Maand: maart 2020

Karl Krolow

De Duitse dichter en schrijver Karl Krolow werd geboren op 11 maart 1915 in Hannover. Zie ook alle tags voor Karl Krolow op dit blog.

 

DIE SCHIFFE

Mit dem Pesthauch, den Gasen
Von Tang und faulendem Hai,
Fahren sie lautlos. Es blasen
Mondwärts die Winde vorbei,
Werfen hinab zu den Fischen
Regen wie Speichel dazwischen.

In die löschenden Lichter
Fällt wie Gelächter die Nacht,
Regnet der Regen dichter,
Duftet das Süßholz der Fracht,
Schwebt über Planken, die schwitzen,
Quälender Dunst der Lakritzen.

Hunde heulen, und Schritte
Kommen im Finstern gescharrt,
Nehmen in ihre Mitte
Angst, die sie froschfingrig narrt.
Und zwischen Balken und Taue
Krümmt sich die höllische Klaue.

Seufzer schallen von oben
Hinter den Schiffen her,
Klagen, dem Nichts verwoben,
Und von Gesichten schwer,
Während die Kiele schon streichen
Hin zu den andern Bereichen.

 

PAPPELLAUB

Sommer hat mit leichter Hand
Laub der Pappel angenäht
Unsichtbarer Schauder ist
Windlos auf die Haut gesät.

Zuckt wie Schatten Vogelbalg,
Spötterbrust, als winzger Strich:
Ach, schon wird es Überfall,
Wie sie blätterhin entwich!

Luft, die unterm weichen Flug
Kurzer Schwinge sich gerührt,
Schlägt wie blaue Geißel zu,
Die die dumpfe Stille führt.

Grüne Welle flüstert auf.
Silbermund noch lange spricht,
Sagt mir leicht die Welt ins Ohr,
Hingerauscht als Ungewicht.

 

Ein Uhr mittags

Das Licht fällt nicht umsonst
Senkrecht.
Wer die Augen schließt,
sieht blaue Sensen am Himmel.
Ein Uhr mittags. Die Blumen
Hingen mit gebrochenem Genick
In der Windstille.
Aus dem Steinbruch kommen Pfiffe.
Sie gelten einer Flasche Bier
Oder einem Hund, der sich verlief.
In den Heuschobern
Rascheln Mäuse
Und weibliche Schenkel.

Handbreiter Schatten
Verschwindet gleichzeitig
Mit dem letzten Laut,
Der zu hören ist.

 

De wolk

Jij kunt met haar
gaan wandelen,
zolang er geen hemels fenomeen is
dat haar bestormt.

Het water schenkt haar
zijn aandacht
en wuift uit verdampende rivieren.
Het raakt het geheugen
van de regen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Karl Krolow (11 maart 1915 – 21 juni 1999)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e maart ook mijn blog van 11 maart 2019 en ook mijn blog van 11 maart 2018 deel 2.

John Rechy, Pier Paolo Pasolini

De Amerikaanse schrijver John Rechy werd geboren op 10 maart 1934 in El Paso, Texas. Zie ook alle tags voor John Rechy op dit blog.

Uit: Bodies and Souls

“Now, Los Angeles is a city of scarred beauty. But for miles and miles throughout its stretching horizon, its flowered, verdant beauty, as grand as that of any other city in the world, is unmarred. In this city of grass and trees perennially green, layered in shades of amber green, rusted green, silver green; of flowers that flash out of shrubs in crimson and gold flames; a city overlooked by palm trees that transform long streets into corridors to distant hills; a city where blood-red bougainvillea pours over walls, balconies, sidewalks, streets, even the edges of the freeways; a city in which giant hibiscuses open into sparklers, scarlet orange leaves form proud paradisaical birds, and Joshua trees clutch torches of white blossoms; a city of roses pale as the sky or garish as an open wound; of jacaranda trees veiling the ground in lilac filigree; of enormous blossoms with colour-saturated hearts draining, through pastel veins, to white at their curled edges; of rampant flowers deep pink just before they turn red, azure this side of indigo, lavender that is almost violent; a city of flowers whose clashing colours and shapes assume a paradoxical harmony in recurrent discordance—in such a city, the young sheik filled his concrete urns with plastic yellow and white flowers and waxy artificial leaves. Hundreds of people came to stare in awe, disbelief, derision, admiration, envy, resentment at the ostentatious palace that dared to flaunt ancient foreign wealth in an area of somewhat less strident, newer—and concealed—excess. Scandal and outrage—bruiting’s of bigamy and assault—soon swirled about the house. The young sheik and his wife moved out, and the mansion was left in vague judgment. Then fire burst from the heart of the house, its arced windows and doors exploding in pieces of coloured glass and mosaic. During the night of probable arson, a tarnished glow captured the mansion. After the fire—quickly extinguished—burlier guards inherited the vacated palace. Unnoticed at first because they sputtered with small yellow buds, weeds made incursions into the lawns. then exposed leprous patches of dirt. Tourists ripped pieces off the black-stoned walls and left white, gashed scars. Grime has settled on the plastic flowers. Windows and doors are barricaded. A blackened pine tree accepts rot from its roots.”

