Lee Klein, David Nicholls, Sergio Badilla Castillo, David Mamet, Wil Mara, Adeline Yen Mah

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Lee Klein werd geboren op 30 november 1965 in New York. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

THE SHOPPPINGTOWN DOWN UNDER

In the diving bell-Boschian eggshell
This shopping mall poet descends-
Into the eucalyptus forest in dream time
So as if to be an under cover parker
In an Oceanic “Shoppingtown”

Donning a blazer,
Sporting pins of pewter
Sculpted to be as a bas-relief of a continent in releaf
Purchased from purveyors of
Plaques and memorabilia
Commemorating the games of the twenty seventh Olympiad
“The Olympic store”

Snorkel in mouth sinking
To the escalator
Driving the hive
Foot traffic converging
During the Olympic fortnight surging
Down on the ground
Grownups dressed as mascots are waving
Swimming through the atrium aquarium
Aqueous torch burning
Green and white of cask
For the flame lit by jet action
And through the microphone
Comes forth
These words

Out in the Outback
The Outbacks’ the Outback
But out of the Outback the Outback’s a steakhouse
And down under they build Westfield Shoppingtowns
from which you may need to backdown

Back out to back down to be out of the Outback
I might as well be back out or back out form the Outback
Well at least I am out -out of the Outback

And that’s life in a shoppingtown
Un hey un bamba and de night
Na na nanna na
Life in a Shoppingtown

Paramatta, Sydney, Western Suburbs, New South Wales
A sliding glass door through a parquet meridian
Of a Thomas Cook branch
Here in the commonwealth
To punch up the numbers
To take you on a round trip
Round trip one-day only
Round trip one-day only round trip
Is the impish man formerly working in a travel agency
Now presently working at another travel agency
This Thomas Cook
He has a chestnut head of hair and sideburns
The latter graying
And as he is saying
But he is having difficulty
With his computer
And so he punches the keys grimacing
Then he is up Walking to the exchange window
To get change from travel fares
He is showing them printed receipts
From downloads on his computer portal
Into the Thomas Cook hub
Wearing yellow and blue
What can he do? Flub!

Lee Klein (New York,.30 november 1965)

De Engelse schrijver David Nicholls werd geboren op 30 november 1966 in Hampshire. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Starter For Ten

“ALL young people worry about things, it’s a natural and inevitable part of growing-up, and at the age of sixteen my greatest anxiety in life was that I’d never again achieve anything as good, or pure, or noble, or true, as my O-level results.

I didn’t make a big deal about them at the time of course; I didn’t frame the certificates or anything weird like that, and I won’t go into the actual grades here, because then it just gets competitive, but I definitely liked having them; Qualifications. Sixteen years-old, and the first time I’d ever felt qualified for anything.

Of course, all that was a long, long time ago. I’m nineteen now, and I like to think I’m a lot wiser and cooler about these things. So my A-levels are, comparatively, no big deal. And besides, the idea that you can somehow quantify intelligence by some ridiculous, antiquated system of written examinations is obviously ridiculous. Having said that, they were Langley Street Comprehensive School’s best A-level results of 1985, the best for fifteen years in fact, 3 As and a B, that’s 19 points – there, I’ve said it now – but I really, honestly don’t believe that’s particularly relevant or impressive or anything, I just mention them in passing, that’s all. And besides, compared to other qualities, like physical courage, or popularity, or grace, or good health, or good looks, or clear skin, or a rich, varied and rewarding sex-life, just knowing loads of stuff isn’t actually that important. Unless of course you don’t have any of those other qualities, in which case you’re frankly just grateful for what you’ve got.

But like Dad used to say, the important thing about an education is the opportunity that it brings, the doors it opens. Because otherwise knowledge, in and of itself, is a blind alley, especially from where I’m sitting, here, on a late September Wednesday afternoon, in a factory that makes toasters.

I’ve spent the holiday working in the despatch department of Ashworth Electricals, which means I’m responsible for putting the toasters in their boxes before they’re sent out to the retailers. Of course, there are only so many ways you can put a toaster in a box, so it’s been a pretty dull couple of months over all, but on the plus side it’s £1.85 an hour, which isn’t bad, as much toast as you can eat of course, and there’s the radio to listen to, and I like to think I’ve got on pretty well with my fellow members of staff.”

David Nicholls (Hampshire, 30 november 1966)

De Chileense dichter en schrijver Sergio Badilla Castillo werd geboren in Valparaíso op 30 november 1947. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

Confession on a street corner in Madrid close to O’Donell

Where is the little marchioness of Avila in all the length and breadth of Spain?
when the fire of the night escapes my hands
and in every corner of this green room, a secret loses its intimate words
because there is nobody with the desire to discover us here, inside
in this hotel in Calle O’Donell.
So here we are, my dear Santa Teresa,
with a reality that has driven us crazy for more than a week
and I awake me , and I awake you my marchioness, for telling you
that the city still exists beyond the tired dawn
with its faded petals in this interminable calm.
Madrid winks at us, hiding itself like we
In the autumnal foliage of El Retiro.
the Gate of Alcalá will let us pass like other lovers
before
and behind the Prado museum I will tell you that you are only mine,
regardless the wasps that skilfully move and sting
or the peacocks in the neighbouring botanical garden
shouting their existence.
When the clock heralds the morning the suitcases will compel

departure
and you will accompany me as we turn our backs on the day
to avoid what will come,
you will smile nervously like respectful lady, with a faint tremble
in those my Spanish lips.
We will be happy, dear lady, I will say with a hint of sadness
even in the texture of many dreams,
in the endless happenings in so many other places,
perhaps in another hotel in Calle O’Donell.

Sergio Badilla Castillo (Valparaíso, 30 november 1947)

De Amerikaanse toneelschrijver en filmregisseur David Mamet werd geboren op 30 november 1947 in Chicago. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

The Diary of Anne Frank

Peter: Goddamned fucking Nazis.

Anne: You want a potato?

Peter: No, I don’t want a potato.

Anne: Take a potato.

Peter: I don’t want a fucking potato.

Anne: Go on, take a potato.

Peter: What do I want with a fucking potato?

Anne: We’re starving.

Peter: (pause) What the hell, I’ll take a potato. (takes potato, eats)

Anne: I kinda like it without salt.

Peter: Salt. That shit’ll kill you.

Anne: Okay.

Peter: I’m trying to make light of a fuckin’ situation here.

Anne: Okay.

Peter: Like when you spilled milk on that cunt’s fur coat.

Anne: That was an accident.

Peter: (Monologue on how there are no accidents)

Anne: Hey, kiss me.

Peter: Why the fuck not?

David Mamet (Chicago, 30 november 1947)

De Amerikaanse schrijver Wil Mara werd geboren op 30 november 1966 in de buurt van Long Beach Island, New Jersey. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: The Cut

„Barry Sturtz finally ran out of patience.

