Tag: N. Scott Momaday

Irwin Shaw, Vera Friedlander, N. Scott Momaday, Peter De Vries, Johannes Meinhold, Traugott Vogel

De Amerikaanse schrijver Irwin Shaw werd geboren op 27 februari 1913 als Irwin Gilbert Shamforoff in New York. Zie alle tags voor Irwin Shaw op dit blog.

Uit: The Young Lions

“When I went into the Army, I made up my mind that I was putting myself at the Army’s disposal. I believe in the war. That doesn’t mean I believe in the Army. I don’t believe in any army. You don’t expect justice out of an army, if you’re a sensible, grown-up human being, you only expect victory. And if it comes to that, our Army is probably the most just one that ever existed. . . . I expected the Army to be corrupt, inefficient, cruel, wasteful, and it turned out to be all those things, just like all armies, only much less so than I thought before I got into it. It is much less corrupt, for example, than the German Army. Good for us. The victory we win will not be as good as it might be, if it were a different kind of army, but it will be the best kind of victory we can expect in this day and age, and I’m thankful for it.”
(…)

“This time it is not a simple, understandable war, within the same culture. This time it is an assault of the animal world upon the house of the human being. I don’t know what you saw in Africa and Italy, but I know what I saw in Russia and Poland. We made a cemetery a thousand miles long and a thousand miles wide. Men, women, children, Poles, Russians, Jews, it made no difference. It could not be compared to any human action. It could be compared to a weasel in a henhouse. It was as though we felt that if we left anything alive in the East, it would one day bear witness against us and condemn us. And, now, we have made the final mistake. We are losing the war.”

 

 
Irwin Shaw (27 februari 1913 – 16 mei 1984)
Scene uit de gelijknamige film uit 1958 met Montgomery Clift, Marlon Brando en Dean Martin

Lees verder “Irwin Shaw, Vera Friedlander, N. Scott Momaday, Peter De Vries, Johannes Meinhold, Traugott Vogel” →

N. Scott Momaday, Peter De Vries, Jules Lemaître, Johannes Meinhold, Traugott Vogel

De Amerikaanse (native, Kiowa) schrijver N(avarre) Scott Momaday werd geboren op 27 februari 1934 in Lawton, Oklahoma. Zie ook alle tags voor N. Scott Momaday op dit blog.

 

Angle of Geese

How shall we adorn
Recognition with our speech?—
Now the dead firstborn
Will lag in the wake of words.

Custom intervenes;
We are civil, something more:
More than language means,
The mute presence mulls and marks.

Almost of a mind,
We take measure of the loss;
I am slow to find
The mere margin of repose.

And one November
It was longer in the watch,
As if forever,
Of the huge ancestral goose.

So much symmetry!—
Like the pale angle of time
And eternity.
The great shape labored and fell.

Quit of hope and hurt,
It held a motionless gaze
Wide of time, alert,
On the dark distant flurry.

 

N. Scott Momaday (Lawton, 27 februari 1934)

Lees verder “N. Scott Momaday, Peter De Vries, Jules Lemaître, Johannes Meinhold, Traugott Vogel” →

Vera Friedlander, Irwin Shaw, James T. Farrell, N. Scott Momaday

De Duitse schrijfster Vera Friedlander (eig. Veronika Schmidt) werd geboren op 27 februari 1928 in Woltersdorf. Friedlander werd tijdens de nazi-periode vervolgd als een zogenaamde half-joodse en werd het slachtoffer van dwangarbeid. Veel leden van haar familie werden gedeporteerd en vermoord in Auschwitz, Theresienstadt en andere plaatsen. Na haar afstuderen aan de Arbeiter-und-Bauern-Fakultät studeerde Friedlander germanistiek en behaalde haar doctoraat en habilitatie aan de Humboldt Universiteit in Berlijn. Zij kreeg drie kinderen en werkte als lector bij een uitgeverij. In 1976 gingen zij en haar man naar Warschau, waar ze doceerde aan de universiteit. In 1981 ontving ze de Jacob en Wilhelm Grimm Prijs. Van 1981 tot 1986 was zij hoogleraar Duits aan de Humboldt-universiteit.

 

Uit: Meine Freundin Luise 

 

„Meine Freundin Luise ist ein Pechvogel, ein dummer Pechvogel, aber eine liebenswerte Person.

Ihr letzter Partner fand eine andere Frau liebenswerter und verließ Luise. Sie wollte nicht allein bleiben. »Dafür bin ich nicht alt genug«, sagte sie.

Ich nahm mir vor, auf Luise in dieser Situation ein bisschen aufzupassen. Sie hatte sich schon öfter geirrt, wenn es um Männer ging. Das kostete sie einmal ihren fast neuen Clio, sonst wäre ihr Partner nicht ausgezogen, einmal war nach einer Trennung ihr Konto abgeräumt und einer hatte beim Abschied den Hund mitgenommen, an dem sie sehr hing. Dieses Mal sollte sie vom Pech verschont bleiben, das schwor ich ihr.

Ich brachte ihr drei Zeitungen, in denen allein lebende Männer aller Altersgruppen mit guten Berufen und unterschiedlichen Interessen vorgestellt wurden, Tennisspieler, Nichtraucher, Hundebesitzer, Briefmarkensammler, Weinkenner, Heimwerker – und von allen wurde geschrieben, dass sie lebensfrohe Optimisten seien.

Die Anzeigen stammten in der einen Zeitung von einer Frau Barbara aus Pankow, in einer anderen Zeitung von einer Frau Ursula aus dem Prenzlauer Berg und in der dritten Zeitung von einer Frau Monika aus Hellersdorf und alle klangen sehr seriös. Luise suchte sich aus jeder der drei Anzeigen einen Mann heraus, den sie kennen lernen wollte, und rief die Partnerschaftsagentinnen an.

Ich warnte sie. »Das gibt Stress. Was machst du, wenn dir alle drei Männer gefallen?«

»Damit werde ich fertig«, versicherte sie.

Die Damen Barbara, Ursula und Monika, luden sie zu einem Besuch ein, um sie mit dem Herrn, für den sie sich interessiere, bekannt zu machen. Und sie möge 100 Euro Vermittlungsgebühr mitbringen.

Um nicht dreimal 100 Euro zu zahlen, nahm sie zunächst nur den Termin bei der Dame Barbara in Pankow wahr.“

 

 

Vera Friedlander (Woltersdorf, 27 februari 1928)

Lees verder “Vera Friedlander, Irwin Shaw, James T. Farrell, N. Scott Momaday” →

James T. Farrell, N. Scott Momaday, Peter De Vries, Jules Lemaître, Albert Kuyle, Johannes Meinhold, Traugott Vogel

De Amerikaanse schrijver James Thomas Farrell werd geboren op 27 februari 1904 in Chicago. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

 

Uit: An Honest Writer. The Life and Times of James T. Farrell (Biografie door Robert K. Landers)

 

„James T. Farrell was once a literary titan, mentioned in the same breath with Hemingway, Faulkner and Dos Passos; and Studs Lonigan, his trilogy of novels about a swaggering young “tough guy” from a lower-middle-class Irish family on Chicago’s South Side, was considered a modern classic. But this powerful work has fallen into neglect, and a century after his birth in 1904, Farrell is a largely forgotten figure. He and his finest achievements—Studs Lonigan and his series of five novels about the O’Neills and the O’Flahertys—deserve better.

