Pierre Kemp, Ernst Toller

De Nederlandse dichter en schilder Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.

 

Hemelvaart der Liefde

Ik stal uw ziel uit uwe donkre oogen
In nacht van storm en regen, als ik joeg
Gestrengeld in een rukwind voort en loech
Luid om ’t gebruis der boomen wildbewogen.

Wij joegen voort, totdat uw ziel mij vroeg:
‘Waar wij nu wel tesamen henentogen?’
Ik zweeg en zag u aan met mededongen –
Wonder en liefde en dat was u genoeg.

Wij joegen voort, opcirkelende in
De zuilen lucht, die – als een vliegend woud
Van boomen-storm – langs rotsen en ravijn

Donderden voort…. tot waar het rustbegin
Versmolt in ’t zinkend woeden, ’t zinkend goud
Der sterren…. tot…. waar enkel zielen zijn.

 

Herfst

Ik hoor de wind in de publieke bomen
en zie het grote rode licht van de maan
ontgoocheld en on-vooringenomen
achter de laagste takken opwaarts gaan.
Er wil in mij iets teder musiceren
over het schoon vergaan. Wat ik niet wil.
De dingen moeten liever maar verteren,
zo worden ze immers stil.

 

Voorwinter

De zielen hebben de lange jassen aan
in héél de stad,
al is er één onder een lantaarn doorgegaan
die nog geen had.
Er zal wel geen collecte zijn
voor die ziel zonder ’t lange kleed,
want een ziel hoeft niet gekleed te zijn
om haar lief en leed.

 

Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)

 

De Duitse dichter en schrijver Ernst Toller werd geboren op 1 december 1893 in Samotschin (tegenwoordig Szamocin). Zie ook alle tags voor Ernst Toller op dit blog.

 

De strijder

Moeder, moeder, waarom ben jij het niet?

Kan ik niet die vrouw
Die mij met haar bloed
In donkere nachten de hartslag leende
Met een vroom hart moeder noemen.
Dan wil ik lange afstanden afleggen
Oh, dat ik, het zoeken nooit moe.
Bij stekelige ligusterhagen dromend.
Jou, moeder, vinden mocht.
Ben ik geen moeder voor mezelf?
Jij, vrouw, schonk kreunend
Ooit het leven mij.
Ik stierf sinds die dag zo menigmaal
Ik stierf
Baarde mezelf
Stierf
Baarde mezelf

Ik werd mezelf tot moeder.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Ernst Toller (1 december 1893 – 22 mei 1939)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e december ook mijn blog van 1 december 2018 deel 2 en eveneens deel 3.  

Ernst Toller, Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Rex Stout. Henry Williamson

De Duitse dichter en schrijver Ernst Toller werd geboren op 1 december 1893 in Samotschin (tegenwoordig Szamocin). Zie ook alle tags voor Ernst Toller op dit blog.

Uit: Hoppla, wir leben!