“T. J.’s numbers for the last two years have been incredible,” he said for the third time. “No one here can debate that. Last year alone—eighty-seven receptions for eleven hundred and forty-four yards and thirteen touchdowns. The best stats for any tight end in the whole damn league!” He pounded his fist on the burnished mahogany table to underscore the last three words.

“No one’s denying his value, Barry,” Palmer responded. “We all know he’s one of the best at his position.” Thirty-six-year-old Chet Palmer had been the Giants’ general manager for the last three seasons. With his thinning hair, dark suit, and tortoiseshell glasses, he looked more like a corporate accountant.

“No, Chet,” Sturtz corrected, almost out of breath, “he is the best at his position.”

“Okay, okay,” Palmer said, hands up defensively. He didn’t have much of a stomach for confrontation. “But we have a contract already, and we expect him to honor it. He’s got one year left. After that, we’ll be happy to discuss a renegotiation.” The third man in the conference room remained silent, as he had throughout most of the meeting.

Sturtz shook his head. “No, we’re discussing it now. T. J. has put up the best stats of any tight end in the league for the last two seasons, and what has he been getting for it? League minimum—this year he’ll make less than five hundred grand. Dinkins, meanwhile, will get two point seven million from the Cardinals, Schaefer will get two point one from Denver, and Barone will get one point eight in Miami. T. J. is performing better than all of them.”

“Barry,” Palmer said calmly, as if his greatest concern during this exercise in organizational thievery was to remain civil, “we took him in the sixth round. We gave him sixth-round money and a sixth-round contract. He didn’t have to take it, but he d—”

“He’s being ripped off!” Sturtz screamed. An icy silence followed, during which the ticking of the wall clock became noticeably louder. Palmer seemed a little nervous now, whereas head coach Alan Gray continued to appear unaffected.“

Wil Mara (Long Beach Island, 30 november 1966)

De Chinese schrijfster Adeline Yen Mah werd geboren op 30 november 1937 in Tianjin. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Chinese Cinderella

“AUTUMN 1941
As soon as I got home from school, Aunt Baba noticed the silver medal dangling from the left breast pocket of my uniform. She was combing her hair in front of the mirror in our room when I rushed in and plopped my schoolbag down onto my bed.
“What’s that hanging on your dress?”
“It’s something special that Mother Agnes gave me in front of the whole class this afternoon. She called it an award.”
My aunt looked thrilled. “So soon? You only started kindergarten a week ago. What is it for?”
“It’s for leading my class this week. When Mother Agnes pinned it on my dress, she said I could wear it for seven days. Here, this certificate goes with it.” I opened my schoolbag and handed her an envelope as I climbed onto her lap.
She opened the envelope and took out the certificate. “Why, it’s all written in French or English or some other foreign language. How do you expect me to read this, my precious little treasure?” I knew she was pleased because she was smiling as she hugged me. “One day soon,” she continued, “you’ll be able to translate all this into Chinese for me. Until then, we’ll just write today’s date on the envelope and put it away somewhere safe. Go close the door properly and put on the latch so no one will come in.”
I watched her open her closet door and take out her safe-deposit box. She took the key from a gold chain around her neck and placed my certificate underneath her jade bracelet, pearl necklace and diamond watch, as if my award were also some precious jewel impossible to replace.“

Adeline Yen Mah (Tianjin, 30 november 1937)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e november ook mijn vorige blog van vandaag.

Jan G. Elburg, Mark Twain, John McCrae, Jonathan Swift, Philip Sidney, John Bunyan, Rudolf Lavant, Winston Churchill, Lucy Maud Montgomery

De Nederlandse dichter en schrijver Jan G. Elburg werd geboren op 30 november 1919 te Wemeldinge. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2007 en ook mijn blog van 30 november 2008.

Aubade voor zedelijke normen

En het gaat voort. wij maken het hof aan een vliegveld.
vinden wij. goed goed goed praten zullen wij niet.
het is tijd voor een lief gebed: knieën uit de broek
gekipt en sneeuw bestellen om een oude vaderfabel
voor ongelovige ogen op te voeren.
was u neer? was u gepoot? was u verzekerd
tegen uw eigen gevoel van ongelijk? wat lijkt
u het beste van al die engelen met straalaandrijving?
boog u diep? was u deemoedig? wij maken het hof.
praten moet ik. goed goed. praten moet ik.
op zekere dag waren wij met onze zakken vol

van zekerheden. rookten zij onze woorden als sigaren.
stonden wij voor een muizenfluim besef.
woonden wij. ternauwernood. leidden wij
de dag in met lang opstaan, jankend om zeep
van vergetelheid. om de jeuk van ons voorhoofd
te wassen.

en het gaat voort. wij op trams voor de dromen
vluchtend, voor de ogen van onze scholingsboeken,
voor de verstelde vrouwen en dekens, voor de kolen,
voor het ontbijt, eer de kinderen ons aankijken,
wilden vervellen uit de waarheid, van schaamte
geschoren zijn met gave kaken. men moet leven kunnen
zonder lange tanden van alsem in de mond die praten
moet. stil, wij maken het hof aan een vliegveld.
Een ijver kenmerkt ons om het zaad van onze daden
chloorkalk te ofreren. op vrijersvoeten gaan wij onszelf
becijferen. of wij een verbazend bestaan beëindigen.
of wij zijn opgeleid. had u een moeder? had u te eten?
wij hadden een moeder uit angst voor ons willen.
en het gaat voort.

Heks Heks

Tover jij?
je leeft zo eenvoudig
als duizend anderen
binnen een tent van Frans katoen
met je borsten in twee kleine voorkamers
binnen een huisje van dunne kleren
zo klein zo klein
dat je benen de straat op moeten

je droomt zo bescheiden in je ogen
je werkt zo eenvoudig met je schouders
als duizend en een vrouwen
waarom moet mijn stem dan buigen
of een prinses voorbijkomt?

ik geef mij over
er komt een onmetelijke
vredige luchtvloot over

bekèn het maar je
(heks heks)
doet het, nietwaar, toveren.

Jan G. Elburg (30 november 1919 – 13 augustus 1992)

De Amerikaanse schrijver Mark Twain (pseudoniem van Samuel Langhorne Clemens) werd geboren op 30 november 1835 te Florida. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: The War Prayer

“It was a time of great and exalting excitement. The country was up in arms, the war was on, in every breast burned the holy fire of patriotism; the drums were beating, the bands playing, the toy pistols popping, the bunched firecrackers hissing and spluttering; on every hand and far down the receding and fading spread of roofs and balconies a fluttering wilderness of flags flashed in the sun; daily the young volunteers marched down the wide avenue gay and fine in their new uniforms, the proud fathers and mothers and sisters and sweethearts cheering them with voices choked with happy emotion as they swung by; nightly the packed mass meetings listened, panting, to patriot oratory which stirred the deepest deeps of their hearts, and which they interrupted at briefest intervals with cyclones of applause, the tears running down their cheeks the while; in the churches the pastors preached devotion to flag and country, and invoked the God of Battles beseeching His aid in our good cause in outpourings of fervid eloquence which moved every listener. It was indeed a glad and gracious time, and the half dozen rash spirits that ventured to disapprove of the war and cast a doubt upon its righteousness straightway got such a stern and angry warning that for their personal safety’s sake they quickly shrank out of sight and offended no more in that way.