Studs Lonigan and other vivid characters in these works were rightly declared by the pioneering critic Joseph Warren Beach in 1941 to be “among the memorable people in English fiction.” But Farrell’s naturalistic novels provide more than memorable people. They afford a richly detailed picture of life in an American city as it was actually lived by ordinary people, particularly Irish-Americans, in the early decades of the twentieth century. “You forget that you are seeing this life through the eyes of a selecting novelist,” marveled critic Carl Van Doren. “It seems merely to be there before you.”

Whether in praise or in disparagement, it was often said of Farrell’s works that they were “sociology” as much as art. And indeed they were. Novelist Gerald Green, the author of The Last Angry Man, on learning in 1976 that he and Farrell shared the same publisher and editor, asked the editor to convey his admiration to the author of Studs Lonigan and the O’Neill-O’Flaherty novels. “Nothing in modern sociology, no journalism, including [Jimmy] Breslin’s, or [Daniel Patrick] Moynihan’s ‘Beyond the Melting Pot,’” said Green, “can ever tell us anything new or enriching about the urban Irish, once we have read James T. Farrell. A giant.”

 

Farell

James T. Farrell (27 februari 1904 – 22 augustus 1979)

 

De Amerikaanse (native, Kiowa) schrijver N(avarre) Scott Momaday werd geboren op 27 februari 1934 in Lawton, Oklahoma. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

 

 

Before an Old Painting of the Crucifixion 

 

I ponder how He died, despairing once.

I’ve heard the cry subside in vacant ski
es,

In clearings where no other was. Despair,

Which, in the vibrant wake of utterance,

Resides in desolate calm, preoccupies,

Though it is still. There is no solace there.

 

That calm inhabits wilderness, the sea,

And where no peace inheres but solitude;

Near death it most impends. It was for Him,

Absurd and public in His agony,

Inscrutably itself, nor misconstrued,

Nor metaphrased in art or pseudonym:

 

A vague contagion. Old, the mural fades…

Reminded of the fainter sea I scanned,

I recollect: How mute in constancy!

I could not leave the wall of palisades

Till cormorants returned my eyes on land.

The mural but implies eternity:

 

Not death, but silence after death is change.

Judean hills, the endless afternoon,

The farther groves and arbors seasonless

But fix the mind within the moment’s range.

Where evening would obscure our sorrow soon,

There shines too much a sterile loveliness.

 

No imprecisions of commingled shade,

No shimmering deceptions of the sun,

Herein no semblances remark the cold

Unhindered swell of time, for time is stayed.

The Passion wanes into oblivion,

And time and timelessness confuse, I’m told.

 

These centuries removed from either fact

Have lain upon the critical expanse

And been of little consequence. The void

Is calendared in stone; the human act,

Outrageous, is in vain. The hours advance

Like flecks of foam borne landward and destroyed.

 

scottmomaday

N. Scott Momaday (Lawton, 27 februari 1934)

 

De Amerikaanse schrijver Peter de Vries werd geboren op 27 februari 1910 in Chicago als zoon van Nederlandse immigranten. De Vries was een zeer bekende Amerikaanse romanschrijver in de jaren ’60 en ’70, geroemd om zijn geestigheid. Hij verloor – net als Don Wanderhope in ‘Het lam’ uit 1961 – zijn dochtertje aan leukemie. Hij studeerde aan de Northwestern University en had een groot aantal baantjes, van karamelappelverkoper tot radioacteur enjournalist voor de New Yorker. Een aantal van zijn boeken zijn verfilmd. De Vries was een uiterst vruchtbaar schrijver. Hij publiceerde talrijke korte verhalen, essays, gedichten, toneelstukken en romans.

Uit: The Last Hurrah

 

“Tom had been putting aside $250 from his fortnightly pay packet over a two month period. He figured $1000 should just about cover it: his last hurrah. One afternoon/evening/night of debauchery. Living it up, trying everything he’d always meant to try.

The last hurrah. Before settling down and really doing the serious stuff.

That stuff: getting married to Kirralyn in a month’s time; being there when she had their baby in three month’s time; putting the deposit down on a house A.S.A.P. – as soon as they could both agree on a house.

He’d already selected the date for the last hurrah – Wednesday July 11. He had even made a booking at a hotel – a place in the centre of Kings Cross. He’d viewed it on the Internet. It looked classy. Nothing downmarket, not for the last hurrah.

The list of debauchery: room service food, drinking, drugs, and a prostitute.

Tom had experienced room service food before. Always with Kirralyn. They loved it. He also liked a drink – usually down the pub on a Friday afternoon after work. With the boys. The usual crowd. His mates.

Tom had never tried drugs. A couple of his mates had. They’d used marijuana, amphetamines, even cocaine (or so they said). Tom hadn’t even smoked marijuana back at school. Back then he knew people who did smoke it, but he’d been too scared to touch it – thanks to all the anti-drug propaganda from his teachers and his parents.

Now he wanted to try marijuana. Just once. That’s all. Get stoned, have a giggle.

Then there was the prostitute. He’d never been with one. In fact he’d only ever been with one girl apart from Kirralyn. Tom had never had a blow job. Kirralyn refused to perform that “act” (as she called it) on him.

He wanted one now. And he’d get one – from a professional. He didn’t even think of it as cheating because he wouldn’t actually be fucking, would he?

Kings Cross: debauchery capital of Sydney, of Australia. Drug and sex HOTSPOT. Tom had lived in Sydney all his life, but he’d only ever been to the Cross once. In the daytime, when the place was dead. He’d seen no drug dealers, no sex workers. Just ordinary people. But that was years ago.

Now things were different. Tom read the newspapers, he watched the current affairs shows on the TV. He knew about the place: drugs everywhere, sex everywhere. You walk down the main drag and they’d virtually shove it in your face.

So to Kings Cross Tom would go. For the last hurrah.

 

DeVries

Peter De Vries (27 februari 1910 – 28 september 1993)

 

De Franse schrijver en dichter Jules Lemaître werd geboren op 27 februari 1853 in Vennecy, Loiret. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

 

Uit: Ernest Renan

 

„Par quel autre pourrais-je mieux commencer ? Nul écrivain  peut-être n’a tant occupé, hanté, troublé ou ravi les plus  délicats de ses contemporains. Qu’on cède ou qu’on résiste  à sa séduction, nul ne s’est mieux emparé de la pensée, ni  de façon plus enlaçante. Ce grand sceptique a dans la jeunesse d’aujourd’hui des fervents comme en aurait un  apôtre et un homme de doctrine. Et quand on aime les

gens, on veut les voir.

