think I did.’
‘The Schrievers gave me a description of you, too. We’ve all been trying to reach you, because the Schrievers wanted us to meet at their house. Somebody told them you went to the Green Cage bar now and then. This is the first night I’ve tried to find you, so I suppose I should consider myself lucky.’ He smiled. ‘I wrote you a letter last week, but maybe you didn’t get it.’
‘No, I didn’t.’ Marc wasn’t forwarding his mail, Tom thought. Damn him. Maybe there was a cheque there from Auntie Dottie. ‘I moved a week or so ago,’ Tom added.
‘Oh, I see. I didn’t say much in my letter. Only that I’d like to see you and have a chat with you. The Schrievers seemed to think you knew Richard quite well.’
‘I remember him, yes.’

 

 
Scene uit de gelijknamige film met Matt Damon, Jude Law en Gwyneth Paltrow, 1999

 

‘But you’re not writing to him now?’ He looked disappointed.
‘No. I don’t think I’ve seen Dickie for a couple of years.’
He’s been in Europe for two years. The Schrievers spoke very highly of you, and thought you might have some influence on Richard if you were to write to him. I want him to come home. He has responsibilities here — but just now he ignores anything that I or his mother try to tell him.’
Tom was puzzled. ‘Just what did the Schrievers say?’
‘They said — apparently they exaggerated a little — that you and Richard were very good friends. I suppose they took it for granted you were writing him all along. You see, I know so few of Richard’s friends any more–‘ He glanced at Tom’s glass, as if he would have liked to offer him a drink, at least, but Tom’s glass was nearly full.

 

 
Patricia Highsmith (19 januari 1921 – 4 februari 1995)

Lees verder “Patricia Highsmith, Marie Koenen, Thomas Gsella, Paul-Eerik Rummo”

Patricia Highsmith, Marie Koenen, Thomas Gsella, Paul-Eerik Rummo

De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook alle tags voor Patricia Highsmith op dit blog.

Uit: The Talented Mr. Ripley

“Tom saw the man make a gesture of postponement to the barman, and come around the bar towards him. Here it was! Tom stared at him, paralysed. They couldn’t give you more than ten years, Tom thought. Maybe fifteen, but with good conduct–In the instant the man’s lips parted to speak, Tom had a pang of desperate, agonized regret.
‘Pardon me, are you Tom Ripley?’
‘Yes.’
‘My name is Herbert Greenleaf. Richard Greenleaf’s father.’ The expression on his face was more confusing to Tom than if he had focused a gun on him. The face was friendly, smiling and hopeful. ‘You’re a friend of Richard’s, aren’t you?’

 

Scene uit de gelijknamige film met Matt Damon, Jude Law en Gwyneth Paltrow, 1999

It made a faint connection in his brain. Dickie Greenleaf. A tall blond fellow. He had quite a bit of money, Tom remembered. ‘Oh, Dickie Greenleaf. Yes.’
‘At any rate, you know Charles and Marta Schriever. They’re the ones who told me about you, that you might–uh–Do you think we could sit down at a table?’
‘Yes,’ Tom said agreeably, and picked up his drink. He followed the man towards an empty table at the back of the little room. Reprieved, he thought. Free! Nobody was going to arrest him. This was about something else. No matter what it was, it wasn’t grand larceny or tampering with the mails or whatever they called it. Maybe Richard was in some kind of jam. Maybe Mr Greenleaf wanted help, or advice. Tom knew just what to say to a father like Mr Greenleaf.”

 

Patricia Highsmith (19 januari 1921 – 4 februari 1995)

Lees verder “Patricia Highsmith, Marie Koenen, Thomas Gsella, Paul-Eerik Rummo”

Edgar Allen Poe, Julian Barnes, Edwidge Danticat, Gustav Meyrink, Eugénio de Andrade, Patricia Highsmith, Marie Koenen

De Amerikaanse schrijver Edgar Allen Poe werd geboren op 19 januari 1809 in Boston. Zie ook alle tags voor Edgar Allen Poe op dit blog

 

Uit: The Gold Bug

„Many years ago I contracted an intimacy with a Mr. William Legrand. He was of an ancient Huguenot family, and had once been wealthy; but a series of misfortunes had reduced him to want. To avoid the mortification consequent upon his disasters, he left New Orleans, the city of his forefathers, and took up his residence at Sullivan’s Island, near Charleston, South Carolina.

This Island is a very singular one. It consists of little else than the sea sand, and is about three miles long. Its breadth at no point exceeds a quarter of a mile. It is separated from the main land by a scarcely perceptible creek, oozing its way through a wilderness of reeds and slime, a favorite resort of the marsh-hen. The vegetation, as might be supposed, is scant, or at least dwarfish. No trees of any

magnitude are to be seen. Near the western extremity, where Fort Moultrie stands, and where are some miserable frame buildings, tenanted, during summer, by the fugitives from Charleston dust and fever, may be found, indeed, the bristly palmetto; but the whole island, with the exception of this western point and a line of hard white beach on the sea-coast, is covered with a dense undergrowth of the sweet myrtle so much prized by the horticulturists of England. The shrub here often attains the height of fifteen or twenty feet, and forms an almost impenetrable coppice, burthening the air with its fragrance.

