Joseph Boyden, Bruce Bawer, John Keats, Nick Stone, Irina Denezhkina, Ernst Augustin, Carlos Drummond de Andrade, Jean Améry

De Canadese schrijver Joseph Boyden werd geboren op 31 oktober 1966 in Willowdale, Ontario. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2008.

Uit: Through Black Spruce

“When there was no Pepsi left for my rye whisky, nieces, there was always ginger ale. No ginger ale? Then I had river water. River water’s light like something between those two. And brown Moose River water’s cold. Cold like living between two colours. Like living in this town.When the whisky was Crown Royal, then brown Moose River water was a fine, fine mix.

You know I was a bush pilot. The best. But the best have to crash. And I’ve crashed a plane, me. Three times. I need to explain this all to you. I was a young man when I crashed the first time.The world was wide open. I was scared of nothing. Just before Helen and I had our oldest boy. The first time I crashed I was drunk, but that wasn’t the reason I crashed. I used to fly a bush plane better with a few drinks in me. I actually believe my eyesight improved with whisky goggles on. But sight had nothing to do with my first crash.Wait. It had everything to do with it. Snowstorm. Zero visibility. As snow blinded my takeoff from the slick runway, I got the goahead with a warning from the Moosonee flight tower: harder snow coming.

An hour later and I’d made it a hundred miles north of Moose River on my way to pick up trappers not wanting but needing to come in from their lines.A rush to find them with night coming. I had a feeling where they’d be.Me, I was a natural in a plane. But in snow? One minute I’m humming along, the next, my fuel line’s gummed and I’m skidding and banging against a frozen creek.The crazy thing? Had I come in a few feet to the left or right, blind like I did, I would have wrapped my plane around black spruce lining the banks. Head a mush on the steering. Broken legs burning on a red-hot motor.The grandparents sometimes watch out. Chi meegwetch, omoshomimawak!

My plane wasn’t too damaged, but this was a crash nonetheless. And I emerged from the first true brush with it. The long darkness. No need to speak its name out loud.

Soon as I forced the door open, the snow, it stopped falling. Like that. Like in a movie. And when the cloud cover left on a winter afternoon a hundred plus miles north of Moosonee in January, the cold came, presented itself in such a forceful way that I had two choices.

The first was to assume that the cold was a living thing that chased me and wanted to suck the life from me. I could get angry at it, desperate for some sense of fairness in the world, and then begin to panic.“

Joseph Boyden (Willowdale, 31 oktober 1966)

De Amerikaanse dichter, schrijver en literatuurcriticus Bruce Bawer werd geboren op 31 oktober 1956 in New York. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2008.

Uit: Surrender

“We in the West are living in the midst of a jihad, and most of us don’t even realize it — because it’s a brand of jihad that’s barely a generation old.

Islam divides the world into two parts. The part governed by sharia, or Islamic law, is called the Dar al-Islam, or House of Submission. Everything else is the Dar al-Harb, or House of War. It’s called the House of War because it, too, according to the Koran, is destined to be governed by sharia, and it will take war — holy war, jihad — to bring it into the House of Submission.

Jihad began with Muhammed himself. When he was born, the lands that today make up the Arab world were populated mostly by Christians and Jews; within a century after his death, those areas’ inhabitants had been killed, driven away, subjugated to Islam as members of the underclass known as dhimmis, or converted to the Religion of Peace at the point of a sword. The Crusades of the twelfth and thirteenth centuries were not wars of conquest by Europeans but attempts to take back what had once been Christian territory. America’s very first foreign conflict after the Revolutionary War was with the Barbary pirates, who, sponsored by the Muslim governments of North Africa — just as terrorist groups today enjoy the sponsorship of countries like Libya, Iran, and Syria — had for generations been preying on European ships and selling their crews and passengers into slavery. (Between the sixteenth and nineteenth centuries, over one million Europeans — including people like Cervantes, Saint Vincent de Paul, and French playwright Jean Francois Regnard — became chattel in North Africa, a minor detail that rarely makes it into Western history textbooks, perhaps because it would compel textbook writers to accord jihad a major role in their narratives of Western history.)

In 1786, John Adams and Thomas Jefferson, then the U.S. ambassadors to Britain and France respectively, met in London with the Tripolitanian envoy to Britain and asked him why his pirates were preying on American ships; he explained, as Adams and Jefferson reported afterward to the Continental Congress, that the pirates’ actions were “founded on the Laws of their Prophet, that it was written in their Koran, that all nations who should not have acknowledged their authority were sinners, that it was their right and duty to make war upon them wherever they could be found, and to make slaves of all they could take as Prisoners, and that every Musselman who should be slain in Battle was sure to go to Paradise.”

Bruce Bawer (New York, 31 oktober 1956)

De Engelse dichter John Keats werd geboren op 31 oktober 1795 in Finsbury Pavement in London. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2006 en ook mijn blog van 31 oktober 2007 en ook mijn blog van 31 oktober 2008.

A Thing of Beauty (Endymion)

A thing of beauty is a joy for ever:

Its lovliness increases; it will never

Pass into nothingness; but still will keep

A bower quiet for us, and a sleep

Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing.

Therefore, on every morrow, are we wreathing

A flowery band to bind us to the earth,

Spite of despondence, of the inhuman dearth

Of noble natures, of the gloomy days,

Of all the unhealthy and o’er-darkn’d ways

Made for our searching: yes, in spite of all,

Some shape of beauty moves away the pall

From our dark spirits. Such the sun, the moon,

Trees old and young, sprouting a shady boon

For simple sheep; and such are daffodils

With the green world they live in; and clear rills

That for themselves a cooling covert make

‘Gainst the hot season; the mid-forest brake,

Rich with a sprinkling of fair musk-rose blooms:

And such too is the grandeur of the dooms

We have imagined for the mighty dead;

An endless fountain of immortal drink,

Pouring unto us from the heaven’s brink.

O Blush Not So!

O BLUSH not so! O blush not so!

Or I shall think you knowing;

And if you smile the blushing while,

Then maidenheads are going.

There’s a blush for want, and a blush for shan’t,

And a blush for having done it;

There’s a blush for thought, and a blush for nought,

And a blush for just begun it.

O sigh not so! O sigh not so!

For it sounds of Eve’s sweet pippin;

By these loosen’d lips you have tasted the pips

And fought in an amorous nipping.

Will you play once more at nice-cut-core,

For it only will last our youth out,

And we have the prime of the kissing time,

We have not one sweet tooth out.

There’s a sigh for aye, and a sigh for nay,

And a sigh for “I can’t bear it!”

O what can be done, shall we stay or run?

O cut the sweet apple and share it!

Last Sonnet

BRIGHT Star, would I were steadfast as thou art–

Not in lone splendour hung aloft the night,

And watching, with eternal lids apart,

Like Nature’s patient sleepless Eremite,

The moving waters at their priest-like task

Of pure ablution round earth’s human shores,

Or gazing on the new soft-fallen mask

Of snow upon the mountains and the moors–

No–yet still steadfast, still unchangeable,

Pillow’d upon my fair love’s ripening breast,

To feel for ever its soft fall and swell,

Awake for ever in a sweet unrest,

Still, still to hear her tender-taken breath,

And so live ever–or else swoon to death.

John Keats (31 oktober 1795 – 23 februari 1821)
Standbeeld door Stuart Williamson, 2007

De Engelse schrijver Nick Stone werd geboren op 31 oktober 1966 in Cambridge. De eerste vier jaar van zijn leven bracht hij door op Haïti, waar de familie van zijn moeder vandaan kwam. In 1971 keerde hij terug naar Engeland. In zijn jonge jaren was Stone een succesvol sporter – hij bokste in de nationale amateur klasse. Verder trad hij in de voetsporen van zijn vader en studeerde geschiedenis. Daarna werkte hij als headhunter voor verschillende bedrijven. Hij debuteerde in 2006 met Mr Clarinet. Voor de plot van het boek had hij inspiratie opgedaan toen hij in 1996 nog eens terug ging naar Haïti.

Uit: King of Swords

„It was the last thing he needed or wanted, a dead ape at the end of his shift, but there it was—a corpse with bad timing. Larry Gibson, one of the night security guards at Primate Park, stood staring at the thing spotlighted in his torch beam—a long-stemmed cruciform of black fur lying less than twenty feet away, face up and palms open on the grassy verge in front of the wire. He didn’t know which of the fifteen species of monkey advertised in the zoo’s product literature this one was, and he didn’t care; all he knew was that he had some decisions to make and fast. He weighed up what to do with how much he could get away with not doing: he could sound the alarm and stick around to help when and where and if he was needed; or he could simply look the other way and ignore King Kong for the ten remaining minutes of his shift. Plus he craved sleep. Thanks to some Marine-issue bennies he’d popped on Sunday night, he’d been awake for fifty-nine hours straight; his longest ever stretch. The most he’d lasted before was forty-eight hours. It was now Wednesday morning. He’d run out of pills and all the sleep he’d cheated and skipped out on was catching up with him, ganging up in the wings, getting ready to drop on him like a sack of wet cement.

He checked his watch. 5.21 A.M. He needed to get out of here, get home, get his head down, sleep. He had another job starting at one p.m. as a supermarket supervisor. That was for alimony and child support. This gig—cash in hand and no questions asked—was for body and soul and the roof over his head. He really couldn’t afford to fuck it up.

Dr Jenny Gold had been dozing with the radio on when she got the phone call from the security guard in Sector i, nearest the front gate. Something about a dead gorilla, he’d said. She hoped to God it wasn’t Bruce, their star attraction.“

Nick Stone (Cambridge, 31. Oktober 1966)

De Russische schrijfster Irina Denezhkina werd geboren op 31 oktober 1981 in Yekaterinburg. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2008.

Uit: Give Me: Songs for Lovers

“We’re standing there drop-dead gorgeous in the metro. I’ve got on this skintight T-shirt and shorts that end before they’ve hardly begun. Volkova’s in a long sky-blue dress that shows everybody her boobs and her backside, everything big and bouncy. Her light brown hair’s all carefully styled and lacquered — “Not like you: Rake it across the bald patch and off you go.” A big nose. It doesn’t spoil her though. It gives her individuality. All the men starehard when she walks past. And when we’re together, it’s like the end of the world.

There we are standing opposite the escalator, with people riding up and out in our direction. All sorts.

“Look at that one; what an ugly kisser!”

“He’s looking in our direction! Yuh-uck!”

“Anyone but that one, anyone but that one!”

“Oh, sugar…no, don’t come this way!”

“No, not that freak, please!”

So we’re standing there whispering, and in the end we wound ourselves up so much we almost legged it top-speed out of the metro. But for some reason we hung on. Then suddenly I see two boys coming toward us. The one who’s not so tasty is like a Soviet soft toy dog. The other’s Pepsi, pager, MTV, spiky hair, fruit-drop lips, really cocky look. Gorgeous like a picture in a magazine.

“Which of you is my husband?” I asked in a voice hoarse with excitement, while Volkova digested the information. “No need to run; the beauty contest’s come to you.”

“Me,” the gorgeous one answered modestly. “I’m Lyapa. And this is Kres.”

Kres shook his long hair and smiled in a village-yokelish kind of way. Round-faced and round-bellied. Lyapa beamed.

And now here I am sitting in his kitchen, and he’s smoking and not showing the slightest sign of interest. He’s two years younger than me.

I downed my coffee decisively, burnt my tongue, got up and made for the door.

“Where are you going?” Lyapa said, rousing himself.

“Home!”

“It’s nighttime. You can’t go out there.”

“So what do I do?”

Lyapa started thinking. Maybe he’d overdone it back then on the Net, when he showered me with messages: “My pussycat! I love you very, very much!” Maybe he shouldn’t have. It’s two months now since that meeting in the metro. We see each other once a week. I’ve been with Volkova to watch his band rehearse a couple of times. I remember the guitarist Vitya sang a line instead of Kres, and Kres was really upset and took offense, because he’s the vocalist, not Vitya. He was humiliated in front of Volkova and me. He was left with nothing to do. As if heweren’t the vocalist at all, just some piece of gear that could easily be replaced. Take Lyapa: I don’t think you could replace him; no one else plays the drums like that. But Kres…Like, who cares?”

Irina Denezhkina (Yekaterinburg, 31 oktober 1981)

De Duitse schrijver Ernst Augustin werd geboren op 31 oktober 1927 in Hirschberg. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2008.

Uit: Raumlicht: Der Fall Evelyne B.

“Es gehört zu meinem Plan, daß ich nicht auffalle, oder doch kaum. Ich wohne in einem bürgerlichen

Stadtteil Münchens, wo die Leute auf der Straße zum nahe gelegenen Nymphenburger Kanal wandern,

Handwerksmeister, Beamte, wenig Ausländer. Und ich wohne in einer Straße mit kleinherrschaftlichen

Häusern, die auch heute noch so aussehen, von denen meines das schmalste ist, zwei Stockwerke, rechts und links von Viergeschossigen eingebaut. Ich habe einen wenig auffallenden, sechs Meter breiten und drei Meter tiefen Vorgarten mit einem Schneeballbaum.

Das Haus ist nett angemalt, weiß und dunkelrot, wobei die Breite der Vorderfront durch die Eingangstür sowie ein Zimmerfenster im Parterre ausgemacht wird. Im ersten Stock sind zwei Zimmerfenster zu sehen, dann noch knapp über dem Blumenbeet ein vergittertes Kellerfenster. Ich habe ein unauffälliges Emailleschild, dessen Größe sowieso von der Ärztekammer beschränkt ist, meines ist aber eher noch kleiner, und ich habe im Parterre weiße, im ersten Stock rotbraune Fenstervorhänge, die fast immer geschlossen sind, auch außerhalb meiner Sprechstunden,

um die Leute nicht auf Veränderungen aufmerksam zu machen. Das Parterrefenster ist ebenfalls vergittert, aber so, daß man von außen nichts bemerkt, weißlackierte in das Fenster eingelassene Stahlrahmen, welche direkt mit kleinen Scheiben verglast sind, dazu darf ich erklären, daß ich niemanden im Haus festhalten will, sondern umgekehrt – das mag man jetzt deuten, wie man will. Und hinter diesem Fenster schreibe ich die Bücher, die ursprünglich immer den einen Titel tragen sollten: die Entdeckung der Schizophrenie, während ich dann aber doch davon Abstand nehme, da ich die Reaktion der Fachwelt voraussehe, die dann schließlich ohnehin eintritt.

Welches voraussetzt, daß die Schizophrenie bis dahin noch nicht entdeckt ist.

Sie begreifen, heißt aber, den eigenen Körper nicht begreifen. Sich über die Unmöglichkeit (aber die totale Unmöglichkeit!) zu entsetzen, die im Wachstum auch nur eines Fingernagels liegt, falls dieses wirklich stattfinden sollte. Außerdem: Ich liebe und bewundere die Tiere, wie sie mit ihren kleinen Werkzeugen sich unter einem Stein einrichten, wie sie an einen schönen braunen Pelz glauben und ihn auch bekommen, und wie sie in ihrem Pelz unter dem Stein sitzen, in tiefer Selbstbesinnung selbst zum kleinen Gott werdend.“

Ernst Augustin (Hirschberg, 31 oktober 1927)

De Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade werd geboren op 31 oktober 1902 in Itabira, een klein dorpje in de staat Minas Gerais. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2008.

Papier

En alles wat ik heb gedacht
en alles wat ik heb gezegd
en alles wat men mij verteld heeft
was papier

En alles wat ik heb ontdekt
bemind
gehaat
papier

Papier al wat er was in mij
en in de anderen, kranten-
papier
behangpapier
pakpapier
papierpapier
papier-maché.

Een vrouw die naakt loopt door het huis

Een vrouw die naakt loopt door het huis,
vervult ons van zo grote geestesrust.
Het is geen gedateerde, geile naaktheid.
Het is een gekleed in naaktheid gaan,
onschuld als van een zuster, een glas water.

Het lichaam wordt zelfs niet waargenomen
door het ritme dat het meevoert.
Welvingen gaan langs in staat van reinheid,
geven de naam kuisheid aan het leven.

Haren die bekoorden verontrusten niet.
Borsten, billen (stille wapenstilstand)
rusten uit van strijd. En ook ik rust.

Vertaald door August Willemsen

Your Shoulders Hold Up The World

A time comes when we no longer can say:

my God.

A time of total cleaning up.

A time when we no longer can say: my love.

Because love proved useless.

And the eyes don’t cry.

And the hands do only rough work.

And the heart is dry.

They knock at our door in vain, we won’t open.

We remain alone, the light turned off,

and our enormous eyes shine in the dark.

It is obvious we no longer know how to suffer.

And we want nothing from our friends.

Who cares if old ag
e comes, what is old age?

Our shoulders are holding up the world

and it’s lighter than a child’s hand.

Wars, famine, family fights inside buildings

prove only that life goes on

and not everybody has freed themselves yet.

Some (the delicate ones) judging the spectacle cruel

will prefer to die.

A time comes when death doesn’t help.

A time comes when life is an order.

Just life, without any escapes.

Carlos Drummond de Andrade (31 oktober 1902 – 17 augustus 1987)

De Oostenrijkse schrijver Jean Améry werd geboren op 31 oktober 1912 in Wenen. Zie ook mijn blog van 31 oktober 2006 en ook mijn blog van 31 oktober 2007 en ook mijn blog van 31 oktober 2008.

Uit: Die Schiffbrüchigen

“Das Nachthemd warf er ab und stand nun nackt im ebenerdigen Zimmer. Im Hof vor seinem Fenster sang mühselig und heiser ein Bettler. Den kalten Strahl des klaren Wassers goß Eugen über seinen Körper und mit den letzten Spuren des nächtlichen Schweißes, die die gläserne Klarheit des Wassers aus Achselhöhlen und Kniekehlen riß, versickerten die dunkel-feuchten Gewässer der nächtlichen Träume in seiner Seele. Die verstreuten Kleider sammelte er und zog sie an. Die tägliche Sorge: wie lange hält mein Anzug noch? düsterte in ihm auf. Hauchzarte Fäden hingen vom Kragen seines Hemdes und den Manchetten. Um wieviel einfacher wäre es doch gewesen, den Kragen daheim liegen zu lassen. Den Kragen – Sinnbild für Eugens bürgerliche Verkleidu
ng. Den Schritt erschlaffen zu lassen wäre besser gewesen, die Haare nicht mehr aus der Stirn zu streichen, wohlig das Grau des Schmutzes seine Kleider eindunkeln zu lassen und bis zum Morgen in den Schenken zu hocken.