 

John Rechy (El Paso, 10 maart 1934)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

6 /
Als je zo lang pijn hebt gehad
en al zoveel maanden is het hetzelfde, je verzet je ertegen,
maar het blijft een realiteit waarin je bent gevangen.
Het is een realiteit die me alleen maar dood wil zien.
En toch sterf ik niet. Ik ben als iemand die misselijk is
en niet overgeeft, die zich niet overgeeft
ondanks de druk van Autoriteit. Maar mijnheer,
ik ben het, net als de hele wereld, met u eens.
Het is beter dat we op grote afstand worden gehouden.
In plaats van dood te gaan, zal ik u schrijven.
Op deze manier houd ik mijn kritiek intact
op uw hypocriete manier van leven,
wat mijn enige vreugde in de wereld is geweest.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e maart ook mijn twee blogs van 10 maart 2019.

Elder Olson

De Amerikaanse dichter, leraar en literatuurcriticus. Elder James Olson werd geboren op 9 maart 1909 in Chicago, Illinois. Hij bezocht de Carl Schurz High School. Als undergraduate aan de Universiteit van Chicago publiceerde hij een dichtbundel. Daarna publiceerde hij tijdens zijn carrière meerdere dichtbundels en literaire kritiek, waarvoor hij meerdere onderscheidingen ontving. Nadat hij in 1934 afstudeerde met een BA, behaalde hij in 1935 een MA aan de University of Chicago. In hetzelfde jaar ontving hij een Friends of Literature award. In 1937 trouwde hij met Ann Elisabeth Jones en het echtpaar zou twee kinderen krijgen (Ann en Elder). Hij behaalde inn 1938 een Ph.D. aan de Universiteit van Chicago met het proefschrift, General Prosody, Rhythmis, Metric, Harmonic. Hij werd een van de oprichters en leidende figuren van de zogenaamde “Chicago School” van literaire kritiek. In 1942 begon hij les te geven aan de Universiteit van Chicago als assistent-professor bij de afdeling Engels. Hij scheidde van Ann Elisabeth Jones en trouwde in 1948 met Geraldine Louise Hays, en ze zouden kinderen Olivia en Shelley krijgen. In 1955 ontving hij de Poetry Society of America Chap-book Award. Hij werd hoogleraar in 1955 en werd in 1973 benoemd tot Emeritus Distinguished Service Professor in Engels. Tijdens zijn carrière reisde hij verschillende keren naar het buitenland als gasthoogleraar, maar hij bleef tot zijn pensionering in 1977 lid van de universitaire faculteit.

The Russian Doll

Six inches tall, the Russian doll
stands like a wooden bowling pin.
The red babushka on her painted head
melts into her shawl and scarlet
peasant dress, and spreading over that,
the creamy lacquer of her apron.
A hairline crack fractures the equator
of her copious belly,
that when twisted and pulled apart,
reveals a second doll inside,
exactly like her, but smaller,
with a blue babushka and matching dress,
and the identical crack circling her middle.

Did Faberge’ fashion a doll like her
for a czar’s daughter? Hers would be
more elaborate, of course, and not a toy-
emerald eyes, twenty-four carat hair,
and with filigreed petticoats
like a chanterelle’s gills blown inside out.
An almost invisible fault line
would undermine her waist,
and a platinum button that springs her body open.

Now I have two dolls: mother and daughter.
Inside the daughter, a third doll is waiting.
She has the same face,
the same figure,
the same fault she can’t seem to correct.
Inside her solitary shell
where her duplicate selves are breathing,
she can’t be sure
whose heart is beating, whose ears
are hearing her own heart beat.

Each doll breaks into
a northern and a southern hemisphere.
I line them up in descending order,
careful to match each womb
with the proper head – a clean split,
for once, between the body and the mind.
A fourth head rises over the rim
of the third doll’s waist,
an egg cup in which her descendants grow
in concentric circles.