Sunday morning came — next day the battalions would leave for the front; the church was filled; the volunteers were there, their young faces alight with martial dreams — visions of the stern advance, the gathering momentum, the rushing charge, the flashing sabers, the flight of the foe, the tumult, the enveloping smoke, the fierce pursuit, the surrender! Then home from the war, bronzed heroes, welcomed, adored, submerged in golden seas of glory! With the volunteers sat their dear ones, proud, happy, and envied by the neighbors and friends who had no sons and brothers to send forth to the field of honor, there to win for the flag, or, failing, die the noblest of noble dea
ths. The service proceeded; a war chapter from the Old Testament was read; the first prayer was said; it was followed by an organ burst that shook the building, and with one impulse the house rose, with glowing eyes and beating hearts, and poured out that tremendous invocation God the all-terrible! Thou who ordainest! Thunder thy clarion and lightning thy sword!”

Mark Twain (30 november 1835 – 21 april 1910)

De Canadese dichter, schrijver, arts, kunstenaar en militair (Luitenant-kolonel) John Alexander McCrae werd geboren in Guelph (Ontario) op 30 november 1872. Hij heeft zich onderscheiden in de Boerenoorlog (1899-1902) waaraan hij als arts-vrijwilliger deelnam. In 1901 nam hij ontslag uit militaire dienst en wijdde zich aan een medische carrière tot op 4 augustus 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak en hij zich opnieuw meldde als vrijwilliger. Hij werd benoemd tot arts bij de First Brigade van de Canadian Field Artillery. McCrae schreef met een zekere regelmaat gedichten waarvan ook een aantal in literaire bladen werd geplaatst. Op 22 april 1915 werden de eerste aanvallen met chloorgas ingezet te Boezinge, de plaats waar McCrae als arts frontdienst verrichtte tijdens de gevechten. Diep onder de indruk van de gebeurtenissen schreef hij op 3 mei het gedicht In Flanders Fields, misschien wel het meest bekende gedicht uit deze oorlog. McCrae is gestorven aan een longontsteking en hersenvliesontsteking, dienstdoend in een veldhospitaal. Hij is 45 jaar oud geworden.

In Flanders Fields

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row,

That mark our place; and in the sky

The larks, still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow,

Loved and were loved, and now we lie,

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch; be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

The Anxious Dead

O guns, fall silent till the dead men hear

Above their heads the legions pressing on:

(These fought their fight in time of bitter fear,

And died not knowing how the day had gone.)

O flashing muzzles, pause, and let them see

The coming dawn that streaks the sky afar;

Then let your mighty chorus witness be

To them, and Caesar, that we still make war.

Tell them, O guns, that we have heard their call,

That we have sworn, and will not turn aside,

That we will onward till we win or fall,

That we will keep the faith for which they died.

Bid them be patient, and some day, anon,

They shall feel earth enwrapt in silence deep;

Shall greet, in wonderment, the quiet dawn,

And in content may turn them to their sleep.

John McCrae (30 november 1872 – 28 januari 1918)

De Engelse schrijver Jonathan Swift werd op 30 november 1667 in Dublin geboren uit Engelse ouders. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en en ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Gullivers Reizen (Vertaald door Sem Davids)

“Mijn naam is Lemuel Gulliver. In het jaar 1699 was ik scheepsdokter op een groot zeilschip, de Antilope. We voeren van Engeland naar Oost-Indië. Het was gezellig aan boord. Af en toe werd er iemand ziek en dan maakte ik hem weer beter. Maar grote rampen hadden we eigenlijk nog niet meegemaakt. Tot het op een dag, op 5 november 1699, vreselijk hard begon te stormen. Ons schip waaide heen en weer en we waren allemaal erg bang. De matrozen waren de hele tijd aan het jammeren, en de stuurman trok uit alle macht aan het stuur, om ervoor te zorgen dat het schip niet omsloeg. En ik?

Nou ja, het enige wat ik kon doen was mezelf goed vasthouden aan een grote paal. En die paal was mijn redding. Want een grote golf kwam, tilde het schip hoog op, en sloeg het in stukken uiteen op het woeste water. Ik voelde hoe ik in het koude water landde, en bleef mezelf vasthouden aan de paal. In de verte hoorde ik mijn naam schreeuwen: “Gulliver! Gulliver!” Maar al gauw hoorde ik niets meer.

Ik weet niet hoe lang ik in dat water heb gelegen. Maar uiteindelijk zag ik land. Met mijn laatste krachten zwom ik er naartoe. Uitgeput viel ik op het warme zand, en daar moet ik in slaap zijn gevallen.

Toen ik wakker werd, was ik helemaal stijf. Ik moest wel acht uur geslapen hebben. Ik wilde opstaan en mezelf eens lekker uitrekken… maar ik kon me niet bewegen! En toen voelde ik, dat ik met honderden kleine touwtjes vastgebonden zat! Om me heen hoorde ik allemaal stemmetjes. Toen voelde ik iets over mijn lichaam lopen. Met veel moeite tilde ik mijn hoofd op, en ik zag dat het een heel klein mannetje was. Het mannetje was niet groter dan mijn hand. Maar hij was niet alleen. Om mij heen en op mijn lichaam zag ik honderden kleine mensjes. Ze zagen er keurig gekleed uit en liepen opgewonden heen en weer. Ik hoorde heel vaak het woord “Lilliput, Lilliput!” dus ik denk dat ze daarmee bedoelden dat dit het eiland Lilliput was, en dat zij Lilliputters waren. Veel van die Lilliputters hadden een kleine pijl en boog, die ze op mij hadden gericht. Ik probeerde me los te rukken van de touwen, maar de kleine mensen schoten pijlen op me. Die pijlen waren vlijmscherp en deden gemeen zeer. Ik besloot maar rustig te blijven liggen om te zien wat ze van me wilden.