(Die Tage waren schwer.) Nur noch die Nächte waren gut. Heut hatte Agathe bei ihm geschlafen und noch vor Morgengrauen war sie gegangen, ohne daß Eugen darum gewußt hatte. Wie gut das war: nicht allein in seinem Bett entschlafen zu müssen, Weichheit und Wärme an seinem Körper zu spüren, sich müde zu machen. Ach, in den Nächten, die Agathe mit ihm schlief, war allein vielleicht noch Ruhe und Gleichmaß, Andacht und Glaube. Da war noch ein: Das Leben ist gut, oder: das Leben ist warm, oder: dunkel. – Und das ist nicht zu sagen, was es in den Nächten ist, den Arm über Taille und Rücken einer Frau zu legen und in ihren Achselhöhlen eine Ahnung Schweißes zu spüren, sein Antlitz in fremdes Haar zu betten.

Doch am Tage verlor es seine Geltung. Was sein Eigen sein konnte zu jeder Stunde, Trost und Heimat, blieb ihm in der Helligkeit des Tages unerfühlbar ferne und wenn er daran dachte, kam oft ein schmerzhaftes Gefühl der Angst in ihm auf.

Zart wehten ein paar Sonnenstrahlen in den Lichthof. Klarer hoben die blassen Konturen der Möbel sich nun und der bleiche, kühle April erhellte kalt und ohne Trost Eugens Gefängnis.“

Jean Améry (31 oktober 1912– 17 oktober 1978)

Fjodor Dostojevski, Friedhelm Rathjen, Ezra Pound, Paul Valéry, Georg Heym, Kostas Karyotakis, Michal Ajvaz, Phillipe Aubert de Gaspé

De Russische schrijver Fjodor Michajlovitsj Dostojevski werd geboren ergens tussen 30 oktober en 11 november 1821 in Sint Petersburg. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2006 en ook mijn blog van 30 oktober 2008.

Uit: Aantekeningen uit het Ondergrondse

“Ik ben een ziek mens… Ik ben een boosaardig mens… Ik ben een weerzinwekkend mens. Ik geloof dat mijn lever aangetast is. Overigens begrijp ik niets van mijn ziekte en ik weet niet eens zeker wat ik mankeer. Ik ga daarvoor niet naar de dokter en ik heb dat ook nooit gedaan, hoewel ik de medische wetenschap en de doktoren hoogacht. Bovendien ben ik uitermate bijgelovig, in elk geval voldoende om ontzag voor de medische wetenschap te hebben. (Ik ben ontwikkeld genoeg om niet bijgelovig te zijn, maar ik ben het toch). Nee, ik weiger om uit wrok naar de dokter te gaan. Dat zult u misschien niet begrijpen. Maar ik begrijp het wel. Ik kan u natuurlijk niet duidelijk maken, wie ik in dit geval door mijn kwaadaardigheid wil straffen, ik begrijp best, dat ik de doktoren er niet mee heb als ik ze niet consulteer; ik weet beter dan wie ook, dat ik alleen mezelf, en niemand anders, benadeel. Maar toch, als ik geen dokter consulteer dan is dat alleen uit kwaadaardigheid. Mijn lever deugt niet – nou, laat het maar erger worden!

Ik leef nu al een hele tijd op die manier – twintig jaar. Ik ben nu veertig. Ik was vroeger in rijksbetrekking, maar dat ben ik nu niet meer. Ik was een kwaadaardige ambtenaar. Ik was bars en daar genoot ik van. Ik liet me niet omkopen, weet je, en ik moest me daar op z’n minst dus op een andere manier voor schadeloos stellen. (Een flauwe grap, maar ik laat hem toch staan. Toen ik hem neerschreef dacht ik dat het geestig zou klinken; maar nu ik zelf gezien heb, dat ik me alleen maar op een zielige manier heb willen aanstellen, schrap ik hem expres niet). Wanneer ik aan mijn bureau zat en er mensen met verzoeken bij me kwamen, dan knarsetandde ik tegen hen en voelde een intens genot als het me lukte ze ongelukkig te maken.

En dat lukte me bijna altijd. Het waren merendeels bedeesde mensen – vanzelfsprekend, want ze hadden een verzoek. Maar onder de praatjesmakers was met name een officier, die ik niet kon uitstaan. Hij wilde gewoon niet onderdanig zijn en rinkelde walgelijk met zijn sabel. Om die sabel heb ik anderhalf jaar met hem geruzied. Ten slotte heb ik van hem gewonnen. Hij hield op met rinkelen. Dat is trouwens nog in mijn jonge jaren gebeurd. Maar weet u, heren, wat de voornaamste reden van mijn kwaadaardigheid was? Nou, ’t hele punt, de echte pijn, lag in het feit dat ik me doorlopend, zelfs in de momenten van mijn hevigste ongenoegen, van binnen met schaamte bewust was van het feit dat ik niet alleen geen kwaadaardig, maar zelfs geen verbitterd mens was, maar dat ik de mensen zomaar angst aanjoeg, en dat ik daar plezier in had. Al schuimbek ik, maar als u me een pop brengt, als u me een kop thee met suiker geeft, dan wordt ik waarschijnlijk rustig. Het zou me misschien zelfs echt raken, hoewel ik naderhand waarschijnlijk om mijzelf zou knarsetanden van woede en maandenlang van schaamte wakker zou liggen. Zo ben ik nu eenmaal.

Ik heb dus net over me zelf gelogen toen ik zei, dat ik een kwaadaardige ambtenaar ben geweest. Ik heb uit kwaadaardigheid gelogen. Ik heb me gewoon vermaakt met die rekwestranten en met die officier, maar in werkelijkheid heb ik nooit kwaadaardig kunnen worden. Ik was mij ieder ogenblik van veel, heel veel factoren bewust die daar volstrekt tegengesteld aan waren. Ik voelde ze in me rondwoelen, die tegenstrijdige factoren. Ik wist, dat zij mijn hele leven lang in me rondgewoeld hadden, dat ze smeekten om losgelaten te worden, maar ik liet ze niet gaan, neen ik liet ze niet gaan, ik liet ze expres niet los. Ze kwelden me tot ik me ervoor schaamde: ze dreven me tot stuiptrekkingen – ze maakten me tenslotte ziek, o wat maakten ze me ziek! Denkt u, heren, dat ik op dit moment ergens berouw over heb, dat ik u voor het een of ander om vergeving vraag? Ik ben er vast van overtuigd, dat u dat denkt… Trouwens, ik kan u verzekeren, dat het me echt niets doet, als u dat denkt….”

Fjodor Dostojevski (30 oktober 1821 – 9 februari 1881)

De Duitse schrijver, vertaler en literauurwetenschapper Friedhelm Rathjen werd geboren op 30 oktober 1958 in Westerholz. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2008.

Uit: Quadratur des Kreises: wie Finnegans Wake übersetzen?

“Der ideale Übersetzer – der alles weiß und nichts versteht – dieser ideale Übersetzer also versucht, all das, was er vom Text weiß, in seiner übersetzten Version zu reproduzieren; er schafft es natürlich nicht, aber läßt sich nicht von dem Bemühen abbringen, es zu versuchen, und die einzige Hierarchie, die er kennt und akzeptiert, ist die Hierarchie zwischen übersetzbaren und nichtübersetzbaren Anteilen seines Wissens über den Text. Der Übersetzer im Sinne Arno Schmidts hingegen – jener, der glaubt, etwas zu verstehen, weil er mit einem Lesemodell ausgerüstet ist – dieser Schmidtsche Übersetzer etabliert unvermeidlicherweise eine andere Art von Hierarchie: nämlich die Hierarchie zwischen solchen Informationen, die er versteht, und solchen Informationen, die er nicht versteht; zwischen Informationen, die sein Lesemodell stützen, und Informationen, die dem Lesemodell zuwiderlaufen; zwischen dem, was er im Joyceschen Text für wichtig hält, und dem, was er für unwichtig (oder sogar störend) hält. Es ist offensichtlich, daß ein solcher Übersetzer eben jene Hierarchie übersetzt, die er dem Text übergestülpt hat, und nicht den nichthierarchischen Joyceschen Text, auf den jeder Leser rechtens Anspruch hätte, wenn er Finnegans Wake – oder eine Übersetzung von Finnegans Wake – zum ersten Mal liest.
Die Wake-Übersetzung, um die es mir geht, ist freilich gerade nicht jene Art Lesehilfe, mit der der Übersetzer nach Arno Schmidts Meinung den Leser versorgen sollte – oder, um es noch genauer zu sagen: die mir vorschwebende Übersetzung ist eine Lesehilfe nur für jemanden, der nicht gut genug Englisch kann (bei mir selbst angefangen: ursprünglich übersetzte ich nur deshalb Teile aus dem Wake ins Deutsche, um mir selbst einen Text zu verschaffen, den ich ebenso flüssig lesen konnte wie ein muttersprachlicher englischer Leser das Original); eine Lesehilfe ist die von mir angestrebte Übersetzung aber nicht für jemanden, der etwas über Finnegans Wake erfahren will, ohne Finnegans Wake selbst zu lesen. In den Augen Arno Schmidts sah Finnegans Wake aus wie eine “Zerrgestalt”, die das nötig hatte, was Schmidt eine “Entzerrung ins Deutsche” nannte. Was ich im Sinn habe, wenn ich Teile aus Finnegans Wake ins Deutsche zu bringen versuche, ist etwas gänzlich anderes und entgegengesetztes: ich will das leisten, was ich an anderer Stelle einmal “Transzerrung” genannt habe. Das soll heißen: ich will die Joycesche “Zerrgestalt” in eine Version transferieren, die deutsche Sprachbrocken hat, wo im Original englische Sprachbrocken zu finden sind, die aber ansonsten ebenso ‚verzerrt’ ist wie das Original.“

Friedhelm Rathjen (Westerholz, 30 oktober 1958)

De Amerikaanse dichter Ezra Pound werd geboren in Hailey, Idaho op 30 oktober 1885. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2006 en ook mijn blog van 30 oktober 2007 en ook mijn blog van 30 oktober 2008.

Canto 1

And then went down to the ship,

Set keel to breakers, forth on the godly sea, and

We set up mast and sail on that swart ship,

Bore sheep aboard her, and our bodies also

Heavy with weeping, and winds from sternward

Bore us onward with bellying canvas,

Crice’s this craft, the trim-coifed goddess.

Then sat we amidships, wind jamming the tiller,

Thus with stretched sail, we went over sea till day’s end.

Sun to his slumber, shadows o’er all the ocean,

Came we then to the bounds of deepest water,

To the Kimmerian lands, and peopled cities

Covered with close-webbed mist, unpierced ever

With glitter of sun-rays

Nor with stars stretched, nor looking back from heaven

Swartest night stretched over wreteched men there.

The ocean flowing backward, came we then to the place

Aforesaid by Circe.

Here did they rites, Perimedes and Eurylochus,

And drawing sword from my hip

I dug the ell-square pitkin;

Poured we libations unto each the dead,

First mead and then sweet wine, water mixed with white flour

Then prayed I many a prayer to the sickly death’s-heads;

As set in Ithaca, sterile bulls of the best

For sacrifice, heaping the pyre with goods,

A sheep to Tiresias only, black and a bell-sheep.

Dark blood flowed in the fosse,

Souls out of Erebus, cadaverous dead, of brides

Of youths and of the old who had borne much;

Souls stained with recent tears, girls tender,

Men many, mauled with bronze lance heads,

Battle spoil, bearing yet dreory arms,

These many crowded about me; with shouting,

Pallor upon me, cried to my men for more beasts;

Slaughtered the herds, sheep slain of bronze;

Poured ointment, cried to the gods,

To Pluto the strong, and praised Proserpine;

Unsheathed the narrow sword,

I sat to keep off the impetuous impotent dead,

Till I should hear Tiresias.

But first Elpenor came, our friend Elpenor,

Unburied, cast on the wide earth,

Limbs that we left in the house of Circe,

Unwept, unwrapped in the sepulchre, since toils urged other.

Pitiful spirit. And I cried in hurried speech:

“Elpenor, how art thou come to this dark coast?

“Cam’st thou afoot, outstripping seamen?”

And he in heavy speech:

“Ill fate and abundant wine. I slept in Crice’s ingle.

“Going down the long ladder unguarded,

“I fell against the buttress,

“Shattered the nape-nerve, the soul sought Avernus.

“But thou, O King, I bid remember me, unwept, unburied,

“Heap up mine arms, be tomb by sea-bord, and inscribed:

“A man of no fortune, and with a name to c
ome.

“And set my oar up, that I swung mid fellows.”

And Anticlea came, whom I beat off, and then Tiresias Theban,

Holding his golden wand, knew me, and spoke first:

“A second time? why? man of ill star,

“Facing the sunless dead and this joyless region?

“Stand from the fosse, leave me my bloody bever

“For soothsay.”

And I stepped back,

And he strong with the blood, said then: “Odysseus

“Shalt return through spiteful Neptune, over dark seas,

“Lose all companions.” Then Anticlea came.

Lie quiet Divus. I mean, that is Andreas Divus,

In officina Wecheli, 1538, out of Homer.

And he sailed, by Sirens and thence outwards and away

And unto Crice.

Venerandam,

In the Cretan’s phrase, with the golden crown, Aphrodite,

Cypri munimenta sortita est, mirthful, oricalchi, with golden

Girdle and breat bands, thou with dark eyelids

Bearing the golden bough of Argicidia. So that:

Ezra Pound (30 oktober 1885 – 1 november 1972)

De Franse dichter en schrijver Paul Valéry werd geboren op 30 oktober 1871 in Sète. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2006 en ook mijn blog van 30 oktober 2007 en ook mijn blog van 30 oktober 2008.

Le Bois amical

Nous avons pensé des choses pures

Côte à côte, le long des chemins,

Nous nous sommes tenus par les mains

Sans dire… parmi les fleurs obscures ;

Nous marchions comme des fiancés

Seuls, dans la nuit verte des prairies ;

Nous partagions ce fruit de féeries

La lune amicale aux insensés

Et puis, nous sommes morts sur la mousse,

Très loin, tout seuls parmi l’ombre douce

De ce bois intime et murmurant ;

Et là-haut, dans la lumière immense,

Nous nous sommes trouvés en pleurant

Ô mon cher compagnon de silence !

La Fileuse

Assise, la fileuse au bleu de la croisée

Où le jardin mélodieux se dodeline ;

Le rouet ancien qui ronfle l’a grisée.

Lasse, ayant bu l’azur, de filer la câline

Chevelure, à ses doigts si faibles évasives,

Elle songe, et sa tête petite s’incline.

Un arbuste et l’air pur font une source vive

Qui, suspendue au jour, délicieuse arrose

De ses pertes de fleurs le jardin de l’oisive.

Une tige, où le vent vagabond se repose,

Courbe le salut vain de sa grâce étoilée,

Dédiant magnifique, au vieux rouet, sa rose.

Mais la dormeuse file une laine isolée ;

Mystérieusement l’ombre frêle se tresse

Au fil de ses doigts longs et qui dorment, filée.

Le songe se dévide avec une paresse

Angélique, et sans cesse, au doux fuseau crédule,

La chevelure ondule au gré de la caresse…

Derrière tant de fleurs, l’azur se dissimule,

Fileuse de feuillage et de lumière ceinte :

Tout le ciel vert se meurt. Le dernier arbre brûle.

Ta sœur, la grande rose où sourit une sainte,

Parfume ton front vague au vent de son haleine

Innocente, et tu crois languir… Tu es éteinte

Au bleu de la croisée où tu filais la laine.

Paul Valéry (30 oktober 1871 – 20 juli 1945)

De Duitse dichter Georg Heym werd geboren op 30 oktober 1887 in Hirschberg. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2006 en ook mijn blog van 30 oktober 2008.

Allerseelen

Wie der Wind an eurem Kleide reißt

Daß er die roten Blätter entführ.

Wie ihr frierend duldet die Ungebühr.

Kahl seid ihr bald, und bald verwaist.

Ein Lichtlein in euer Laub sich schmiegt.

Eins erst. Bald sind es ihrer viel.

Flackert hin, flackert her. Der Winde Spiel,

Wie der Sterbenden geifernder Atem fliegt.

O du Toter, nun grüßen sie dich

Zum letzten Mal. Bald hinab

Mußt du nun wieder in Winters Grab.

Warte noch, bleib, bis der Tag verwich.

Streife du noch in Novemberluft.

Wenn Schnee erst fällt, deckt er zu

Deinen Schlaf zu bitterer Winterrute.

Winters Stürme gehen dann über die Gruft.

Hinter den Bäumen steht ihr.

Ihr wärmt eure Hände.

Rot fällt der Schein auf die weiße Lende.

Bald gehn wir nun. Und einsam bleibt ihr.

Warum lächelt ihr? Euer Lächeln gleicht

Einem Rätsel voll Bosheit und Dunkelheit,

Wie wenn am Mittag in trüber Zeit

Der Wind über Teiche im Moore streicht.

Wie ein Kind an die Ohren sich schlägt,

Den Schall wiederholend, so tönt euer Laut,

Wie das Sausen, wenn dunkel der Abend graut

Und der Wind die zitternden Halme regt.

Ihr, die ihr nun aus Hierseins Schlafe erweckt,

Die ihr nun eins seid mit Busch und Gras,

Die den Tieren ihr gleicht, und dem, der genas

Vom Lebenswahn, in Irrsinns-Stuben versteckt,

Ihr, sagt mir eins, warum schleicht ihr euch her.

Ist es nicht besser, tot sein? Was steigt ihr herauf?

Drängt an die Betten der Schläfer zuhauf,

Mit Gerippen füllend der Träume Meer?

Ach, es muß einsam sein in des Todes Haus.

Wenn die Erde friert bis zum Grunde hart.

Und da kommt ihr nun, hohläugig starrt

Ihr nach uns. Ihr unser, wir euer Graus.

Abend am See

Leis kommt die Nacht auf Dämmerwegen.

Du fühlst im Waldsee ein heimliches Regen.

Der Abendwind rauscht durch das Rohr so eigen

In des Sternengeflimmers tanzenden Reigen.

Still ruhn die Wogen in dem Silberschein

Des Monds, der sich erhebet wolkenrein.

Es öffnen die Seerosen ihren Silberkranz.

Ein nie geahnet Glück sie erfüllet ganz.

Georg Heym (30 oktober 1887 – 16 januari 1912)

De Griekse dichter en schrijver Kostas Karyotakis werd geboren op 30 oktober 1896 in Tripolis. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2008.

My Verses

My verses, children of my blood.
They speak, but I supply the words
like fragments of my heart,
I offer them like tears from my eyes.

They go with bitter smiles
when I recount so much of life.
I girdle them with sun and day and sun
for when I’m overtaken by the night.

They fix the limits of the sky and earth.
And yet my sons still wonder what is missing
always bored, worn down,
the only mother they have known is Grief.

I pour out the laughter of the sweetest tune,
the aimless passion of the flute;
to them I am an unsuspecting king
who’s lost his people’s love.

They waste away, they fade away, yet
never cease their quiet lamentation.
Pass by, Mortal, with
averted gaze;
Lethe, carry me in your boat to bathe.

Kostas Karyotakis (30 oktober 1896 – 21 juli 1928)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 30 oktober 2008.

