De Italiaanse schrijfster Susanna Tamaro werd geboren in Triëst op 12 december 1957. Zie ook alle tags voor Susanna Tamaro op dit blog.
Uit: Geh, wohin dein Herz dich trägt (Vertaald door Maja Pflug)
„Opicina, M. November 1992
Du bist vor zwei Monaten abgereist, und seit zwei Monaten habe ich, abgesehen von einer Postkarte, auf der du mir mitteilst, dass du noch lebst, keine Nachricht von dir. Heute Morgen bin ich im Garten lange vor deiner Rose stehen geblieben. Obgleich es schon Spätherbst ist, hebt sie sich mit ihrem Pur-purrot noch einsam und eitel von den ande-ren Pflanzen ab, die längst die Farbe verloren haben. Weißt du noch, wie wir sie gepflanzt haben? Du warst zehn Jahre alt und hattest gerade Der kleine Prinz gelesen. Ich hatte ihn dir als Belohnung für deine Versetzung geschenkt. Du warst von der Geschichte begeistert. Am liebsten von allen Gestalten hattest du die Rose und den Fuchs; den Affen-brotbaum, die Schlange, den Piloten und all die beschränkten, eingebildeten Menschen, die auf ihren winzigen Planeten sitzend durchs All schwebten, mochtest du dagegen nicht. So sagtest du eines Morgens beim Frühstück: »Ich will eine Rose.- Auf meinen Einwand, wir hätten doch schon so viele Ro-senstöcke, hast du geantwortet: »Ich will eine, die nur mir gehört, ich will sie pflegen, sie großziehen.. Natürlich wolltest du außer der Rose auch einen Fuchs. Mit der Schlau-heit der Kinder hattest du den einfachen Wunsch vor dem fast unerfüllbaren geäu-ßert. Wie sollte ich dir den Fuchs abschlagen können, nachdem ich dir die Rose zugestan-den hatte? Darüber haben wir lange gestrit-ten und uns schließlich auf einen Hund ge-einigt. In der Nacht bevor wir ihn holten, hast du kein Auge zugetan. Alle halbe Stunde hast du an meine Tür geklopft und gesagt: »Ich kann nicht schlafen.< Morgens um sie-ben warst du schon mit dem Frühstück fer-tig, gewaschen und angezogen; im Mantel bist du im Sessel gesessen und hast auf mich gewartet. Um halb neun standen wir vor dem Eingang des Tierheims, es war noch zu. Zwischen den Gittern hindurchspähend, sagtest du: »Woran werde ich merken, welcher genau der Richtige für mich ist?• Große Besorgnis lag in deiner Stimme. Ich beruhigte dich.
»Mach dir keine Sorgen., sagte ich, »denk daran, wie der Kleine Prinz den Fuchs gezähmt hat..
Drei Tage lang gingen wir immer wieder hin. Es gab mehr als zweihundert Hunde dort drinnen, und du wolltest sie alle sehen.
Du bliebst vor jedem Käfig stehen, regungslos und scheinbar unbeteiligt, in Gedanken versunken.“
Susanna Tamaro (Triëst, 12 december 1957)
De Iraans – Nederlandse schrijver Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook alle tags voor Kader Abdolah op dit blog.
Uit: Papegaai vloog over de IJssel
“De stewardessen bleven hem op enige afstand volgen.
Ze merkten dat hij zijn eigen medepassagiers vermeed en met de passagiers van de andere vluchten probeerde mee te lopen. Op die manier trachtte hij de sporen van zijn eigen vlucht te wissen zodat de douane er straks bij de paspoortcontrole niet achter zou kunnen komen uit welk vliegtuig hij gestapt was.
De man zette het meisje bij een grote kleurrijke snoepwinkel op de grond en liep met haar de winkel binnen.
Aan zijn gedrag kon je zien dat hij geen haast had, hij probeerde tijd te winnen zodat zijn medepassagiers het vliegveld allemaal zouden verlaten. Bovendien mocht hij best nog even van zijn vrijheid genieten. Straks zou er van alles kunnen gaan gebeuren en zou er een onoverzichtelijke, stressvolle fase in zijn leven beginnen.