Een mannetje, dat heel deftige kleren aanhad, klom via mijn been omhoog en liep over mijn lichaam naar mijn borst. Daar bleef hij staan en hij begon tegen mij te praten. Maar de taal die hij sprak verstond ik niet. Toen hij uitgepraat was, liet ik met gebaren weten dat ik honger had. Dat begreep hij. Er kwamen ineens honderd Lilliputters aan, met kleine manden vol eten. Er was brood, maar dat was niet groter dan de nagel van mijn duim. En het vlees was niet groter dan de vleugel van een musje. Ik at wel drie stukken vlees tegelijk, en stopte vier broden tegelijk in mijn mond. De mensen keken vol verbazing toe. Toen liet ik merken dat ik graag wilde drinken. De kleine mensjes wisten al wel dat ze met een heel grote beker moesten komen, dus kwamen ze met een grote regenton. Voor mij was het niet groter dan een yoghurtbekertje, maar er waren drie Lilliputters voor nodig om hem te tillen.”

Jonathan Swift (30 november 1667 – 19 oktober 1745)
Portret van Swift in Marble Hill House, London

De Engelse schrijver Sir Philip Sidney werd geboren op 30 november 1554 in het kasteel van Penshurst in het graafschap Kent. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2008.

My True Love Hath My Heart, And I Have His

My true-love hath my heart, and I have his,

By just exchange, one for the other giv’n.

I hold his dear, and mine he cannot miss;

There never was a better bargain driv’n.

His heart in me keeps me and him in one,

My heart in him his thoughts and senses guides;

He loves my heart, for once it was his own;

I cherish his, because in me it bides.

His heart his wound received from my sight:

My heart was wounded with his wounded heart;

For as from me, on him his hurt did light,

So still me thought in me his hurt did smart:

Both equal hurt, in this change sought our bliss:

My true love hath my heart and I have his.

Some Lovers Speak

Some lovers speak when they their Muses entertain,

Of hopes begot by fear, of wot not what desires:

Of force of heav’nl
y beams, infusing hellish pain:

Of living deaths, dear wounds, fair storms, and freezing fires.

Some one his song in Jove, and Jove’s strange tales attires,

Broidered with bulls and swans, powdered with golden rain;

Another humbler wit to shepherd’s pipe retires,

Yet hiding royal blood full oft in rural vein.

To some a sweetest plaint a sweetest style affords,

While tears pour out his ink, and sighs breathe out his words:

His paper pale despair, and pain his pen doth move.

I can speak what I feel, and feel as much as they,

But think that all the map of my state I display,

When trembling voice brings forth that I do Stella love.

Sir Philip Sidney (30 november 1554 – 17 oktober 1586)
Naar een miniatuur van Sir Isaac Oliver

De Engelse dichter en schrijver John Bunyan werd geboren op 30 november 1628 in Harrowden bij Bedford. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2008.

Upon The Lord’s Prayer

Our Father which in heaven art,

Thy name be always hallowed;

Thy kingdom come, thy will be done;

Thy heavenly path be followed

By us on earth as ’tis with thee,

We humbly pray;

And let our bread us given be,

From day to day.

Forgive our debts as we forgive

Those that to us indebted are:

Into temptation lead us not,

But save us from the wicked snare.

The kingdom’s thine, the power too,

We thee adore;

The glory also shall be thine

For evermore.

John Bunyan (30 november 1628 – 31 augustus 1688)
Standbeeld in Bedford

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Lavant (eig. Richard Cramer) werd geboren op 30 november 1844 in Leipzig. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

In der Vorstadt

(Nach dem Englischen des Francis W. L. Adams)

In finstrer Nacht, durch koterfüllte Gassen,

In dem Kanalgewirr und unter Bäumen

Der dumpfe Taktschritt ungesehner Massen,

Ein stöhnend Atmen wie aus wüsten Träumen!

Gespenstisch alles! Nur ein Lichtlein wacht –

Das ist der Vormarsch der Armee der Nacht!

Die Wunden all, die durch die Nacht Vertierten,

Die da in Höhlen und in Gruben wohnen,

Die Frau’n, die tränenlos ins Dunkel stierten,

Sie ziehen alle mit uns wie Dämonen.

Schließt eure Reihn! Welch blanker Schimmer lacht?

Die Bajonette der Armee der Nacht!

Mann, Weib und Kind, so kommen wir gezogen,

In erzner Säule, schweigend und gewaltsam.

Es drängen sich die Reihn wie Meereswogen,

Düster und feierlich und unaufhaltsam.

Der Dämm’rung zu, die leis im Ost entfacht,

Wälzt sich die drohende Armee der Nacht!

Rudolf Lavant (30 november 1844 – 6 december 1915)

De Britse staatsman en schrijver Sir Winston Leonard Spencer Churchill werd geboren in Woodstock op 30 november 1874. Zie ook mijn blog van 30 november 2007 en ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Speech before Commons (June 4, 1940)

“We are assured that novel methods will be adopted, and when we see the originality, malice and ingenuity of aggression which our enemy displays we may certainly prepare ourselves for every kind of novel stratagem and every kind of brutal and treacherous manoeuvre. I think no idea is so outlandish that it should not be considered and viewed with a watchful, but at the same time steady, eye.

We must never forget the solid assurances of sea power and those which belong to air power if they can be locally exercised. I have myself full confidence that if all do their duty and if the best arrangements are made, as they are being made, we shall prove ourselves once again able to defend our island ho
me, ride out the storms of ware outlive the menace of tyranny, if necessary, for years, if necessary, alone.

At any rate, that is what we are going to try to do. that is the resolve of His Majesty’s Government, every man of them. that is the will of Parliament and the nation. The British Empire and the French Republic, linked together in their cause and their need, will defend to the death their native soils, aiding each other like good comrades to the utmost of their strength, even though a large tract of Europe and many old and famous States have fallen or may fall into the grip of the Gestapo and all the odious apparatus of Nazi rule.

We shall not flag nor fail. We shall go on to the end. We shall fight in France and on the seas and oceans; we shall fight with growing confidence and growing strength in the air. We shall defend our island whatever the cost may be; we shall fight on beaches, landing grounds, in fields, in streets and on the hills. We shall never surrender and even if, which I do not for the moment believe, this island or a large part of it were subjugated and starving, then our empire beyond the seas, armed and guarded by the British Fleet, will carry on the struggle until in God’s good time the New World with all its power and might, sets forth to the liberation and rescue of the Old. .”