De Tsjechische dichter, schrijver, essayist en vertaler Michal Ajvaz werd geboren op 30 oktober 1949 in Praag.

De Canadese dichter en schrijver Phillipe Aubert de Gaspé werd geboren op 30 oktober 1786 in Quebec. Zie ook mijn blog van 30 oktober 2006.

Claire Goll, Harald Hartung, Matthias Zschokke, Zbigniew Herbert, Mohsen Emadi, Dominick Dunne, Aleksandr Zinovjev, Georg Engel, Jean Giraudoux, André Chénier

De Duits – Franse schrijfster Claire Goll werd geboren op 29 oktober 1890 in Nürnberg. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2006 en ook mijn blog van 29 oktober 2007 en ook mijn blog van 29 oktober 2008.

Ich hab dich beten hören nebenan

Ich hab dich beten hören nebenan:
Es klang wie Orgel,
Wie Brunnenseufzer zur Nacht,
Wie Wind der über biblische
Städte und Meere gereist.

Auch Kinderglaube war in deinem Gebet,
Segen der Väter,
Hingabe an das fernste Leid,
Demut vor Verstorbenem,
So viel Liebe für alles was lebt…

Wie gern hätt ich deine Hand geküßt,
Die gefaltete, aber wo einer kniet
Ist immer ein Engel zugegen.
Ich hab dich beten hören nebenan:
Es klang wie ein neuer Psalm Davids,
Der den Goliath in sich erschlug

Klage um Ivan

Immer träum ich davon dir nachzusterben:
Aber eine künftige Rose
Bedarf vielleicht meiner Tränen
Um zu wachsen

Immer träum ich davon dir nachzusterben:
Aber ein leidenschaftlicher Reim
Bedarf vielleicht meiner Feder
Um dich zu singen

Immer träum ich davon dir nachzusterben:
Aber ein Takt von Bartok
Bedarf vielleicht meines Ohrs
um neu zu tönen

Angina

Über den Brunnen deiner Kehle gebeugt
Sah ich deine Mandeln rosiger
Als die Blüten des Mandelbaums
Sah das Instrument das hervorbringt
Das seltene Hochzeitsgedicht

Hier haben deine Küsse ihren Ursprung
Reichen verzweigt hinunter in dein Herz
Hier wird die Stimme geboren
Die ich der Harfe des Engels vorziehe
Hier entspringt der Quell deines Lachens

Der mich mehr berauscht als die Orgel
Der kirchlichen Feste
In diesem rosa wattierten Schrein
Liegen verstreut die kostbaren Namen
Mit denen zur Nacht du mich schmückst

Und von Schwindel ergriffen
Über dem Zauber-Brunnen
Sah ich ihn plötzlich vertrocknet
Seine Seufzer versteint
Durch die Zeit. Anstelle
Der purpurnen Lieder
Den allesvernichtenden Staub.

Goll-Clair

Claire Goll (29 oktober 1890 – 30 mei 1977)

De Duitse schrijver,dichter en literatuurwetenschapper Harald Hartung werd geboren op 29 oktober 1932 in Heme. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2006 en ook mijn blog van 29 oktober 2008.

Weißer Jahrgang

Ach die dicke Berta
Schwarm meines dritten Schuljahrs
ein schweres Geschütz
Die Mädchen kamen später
Vorher das Seitengewehr
die Blutrinne sah kein Blut
Mein Engel machte eine Aktennotiz

Die heiße Ofenplatte

Als Kind weil ich noch kein Geheimnis hatte
schrieb ich es auf mit Milch auf Briefpapier
und tat es auf die heiße Ofenplatte
bis Schrift erschien die bräunlich war wie Bier
Notrufe schrieb ich: SOS, die Emden
versinkt – das war symphonisches Gefühl
Ich zeigte meine Blätter keinem Fremden
das Fremde selbst, das Sterben kam zu mir

Es kam dann echt als fehlte der Beweis
Ein Landser (Bauchschuß) lag im Straßengraben
Ein Junge noch der nach der Mutter rief
Er sah mich an, er hielt den Kopf so schief
Die andern Landser trieb es fort sie haben
ihn da gelassen, und der Mai war heiß

Harald Hartung (Herne, 29 oktober 1932)

De Zwitserse dichter, schrijver en filmmaker Matthias Zschokke werd geboren op 29 oktober 1954 in Bern. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2008.

Uit: Auf Reisen

“WEIMAR. In der Berliner Bahnhofsbuchhandlung überblätterte ich ein paar Reiseführer. Alle waren sich in einem Punkt einig: Zu einem Ausflug in die deutsche Klassik gehört Lotte in Weimar von Thomas Mann. Also kaufte ich das Buch und setzte mich in den Zug. Die Fahrt ist schön. Links und rechts endlos flaches Land – das untere Fünftel des Zugfensters einnehmend –, darüber riesig der Himmel. Manchmal ein knorriger Baum, ein Teich, ein Wildschwein, dunkle, dicke Vögel. Man schaut hinaus und wird ganz ruhig. Ab und zu dachte ich: Caspar David Friedrich. Dann begann ich zu lesen. Himmel und Gemüt verdunkelten sich; was für ein entsetzliches Buch. Ohne einmal Luft zu holen, dröhnt es einem den Kopf voll mit besessen zusammengehamstertem Wissensballast, verschmockt altertümelnd vorgetragen. Geblieben ist mir davon nur, daß Goethe Caspar David Friedrich nicht mochte und fand, man könne dessen Bilder ebensogut verkehrt herum aufhängen. Dann kam ich in Weimar an. Es schneite, stürmte und blitzte (ein Schneegewitter, höchst selten, wie tags darauf in der „Thüringer Allgemeinen“ stand). Ein Taxi brachte mich zum Goethehaus am Frauenplan; ich nahm an, dort sei das Zentrum.

Die Stadt ist jedoch sehr klein. Die Sorge, ins Abseits zu geraten, ist überflüssig. Hundert Meter weiter, am Wielandplatz, steht das Christliche Hotel „Amalienhof“ mit seiner klassizistischen Fassade (wie ich erfuhr, das einzige Hotel, das alle Revolutionen und Renovationen überstanden hat und deshalb unter Denkmalschutz steht). Ich fragte nach einem Zimmer, einem großen, bitte, worauf die Frau an der Rezeption freundlich antwortete: „Wir haben nur große, aber die Suite ist auch frei, die können Sie zum normalen Zimmerpreis haben; riecht zwar ein wenig nach Farbe, es wurde frisch gestrichen, aber wenn Sie das nicht stört?“ Und sie führte mich in einen herrschaftlichen Salon mit Schlafzimmer und Bad.

Ganz Weimar wimmelte von freundlichen Leuten, sogar den Dialekt mochte ich gern hören. Kellner und Kellnerinnen erinnerten an Zöglinge aus hochgelegenen Internaten. Sie lachten vor Aufregung, wurden beim Bedienen rot aus Verlegenheit, vergaßen, von welcher Seite auf-, von welcher abgetragen wird, baten um Verzeihung – entzückend. Die Wärterinnen in den Museen und Wohnhäusern musterten mich mißtrauisch, wie freilaufende Katzen mit schlechten Erfahrungen, doch kaum fragte ich sie etwas, tauten sie auf und entpuppten sich als hervorragende Kennerinnen der Exponate, die sie beaufsichtigen. Aus Berlin bin ich Aufpasser gewohnt, die „Sssssurückbleim“ knurren, wenn ich zu nah an ein Bild trete. Den Rest der Zeit starren sie trotzig vor sich hin.

Nie würde ich dort wagen, jemanden um Erläuterungen zu bitten; er ist schließlich kein Auskunftsbüro, sondern zum Schutz der Objekte bestellt. Ebenso wie Kellner und Verkäuferinnen dort nicht dazu da sind, Gäste oder Kunden zu beglücken, sondern sie zu ernüchtern und gefügig, wenn nicht sogar niederzumachen.

In Weimar herrscht ein anderer Ton. Im Schillerhaus – dem anrührendsten der diversen Dichterwohnhäuser – stand ich vor einem Nähkästchen. Die Aufpasserin erklärte, das habe Schiller seinem Diener zu dessen Hochzeit anfertigen lassen, und die Tränen sind mir in die Augen geschossen, so rührend kam mir das Tischchen vor. Oben, im Arbeits- und Sterbezimmer, wurde ich wieder schier übermannt; da erzählte sie mir angesichts des schmalen Betts, unter was für entsetzlichen Qualen Schiller hier – man könne es nicht anders sagen – verreckt sei; sie habe gerade eine frühe Biographie gelesen, nichts Seriöses, aber das Herz sei ihr fast zerbrochen dabei. Und hier, nebenan, in der winzigen Mansarde, hier habe er gewöhnlich geschlafen, auf einer Matratze am Boden. Das Bett habe er sich erst zuletzt, wegen seiner Krankheit, ins Schreibzimmer stellen lassen. Und überall diese Tapeten aus Kassel – was für märchenhafte Tapeten!”

Matthias Zschokke (Bern, 29 oktober 1954)

De Poolse dichter, schrijver en essayist Zbigniew Herbert werd geboren op 29 oktober 1924 in Lemberg. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2008.

Two Drops

No time to grieve for roses, when the forests are burning.
—Juliusz Słowacki

The forests were on fire—
they however
wreathed their necks with their hands
like bouquets of roses

People ran to the shelters—
he said his wife had hair
in whose depths one could hide

Covered by one blanket
they whispered shameless words
the litany of those who love

When it got very bad
they leapt into each other’s eyes
and shut them firmly

So firmly they did not feel the flames
when they came up to the eyelashes

To the end they were brave
To the end they were faithful
To the end they were similar
like two drops
stuck at the edge of a face

About Troy

Troy O Troy

an archeologist

will sift your ashes through his fingers

yet a fire occurred greater than that of the Iliad

for seven strings–

too few strings

one needs a chorus

a sea of laments

and thunder
of mountains

rain of stone

–how to lead

people away from the ruins

how to lead

the chorus from poems–

thinks the faultless poet

respectably mute

as a pillar of salt

–The song will escape unharmed

It escaped

with flaming wing

into a pure sky

The moon rises over the ruins

Troy O Troy

The city is silent

The poet struggles with his own shadow

The poet cries like a bird in the void

The moon repeats its landscape

gentle metal in smoldering ash

They walked along ravines of former streets

as if on a red sea of cinders

and wind lifted the red dust

faithfully painted the sunset of the city

They walked along ravines of former streets

they breathed on the frozen dawn in vain

they said: long years will pass

before the first house stands here

they walked along ravines of former streets

they thought they would find some traces

a cripple plays

on a harmonica

about the braids of a willow

about a girl

the poet is silent

rain falls

Zbigniew Herbert (29 oktober 1924 – 28 juli 1998)

De Iraanse dichter en vertaler Mohsen Emadi werd geboren op 29 oktober 1976 in Teheran. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2008.

Despair

We were throwing out our despair form the rooms and
were shouting : Get Lost!
It was enought a door stayed opened carelessly,
to she creeps in and dazzles us with her only safe eye
and the wound of her blind eye
open up it’s mouth and devour us.
we were closing the doors and at last our despair
was going out to play with children.

One night, we came back to our rooms
and locked up all the doors
We’d seen the children and
her who was running out toward us inflames.

early morning, on all fours
we were walkning in the alley,
the passangers were escaping,
the people were locking up the doors
and we were saying entreatyly : Mew!Mew!

Death

Didn’t I leave my hat in your voice, Madam?
-Yes, but the wind carried it with herself.
-And my shoes?
-They are here, two sparrows had made their home in.

I run,
Get naked,
The lavas of your voice twist in me,
I have no time to breath.
I trurn to stone,
In the gate of apogee and abyss.
next centuries,
It will be published a photo of me
The stony remained of Pompei’s volcaism
barefoot,
With no hat.

Mohsen Emadi (Teheran, 29 oktober 1976)

De Amerikaanse schrijver Dominick Dunne werd geboren op 29 oktober 1925 in Hartford, Connecticut. Dominick Dunne overleed op 26 augustus van dit jaar. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2008.

Uit: Nightmare on Elm Drive

“Seven months later, after the boys were arrested, I visited the house on Elm Drive. It is deceptive in size, far larger than one would imagine from the outside. You enter a spacious hallway with a white marble floor and a skylight above. Off the hallway on one side is an immense drawing room, forty feet in length. The lone piece of sheet music on the grand piano was “American Pie” by Don McLean. On the other side are a small paneled sitting room and a large dining room. At the far end of the hallway, in full view of the front door, is the television room, where Kitty and Jose spent their last evening together. On the back wall is a floor-to-ceiling bookcase, filled with books, many of them paperbacks, including the American-history novels of Gore Vidal, Jose’s favorite author. On the top shelf of the bookcase were sixty tennis trophies — all first place — that had been won over the years by Lyle and Erik.
Like a lot of houses of the movie nouveaux riches still in their social and business ris
e, the grand exterior is not matched by a grand interior. When the Menendez family bought the house, it was handsomely furnished, and they could have bought the furniture from the former owner for an extra $350,000, but they declined. With the exception of some reproduction Chippendale chairs in the dining room, the house is appallingly furnished with second-rate pieces; either the purchase price left nothing for interior decoration or there was just a lack of interest. In any case, your attention, once you are in the house, is not on the furniture. You are drawn, like a magnet, to the television room.”

Dominick Dunne (29 oktober 1925 – 26 augustus 2009)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 29 oktober 2008.

De Russische schrijver en wetenschapsfilosoof Aleksandr Aleksandrovitsj Zinovjev werd geboren in Pachtino op 29 oktober 1922. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2006.

De Duitse schrijver Georg Julius Leopold Engel werd geboren op 29 oktober 1866 in Greifswald.

De Franse schrijver, toneelauteur en beroepsdiplomaat Jean Giraudoux werd geboren op 29 oktober 1882 in Bellac/Haute-Vienne. Zie ook mijn blog van 29 oktober 2006.

De Franse dichter André Chénier (eigentlich André Marie Chénier ofde Chénier) werd geboren op 29 oktober 1762 in Galata bij Constantinopel.

Evelyn Waugh, JMH Berckmans, Uwe Tellkamp, John Hollander, Johannes Daniel Falk, Karl Philipp Conz

De Britse schrijver Evelyn Waugh werd geboren in Londen op 28 oktober 1903. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2006 en ook mijn blog van 28 oktober 2007 en ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Uit: Decline And Fall

“So you’re the Doctor’s hired assassin, eh? Well, I hope you keep a firm hand on my toad of a son. How’s he doin’?”
“Quite well,” said Paul.
“Nonsense!” said Lady Circumference. “The boy’s a dunderhead. If he wasn’t he wouldnt’ be here. He wants beatin’ and hittin’ and knockin’ about generally, and then he’ll be no good. That grass is shockin’ bad on the terrace, Doctor; you ought to sand it down and resow it, but you’ll have to take that cedar down if you ever want it to grow properly at the side. I hate cuttin’ down a tree – like losin’ a tooth – but you have to choose, tree or grass; you can’t keep ‘em both. What d’you pay your head man?”
As she was talking Lord Circumference emerged from the shadows and shook Paul’s hand. He had a long fair moustache and large watery eyes which reminded Paul a little of Mr. Prendergast.
“How do you do?” he said.
“How do you do?” said Paul.
“Fond of sport, eh?” he said. “I mean these sort of sports?”
“Oh, yes,” said Paul. “I think they’re so good for the boys.”
“Do you? Do you think that?” said Lord Circumference very earnestly; “do you think they’re good for the boys?”
“Yes,” said Paul; “don’t you?”
“Me? Yes, oh, yes. I think so, too. Very good for the boys.”
“So useful in case of a war or anything,” said Paul.
“D’you think so? D’you really and truly think so? That there is going to be another war, I mean?”
“Yes, I’m sure of it; aren’t you?”
“Yes, of course, I’m sure of it too. And that awful bread, and people coming on to one’s own land and telling one what one’s to do with one’s own butter and milk, and commandeering one’s horses! Oh, yes, all over again! My wife shot her hunters rather than let them go to the army. And girl’s in breeches on all the farms! All over again! Who do you think it will be this time?”
“The Americans,” said Paul stoutly.
“No, indeed, I hope not. We had German prisoners on two of the farms. That wasn’t so bad, but if they start putting Americans on my land, I’ll just refuse to stand it. My daughter brought an American down to luncheon the other day, and, do you know …?”
“Dig it and dung it,” said Lady Circumference. “Only it’s got to be dug deep, mind. Now how did your calceolarias do last year?”
“I really have no idea,” said the Doctor. “Flossie, how did our calceolarias do?”
“Lovely,” said Flossie.
“I don’t believe a word of it,” said Lady Circumference. “Nobody’s calceolarias did well last year.”
“Shall we adjourn to the playing fields?” said the Doctor. “I expect they are all waiting for us.”
Talking cheerfully, the party crossed the hall and went down the steps.
“Your drive’s awful wet,” said Lady Circumference. “I expect there’s a blocked pipe somewhere. Sure it ain’t sewage?”
“I was never any use at short distances,” Lord Circumference was saying. “I was always a slow starter, but I was once eighteenth in the Crick at Rugby. We didn’t take sports so seriously at the ‘Varsity when I was up; everybody rode. What college were you at?”
“Scone.”
“Scone, were you? Ever come across a young nephew of my wife’s called Alastair Digby-Vaine-Trumpington?”