In the inmost recesses of this coppice, not far from the eastern or more remote end of the island, Legrand had built himself a small hut, which he occupied when I first, by mere accident, made his acquaintance. This soon ripened into friendship — for there was much in the recluse to excite interest and esteem. I found him well educated, with unusual powers of mind, but infected with misanthropy, and subject to perverse moods of alternate enthusiasm and melancholy. He had with him many books, but rarely employed them.”

 


Edgar Allen Poe (19 januari 1809 – 7 oktober 1849)

Lees verder “Edgar Allen Poe, Julian Barnes, Edwidge Danticat, Gustav Meyrink, Eugénio de Andrade, Patricia Highsmith, Marie Koenen”

Patricia Highsmith, Thomas Gsella, Paul-Eerik Rummo, Marie Koenen

De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook mijn blog van 19 januari 2008 en ook mijn blog van 19 januari 2009 en ook mijn blog van 19 januari 2010.

 

Uit: The Talented Miss Highsmith (Biografie door Joan Schenkar)

 

„On 16 November, 1973, a damp, coldish, breaking day in the tiny French village of Moncourt, France,  Patricia Highsmith, a fifty-two year old American writer living an apparently quiet life beside a branch of the Loing Canal, lit up another Gauloise jaune, tightened her grip on her favorite Parker fountain pen, hunched her shoulders  over her roll-top desk — her oddly-jointed arms and enormous hands were long enough to reach the back of the  roll while she was still seated –- and jotted down in her writer’s notebook a short list of helpful activites “which small children” might do “around the house.”

It’s a casual little list, the kind of list Pat liked to make when she was emptying out the  back pockets of her mind, and it has the tossed-off quality of an afterthought. But as any careful reader of Highsmith knows, the time to pay special attention to her is when she seems to be lounging, negligent, or (God forbid) mildly relaxed. There is a beast crouched in every “unconcerned” corner of her writing mind and, sure enough, it springs out at us in her list’s discomfiting title. “Little Crimes for Little Tots,” she called it.  And then for good measure she added a subtitle: “Things around the house which small children Can do…”

Pat had recently filled in another little list –- it was for the comics historian Jerry Bails back in the U.S. –- with some diversionary information about her work on the crime-busting comic book adventures of Black Terror and Sgt. Bill King, so perhaps she was  still counting up the ways in which small children could be slyly associated with crime. In her last writer’s journal, penned from the same perch in semi-suburban France, she had also spared a few thoughts for children.“

 

 

Patricia Highsmith (19 januari 1921 – 4 februari 1995)

 

 

Lees verder “Patricia Highsmith, Thomas Gsella, Paul-Eerik Rummo, Marie Koenen”

Patricia Highsmith, Thomas Gsella, Paul-Eerik Rummo, Marie Koenen

De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook mijn blog van 19 januari 2008 en ook mijn blog van 19 januari 2009.

 

Uit: Those Who Walk Away

 

‘What are you worried about?’ asked Elisabetta. She was smiling, a little merry on the champagne.

‘I don’t know. Nothing.’ He felt faint, blank, dead or perhaps dying. Distant, high-pitched bells rang in his ears. The girl was saying something that he could not hear, looking off to one side now, and her unconcern at his condition made him feel quite alone. He breathed deeply, one deep breath after another of the tobacco-laden air. The girl did not notice. The faintness passed.

A few moments later, they were out on the street, walking. The girl said it was not far back to where they lived, and there was no boat that could be of any help. The lanes were moist under their shoes. The girl held his arm and chattered on about last summer’s vacation. She had gone to visit relatives in the Ticino. They had cows and a big house. They had taken her to Zurich. She thought Zurich was much cleaner than Venice. Ray could feel the warmth of the girl’s arm next to his. He did not feel faint now, but he felt alone and lost, without purpose, without identity. Wouldn’t it be strange, he thought, if he really were dead, if he were dreaming all of this, or if by some strange process – which was the assumption on which nearly all ghost stories were based – he was a ghost visible to a few people, like this girl, a ghost who tomorrow would not be in the room at Signora Calliuloi’s, would have left not even an unmade bed behind him, only a strange memory in the minds of the few who had seen him, a few whom other people might not believe when they spoke him?

But the dark canals were very real, and so was the rat that crossed their path twenty feet ahead, running from a hole in the stone parapet that bordered the canal, where a barge stirred sleepily against its rope mooring, making a piggish sound like schlurp. The girl had seen the rat, but had interrupted what she was saying only by a brief ‘Ooh!’ and gone on. A light, fixed on the corner of a house so it would illuminate four streets, seemed to burn with impatience, waiting for persons not yet arrived, persons who would carry out some action below it.

