Dolce far niente – Bij de Nijmeegse Vierdaagse
‘s nachts de was
achter het raampje van de wasmachine
zie ik een hoodie, trui, spijkerbroek,
roze rok, ondershirt, wandelsok,
een partyblouse en een uniform,
een overhemd met een vlek
van lippenstift.
alles draait,
wordt helder en zacht.
van technofeest tot loopafstand
en alles wat daar tussen zit,
alle stoffen van de stad
komen samen op een rotonde in de nacht
en niemand volgt een wasvoorschrift.
Vierdaagse wandelaars op Roze Woensdag (de dag van Wijchen)
De Zwitserse schrijver Martin R. Dean werd geboren op 17 juli 1955 in Menziken Aargau. Zie ook alle tags voor Martin R. Dean op dit blog.
Uit: Warum wir zusammen sind
“Wie eine große Träne, die aus dem Winterhimmel gefallen war, lag die Kunsteisbahn vor ihr. Es war der letzte Tag des Jahres. Als Irma eintraf, zogen gerade noch einige Jugendliche ihre Runden, während die Eisreinigungsmaschine am Rand des Feldes bereits wartete. Nur noch wenige Stunden trennte sie vom nächsten Jahrtausend. Seit Wochen waren die Zeitungen voll von Weltuntergangsängsten, verbreitet von Sektenanhängern im Schwarzwald und neurotischen Durchschnittsbürgern, von all den Bangen, Verzagten, Aufgeregten und Paranoikern, die sich Erlösung erhofften.
Auch Geschäftemacher witterten ihre Stunde und boten Kreuze aus Plexiglas feil, Leuchtreklamen gegen die Angst vor der Apokalypse, und gerne wurde die Bibel zitiert: »Und da geschah ein großes Erdbeben, und die Sonne wurde finster wie ein schwarzer Sack, und der ganze Mond wurde wie Blut, und die Sterne des Himmels fielen auf die Erde.«
Die Spekulanten, Banker und Börsianer fürchteten sich dagegen vor dem weltweiten Ausfall der Computer. Auch Irmas Freundin Bea, die bei einem Lokalsender arbeitete, sagte einen Zusammenbruch der Kommunikationsnetze voraus, was Marc für unwahrscheinlich hielt. Die Nachbarn horteten Vorräte an stillem Wasser und Benzin, weil für den Tag danach ein Zusammenbruch der Wasser- und Treibstoffversorgung vorausgesagt wurde. Hochschwangere gingen die Treppen rauf und runter, um ein Millenniumskind zu gebären.
Irma war allein. Sie bereute es, Marc nicht in seinem Büro abgeholt zu haben, denn er war noch immer nicht da. Es war nicht das erste Mal, dass sie auf ihn wartete. Sie setzte sich auf die Bande der Eisbahn und schaute der ruhig kreisenden Maschine zu. Welche Entschuldigung er wohl diesmal hatte?
Sie ärgerte sich, aber sie wollte ihm keine Vorhaltungen machen, nicht hier und vor den Freunden, die bald eintreffen würden. Sie schnallte sich die Schlittschuhe um und glitt mit einem leichten Beinschwung aufs Eis. Wenn das Vorankommen doch immer so mühelos wäre! Aber hatte sie bis jetzt nicht die richtigen Entscheidungen getroffen? Den schüchternen Architekturstudenten Marc geheiratet, ein Kind bekommen, ihre Karriere als Romanistin an der Uni abgebrochen, um Übersetzerin zu werden. Und richtig war auch gewesen, dass sie sich die Idee zu dieser besonderen Silvesterfeier von Alice nicht hatte ausreden lassen.
In diesem Augenblick tauchte Matti, ihr achtjähriger Sohn, an der Hand seiner Großmutter am Rand des Eisfeldes auf und rief nach ihr.“
De Duitse dichter en schrijver Rainer Kirsch werd geboren op 17 juli 1934 in Döbeln. Zie ook alle tags voor Rainer Kirsch op dit blog
Uit: De redding van de Saragossazee (Vertaald door J.F. Vogelaar)
“Denk
je dat ik van alles afzie, zei de hekst. Ze richtte zich op, het leek
alsof ze met de rechterarm op een golf steunde. Als ik tegen de zon in
moet kijken kan ik je ogen niet zien, zei de jongeman, maar in je
woorden bespeur ik iets van teleurstelling. De heks zweeg. Affaires stel
ik mij zo voor, zei de jongeman, ben je daarom vrijwillig heks
geworden? Ieder kiest wat hij wordt, zei de heks, wist je dat niet? De
zon stond nu gunstiger, de jongeman zag hoe de heks het haar als een
zeil in de wind of als een roer in de golven hing.