Evelyn Waugh (28 oktober 1903 – 10 april 1966)

De Vlaamse schrijver JMH Berckmans (Jean-Marie Henri) werd geboren in Leopoldsburg op 28 oktober 1953. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Uit: Uit ogen die huilen van misprijzen

“Zo komt het dat ze weer allemaal samen voor de zoveelste keer aan de kersttafel zitten in de living van de benedenverdieping van het huis aan het nummer 21 in de Valaarstraat in Wilrijk. Bij Greta en Jean. Zoals elk jaar op kerstavond. Elk jaar op kerstavond nodigen Greta en Jean de hele familie uit.
De vader en de moeder, Gust en Marie-Louise.
De gaskamerman en de gaskamervrouw. De gaskamerman z’n haar hangt in lange vuile vieze klitten tot in z’n nek te hangen en de gulp van zijn jeans staat wagewijd open. Hij heeft niet eens de moeite genomen om in bad te gaan. De gaskamervrouw heeft haar nieuwe bloemenjurk aangetrokken. Ze denkt: Als de gaskamerman nu maar niet begint te zuipen.
En Inge. Voor de eerste keer zonder Peter. Peter heeft ze dit jaar eindelijk aan de deur gezet. ’t Is te zeggen: Inge is alleen gaan wonen. Op een klein appartement in de Coebergerstraat. Niks bijzonders maar goed genoeg. Klein maar proper. In maart komt de zaak nog één keer voor en dan is ze uit de echt gescheiden, zoals haar advokaat dat noemt. Definitief van die zak verlost. Tom en Bartje heeft ze meegenomen. En de auto ook, de Carina II. Die heeft ze nodig om naar haar werk te rijden. Ze is pas van werk veranderd. Ze werkt nu bij de Russen op het Falconplein en ze verdient er tienduizend frank meer dan bij De Rijck. Tien zakken, zegt ze.
En Guido en Cathy zijn er dit jaar ook bij. Guido voor de eerste keer. Niet dat Cathy aan die Guido een zaak gedaan heeft. Dat vindt iedereen, behalve Cathy. Geen schop onder z’n kont is die Guido waard. Dat vindt alleman, behalve Guido. Die vindt zichzelf een hele Piet. Piet Snot, denkt de gaskamerman. In Den Blokker op het Rooseveltplein staat die Guido achter de tapkast. Dat drugkot. Z’n zevenentwintigste baantje of daaromtrent. In een jaar. En als hij niet uitkijkt en voortmaakt sodemieteren ze ‘r ‘em daar ook binnen de kortste keren weer uit.
En de kinderen zijn er natuurlijk ook weer bij, die zitten aan de keukentafel die Jean bij de uitgetrokken eetkamertafel geschoven heeft: Isabelle en Stefan en Frédéric en Tom en Bartje, het kleine grut.
En tenslotte de honden, Carmen en José van Greta en Jean, de bobtail en de Mechelaar, en de kleine Prins, die de moeder van thuis heeft meegebracht omdat ze hem niet alleen wil laten op Kerstavond en die op de schoot van de moeder zit en haar gezicht schoonlikt.
Ze zijn er allemaal. Allemaal in die living van vijf bij zes waarin verder nog een wandkast, een tweede wandkast, een hele salon, een theetafeltje en een
uit z’n voegen gebarsten kerstboom vol glimmende bollen en flikkerende lampionnetjes. Want zonder kerstboom geen Kerstmis.”

JMH Berckmans (28 oktober 1953 – 31 augustus 2008)

De Duitse schrijver Uwe Tellkamp werd geboren op 28 oktober 1968 in Dresden.Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Uit: Der Turm

„Die elektrischen Zitronen aus dem VEB »Narva«, mit denen der Baum dekoriert war, hatten einen Defekt, flackerten ackerten hin und wieder auf und löschten die elbabwärts liegende Silhouette Dresdens. Christian zog die feucht gewordenen, an den wollenen Innenseiten mit Eiskügelchen bedeckten Fäustlinge aus und rieb die vor Kälte fast taub gewordenen Finger rasch gegeneinander, hauchte sie an – der Atem verging als Nebelstreif vor dem finster liegenden, in den Fels gehauenen Eingang des Buchensteigs, der hinauf zu Arbogasts Instituten führte. Die Häuser der Schillerstraße verloren sich im Dunkel; vom nächstgelegenen, einem Fachwerkhaus mit verriegelten Fensterläden, lief eine Stromleitung ins Geäst einer der Buchen über dem Felsdurchgang, ein Adventsstern brannte dort, hell und reglos. Christian, der über das Blaue Wunder und den Körnerplatz gekommen war, ging weiter stadtauswärts, in Richtung Grundstraße, und erreichte bald die Standseilbahn. Vor den Schaufenstern der Geschäfte, an denen er vorüberging – ein Bäcker, Molkereiwaren, ein Fischladen –, waren die Rolläden herabgelassen; düster und mit aschigen Konturen, halb schon in Schatten, lagen die Häuser. Es schien ihm, als ob sie sich aneinanderdrängten, Schutz beieinander suchten vor etwas Unbestimmtem, noch nicht Ergründbarem, das vielleicht aufgleiten würde aus der Dunkelheit – wie der Eismond aufgeglitten war über der Elbe vorhin, als Christian auf der menschenleeren Brücke stehengeblieben war und auf den Fluß geblickt hatte, den dicken, von seiner Mutter gestrickten Wollschal über Ohren und Wangen gezogen gegen den frostscharfen Wind. Der Mond war langsam gestiegen und hatte sich von der kaltträgen, wie flüssige Erde wirkenden Masse des Stroms gelöst, um allein über den Wiesen mit ihren in Nebelgespinste gehüllten Weiden, dem Bootshaus auf der Altstädter Elbseite zu stehen, den gegen Pillnitz zu sich verlierenden Höhenzügen. Von einem Kirchturm in der Ferne schlug es vier, was Christian wunderte.

Er ging den Weg zur Standseilbahn hinauf, stellte seine Reisetasche auf die verwitterte Bank vor dem Gatter, das den Bahnsteig abschloß, und wartete, die Hände samt Handschuhen in die Taschen seiner militärgrünen Parka gesteckt. Die Zeiger der Bahnhofsuhr über dem Schaffnerhäuschen schienen sehr langsam vorzurücken. Außer ihm wartete niemand auf die Standseilbahn, und um sich die Zeit zu vertreiben, musterte er die Anzeigentafeln. Lange waren sie nicht mehr gesäubert worden. Eine warb für das Café Toscana auf der Altstädter Elbseite, eine für das weiter in Richtung Schillerplatz liegende Geschäft Nähter, eine andere für das Restaurant Sibyllenhof an der Bergstation.“

Uwe Tellkamp (Dresden, 28 oktober 1968)

De Amerikaanse dichter en criticus John Hollander werd geboren op 28 oktober 1929 in New York. Sinds 2007 is hij emeritis hoogleraar voor Engels van Yale University. Hij doceerde ook aan het Connecticut College, het Hunter College, en het Graduate Center, CUNY. Hollander’s eerste dichtbundel A Crackling of Thorns, trok de aandacht van W. H. Auden, die het uitkoos voor publicatie in de Yale Series of Younger Poets in 1958

The Night Mirror

What it showed was always the same—

A vertical panel with him in it,

Being a horrible bit of movement

At the edge of knowledge, overhanging

The canyons of nightmare. And when the last

Glimpse was enough—his grandmother,

Say, with a blood-red face, rising

From her Windsor chair in the warm lamplight

To tell him something—he would scramble up,

Waiting to hear himself shrieking, and gain

The ledge of the world, his bed, lit by

The pale rectangle of window, eclipsed

By a dark shape, but a shape that moved

And saw and knew and mistook its reflection

In the tall panel on the closet door

For itself. The silver corona of moonlight

That gloried his glimpsed head was enough

To send him back into silences (choosing

Fear in those chasms below), to reject

Freedom of wakeful seeing, believing

And feeling, for peace and the bondage of horrors

Welling up only from deep within

That dark planet head, spinning beyond

The rim of the night mirror’s range, huge

And cold, on the pillow’s dark side.

An Old-Fashioned Song

No more walks in the wood:

The trees have all been cut

Down, and where once they stood

Not even a wagon rut

Appears along the path

Low brush is taking over.

No more walks in the wood;

This is the aftermath

Of afternoons in the clover

Fields where we once made love

Then wandered home together

Where the trees arched above,

Where we made our own weather

When branches were the sky.

Now they are gone for good,

And you, for ill, and I

Am only a passer-by.

We and the trees and the way

Back from the fields of play

Lasted as long as we could.

No more walks in the wood.

John Hollander (New York, 28 oktober 1929)

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Johannes Daniel Falk werd geboren op 28 oktober 1768 in Danzig. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Das Lebenseinmaleins

nach einer bekannten Melodie

Mit EINS da fängt das Leben an;

Mit ZWEY da wird man Frau und Mann;

Und kommen wir erst zu den DREYN:

Da fangen Kinder an zu schrey’n.

Wo DREY sind, folgt alsbald die VIER;

Stets enger wird nun das Quartier;

Bey FÜNF und SECHS giebt’s größre Noth:

Denn immer kleiner wird das Brod.

Wohl Mancher rief bey SIEBEN schon:

O weh mir armen Korydon!

So wächst die Zahl von Jahr zu Jahr,

Bis grau vor Alter wird das Haar.

Sie wandern ein – wir wandern aus,

Heut Eins, und Morgen wieder Eins:

Das ist das Lebenseinmaleins!

Johannes Daniel Falk (28 oktober 1768 – 14 februari 1826)

De Duitse dichter en schrijver Karl Philipp Conz werd geboren op 28 oktober 1762 in Lorch. Zie ook mijn blog van 28 oktober 2008.

Die Finnenhochzeit

In König Sumblus Hallen erhub sich Freudenspiel,

es saßen da der Recken und edlen Degen viel,

der König in der Krone mit Edelstein geschmückt;

bei ihm die schöne Tochter in Brautschmuck man erblickt.

Zur Hand der Vogt von Sachsen als Bräutigam ihr saß.

Ei, was da nicht von Freuden und Lust ein Übermaß!

Es strömt in goldnen Schalen der purpurrote Wein, –

all Sorg und trübe Schwere, sie müssen vergessen sein.

Da tritt herein ein Harfner, gar wunderseltsam gestaltet,

vermummt, mit grauendem Barte und Rock und Mantel veraltet:

“Willkommen zu hohen Freuden, willkommen schöne Maid!

Willkommen, Herr König in Trauer! Willkomm, Herr Bräut’gam zu Leid!”

“Was, Leid im Freudensaale? Du wunderlicher Gast!

setz dich, und wen du getrunken und satt gegessen dich hast,

so freu dich mit den Freudigen und nimm das Wort zurück!

Wo nicht, so eile, du Schlimmer, von hinnen im Augenblick!”

So Sumblus zu dem Gaste. Gar seltsam tritt’s ihn an.

der Gast: “Was ihr euch freuet, ist nur alles ein Wahn;

was oft mir Freude begonnen, ist bald in Leid zerstoben.

Man soll, hört ich oft sagen, den Tag vorm Abend nicht loben!”

“Wie, bist du krank an Sinnen, und doch ein Harfner gut?

Wie, bannt dir nicht die Harfe der Sorge schweren Mut?

Auf, greife zu den Saiten! laß frisch ein Lied uns hören!

ein neues Lied, ein munteres Lied! so wollen wir baß dich ehren!”

Rasch schlug er in die Saiten, er sang von einer Braut,

die einem edlen König ein König hätt’ getraut

und hätt’ sie ihm gesichert fest in die rechte Hand

und dann in falschen Treuen den Sinn schnell abgewandt.

“O wer auf Weibertreue und Männerschwüre baut,

dem Sande und dem Wasser der seinen Fuß vertraut!

Ich mochte nimmer zagen mit flammenheißem Mut

vor Lanzen und vor Pfeilen, vor Schwertern rot von Blut.

Acht übermute Recken warf hin mein Schwert zumal,

neun streckte meine Lanze voll wilden Grimms zu Tal:

und soll jetzt so gehöhnet vor Braut und Rittern steht

und einem fremden Bräutigam vermählt die meine sehn?

O du viel falscher Vater, o du viel falsche Braut!

O du viel falscher Bräutigam!” so schrie er wild und laut.

Den König kam ein Zagen, die Braut ein Zittern an,

als mit gezücktem Schwerte mit eins den Harfner sie sahn.

Weg warf er Bart und Larve, enthüllte sein Gesicht:

Gorm war’s, der alte König, entflammt von Zornes Licht;

und alle die Recken im Saale, die fuhren erschrocken auf,

als auf den Vogt von Sachsen er fuhr in grimmigem Lauf.

Und eh sie sich mochten besinnen, lag Heinz schon tot im Blut.

“Da liegst nun, Ungesunder, und feire die Hochzeit gut!”

Und rasch die Braut aus dem Saale er aufhub löwenstark

und fort vom Finnenfeste sie führte nach Dänemark.

Karl Philipp Conz (28 oktober 1762 – 20 juni 1827)

Dylan Thomas, Sylvia Plath, Nawal el Saadawi, Enid Bagnold, Zadie Smith, Albrecht Rodenbach, Fran Lebowitz, Reza Allamehzadeh, Kazimierz Brandys

De Engelse dichter Dylan Thomas werd geboren op 27 oktober 1914 in Swansea in Wales. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2006 en ook mijn blog van 27 oktober 2007 en ook mijn blog van 27 oktober 2008.

Clown in the Moon

My tears are like the quiet drift

Of petals from some magic rose;

And all my grief flows from the rift

Of unremembered skies and snows.

I think, that if I touched the earth,

It would crumble;

It is so sad and beautiful,

So tremulously like a dream.

Deaths and Entrances

On almost the incendiary eve

Of several near deaths,

When one at the great least of your best loved

And always known must leave

Lions and fires of his flying breath,

Of your immortal friends

Who’d raise the organs of the counted dust

To shoot and sing your praise,

One who called deepest down shall hold his peace

That cannot sink or cease

Endlessly to his wound

In many married London’s estranging grief.

On almost the incendiary eve

When at your lips and keys,

Locking, unlocking, the murdered strangers weave,

One who is most unknown,

Your polestar neighbour, sun of another street,

Will dive up to his tears.

He’ll bathe his raining blood in the male sea

Who strode for your own dead

And wind his globe out of your water thread

And load the throats of shells

with every cry since light

Flashed first across his thunderclapping eyes.

On almost the incendiary eve

Of deaths and entrances,

When near and strange wounded on London’s waves

Have sought your single grave,

One enemy, of many, who knows well

Your heart is luminous

In the watched dark, quivering through locks and caves,

Will pull the thunderbolts

To shut the sun, plunge, mount your darkened keys

And sear just riders back,

Until that one loved least

Looms the last Samson of your zodiac.

Lie Still, Sleep Becalmed

Lie still, sleep becalmed, sufferer with the wound

In the throat, burning and turning. All night afloat

On the silent sea we have heard the sound

That came from the wound wrapped in the salt sheet.

Under the mile off moon we trembled listening

To the sea sound flowing like blood from the loud wound

And when the salt sheet broke in a storm of singing

The voices of all the drowned swam on the wind.

Open a pathway through the slow sad sail,

Throw wide to the wind the gates of the wandering boat

For my voyage to begin to the end of my wound,

We heard the sea sound sing, we saw the salt sheet tell.

Lie still, sleep becalmed, hide the mouth in the throat,

Or we shall obey, and ride with you through the drowned.

Dylan Thomas (27 oktober 1914 – 9 november 1953)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sylvia Plath werd geboren op 27 oktober 1932 in Jamaica Plain, een buitenwijk van Boston. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2006 en ook mijn blog van 27 oktober 2008.

Mad Girl’s Love Song

“I shut my eyes and all the world drops dead;

I lift my lids and all is born again.

(I think I made you up inside my head.)

The stars go waltzing out in blue and red,

And arbitrary blackness gallops in:

I shut my eyes and all the world drops dead.

I dreamed that you bewitched me into bed

And sung me moon-struck, kissed me quite insane.

(I think I made you up inside my head.)

God topples from the sky, hell’s fires fade:

Exit seraphim and Satan’s men:

I shut my eyes and all the world drops dead.

I fancied you’d return the way you said,

But I grow old and I forget your name.

(I think I made you up inside my head.)

I should have loved a thunderbird instead;

At least when spring comes they roar back again.

I shut my eyes and all the world drops dead.

(I think I made you up inside my head.)”

Frog Autumn

Summer grows old, cold-blooded mother.

The insects are scant, skinny.

In these palustral homes we only

Croak and wither.

Mornings dissipate in somnolence.

The sun brightens tardily

Among the pithless reeds. Flies fail us.

he fen sickens.

Frost drops even the spider. Clearly

The genius of plenitude

Houses himself elsewhwere. Our folk thin

Lamentably.

The Times Are Tidy

Unlucky the hero born

In this province of the stuck record

Where the most watchful cooks go jobless

And the mayor’s rotisserie turns

Round of its own accord.

There’s no career in the venture

Of riding against the lizard,

Himself withered these latter-days

To leaf-size from lack of action :

History’s beaten the hazard.

The last crone got burnt up

More than eight decades back

With the love-hot herb, the talking cat,

But the children are better for it,

The cow milks cream an inch thick.

Sylvia Plath (27 oktober 1932 – 11 februari 1963)
Zelfportret

De Egyptische schrijfster, gynaecologe, moslimfeministe en politiek activiste Nawal el Saadawi werd geboren in Kafr Tahla op 27 oktober 1931. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2008.

Uit: Memoirs from the Women’s Prison

“From the moment I opened my eyes upon my first morning in prison, I understood from the motion of my body as I was rising and stretching the muscles of my neck and back, that I had made a firm decision: I would live in this place as I had lived in any other. It was a decision which appeared insane to me, for it would cancel out reality, logic, the walls and the steel doors.

I tossed and turned upon the wooden board, unable to close an eyelid. I became aware that torture in prison does not take place by means of the bars, or the walls, or the stinging insects, or hunger or thirst or insults or beating. Prison is doubt. And doubt is the most certain of tortures. It is doubt that kills the intellect and body – not doubt in others, but doubt in oneself…The baffling, crushing question for the mind: was I right or wrong?

In prison I came to know both extremes together. I experienced the height of grief and joy, the peaks of pain and pleasure, the greatest beauty and the most intense ugliness… In prison I found my heart opened to love – how I don’t know – as if I were back in early adolescence. In prison, I remembered the way I had burst out laughing when a child, while the taste of tears from the harshest and hardest days of my life returned to my mouth.“

Nawal el Saadawi (Kafr Tahla, 27 oktober 1931)

De Britse schrijfster Enid Algerine Bagnold werd geboren op 27 oktober 1889 in Rochester, Kent. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2008.

Uit: National Velvet

“Unearthly humps of land curved into the darkening sky like the backs of browsing pigs, like the rumps of elephants. At night when the stars rose over them they looked like a starlit herd of divine pigs. The villagers called them Hullocks.

The valleys were full of soft and windblown vegetation. The sea rolled at the foot of all as though God had brought his herd down to water.

The Hullocks were blackening as Velvet cantered down the chalk road to the village. She ran on her own slender le
gs, making horse-noises and chirrups and occasionally striking her thigh with a switch, holding at the same time something very small before her as she ran. The light on the chalk road was the last thing to gleam and die. The flints slipped and flashed under her feet. Her cotton dress and her cottony hair blew out, and her lips were parted for breath in a sweet metallic smile. She had the look of a sapling-Dante as she ran through the darkness downhill.

At the entrance to the village the sea was pounding up the sewer with a spring gale behind it. She passed to the third cottage, stopped at the door, opened it, let a gush of light onto the pavement, closed it and carried her tender object inside.

Edwina, Malvolia and Meredith sat in their father’s, Mr. Brown’s, sitting room just before suppertime. It was dark outside and hot inside, and outside in the darkness the Hullocks went up in great hoops above the village. There was an oil stove in the comer of the sitting room and lesson books on the table. The ceiling was low, and sagged. A lamp with a green glass shade lit the table. There was no electric light. Donald, the boy of four, was asleep upstairs.

Edwina, Malvolia andMeredith were all exactly alike, like golden greyhounds. Their golden hair was sleek, their fine faces like antelopes, their shoulders still and steady like Zulu women carrying water, and their bodies beneath the shoulders rippled when they moved. They were seventeen, sixteen, and fifteen. Velvet was fourteen. Velvet had short pale hair, large, protruding teeth, a sweet smile and a mouthful of metal.