De stewardessen keken op hun horloges: zouden ze nog wachten, of zouden ze weggaan? Ze stonden stil bij de etalage van een kledingzaak.
Met een zak vol snoepjes verliet de man de winkel. Hij bleef bij de vitrine van een horlogewinkel staan, daarna liep hij een kledingzaak binnen. Toen hij naar buiten kwam, had hij zijn beslissing genomen: hij wilde niet langer in stress en onzekerheid blijven, hij moest durven en zijn lot tegemoet treden.
Met zijn dochtertje op zijn arm en zijn koffer in zijn hand ging hij in de rij passagiers bij de douane staan. Het was druk en het duurde lang. Zijn dochtertje legde haar hoofd op zijn schouder en met het zakje snoep in haar hand viel ze in slaap.”
Kader Abdolah (Arak, 12 december 1954)
Cover
De Britse schrijfster Sophie Kinsella (pseudoniem van Madeleine Wickham) werd geboren in Londen op 12 december 1969. Zie ook alle tags voor Sophie Kinsalla op dit blog.
Uit: Can You Keep a Secret?
‘We believe in logistical formative alliances,’ he’s saying in a nasal, droning voice, ‘both above and below the line.’
‘Absolutely!’ I reply brightly, as though to say: Doesn’t everybody?
Logistical. What does that mean, again?
Oh God. What if they ask me?
Don’t be stupid, Emma. They won’t suddenly demand, ‘What does logistical mean?’ I’m a fellow marketing professional, aren’t I? Obviously I know these things.
And anyway, if they mention it again I’ll change the subject. Or I’ll say I’m post-logistical or something.
The important thing is to keep confident and businesslike. I can do this. This is my big chance and I’m not going to screw it up.
I’m sitting in the offices of Glen Oil’s headquarters in Glasgow, and as I glance at my reflection in the window, I look just like a top businesswoman. My hair is straightened, I’m wearing discreet earrings like they tell you to in How-to-win-that-job articles, and I’ve got on my smart new Jigsaw suit. (At least, it’s practically new. I got it from the Cancer Research shop and sewed on a button to replace the missing one, and you can hardly tell.)
I’m here representing the Panther Corporation, which is where I work. The meeting is to finalize a promotional arrangement between the new cranberry-flavoured Panther Prime sports drink and Glen Oil, and I flew up this morning from London, especially. (The company paid, and everything!)
When I arrived, the Glen Oil marketing guys started on this long, show-offy ‘who’s-travelled-the-most?’ conversation about airmiles and the red-eye to Washington — and I think I bluffed pretty convincingly. (Except when I said I’d flown Concorde to Ottawa, and it turns out Concorde doesn’t go to Ottawa.) But the truth is, this is the first time I’ve ever had to travel for a deal.”
Sophie Kinsella (Londen, 12 december 1969)
De Franse schrijver Gustave Flaubert werd op 12 december 1821 geboren in Rouen. Zie ook alle tags voor Gustave Flaubert op dit blog.