Until last, at last, the two littlest dolls,
too wobbly to stand upright,
are cradled in her cavity as if waiting to be born.
Like two dried beans, they rattle inside her,
twin faces painted in cruder detail,
bearing the family resemblance
and the same unmistakable design.

The line of succession stops here.
I can pluck them from her belly like a surgeon,
thus making the choice between fullness
and emptiness; the way our planet, itself,
is rooted in repetitions, formal reductions,
the whole and its fraction.
Generations of women emptying themselves
like one-celled animals; each reproducing,
apparently, without a mate.

I thought the first, the largest, doll
contained nothing but herself,
but I was wrong.
I assumed that she was young
because I could not read her face.
Is she the oldest in this matriarchy –
holding withing her hollow each daughter’s
daughter? Or, the youngest –
carrying the embryo of the old woman
she will become? Is she an onion
all the way through? Maybe,
like memory shedding its skin,
she remembers all the way back to when

her body broke open for the first time,
to the child of twelve who fits inside her still;
who has yet to discover that self,
always hidden, who grows and shrinks,
who multiplies and divides.

 

Elder Olson (9 maart 1909 – 25 juli 1992)

Koen Peeters, Pier Paolo Pasolini

De Vlaamse schrijver Koen Peeters werd geboren in Turnhout, 9 maart 1959. Zie ook alle tags voor Koen Peeters op dit blog.

Uit: De mensengenezer

“Miltvuur is de naam van een soldatenziekte.’ Ik keek tegen het zonlicht in naar mijn oom. Waarom sprak hij zo, met die donkere frons op het voorhoofd? ‘Er is niets aan te doen.’ Hij snoot zijn neus, vouwde traag de zakdoek dicht. ‘Remi, er is niets aan te doen,’ herhaalde mijn oom sussend. ‘We geven het door omdat we familie zijn’, en hij somde namen op van mannen en vrouwen. Kwaad slingerde hij die in mijn gezicht. Door hem spreekt nu weer de geest, dacht ik. Het waren de namen van familieleden. Sommige van hen lagen onder een zerk, anderen leefden nog. Mijn nonkel Marcel, met zijn kleine elegante snor, stak zijn brede borst vooruit, richtte zijn ongenaakbare blik wat hoger. Hij wreef langdurig in zijn handen. ‘Als wij boeren het land bewerken, neemt de geest van ons bezit. Hij is een onzichtbare reus die ons uitput. Als wij zweten, stinkt ons zweet naar hem.’ ‘Een geest in ons zweet? Hoe kan dat dan?’ vroeg ik. ‘De geest geeft ons hartkloppingen, en ook een maagkwaal. Als ik sterf aan kanker, komt dat door hem. ’Een geest? Een reus? Dat is onmogelijk, dacht ik. Nonkel Marcel zou trouwens niet sterven aan kanker maar aan een longontsteking.

Een geest, een genius, een daimon? Wat de oude professor daarmee bedoelde? De opsomming leek wel een dichtregel, een vers uit een klassiek gedicht, een poëtisch lijstje van drie verschillende mythische wezens. De professor knikte aanmoedigend. De geest, de genius, de daimon: ik begreep dit enigszins als het gevoel dat ook mij telkens in de Westhoek overviel. De professor, die ik meteen met zijn voornaam Remi mocht aanspreken, verhaalde soms van een reus die zich verschool in de mist, een monster dat bestond uit lichaamsresten van dode soldaten.  Opnieuw knikte Remi alsof ik net iets had gezegd, maar dat was niet zo. Hij vertelde me over de gesprekken die hij als tienjarige jongen voerde met zijn oom.”

Koen Peeters (Turnhout, 9 maart 1959)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

Acht gedichten voor Ninetto

5 /
De wind huilde door de Piazza dei Cinquecento
zoals in een kerk – was er geen teken van vuil.
Ik reed alleen door de verlaten straten. Het was bijna 2 uur ’s nachts.

In de kleine tuin zie ik de laatste twee of drie jongens,
noch Romeins noch van het platteland, cruisen voor
1000 lire. Hun gezichten zijn steenkoud. Maar ze hebben geen ballen.

Ik stopte de auto en riep naar een van hen.
Hij was een fascist, ’t zat hem niet mee en ik worstelde
om zijn wanhopige hart aan te raken.