Mr. Brown was swilling down the slaughterhouse, as Mi Taylor was away for the day. The sound of the hose swished at the wooden partition which separated the slaughterhouse from the sitting room.

“He went beautifully!” said Velvet, and laying down a tiny paper horse on the table she wrenched at the gold band that bound her teeth back and laid it beside the horse.

“Father’ll be in in a minute,” said Edwina warningly.

“It’s going in again directly I hear a sound,” said Velvet and sitting down she swept the band into her lap.

“Look at him,” she said lovingly, taking up the paper horse. “I must unsaddle him and rub him down.” The heads were bent on the lesson books again and Velvettook a tiny bridle of cotton thre ‘ ads from the horse. Thengoing to a shell-box on the sideboard she brought it tothe table.”

Enid Bagnold ( 27 oktober 1889 – 3 maart 1981)

De Engelse schrijfster Zadie Smith werd geboren op 27 oktober 1975 in Londen. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2008.

Uit: On Beauty

“One may as well begin with Jerome’s e-mails to his father:

To: HowardBelsey@fas.Wellington.edu
From: Jeromeabroad@easymail.com
Date: 5 November
Subject:

Hey, Dad – basically I’m just going to keep on keeping on with these mails – I’m no longer expecting you to reply, but I’m still hoping you will, if that makes sense.

Well, I’m really enjoying everything. I work in Monty Kipps’s own office (did you know that he’s actually Sir Monty??), which is in the Green Park area. It’s me and a Cornish girl called Emily. She’s cool. There’re also three more yank interns downstairs (one from Boston!), so I feel pretty much at home. I’m a kind of an intern with the duties of a PA – organizing lunches, filing, talking to people on the phone, that sort of thing. Monty’s work is much more tha
n just the academic stuff: he’s involved with the Race Commission, and he has Church charities in Barbados, Jamaica, Haiti, etc. – he keeps me really busy. Because it’s such a small set-up, I get to work closely with him – and of course I’m living with the family now, which is like being completely integrated into something new. Ah, the family. You didn’t respond, so I’m imagining your reaction (not too hard to imagine . . .). The truth is, it was really just the most convenient option at the time. And they were totally kind to offer – I was being evicted from the ‘bedsit’ place in Marylebone. The Kippses aren’t under any obligation to me, but they asked and I accepted – gratefully. I’ve been in their place a week now, and still no mention of any rent, which should tell you something. I know you want me to tell you it’s a nightmare, but I can’t – I love living here. It’s a different universe. The house is just wow – early Victorian, a ‘terrace’ – unassuming-looking outside but massive inside – but there’s still a kind of humility that really appeals to me – almost everything white, and a lot of handmade things, and quilts and dark wood shelves and cornices and this four-storey staircase – and in the whole place there’s only one television, which is in the basement anyway, just so Monty can keep abreast of news stuff, and some of the things he does on the television – but that’s it. I think of it as the negativized image of our house sometimes . . . It’s in this bit of North London called ‘Kilburn’, which sounds bucolic, but boy oh boy is not bucolic in the least, except for this street we live on off the ‘high road’, and it’s suddenly like you can’t hear a thing and you can just sit in the yard in the shadow of this huge tree – eighty feet tall and ivy-ed all up the trunk . . . reading and feeling like you’re in a novel . . . Fall’s different here – much less intense and trees balder earlier – everything more melancholy somehow.”

Zadie Smith (Londen, 27 oktober 1975)

De Belgische dichter en schrijver Albrecht Rodenbach werd geboren te Roeselare op 27 oktober 1856. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2006 en ook mijn blog van 27 oktober 2008.

Stoet

Langzaam trekt een blanke stoet door d’heemlen.
Jesus eerst, der maagden koning, ’t aanzicht
lijk de zonne glanzend en de kleedren
lijk de sneeuw, en hunne koninginne,
de Onbevlekte met haar sterrenkrone.
Zeven englen volgen, blank in ’t slepend
koorkleed, houdend hare wijd ontvouwde
hemelsblauwe goudgesternde mantel,
dragend hare blauwe lelievane.
Duizend, duizend, duizend maagden volgen,
sneeuwblank door de nevelige sluiers,
dragend in de hand de blanke lelie,
zingend zoete koren door de heemlen,
volgend waar hij gaat der maagden koning
en hunne onbevlekte koninginne.

Dichterliefde

Mijne tranen baren bloemen
lijk lentelach over de wei,
en mijne zuchten worden
een nachtegalenrei.

En wils du mi wederlieven,
voor di bloem op bloemken ontschiet,
en voor dijne venster zal klingen*
der nachtegalen lied.

Albrecht Rodenbach (27 oktober 1856 – 23 juni 1880)
Standbeeld in Roeselaere

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 27 oktober 2008.

De Amerikaanse schrijfster Frances Ann “Fran” Lebowitz werd geboren op 27 oktober 1950 in Morristown, New Jersey.

De Iraanse schrijver en filmmaker Reza Allamehzadeh werd geboren op 27 oktober 1943 in Sari, Mazandaran.

De Poolse schrijver Kazimierz Brandys werd geboren op 27 oktober 1916 in Lodz.

Jan Wolkers, Andrew Motion, Stephen L. Carter, Karin Boye, Trevor Joyce, Pat Conroy, Ulrich Plenzdorf, Sorley MacLean, Andrej Bely

De Nederlandse dichter, schrijver en beeldend kunstenaar Jan Wolkers werd geboren in Oegstgeest op 26 oktober 1925. Zie mijn blog van 19 oktober 2007 en mijn blog van 26 oktober 2006 en ook ook mijn blog van 26 oktober 2007 en ook mijn blog van 26 oktober 2008.

De zomer kan me gestolen worden I

De zomer kan me gestolen worden.
Fris groen verschrompelt zinderend tot as.
Mijn vader die vurig gelooft
Dat God zijn goudreinetten stooft
In zonlicht van miljarden jaren oud.
De larf vreet zich tot worm des verderfs,
Begeerlijk vruchtvlees roest tot op het bot,
Het klokhuis wordt een tongewelf van smet.
De ledigheid van liggen in het gras,
De zonnebrand van Onans stuifmeel,
Verkleeft tot donorgift op het gewas.
Op blote voeten zijn de sintels scherp,
De boetedoening is geen vorm van straf
Een legpuzzel van woede stroomt de helling af.

Kalkstenen vlinders

kalkstenen vlinders vliegen naar je toe
de stad zegt met één oog de nacht gedag
straks vlieg ik op de vleugels van je rode haar
over de blauwe halswervel der stad
als een dragonder ga ik in de wolken rijden
maar jij wenkt met je kleine witte hand
een twijfeltorentje van vrees en beven
rijst uit de zwarte bronnen van je ogen
en als ik dichter doffer donkerder je aanrand
sta je te bloeien als een pruimenboom.

Jan Wolkers (26 oktober 1925 – 19 oktober 2007)

De Engelse dichter, schrijver en biograaf Andrew Motion werd geboren op 26 oktober 1952 in Braintree in Essex. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2007 en ook mijn blog van 26 oktober 2008.

Ice

When friends no longer remembered
the reasons we set forth,
I switched between nanny and tartar
driving us on north.

Will you imagine a human hand
welded by ice to wood?
And skin when they chip it off?
I don’t think you should.

By day the appalling loose beauty
of prowling floes:
lions’ heads, dragons, crucifix-wrecks,
and a thing like a blown rose.

By night the seething hiss
of killers cruising past –
the silence after each fountain-jet,
and our hearts aghast.

Of our journey home and the rest
there is nothing more to say.
I have lived and not yet died.
I have sailed in the Scotia Sea.

The Last Call

Death called me,
I did not hear.
He spoke again:
Come near.

I went to look
for pity.
Poor death, I thought,
he loves me.

I guessed right,
he does.
And now I love him too,
just because.

Andrew Motion (Braintree, 26 oktober 1952)

De Amerikaanse schrijver Stephen L. Carter werd geboren op 26 oktober 1954 in Washington, D.C. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008.

Uit: Jericho’s Fall

“Darkness bore down on her as the car shuddered up the mountain. Distant lights danced at the edge of her vision, then vanished. Beck wondered how bad it would be. In her mind, she saw only the Jericho she had loved fifteen yeas ago and, in some ways, still did: the dashing scion of an old New England family that had provided government officials since the Revolution. One of his ancestors had a traffic circle named for him in Washington. A cousin served in the Senate. The family’s history was overwhelming; the Jericho for whom Beck had fallen had certainly overwhelmed her. He had been brilliant, and powerful, and confident, and fun, ever ready with eternal wisdom, or clever barbs. She did not like to think of that mighty man ravaged by disease. She had no illusions. She remembered what cancer had done to her own father.
Whatever was waiting, she had to go.
On Saturday afternoon, having cleared her decks with Pfister, Beck took the shuttle from Boston to Washington. She lived in Virginia, a stone’s throw from Reagan National Airport. Her daughter was at a church retreat, church being a thing that Beck did because she had been raised that way, and her mother would be offended if Rebecca dared differ. Beck decided to let Nina stay the night with the other kids. The two of them could ride together to the airport on Sunday, then enplane for their different destinations. Rebecca’s mother, Jacqueline, had been after her for weeks to send Nina for a visit, and maybe this was the time. The child was only in second grade; missing a few days of instruction would do her no harm. Beck hesitated, then made the inevitable call to Florida, to ask if her mother could look after Nina. The conversation soon turned into a battle.
I don’t know how you could even think about taking a six-year-old to visit a man like that.
I’m not taking her, Mom. That’s why I’m calling you.
You said you decided not to take her. That means you thought about it. I don’t understand how your mind works sometimes.
She tried, and failed, to remember a time when she and her mother had not been at odds. Because, in the eyes of her eternally disappointed mother, Beck would never be more than ten years old. Certainly their animosity predated Jericho; and perhaps it had played some sort of role (as every one of the therapists Rebecca had consulted over the years seemed to think) in her falling in love, as a college sophomore, with a married man thirty-two years her senior who tossed away his remarkable career in order to possess her.
I appreciate your help, Mom.
Oh, so you appreciate me now. Does that mean you’ll call more often?”

Stephen L. Carter (Washington, 26 oktober 1954)

De Zweedse dichteres en schrijfster Karin Maria Boye werd geboren op 26 oktober 1900 in Göteborg. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008.

Du sollst danken

Du sollst deinen Göttern danken

für den harten Zwang,

da du ohne Fußspur

irrst auf deinem Gang.

Du sollst deinen Göttern danken

für den schweren Schlag,

da du keine Zuflucht

hast bei Nacht und Tag.

Was die ganze Welt verworfen

ordnet sich im Kreise ein.

Vogelfrei gewinnst du

erst dein eignes Sein.

Ausgesetzt im Sand der Wüste

suchst du nach der Quelle Grund,

und du trinkst am Leben

dankbar dich gesund.

Du sollst deinen Göttem danken

für die zersprengende Qual.

Wirklichkeit und Kern

bleibt dir nur zur Wahl.

Reif wie eine Frucht

Reif wie eine Frucht liegt die Welt in meinen Armen,

sie ist gereift heute nacht,

und ihre Schale ist die zarte blaue Haut, die sich

um sie wölbt,

und ihr Saft ist die süße und duftende, glühende,

sprühende Sonnenlichtflut.

Tief hinein in dies silbemschimmernde Weltall springe

ich als Schwimmer,

getauft in Reife, wiedergeboren zur Fülle.

Geheiligt zur Tat.

Leicht wie ein Lachen

zerteile ich ein goldenes Honigmeer,

das begehrt nach meinen hungrigen Händen.

Vertaald door Hildegard Dietrich

Karin Boye (26 oktober 1900 – 24 april 1941)
Standbeeld in Huddinge

De Ierse dichter Trevor Joyce werd geboren op 26 oktober 1947 in Dublin. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008.

The Fall

I have mouthed names
that are names no longer,
draw no reply now
only hard silence and an image
of graven stone.

Yew-trees, evergreen,
viridian intensity of growth;
gravity derived from dirt.

The names draw no reply,
only a silence in the mind,
movement of smoke.
familiar shadows that are only smoke.

The sun marks time
among the evergreens:
posture of green fire.

Stone cracked in the jaws of ice,
splintered, grinding,
mixed with moisture,
becoming dirt.

There is no grave memorial in carven stone.
There is one gravity.

The names falling from use
down into stone,
down into my mind.
There is no grave memorial in the future of my mind.

All names will fall from use.

Parallax

Figures group on the frozen square,

into the black shadow of flats;

dark path of snow from the abattoir:

and sills of an old debtor’s prison

double this red-gold dusk.

call of a woman, a withered star,

falls, broken, through the resonant light.

Trevor Joyce (Dublin, 26 oktober 1947)

De Amerikaanse schrijver Pat Conroy werd geboren op 26 oktober 1945 in Atlanta, Georgia. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008.

Uit: The Lords of Discipline

„When I crossed the Ashley River my senior year in my gray 1959 Chevrolet, I was returning with confidence and even joy. I’m a senior now, I thought, looking to my right and seeing the restrained chaste skyline of Charleston again. The gentleness and purity of that skyline had always pleased me. A fleet of small sailboats struggled toward a buoy in the windless river, trapped like pale months in the clear amber of late afternoon.
Then I looked to my left and saw, upriver, the white battlements and parapets of Carolina Military Institute, as stolid and immovable in reality as in memory. The view to the left no longer caused me to shudder involuntarily as it had the first year. No longer was I returning to the cold, inimical eyes of the cadre. Now the cold eyes were mine and those of my classmates, and I felt only the approaching freedom that would come when I graduated in June. After a long childhood with an unbenign father and four years at the Institute, I was looking forward to that day of release when I would no longer be subject to the fixed, irresistible tenets of martial law, that hour when I would be presented with my discharge papers and could walk without cadences for the first time.
I was returning early with the training cadre in the third week of August. It was 1966, the war in Vietnam was gradually escalating, and Charleston had never looked so beautiful, so untouchable, or so completely mine. Yet there was an oddity about my presence on campus at this early date. I would be the only cadet private in the barracks during that week when the cadre would prepare to train the incoming freshmen. The cadre was composed of the highest-ranking cadet officers and non-coms in the corps of cadets. To them fell the serious responsibility of teaching the freshmen the cheerless rudiments of the fourth-class system during plebe week. The cadre was a diminutive regiment of the elite, chosen for their leadership, their military sharpness, their devotion to duty, their ambition, and their unquestioning, uncomplicated belief in the system.“

Pat Conroy (Atlanta, 26 oktober 1945)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 oktober 2008.

De Duitse schrijver Ulrich Plenzdorf werd geboren op 26 oktober 1934 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2006.

De Schotse dichter Sorley MacLean (Schots Gaelic: Somhairle MacGill-Eain) werd geboren op 26 oktober 1911 Osgaig op het eiland Raasay.

De Russische schrijver en theoreticus van het symbolisme Andrej Bely werd geboren op 26 oktober 1880 in Moskou.

Anne Tyler, Peter Rühmkorf, Willem Wilmink, Harold Brodkey, Jakob Hein, Daniel Mark Epstein, John Berryman, Christine D haen, Hélène Swarth, Karl Emil Franzos, Benjamin Henri Constant

De Amerikaanse schrijfster Anne Tyler werd geboren op 25 oktober 1941 in Minneapolis, Minnesota. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2007 en ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Uit: A Patchwork Planet

“I am a man you can trust, is how my customers view me. Or at least, I’m guessing it is. Why else would they hand me their house keys before they leave for vacation? Why else would they depend on me to clear their attics for them, heave their air conditioners into their windows every spring, lug their excess furniture to their basements? “Mind your step, young fellow; that’s Hepplewhite,” Mrs. Rodney says, and then she goes into her kitchen to brew a pot of tea. I could get up to anything in that basement. I could unlock the outside door so as to slip back in overnight and rummage through all she owns–her Hepplewhite desk and her Japanese lacquer jewelry box and the six potbellied drawers of her dining-room buffet. Not that I would. But she doesn’t know that. She just assumes it. She takes it for granted that I’m a good person.Come to think of it, I am the one who doesn’t take it for granted.

On the very last day of a bad old year, I was leaning against a pillar in the Baltimore railroad station, waiting to catch the 10:10 a.m. to Philadelphia. Philadelphia’s where my little girl lives. Her mother married a lawyer there after we split up.Ordinarily I’d have driven, but my car was in the shop and so I’d had to fork over the money for a train ticket. Scads of money. Not to mention being some appointed place at some appointed time, which I hate. Plus, there were a lot more people waiting than I had expected. That airy, light, clean, varnished feeling I generally got in Penn Station had been crowded out. Elderly couples with matching luggage stuffed the benches, and swarms of college kids littered the floor with their duffel bags. This gray-haired guy was walking around speaking to different strangers one by one. Well-off guy, you could tell: tan skin, nice turtleneck, soft beige car coat. He went up to a woman sitting alone and asked her a question. Then he came over to a girl in a miniskirt standing near me.

I had been thinking I wouldn’t mind talking to her myself.

She had long blond hair, longer than her skirt, which made it seem she’d neglected to put on the bottom half of her outfit. The man said, “Would you by any chance be traveling to Philadelphia?”

“Well, northbound, yes,” she said, in this shallow, breathless voice that came as a disappointment.

“But to Philadelphia?”

“No, New York, but I’ll be–“

“Thanks anyway,” he said, and he moved toward the next bench.”

Anne Tyler (Minneapolis, 25 oktober 1941)

De Duitse dichter en schrijver Peter Rühmkorf werd geboren op 25 oktober 1929 in Dortmund. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2006 en ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Wir turnen in höchsten Höhen herum…

Wir turnen in höchsten Höhen herum,
selbstredend und selbstreimend,
von einem I n d i v i d u u m
aus nichts als Worten träumend.

Was uns bewegt – warum? wozu? –
den Teppich zu verlassen?
Ein nie erforschtes Who-is-who
im Sturzflug zu erfassen.

Wer von so hoch zu Boden blickt,
der sieht nur Verarmtes / Verirrtes.
Ich sage: wer Lyrik schreibt, ist verrückt,
wer sie für wahr nimmt, wird es.

Ich spiel mit meinem Astralleib Klavier,
v i e r f ü ß i g – vierzigzehig –
Ganz unten am Boden gelten wir
für nicht mehr ganz zurechnungsfähig.

Die Loreley entblößt ihr Haar
am umgekippten Rheine …
Ich schwebe graziös in Lebensgefahr
grad zwischen Freund Hein und Freund Heine.

