Joris van Casteren, Andreas Altmann

De Nederlandse schrijver, dichter en journalist Joris van Casteren werd geboren in Rotterdam op 5 januari 1976. Zie ook alle tags voor Joris van Casteren op dit blog.

 

Met lego

Met lego speel ik
op schaal het ongeval
een paar keer na

Grote atomen gunnen
het slachtoffer een
zwakke zwaartekracht

Zelfs in de ambulance
lacht ze onuitwisbaar

 

Onder de mat na de voordeur

Onder de mat na de voordeur
legt hij het luik naar de
kruipruimte op zijn plaats

De vloer dreunt boven mijn hoofd
Ik volg zijn voetstappen
naar het gat dat zij geboord heeft

Langs de plint is slordig
Tussen tuner en speaker
moet snoer onzichtbaar zijn

Het zand is nat en koud
Mijn hand plet een zwam
Ik vang rag vol verpopte spinnen

 

Ooijpolder met gravin

In Babberich
te dorpshuis St. Jan
pipi machen darf ich hier

Landjuweel
Seniorenvereniging 65+
Haar split wappert blote benen
Ranjatap slaat damp van boerenkool
Zo blond ook je kont

Ruzie op het oorlogsgravenkerkhof
Me eindelijk weer een beetje dichter gevoeld
Natuurwinkelende A delslet
Holocaust-vegetariër!

 

Joris van Casteren (Rotterdam, 5 januari 1976)

 

De Duitse dichter en schrijver Andreas Altmann werd geboren in Hainichen (Sachsen) op 4 januari 1963. Zie ook alle tags voor Andreas Altmann op dit blog. Zie ook mijn blog van 8 juni 2009 

 

een verhaal uit het dal

het huis leunde tegen de berg,
zwart zijn hout van alle winters.
de zon boog gele schaduwen in de vallei.
of het regende dagenlang. of sneeuwde.
het leven had niet veel woorden.
en het zwijgen rook naar vochtig gras,
dat uit de grond oprees.
er hingen kleren in de kasten,
die in hun stof naar seringen roken.
een vlinder zat op het plafond,
vastgehouden door de draden van de spin.
De stappen op de vloerplanken vertelden
de stappen op de vloerplanken. daaronder
rustte het huis. daarboven de wereld.
die weg waren, niemand vroeg naar hen.
bloemen sierden het haar van de graven.
de kerk torende boven zichzelf uit.
niemand sprak over de dromen. spoedig
vergaten ze wie in de nacht ze toebehoorden.
de ogen zagen wat ze waren. soms
werd een huis door een lawine
meegesleept, het is lang geleden.
de bergen namen ze mee de dood in
alsof ze konden vluchten.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Andreas Altmann (Hainichen, 4 januari 1963)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e januari ook mijn blog van 5 januari 2021 en ook mijn blog van 5 januari 2019 deel 1 en eveneens deel 2.