Les Parisiens excuseront l’ignorance et la naïveté d’un  provincial fraîchement débarqué de sa province, qui est   curieux de voir des hommes illustres et qui va faisant des  découvertes. Je suis un peu comme ces deux bons Espagnols  venus du fin fond de l’Ibérie pour voir Tite-Live et ” cherchant dans Rome autre chose que Rome même.” Le sentiment qui les amenait était naturel et touchant, enfantin si   l’on veut, c’est-à-dire doublement humain. Je suis donc  entré au Collège de France,^ dans la petite salle des langues  sémitiques.

A quoi on pourtant ? N’est-ce point par leurs livres, et par leurs livres seuls, qu’on connaît les écrivains et surtout  les philosophes et les critiques, ceux qui nous livrent directe-

ment leur pensée, leur conception du monde et, par là, tout leur esprit et toute leur âme ? Que peuvent ajouter les traits de leur visage et le son de leur voix à la connaissance que nous avons d’eux ? Qu’importe de savoir comment ils ont le nez fait ? ^ Et s’ils l’avaient mal fait par hasard ? ou seulement fait comme tout le monde ?“

 

jules-lemaitre

Jules Lemaître (27 februari 1853 – 5 augustus 1914)

 

De Nederlandse schrijver Albert Kuyle werd geboren in Utrecht op 17 februari 1904. Albert Kuyle was een pseudoniem voor Louis Maria Albertus Kuitenbrouwer. Met zijn werk droeg Kuyle volgens Hendrik Marsman en andere jonge tijdgenoten bij aan de vernieuwing van het proza in het Interbellum. De techniek van met name zijn vroege proza is bijna filmisch van aard, waardoor Kuyle kan worden gezien als vertegenwoordiger van de Nieuwe Zakelijkheid. In 1924 was Kuyle één van de oprichters van het tijdschrift De Gemeenschap waarvan hij tot zijn vertrek in 1932 redactielid was. Aan het begin van de jaren 30 ontstond binnen de redactie van De Gemeenschap, dat indertijd het brandpunt vormde van de rooms-katholieke jongeren, onenigheid over de te volgen koe
rs. Kuyle en de zijnen scheidden zich in 1933 af van De Gemeenschap, en richtten onder de naam De Nieuwe Gemeenschap (1934-1936) een concurrerend tijdschrift op. De redactie sympathiseerde allengs met het opkomende fascisme en met name Kuyle liet zich hierbij in toenemende mate uit in antisemitische bewoordingen.

 

Uit: Het kleinste hoofd

 

„Inspecteur Fernando Hernandez heeft een nieuwe hoed noodig. Deze week is het feest van San Lazaro, en hij hoort tot de notabelen van de parochie. Hij ziet een lichte grijze in de étalage die hem zou lijken, maar hij heeft geen tijd om nu te gaan passen. Passen is voor hem vervelend. Hij heeft, zoover hij weet, het kleinste hoofd van de stad. De dienst wacht. Er zijn vrouwen die de stadsfontein hebben verontreinigd. Vergrijp tegen artikel 268. De volgende morgen plast de zon; de inspecteur staat voor de toonbank, en vraagt om de hoed die hij gisteren zag. De hoed is verkocht. Een andere van dezelfde soort? Er was er maar één. Inspecteur Hernandez zal dan naar het feest van San Lazaro gaan met zijn oude hoed, want hij kan geen keus maken.
Om 3.10 ’s middags rijdt de inspecteur naar San Luigi. Een lijk op een bleekveldje; het moet met grove hagel uit een oud model jachtgeweer zijn gedaan, op vier pas afstand. Het gezicht is weggeschoten. De inspecteur ondervraagt twee uur lang. Een meisje heeft een man hard zien loopen met een lichte grijze hoed; een man die niet bekend is in San Luigi. Verder niets. De inspecteur weet intuïtief dat er een veete is beëindigd. Dat gebeurt meestal met grove hagel.
Het rapport is niet lang. De lijkschouwing zal morgen plaats vinden.
De volgende morgen. Er komt een boodschap van de hoedenwinkel. Inspecteur Hernandez zal toch geholpen kunnen worden. Hij is er om elf uur; op de toonbank ligt de hoed die eergisteren in de etalage stond. De man die hem kocht is hem komen ruilen. De inspecteur past de hoed: hij is te klein. Dan ontdekt hij de reep papier die onder de leeren band is geschoven. De man die hem een dag droeg, had nog een kleiner hoofd dan hij. Als het papier er uit is, betaalt de inspecteur en gaat met de nieuwe hoed naar huis.“

 

kuyle

Albert Kuyle (17 februari 1904 – 4 maart 1958)

 

De Duitse schrijver Johannes Wilhelm Meinhold werd geboren op 27 februari 1797 in Netzelkow op Usedom. Zie ook mijn blog van 27 februari 2009.

 

Uit: Die Bernsteinhexe

 

“Unser Manuskript, in welchem die ansehnliche Zahl von sechs Kapiteln fehlt und welches auf den nächstvorhergegangenen Blättern unstreitig sich über den Ausbruch des Dreißigjährigen Krieges auf der Insel Usedom verbreitet hat, beginnt mit den Worten: »Kaiserliche gehauset« und fährt dann fort wie folgt:

… Koffer, Truhen, Schränke waren allesamt erbrochen und zerschlagen, auch mein Priesterhemd zerrissen, so daß ich in großen Ängsten und Nöten stande. Doch hatten sie mein armes Töchterlein nit gefunden, maßen ich sie in einem Stall, wo es dunkel war, verborgen, denn sonst, sorge ich, hätten sie mir noch mehr Herzeleid bereitet. Weil nun aber ich bittern Hunger litte, so schrieb an Se. Gestrengen, den Herrn Amtshauptmann Wittich von Appelmann auf Pudagla, daß er mir zukommen ließe, was Se. fürstliche Gnaden Philippus Julius mir vom Kloster zu Pudagla beigeleget, als nämlich 30 Scheffel Gerste und 25 Mark Silbers, welche Se. Gestrengen mir aber bis nunmehro geweigert, denn er war ein fast hart und unmenschlicher Mann. – Aber er antwortete mir nit, und ich wäre schier verschmachtet, wenn Hinrich Seden nicht für mich im Kapsel gebetet Almosen in der Kirchspielgemeinde eingesammelt.  Er wurde dazumalen auch schon alt und hatte viel Plage von seinem bösen Weibe Lise Kolken, angesehen sie im gemeinen Geschrei war, daß sie lange mit Wittich Appelmann in Unzucht gelebet, welcher von jeher ein rechter Erzschalk und absonderlich ein hitziger Schurzenjäger gewest, denn so etwas gesegnet der Herre nicht. Selbiger Seden nun brachte mir 5 Brote, 2 Würste und eine Gans, item eine Seite Speck. Möchte ihn aber vor seiner Frauen schützen, welche die Hälfte hätte vor ihr behalten wollen, und da er sich geweigert, hätte sie ihn ver
maledeiet und die Kopfgicht angewünschet, so daß er gleich ein Ziehen in der rechten Wangen verspüret, welches jetzunder fast hart und schwer geworden.”