Uit: Auf Wiedersehen in Kenilworth

„Vor vielen vielen Jahren – und wenn ich sage viel, dann meine ich auch viel, ein gutes Vierteljahrhundert ist es jetzt her –, da lebte auf dem Schloß Kenilworth in England ein Kastellan mit Namen Jam McDamn nebst seiner Katze Minnie, auch Ginger genannt, denn sie hatte ein ingwerrotes Fell. Nun ist es freilich nicht so, daß wir uns unter unserem Kastellan so etwas wie einen Burgvogt vorzustellen hätten; man denkt dabei zu früh an den hochgestellten Dienstmann eines mächtigen Herren. Nein, bei normalem grauem englischem Tageslicht betrachtet war Jam McDamn nur eben ein kleiner Angestellter des städtischen Verkehrsbüros und auch das Schloß nur noch der Schatten eines Schlosses, mit viel Kunst und noch mehr Portlandzement vor dem Zusammenbrechen bewahrt und zur Besichtigung freigegeben täglich außer mittwochs zwischen 9 Uhr morgens und 18 Uhr am Abend. Touristen aus allen möglichen und vielen wirklichen Ländern hielten hier ihre kilometersüchtigen Autos an, um sich an der Standhaftigkeit einer über tausend Jahre alten Festung zu erbauen. Junge Weltenbummler aus Anaconda und Haderslev und Michipicoten und Schwaaz und Pill und Ischinomaki und Hechthausen und Himmelpforten und Hammah kletterten mit dem Efeu um die Wette an den Mauern hoch, um ihre leichtverderblichen Namen für alle Ewigkeit in den Stein zu kerben. Aber auch die Leute von Kenilworth und Stoneleigh und Canleigh und Norton Lindsey und den übrigen umliegenden Ortschaften kehrten schon gern einmal im Umkreis der kriegsbrandroten Ruinen ein, sei es, um an den immer noch mächtigen Turmstümpfen hoch- oder in die klaftertiefen Verliese hinabzublicken, sei es, um sich Geschichten von verbiesterten Zauberern oder verzauberten Biestern anzuhören, die an diesem Ort ihr unaufgeklärtes Wesen treiben sollten. Der tollste Märchenerzähler war freilich besagter McDamn, der sich im Zusammenfabeln haarsträubender Gespenstergeschichten gar nicht genug tun konnte.“

Peter Rühmkorf (25 oktober 1929 – 8 juni 2008)

De Nederlandse dichter, schrijver en zanger Willem Andries Wilmink werd geboren in Enschede op 25 oktober 1936. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Echtpaar in de trein

voor Wobke

Met de allerliefste in een trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel.

Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt vóór-, ik achteruit.

We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.

Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.

Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.

Dictees

Grouwe gebauwen, louwe thee,
holadio, holadié,
word je broer dominee?
Heel gemakkelijk, zo’n dictee.

Jan vermeid het komietee,
holadio, holadié,
en de mijd bleikt heel tevre,
wat gemakkelijk, zo’n dictee.

Heremejee… ik heb een twee.

A-u, o-u, a-u-w,
o-u-w of dubbel ee,
word je broer moet met dt,
wat een smerig rot-dictee.

En ‘t zijn niet alleen dictees
waar ik hier op school voor vrees:
ook elk opstel dat ik schrijf
staat van rooie strepen stijf.

Streep toch niet zoveel meneer,
anders durven wij niet meer,
worden ons leven lang
zelfs voor brieven schrijven bang.

Willem Wilmink (25 oktober 1936 – 2 augustus 2003)

De Amerikaanse schrijver Harold Brodkey werd geboren op 25 oktober 1930 als Aaron Roy Weintraub in Staunton, Illinois. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Uit: The Art of Fiction (Interview in Paris Review)

”Writing that is meant solely for the public forum is often less interesting than writing where the writer has invented the public space inside the text, in the tone of the address, in the tone of the language. Public language is never new. But in good writing there is something absolutely new in the tone of what I think of as the public space in which the narrator addresses the reader. In a piece of writing the language runs along on the page and in the mind of a reader; in that language there is no actual physical space, but the language should carry the implication of a physical-social location. If you’ve been to a large Edwardian house you may have seen a small room with a fireplace and a couch, and perhaps two chairs-not a formal, large room, but one where you can sit and talk, where you gossip. Henry James has a tone of address as if he’s arrived at such a house, not his own, and he is seated by the fire; an invisible interlocutor or audience listens closely. Walt Whitman speaks outdoors, it seems to me. The space Whitman suggests is complex and American and I think beautiful and a completely new invention. One thing that is unique about it is that there’s no tinge of social class in it whatsoever. Jane Austen’s writing suggests a drawing-room sort of space; Hemingway’s, on a barstool or in a club car; it changes: he’s complicated. Emily Dickinson creates a marvelous public space, too, and one of the marvelous things about it is that it is so clearly an invention since it isn’t based on being public; it is without a sense of the public. D. H. Lawrence is an absolutely amazing writer, with a fantastic sense of the language, but his sense of public space wavers, and sometimes a whole book or long story of his will collapse when he shifts the public space too drastically and becomes churchly-fascistic, or starts yelling as if in a corral, then muttering in a hallway—no order in it at all.”

Harold Brodkey (25 oktober, 1930 – 26 januari 1996)
Getekend door Howard Coale

De Duitse schrijver en arts Jakob Hein werd geboren op 25 oktober 1971 in Leipzig. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Uit: Vor mir den Tag und hinter mir die Nacht

„Es war schon sehr oft passiert, dass die Tür aufgegangen und eine schöne Frau in seinen Laden gekommen war, bisher allerdings ausschließlich in seinen zahllosen Tagträumen, für die Boris viel Zeit

hatte. Aber dass sich die Tür tatsächlich öffnete und tatsächlich von einer schönen Frau durchschritten

wurde, überforderte ihn etwas. Seitdem er die Agentur eröffnet hatte, war seiner Erinnerung nach niemand außer ihm selbst durch diese Tür gegangen, kein ungezogenes, anstrengendes Kind, kein hässlicher alter Mann und auch kein unauffälliger Mittfünfziger in grauem Anzug.

Diese Frau mit dem langen kastanienbraunen Haar, den hell leuchtenden Augen und dem mit einem Hauch von Violett geschminkten Mund war seine erste Kundin. Sie sah ihm direkt in die Augen und lachte ihn an, was Boris verlegen machte. Ihm fiel ihre schöne Nase auf, nicht zu klein und klassisch geschwungen. Boris hatte nie verstanden, warum die Leute Frauen mit Stupsnase mochten. Er fand nichts attraktiv daran, einer Frau in die Nase sehen zu können, und war überzeugt davon, dass Frauen mit elegant nach unten gebogenen Nasen einen genetischen Vorteil hatten.

»Sie sehen ganz anders aus, als ich sie mir vorgestellt hatte«, sagte die Frau, nachdem sie ihn ausführlich betrachtet hatte. Sie zog ihren dunklen Trenchcoat aus, warf ihn schwungvoll über einen

der zwei Stühle vor Boris’ Schreibtisch und setzte sich auf den anderen. »Irgendwie besser. Ich dachte, Sie wären mehr so ein Typ, der aussieht, als wäre er aus lauter Ersatzteilen zusammengesetzt worden.

Sie wissen schon: zwei linke Beine, verschieden lange Arme, zu kurzer Oberkörper, zu großer Kopf mit hohem Haaransatz. So die Art von Leuten, die auf eine unbeschreibliche Art hinken und eine

große Hornbrille tragen, die am Steg mit Pflasterband geklebt ist.«

Boris wusste nicht recht, was er darauf sagen sollte, außer: »Kennen wir uns?«

»Ja, wir haben heute Vormittag miteinander telefoniert. Mein Computer war kaputt.« Sie korrigierte sich: »Ist kaputt. Ich war dann in dem komischen Computerladen, und genau in diesem Moment wird mein Computer hoffentlich repariert.“

Jakob Hein (Leipzig, 25 oktober 1971)

De Amerikaanse dichter, schrijver en biograaf Daniel Mark Epstein werd geboren op 25 October 1948 in Washington, D.C. Epstein behaalde een B.A. aan Kenyon College. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Uit: The Lincolns

“Walking east on Jefferson Street with the setting sun behind him, Abraham Lincoln followed his shadow toward the house on Sixth Street where he had arranged to meet his love in secret.

The tall man cast a long shadow in the November light. The October rains and wind had nearly stripped the trees of their leaves—the maple, the walnut, the oak of the prairie. He liked the trees without their foliage “as their anatomy could then be studied.” The outline of a silver maple against the sky was delicate but firm; the network of shades the branches cast upon the ground seemed to him a virtual “profile” of the tree.

“Perhaps a man’s character is like a tree, and his reputation like its shadow; the shadow is what we think of it; the tree is the real thing.” This idea, which would attend the young man on an eventful journey into middle age, might now provide small comfort. For he had gone and made a fool of himself, during the previous two years of his life, a very public sort of fool at the age of thirty-three.

Now, strolling the wooden planks of a makeshift sidewalk laid along the mud ruts of Jefferson Street, past the new state capitol building with its stately columns and dome upon the square, Lincoln followed his shadow and his reputation toward the home of his friend Simeon Francis, where he could pursue his folly behind closed doors. If a man’s character is like the tree and one’s reputation like the shadow, he had begun, by trial and error, to understand his character, his virtues and weaknesses; but he still had little sense of what the world might make of his reputation.

He was a secretive man, who kept his own counsel. He was an ambitious man of humble origins, with colossal designs on the future. And it would always be advantageous not to be closely known, never to be transparent. Passing a farmer on a dray, he would tip his hat and grin. Everybody knew him. Nobody knew him. He would play the fool, the clown, the melancholy poet dying for love, the bumpkin. He would take the world by stealth and not by storm. He would disarm enemies by his apparent naïveté, by seeming pleasantly harmless. He would go to such lengths in making fun of his own appearance that others felt obliged to defend it.”

Daniel Mark Epstein (Washington, 25 oktober 1948)

De Amerikaanse dichter en schrijver John Allyn Berryman (eig. John Allyn Smith) werd geboren op 25 oktober 1914 in McAlester, Oklahoma. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Dream Song 3: A Stimulant for an Old Beast

Acacia, burnt myrrh, velvet, pricky stings.
—I’m not so young but not so very old,
said screwed-up lovely 23.
A final sense of being right out in the cold,
unkissed.
(—My psychiatrist can lick your psychiatrist.) Women get under
things.

All these old criminals sooner or later
have had it. I’ve been reading old journals.
Gottwald & Co., out of business now.
Thick chests quit. Double agent, Joe.
She holds her breath like a seal
and is whiter & smoother.

Rilke was a jerk.
I admit his griefs & music
& titled spelled all-disappointed ladies.
A threshold worse than the circles
where the vile settle & lurk,
Rilke’s. As I said,—

Dream Song 5: Henry sats in de bar & was odd

Henry sats in de bar & was odd,

off in the glass from the glass,

at odds wif de world & its god,

his wife is a complete nothing,

St Stephen

getting even.

Henry sats in de plane & was gay.

Careful Henry nothing said aloud

but where a Virgin out of cloud

to her Mountain dropt in light,

his thought made pockets & the plane buckt.

‘Parm me, lady.’ ‘Orright.’

Henry lay in de netting, wild,

while the brainfever bird did scales;

Mr Heartbreak, the New Man,

come to farm a crazy land;

an image of the dead on the fingernail

of a newborn child.

John Berryman (25 oktober 1914 – 7 januari 1972)
Berryman rechts

De Vlaamse dichteres en prozaschrijfster Christine Elodia Maria D’haen of D’Haen werd geboren in Sint-Amandsberg op 25 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 5 september 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Vita

Bloesems, bloemenwangen, baby, blos,
een dochter, zoon, mijn: schijn, zoet, bitter, zuur
en zout, die vier, maar talloos met textuur;
kleur met lijn oneindig; meng en scheid,
ontvouw, spreid, bal, creëer, fuseer en splijt;
vaarwel. Want langs de zenuw geest en woord,
elk instrument klank die geen oor meer hoort,
nooit zonder het getal weer baby, blos.

Sanctus

Steek kaarsen aan, kniel, offer, smeek.
Mijn kleed is wit, mijn wang is bleek,
ik toon het Beeld van mijn bestaan.
Mijn Godgerichte wil is stil.
Ik werd een heilige, mijn oog
ziet al uw lijden van omhoog.
Verliest gij schaartje, schrijfpen, bril,
of voelt gij kiespijn, roep mij aan.

Christine D’haen (25 oktober 1923 – 3 september 2009)

De Nederlandse dichteres Hélène Swarth werd geboren op 25 oktober 1859 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2006 en ook mijn blog van 25 oktober 2008.

Brood en rozen

I.
‘k Was uit mijn marmeren paleis getogen,
Stil, in ’t geheim, alleen, bij avondrood,
Mijn blanken mantel vol verborgen brood,.
Voor wie mij wachtten, bleek met brandende oogen,

Mijn uitgevaste Illusieën. – Zacht floot,

Boven mijn hoofd, zijn hoonlied: – ‘Ziel is logen!’

Een vogel zwart, doch éen, vol mededoogen

En sneeuwwit, zong: – ‘Roep moed! bloei zoet!’ en vlood.

Doch diep in ’t woud, kwam ik mijn heerscher tegen,

Die wederkwam van jacht op weerloos wild.

– ‘Hoe dwaalt zoo laat gij langs verborgen wegen?

Wat bergt uw kleed, dat gij verbleekt en trilt?’

Toen, uit mijn mantel, stroomde een rozenregen.

Hij liet mij gaan: álle argwaan was gestild.

Sneeuwlucht.

De lucht is bleek van sneeuw die niet wil dalen,

Tragisch gelaat, vol tranen die niet stroomen.

O bleeke hemel! geef me uw blanke droomen,

Strooi ze in mijn tuin als lelieën-van-dalen!

Wil met uw vlokken, sneeuw, verreinen komen

Een grond van zonde zwart en week van kwalen,

Als moeders doen met liedren en verhalen

Voor koorts’ge kindren, die visioenen schromen.

Ik wil niet zingen in dit schimmenleven,

Ik kán niet zingen in deez’ kerkhofkelder,

Ik mág niet zingen eer ‘k weer licht zie beven.

O sneeuw! ik smeek u, maak de wereld helder.

Aard, hemel, lied, gij kunt mij ál hergeven,

Tot smelt uw blank voor d’ eersten lentemelder.

Hélène Swarth (25 oktober 1859 – 20 juni 1941)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 25 oktober 2008.

De Oostenrijkse schrijver Karl Emil Franzos werd geboren op 25 oktober 1848 in Czortków (Galicië).

De Franse schrijver Benjamin Henri Constant de Rebecque werd geboren op 25 oktober 1767 in Lausanne. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2006.

Zsuzsa Bánk, August Graf von Platen, Onno Kosters, Norman Rush, Ernest Claes, Denise Levertov, Adrian Mitchell, Dorothea von Schlegel, Robert Greacen, Sarah Josepha Hale

De Duitse schrijfster Zsuzsa Bánk werd geboren op 24 oktober 1965 in Frankfurt am Main. Zij is de dochter van Hongaarse ouders die na de opstand van 1956 naar het westen waren gevlucht. Zij groeide tweetalig op, werkte in de boekhandel en studeerde communicatiewetenschappen, politicologie en literatuur in Mainz en Washington. Sinds 2000 is zij zelstandig schrijfster. Zij oontving o.a, de Aspekte-Literaturpreis, de Mara-Cassens-Preis des Literaturhauses Hamburg en de Adelbert-von-Chamisso-Preis.

Uit: Heißester Sommer

„In einem Haus lebten wir, einem Haus mit roter Fassade, mit fünf oder sechs Stockwerken, Familien über uns, unter uns, übers Haus verteilt, mit ihren Kindern, hinter jeder Tür drei oder vier, mit ihren Großeltern, die an den Fenstern standen, um hinauszusehen auf die Autobahn, auf Strommasten und die wenigen Wege, die hinaus aus dieser Siedlung führten. Kai gehörte zu einer dieser Familien, einer Familie aus Brüdern, in einem dieser Häuser, mit blaßblauer Fassade, auf der anderen Seite der Straße, hinter den Spannungskästen, dort, wo die Züge in die Stadt fuhren und wir uns manchmal, an den Abenden, über die Gleise stießen. Kai, mit einer Mutter, die wir selten sahen, und die Tüten in den Händen hielt, drei, vier in jeder Hand, wenn sie die Straße hinablief, nach ihren Einkäufen, und nie geradeaus schaute dabei, bloß nach unten, auf den Weg, auf die Steinplatten vor ihren Füßen, als hätte sie Angst zu stolpern. Kais Mutter, mit diesem Haar, über das man sagte, sie solle es färben, und mit diesem Ruf, weil man glaubte, jedes ihrer Kinder sei von einem anderen. Ihre jüngeren Söhne gingen auf die schlechten Schulen, die älteren saßen vor den Hauseingängen, unter den Rissen im Vordach, auf Möbeln, die irgendwer auf den Müll geworfen hatte.Immer umgab sich Kai mit zwei, drei Jungen aus der Straße, die ihm blind folgten. Sie zogen mit ihm über Felder, stahlen sich in Hauseingänge, versteckten sich auf Speichern, hinter Türen aus Holzlatten, bis sie jemand verscheuchte. An den Nachmittagen dieses Sommers, an den ich denke, saßen sie neben Kai auf einer Bank, auf diesem Platz, auf dem wir uns alle trafen. Sie saßen dort, ohne viel zu reden, bis in den Abend hinein, wenn sie allein zurückblieben, weil sich der Platz leerte und wir anderen in Hauseingängen verschwanden, hinter roten und blauen Fassaden. Wenn wir sie kommen sahen, schon von weitem, Kai und die anderen, mit ihren Hunden, die sie von der Leine ließen, standen wir von der Bank auf und gingen weiter. Es war etwas an ihnen, das uns bedeutete, es ist nicht gut, ihnen gegenüberzustehen, es ist nicht einmal gut, an ihnen vorbeizulaufen.“

Zsuzsa Bánk (Frankfurt am Main, 24 oktober 1965)

De Duitse dichter Karl August Georg Maximilian Graf von Platen-Hallermünde werd geboren op 24 oktober 1796 in Ansbach. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2006 en ook mijn blog van 24 oktober 2007 en ook mijn blog van 24 oktober 2008.

Die beiden Rosen

Die Hagerose

Wie ich die buhlerische Schwester höhne,

Die hier sich neben meiner Hecke brüstet!

Sie dankt sich selbst dem Witz der Menschensöhne,

Indes Natur allein mich ausgerüstet.

Nun blüht sie voll und üppig zwar, die schöne,

Doch bald im Herbste steht sie da verwüstet,

Ein leerer Stengel, und sie selbst verschwunden,

Wenn süße Frucht noch wird bei mir gefunden.

Die gefüllte Rose

Ich prang im Beet mit tausend goldnen Scheiben,

Was schiltst du? Bleib an deinem dorn’gen Hage!