Uit Madame Bovary
« Levez-vous, dit le professeur. Il se leva ; sa casquette tomba. Toute la classe se mit à rire. Il se baissa pour la reprendre. Un voisin la fit tomber d’un coup de coude, il la ramassa encore une fois. — Débarrassez-vous donc de votre casque, dit le professeur, qui était un homme d’esprit. Il y eut un rire éclatant des écoliers qui décontenança le pauvre garçon, si bien qu’il ne savait s’il fallait garder sa casquette à la main, la laisser par terre ou la mettre sur sa tête. Il se rassit et la posa sur ses genoux. — Levez-vous, reprit le professeur, et dites-moi votre nom. Le nouveau articula, d’une voix bredouillante, un nom inintelligible. — Répétez ! Le même bredouillement de syllabes se fit entendre, couvert par les huées de la classe. — Plus haut ! cria le maître, plus haut ! Le nouveau, prenant alors une résolution extrême, ouvrit une bouche démesurée et lança à pleins poumons, comme pour appeler quelqu’un, ce mot : Charbovari. Ce fut un vacarme qui s’élança d’un bond, monta en crescendo, avec des éclats de voix aigus (on hurlait, on aboyait, on trépignait, on répétait : Charbovari ! Charbovari !), puis qui roula en notes isolées, se calmant à grand-peine, et parfois qui reprenait tout à coup sur la ligne d’un banc où saillissait encore çà et là, comme un pétard mal éteint, quelque rire étouffé. Cependant, sous la pluie des pensums, l’ordre peu à peu se rétablit dans la classe, et le professeur, parvenu à saisir le nom de Charles Bovary, se l’étant fait dicter, épeler et relire, commanda tout de suite au pauvre diable d’aller s’asseoir sur le banc de paresse, au pied de la chaire. Il se mit en mouvement, mais, avant de partir, hésita. — Que cherchez-vous ? demanda le professeur. — Ma cas…, fit timidement le nouveau, promenant autour de lui des regards inquiets. — Cinq cents vers à toute la classe ! exclamé d’une voix furieuse, arrêta, comme le Quos ego, une bourrasque nouvelle. — Restez donc tranquilles ! continuait le professeur indigné, et s’essuyant le front avec son mouchoir qu’il venait de prendre dans sa toque : Quant à vous, le nouveau, vous me copierez vingt fois le verbe ridiculus sum. »
Gustave Flaubert (12 december 1821 – 8 mei 1880)
Jennifer Jones als Madame Bovary in de gelijknamige film uit 1949
De Engelse toneelschrijver John James Osborne werd geboren op 12 dezember 1929 in Fulham. Zie ook alle tags voor John Osborne op dit blog.
Uit: Look Back in Anger
“He has been married to Alison for three years. He delights in taunting Alison as his domestic representative of the upper classes and hence of everything he despises. They share their dreary flat with Cliff, jimmy’s friend and partner with whom he runs a sweet stall in the local market. Jimmy’s university education has only aggravated his terminal dissatisfaction and ‘anger’. In this scene he indulges in one of his frequent outbursts against Alison.
JIMMY. [Don’t try and patronize me. (Turning to CLIFF.)] She’s so clumsy. I watch for her to do the same things every night. The way she jumps on the bed, as if she were stamping on someone’s face, and draws the curtains back with a great clatter, in that casually destructive way of hers. It’s like someone launching a battleship. Have you ever noticed how noisy women are? (Crosses below chairs to LC.) Have you? The way they kick the floor about, simply walking over it? Or have you watched them sitting at their dressing tables, dropping their weapons and banging down their bits of boxes and brushes and lipsticks? (He faces her dressing table.) I’ve watched her doing it night after night. When you see a woman in front of her bedroom mirror, you realize what a refined sort of a butcher she is. (Turns in.) Did you ever see some dirty old Arab, sticking his fingers into some mess of lamb fat and gristle? Well, she’s just like that. Thank God they don’t have many women surgeons! Those primitive hands would have your guts out in no time. Flip! Out it comes, like the powder out of its box. Flop! Back it goes, like the powder puff on the table. [CLIFF (grimacing cheerfully). Ugh! Stop it!] (Moving upstage.) She’d drop your guts like hair clips and fluff all over the floor. You’ve got to be fundamentally insensitive to be as noisy and as clumsy as that. (He moves C, and leans against the table.) I had a flat underneath a couple of girls once. You heard every damned thing those bastards did, all day and night. The most simple, everyday actions were a sort of assault course on your sensibilities. I used to plead with them. I even got to screaming the most ingenious obscenities I could think of, up the stairs at them. But nothing, nothing, would move them. With those two, even a simple visit to the lavatory sounded like a medieval siege.”
John Osborne (12 december 1929 – 24 december 1994)
Scene uit de gelijknamige film uit 1959 met Richard Burton als Jimmy en Gary Raymond als Cliff
De Iraanse dichter, schrijver en journalist Ahmad Shamlou werd geboren op 12 december 1925 in Teheran. Zie ook alle tags voor Ahmad Shamlou op dit blog en ook mijn blog van 12 december 2009.
The Gap
The incident of birth:
over a rusty spear-
as-if an open wound,
turning to a bleeding tear.