Wilhelm Kilman. Wenn nicht …
Karl Thomas. Tot so oder so … Du, Albert marschierst Parademarsch, sechs Schritt hin und her, immer vom Fenster auf die Tür zu. Dann wird das Ochsenauge verdeckt für Sekunden, und dem draußen fällt’s nicht auf. Beim fünften Male springe ich ans Fenster, brech’ mit aller Kraft die Eisen los, und dann ade, Gevatter.
Eva Berg. Ich schrei«! Karl, ich küss’ dich tot.
Albert Kroll. Später.
Karl Thomas. Laß sie doch. Sie ist so jung.
Albert Kroll. Erst springt Karl ‘raus, als zweite Eva, dann packt Wilhelm Mutter Meller, schiebt sie hoch …
Wilhelm Kilman. Ja, ja … ich meine nur …
Frau Meller. Laß ihn zuerst… Mir braucht keiner zu helfen. Ich nehm’ es mit euch allen auf.
Albert Kroll. Maul nicht. Du kommst zuerst, dann Wilhelm, als letzter ich.
Wilhelm Kilman. Wenn die Flucht nicht gelingt. Wir sollten besser überlegen.
Albert Kroll. Wenn die Flucht nicht gelingt…
Karl Thomas. Weiß man je, ob Flucht gelingt? Wagen muß man, Genosse! Ein Revolutionär, der nicht wagt! Hättest bei Mutter Kaffee trinken sollen und nicht auf die Barrikaden gehen.
Wilhelm Kilman. Nachher wären wir alle verloren. Keine Hoffnung gäb’s mehr.
Karl Thomas. Hoffnung, zum Teufel! Auf was Hoffnung? Das Todesurteil ist gefällt. Seit zehn Tagen warten wir auf die Vollstreckung.
Frau Meller. Gestern abend haben sie nach den Adressen unserer Verwandten gefragt.
Karl Thomas. Auf was also Hoffnung? Eine Salve und, wenn sie schlecht trifft, als Zugabe den Fangschuß. Guter Sieg oder guter Tod – seit Jahrtausenden hat die Losung nicht gewechselt. Wilhelm Kilman duckt sich.) Oder… hast du um Gnade gewinselt? Dann schwör wenigstens, daß du schweigen wirst.
Wilhelm Kilman. Warum laßt ihr zu, daß er mich beleidigt? Hab’ ich nicht geschuftet Tag und Nacht? Seit fünfzehn Jahren schinde ich mich für die Partei, und heut muß ich mir sagen lassen… Mir wurde das Frühstück nicht am Bett serviert.”

 


Ernst Toller (1 december 1893 – 22 mei 1939)
Scene uit een opvoering in Riedstadt, 2017

 

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook alle tags voor Mihály Vörösmarty op dit blog.

 

The Call Of The Fatherland (Fragment)

Unto thy fatherland with dauntless heart
Be loyal, oh, Hungarian, for the soil
That was thy cradle will thy grave yet be,
The source and sum of all thy love and toil.

Beyond our frontiers is for thee no home,
Whether thy fate be happy or unblest,
Here only with thy strivings canst thou come,
Here only when thy woes are over, rest.

This earth thy sires have stained with noble blood,
And sanctified by deeds of splendid fame;
Throughout a thousand years hath brightly stood
The memory of their triumph and their name.

‘Twas here heroic Árpád and his horde
Fought for the fatherland, and it was here
That brave Hunyadi drew his conquering sword
And freed us from the yoke of many a year.

Oh, liberty, here have thy banners flown,
And here beneath their reddened folds have died
Our best and bravest – here the hero’s crown
Hath rimmed the forehead flushed with noble pride.

Amid disasters, after weary strife,
Diminished but not crushed, the nation clings
To the dear land that gave its fathers life,
And was the cradle of heroic kings.

Unto the home of all the nations, we,
Unto the world, unto creation, cry –
‘A thousand years of patient hope must be
Pregnant with fate – are we to live or die?’

 

Vertaald door Nora de Vallyi en Dorothy M. Stuart

 


Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)
Cover

 

De Russische dichter en schrijver Valery Bryusov werd geboren op 1 december 1873 in Moskou. Zie ook alle tags voor Valery Bryusov op dit blog.

 

The sea — in a peace

The sea — in a peace, long and lethal —
The movement — as if vaporized.
The sea — as if, made from cast metal,
A mirror of purified skies.

The stones, in hardness of doze,
The shores, by repose enslaved, —
Dream of the daring and joyous,
Honey and sour wave.

 

Security
1898

Just a few names reach us from the kingdom of Chronos —
From the previous worlds — from the centuries that passed;
Like the Altair’s beam, like a star, these few souls
Through the darkness of times shine forever to us.

And they pass by, they pass by, they pass by — the years,
Endless centuries of being — like waves or like shades.
How many intentions, thoughts and hopes, and tears!
Many millions I, which are vanished and dead!