Mich, die die Erde läßt im Safte treiben,

Mich, die der Wind umneckt mit leiser Klage,

Ja mich, von welcher alle Dichter schreiben,

Daß ich ein Meer von Duft im Herzen trage,

Mich höhnst du, die so viel vermag zu gelten,

Und unnatürlich wagst du mich zu schelten?

Die Hagerose

Blick um dich her im Garten, im Gefilde!

Es blüht der Pfirsichbaum, doch nicht vergebens,

Die Rebe würzt mit Wohlgeruch, die milde,

Doch sie verleiht auch ew’gen Trank des Lebens;

Das Tier der Flur, das zahme wie das wilde,

Genießet keines flüchtigen Bestrebens:

Erneutes Wesen quillt aus ihrem Triebe,

Doch ohne Frucht ist deine böse Liebe.

Die gefüllte Rose

Dir zwar verdank ich all mein Sein auf Erden,

Und mir verdankt kein andres Sein das seine,

Mir gönnt Natur, auch nutzlos froh zu werden,

Den Kreis zu schließen, den sie zog, die Reine:

Ruft nicht ein Bildner menschliche Gebärden

Verklärt hervor aus einem bloßen Steine?

Bewundrung muß sich den Gestalten beugen,

Die nichts, weil sie vollendet sind, erzeugen.

Die Hagerose

Du rühmst mit Recht die Kunst, o schnöde Schwester!

Du rufst sie an, du hast ihr viel zu danken:

Sie knüpfte dich an ihre Stäbe fester,

Du würdest ratlos sonst im Beete schwanken.

Ich trag im Laube wilde Vogelnester,

Um öde Felsen schling ich meine Ranken,

Wer dort mich findet, wird ans Herz mich drücken,

Du wirst im Garten wenige beglücken.

Die gefüllte Rose

Mich aber wird zu preisen nie vergessen,

Wem Sinn für das Vollkommene gegeben,

Man wird aus mir das feinste Wasser pressen,

Man wird aus mir die schönsten Kränze weben:

Die Götter selbst, ich darf mich rühmen dessen,

Die Götter führen ein unsterblich Leben

In dieser Blätter duftigem Gewimmel,

In meiner Knospe schläft der ganze Himmel.

August Graf von Platen (24 oktober 1796 – 5 december 1835)

De Nederlandse dichter Onno Kosters werd geboren op 24 oktober 1962 in Baarn. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2007 en ook mijn blog van 24 oktober 2008.

De reis

In de overvolle trein
is hij degene die niet belt.

Warm, hij speelt, hij heeft hier geen bereik, hij niet.
Of er zijn geen nieuwe berichten.
Hoofdmenu – echoput.

Ringtones.

Nooit meer stil is het in de coupé

waar hem onophoudelijk
steeds sterker over elkaar heen tetterend het gekwetter van de bellers kwelt –
In de trein, jij? Mijn e-mail nog gehad?
Robinson in de fall-out van de walm op het balkon,
Robinson die zijn kop intrekt, schildpad
mag ik oversteken.

Klam, het meisje tegenover hem lijkt vijftien, maar bestudeert
tussen gesprekken en sms’jes door
What Makes Me So Pure, Almost Holy?
terwijl haar buikje, choco-ijsje,
tussen naveltruitje, schaambeenbroekje bolt.
Sereen is het woord niet voor de blik op haar gezicht.
Allesoverziend in retrospectief.
In de trein, jij? Mijn e-mail nog gehad?
Haar vreemdheid is hem vertrouwd, haar huid.

Zijn ontvankelijkheid is echter,
kristalhelderder dan pas gewassen glas.
Waarin regenbogen strijken, zebra
mag ik oversteken.
Waarop druppels staan.
Daar onder dat dekschild dat de buitenwereld
tegen hem in bescherming neemt. Tegen hem in-
neemt.
Zweet, onder dekking van de nacht:
een recce van zichzelf. Under cover;
gespannen: Robinsons huid
zit hem als gegoten.
Als naar binnen gegoten.

Lood, hij heeft hier geen bereik.

In de trein, jij? Mijn e-mail nog gehad?
Hij moet er kortom nodig
eens even helemaal uit.
Maar de intercity dobbert
of ze stilstaat in de hekgolf van een stoptrein.

Onno Kosters (Baarn, 24 oktober 1962)

De Amerikaanse schrijver Norman Rush werd geboren op 24 oktober 1933 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008.

Uit: Mortals

“At least whatever was wrong was recent, Ray kept telling himself, he realized. Because he’d just done it again, turning in to Kgari Close, seeing his house ahead of him, their house. Whatever was going on with Iris was different from what had gone on in earlier episodes, minor episodes coming under the heading of adjusting to Africa. This was worse because what was going on was so hard to read. He needed to keep in mind that knowing something was going wrong at an early point was always half the battle. And he knew how to stop things in their tracks. In fact that was his field, or one of them. Anyway, he was home. He loved this house.
He paused at his gate. All the houses on the close, in fact all the houses in the extension, were identical, but, for Africa, sumptuous. They were Type III houses built by the government for allocation to the upper civil service and significant expatriates like agency heads and chiefs of mission. The rooms were giant, as Iris had put it when they moved in. Throughout the extension the properties were walled and gated on the street side and separated internally from one another by wire-mesh perimeter fencing that had to be constantly monitored and kept in repair because there was a network of footpaths through the area that the Batswana insisted on using to get from Bontleng or the squatter settlements to their day jobs or for visits with friends or family living in the servants’ quarters each Type III house came with. The quarters were cubicles set well apart from the main houses, which had possibly been a mistake because it made monitoring the flux of lodgers and visitors that much harder. If the quarters had been connected to the main houses there might be less thousand clowns activity in them, although you’d lose yet another piece of your own privacy. The perimeter fences were constantly developing holes so that the paths could keep functioning as they had before the extension was built, and it was a fact that their African neighbors were consistently more lax than the expatriates who lived there about keeping the wire fences fixed up.
The houses stood on gen
erous plots and there was nothing wrong with a Type III house. They were single-story cinderblock oblongs faced with cement stucco. Their house was salt-white inside and out. Every third house in the extension was painted tan. The floors were poured concrete.“

Norman Rush (San Francisco, 24 oktober 1933)

De Vlaamse auteur Ernest Claes werd geboren op 24 oktober 1885 te Zichem. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2006 en ook mijn blog van 24 oktober 2008.

Uit: De Witte

“De Witte werd wakker en deed onmiddellijk zijn oogen wijd open. Zijn eerste gewaarwording was: verbazing, zoo vlak voor zijn oogen de slaapkamer te zien, het bed van Heinke daar in den hoek, de oude broeken aan den kapstok tegen den muur, heel den doodgewonen rommel van de kelderkamer met haar niezigen, onfrisschen zweetreuk van iederen morgen. Hij droomde juist dat hij te paard zat en vierklauwens over den steenweg vloog, daarna was ’t iets van een nieuwe broek, – toen hij wakker werd en de alledaagschheid van de dingen in de kamer zoo brutaal op hem neersloeg. Hij deed zijn oogen weer toe, of ’t nog terugkomen zou.. neê, de vervelende weekdag die weer begon, de school, de meester, verdrongen in zijn kop alle ander denken.

De deur van de kelderkamer kriepte open met een dwazen ruk.

– ‘Witte!’

De Witte verroerde geen lid.

– ‘Witte!!’ riep moeder nu veel harder.

– ‘Heu!’ deed de Witte, alsof hij plots uit een diepen slaap wakker schoot.

– ‘Moakt da ge der ut zijt! – ’t es acht ure!’

– ‘Joa!’ En hij bleef liggen lijk hij lag. Hij hoorde de holleblokken van moeder wegkletsen naar den stal toe.

Nu loosde de Witte een diepen zucht. Hij lag op zijn linkerzij, en hij wrocht zijn rechterarm onder de lakens uit en begon zich te krabben, op zijn kop, zijn schouders, zijn rug, ’t jeukte hem overal of hij in rupsenzaad had gelegen. Hij gaapte een paar keeren met grooten mond, maar had de kracht nog niet zijn lui liggend lijf tot er-uit-komen over te halen. Hij draaide zich op zijn rug, trok zijn knieën hoog op, lei zijn handen onder zijn kop, keek naar de vliegen tegen de wit gekalkte zoldering, en dacht na.

De onplezierige dingen kwamen de Witte ’s morgens bij ’t opstaan vanzelf in den geest; naar de prettige dingen moest hij een oogenblik zoeken, als daar vooral dien uchtend was: donderdag, dus geen school ’s namiddags. En dat alleen bracht een wereld van wonderheerlijke beloften mee.

Door het kleine raam stroomde het gouden lachende licht van de nieuwe zomerzon, of ’t met geweld van daarbuiten werd binnengeborteld. Het vierkante ruitje keek als een zonnigjeugdig zomergezicht dat alles wilde betooveren en in gouden schijn zetten, binnen en buiten. Het licht bunselde in de kamer breed open en peuterde in alle hoeken en vouwen van ’t kleergoed dat tegen de muren hing. Als uit een vreemde wereld klonk hierbinnen het kwieterend leven van musschen en vinken, en ’t blij zangerig jubelen van een leeuwerik hoog boven alles uit, ver af.”

Ernest Claes (24 oktober 1885 – 2 september 1968)

De Engels – Amerikaanse dichteres Denise Levertov werd geboren op 24 oktober 1923 in Ilford, Essex. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008.

On the Mystery of the Incarnation

It’s when we face for a moment

the worst our kind can do, and shudder to know

the taint in our own selves, that awe

cracks the mind’s shell and enters the heart:

not to a flower, not to a dolphin,

to no innocent form

but to this creature vainly sure

it and no other is god-like, God

(out of compassion for our ugly

failure to evolve) entrusts,

as guest, as brother,

the Word.

St. Peter and the Angel

Delivered out of raw continual pain,

smell of darkness, groans of those others

to whom he was chained–

unchained, and led

past the sleepers,

door after door silently opening–

out!

And along a long street’s

majestic emptiness under the moon:

one hand on the angel’s shoulder, one

feeling the air before him,

eyes open but fixed…

And not till he saw the angel had left him,

alone and free to resume

the ecstatic, dangerous, wearisome roads of

what he had still to do,

not till then did he recognize

this was no dream

. More frightening

than arrest, than being chained to his warders:

he could hear his own footsteps suddenly.

Had the angel’s feet

made any sound? He could not recall.

No one had missed him, no one was in pursuit.

He himself must be

the key, now, to the next door,

the next terrors of freedom and joy.

Denise Levertov (24 oktober 1923 – 20 december 1997)

De Engelse dichter , dramaturg en schrijver Adrian Christopher William Mitchell werd geboren in Hampstead Heath op 24 oktober 1932. Mitchell schreef vele liefdes- en politieke gedichten en gaf talrijke lezingen voor de progressieve doelen. Hij was gekend om zijn satire. Toen hem gevraagd werd om een gedicht te schrijven over de verhouding van de prins van Wales tot de bevolking van Wales, schreef hij het korte meesterwerkje “Royalty is a neurosis./ Get well soon” (“Koningschap is een neurose/Spoedige beterschap. Zijn meest gekende gedicht is ongetwijfeld To Whom It May Concern, een protest tegen de oorlog in Vietnam, dat voor het eerst werd voorgedragen op Trafalgar Square in 1964. Een herziene versie, die niet alleen over Vietnam, maar ook over Irak en Venezuela ging, werd voorgedragen in de Royal Albert Hall in 2005 als onderdeel van de gedichtenolympiade “Twenty05 Festival”, georganiseerd door Michael Horovitz.

To Whom It May Concern

I was run over by the truth one day.

Ever since the accident I’ve walked this way

So stick my legs in plaster

Tell me lies about Vietnam.

Heard the alarm clock screaming with pain,

Couldn’t find myself so I went back to sleep again

&nbs
p; So fill my ears with silver

Stick my legs in plaster

Tell me lies about Vietnam.

Every time I shut my eyes all I see is flames

Made a marble phone book and I carved all the names

So coat my eyes with butter

Fill my ears with silver

Stick my legs in plaster

Tell me lies about Vietnam.

I smell something burning, hope it’s just my brains.

They’re only dropping peppermints and daisy-chains

So stuff my nose with garlic

Coat my eyes with butter

Fill my ears with silver

Stick my legs in plaster

Tell me lies about Vietnam.

Where were you at the time of the crime?

Down by the Cenotaph* drinking slime

So chain my tongue with whisky

Stuff my nose with garlic

Coat my eyes with butter

Fill my ears with silver

Stick my legs in plaster

Tell me lies about Vietnam.

You put your bombers in, you put your conscience out,

You take the human being and you twist it all about

So scrub my skin with women,

Chain my tongue with whisky

Stuff my nose with garlic

Coat my eyes with butter

Fill my ears with silver

Stick my legs in plaster

Tell me lies about Vietnam.

Adrian Mitchell (24 oktober 1932 – 20 december 2008)

De Duitse schrijfster Dorothea von Schlegel werd geboren op 24 oktober 1764 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008.

Uit: Florentin

“Es war an einem der ersten schönen Frühlingsmorgen. Allenthalben, auf Feldern, auf Wiesen und im Wald, waren noch Spuren des vergangnen Winters sichtbar, und der Härte, womit er lange gewütet; noch einmal hatte er mächtig im Sturm seine Schwingen geschüttelt, aber es war zum letztenmal. Die Wolken waren vertrieben vom Sturm, die Sonne durchgebrochen, und eine laue
milde Wärme durchströmte die Luft. Junge Grasspitzen drängten sich hervor, Veilchen und süße Schlüsselblumen erhoben furchtsam ihre Köpfchen, die Erde war der Fesseln entledigt, und feierte ihren Vermählungstag.

Mutig trabte ein Reisender den Hügel herauf. Vertieft im Genuß der ihn umgebenden Herrlichkeit und in Phantasien, die ihn bald vorbald rückwärts rissen, hatte er den rechten Weg verfehlt, und nun sah er sich auf einmal vor einem Walde, den er durchreiten mußte, wenn er nicht gerade wieder umkehren und zurückreiten wollte; ein andrer Weg war nicht zu finden. Er war lange zweifelhaft.

»Jetzt wieder umkehren wäre ein unnützes Stück Arbeit. Wäre ich etwa umsonst hierher geraten? In diesen Wald kam ich ungefähr auf eben die Weise wie ins Leben… wahrscheinlich habe ich im ganzen auch des Weges verfehlt. Und wie? wenn mir auch hier wie dort die Rückkehr unmöglich wäre?… Sei meine Reise wie mein Leben und wie die ganze Natur, unaufhaltsam vorwärts!… Was mir nur begegnen wird auf dieser Lebensreise, oder diesem Reiseleben?… Ich rühme mich, ein freier Mensch zu sein, und dieser Sonnenschein, dieses laue Umfangen, die jungen Knospen, das Erwarten der Dinge, die mich umgeben, ist schuld, daß auch ich erwarte… und was?… War ich doch mit allem bunten Spielzeug schon längst Hoffnung und Erwartung entflohen!… Närrisch genug wäre es, wenn mich dieser Weg auch endlich an den rechten Ort führte, wie alles Leben zum unvermeidlichen Ziel.« –

Unter diesen Betrachtungen, und Spott über sich selbst, ritt er rasch weiter, fühlte aber endlich sein Pferd ermüden, auch war er selbst durchnäßt vom nächtlichen Regen. Er wünschte jetzt, bald irgendein Obdach zu finden, um einige Zeit ausruhen zu können. – »Hab guten Mut, Schimmel! wir müssen beide weiter; billig ist es aber, daß du es jetzt nicht schlimmer habest als ich.« – Hiermit sprang er ab, machte Riemen und Schnallen am Sattelzeuge weiter und führte das Pferd hinter sich am Zaum. Der Schimmel wieherte und stampfte, als wollte er Zeichen seiner Zufriedenheit geben. Sein Führer drehte sich zu ihm herum, stand still, legte seine beiden Hände an den Kopf des Pferdes und blickte es ernsthaft an.”

Dorothea von Schlegel (24 oktober 1764 – 3 augustus 1839)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 24 oktober 2008.

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sarah Josepha Buell Hale werd geboren op 24 oktober 1788 in Newport, New Hampshire.

De Ierse dichter en essayist Robert Greacen werd geboren op 24 oktober 1920 in Derry.

Masiela Lusha, Michel van der Plas, Augusten Burroughs, Nick Tosches, Robert Bridges, Adalbert Stifter, Gjergj Fishta, Réstif de la Bretonne

De Albanees-Amerikaanse schrijfster en actrice Masiela Lusha werd geboren op 23 oktober 1985 in Tirana. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008.

I Cannot Sleep

I cannot sleep. I cannot sleep!

And so my mind hangs

On the window pane

And catches the paler winter night

And all her forgotten stars

Lost and constant. But lost.

& so I hang my musings

Over my head—a dream catcher,

A braided work of skill— decorated

With blue imagery & lazy pearls.

I cannot sleep. I cannot sleep!

Outside, a world… a world!

A gleaming bed of stars—

And all her lighter down

Crowning my window’s pane bright!

A sheet of stars! A mirror here on Earth.

All fate and cosmos…

Busy and bound!

See? I will not sleep

Until I tie their values

On a page, and catch

Their world in a sigh—

Until I master and tame

The spirit of their flight…

And pull their mask of chill aside.

I cannot sleep. I cannot breathe!

I cannot steer these story wings!

I tug apart my knotted musing

And all her polished luck…

And release the cosmo
s from my grip.

(Earthly and Divine)

I unhook the silver night from my thoughts,

And unbraid the daedal wind.

Beneath a setting dust of patience,

Hushed and light,

I fall asleep with all my peace.

Masiela Lusha (Tirana, 23 oktober 1985)

De Nederlandse dichter en schrijver Michel van der Plas werd geboren op 23 oktober 1927 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006 en ook mijn blog van 23 oktober 2007 en ook mijn blog van 23 oktober 2008.