Winston Churchill (30 november 1874 – 24 januari 1965)

De Canadese schrijfster Lucy Maud Montgomery werd geboren in Clifton op 30 november 1874. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Anne Of Green Gables

“Mrs. Rachel Lynde lived just where the Avonlea main road dipped down into a little hollow, fringed with alders and ladies’ eardrops and traversed by a brook that had its source away back in the woods of the old Cuthbert place; it was reputed to be an intricate, headlong brook in its earlier course through those woods, with dark secrets of pool and cascade; but by the time it reached Lynde’s Hollow it was a quiet, well-conducted little stream, for not even a brook could run past Mrs. Rachel Lynde’s door without due regard for decency and decorum; it probably was conscious that Mrs. Rachel was sitting at her window, keeping a sharp eye on everything that passed, from brooks and children up, and that if she noticed anything odd or out of place she would never rest until she had ferreted out the whys and wherefores thereof.
There are plenty of people, in Avonlea and out of it, who can attend closely to their neighbors business by dint of neglecting their own; but Mrs. Rachel Lynde was one of those capable creatures who can manage their own concerns and those of other folks into the bargain. She was a notable housewife; her work was always done and well done; she “ran” the Sewing Circle, helped run the Sunday-school, and was the strongest prop of the, Church Aid Society and Foreign Missions Auxiliary. Yet with all this Mrs. Rachel found abundant time to sit for hours at her kitchen window, knitting “cotton warp” quilts–she had, knitted sixteen of them, as Avonlea housekeepers were wont to tell in awed voices-and keeping a sharp eye on the main road that crossed the hollow and wound up the steep red hill beyond. Since Avonlea occupied a little triangular peninsula jutting out into the Gulf of St. Lawrence, with water on two sides of it, anybody who went out of it or into it had to pass over that hill road and so run the unseen gauntlet of Mrs. Rachel’s all-seeing eye.”

Lucy Maud Montgomery (30 november 1874 – 24 april 1942)

Jean-Philippe Toussaint, Mario Petrucci, Carlo Levi, Silvio Rodríguez, C.S. Lewis, Louisa May Alcott

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2007 en ook mijn blog van 29 november 2008.

Uit: The Bathroom (Vertaald door Nancy Amphoux en Paul De Angelis)

„1. When I began to spend my afternoons in the bathroom I had no intention of moving into it; no, I would pass some pleasant hours there, meditating in the bathtub, sometimes dressed, other times naked. Edmondsson, who liked to be there with me, said it made me calmer: occasionally I would even say something funny, we would laugh. I would wave my arms as I spoke, explaining that the most practical bathtubs were those with parallel sides, a sloping back, and a straight front, which relieves the user of the need for a footrest.

2. Edmondsson thought there was something desiccating in my refusal to leave the bathroom, but this didn’t stop her from making life easier for me, providing for the needs of the household by working part-time in an art gallery.

3. Around me were cupboards, towel racks, a bidet. The washbasin was white; a narrow shelf projected above it, and on the shelf lay toothbrushes and razors. The wall facing me, studded with lumps, showed cracks, and in places cavities pitted the lifeless paint. One crack seemed to be gaining ground. I spent hours staring at its extremities, vainly trying to surprise it in action. Sometimes I made other experiments. I would scrutinize the surface of my face in a pocket mirror and, at the same time, the movements of the hands on my watch. But my face let nothing show. Ever.

4. One morning I tore down the clothesline. I emptied all the cupboards and took everything off the shelves. After piling all the toilet articles into one large refuse bag, I began moving part of my library. When Edmondsson came home I greeted her book in hand, lying with my feet crossed up on the faucet.“

Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

LATE SEPTEMBER

(after Bertolt Brecht, ‘Spring 1938’)

There’d been dew. Maybe light rain.
And a blot drew my eye to that plot of light
through my kitchen window. Closer. I saw

pincer legs measure out each wire. That
pause of the abdomen before it dipped
to spot-weld each link. I took a chair outside

to stand on. Craned. I wanted to live.
It let me brush a fingertip across the velvet
brown of its back, against the nap, and again

till it froze mid-air, eight legs outstretched,
still as a child roused from a trance of play.
There – the same creature I’d raise my slipper to,

hunt across carpet to end in a smudge.
I wouldn’t have it in my hand. In my hair.
Yet it – she – went to all that length to snare

mosquito and bluebottle, those who’d ruin
a soup, or blood. Hours. For once I took
the time. Saw the target complete, her radii

strung high between window and washing line.
I thought of the twist of cells that can work
such wonder. I thought of poets whose words

don’t reach. Spider just does. Reads angles –
but not this freak thunder, its blown-up tongues
of birds. Everywhere. Birds swooping for spiders.

I feared something might skim, unknowing,
through that hard-earned web. A swift perhaps,
impossibly late. I saw spider prey. Hung there

in her patch of unsafe sky.

Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

Uit: Fear of Freedom (Vertaald door Adolphe Gourevitch)

“Ab Jove principium —everything begins with Jupiter. And we too must begin there, at this non-existent point from which all things are born
. Our Jupiter, however, we need not seek in the skies, but where he is wont to stay, in places most dark and earthly, in the maternal dampness of the deep. He is more akin to the worm than to the eagle; but soon enough, he will find his own heraldic eagles, and extol them above every badge or emblem, for only thus will he avoid being devoured, once and for all, by the true eagles of the heavens.
Beyond metaphors, we cannot grasp anything human, unless we start from the feel of the sacred: the most ambiguous, deep-seated, double-edged of all feelings and senses, worm and eagle alike; a continuous dark denial of freedom and art, and—conversely—a continuous creation of art and freedom. And again, we cannot understand anything social, unless we start from the meanings of religion, this disrespectful heir of things sacred.
What is the process of every religion? To change the sacred into the sacrificial: to deprive it of its main feature—inexpressibility—by transforming it into deeds and words; to create the ritual out of the mythical; to substitute a sacramental bird for a shapeless turgidity, and marriage for desire; to turn sacred suicide into consecrated slaughter. Religion is relation and relegation. Relegation of a god into a web of formulas, conjurations, invocations, prayers, so that he may not, as is his way, elude us. Sacredness, the very appearance of terror, shapes itself into law, in order to escape its own self. Pure anarchy becomes pure tyranny. Man, as a free being, is thus bound by the selfsame bonds of the sacred, and relegated into a common reciprocal nexus before the deity. There is no rabble without a king, there are no masses without God. It may be false to claim that every society grows out of a religious tie; but it is certainly true that every monarchy is religious.”

Carlo Levi (29 november 1902 – 4 januari 1975)

De Cubaanse dichter en singer-songwriter Silvio Rodríguez Domínguez werd geboren in San Antonio de Los Baños op 29 november 1946. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

La Maza

Time,

Time, see what’s become of me

While I looked around for my possibilities.

I was so hard to please.

Look around,

Leaves are brown,

And the sky is a hazy shade of winter.

Hear the Salvation Army band.

Down by the riverside’s

Bound to be a better ride

Than what you’ve got planned.

Carry your cup in your hand.

And look around.

Leaves are brown.

And the sky is a hazy shade of winter.

Hang on to your hopes, my friend.

That’s an easy thing to say,

But if your hopes should pass away

Simply pretend that you can build them again.

Look around,

The grass is high,

The fields are ripe,

It’s the springtime of my life.

Seasons change with the scenery;

Weaving time in a tapestry.

Won’t you stop and remember me

At any convenient time?

Funny how my memory skips

Looking over manuscripts

Of unpublished rhyme.