 

Meinold

Wilhelm Meinhold (27 februari 1797 – 30 november 1851)

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 27 februari 2007.

De Zwitserse schrijver Traugott Vogel werd op 27 februari 1894 als zoon van een groentehandelaar in Zürich geboren.

 

 

John Steinbeck, Lawrence Durrell, Henry Longfellow, Elisabeth Borchers, Jules Lemaître, James T. Farrell, N. Scott Momaday, Irwin Shaw, Johannes Meinhold, Traugott Vogel

De Amerikaanse schrijver John Steinbeck werd geboren in Salinas, Californië, op 27 februari 1902. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

Uit: The Log from the Sea of Cortez

“In the early morning before daylight we came into the harbor at San Diego, in through the narrow passage, and we followed the lights on a changing course to the pier. All about us war bustled, although we had no war; steel and thunder, powder and men–the men preparing thoughtlessly, like dead men, to destroy things. The planes roared over in formation and the submarines were quiet and ominous. There is no playfulness in a submarine. The military mind must limit its thinking to be able to perform its function at all. Thus, in talking with a naval officer who had won a target competition with big naval guns, we asked, ‘have you thought what happens in a little street when one of your shells explodes, of the families torn to pieces, a thousand generations influenced when you signaled Fire?’ ‘Of course not,’ he said. ‘Those shells travel so far that you couldn’t possibly see where they land.’ And he was quite correct. if he could really see where they land and what they do, if he could really feel the power in his dropped hand and the waves radiating out from his gun, he would not be able to perform his function. He himself would be the weak point of his gun. But by not seeing, by insisting that it be a problem of ballistics and trajectory, he is a good gunnery officer. And he is too humble to take the responsibility for thinking. The whole structure of his world would be endangered if he permitted himself to think. The pieces must stick within their pattern or the whole thing collapses and the design is gone. We wonder whether in the present pattern the pieces are not straining to fall out of line; whether the paradoxes of our times are not finally mounting to a conclusion of ridiculousness that will make the whole structure collapse. For the paradoxes are becoming so great that leaders of a people must be less and less intelligent to stand their own leadership.”

 

Steinbeck

John Steinbeck (27 februari 1902 – 20 december 1968)

 

De Britse dichter en schrijver Lawrence George Durrell werd geboren op 27 februari 1912 in Jalandhar in India. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

Uit: Justine

“As for me I am neither happy nor unhappy; I lie suspended like a hair or a feather in the cloudy mixtures of memory. I spoke of the uselessness of art but added nothing truthful about its consolations. The solace of such work as I do with brain and heart lies in this—that only there, in the silences of the painter or the writer can reality be reordered, reworked and made to show its significant side. Our common actions in reality are simply the sackcloth covering which hides the cloth-of-gold—the meaning of the pattern. For us artists there waits the joyous compromise through art with all that wounded or defeated us in daily life; in this way not to evade destiny, as the ordinary people try to do, but to fulfil it in its true potential—the imagination. Otherwise why should we hurt one another? No, the remission I am seeking, and will be granted perhaps, is not one I shall ever see in the bright friendly eyes of Melissa or the sombre brow-dark gaze of Justine. We have all of us taken different paths now; but in this, the first great fragmentation of my maturity I feel the confines of my art and my living deepened immeasurably by the memory of them. In thought I achieve them anew; as if only here—this wooden table over the sea under an olive tree, only here can I enrich them as they deserve. So that the taste of this writing should have taken something from its living subjects—their breath, skin, voices—weaving them into the supple tissues of human memory. I want them to live again to the point where pain becomes art….Perhaps this is a useless attempt, I cannot say. But I must try.”

 

lawrence-durrell

Lawrence Durrell (27 februari 1912 – 7 november 1990)

 

De Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow werd geboren in Portland, Maine, op 27 februari 1807. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

 

Afternoon in February

  

The day is ending,

The night is descending;

The marsh is frozen,

The river dead.

 

Through clouds like ashes

The red sun flashes

On village windows

That glimmer red.

 

The snow recommences;

The buried fences

Mark no longer

The road o’er the plain;

 

While through the meadows,

Like fearful shadows,

Slowly passes

A funeral train.

 

The bell is pealing,

And every feeling

Within me responds

To the dismal knell;

 

Shadows are trailing,

My heart is bewailing

And tolling within

Like a funeral bell.

 

longfellow

Henry Longfellow (27 februari 1807 – 24 maart 1882)

 

De Duitse schrijfster en dichteres Elisabeth Borchers werd geboren in Homberg op 27 februari 1926. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

 

März

 

Es kommt eine Zeit,

da nimmt’s ein böses Ende

mit dem Schneemann.

 

Er verliert seinen schwarzen Hut,

er verliert seine rote Nase,

und der Besen fällt ihm aus der Hand.

Kleiner wird er von Tag

zu Tag.

 

Neben ihm wächst ein Grün

und noch ein Grün

und noch ein Grün.

 

Die Sonne treibt

Vögel vor sich her.

Die wünschen dem Schneemann

eine gute Reise.

 

 

Mai

 

Es kommt eine Zeit

da machen die Vögel Hochzeit

 

Nachtigall und Lerche

Zaunkönig und Sperling

Rotkehlchen und Amsel

 

Ein Lied fliegt zum andern

Die Bäume tragen weite Kleider

Der Wind läutet die Blumen

Die Bienen haben goldne Schuhe

 

Die Katze

die graue die schwarze die weiße

sie darf es nicht tun

Sie darf die Hochzeit

nicht stören

 

Borchers

Elisabeth Borchers (Homberg, 27 februari 1926)

 

De Franse schrijver en dichter Jules Lemaître werd geboren op 27 februari 1853 in Vennecy, Loiret. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