And for me Homer is just a singer alone,
And the bright Altair is alone in skies…
But in dreams I see often the sphere unknown,
And the word, that is perishing near bright stars.

 

 
Valery Bryusov (1 december 1873 – 9 oktober 1924)
Als 26-jarige in 1899

 

De Amerikaanse schrijver Rex Stout werd geboren op 1 december 1886 in Noblesville, Indiana. Zie ook alle tags voor Rex Stout op dit blog.

Uit: The Hand in the Glove

“It was not surprising that Sylvia Raffray, on that Saturday in September, had occasion for discourse with various men, none of them utterly ordinary, and with one remarkable young woman; it was not surprising that all this happened without any special effort on Sylvia’s part, for she was rich, personable to an extreme, an orphan, and six months short of twenty-one years. She was intellectually unpretentious but not vapid; physically a fair focus for dreams but not a gasper—though a viscount stale from Oxford and dubbed her so; financially impregnable but not notorious.
As, around ten o’clock Saturday morning, she emerged from an elevator on the 28th floor of the Chemicals Building on 39th Street, her pretty lips were askew in a crooked line of worrisome determination and her lovely brown eyes were dark with trouble. But surely not a trouble that threatened her soul, for obviously she had not been losing any sleep; and, as she turned right and started down the wide corridor, there was no drag at all in the muscles of her happy young legs.
Twenty feet from the elevator door she stopped short. Facing her was a man who, meeting her from the opposite direction, had also stopped.
Sylvia showed surprise. “Well, hullo! I didn’t know you ever got as far south as this.” She looked down the corridor and back at him. “I suppose you’re buying aspirin wholesale?”
The man stammered, “Miss Raffray. Really.” He too looked along the corridor and back. “They don’t make aspirin, do they?”
She shook her head. “I guess not. I saw you come out of there. Not that it’s any of my business—but I didn’t know they had begun making chemicals out of brains.” She looked doubtful. “I don’t suppose that’s funny, either. Anyhow, nice to see you.” She took a step.
He put out a restraining hand, but without reaching her. He said somewhat loudly, “Miss Raffray!” in a tone of urgency and appeal. She halted, surprised again, and turned the brown eyes back to him. Always pale, he seemed a shade paler, now that she really looked at him. She saw that his stringy hair, objectionably thin for a man not yet forty, was as usual straggling on his forehead, that his large nostrils were faintly quivering from his perpetual mental excitement, which was also definitely objectionable, and that his pale inquisitive eyes appeared, even more than ordinarily, to emerge perceptibly from their sockets in the effort to see more, see deeper, see everything. None of this surprised her, but his tone did, and his hand reaching for her. She raised her brows at him.”

 


Rex Stout (1 december 1886 – 27 oktober 1975)

 

De Britse schrijver Henry Williamson werd geboren op 1 december 1895 in Londen. Zie ook alle tags voor Henry Williamson op dit blog.

Uit: The Voice of the Corn

The last labourer left the inn and the village slept. The walls of the cottages gleamed white under the dark thatch as the moonlight fell directly upon them. I was alone with the sapling wheat and all was still.
I was alone with the wheat that I loved. Moving over the field my feet were drenched in an instant by the dew. Lying at full length on the earth, I pressed my face among the sweet wistfulness of stalks, stained and glowing as with some lambent fire, pale, mysterious. On each pale flame-blade depended a small white light, a dew-drop in which the light of the moon was imprisoned. Each flag of wheat held the beauty of pure water, and within the sappy blades glowed the spirit of the earth in the spectral silence a voice spoke of its ancient lineage: of the slow horses that had strained to the wooden plough through the ages, scarring the glebe in long furrows that must be sown with corn; race after race of slow horses moving in jangling harness to the deep shouts of the heavy men. Generation after generation of men, bent with age and unceasing labour, plodding the earth, sowing the yellow grains that would produce a million million berries for mankind. Spring after spring, each with its glory of blue-winged swallows speeding, wheeling, falling through the azure, the cuckoo calling in the meadows and the lark-song shaking its silver earth chain as it strove to be free. Through all the sowings and the reapings for thousands of years the wheat had known that it was grown for man, and the soul of the wheat grew in the knowledge of its service. Lying there on the cool couch of the silver-flotten corn, with the soft earth under me, sweet with its scent of stored sunbeams, the beauty of the phantom wheat carried me away in a passion of sweet ecstasy. Faint as the sea-murmur within the shell, the voice of the corn came to the inward ear. Ever the same was the earth that it knew, the east washed with faint rosewater in the dayspring, the lark-flight loosened upon the bosom of the dawn wind, and the golden beams of the sun breasting the hills of the morning. It was but a moment since the wild men had goaded the sullen oxen, and with rude implements torn a living from the earth; all the great power of the wheat rested above the growing corn now, of kin to the grains beaten by oxen, and later, by the flails of the wretches who were ever hungry.”

