Sonnets At Christmas I, II (Alan Tate)

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

L’adoration des bergers (détail), Jean Le Clerc (1586 – 1633)

Sonnets At Christmas I

This is the day His hour of life draws near,
Let me get ready from head to foot for it
Most handily with eyes to pick the year
For small feed to reward a feathered wit.

Some men would see it an epiphany
At ease, at food and drink, others at chase
Yet I, stung lassitude, with ecstasy
Unspent argue the season’s difficult case

So: Man, dull critter of enormous head,
What would he look at in the coiling sky?
But I must kneel again unto the Dead

While Christmas bells of paper white and red,
Figured with boys and girls spilt from a sled,
Ring out the silence I am nourished by.

Sonnets At Christmas II

Ah, Christ, I love you rings to the wild sky
And I must think a little of the past:
When I was ten I told a stinking lie
That got a black boy whipped; but now at last

The going years, caught in an accurate glow,
Reverse like balls englished upon green baize-
Let them return, let the round trumpets blow
The ancient crackle of the Christ’s deep gaze.

Deafened and blind, with senses yet unfound,
Am I, untutored to the after-wit
Of knowledge, knowing a nightmare has no sound;

Therefore with idle hands and head I sit
In late December before the fire’s daze
Punished by crimes of which I would be quit.

Allen Tate (19 november 1899 – 9 februari 1979)

Zie voor de schrijvers van de 26e december mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn derde, mijn tweede en mijn eerste blog van vandaag.

David Sedaris, Elizabeth Kostova, Henry Miller, Rainer Malkowski

De Amerikaanse schrijver David Sedaris werd geboren in Binghamton, New York, op 26 december 1956. Zie ook mijn blog van 26 december 2009.

Uit: Me Talk Pretty One Day

„Anyone who watches even the slightest amount of TV is familiar with the scene: An agent knocks on the door of some seemingly ordinary home or office. The door opens, and the person holding the knob is asked to identify himself. The agent then says, “I’m going to ask you to come with me.”
They’re always remarkably calm, these agents. If asked “Why do I need to go anywhere with you?” they’ll straighten their shirt cuffs or idly brush stray hairs from the sleeves of their sport coats and say, “Oh, I think we both know why.”
The suspect then chooses between doing things the hard way and doing things the easy way, and the scene ends with either gunfire or the gentlemanly application of handcuffs. Occasionally it’s a case of mistaken identity, but most often the suspect knows exactly why he’s being taken. It seems he’s been expecting this to happen. The anticipation has ruled his life, and now, finally, the wait is over. You’re sometimes led to believe that this person is actually relieved, but I’ve never bought it. Though it probably has its moments, the average day spent in hiding is bound to beat the average day spent in prison. When it comes time to decide who gets the bottom bunk, I think anyone would agree that there’s a lot to be said for doing things the hard way.
The agent came for me during a geography lesson. She entered the room and nodded at my fifth-grade teacher, who stood frowning at a map of Europe. What would needle me later was the realization that this had all been prearranged. My capture had been scheduled to go down at exactly 2:30 on a Thursday afternoon. The agent would be wearing a dung-colored blazer over a red knit turtleneck, her heels sensibly low in case the suspect should attempt a quick getaway.
“David,” the teacher said, “this is Miss Samson, and she’d like you to go with her now.”

David Sedaris (Binghamton, 26 december 1956)

Lees verder “David Sedaris, Elizabeth Kostova, Henry Miller, Rainer Malkowski” →

Hans Brinkmann, Mani Beckmann, Alejo Carpentier, Jean Toomer, Willy Corsari

De Duitse dichter, schrijver en criticus Hans Brinkmann werd geboren op 26 december 1956 in Freiberg in Sachsen. Zie ook mijn blog van 26 december 2009.

Einsicht

Dreifach sind wir angepisst:
Feigheit, Blödheit, Agonie.
Was noch nicht erstunken ist,
wird bestaunt als wie
das gefundne Gerstenkorn
eines blinden Huhns;
unverwandt blickt es nach vorn
im Auge des Taifuns.

Garantiert nach der Natur gezeichnet

“Bitte recht freundlich!”,
sprach der Jäger den Hasen an.
Aus der doppelläufigen Flinte
flatterten piff-paff zwei Vögelchen.