Uit: Edmond et Jules de Goncourt

„Un tel genre de talent ne peut s’appliquer tout entier, on le comprend, qu’à la peinture des choses vues, de la vie moderne, surtout parisienne. Cinq des romans de MM. de Goncourt, sur six, sont des romans parisiens. Leur objet, c’est «la modernité», laquelle est visible surtout à Paris. Ce néologisme s’entend aisément ; mais ce qu’il représente n’est pas très facile à déterminer, car le moderne change insensiblement, et puis ce qui est moderne est toujours superposé ou mêlé à ce qui ne l’est point ou à ce qui ne l’est déjà plus. La modernité, c’est L d’abord, si l’on veut, dans l’ensemble et dans le détail de la vie extérieure, le genre de pittoresque qui est particulier à notre temps. C’est ce qui porte la date d’aujourd’hui dans nos maisons, dans nos rues, dans nos lieux de réunion. L’habit noir ou la jaquette des hommes, les chiffons des femmes, l’asphalte du boulevard, le petit journalisme, le bec de gaz et demain la lumière électrique, et une infinité d’autres choses en font partie. C’est ce qui fait qu’une rue, un café, un salon, une femme d’à présent ne ressemblent pas, extérieurement, à une femme, à un salon, à un café, à une rue du XVIIIe, ou même du temps de Louis-Philippe. La modernité, c’est encore ce qui, dans les cervelles, a l’empreinte du moment où nous sommes ; c’est une certaine fleur de culture extrême ou de perversion intellectuelle ; un tour d’esprit et de langage fait surtout d’outrance, de recherche et d’irrévérence, où domine le paradoxe, l’ironie et «la blague», où se trahit le fiévreux de l’existence, une expérience amère, une prétention à être revenu de tout, en même temps qu’une sensibilité excessive ; et c’est aussi, chez quelques personnes privilégiées, une bonté, une tendresse de cœur que les désillusions du blasé font plus désintéressé, et que l’intelligence du critique et de l’artiste fait plus intelligente et plus délicate… La modernité, c’est une chose à la fois très vague et très simple ; et l’on dira peut-être que la découverte de MM. de Goncourt n’est point si extraordinaire, qu’on avait inventé «le moderne» bien avant eux, qu’il n’y faut que des yeux.“

 

lemaitre

Jules Lemaître (27 februari 1853 – 5 augustus 1914)

 

De Amerikaanse schrijver James Thomas Farrell werd geboren op 27 februari 1904 in Chicago. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007.

Uit: Joyce and His First Self-Portrait

“This race and this country and this life produced me,” declares Stephen Dedalus–artistic image of James Joyce himself–in “A Portrait of the Artist as a Young Man.” “A Portrait” is the story of how Stephen was produced, how he rejected that which produced him, how he discovered that his destiny was to become a lonely one of artistic creation. It is well to look into the life out of which Stephen came, to discuss the social and national background of this novel. In Ireland a major premise of any discussion of her culture and of her literature is an understanding of Irish nationalism. And it is at least arguable that Joyce was a kind of inverted nationalist–that the nationalism which he rejects runs through him like a central thread.

Ireland, when James Joyce was a boy, suffered from a profound political defeat, the fall of Parnell. In that, once again, she was set back in her long struggle to attain nationhood. The aftermath was marked by a deeply felt and pervasive bitterness, often expressed in feelings of personal betrayal. And “A Portrait” reflects such moods. The brilliantly written scene, early in this novel, of the Dedalus family pitilessly quarreling at the Christmas dinner table is a highly concentrated artistic representation of the magnitude of Parnell’s fall in Ireland, of how it cut through families with a knifelike sharpness. The family argument is personal and its passionate anger seems to be in inverse proportion to the political impotence of those who are hurling insults at one another.

 

Farrell

James T. Farrell (27 februari 1904 – 22 augustus 1979)

 

De Amerikaanse (native, Kiowa) schrijver N(avarre) Scott Momaday werd geboren op 27 februari 1934 in Lawton, Oklahoma. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007.

 

The Earth

  

Once in his life a man ought to concentrate his mind upon

the remembered earth, I believe. He ought to give himself up

to a particular landscape in his experience, to look at it from

as many angles as he can, to wonder about it, to dwell upon

it.

He ought to imagine that he touches it with his hands at

every season and listens to the sounds that are made upon

it. He ought to imagine the creatures there and all the faintest

motions of the wind. He ought to recollect the glare of noon and

all the colors of the dawn and dusk.

For we are held by more than the force of gravity to the earth.

It is the entity from which we are sprung, and that into which

we are dissolved in time. The blood of the whole human race

is invested in it. We are moored there, rooted as surely, as

deeply as are the ancient redwoods and bristlecones.

 

Momaday_N_Scott

N. Scott Momaday (Lawton, 27 februari 1934)

 

De Amerikaanse schrijver Irwin Shaw werd geboren op 27 februari 1913 als Irwin Gilbert Shamforoff in New York. Hij stamde uit een Russisch-joodse familie uit de Bronx, die na zijn geboorte naar Brooklyn verhuisde en de familienaam in Shaw veranderde. Tijdens zijn colletijd schreef hij al voor de schoolkrant. In 1935 begon hij romans voor de radio te schrijven (Dick Tracy). Zijn eerste theaterstuk werd in 1936 opgevoerd. In de jaren veertig schreef hij draaiboeken voor Hollywood. Gedurende WO II was hij als soldaat in Europa. Zijn ervaringen verwerkte hij in zijn eerste roman The Young Lions verscheen in 1949. Zijn tweede The Troubled Air, die de opkomst van het McCarthyisme beschreef, in 1951. Shaw werd ook zeer gewaardeerd als schrijver van short stories. Die verschenen in bladen als Collier’s, Esquire, The New Yorker, Playboy, en The Saturday Evening Post. Een verzameling van 63 van zijn beste verhalen werd uitgevracht als Short Stories: Five Decades in 1978, herdrukt in 2000 als een 784-pagina dikke University of Chicago Press paperback.

Uit: The Climate Of Insomnia

 „He awoke early, conscious that it was a sunny day outside. He lay in bed feeling warm and healthy. There was a noise from the next bed, and he looked across the little space. There was a woman in the next bed. She was middle-aged and wearing curlers and she was snoring and Hugh was certain he had never seen her before in his life. He got out of bed silently, dressed quickly, and went out into the sunny day.

Without thinking about it, he walked to the subway station. He watched the people hurrying toward the trains and he knew that he probably should join them. He had the feeling that somewhere in the city to the south, in some tall building on a narrow street, his arrival was expected. But he knew that no matter how hard he tried he would never be able to find the building. Buildings these days, it occurred to him suddenly, were too much like other buildings.

He walked briskly away from the subway station in the direction of the river. The river was shining in the sun and there was ice along the banks. A boy of about twelve, in a plaid mackinaw and a wool hat, was sitting on a bench and regarding the river. there were some schoolbooks, tied with a leather strap, on the frozen ground at his feet.

Hugh sat down next to the boy. ‘Good morning,’ he said pleasantly.

‘Good morning,’ said the boy.

‘What’re you doing?’ Hugh asked.

‘I’m counting the boats,’ the boy said. ‘Yesterday I counted thirty-two boats. Not counting ferries. I don’t count ferries.’