Een
sprookje zonder trompetten dat is toch niets, zei de rode walvis. We
zullen lang moeten zwemmen, zei de ander. Hij blies een fontein de
hoogte in en zweeg. Ook ik heb een tijdlang overwogen de weg over land
te nemen, zei de rode walvis. Vergeet niet, zei de ander, dat ons
oponthoud ons van pas zal komen. De Saragossazee is onveilig, zei de
rode walvis, we kunnen ons in de diepgang vergissen. We mogen onszelf
later niets te verwijten hebben, zei de groene walvis, kom laten we gaan
zwemmen.
Ze
waren goed vooruitgekomen, de jongeman zag vliegende vissen en ook leek
het schip gevolgd te worden door dolfijnen. Hij zei: trompetten in de
lucht, of een kasteel. De soldaten blazen de ophaalbrug op, de held
echter, zeven speren in zijn schild, rent ermee dwars door de
vijandelijke linies en komt bij de tent van de vijandelijke koning,
vervaardigd van witte zijde, met de stompe kant van de speren scheurt
hij de tent open, met de rechterhand trekt hij de koningsdochter van
haar legerstede, zo werden vroeger slagen gewonnen. Wat zijn nou
verhalen, zei de heks. Ik begrijp het, zei de jongeman, jij bent hier om
mij te betoveren. Dat geklets over staartvinnen, zei de heks, op de
hele weg ben ik nog geen drie zeemeerminnen tegengekomen. Om betoverd te
kunnen worden moet je bang zijn of het zelf willen. Geen van beide is
zelfs maar in de verste verte het geval, zei de jongeman. De heks
strekte haar linker arm en haalde het schip in. Een zwerm vliegende
vissen daalde neer, de zon verdween.”
De Nederlandse dichter Tsead Bruinja werd geboren in Rinsumageest op 17 juli 1974. Zie ook alle tags voor Tsead Bruinja op dit blog.
Al zijn honden heten fikkie
al zijn honden heten fikkie
behalve onze Astrid
alle ziekten waar ze aan
stierven Kanker
koeien die opgegeven waren
werden beter bij hem
al moest hij er de hele nacht
bij blijven
voor haar kon hij niets anders
doen dan de dokter betalen
en haar naam in
comateuze oren roepen
Graat
de brug zien
en hem wegdenken
aan de overkant
een wuivende vriend
zonder telefoon
zonder adres
weg als je je omdraait
buigen het water
zien en weg denken
dan vissen nummeren
en opbergen
niet de vriend vergeten
maar meenemen
en begraven
diep in het zand
je door een ander laten dragen
nieuwe vriend kiezen
bruggetje bedenken
Vier en een half volt legotreintje
vier en een half volt legotreintje
verdwijnt in de groene tunnel
van papier-maché
twee jongensbenen in de lange
blauwe broekspijpen
van een jeans
de moeder als man in uniform
de vader als vrouw thuis
wie speelt voor god
wie kiest het scharnier
hij trekt de stekker uit de houder
en legt zijn tong tegen de polen
vier en een half volt tong
trekt zich terug
in de mond van een tunnel
de tong als mond
praliné
De Nederlandse muzikant en schrijver Thé (Matheus Josephus) Lau werd eboren in Bergen op 17 juli 1952. Zie ook alle tags voor Thé Lau op dit blog.
Uit: Juliette, een liefde in snapshots
“De
weg naar het dorp was de fameuze Laan Zonder Einde, waar verscholen
achter hoge hekken en hagen de rijken in statige huizen woonden, waarvan
de achtertuin direct toegang gaf tot het Grote Bos, dat op zijn beurt
doorliep tot in het duingebied. De weg zelf was vrij smal, en pijnbomen
kromden zich er als een erehaag overheen. Op dit uur was er nauwelijks
verkeer en Robbie, dromerig in de frisse ochtendlucht, minderde gas en
reed stapvoets door naar de ingang van het Spaansche Woud, dat eigenlijk
geen woud of bos was, maar een reusachtig park, sinds mensenheugenis
het Versailles van de enclave. Het was een oase van groen, doorsneden
met brede grachten, slootjes, zandlanen en modderige ruiterpaden.