The journey,
one and only one journey:
ran through-
all the way-
in unbroken chains.
Fuelling the flare inside,
until the last blast of might-
in glory,
the glory bestowed-
by the mere dust-
of the path.
Slaves, true-
but so!
Ascending the ladder of thorns-
wherein the blood runs-
like bushes of rose.
And then,
beaming-
under the stroke of whip,
unremitting, always,
till the cruel course-
ends.
Oh, whose account I recount?
Who?
We live-
clueless in the dark;
They die-
well aware of why.
Vertaald door Maryam Dilmaghani
Ahmad Shamlou (12 december 1925 – 24 juli 2000)
Iraanse DVD-cover
De Griekse schrijver Vassilis Alexakis werd geboren op 12 december 1943 in Athene. In 1961 trok hij naar Frankrijk om journalistiek te studeren in Lille. Zie ook alle tags voor Vassilis Alexakis op dit blog.
Uit:L’Enfant grec
“J’aimerais garder un souvenir de ces jours un peu longs et un peu tristes. Je me vois en train de sortir de l’hôtel Perreyve avec mes béquilles. Je tourne à gauche, puis encore à gauche dans la rue de Fleurus et je me dirige tout doucement vers le jardin du Luxembourg qui est à moins de cent mètres. Je ne sais pas pourquoi le jardin porte ce nom. L’hôtel doit le sien à un abbé qui a œuvré autrefois dans le quartier.
— C’est l’abbé qui a construit l’hôtel pour accueillir des filles perdues, ai-je suggéré au gérant, un homme frêle au visage étroit et à la chevelure épaisse. Il ne les faisait pas payer, mais les obligeait à réciter des prières. Certaines chambres étaient à cinquante Ave par jour, d’autres, comme celle que j’occupe, à cent dix, avec le petit déjeuner compris.
Il a eu un sourire un peu fatigué.
— Quel genre de livres écrivez-vous ? m’a-t-il demandé d’une voix éteinte.
Il m’est venu l’idée qu’il ne connaissait pas ses parents, qu’il avait été volé à la naissance par un triste individu qui l’a vendu plus tard à un vieux saltimbanque, directeur d’une troupe d’animaux savants.
— Des romans d’aventures, ai-je répondu sans hésitation.
Les gens que je croise marchent beaucoup plus vite que d’habitude. Pourquoi sont-ils si pressés ? On dirait qu’ils doivent régler toutes leurs affaires avant la fin du jour, qui survient tôt en cette période de l’année. Ils ne regardent pas autour d’eux, ils ont les yeux rivés sur l’autre bout de la rue où passe le boulevard Raspail. J’ai habité autrefois boulevard Raspail. Le quartier ne m’est pas inconnu, il ne m’est pas familier non plus. Je ne fréquentais pas le jardin du Luxembourg à l’époque. Mes enfants n’étaient pas encore nés.
Le trottoir n’est pas assez large pour que je puisse me tenir bien à l’écart des passants, qui filent comme des météorites. Le moindre heurt pourrait me faire tomber. J’ai l’impression de cheminer au milieu d’une tempête de météorites. Même les chiens m’inspirent des inquiétudes. Ils paraissent intrigués par mes béquilles en tubes chromés, peut-être parce qu’elles ressemblent à des pieds de tables de cuisine. « Je suis une table qui fait peu à peu son chemin », pensé-je. Mes cannes sont presque aussi légères que celles des aveugles, hélas elles ne me permettent de faire aucun bruit car elles sont chaussées de gros patins en caoutchouc. Elles sont surmontées de gaines bleues qui soutiennent mes bras.”
Vassilis Alexakis (Athene, 12 december 1943)
Cover
De Surinaamse dichter Shrinivási werd geboren op 12 december 1926 op de grond Vaderszorg, Kwatta, in het district Beneden-Suriname. Zie ook alle tags voor Shrinivási op dit blog.
En teruggekomen
Ik ben beangst
dat ik wellicht te laat
zal zijn.
En teruggekomen
zal moeten staan
in de verwrongen stilte
van een verstijfde middag.
