De Italiaanse schrijver Paolo Cognetti werd geboren in Milaan op 27 januari 1978. Zie ook alle tags voor Paolo Cognetti op dit blog.
Uit: Sofia draagt altijd zwart (Vertaald door Yond Boekeen Patty Krone)
“Op een nacht keek de verpleegster uit het raam van de afdeling en zag zijn bestelbus voor het ziekenhuis staan. De koplampen knipperden drie keer, doofden en gingen daar na weer aan toen zij zwaaide. Ze vroeg haar collega of ze haar even wilde aflossen en liep de trap af naar de dienstingang, en daar, in de herfstregen, draaide hij zijn raampje open en zei dat hij een aantal beslissingen had genomen.
De verpleegster keek hem onderzoekend aan, niet zeker of ze hem moest geloven. Ze checkte of niemand hen zag en ging de man voor naar een lege kamer op de eerste verdieping, waar ze ongestoord konden praten.
De snor van de man rook niet alleen naar sigaretten, zo als gebruikelijk, maar ook naar wijn. Eenmaal in de kamer omhelsde hij haar en manoeuvreerde haar in de richting van het bed, maar de manier waarop stond haar niet aan en dus duwde ze hem van zich af. Hij reageerde beledigd, opende het raam, stak een sigaret op en keek naar buiten.
Na een tijdje zei hij: ‘Als het nog even zo doorregent, krijgen we nog vinnen, net als de vissen.’
‘Nou?’ zei de verpleegster, ‘ga je me nog vertellen wat je komt doen?’
De man antwoordde niet meteen, keek naar de regen en nam nog een paar trekjes. Daarna zei hij dat hij die nacht niet naar huis ging. Hij was met slaande ruzie vertrokken en had naar zijn vrouw geschreeuwd dat ze hem maar moest vergeten. Hij vertelde niet dat hij daarna naar het café was gegaan, maar dat was wel duidelijk. Het was kwart voor twee. Hij haalde een hand door zijn natte haar en de verpleegster stelde zich voor dat hij met andere mannen aan de bar had staan drinken, over vrouwen had gepraat, met de serveerster had geflirt, en dat hij daarom zo laat was. Hij zei: ‘Als jij me ook al niet wilt, slaap ik wel in de bestelbus, mij maakt het niets uit.’ Toen hij haar nogmaals probeerde te omhelzen liet ze hem begaan, sloot haar ogen en dwong zichzelf niet aan zijn opeenstapeling van smoezen en leugens te denken.
Later die nacht werd ze opgepiept voor een spoedbevalling. Een jonge vrouw van tweeëntwintig, in de zeven de maand. Ze baarde een minuscuul, blauwzuchtig meisje, plus een flinke hoeveelheid bloed. De verloskundige gaf het een paar tikjes tegen de billen om het te laten huilen en ademen, maar het meisje ademde noch huilde en moest gereanimeerd worden. De arts had het idee dat er iets niet klopte aan die premature bevalling: uiteindelijk bleek dat de moeder zonder het tegen iemand te zeggen maag zweermedicijnen had geslikt die verboden waren tijdens de zwangerschap, maar nu was ze te zeer van slag om tekst en uitleg te geven.”
De Amerikaanse dichter Harvey Shapiro werd op 27 januari 1924 in Chicago geboren in een joodse familie uit Kiev. Zie ook alle tags voor Harvey Shapiro op dit blog.
Stadsgedicht
1.
Kale maar numineuze bomen,
zelfs in de winter, zelfs in de stad,
die zich voeden met cement, maar
de hele last van de lucht dragen
en de ellende die uit de stenen sijpelt
en uit degenen die tussen hen ronddwalen.
2.
Van alle verschillende soorten licht
vind ik het het leukst als het donker wordt,
bijna donker, boven de rivier en in de stad,
wanneer de lichten langs de brug
als juwelen worden en voor me glanzen,
zoals ze eerder deden, toen mijn hart heel was
en ik mijn reis begon.
3.
Herinneringen, ik bezoek ze, zoals oude ruïnes.
Een leven lang verloren in de stad.
Straat donker van regen en zwarte paraplu’s.
In Brooklyn klaart de lucht op boven het water.
Wilde meeuwen drijven op de stroming, ogen klaar voor de buit.
Koorts, als de rand van een woestijn.
Om de dageraad en de brede oceaan te zien.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 27e januari ook mijn blog van 27 januari 2019 en ook mijn blog van 27 januari 2018 deel 2 en eveneens deel 3.