Drinking my vodka and lime,

I look around,

Leaves are brown,

And the sky is a hazy shade of winter.

Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.

Uit: The Screwtape Letters

„MY DEAR WORMWOOD,

I note with grave displeasure that your patient has become a Christian. Do not indulge the hope that you will escape the usual penalties; indeed, in your better moments, I trust you would hardly even wish to do so. In the meantime we must make the best of the situation. There is no need to despair; hundreds of these adult converts have been reclaimed after a I brief sojourn in the Enemy’s camp and are now with us. All the habits of the patient, both mental and bodily, are still in our favour.

One of our great allies at present is the Church itself. Do not misunderstand me. I do riot mean the Church as we see her spread but through all time and space and rooted in eternity, terrible as an army with banners. That, I confess, is a spectacle which makes I our boldest tempters uneasy. But fortunately it is quite invisible to these humans. All your patient sees is the half-finished, sham Gothic erection on the new building estate. When he goes inside, he sees the local grocer with rather in oily expression on his face bustling up to offer him one shiny little book containing a liturgy which neither of them understands, and one shabby little book containing corrupt texts of a number of religious lyrics, mostly bad, and in very small print. When he gets to his pew and looks round him he sees just that selection of his neighbours whom he has hitherto avoided. You want to
lean pretty heavily on those neighbours. Make his mind flit to and fro between an expression like “the body of Christ” and the actual faces in the next pew. It matters very little, of course, what kind of people that next pew really contains. You may know one of them to be a great warrior on the Enemy’s side. No matter. Your patient, thanks to Our Father below, is a fool. Provided that any of those neighbours sing out of tune, or have boots that squeak, or double chins, or odd clothes, the patient will quite easily believe that their religion must therefore be somehow ridiculous. At his present stage, you see, he has an idea of “Christians” in his mind which he supposes to be spiritual but which, in fact, is largely pictorial. His mind is full of togas and sandals and armour and bare legs and the mere fact that the other people in church wear modern clothes is a real—though of course an unconscious—difficulty to him. Never let it come to the surface; never let him ask what he expected them to look like. Keep everything hazy in his mind now, and you will have all eternity wherein to amuse yourself by producing in him the peculiar kind of clarity which Hell affords.“

C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.

Uit: Little women (Onder moedervleugels, vertaling door Almine, Amsterdam 1876)

“Ik geloof niet, dat het beetje, dat wij te besteden hebben, veel zou kunnen uitrichten. We hebben elk een rijksdaalder, en het leger zou er niet veel bij winnen, of wij dien nu al gaven. Ik geef toe, dat ik niets van Moeder of van jou moet verwachten, maar ik zou zoo dol graag “Udine en Sintram” voor mezelf willen koopen, ik heb er al zoo lang naar verlangd,” zei Jo, die een boekworm was.

“Ik was van plan mijn geld te besteden aan nieuwe muziek,” zei Bets met een zuchtje, dat echter door niemand gehoord werd.

“Ik zal een mooi doosje met Faber’s teekenpotlood koopen; die heb ik bepaald noodig,” zei Amy vast besloten.

“Moeder heeft niets gezegd van ons eigen geld, en ze zal toch niet verlangen, dat we alles opgeven. Laten we ieder iets koopen wat we graag willen hebben en wat pret maken; we zwegen heusch hard genoeg om het te verdienen,” riep Jo, terwijl ze de hakken van haar laarzen op jongensmanier bekeek.

“Ik tenminste wel,–die elken dag die gruwelijke kinderen moet leeren, terwijl ik er naar snak prettig thuis te zijn,” begon Meta op klagenden toon.

“Jij hebt het niet half zoo hard als ik,” vond Jo. “Hoe zou jij het vinden, uren lang opgesloten te zijn met een zenuwachtige, zeurige, oude dame, die je al maar heen en weer laat loopen, nooit tevreden

is, en je plaagt, tot je in staat zou zijn het raam uit te springen, of haar een oorveeg te geven?”

“Het is slecht om ontevreden te zijn,–maar ik geloof, dat borden wasschen en alles netjes houden het naarste werk van de wereld is. Het bederft mijn humeur, en mijn handen worden zoo stijf; ik kan haast

niet studeeren.” En Bets keek naar haar ruwe handen met een zucht, die ditmaal heel goed te hooren was.

“En ik geloof niet, dat een van allen het zoo erg heeft als ik,” riep Amy, “want jullie hoeven niet naar school te gaan met nuffen, die iemand plagen, als hij zijn lessen niet kent, of uitlachen om zijn kleeren, en met “étain” op iemands vader neerzien, als hij niet rijk is, en iemand beleedigen, als hij geen mooien neus heeft.”

Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888)
Boekomslag

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e november ook mijn vorige blog van vandaag.

Wilhelm Hauff, Ludwig Anzengruber, Madeleine L’Engle, Franz Stelzhamer, Antanas Škėma, Andrés Bello, Maurice Genevoix

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Hauff werd geboren in Stuttgart op 29 november 1802. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.

An Emilie

Zum Garten ging ich früh hinaus,

Ob ich vielleicht ein Sträußchen finde?

Nach manchem Blümchen schaut’ ich aus,

Ich wollt’s für dich zum Angebinde;

Umsonst hatt’ ich mich hinbemüht,

Vergebens war mein freudig Hoffen;

Das Veilchen war schon abgeblüht,

Von andern Blümchen keines offen.

Und trauernd späht’ ich her und hin;

Da tönte zu mir leise, leise

Ein Flüstern aus dem Zweige Grün,

Gesang nach sel’ger Geister Weise;

Und lieblich, wie des Morgens Licht

Des Tales Nebelhüllen scheidet,

Ein Röschen aus der Knospe bricht,

Das seine Blätter schnell verbreitet.

“Du suchst ein Blümchen!” spricht’s zu mir,

“So nimm mich hin mit meinen Zweigen,

Bring’ mich zum Angebinde ihr!

Ich bin der wahren Freude Zeichen.

Ob auch mein Glanz vergänglich sei,

Es treibt aus ihrem treuen Schoße

Die Erde meine Knospen neu;

Drum Unvergänglich ist die Rose.

Und wie ein Leben ewig quillt

Und Knosp um Knospe sich erschließet,

Wenn mich die Sonne sanft und mild

mit ihrem Feuerkuß begrüßet,

So deine Freundin ewig blüht,

Beseelt vom Geiste ihrer Lieben;

Denn ob der Rose Schmelz verglüht –

der Rose Leben ist geblieben.

Wilhelm Hauff (29 november 1802 – 18 november 1827)

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.

Uit: Der Gwissenswurm

III. Akt, 6. Szene

Sechste Szene, Grillhofer und Liesel.