Maar in het donker zag ik hem naar me kijken.
Je bent met je auto gekomen en hebt je plezier gehad, Paolo.
Dat gedegenereerde personage zat hier naast je. Hij is je dubbelganger.
Goedkope gestolen snuisterijen hangen aan zijn autoraam.

Nu moet je gaan
maar waar kun je heen? Hij is er altijd.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Ninetto Davoli in 1971

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e maart ook mijn twee romenu blogs van 9 maart 2019.

Walter Jens, Pier Paolo Pasolini

De Duitse schrijver, classicus, literair historicus, criticus en vertaler Walter Jens werd geboren op 8 maart 1923 in Hamburg.Zie ook alle tags voor Walter Jens op dit blog.

Uit: Frau Thomas Mann

„Alfred und Hedwig Pringsheim wurden zwischen 1879 und 1883 fünf Kinder geboren, vier Buben: Erik, Peter, Heinz, und – als letztes, am 24. Juli 1883 – ein Zwillingspärchen: Klaus und Katharina Hedwig. In den Aufzeichnungen, die Hedwig Pringsheim seit der Geburt des Ältesten bis 1898 über die Entwicklung ihrer Kinder führte, wurde das Mädchen zunächst Käte oder Kati, später, als Zehnjährige, Katja genannt. Der Bruder Heinz führt diese Namensgebung auf die damalige französische Gouvernante der Kinder, Mme. Griselle, zurück, die lange in Russland gelebt und die dort gebräuchliche Abkürzung «Katju» in die Familie eingeführt habe. «Katia» dagegen ist die Schreibweise, in der die Heranwachsende seit Anfang der neunziger Jahre ihre Briefe, später auch fast alle offiziellen Schreiben, zum Beispiel das Gesuch um Abiturszulassung, unterschrieb. Auch die aus Interviews zusammengestellte Autobiographie Meine ungeschriebenen Memoiren nennt als Autorin den Namen Katia Mann. Diesen Erinnerungen ist zu entnehmen, dass die Geburt des vierten (und unerwarteten fünften) Kindes Hedwig Pringsheim in ihrem Feriendomizil in Feldafing überraschte: «Niemand war da außer der Bauersfrau, und es gab ja kein Telefon. [Als das erste Kind, ein Junge, auf der Welt war] sagte sie <Jessas! Es kommt noch eins!> Das war dann ich.» Nach vier Buben also ein Mädchen. Es scheint allerdings, dass die kleine Kati ihre Geschlechtszugehörigkeit im ersten Jahrzehnt ihres Lebens recht konsequent als Irrtum der Natur aufgefasst hat: «Kati sagt […1, als wir auf die Welt kamen, da hat man sich geirrt und gemeint, ich bin’s Mädel, aber ich bin der Bub», notierte die Mutter im November 1888 in ihren Aufzeichnungen, in denen sie bereits ein Jahr zuvor, im Rückblick auf den Heiligen Abend, resigniert vermerkt hatte, dass «das dumme, allem Mädeltum abgeneigte Mädel» sofort «ihr nettes Puppenservice gegen Peters Pistole» eingetauscht habe. Und das, obwohl Hedwig Dohms Tochter bereits in der Vorweihnachtszeit viel Kraft darauf verwendet hatte, den Kindern «die Narretei» mit den Soldaten auszutreiben -erfolglos, wie sie etwas ratlos vermerkte: «Es hilft alles nichts, von allen Kostbarkeiten lieben sie einzig die 3 Bogen Soldaten ä 75 Pfennig, die sie mit Leidenschaft ausschneiden und mit denen sie einzig wirklich spielen.»

Walter Jens (8 maart 1923 – 9 juni 2013)
Monika Mann, Hedwig Pringsheim, Thomas en Katia Mann, Alfred Pringsheim in 1932

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

4 /
Er bestond in deze wereld iets zonder prijs.
Het was uniek. Weinigen waren zich hiervan bewust.
Geen code van de kerk kan het classificeren.
Ik stond er tegenover in het midden van de reis door het leven
zonder gids om me door deze hel te leiden.
Uiteindelijk had het geen zin
ofschoon het mijn hele realiteit verteerde.
Je wilde al het goede vernietigen, dat eruit voortkwam,
langzaam, langzaam, met je delicate handen.
Je was niet toegewijd en toch kan ik niet begrijpen
waarom er zoveel woede in je ziel was
tegen een liefde die zo kuis was.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Portret door Zani Corrado, 2018

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e maart ook mijn blog van 8 maart 2019 en ook mijn blog van 8 maart 2017 en ook mijn blog van 8 maart 2015 deel 2.