Hugh nodded. He put his hands in his pockets and looked down over the river. By five o’clock that afternoon he and the boy had c
ounted forty-three boats, not including ferries. He couldn’t remember having had a nicer day.“

 

Shaw2

Irwin Shaw (27 februari 1913 – 16 mei 1984)

 

De Duitse schrijver Johannes Wilhelm Meinhold werd geboren op 27 februari 1797 in Netzelkow op Usedom. Hij studeerde theologie, filosofie en filologie in Greifswald, maar moest die studie na twee jaar afbreken wegens gebrek aan geld. Hij werd huisleraar en ontwikkelde zich verder door zelfstudie. In 1817 slaagde hij alsnog voor zijn examen. In 1827 werd hij dominee in Krummin. In 1838 begon hij zijn novelle “Die Pfarrerstochter von Coserow“ om te werken tot de roman „Maria Schweidler, die Bernsteinhexe“, die hij in delen in 1841 en 1842 publiceerde. Het boek uit 1843 werd zijn succesvolste werk.

Uit: Die Bernsteinhexe

 “Nach etzlichen Tagen, als unsere Nothdurft fast verzehret, fiel mir auch meine letzte Kuh umb (die andern hatten die Wülfe, wie oben bemeldet, allbereits zurissen) nicht ohne sonderlichen Verdacht, daß die Lise ihr etwas angethan, angesehen sie den Tag vorhero noch wacker gefressen. Doch lasse ich das in seinen Würden, dieweil ich Niemand nit verleumbden mag; kann auch geschehen sein durch die Schikkung des gerechten Gottes, deßen Zorn ich wohl verdienet hab’ – Summa:

ich war wiederumb in großen Nöthen und mein Töchterlein Maria zuriß mir noch mehr das Herze durch ihr Seufzen, als das Geschreie anhub: daß abermals ein Trupp Kaiserlicher nach Uekeritze gekommen, und noch gräulicher denn die ersten gemarodiret, auch das halbe Dorf in Brand gestecket. Derohalben hielt ich mich nicht mehr sicher in meiner Hütten, sondern nachdem in einem brünstigen Gebet Alles dem Herrn empfohlen, machte mich mit meinem Töchterlein und der alten Ilsen auf, in den Streckelberg1 wo ich allbereits ein Loch, einer Höhlen gleich, und trefflich von Brommelbeeren verrancket uns ausersehen, wenn die Noth uns verscheuchen söllte. Nahmen daher mit, was uns an Nothdurft des Leibes geblieben, und rannten mit Seufzen und Weinen in den Wald, wohin uns aber bald die alten Greisen und das Weibsvolk mit den Kindern folgten, welche ein groß Hungergeschrei erhoben.”

meinhold

Johannes Meinhold (27 februari 1797 – 30 november 1851)

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 27 februari 2007.

De Zwitserse schrijver Traugott Vogel werd op 27 februari 1894 als zoon van een groentehandelaar in Zürich geboren.

 

 

 

John Steinbeck, Lawrence Durrell, James T. Farrell, Henry Longfellow, N. Scott Momaday, Elisabeth Borchers, Jules Lemaître, Traugott Vogel

De Amerikaanse schrijver John Steinbeck werd geboren in Salinas, Californië, op 27 februari 1902. Steinbeck schreef in een naturalistische/realistische stijl, vaak over arme mensen uit de arbeidersklasse. Zijn werk The Grapes of Wrath (De druiven der gramschap) vertelt het verhaal van de Joads, een arme familie uit de Amerikaanse staat Oklahoma tijdens de “Dust Bowl”, en hun reis naar, en hun problemen in de staat Californië.  East of Eden is waarschijnlijk het belangrijkste werk van Steinbeck  John Ernst Steinbeck is van gemengde komaf. De familie van zijn vader was van Duitse afkomst en die van zijn moeder kwam van Noord Ierland. John Steinbeck bracht zijn jeugd door in Monterey County in de Salinas Valley.

In 1919 studeerde hij af aan de hoge school van Salinas. Hij ging naar Stanford universiteit, waar hij mariene biologie studeerde. Maar hij maakte zijn studies niet af. In 1925 ging hij naar New York City, waar hij werkte als journalist voor ‘The American’, om schrijver te worden. Maar hij kon zijn werkstukken niet gepubliceerd krijgen, waardoor hij uiteindelijk terugkeerde naar Californië.

In Californië bleef hij schrijven en in 1929 werd zijn eerste boek gepubliceerd, Cup of Gold.  Tortilla Flat (1935) was het keerpunt in Steinbecks carrière. Hiervoor ontving hij een gouden medaille voor beste debuut van een Californische schrijverskring. In 1962 volgde de ultieme bekroning voor zijn schrijverscarrière, hij ontving de Nobelprijs voor de literatuur.

 

Uit: The Grapes of Wrath

 

“Then, with time, the squatters were no longer squatters, but owners; and their children grew up and had children on the land.  And the hunger was gone from them, the feral hunger, the gnawing, tearing hunger for land, for water and earth and the good sky over it, for the green thrusting grass, for the swelling roots.  They had these things so completely that they did not know about them any more. They had no more the stomach-tearing lust for a rich acre and a shining blade to plow it, for seed and a windmill beating its wings in the air.  They arose in the dark no more to hear the sleepy birds’ first chittering, and the morning wind around the house while they waited for the first light to go out to the dear acres.  These things were lost, and crops were reckoned in dollars, and land was valued by principal plus interest, and crops were bought and sold before they were planted.  Then crop failure, drought, and flood were no longer little deaths within life, but simple losses of money.  And all their love was thinned with money, and all their fierceness dribbled away in interest until they were no longer farmers at all, buy little shopkeepers of crops, little manufacturers who must sell before they can make, Then those farmers who were not good shopkeepers lost their land to good shopkeepers.  No matter how clever, how loving a man might be with earth and growing things, he could not survive if he were not also a good shopkeeper.  And as time went on, the business men had the farms, and the farms grew larger, but there were fewer of them.

 

Now farming became industry, and the owners followed Rome, although they did not know it.  They imported slaves, although they did not call them slaves: Chinese, Japanese, Mexicans, Filipinos.  They ice on rice and beans, the business men said.  They don’t need much.  They couldn’t know what to do with good wages.  Why, look how they live.  Why, look what they eat.  And if they get funny–deport them.”

 

STEINBECK

John Steinbeck (27 februari 1902 – 20 december 1968)

 

De Britse schrijver Lawrence George Durrell werd geboren op 27 februari 1912 in jalandhar in India. Zijn opleiding kreeg hij in Engeland waar hij nooit echt gelukkig was. Hij noemde zich zelf dan ook liever cosmopoliet. Zijn beroemdste werk is de romantetralogie The Alexandria Quartet. Het eerste deel ervan, “Justine”, verscheen in 1957. Daarna volgden “Balthazar” (1958), “Mountolive” (1959) and “Clea” (1960). Het werk beschrijft de gebeurtenissen in het Alexandrië  van voor de Tweede Wereldoorlog.