 


Henry Williamson (1 december 1895 – 13 augustus 1977)
Cover

Pierre Kemp, Arthur Sze, Natasza Tardio, Daniel Pennac, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish, Ernst Toller, Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov

De Nederlandse dichter en schilder Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.

 

Geruis

De wind is een ding
en de bladeren zijn een ander.
Ze ruisen onderling
al lang samen met elkander.
Ik sta daarbij en luister mij niet moe.
Soms schijnt me alles vaag, soms alles klaar.
En als ik even mijn hoed af doe,
is muziek een beweging door het haar.

 

Zingende daad

De kinderen zingen naar een daad.
Zij gaan op de zon af vanuit hun straat
en stormen langs de ladders van het licht
naar boven! Midden in mijn klein gedicht
hoor ik dit aan en vraag het groen:
of ook ík een zingende daad zal doen?
Zeker, wuiven de bomen met hun vlag:
kinderen en dichters zijn eenzelfde slag,
dat alles kan en alles mag.
Daar valt de wind uit zijn goedgeluimde lach
in de bladeren en heel de wereld staat
eerst nu vol zingende overdaad!

 

Eenzaamheid

De lucht is zo lila en lauw
om de rose bloemen bij de molen.
Het water ernaast stapt grauw
geruist in de schoepen met vloeiende zolen.
Het is er om in ’t grijs gereed te staan
en maar in en uit de kamers te gaan.

 

 
Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)
Fourrures door Pierre Kemp, 1929

Lees verder “Pierre Kemp, Arthur Sze, Natasza Tardio, Daniel Pennac, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish, Ernst Toller, Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov”

Pierre Kemp, Arthur Sze, Daniel Pennac, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish, Henry Williamson, Ernst Toller, Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov

De Nederlandse dichter en schilder Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.

 

Ritournelle

Het licht doet met me wat het wil,
of ik al ga, of ik sta stil,
of ik iets neem, of iets leg neer,
bij alles is het licht mijn heer.
Zo word ik, man, toch nog een vrouw;
ik die van rood houd, word een blauw;
ik die van dag wil zijn, een ding
van avond met in de schemering
een rode streep, die duidt op wind,
tot ik het licht van mijn eigen vind
en met mijn rood sla naar dat blauw
en ik mijn man graaf uit die vrouw.
Eerst dan word ik mijn eigen heer,
of ik iets neem, of iets leg neer,
of ik al ga of ik sta stil,
omdat mijn eigen licht dat wil.

 

Zomermiddag

De mens wordt groter en het land wordt kleiner.
Het gaat naar de middag en de zon
is de hevigste man in de streek en tussen de bomen
waar twee roodgeruite jongedochters komen
en gaan naar de stad.
Ze hebben haar hoeden van het hoofd genomen
en zeggen elkander dat.

 

Gang

Ik, de zon en de weg
en de zon, de weg en ik
in zonderlinge samenhang
op dit ogenblik.

Ik ruik geen bloemen, ik zie
geen bomen, geen vogels, geen heg.
Ik voel maar een gaande man in de zon
op een weg.