Liesel (kommt vor, frisch). Jo, wir habn schon a Kreuz miteinander…
(Da sie Grillhofer näher ins Auge faßt.) Um Gotteswilln, Bauer, was is der denn?

Grillhofer. Nix, nix, Dirndl, triffst mich grad, wie ich nach meiner neuchen Wohnung ausschau.

Liesel. Gfreut dich dein alte nimmer? (Sieht hinaus.) Wo zu willst denn hinbaun?

Grillhofer (hinausdeutend). Siehst! Siehst! Durt, wo die Kreuzeln herschimmern.

Liesel. Am Freithof? Geh zu, was kümmert dich der Freithof? Dö er angeht, dö wissen nix davon, und dö davon wissen, dö geht er nix an! Schau lieber, wie heunt dö Stern funkeln und ’s Mondschein leucht. Bin hizt durch’n Wald hergfahrn, im Gezweig habn dö Johanneskäferln ihr Gspiel triebn und über der stillen Nacht is der ganze Himmel voll Lichter glegn. Und wann ma so hinaufschaut, wie’s leucht und funkelt über der weiten Welt, da is ein, als ziehet’s ein d’ Seel aus der Brust und reichet dö weit über d’ Erd in sternlichten Himmel h’nein.

Grillhofer. O jo–wohl–wohl–wonn mer holt no a freie Seel hat!

Liesel (ermutigter). No geh, Bauer, tu net so verzagt, dö deine wird a no keiner am Strickl führn; laß dir hizt von meiner Mahm verzähln, daß d’ auf andere Gedanken kimmst!–Denk dir, dö Mahm leidt’s net, daß d’ dein Hof weggibst!

Grillhofer (erstaunt). Dein Mahm, dö alte Horlacherin, leidt’s net? Dös is bsunders! (Steht auf.)

Liesel. Gelt ja!

Grillhofer. Dö leidt’s net! No möcht ich doch wissen…

Liesel. Na siehst, wann d’ es wissen möchst, mußt d’ mich schon anhörn.
–Geh, ich führ dich.

Grillhofer. A na–na–konn schon no selber gehn. (Geht, von Liesel geleitet, zum Sorgenstuhl, setzt sich.) No, so verzähl halt! Hätt net denkt, es verinteressieret mich noch was, aber dös is doch bsunders–ja,ganz bsunders! „

Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)

De Amerikaanse schrijfster Madeleine L’Engle werd geboren in New York op 29 november 1918. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

Uit: Camilla

“During that week Mother was very quiet and she looked tired and unhappy. Carter told me that the days I went down to Luisa’s after school Mother went out in the afternoon; but the days I came back from school to the apartment with Luisa she was always there waiting for us with hot chocolate and little cakes, and Jacques did not come. But I still had that dead feeling in my heart when I thought about her and when I was with her. My father was very gentle with her, and twice I saw him go up to her and put his arms around her. Oh, Father, I thought. Oh, Father. And I wanted always to keep him from knowing that Mother had talked to Jacques on the telephone.
It’s a funny thing how it takes your emotions much longer than your intellect to realize it when some big change happens in your life. My feeling this new numb way about my parents was the biggest change that had ever happened to me and I couldn’t get used to it. All that week I’d wake up in the morning and know that something was wrong and my mind had to tell my heart that it was because my mother had talked to Jacques on the phone, because my parents were Rose and Rafferty Dickinson instead of just Mother and Father. Then my heart would try to adjust itself to unhappiness, but still it didn’t realize why it was unhappy and it instinctively turned to Mother for comfort, and then my mind would say, “No, you mustn’t do that anymore.” And gradually my heart began to know what my mind had been telling it every day: that everything was changed, that nothing could ever be the same again.”

Madeleine L’Engle (29 november 1918 – 6 september 2007)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Stelzhamer werd geboren in Großpiesenham op 29 november 1802. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

Märchen

(31. Mai 1855)

Die Welle kennt nur Wanderlust

Und kann daheim nicht bleiben.

Sie reißt sich von der Mutter Brust

Und strebt hinaus ins Treiben.

Hei, hei, wie ist die Welt so schön,

So grün und so azuren,

Dazwischen, horch das Lentgetön

Unzähliger Kreaturen.

Hei, hei, wie ist so schön die Welt,

Von Sonne, Mond und Sternen,

So süß erwärmt, so hold erhellt,

Fort, fort in alle Fernen.

So sang die Welle, sang und sprang

Keck übers Schwesternköpfchen,

Allein, allein der Sprung mißlang,

Sie fiel ins Blumentöpfchen.

Und dieses Töpfchen war, o Graus,

Der alten Hummel Töpflein,

Die kam auch gleich und trank es aus

Bis auf das letzte Tröpflein.

So gings der Welle und so geht

Es manchem jungen Närrchen.

Drum, wem sein Sinn nach Wandern steht,

Dem sang ich dieses Märchen.

Franz Stelzhamer (29 november 1802 – 14 juni 1874)
Portret door Josef Danhauser, 1845

De Litouwse dichter en schrijver Antanas Škėma werd op 29 november 1910 geboren in Lodz in Polen. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

FIRST REQUEST

As one star falls, others remain aloft.

They soar and await their fall.

A man dies, and the others say:

“Thank God! It isn’t I.”

A frog croaks in a marsh, her head thrown back

– the dog lowers his own.

(He cannot seize the frog.)

When oranges ripen in the south, the Arctic boulders

feel naked without moss.

And in a glass a woman gazes at herself:

“What color should I dye my hair, now it is gray?”

she asks her wrinkles.

Stars, people, frogs, dogs, oranges, moss, perhaps

you will explain the sense of things to me.

Vertaald door Mariejo Fonsale

Antanas Škėma (29 november 1910 – 11 augustus 1961)

De Chileens-Venezolaanse dichter, wetgever, filosoof, politicus, diplomaat, wetenschapper, humanist en taalkundige Andrés Bello werd geboren in Caracas, Venezuela, op 29 november 1781. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

To the Bio-Bio (Al Biobío)

Blest were he, O Bio-Bio!

Who could dwell forevermore

In a deep grove, cool and shady,

Upon thine enchanted shore!

Just a lowly thatched-roofed cottage

Where thy limpid waters are seen

Pouring their calm flood in silence

Amid foliage fresh and green;

Where, instead of shifting changes

In the fickle things of state,

Wind-stirred oaks and maitens murmur,

And the forest peace is great;

Where the bird amid the branches,

In the early dawning gray,

Sings its untaught, artless music,

Greeting thus the new-born day.

In that humble thatched-roof cottage,

Oh, how happy were my lot,

In the peace that nothing troubles,

Envied not and envying not!

This to me in truth were sweeter

Than the Babel wild and loud

Where in chase of a chimera

All are rushing in a crowd;

Where dark treachery and falsehood

Near the quaking altar stay

That the people’s favor raises

To the idols of a day.

