De Amerikaanse schrijver John Rechy werd geboren op 10 maart 1934 in El Paso, Texas. Zie ook alle tags voor John Rechy op dit blog.

Uit: About My Life and the Kept Woman

“I was twelve, and my sister was about to marry her football-captain sweetheart. She was sixteen, he was seventeen, and the approaching union was fraught with dangers whose effects, many years later, would multiply and spread into the core of San Francisco society and would, more years later, help to define my life. But now it was 1945 in El Paso, Texas, and plans for my sister’s wedding had aroused the wrath of the groom’s father. A sprig of a man, Seftor Antonio Gunman, referred to only as “Senor: “Sir,”—bedridden for years and partially paralyzed—had sworn to stop the wedding “by whatever means may become necessary” His anger was meant to punish his son, who had, he declared, “strayed beyond decent bounds by intending to many so young, a breach of decorum I will not condone.” Being underage, the teenagers required permission of their respective parents. They had my parents’ for a reason that Seftor did not know. Now, to understand the enormity of Seftor’s wrath at his son, and my mother and father’s escalating anxiety that my sister’s wedding proceed immediately, one must know that these implications of danger were swirling on the border of two juxtaposed cities—Juirez in Mexico and El Paso in Texas—cities separated only by a stretch of the Rio Grande, most often a bed of dry sand along whose banks lazy spiders spun their webs. That geographical proximity had created in Texas a class of unique immigrants—men and women of education and means who had fled Mexico during the revolution of 1910, when Porfirio Diaz, the president turned dictator, was forced
into exile, throwing the country into a chaos of shifting factions and loyalties. That class of formerly privileged Mexican immigrants often claimed ancestral lineage to “someone noble in Spain.” Displaced and impoverished by the revolution, they were drained once again by the Great Depression. They grasped onto a societal hierarchy, disdaining those Mexicans of Indian ancestry, a fact revealed, they staunchly claimed, by darker skin, by their “chicanismos”—crude mannerisms, the designation “chicano” being relegated then to a lower class of Mexicans—and by coarse down-tilted eyelashes. Not until years later did I understand why my mother so diligently and gently guided me, five or six years old at the time, to lie on her lap while we sat during stifling Texas nights on the unscreened porch of our dilapidated house as she curled my already curly long eyelashes with a saliva-moistened finger.”

 

 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Naomi Shihab Nye werd geboren op 12 maart 1952 in St. Louis, Missouri. Zie ook alle tags voor Naomi Shihab Nye op dit blog.

 

De kunst van het verdwijnen

Als ze zeggen Ken ik jou niet?
zeg nee.

Wanneer ze je uitnodigen voor de party
onthoud hoe party’s zijn
voordat je antwoord geeft.
Iemand die jou met luide stem vertelt
dat ze ooit een gedicht schreven.
Vettige gehaktballetjes op een papieren bord.
Geef dan antwoord.

Als ze zeggen we moeten eens afspreken
zeg waarom?

Het is niet dat je niet meer van ze houdt.
Je probeert je iets te herinneren
te belangrijk om te vergeten.
Bomen. De kloosterklok bij schemering.
Vertel ze dat je een nieuw project hebt.
Het zal nooit af zijn.

Wanneer iemand je herkent in een supermarkt
knik kort en word een kool.
Als iemand die je al tien jaar niet meer hebt gezien
aan de deur verschijnt,
begin niet al je nieuwe liedjes voor hem te zingen.
Jullie zullen nooit bijpraten.

Loop rond en voel je als een blad.
Weet dat je elk moment kunt tuimelen.
Bepaal vervolgens wat je met je tijd gaat doen.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e maart ook mijn blog van 10 maart 2020 en eveneens mijn blog van  10 maart 2019 deel 1 en ook deel 2.