 

 
Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)

Lees verder “Pierre Kemp, Arthur Sze, Daniel Pennac, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish, Henry Williamson, Ernst Toller, Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov”

Pierre Kemp, Daniel Pennac, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish, Henry Williamson, Ernst Toller

De Nederlandse dichter en schilder Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.

 

Brood

Ik zie het brood en lach maar stil
en snuif héél langzaam aan de goede geur.
Ik ruik het hart en de gebakken schil
ieder voor zich en in zij eigen kleur.
Ik keer het om en voel naar zijn gewicht
en tast ’t relief af met een tere hand.
heeft ieder brood niet een eigen gezicht,
als kwamen er geen twee broden van één land?

 

Verloofden

Als hij mij een hand geeft,
kleedt hij mijn vingers uit.
Toch verlang ik zo naar dit
contact met mijn huid.
Als hij met een vinger de split
van mijn vingers beroert, word ik rood
en voel ik mijn schoot.
Wij glimlachen, het doet ons goed.
Is het wel, als het moet?
Maar ik geef toe
en doe, en doe, en doe.

 

Dichterschemering

Het wordt erg stil om mij.
Alles rond me begint te lopen
op kussens. De zon, de bomen,
de bloemen staan gordijnen te kopen.
De muziek rijdt al in flessen voorbij.
Het duurt niet lang meer met mij.

 

 
Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)

Lees verder “Pierre Kemp, Daniel Pennac, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish, Henry Williamson, Ernst Toller”

Pierre Kemp, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish, Henry Williamson, Daniel Pennac, Ernst Toller

De Nederlandse dichter en schilder Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.

 

Dromend van zulk blauw

Als ik nog lang naar dat blauw blijf kijken
mis ik mijn trein,
maar om zulk blauw zonder gelijke
moet het zo zijn.
Treinen kan ik nog vaak betreden,
maar deze straling zal ik misschien
in al zij innigheid na heden
bij leven niet meer zien.

 

Na het feest

De kleine mensen gaan tussen de grote
met het speelgoed van hun ogen.
Er slapen ook zulke vette bloemen in de sloten
en de takken waren zo blauw toen de maan
aan de andere kant van het huis ging staan.
In héél dit zacht delirium
van nacht en fruit en bloem
klinkt dof een weggedragen trom.

 

Kind voor een raam

Een kind voor een raam kijkt naar een korte trein.
Zo ben ik ook geweest, al zag
ik langere treinen over de lijn
glijden uit de opening van de dag.
Een kind voor een raam ben ik nog en ik tel
met héél klein vingertje de wielen
van andere dingen, zo snel
als zielen.

 

 
Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)

Lees verder “Pierre Kemp, Tahar Ben Jelloun, Billy Childish, Henry Williamson, Daniel Pennac, Ernst Toller”

Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Ernst Toller

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook alle tags voor Mihály Vörösmarty op dit blog.

 

Prologue (Fragment)

It’s winter now and death and snow and stillness,
The earth turned white;
Not hair by hair as happy people do,
It lost its colour all at once, like God,
Who on the sixth day, crowning his creation,
Gave life to man, the godly-beastly mongrel,
And shattered by the grim monstrosity
His sorrow turned Him white and very old.
When spring, the makeup-mistress comes again,
The aged earth may take a periwig
And find a frilly frock of daffodils.
The ice may thaw out on her glassy eyes,
Her perfume-scented, painted-on complexion
Pretending youth and faking happiness;
Ask then the aging, wrinkled prostitute
What has she done to her unhappy sons?

Vertaald door Peter Zollman

 

Vorwort (Fragment)

Jetzt herrschen Winter, Stille, Schnee und Tod.
Die Erde aber ist jählings ergraut;
doch nicht allmählich wie friedliche Menschen,
nein, über Nacht ergraut, wie einstmals Gott,
der, als die Welt er schuf und dann den Menschen,
halb Gott im Wesen und noch halb ein Tier,
erschauderte ob seiner düstren Schöpfung
und vor Entsetzen grau ward, müd und alt.