Terwijl hij langzaam doorreed leek het alsof het naakte lichaam van Elsa
hem volgde. Het ene moment hield ze zich schuil in de struiken langs
het pad, dan weer zat ze hoog boven hem gehurkt op een boomtak en even
verder rees ze als een goudgelokte nimf op uit het zwarte water van een
sloot. Straks, thuis, zou hij haar meteen gaan schetsen. Eerst haar
fijne gezicht, dan haar weelderige lichaam Hij kon niet anders dan de
film van afgelopen nacht keer op keer afspelen. Het beeld van de
bewegingen, en het geluid. Hij zag voor zich hoe ze zich had uitgekleed,
hem even een blik had gegund op haar lichaam, in bed was gestapt en het
dek voor hem omhoog had gehouden. Hij herinnerde zich hoe ze haar armen
om hem heen had geslagen en haar borsten tegen hem had aangedrukt. Door
haar handen geleid was hij in haar binnengedrongen. Maar van de
vrijpartij die volgde, waarin hij was ontmaagd, kon hij zich weinig
herinneren. Het was als de branding: je kijkt een half uur lang in
trance naar de golven maar je kunt je er naderhand niet een voor de
geest halen.
Robbie passeerde het Ravenhof met zijn reusachtige
roodbruine pannendak, en nog steeds vervuld van de ervaring van
afgelopen nacht wierp hij een afwezige blik op het statige herenhuis,
waaromheen het Spaansche Woud ooit was aangelegd. Zonlicht spikkelde het
water van de gracht en vlekte op het pad. Terwijl hij de uitgang
naderde begon het beeld van Elsa’s gezicht te vervagen en denkend aan de
tekening die hij wilde maken gaf Robbie gas.”
De Nederlandse schrijver Eelke de Jong werd geboren in Apeldoorn op 17 juli 1935. Zie ook alle tags voor Eelke de Jong op dit blog.
Uit: Paris mon amour
“Deze vriendin woonde bij haar ouders en stond vrijwel niets toe, een kus, de armen om elkaar geslagen, te verwaarlozen gestreel, dat was in grote lijnen alles, om bijvoorbeeld een zoen, waarbij je elkaars tongen probeerde te omstrengelen, de ander in theorie zou kunnen laten stikken door hem in haar keelgat te duwen, moest gevochten worden. Ze had weinig vertrouwen. Dan begon ze vreselijk te hijgen, me weg te duwen, maar wist ik veel.
Op een avond trof ik ergens op het trottoir een Duits meisje, dat wel alles wilde toestaan en zo gezegd zo gedaan op een houten bankje in een plantsoen hier of daar haar vochtige kruisje opzij geduwd en gevingerd.
Een jaar later ontmoette ik in de zomer in Amsterdam een Française, die behoorlijk wat meegaander was als dat meisje uit Versailles. Lerares in Metz was ze, getrouwd maar alleen op reis, schreef gedichten, stuurde me later een met de hand geschreven bundeltje vol romantische klaagliederen, de velletjes met een draadje rode wol aan elkaar genaaid.
Mireille heette ze, dezelfde naam als m’n correspondentievriendin met wie ik niet meer correspondeerde sinds ze een onvriendelijke aanmaning gestuurd had om m’n schuld terug te betalen. Mireille uit Metz leende ik op mijn beurt geld om haar nog wat langer in Amsterdam te kunnen houden, kleine sommetjes, want ik had het niet breed. Ze was ontstellend mager, herinner ik me, wat maar al te pijnlijk was voor onze bekkens. ‘k Woonde toen in het huis van een vriend, die met z’n vrouw op reis was naar Parijs, paste tegelijk op de katten, die kort na elkaar twee nesten wierpen. Op laten ruimen door de dierenbescherming. Kort daarop verloor de ene kat, die nog dagen naar haar jongen bleef zoeken, al heur haar. Toen m’n vriend en z’n vrouw terugkwamen was ze kaal met uitzondering van wat franje onder de buik, en kwam om van de kou.
Een andere keer was ik met iemand, aan wie ik me graag had willen uitleveren, wat niet wederkerig was, in Parijs. We sliepen in twee bedden, een verloren weekend vol vergeefse toenaderingspogingen en te weinig geld om er nog iets leuks van te maken. Zelfs niet genoeg om het hotel te betalen, zodat we met achterlating van een deel van de bagage moesten vluchten.”
Rijk de Gooijer, Peter van Straaten en Eelke de Jong in 1980
De Nederlandse schrijfster Alie Smeding werd geboren in Enkhuizen op 17 juli 1890. Zie ook alle tags voor Alie Smeding op dit blog.