Bret Easton Ellis, Pier Paolo Pasolini

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Bret Easton Ellis op dit blog.

Uit: American Psycho

“He had, like, this monkey. And I would have to watch this monkey in… his apartment.” She stops, starts, continues in monotone, occasionally gulping. “I’d want to watch TV all day, ‘cause there was nothing else to do while the guy was out… and while I tried to keep an eye on the monkey. But there was… something wrong with this monkey.” She stops and takes a deep breath. “The monkey would only watch…” Again she stops, takes in the room, a quizzical expression creasing her face as if she’s not sure she should be telling us this story; if we, me and the other bitch, should be privy to this information. And I brace myself for something shocking, something revelatory, a connection. “It would only watch…” She sighs, then in a sudden rush admits, “The Opnah Winfrey Show and that’s all it would watch. The guy had tapes and tapes of it and he had made all of them for this monkey” – now she looks over at me, imploringly, as if she’s losing her mind here, right now, in Owen’s apartment and wants me to, what, verify it? – “with the commercials edited out. One time I tried to… turn the channel, turn one of the tapes off… if I wanted to watch a soap instead or something… but” – she finishes her drink and rolling her eyes, obviously upset by this story, continues bravely – “the monkey would s-s-screech at me and it would only calm down when Oprah was on.” She swallows, clears her throat, looks like she’s going to cry but doesn’t. “And you know, you try to turn the channel and that d-damn monkey would try to scratch you,” she concludes bitterly and hugs herself, shivering, uselessly trying to warm herself.
Silence. Arctic, frigid, utter silence. The light burning over us in the apartment is cold and electric. Standing there, I look at Torri then at the other girl, Tiffany, who looks queasy.”

Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

3 /
Die Freud die je graag leest verduidelijkt niet
wat ik verlang. Jij kwam hier,
en ik herhaal: Niets bindt jou aan mij.
Toch besluit je te blijven.

De man die bidt en geen schaamte voelt, die verlangt
naar zijn moeders nest voor troost, zal een vals leven leiden.
Een verlaten leven. Je zult dit ontkennen.
Maar onthoud: zijn kreet is niet om jou.
Die is om zijn eigen kont.
Je leerde me dingen die ik nog niet eerder kende,
maar de engel verschijnt en je bent weer stil.
Hij is snel weg. En toch ben je angstig.

Plezier schort mijn angst op.
Maar ik weet dat spijt achteraf onze fragiele vrede zal verbrijzelen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Ninetto Davoli en Pier Paolo Pasolini

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e maart ook mijn blog van 7 maart 2019 en ook mijn blog van 7 maart 2016 en ook mijn blog van 7 maart 2015 deel 2.

Amanda Gorman

De Amerikaanse dichter en activiste Amanda Gorman werd geboren op 7 maart 1998 in Los Angeles. Zij en haar twee broers en zussen werden opgevoed door haar moeder, de lerares Joan Wicks. Als kind had ze een spraakgebrek. Ze is volgens haarzelf ook overgevoelig voor geluid. Gorman bezocht New Roads, een privéschool in Santa Monica. Haar werd een Milken Family Foundation universiteitsbeurs toegekend en zij studeerde sociologie aan Harvard College. Toen ze op Harvard zat, werd ze de eerste persoon die in april 2017 werd uitgeroepen tot nationale jeugddichter. Ze werd gekozen uit vijf finalisten. In 2017 ontving Gorman een subsidie ​​van $ 10.000 van mediabedrijf OZY als onderdeel van de OZY Genius Awards. Gormans kunst en activisme richten zich op kwesties als onderdrukking, feminisme, ras en marginalisatie, evenals op de Afrikaanse diaspora. Gorman werd in 2014 gekozen als youth poet laureate of Los Angeles. Ze publiceerde in 2015 de poëziebundel “The One for Whom Food Is Not Enough”. Gorman is de oprichter van de non-profitorganisatie One Pen One Page, die een schrijf- en leiderschapsprogramma voor jongeren leidt. In 2017 werd ze de eerste jeugddichter die het literaire seizoen opende voor de Library of Congress.

In This Place (An American Lyric)

There’s a poem in this place—
in the footfalls in the halls
in the quiet beat of the seats.
It is here, at the curtain of day,
where America writes a lyric
you must whisper to say.

There’s a poem in this place—
in the heavy grace,
the lined face of this noble building,
collections burned and reborn twice.