“Immer über das Ziel hinaus!”,
lachte der Hase, schlug einige Haken,
kam zwar spät nach Haus, aber
immerhin lebendig.

Da packte den Jäger die Wut, der die Flinte
bei den Läufen und warf sie ins Korn.
Die Flinte wurde ein Hase,
schoss hinweg. Nur die beiden Vögelchen

lachten sich tot und fielen vom Himmel,
um die Stimmung etwas zu trüben.

Hans Brinkmann (Freiberg, 26 december 1956)

Lees verder “Hans Brinkmann, Mani Beckmann, Alejo Carpentier, Jean Toomer, Willy Corsari” →

Alfred Huggenberger, René Bazin, Julien Benda, Jean Galtier-Boissière,Thomas Gray

De Zwitserse dichter en schrijver Alfred Huggenberger werd geboren op 26 december 1867 in Bewangen nabij Bertschikon. Zie ook mijn blog van 26 december 2009.

Leise Stunde

Was willst du mir denn sagen,

Du grüner, lachender Frühlingstag?

Die muntern Drosseln schlagen

Wie trunken nah im dunkeln Hag.

Mein Acker scheint zu träumen,

Ganz still ist’s unter den Bäumen,

Ich hör’ der leisen Stunde Schlag.

Sie kommt mit jedem Lenze,

Steigt auf wie ein versunken Gut,

Fern an der Kindheit Grenze

Wandl’ ich in treuer Augen Hut.

Ein Duft liegt über den Weiten,

Die heimlichen Glocken läuten:

Du hast es gut, du hast es gut!

Ich seh’ der Mutter Hände,

Verwerkt und hart – und doch so weich!

Sie müht sich ohne Ende

Und gibt und gibt und bleibt doch reich.

In Ackers Grund geborgen

Schläft ihr Segnen und Sorgen

Und macht ihn mir zum Märchenreich.

Waldmärchen

Viel liebe Wunder birgt der Wald,

Doch keins, das mich so hold betört

Wie eines Vögleins Schlummerlied,

Dem nichts den Abendfrieden stört.

Schon ist ihm wie ein Traum entrückt

Der laute Tag mit Glück und Not,

Leis zittert um sein Laubversteck

Der Sonne letztes, blasses Rot.

Und reiner, süsser quillt der Sang,

Indes gemach das Gold zerrinnt;

Die kleine Seele lauscht verzückt

Dem Märchen, das sie selber spinnt.

Alfred Huggenberger (26 december 1867 – 14 februari 1960)

Lees verder “Alfred Huggenberger, René Bazin, Julien Benda, Jean Galtier-Boissière,Thomas Gray” →

Ernst Moritz Arndt, Johann Gaudenz von Salis-Seewis, E. D. E. N. Southworth, Jean-François de Saint-Lambert

Duitse dichter en schrijver Ernst Moritz Arndt werd op 26 december 1769 in Groß-Schoritz geboren op het eiland Rügen. Zie ook mijn blog van 26 december 2009.

Ruf zu Gott

Du, der Licht war vor meinem Tage,
Du, der Klang war vor meiner Klage
In der Gestirne Jubelgesang;
Du, dem Sonnen und Welten entrollten,
Eh’ meine Sinne fühlten und wollten,
Hilf, Herr! mir ist die Seele so bang.

Du, der Licht bist, laß es durchdringen,
Du, der Klang bist, laß es erklingen,
Hauche von oben himmlischen Wind,
Hauche den Odem ewigen Lebens,
Daß entfliehen die Schauer des Bebens –
Hilf, Gott! höre dein flehendes Kind!

Aus dem Lichtmeer nur einen Funken,
Wie ich einst ihn selig getrunken!
Aus deiner Wonne nur einen Ton! –
Und es wehen die Lüfte des Lebens,
Und es fliehn die Schauer des Bebens,
Du bist Vater, ich wieder dein Sohn.

Ernst Moritz Arndt (26 december 1769 – 29 januari 1860)

Lees verder “Ernst Moritz Arndt, Johann Gaudenz von Salis-Seewis, E. D. E. N. Southworth, Jean-François de Saint-Lambert” →

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.