Uit: Liefde
“Op handen en voeten schuifelt de kleine Lied Ulen over de zachte zanderige grond van de verwilderde boschtuin. Ze likt aan een groene eikel en probeert de gladde bast van een wilde kastanje af te pellen, maar dat lukt haar niet. Met veel moeite wurmt ze zich door een gat in dik prikkerig gebladerte heen en kijkt van dichtbij een wit dier in de oogen, en tuurt naar het hooge witte huisje, waar de duiven wonen. Er staan mannen op een veld en er loopen paar-den en er is een vrouw met een bandjesmuts. De mannen bij de paarden zeggen. ,.. .. ruzie … daor gunder hebt ze weer ruzie.” Lied Ulen brabbelt dat na. „L-lusle.” Het is een bekend woord’ Ze probeert het ook goed te zeggen: .,R-ru-ru-sie ” In-eens roept ze het zoo hard en duidelijk over het land heen of Vader het haar voorzegt: ..R-ruziet R-ruzie!” De mannen bij de paarden lachen. Maar de vrouw met de bandjesmuts lacht niet. „A-ah meen hef poesenelleken, kom mit.” Een paar han-den tillen haar door het gat in de bladeren. En Lied vergeet de vrouw met de bandjesmuts al gauw. Ze zuigt op een gal-appeltje, en speelt een beetje met de zaadballetjes van de wilde komkom-mer. Dan zit ze ook weer voor het huls, op de groote steen, bij het hek. Binnen-in het huis is de ruzie en de ruzie schreeuwt hard achter de open ramen. „Vade”, roept Lied klagelijk, „Moeder Ze zet de voeten vaster neer op de grond. „R-ruzie”, zegt ze, „r-ruzie!” En dan ineens is Vader er. Lied kijkt naar hem op en ze kent hem. Ze ziet toch alleen maar zijn jas met de ruitjes, het blinkende balletje aan zijn horlogeketting, zijn snorharen die als twee zachte veertjes boven zijn tanden hangen en het witachtige van zijn gezicht Uitnoodigend slaat ze met haar hand op de leege helft van de steen. „Vade.” Zij zegt: „Vade.” En Moeder zegt: „Man.- En zij zegt ook wel. „Vade-man ” Maar hij komt niet bij haar zitten Hij veegt met zijn zak-doek haar gezicht af „Dag hart.” Het maakt een boel geluid als hij het hek dicht doet. Dan loopt hij op het pad. „Dag hermelijntjer Ze drukt haar ge-zicht zoo ver mogelijk tusschen de hekspijlen door: „Dag Vade-mant” En in de bladeren ergens roept Vader: „Dag hermelijntje! Dag hermelijnr Ze staat ook voor het keukenraam Moeder wascht borden en kopjes af en alles wat Moeder af-wascht geeft een schreeuw. „Moeder, roept ze, „Moeder En ze kijkt naar haar op en ze kent haar. Ze ziet dan toch alleen maar de streepjes in haar schort, het glazen hondje onder haar kin, de blin-kende spelden in haar krullend haar en het zoet-achtige rood in haar wangen. „Moede! Wede! Weder’ En Moeder zegt hard achter de ruiten:
.,Stil.” Dat is of er een eetbord aan stukken valt. Lied stapt achteruit in een kuil en valt op de grond en huilt. Maar Moeder komt niet bij haar om over de zeere plek heen te strijken en haar op te tillen. De eetbordjes schreeuwen harder dan zij zelf.”
Enkhuizen
De Engelse dichter en criticus Donald Alfred Davie werd geboren op 17 juli 1922 in Barnsley, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Donald Davie op dit blog.
The Nonconformist
X, whom society’s most mild command,
For instance evening dress, infuriates,
In art is seen confusingly to stand
For disciplined conformity, with Yeats.
Taxed to explain what this resentment is
He feels for small proprieties, it comes,
He likes to think, from old enormities
And keeps the faith with famous martyrdoms.
Yet it is likely, if indeed the crimes
His fathers suffered rankle in his blood,
That he find least excusable the times
When they acceded, not when they withstood.
How else explain this bloody-minded bent
To kick against the prickings of the norm;
When to conform is easy, to dissent;
And when it is most difficult, conform?
No Epitaph
No moss nor mottle stains
My parents’ unmarked grave;
My word on them remains
Stouter than stone, you told me.
“Martyred to words”, you have thought,
Should be your epitaph;
At other times you fought
My self-reproaches down.
Though bitterly once or twice
You have reproached me with how
Everything ended in words,
We both know better now:
You understand, I shall not
If I survive you care
To raise a headstone for
You I have carved on air.
Zie voor nog meer schrijvers van de 17e juli ook mijn blog van 17 juli 2018 en ook mijn blog van 17 juli 2017 en eveneens mijn blog van 17 juli 2016 deel 2.