There’s a poem in Boston’s Copley Square
where protest chants
tear through the air
like sheets of rain,
where love of the many
swallows hatred of the few.

There’s a poem in Charlottesville
where tiki torches string a ring of flame
tight round the wrist of night
where men so white they gleam blue—
seem like statues
where men heap that long wax burning
ever higher
where Heather Heyer
blooms forever in a meadow of resistance.

There’s a poem in the great sleeping giant
of Lake Michigan, defiantly raising
its big blue head to Milwaukee and Chicago—
a poem begun long ago, blazed into frozen soil,
strutting upward and aglow.

There’s a poem in Florida, in East Texas
where streets swell into a nexus
of rivers, cows afloat like mottled buoys in the brown,
where courage is now so common
that 23-year-old Jesus Contreras rescues people from floodwaters.

There’s a poem in Los Angeles
yawning wide as the Pacific tide
where a single mother swelters
in a windowless classroom, teaching
black and brown students in Watts
to spell out their thoughts
so her daughter might write
this poem for you.

There’s a lyric in California
where thousands of students march for blocks,
undocumented and unafraid;
where my friend Rosa finds the power to blossom
in deadlock, her spirit the bedrock of her community.
She knows hope is like a stubborn
ship gripping a dock,
a truth: that you can’t stop a dreamer
or knock down a dream.

How could this not be her city
su nación
our country
our America,
our American lyric to write—
a poem by the people, the poor,
the Protestant, the Muslim, the Jew,
the native, the immigrant,
the black, the brown, the blind, the brave,
the undocumented and undeterred,
the woman, the man, the nonbinary,
the white, the trans,
the ally to all of the above
and more?

Tyrants fear the poet.
Now that we know it
we can’t blow it.
We owe it
to show it
not slow it
although it
hurts to sew it
when the world
skirts below it.

Hope—
we must bestow it
like a wick in the poet
so it can grow, lit,
bringing with it
stories to rewrite—
the story of a Texas city depleted but not defeated
a history written that need not be repeated
a nation composed but not yet completed.

There’s a poem in this place—
a poem in America
a poet in every American
who rewrites this nation, who tells
a story worthy of being told on this minnow of an earth
to breathe hope into a palimpsest of time—
a poet in every American
who sees that our poem penned
doesn’t mean our poem’s end.

There’s a place where this poem dwells—
it is here, it is now, in the yellow song of dawn’s bell
where we write an American lyric
we are just beginning to tell.

 

Amanda Gorman (Los Angeles, 7 maart 1998)

Patrick deWitt, Pier Paolo Pasolini

De Canadese schrijver en scenarist Patrick deWitt werd geboren op 6 maart 1975 op Vancouver Island. Zie ook alle tags voor Patrick deWitt op dit blog.

Uit: French Exit

All good things must end,” said Frances Price.
She was a moneyed, striking woman of sixty-five years, easing her hands into black calfskin gloves on the steps of a brown- stone in New York City’s Upper East Side. Her son, Malcolm, thirty-two, stood nearby looking his usual broody and unkempt self. It was late autumn, dusk; the windows of the brownstone were lit, a piano sounded on the air — a tasteful party was occurring. Frances was explaining her early departure to a similarly wealthy though less lovely individual, this the hostess. Her name doesn’t matter. She was aggrieved.
“You’re certain you have to go? Is it really so bad as that?”
“According to the veterinarian it’s only a matter of time,” Frances said. “What a shame. We were having such a lovely evening.”
“Were you really?” the hostess asked hopefully.
“Such a lovely evening. And I do hate to leave. But it sounds an actual emergency, and what can be done in the face of that?”
The hostess considered her answer. “Nothing,” she said finally. A silence arrived; to Frances’s horror, the hostess lunged and clung to her. “I’ve always admired you so,” she whispered.
“Malcolm,” said Frances.
“Actually I’m sort of afraid of you. Is that very silly of me?”
“Malcolm, Malcolm.”
Malcolm found the hostess pliable; he peeled her away from his mother, then took the woman’s hand in his and shook it. She watched her hand going up and down with an expression of puzzlement. She’d had two too many drinks and there was nothing in her stomach but a viscous pâté. She returned to her home and Malcolm led Frances away, down the steps to the sidewalk. They passed the waiting town car and sat on a bench twenty yards back from the brownstone, for there was no emergency, no veterinarian, and the cat, that antique oddity called Small Frank, was not unwell, so far as they knew.