Bald kommt der Lenz gegangen, ein Barbier,
die graue Erde nimmt dann die Perücke
und legt den Blumen Samt und Seide an.
Von ihren starren Augen taut der Frost,
mit Düften und mit grell geschminkten Wangen,
täuscht Freude sie und frische Jugend vor.
Ihr aber fragt die alte Sünderin:
Wo tat sie die erschlagnen Söhne hin?

 

Vertaald door Günther Deicke

 

 
Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)
Borstbeeld in Boedapest

Lees verder “Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Ernst Toller”

Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Ernst Toller

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook alle tags voor Mihály Vörösmarty op dit blog.

 

Schön Ilonka

I

Lauernd sitzt der Jäger und versonnen,
hofft für seinen Bogen schnelles Wild,
immer höher und in Gold versponnen
zeigt nach Süden schon der Sonne Bild.
Doch vergebens: an verborgner Stelle
ruht das Wild sich aus an kühler Quelle.

Lange sitzt der Jäger auf der Lauer;
in der Dämmrung kommt ein Zeichen oft,
harrt des ganzen Sonnenbogens Dauer.
Da erscheint das Glück, das er erhofft:
Ach, kein Wild, des Falters leichte Schwinge,
und ein Mädchen folgt dem Schmetterlinge.

“Bunter Falter, Schmetterling, so golden!
Komm und sitz auf meinen Händen still;
führ mich auch, wenn du es willst, zur holden
Sonne, die schon untergehen will.”
Sagt’s und eilt so, wie die Rehe ziehen,
leicht und zärtlich ist des Mädchens Fliehen.

“Gott!” Auf springt der Jäger wie besessen,
“Königlich ist dieses Wild!” Und er
eilt beflügelt gleich und selbstvergessen
diesem schönen Mädchen hinterher.
Jäger, Mädchen, Falter – um die Wette
schließen sie des reinen Scherzes Kette.

“Hab ich dich!” Das Mädchen ruft’s voll Freude,
und sie hascht den bunten Schmetterling.
“Hab ich dich!” Der Jäger fängt die Beute,
wie er niemals eine schönre fing.
Und das Mädchen läßt den Falter fliegen,
sich vom Strahl des schönen Augs besiegen.

Vertaald door Günther Deicke

 

Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)

Standbeeld in Székesfehérvár

Lees verder “Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Ernst Toller”

Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Ernst Toller

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook alle tags voor Mihály Vörösmarty op dit blog.

 

Bitterer Kelch

Wenn stark mit Mannesmut
auf eine Frau du setzt,
und sie mit leichtem Blut
dein ganzes Glück zerfetzt;
wenn sie im Blick ein Lächeln und
verwünschte Tränen trägt,
schärft eines der Begierde Mund,
das andre Wunden schlägt;
so trink und sei gescheit:
Die Welt hält keine Ewigkeit;
sie löst sich auf, vergeht wie Schaum,
es bleibt, was war, der leere Raum.

Wenn dich mit einem Freund
wie Herz und Hirn und Hand
selbst das Geheimste eint
von Ehr und Vaterland;
und er in Meuchelmördertat
ins Herz dir stößt den Stahl,
so daß dein Schicksal durch Verrat
zuuchte wird und schal;
so trink und sei gescheit:
Die Welt hält keine Ewigkeit;
sie löst sich auf, vergeht wie Schaum,
es bleibt, was war, der leere Raum.

Wenn du in Not und Nacht
ums Vaterland dich mühst,
in mörderischer Schlacht
dafür dein Blut vergießt,
und dieses, schlecht beraten,
weist den treuen Dienst zurück
und wird von Feigen, Dummen dreist
geopfert Stück um Stück;
so trink und sei gescheit:
Die Welt hält keine Ewigkeit;
sie löst sich auf, vergeht wie Schaum,
es bleibt, was war, der leere Raum.