Uit: Balthazar (1958)

“The desert,” said Narouz. “By the way, will you ride out with me to the tents of Abu Kar to-morrow? I have been promised an Arab and I want to break it myself. It would make a pleasant excursion.” Nessim was at once delighted at the prospect. “Yes” he said. “But early, ” said Narouz, “and we can pass the olive plantation for you to see what progress we’re making. Will you? Please do! . . . Oh, Nessim! I wish you stayed here. Your place is here.”
Nessim as always was beginning to wish the same. That night they dined in the old-fashioned way–so different from the impertinent luxury of Alexandrian forms–each taking his napkin from the table and proceeding to the yard for the elaborate handwashing ceremony. . . . At last, when sweetmeats and fruit had been served, they returned once more to where the waiting servants stood and washed their hands again.

 . . . Smoking materials had been set out . . . [H]e sat with his chin in his hand wondering how he could impart his news, . . . and whether he should be frank about his motives in choosing for a wife a woman who was of a different faith from his own [Justine is Jewish. Eds.]. The night was hot and still, and the scent of magnolia blossom came up to the balcony in little drifts and eddies of air which made the candles flutter and dance; he was gnawed by irresolution.
. . . The little viol scribbled its complaints upon the text reaching back into their childhood. And now suddenly the singer burst into the passionate pilgrim song which expresses so marvellously the Moslem’s longing for Mecca and his adoration of the Prophet–and the melody fluttered inside the brothers’ hearts, imprisoned like a bird with beating wings. Narouz, though a Copt, was repeating “All-ah, All-ah! in a rapture of praise.
. . . As he stood in the doorway, Nessim said impulsively: “Narouz–I’ve something to tell you. . . . But it will keep until to-morrow. We shall be alone, shan’t we?” Narouz nodded and smiled. “The desert is such torture for them that I always send them back at the fringe, the servants.”
“Yes.” Nessim well knew that Egyptians believe the desert to be an emptiness populated entirely by the spirits of demons and other grotesque visitants from Eblis, the Moslem Satan.
Nessim slept and awoke to find his brother, fully dressed, standing beside his bed with coffee and cigarettes.”       .          .

 

durrell

Lawrence Durrell (27 februari 1912 – 7 november 1990)

 

De Amerikaanse schrijver James Thomas Farrell werd geboren op 27 februari 1904 in Chicago. Hij bezocht de Mt. Carmel High School en studeerde daarna aan de universiteit van Chicago. Hij begon met schrijven toen hij 21 jaar was. Hij is bekend voor zijn realistische beschrijvingen van de Ierse werkende klasse in Chicago Zuid. Zijn werk is autobiografisch van aard. Zijn meest bekende werk is de trilogie Studs Lonigan. Deze werd in 1960 verfilmd en in 1979 volgde er nog een tv-serie.

Uit: Judgment Day (Studs Lonigan)

“Grim-faced men in working clothes and overalls with an interspersing of women in their ranks marched slowly along a high fence surrounding a factory in a mid-western town, watched by special deputies who stood at regularly-spaced intervals with clubs and truncheons ready. Above the geometrically patterned factory windows, two chimneys smoked.

 

“When non-striking workers attempted to relieve the day shift at this factory, they were attacked by strikers. And look at this for a sample of some real serious rioting,” the announcer called in the same tone as if he were describing a heroic hundred-yard run on a college gridiron, and simultaneously with his words the screen presented men struggling and grappling, tugging, wrestling, raising a cloud of dust, and howling and cursing as they fought, groups coming together amidst flying bricks and swinging clubs, policemen breaking groups apart shagging overalled men from the factory gates with raised clubs. A fleeing man in overalls was clubbed by a policeman, and as he fell groggily forward, a special deputy smashed him on the shoulder with a truncheon. He lay face forward in the center of the picture, blood oozing from his head, and the struggling crowd surged over his body.

 

Guarded by policemen with drawn guns, a sick-faced, injured, bleeding group of strikers sat dazed in the dusty street, and one full-faced policeman turned to smile into the camera.

 

“Poor bastards,” Pat mumbled.

 

“This unfortunate riot resulted in the injury of scores. Two strikers and one deputy were taken to a local hospital in a critical condition with their skulls fractured. Not the best form of sport, I’d say, and it is to be regretted that such altercations occur and to be hoped that they are not repeated.”

 

Farrell

James T. Farrell (27 februari 1904 – 22 augustus 1979)

 

De Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow werd geboren in Portland, Maine, op 27 februari 1807. Longfellow studeerde in Harvard. Hij werd bibliothecaris. Na een reis door Europa (1826-1829) werd hij de eerste hoogleraar in de moderne talen. In 1831 trouwde hij met Mary Storer Potter, die in 1835, tijdens een nieuwe reis door Europa, in Rotterdam overleed. Hij huwde later met Frances Appleton. In 1854 verliet hij Harvard om zich volledig aan het schrijven te wijden. Hij ontving in 1859 een eredoctoraat. In 1861 verloor hij zijn vrouw door een brand. Aan die gebeurtenis wijdde hij het nog steeds veel gelezen sonnet The Cross of Snow. In zijn tijd was zijn poëzie buitengewoon populair, maar slechts een klein deel van zijn omvangrijke oeuvre wordt nog gelezen. Longfellow maakte ook vele vertalingen en heeft daardoor veel Europese poëzie voor Amerikanen toegankelijk gemaakt.

 

A DAY OF SUNSHINE.

 

O GIFT of God! O perfect day :
Whereon shall no man work, but play ;
Whereon it is enough for me,
Not to be doing, but to be!

 

Through every fibre of my brain,
Through every nerve, through every vein,
I feel the electric thrill, the touch
Of life, that seems almost too much.

 

I hear the wind among the trees
Playing celestial symphonies ;
I see the branches downward bent,
Like keys of some great instrument.

 

And over me unrolls on high
The splendid scenery of the sky,
Where through a sapphire sea the sun
Sails like a golden galleon.

 

Towards yonder cloud-land in the West,
Towards yonder Islands of the Blest,
Whose steep sierra far uplifts
Its craggy summits white with drifts.

 

Blow, winds ! and waft through all the rooms
The snow-flakes of the cherry-blooms !
Blow, winds ! and bend within my reach
The fiery blossoms of the peach !

 

O Life and Love ! O happy throng
Of thoughts, whose only speech is song !
O heart of man ! canst thou not be
Blithe as the air is, and as free ?

 

Longfellow

Henry Longfellow (27 februari 1807 – 24 maart 1882)

 

De Amerikaanse (native, Kiowa) schrijver N(avarre) Scott Momaday werd geboren op 27 februari 1934 in Lawton, Oklahoma. Hij was de zoon van de schrijver Natachee Scott Momaday en de schilderes Al Momaday. Zijn roman House Made of Dawn betekende de doorbraak van de “native” literatuur in de mainstream literatuur. Momaday kreeg er de Pulitzer Prize for Fiction voor in 1969.