Patrick deWitt (Vancouver Island, 6 maart 1975)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

 

Acht gedichten voor Ninetto

2 /
Ik denk aan je en zeg tegen mezelf: “Ik ben hem kwijt.”
Ik kan de pijn niet verdragen en wou dat ik dood was. Een minuut
of zo gaat voorbij en ik heroverweeg. Met vreugde

haal ik de kracht terug uit jouw portret. Ik weiger te huilen.
Mijn mening is veranderd.
Dan denk ik opnieuw aan je, verloren en alleen.

Wie is deze lelijke heer
die niet begrijpt wat hem het meest aangaat? Ben jij
of ben je niet deze Ander,

hij die altijd verliest zonder echt dood te gaan?
Hij is mijn dubbelganger: ik, pedant. Hij, informeel.

Kennis van hem heeft alles in mijn leven veranderd.
Hij zegt dat als ik verdwaald ben, hij me zal vinden.
Hij weet dat als hij dat doet, ik dood zal zijn.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Ninetto Davoli en Pier Paolo Pasolini

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e maart ook mijn blog van 6 maart 2019 en ook mijn blog van 6 maart 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

Koos van Zomeren, Pier Paolo Pasolini

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook alle tags voor Koos van Zomeren op dit blog.

Uit: Het verkeerde paard

“Luid toeterend passeerde een melkwagen. Treubes nam zijn pet af, moeder huiverde. Wouter wilde haar een hand geven, maar ze weerde hem af en hij zag aan haar ogen dat ze er niet eens erg in had.

In de verte vlogen een paar kraaien op. Eindelijk, daar was de bus! Hij nam de bocht en werd langzaam groter. Op een gegeven moment kon je de chauffeur en een handvol passagiers onderscheiden. Heel even liet Wouter zich afleiden door de sierlijke letters waarin de naam van de ondernemer op de caramelkleurige flank geschilderd was. Hij fantaseerde wel eens dat ooit zijn eigen naam op de zijkant van een bus zou staan.

Sidderend kwam het gevaarte, dat bijna de hele breedte van de weg in beslag nam, tot staan. Begeleid door een scherp sissend geluid klapte de deur open. En daarna gebeurde er een hele tijd niets. Het duurde echt een eeuwigheid voordat achter in de bus beweging ontstond en bijna nog eens zo’n eeuwigheid voordat Wouters vader met een tas voor zich uit naar buiten klom.

De bus vertrok. Treubes grijnsde, de kleintjes verborgen zich achter hun moeder en zij wachtte af, net als Wouter.

‘Nou, vooruit dan maar,’ zei vader. En zo aanvaardden ze de terugtocht: met z’n zessen nu. Wouter hoopte dat het weerzien van het bos zijn vader plezier zou doen.

Thuis geurde de koffie. Het gebak stond uitgestald op tafel. Vader keek om zich heen, zette zijn tas op de treedjes voor de bedstee en zei: ‘Daar ben ik dan, het feest kan beginnen.’ Dat klonk alsof het hem niets kon schelen, verwijtend zelfs.

‘Hoe heb je het gehad?’ vroeg Treubes.

‘Goed natuurlijk.’ En toen wendde hij zich ten langen leste tot zijn kroost. ‘En kindertjes, zijn jullie braaf geweest?’ Wimmie en Joke knikten schaapachtig. Wouter verwenste hen; als ze nog duidelijker lieten blijken dat ze doodsbenauwd waren liep alles in het honderd. Om dezelfde reden verwenste hij het gesnuif van zijn moeder. Hij zelf probeerde zich een mannelijke houding aan te meten en zijn vader zodoende te dwingen hem eindelijk aan te kijken en iets van zijn padvindershemd te zeggen.

Zo was het onder de koffie en onder het middageten en eigenlijk de hele dag lang, tot ook Wouter de moed begon te verliezen. Toen keek ook hij het vertrek eens rond. Hij probeerde zich in te denken wat zijn vader ervaren had toen hij binnenkwam en kwam tot de sombere conclusie dat er, inderdaad, niets veranderd was.”

Koos van Zomeren (Velp, 5 maart 1946)

 

De Italiaanse filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Acht gedichten voor Ninetto

1 /
Jouw plaats was aan mijn zijde,
en daar was je trots op.
Maar zittend met je arm op het stuur
zei je: “Ik kan niet verder. Ik moet hier blijven, alleen ‘

Als je in dit provinciedorp blijft, loop je in de val.
We doen het allemaal. Ik weet niet hoe of wanneer, maar je doet het.
De jaren waaruit een leven bestaat, verdwijnen in een oogwenk.