‘How long are you really going to be here?’ asked Elisabetta.

Ray saw that they had entered their street. ‘Three or four days.’

‘Thank you for this evening,’ Elisabetta said in her doorway. She looked quickly at her watch., but Ray doubted if she could even see the time on it. ‘I think it’s before eleven. We are very good.’

He had reached a state of not hearing what she said, and yet he did not want to leave her.“

 

patricia-highsmith

Patricia Highsmith (19 januari 1921 – 4 februari 1995)

 

De Duitse dichter en satiricus Thomas Gsella werd geboren op 19 januari 1958 in Essen. Zie ook mijn blog van 19 januari 2009.

Die Bundeskanzlerin

Sie platzt vor Fleiß. Kaum graut der Tag,
Da stellt sie erste Weichen:
Sie nimmt den Armen den Belag
Vom Brot und schenkt’s den Reichen.
Am Mittag geht’s ins Kabinett.
Ergebnis der Debatten:
Sie kratzt den Hungrigen das Fett
Vom Brot und gibt’s den Satten.
Am Abend dann das reine Glück:
Sie senkt Lohnnebenkosten.
Zehn Wessis kriegen Geld zurück
Von einer aus ‘m Osten.

 

Der ICE-Zugchef

Ein Kieler Morgen, heiß und licht.
Er spricht dezent und leise:
“Die Lüftung funktioniert heut’ nicht.
Wir wünschen gute Reise.”
Ein Kieler Nachmittag. Man hört
Im Halbschlaf seine Worte:
“Die Oberleitung ist zerstört.
Im Bistro: alte Torte.”
Die Kieler Nacht, von ihm versüßt
Dank tiefster Menschenkenntnis:
“Zwölf Stunden sind nun eingebüßt.
Wir bitten um Verständnis.”

Thomas_Gsella

Thomas Gsella (Essen,19 januari 1958)

 

De Estlandse dichter, schrijver en politicus Paul-Eerik Rummo werd geboren op 19 januari 1942 in Tallinn. Zie ook mijn blog van 19 januari 2009.

 

Now give me god the strength

 

now give me god the strength to run in showers of
chances
and to recognize the inevitability amongst the many
imposing themselves on being it

 

memory is where our sufferings are nesting
no dog can gnaw through his genetic chain
but it’s quite another thing to run just here in showers
of chances
but it’s quite another thing to run just here in showers
of chances
inevitability, give me your hand

 

inevitability, here is my second hand
my first one has been already given to you by my
birth
inevitability, give me your hand

 

 

Vertaald door de dichter en Enn Soosaar

 

 

Here you grew up

 

Here you grew up. On a land which is flat.
You get your peace and balance from that.

 

The Egg Hill remains the cloud-frontier
The clouds are low and mouse-grey here.

 

One ticket to the world was meant for you.
You can still check whether it’s all true.

 

What Mecca is to a Moslem believer,
these woods are to you with mushroom-fever.

 

Here you were born. On a land which is flat.
Your peace and balance stem from that.

 

 

Vertaald door Ivar Ivask

 

rummo

Paul-Eerik Rummo (Tallinn, 19 januari 1942)

 

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marie Koenen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 19 januari 1879. Zie ook mijn blog van 19 januari 2007 en ook mijn blog van 19 januari 2008 en ook mijn blog van 19 januari 2009.

Ze kwamen

En toch zijn hier Gods Heiligen geland.
Hun zeilsnik kwam eens met de meeuwen strijken
Uit ’t ochtendlicht, hier, aan dit zelfde strand.

Om met hun diepst geluk haar te verrijken,
Zochten ze zingend de overzeesche kust,
De twaalef, die op koningen gelijken.

Ewald en Adelbert en Werenfried
En de anderen, die met Sint Wilbert kwamen,
Veroveraars voor God en Zijn gebied.

De zang der zee druischt door hun heldennamen,
Zooals Gods waarheid door hun heldengeest,
Ze trekken op, sterk als een leger samen.

Wel even sterk in God en onbevreesd
Als ’t twaalfetal door Christus uitgezonden,
Die de veroveraars van volken zijn geweest.

Ze hebben d’ingang tot het land gevonden,
Tusschen de duinen de open groene poort,
Waardoor de Rijn in de Noordzee komt monden.

Ze roeien ’t schip door ’t klare water voort,
De vlakte door, den droom der verte tegen,
En bidden: ‘In den aanvang was het woord’.

Bleef dan ook van hun stem, hun zang, hun zegen
Geen laatste naklank leven aan dit strand,
Geen zweem van hun gestalte op deze wegen,
Geen spoor meer van hun voetstap in het zand:
Gods Heiligen, ze zijn hier toch geland.

marie_koenen

Marie Koenen (19 januari 1879 – 11 juli 1959)