 

Uit: House Made of Dawn

 

“The Kiowas are a summer people; they abide the cold and keep to themselves, but when the season turns and the land becomes warm and vital they cannot hold still; an old love of going returns upon them. The old people have a fine sense of pageantry and a wonderful notion of decorum. The aged visitors who came to my grandmother’s house when I was a child were men of immense character, full of wisdom and disdain. They dealt in a kind of infallible quiet and gave but one face away; it was enough. They were made of lean and leather, and they bore themselves upright. They wore great black hats and bright ample shirts that shook in the wind. They rubbed fat upon their hair and wound their braids with strips of colored cloth. Some of them painted their faces and carried the scars of old and cherished enmities. They were an old council of war lords, come to remind and be reminded of who they were…”

 

Momady

N. Scott Momaday (Lawton, 27 februari 1934)

 

De Duitse schrijfster en dichteres Elisabeth Borchers werd geboren in Homberg op 27 februari 1926. Tijdens de oorlog verbleef zij bij haar grootouders in de Elzas. Van 1945 tot 1954 werkte Borchers als tolk voor de Franse bezettingsmacht. Van 1958 tot 1960 verbleef zij in de VS.  Van 1960 tot 1971 was zij lector voor de uitgeverij Luchterhand, daarna voor Suhrkamp en de Insel Verlag. Naast gedichten schreef zij ook talrijke kinderboeken.

 

April           

 

Es komnmt eine Zeit

mit Regen

mit Hagel

mit Schnee.

Mit Wind, der um die Ecke stürzt,

der nimmt dem Mann den Hut vom Kopf.

Ei, ruft der Mann, wo ist mein Hut?

Ei, ruft der Hut, wo ist mein Mann?

Und ist schon ganz weit oben.

Der Hahn auf goldner Kirchturmspitz,

der denkt:

Ich seh nicht recht.

Ein Hut ganz ohne Mann.

Ein Hut, der auch noch fliegen kann

und hat doch keine Flügel an.

Der Mann steht klein und dunkel da.

Der Wind ist längst vorbei.

 

September

Es kommt eine Zeit
da hat die Sonne
alle Arbeit getan
die Äpfel sind rot
die Birnen sind gelb
und die Marktfrauen rufen
Pflaumen schöne Pflaumen

Es kommt eine Zeit
da wird die Sonne müde
und immer kleiner

So klein wie eine Orange
die nach Afrika zurückrollt
wie ein Taler
der von einer Hand zu andern wandert
wie der Knopf
vom Matrosenkleid

So klein wird die Sonne,
daß der Himmel sie nicht mehr halten kann

Sie rollt übers Dach
rollt hintern Berg
jetzt kann sie keiner mehr sehen

BORCHERS

Elisabeth Borchers (Homberg, 27 februari 1926)

 

De Franse schrijver en dichter Jules Lemaître werd geboren op 27 februari 1853 in Vennecy, Loiret. Hij schreef verhalen, komedies, gedichten, kritieken en levensbeschrijvingen. In 1895 werd hij lid van de Académie française. 1899–1904 Was hij oprichter en president van de Ligue de la Patrie française.

 

Uit: Chateaubriand

 

« Chateaubriand! Quelles images fait surgir aussitôt ce nom sonore? Une magnifique série d’attitudes et de costumes. Un enfant rêveur, dans les bruyères, autour d’un vieux château… Un jeune officier français chez les Peaux-Rouges, parmi des sauvagesses charmantes, dans la forêt vierge… Un livre qui fait rouvrir les églises et sortir les processions… Le clair de lune, la cime indéterminée des forêts, l’odeur d’ambre des crocodiles… Un écrivain jaloux de la gloire de Napoléon… Un royaliste qui sert le roi avec la plus dédaigneuse fidélité… Un vieillard sourd près du fauteuil d’une vieille dame, belle et aveugle… Un tombeau dans les rochers sur la mer…

Quoi encore? Il avait la plus belle tête du monde, et dont on ne conçoit les cheveux que fouettés par le vent. Il a su exprimer avec des mots plus de sensations qu’on n’avait fait avant lui. Il est l’homme qui a «renouvelé l’imagination française» (Faguet). Il est le père du romantisme et de presque toute la littérature du dix-neuvième siècle. Et il est l’inventeur d’une nouvelle façon d’être triste. »

 

Lemaitre

Jules Lemaître (27 februari 1853 – 5 augustus 1914)

 

De Zwitserse schrijver Traugott Vogel werd op 27 februari 1894 als zoon van een groentehandelaar in Zürich geboren. Na korte studies aan diverse universiteiten koos hij voor het beroep van leraar. Geïnspireerd door zijn beroep begon Vogel aan het begin van de jaren twintig jeugdboeken te schrijven. Maar zijn omvangrijke literaire bestaat  tevens uit romans, verhalen, hoorspelen entheaterstukken. Hij zette zich in voor het behoud van het dialect en stimuleerde en begeleidde jonge schrijvers.

Uit: Die Diebskirche 

„Aber mit einem Male reckte sie sich und spähte gegen den Eingang, der hinter den Geräten als abendliche Helligkeit zu erkennen war. Sie hielt den Zeigfinger gegen ihre schmalen, faltigen Lippen und sprach etwas ohne Laut: eine Warnung. Und schon zog sie mich in ein Versteck hinter Leitern und Wagenrädern, wo wir uns niederduckten und warteten.
Marco war vom Tale heimgekommen. Er stieg über Lumpen und Latten und blieb vor einer Sparkirche stehen. Zu beiden Seiten hielt er je ein grosses, vierpfündiges Brot unter den Arm geklemmt, und jeder Laib war tief angeknabbert: Das Weisse leuchtete wie eine Wunde in der dunklen Rinde.
Er warf die Brote hin und begann in seiner Tasche zu wühlen.
Ich konnte ihn zwischen den Speichen des Rades hindurch beobachten, sah aber nur einige schattenhafte Gebärden, nicht den Ausdruck seines Gesichtes, und stellte mir das Glühen seiner katzenhaft grünen Augen vor. Die Nacht kam aus den Winkeln unserer seltsamen, verwunschenen Bergkapelle gekrochen, und draussen war wohl der Abendhimmel am Erlöschen.
Ich begriff, dass es dem Burschen darum ging, den Ertrag des Tages auf diesem versteckten Altar abzuliefern. Zunächst war es wohl das Geldstück, das er als mein Träger verdient hatte, und das er nun in den Kirchturm einwarf. Ich hörte ein schabendes Geräusch, dann das Auffallen der Münze – und gleichzeitig schlug ein dünnes Glöcklein an. Bim, tönte es, wie zum Dank.
Er hielt still und lauschte dem silbernen Tönchen nach. Natalie neben mir presste ihre Fäuste gegen die Zähne. Sie schnaufte heftig. Hatte sie das Klingeln zu hören vermocht? Kaum.“

 

Vogel

Traugott Vogel (27 februari 1894 – 31 januari 1975)
Boekomslag (Geen foto beschikbaar)