En het gras zal zien
dat gegroeid is
en opgeschoten;
verschroeid en
weer opgesprongen
voor al die kruisen
onder het De Profundis
der starre koningspalmen.
Ik ben beangst
dat ik misschien
te laat zal zijn
vrienden,
doden,
die mij verbaasd
achterlieten
in een onbegrijpelijke haast.
De dichter en het woord
Wat zijn woorden eigenlijk?
Een land.
Het vaderland van de dichters.
De woonplaats van de dichters.
Wat zijn woorden eigenlijk?
Een mond.
Zij schenken troost
en scheppen geluk.
Vrucht van de gedachten
en uiting van het hart zijn zij.
Wat zijn woorden eigenlijk?
Een ploeg.
De menselijke gemeenschap is de grond.
De dichter de ploeger ervan.
Wat zijn woorden eigenlijk?
Een krans.
Van dankbaarheid
de toetssteen.
Het kenmerk van ’s dichters geheim.
Teken en schepping van zijn mond.
Wat zijn woorden eigenlijk?
Een land.
Het dierbare Vaderland van
de dichters.
Zij vormen de grootheid van de dichters.
Shrinivási (Vaderszorg, Kwatta, 12 december 1926)
De Duits-Nederlands schrijver, arts en psychiater Hans Alex Keilson werd geboren in Bad Freienwalde op 12 december 1909. Hans Keilson overleed op 31 mei van dit jaar op 101-jarige leeftijd. Zie ook alle tags voor Hans Keilson op dit blog.
Uit: Komedie in mineur
“Daar zijn ze weer,’ zei de dokter plotseling en hij richtte zich op. Even plotseling was het brommen van naderende vliegtuigen de stilte van de sterfkamer binnengeslopen. Hij keek op naar het plafond, kneep zijn ogen halfdicht en luisterde. Alsof ergens in huis een kleine dynamo begon te lopen en snel op toeren kwam, zo werd de lage dreun van naderende nachteskaders steeds sterker. Die lage brom had ook – zo leek het in het begin – uit de kelder kunnen komen, of uit het huis van de buren… Maar dit waren inderdaad de bommenwerpers die zich daar aankondigden in de nacht. In een brede formatie kwamen zij vanuit Engeland aanvliegen over het strand, dat slechts enkele kilometers hiervandaan de Noordzee opving, wierpen hun lichtkogels uit om de volgers de weg over Holland te wijzen, en verdwenen oostwaarts in het donker. Enkele uren later zouden ze op een andere plaats noordelijker of zuidelijker in het land terugkeren en zou hun geluid weer verdwijnen in de richting van de zee.
Ook de man en de vrouw die besluiteloos om het bed stonden, half in angst, half in rouw, alsof ze wilden weggaan en blijven tegelijk, keken op en luisterden.
‘Zo vroeg al?’ fluisterde de dokter tegen zichzelf.
Wim keek hem verward van opzij aan, alsof hij wilde vragen waarop de dokter doelde.
De eerste schoten in deze nacht, doffe knallen, contrasteerden eigenaardig met de elegante, bijna muzikale toon van de vliegtuigen. Ramen en deuren rinkelden en rammelden, het hele, te licht gebouwde huis reageerde met een korte siddering op de explosies. Dit begin was altijd opwindend, hoe vaak je het ook had meegemaakt.
Het was eind maart, de dagen werden weer langer. Toen de dokter tegen zeven uur verscheen, was het buiten nog licht. Toch had Marie, zoals ze dat al maanden deed, de kamer op de eerste etage, waar hij woonde, verduisterd. Dat moest met een nogal ingewikkeld systeem van touwen en haken. Zij deed het liever zelf, omdat ze bang was dat je hem vanaf de straat kon zien – een ietwat overdreven angst, want ze hadden geen overburen.”
Hans Keilson (12 december 1909 – 31 mei 2011)
In 2007
Zie voor nog meer schrijvers van de 12e december ook mijn blog van 12 december 2015 deel 2 en eveneens deel 3.
Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 12 december 2008 en eveneens mijn blog van 12 december 2007 en mijn blog van 12 december 2006.