Je bent stil, nadenkend. Ik weet dat het liefde is
die ons uit elkaar scheurt.

Ik heb je alle kracht
van mijn bestaan gegeven,
maar toch ben je nederig en trots, en gehoorzaam je een bestemming
die wil dat je verarmd blijft. Je weet niet
wat te doen, al dan niet toegeven.

Ik kan niet doen alsof jouw verzet
me geen pijn doet.
Ik kan de toekomst zien. Er is bloed op het zand.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Pier Paolo Pasolini en Ninetto Davoli

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn blog van 5 maart 2019 en ook mijn blog van 5 maart 2018 deel 1 en ook mijn blog van 5 maart 2017 deel 1 en ook deel 2.

Robert Kleindienst

De Oostenrijkse dichter en schrijver Robert Kleindienst werd geboren op 4 maart 1975 in Salzburg. Zie ook alle tags voor Robert Kleindienst op dit blog.

Uit: Zeit der Häutung

Wo der Zirbenwald in Geröllfelder überging, kam eine schneebedeckte Bergspitze zum Vorschein, bohrte sich wie die Zacke einer Krone in Wolkentürme. Wurde der Weg anfangs noch auf bei-den Seiten von steilen Hängen begrenzt, öffnete sich das Tal nach und nach, breiteten sich saftige Wiesen aus, auf denen Rinder weideten und Schafe. An einer Windung der Ache stand ein Fischer kniehoch im Wasser. Es hatte jetzt seine Wildheit verloren, strömte kristallklar und smaragdfarben im breiten Bett da-hin. Ana musste ans Meer denken, den Dampfer, der vielleicht schon in Genuas Hafen vor Anker lag, und die Vorstellung der baldigen Überfahrt befremdete sie plötzlich. Mit jedem ihrer Schritte näherte sich die Zeit des Abschieds vom alten Kontinent, und ihr war, als würde wieder etwas aufbrechen in ihr, das ihr Angst machte. Auch wenn sie wusste, dass Da-mir alles Erforderliche in die Wege geleitet hatte, sie Argentinien mit offenen Armen empfing, sehnte sie sich zurück in das kleine, geordnete Universum von Altaussee, wo die Zeit stillzustehen schien. Der Wind trug ihr den Gesang von Kindern zu, die bei einer zwischen Weg und Ache gelegenen Steinmauer spielten. Sie hielten sich an ihren Händen, sangen ein fröhliches Lied, drehten sich im Kreis, wurden schneller und schneller, bis sich eins nach dem anderen aus der Kette löste, stumm ins Gras fiel, wo es reg-los liegenblieb. Als das letzte Kind am Boden lag, das Lied gänzlich verklungen war, stand das erste wieder auf, berührte die anderen reihum, die sich nach und nach erhoben, an den Händen nahmen, das Spiel von vorn begannen. Die Kinder waren derart vertieft in ihre Welt, dass sie von Ana keine Notiz nahmen. Währenddessen näherte sie sich zügigen Schrittes der Almhütte. Fast hatte sie schon das Gebäude erreicht, als ein Hirtenhund auf sie zustürmte, laut bellend vor ihren Füßen hin und hersprang. Er hinderte sie so lange am Weitergehen, bis ein schriller Pfiff durch die Luft gellte. Gleich darauf erschien die Sennerin. Mit eigentümlichem Dialekt entschuldigte sie sich für ihren wachsamen Aufpasser, bat Ana zu einem Tisch hinter der Hütte, wo sie wie selbstverständlich Brot, Buttermilch und Graukäse auftischte.

 

Ik weet wat het betekent om gelukkig te zijn

wij twee staan hier dus met zijn drieën en
houden de hand steviger vast. zoveel groen als ons
de lente schenkt verrast ons dan

toch, dat zouden we alleen in een droom hebben
gedacht. niet in de droom echter spiegelen we
ons in de vijver, kijken eendenkuikens
na, die sporen trekken in het water.
bergen glanzen wit aan de horizon, wij
wachten nog een beetje, zwemmen
verder, richting de oever.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Robert Kleindienst (Salzburg, 4 maart 1975)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e maart ook mijn blog van 4 maart 2019 en ook mijn blog van 4 maart 2018 deel 1 en eveneens deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 4 maart 2007 en ook mijn blog van 4 maart 2008 en eveneens mijn blog van 4 maart 2009.