Wenn schmerzhaft in der Brust
der Wurm der Sorgen nagt,
wo Glück war, ist Verlust,
du siehst die Welt verzagt
hinschwinden, und von Freude leer
kehrt sich dein Tag und geht,
von neuem anzufangen wär
vergeblich und zu spät;
so trink und sei gescheit:
Die Welt hält keine Ewigkeit;
sie löst sich auf, vergeht wie Schaum,
es bleibt, was war, der leere Raum.

Wenn Kümmernis und Wein
im Hirn sich mischen mild,
erhellt sich von allein
das öde Lebensbild,
dann denke kühn und handle groß
und setz dein Leben dran:
Kein Schicksal findet hoffnungslos
den unverzagten Mann.
So trink und sei gescheit:
Die Welt hält keine Ewigkeit;
doch wie sie steht, solang sie lebt,
sie rastet nicht, sie schafft und webt.

 

Vertaald door Günther Deicke

 

Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)

Monument in Boedapest

Lees verder “Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Ernst Toller”

Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Ernst Toller

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook mijn blog van 1 december 2006 en ook mijn blog van 1 december 2008 en ook mijn blog van 1 december 2009.

 

Die Menschen

 

Schweigt, der Gesang soll nicht erklingen,

die Welt ihr Wort beginnt,

und es erfrieren mit glühenden Schwingen

der Regen und der Wind:

Tränenguß, den der Gram auslöst,

Seufzer, den bang das Herz ausstößt.

Geist, Sünde, Tugend, nichts hat mehr Gewicht:

Hofft länger nicht!

 

Die Völker voreinst hatten Väter,

tat euch die Märe kund,

die Väter wurden Missetäter,

das Volk ging dran zugrund:

Was übrig blieb, schrie nach Gesetzen:

Nun sind sie’s, die das Recht verletzen.

Über das Gute hält der Mord Gericht.

Hofft länger nicht!

 

Heroen dann: Gewaltig traten

das Recht sie in den Staub.

Arbeit gabs viel da: Eisentaten!

Und Ruhm, und Lorbeerlaub.

Zerbrach dann so ein Alexander,

verbiß das Volk sich ineinander.

Und Ruhm? Ein Blitz die Elendsnacht durchbricht:

Hofft länger nicht!

 

Und langer Frieden, und erschreckend

wächst sich die Menschheit aus,

vielleicht den Tisch der Pest nur deckend

zu üppigerem Schmaus.

Der Mensch schmachtet den Himmel an,

da er die Erde nicht gewann.

Im Grabe noch erdrückt ihn ihr Gewicht.

Hofft länger nicht!

 

Wie ist die Erde reich, und Menschenhände

mehrn ihren Reichtum noch,

und dennoch martern Plagen ohne Ende,

lastet der Knechtschaft Joch.

Ists ein Gebot? Ists kein Gebot?

Wenn nicht, warum solch zähe Not?

Ob es an Tugend? obs an Kraft gebricht?

Hofft länger nicht!

 

Vernunft und Bosheit, sie gesellen

sich zum verruchten Bund,

machen die Wut der Dummheit schwellen,

der Kriege letzten Grund.

Tier, Teufel, Zorn, Vernunft, was siegt

von euch: Der Mensch ists, der erliegt.

Der Wahnsinnsschlamm mit Gottesangesicht!

Hofft länger nicht!

 

Nach so viel Kriegs- und Friedensmühen:

Des Bruderhasses Mal

bleibt auf der Stirn des Menschen blühen,

er ist der Erde Qual;

ihr glaubt er lernt, da er voll List

die schlimmste Missetat ermißt.

Aus Drachenzähnen trat der Mensch ans Licht.

Hofft länger nicht!

Hofft länger nicht!

 

Vertaald door Franz Fühmann

 

 

Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)

Monument in Boedapest

 

Lees verder “Mihály Vörösmarty, Valery Bryusov, Ernst Toller”