Uit: Uit het rijke Roomsche leven

„Het katholieke milieu in de jaren 1925-1935 was een uitermate beschermd en beschermend milieu. Het bestond uit een streng katholiek gezin, een streng katholieke school en een strenge eisen stellende kerk. Het doorsnee katholieke kind ging op school bij eerwaarde broeders of zusters. Het woonde van de eerste klas der Lagere School dagelijks of tenminste driemaal per week de H. Mis bij en zag het Misbezoek trouwens op de schoolrapporten aangegeven. Het ging naar alle bijzondere kerkoefeningen, zoals Lof en Aanbidding, en kende en genoot de zelfs in zijn materiële aspecten nog gewijde ontbijt- en koffie-gezelligheid van na de Zondagse Hoogmis. Het speelde niet of bij hoge uitzondering met niet-katholieke kinderen, en kende van jongsaf de vloekpredikaties in de kerk tegen de gemengde verkering en het gemengde huwelijk en tegen iets onbegrijpelijks dat Neo-Malthusianisme heette; en vergat het voor tafel te bidden, dan zeiden zijn ouders (met duizenden andere Roomsche ouders): ‘Moet je niet bidden? ben je soms protestant?’ Met Kerstmis werd op school (onderverdeeld in een A., B., of C.-afdeling: had God de standen niet gewild?) een ‘Kerstkindje’ in nieuwe kleren gestoken. Op zaterdagavond luisterde het gezin – het leek een ritueel – naar het radiopraatje van pater Henri de Greeve, en op Zondagmiddag gebood vader stilte als pater Otten voor de K.R.O.-microfoon zijn apologetische antwoorden gaf op knellende vragen. Vader en moeder waren op de Mariacongregatie (voor Heren en Dames of voor Mannen en Vrouwen) en gingen niet zelden jaarlijks afzonderlijk op retraite (in dagen voor de hun passende stand). ’s Avonds kwam De Maasbode in de bus (De Tijd heette de ‘pastoorskrant’) en eenmaal per week de Katholieke Illustratie en een missietijdschrift als Katholieke Missiën, Carmelrozen of de een of andere Heraut of Klok. Voor de kinderen was er Roomsche Jeugd of De Engelbewaarder. In welgestelde gezinnen verscheen dan nog L’illustrazione Vaticana, ook daar waar niemand een woord Italiaans kende. De kinderen waren, behalve lid van de Mariacongregatie en/of van de Eucharistische Kruistocht of Edelwacht, in de een of andere vorm van jeugdbeweging opgenomen, waar de godsdienstige impregnatie alweer een belangrijk onderdeel vormde van de vrijetijdsbesteding. Wie lid is geweest van ‘de padvinderij’ of van Jonge Wacht en Kruisvaart zal zich herinneren dat er altijd onderlinge spanningen bestonden. Of de eersten de laatsten bespottelijk vonden vanwege hun nogal lange broeken, of dat de laatsten ten opzichte van de eersten een zeker wantrouwen was bijgebracht aangaande ‘bepaalde al te grote vrijheden’, of dat het lidmaatschap van de ene of de
andere vorm van jeugdbeweging met name bepaald was door meer of mindere maatschappelijke welstand, was wellicht nooit geheel duidelijk; maar een feit is dat het bij gemeenschappelijke manifestaties soms tot een handgemeen tussen beide groeperingen kwam.”

Michel van der Plas (Den Haag, 23 oktober 1927)

De Amerikaanse schrijver Augusten Xon Burroughs werd geboren op 23 oktober 1965 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008.

Uit: Dry

“When I was thirteen, my crazy mother gave me away to her lunatic psychiatrist, who adopted me. I then lived a life of squalor, pedophiles, no school and free pills. When I finally escaped, I presented myself to advertising agencies as a self-educated, slightly eccentric youth, filled with passion, bursting with ideas. I left out the fact that I didn’t know how to spell or that I had been giving (expletive) since I was thirteen.

Not many people get into advertising when they’re nineteen, with no education beyond elementary school and no connections. Not just anybody can walk in off the street and become a copywriter and get to sit around the glossy black table saying things like, “Maybe we can get Molly Ringwald to do the voice-over,” and “It’ll be really hip and MTV-ish.” But when I was nineteen, that’s exactly what I wanted. And exactly what I got, which made me feel that I could control the world with my mind.

I could not believe that I had landed a job as a junior copywriter on the National Potato Board account at the age of nineteen. For seventeen thousand dollars a year, which was an astonishing fortune compared to the nine thousand I had made two years before as a waiter at a Ground Round.

That’s the great thing about advertising. Ad people don’t care where you came from, who your parents were. It doesn’t matter. You could have a crawl space under your kitchen floor filled with little girls’ bones and as long as you can dream up a better Chuck Wagon commercial, you’re in.

And now I’m twenty-four years old, and I try not to think about my past. It seems important to think only of my job and my future. Especially since advertising dictates that you’re only as good as your last ad. This theme of forward momentum runs through many ad campaigns.

A body in motion tends to stay in motion. (Reebok, Chiat/Day.)

Just do it. (Nike, Weiden and Kennedy.)

Damn it, something isn’t right. (Me, to my bathroom mirror at four-thirty in the morning, when I’m really, really plastered.)

It’s Tuesday evening and I’m home. I’ve been home for twenty minutes and am going through the mail. When I open a bill, it freaks me out. For some reason, I have trouble writing checks. I postpone this act until the last possible moment, usually once MY account has gone into collection. It’s not that I can’t afford the bills-I can-it’s that I panic when faced with responsibility. I am not used to rules and structure and so I have a hard time keeping the phone connected and the electricity turned on. I place all my bills in a box, which I keep next to the stove. Personal letters and cards get slipped into the space between the computer on my desk and the printer.”

Augusten Burroughs (Pittsburgh, 23 oktober 1965)

De Amerikaanse dichter, schrijver en journalist Nick Tosches werd geboren in 1949 in Newark, New Jersey. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008.

Uit: In the Hand of Dante: A Novel

“There was residue on his hands. He hated that. He held forth his hand to the one bitch who ws still on her knees. She closed her eyes and licked the scum from his hand. As he stood over her, he could smell her hair, which had the same dirty cloying stench of that coconut-oil shit those fucking Haile Selassie cabbies used inside their taxis. And he could feel the sticky grease of whatever cheap shit she wore on her lips. He withdrew his hand from her.

Downstairs, on West Twenty-sixth Street, he stood awhile in the night. It was the dead of August, that time in New York when the daylight sky was an oppressive lowlying glare of white, and the dark of night was a haze of starless ashen pallor. Louie felt at one with it. He lighted a cigarette and drew smoke. It was late. But not for him.

Humidity and his own sweat began to gather on his skin. He looked at the moist glistening amid the hair of his bare forearm. He looked longer at the hand that held the cigarette. He didn’t know which was worse, the traces of his own detested bodily fluid or the slime of that bitch’s tongue. This would clean him, he told himself, feeling the gathering of humidity and sweat increase. All he needed now was a good breeze from the river. That would be nice. He began to walk. He had not tucked his shirt into his trousers, and he had not buttoned his shirt, and he did not do these things now. He carried his jacket of fine, fine cotton and fine, fine silk, the one that he had paid two grand for in Milano. It had been made for him, by whatever the fuck his name was. It was the color of the deep blue-green sea, and was almost weightless; but as he carried it, he could feel the sag of weight in one pocket.

It was his favorite jacket. It was like wearing nothing, and you could wear it with anything, and only a guy with class would see it for what it was. And it was the color of his eyes. Broads loved his eyes. Even now, even now that he was an old fuck, the broads still loved his eyes. Some were scared of them, but some loved them.

Louie paused a moment when he reached the corner of Sixth Avenue. He lighted another cigarette. He turned downtown. He kept on walking.

Yeah, sixty-three fucking years old last May. And here he was, walking down the avenue like a kid. He liked to walk, at night, alone, even in this heat. It was nice. These nigger punks passing him by in the street: they got nothing on me, he told himself. It was true. It really was. It was like the man said. You’re only as old as you feel.

Nick Tosches (Newark, 23 oktober 1949)

De Engelse dichter, toneel- en prozaschrijver Robert Seymour Bridges werd geboren in Walmer, Kent, op 23 oktober 1844. Bridges werd opgeleid aan Eton College en het Corpus Christi College van de Universiteit van Oxford. Vervolgens studeerde hij medicijnen in Londen en werd arts in 1874, waarna hij werkzaam was in het Londense St Bartholomew’s Hospital. In 1882 moest hij zijn actieve carrière echter opgeven om gezondheidsredenen. Hij reisde vervolgens door Europa en het Midden-Oosten en vestigde zich vervolgens in Yattendon, Berkshire, waar hij tot 1904 bleef wonen. Hij wijdde zich aan de literatuur, een interesse die hij al vroeg had getoond. Bridges was nauw bevriend met Gerard Manley Hopkins, wiens literair executeur hij zou worden. In 1884 trouwde hij met Monica Waterhouse.

In 1873 publiceerde hij al in eigen beheer zijn Poems, waarna zijn productie goed op gang kwam. Vier delen Shorter Poems verschenen in 1879, 1880, 1890 en 1893. Daar tussendoor publiceerde hij The Growth of Love en Carmen Elegiacum (1876) en Eros and Psyche
(1885). Hij schreef eveneens acht drama’s in verzen: het eerste deel van Nero kwam uit in 1885, het tweede deel volgde in 1894. In 1890 volgden Achilles in Scyros, Palicio, The Return of Ulysses, The Christian Captives, The Humours of the Court en The Feast of Bacchus. Twee masques kwamen uit in 1883, Prometheus the Firegiver, en in 1904, Demeter. In 1916 verscheen de bloemlezing The Spirit of Man. New Poems, dat uitkwam in 1925 kende een goede ontvangst. Grote erkenning volgde uiteindelijk kort voor zijn dood met The Testament of Beauty (1929), een gedicht van 4000 regels met een filosofische insteek. Het werk beleefde in het eerste jaar na verschijnen 14 herdrukken. Vanaf 1913 was hij de Britse Poet Laureate.

I Will Not Let Thee Go

I will not let thee go.

Ends all our month-long love in this?

Can it be summed up so,

Quit in a single kiss?

I will not let thee go.

If thy words’ breath could scare thy deeds,

As the soft south can blow

And toss the feathered seeds,

Then might I let thee go.

I will not let thee go.

Had not the great sun seen, I might;

Or were he reckoned slow

To bring the false to light,

Then might I let thee go.

I will not let thee go.

The stars that crowd the summer skies

Have watched us so below

With all their million eyes,

I dare not let thee go.

I will not let thee go.

Have we chid the changeful moon,

Now rising late, and now

Because she set too soon,

And shall I let thee go?

I will not let thee go.

Have not the young flowers been content,

Plucked ere their buds could blow,

To seal our sacrament?

I cannot let thee go.

I will not let thee go.

I hold thee by too many bands:

Thou sayest farewell, and lo!

I have thee by the hands,

And will not let thee go.

When Death to Either shall come

When Death to either shall come,—

I pray it be first to me,—

Be happy as ever at home,

If so, as I wish, it be.

Possess thy heart, my own;

And sing to the child on thy knee,

Or read to thyself alone

The songs that I made for thee.

Robert Bridges (23 oktober 1844 – 21 april 1930)

De Oostenrijkse schrijver Adalbert Stifter werd geboren in Oberplan op 23 oktober 1805. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2006 en ook mijn blog van 23 oktober 2007 en ook mijn blog van 23 oktober 2008.

Uit: Der Hagestolz

“Dann drangen sie durch Röhrichte und Auen vor, bis sie zu einem Damme gelangten, auf dem eine Straße lief und ein Wirthshaus stand. Bei dem Wirthe mietheten sie einen offenen Wagen, um nun jenseits des Stromes in die Stadt zurück zu fahren. Sie flogen an Auen, Gebüschen, Feldern, Anlagen, Gärten und Häusern vorbei, bis sie die ersten Gebäude der Vorstädte erreichten und abstiegen. Als sie ankamen, lag die Sonne, die sie heute so freundlich den ganzen Tag begleitet hatte, weit draußen am Himmel als glühende erlöschende Kugel. Da sie untergesunken war, sahen die Freunde die Berge, auf welchen sie heute ihre Morgenfreuden genossen hatten, als einfaches blaues Band gegen den gelben Abendhimmel empor stehen.

Sie gingen nun gegen die Stadt und deren staubige bereits dämmernde Gassen. An einem bestimmten Plaze trennten sie sich, und riefen einander fröhlichen Abschied zu.

»Lebe wohl,« sagte der eine.

»Lebe wohl,« antwortete der andere.

»Gute Nacht, grüsse mir Rosina.«

»Gute Nacht, grüsse morgen den August und Theobald.«

»Und du den Karl und Lothar.«

Es kamen noch mehrere Namen; denn die Jugend hat viele Freunde, und es werben sich täglich neue an. Sie gingen auseinander. Zwei derselben schlugen den nehmlichen Weg ein, und es sagte der eine zu dem andern: »Nun, Victor, kannst du die Nacht bei mir bleiben, und morgen gehst du hinaus, sobald du nur willst. Ist es auch wirklich wahr, daß du gar nicht heirathen willst?«

»Ich muß dir nur sagen,« antwortete der Angeredete, »daß ich wirklich ganz und gar nicht heirathen werde, und daß ich sehr unglücklich bin.«

Aber die Augen waren so klar, da er dieses sagte, und die Lippen so frisch, da der Hauch der Worte über sie ging.

Die zwei Freunde schritten noch eine Streke in der Gasse entlang, dann traten sie in ein wohlbekanntes Haus und gingen über zwei Treppen hinauf an Zimmern vorbei, die mit Menschen und Lichtern angefüllt waren. Sie gelangten in eine einsame Stube.

»So, Victor,« sagte der eine, »da habe ich dir neben dem meinen ein Bett herrichten lassen, daß du eine gute Nacht hast, die Schwester Rosina wird uns Speisen herauf schiken, wir bleiben hier und sind fröhlich. Das war ein himmlischer Tag, und ich mag sein Ende gar nicht mehr unten bei den Leuten zubringen. Ich habe es der Mutter schon gesagt; ist es recht so, Victor?«

»Freilich,« entgegnete dieser, »es ist bei dem Tische deines Vaters so langweilig, wenn zwischen den Speisen so viele Zeit vergeht und er dabei so viele Lehren gibt. Aber morgen, Ferdinand, ist es nicht anders, ich muß mit Tagesanbruch fort.«

Adalbert Stifter (23 oktober 1805 – 28 januari 1868)
Portret door Josef Grandauer

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 23 oktober 2008.

De Albanese dichter, vertaler en pater Franciscaan Gjergj Fishta werd geboren op 23 oktober 1871 in Fishta të Zadrimes.

De Franse schrijver Nicolas Edmonde Restif de La Bretonne werd geboren op 23 oktober 1734 in Sacy bij Auxerre.

Alfred Douglas, Doris Lessing, Lévi Weemoedt, A.L. Kennedy, Ivan Boenin, Charles Leconte de Lisle

De Engelse dichter en schrijver Alfred Douglas werd geboren in Ham Hill in Worcestershire op 22 oktober 1870. Zie ook alle tags voor Alfred Douglas op dit blog.

Sonnet On The Sonnet

TO see the moment holds a madrigal,
To find some cloistered place, some hermitage
For free devices, some deliberate cage
Wherein to keep wild thoughts like birds in thrall;
To eat sweet honey and to taste black gall,
To fight with form, to wrestle and to rage,
Till at the last upon the conquered page
The shadows of created Beauty fall.

This is the sonnet, this is all delight
Of every flower that blows in every Spring,
And all desire of every desert place;
This is the joy that fills a cloudy night
When bursting from her misty following,
A perfect moon wins to an empty space.

To Olive

I HAVE been profligate of happiness
And reckless of the world’s hostility,
The blessèd part has not been given to me
Gladly to suffer fools, I do confess
I have enticed and merited distress,
By this, that I have never bow’d the knee
Before the shrine of wise Hypocrisy,
Nor worn self-righteous anger like a dress.

Yet write you this, sweet one, when I am dead:
‘Love like a lamp sway’d over all his days
And all his life was like a lamp-lit chamber,
Where is no nook, no chink unvisited
By the soft affluence of golden rays,
And all the room is bathed in liquid amber.

**Alfred Douglas (22 oktober 1870 20 maart 1945)**
Oscar Wilde en Alfred Douglas (Bosie)

De Britse schrijfster Doris Lessing werd geboren in Kermanshah, Perzië op 22 oktober 1919. Zie ook alle tags voor Doris Lessing op dit blog.

Uit: The Grass is Singing

“The newspaper did not say much. People all over the country must have glanced at the paragraph with its sensational head¬ing and felt a little spurt of anger mingled with what was al¬most satisfaction, as if some belief had been confirmed, as if something had happened which could only have been ex¬pected. When natives steal, murder, or rape, that is the feeling white people have.
And then they turned the page to something else.
But the people in the ‘district’ who knew the Turners, either by sight or from gossiping about them for so many years, did not turn the page so quickly. Many must have snipped out the paragraph, put it among old letters or between the pages of a book, keeping it perhaps as an omen or a warn-ing, glancing at the yellowing piece of paper with closed, secretive faces. For they did not discuss the murder; that was the most extraordinary thing about it. It was as if they had a sixth sense which told them everything there was to be known, although the three people in a position to explain the facts said nothing. The murder was simply not discussed. ‘A bad business,’ someone would remark; and the faces of the people round about would put on that reserved and guarded look. ‘A very bad business,’ came the reply – and that was the end of it. There was, it seemed, a tacit agreement that the Turner case should not be given undue publicity by gossip. Yet it was a farming district, where those isolated white families met only very occasionally, hungry for contact with their own kind, to talk and discuss and pull to pieces, all speaking at once, making the most of an hour or so’s companionship before returning to their farms, where they saw only their own faces and the faces of their black servants for weeks on end. Normally that mur¬der would have been discussed for months; people would have been positively grateful for something to talk about.
To an outsider it would seem perhaps as if the energetic Charlie Slatter had travelled from farm to farm over the dis¬trict telling people to keep quiet; but that was something that would never have occurred to him. The steps he took (and he made not one mistake) were taken apparently instinctively and without conscious planning. The most interesting thing about the whole affair was this silent, unconscious agreement. Every¬one behaved like a flock of birds who communicate – or so it seems – by means of a kind of telepathy.”

**Doris Lessing (Kermanshah, 22 oktober 1919)**

De Nederlandse dichter en schrijver Lévi Weemoedt werd geboren in Geldrop op 22 oktober 1948. Zie ook alle tags voor Lévi Weemoedtop dit blog.

Gezelligheid

Kom doe als Weemoedt: dans in het rond
de kamer door met kat en hond.
Vraag ook de hamster eens een keer,
spring met de goudvis op en neer.
Strooi eens wat licht in kier en scheuren
en laat de bladluis niet vertreuren.
Maak toch plezier en zing een lied:
het leven is zo eenzaam niet
als je eens denkt aan hen die varen
of bung’len aan een straatlanteren.

Een hele opluchting

Ik belde eens, na een wanhoopsnacht
vol angst en liefdespijn,
mijn beste vriend: waar of die dacht
dat mijn Jeanette kon zijn.

Ach! ik had me weer eens op hol gebracht
om niks. Om mijn ziek brein.
Want dáár klonk, slaperig, héél zacht,
Jeanette over de lijn.

**Lévi Weemoedt (Geldrop, 22 oktober 1948)**

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 22 oktober 2008.

De Schotse schrijfster Alison Louise Kennedy werd geboren op 22 oktober 1965 in Dundee.

De Russische schrijver en dichter Ivan Aleksejevitsj Boenin werd geboren in Voronezj op 22 oktober 1870.

De Franse dichter en schrijver Charles Marie René Leconte de Lisle werd geboren op 22 oktober 1818 op het eiland Réunion.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.