Sweet repose, most blissful quiet,

Earthly paradise divine!

Has the palm of war or wisdom

Worth which can outrival thine?

Truth I love, not adulation—

Truth all unadorned and plain,

Not the clamorous applauses

That are raised in Fortune’s train.

Growing old, for that
false treasure

I would cease my soul to fret—

Say “Farewell to disappointments!

The forgetful I forget.

“Others call excitement pleasure,

Madly seeking fame or pelf;

I in earth’s most hidden corner

Wish to live now for myself.”

Vertaald door José Wan Díaz

Andrés Bello (29 november 1781 – 10 oktober 1865)

De Franse schrijver Maurice Genevoix werd geboren op 29 november 1890 in Decize (Nièvre). Zie ook mijn blog van 29 november 2008.

Uit: Les Eparges

“Un grand balancement de la terre et du ciel à travers le, paupières cuisantes; du froid mouillé; des choses qu’on retrouve dans l’ aube blê
me, les unes après les autres, et toutes; personne de tué dans les ténèbres, personne même d’enseveli malgré l’acharnement des obus: la même terre et les mêmes cadavres; toute la chair qui frémit comme de saccades intérieures, qui danse, profonde et chaude, et fait mal; même plus d’images, cette seule fatigue brûlante que la pluie glace à fleur de peau: et c’est un jour qui revient sur la crête, pendant que toutes les batteries boches continuent de tirer sur elle, sur ce qui reste de nous là-haut, mêlé à la boue, aux cadavres, à la glèbe naguère fertile, souillée maintenant de poisons, de chair morte, inguérissable de notre immonde supplice. Est-ce qu’ils vont contre-attaquer encore ? Ils ne tirent que sur nous: c’est lâche. Nous savons que le colonel, chaque fois qu’il monte et redescend, téléphone vers le Montgirmont: ” Qu’on relève mes hommes! Ils sont à bout! Si les Boches contre-attaquent encore, ils pourront venir avec des gourdins, avec leurs poings nus… ” C’est ce que nous pensions, nous, l’autre jour. Ce matin, nous le pensons encore ; mais nous ne le croyons plus. Nous sommes très las, c’est vrai; on devrait nous relever, c’est vrai. Nous sommes presque à bout; presque… Et pourtant, ce matin encore, on a entendu cracher les canons-revolvers de Combres et claquer des coups de mauser: une nouvelle contre-attaque, que nous avons repoussée.Il ne faut rien exagérer: au-dessous de nous, de l’autre côté du parados, un caporal de la 8e fait mijoter du cassoulet sur un réchaud d’alcool solidifié. Quelques hommes, de la 8e aussi, sont descendus près de lui; l’un d’eux parle du kiosque de sa soeur, marchande de journaux à Paris: ” pour qu’elle comprenne les trous qu’ils font, explique-t-il, j’lui écrirai qu’on pourrait y loger au moins deux kiosques comme le sien. Et ça s’ra pas bourrage de crâne, hein, c’est-i’ .? vrai ”

Maurice Genevoix (29 november 1890 – 8 september 1980

Erwin Mortier, Sherko Fatah, Alberto Moravia, Rita Mae Brown, Julian Randolph Stow, Philippe Sollers, Hugo Pos

De Vlaamse dichter en schrijver Erwin Mortier werd geboren in Nevele op 28 november 1965. Zie ook mijn blog van 28 november 2006 en ook mijn blog van 28 november 2007 en ook mijn blog van 28 november 2008. en eveneens mijn blog van 11 november 2009.

Signalement van het lijf

Berispt mijn hekel aan geografie
met blauwe meanders, zeeëngtes,

havensteden op mijn benen. Herhaalt
in ademnood rampzalige tentamens

economie. Beheerst tal van richtingen.
Inzichten in ruimte, tijd in weefsels

uitgespreid. Sprint windingen. Zet
verdichtingen uiteen. Zucht

pneumatisch. Verdeelt hydraulisch
lust. Trekt zich lauter mechanisch

af. Niettemin zindelijk.
Lekt zelden. Braakt amper.

Doorgaans ongevaarlijk.
Tenzij men het voortijdig wekt..

Huis in mij

Het huis herademt mij, eindelijk.
Het legt zijn moederlijke muren

op de mijne. Behaagziek laat het deuren
in sloten vallen, slaat luiken open, klapt

ze weer dicht. Het diept vergeten licht
op uit zijn kelders, haalt op zolder bestofte

dromen uit het rag tussen de balken vandaan.
Vleermuizen of dode tantes worden wakker,

fladderen op, verschrikt maar koket.
Bij het raam kennen twee verschoten vitrages

plotseling hun vorige bestaan
als onderrok of voile, ooit om boezems

spelend, of, in hun strenge verbintenis
van gat en draad, panty’s die vrouwen-

kuiten ongenaakbaar maakten.
Het woelt zijn lege kamers om, het huis.

Het vouwt me zorgzaam op en slaat
zich ombekommerd dicht om mij.

Erwin Mortier (Nevele, 28 november 1965)

De Duitse schrijver Sherko Fatah werd geboren op 28 november 1964 in Oost-Berlijn. Zie ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: Das Dunkle Schiff

“Die Frauen hatten sich in der Ferne verteilt und mit dem Sammeln der Kräuter begonnen. Wie ein schwaches Echo, von den Felsen mehr verschluckt als zurückgeworfen, erhob sich das Geräusch. Es war ein Helikopter, angestrahlt vom späten Licht, das selbst seine Tarnfarbe fröhlich erscheinen ließ. Er beschirmte seine Augen mit der Hand und blickte hinauf. Er sah den Haupt- und den Heckrotor und vernahm das anschwellende Donnern. Doch nichts, auch nicht diese Maschine war fähig, den tiefen Frieden über den Hügeln zu stören. Der Helikopter flog vorüber, kam zurück und zog einen weiten Kreis über ihm. An der offenen Seitenluke kauerten zwei Soldaten, einer winkte ihm zu. Alles konnte geschehen an diesem Tag, und so winkte er ohne Furcht zurück. Der Helikopter zog seine Bahn und sank unwirklich langsam zur Erde nieder. Im Geheimen hatte er den Kinderwunsch verspürt, und nun wurde er wahr; er landete, weit entfernt zwar, aber er landete. Vielleicht nehmen sie mich mit, war sein nächster Gedanke, vielleicht kann ich mit ihnen fliegen.
Er lief los, winkend und rufend, scharfkantige Steine und spitze Distelsträucher waren in seinem Weg, doch nichts ließ ihn stolpern, und nichts stach ihn. Weit vor ihm wurde der Helikopter eingehüllt von aufgewirbeltem Sand, trockene Halme segelten durch die Luft. Es ist zu weit, ich schaffe es nicht, dachte er, als er die beiden Soldaten herausspringen und geduckt zu den Frauen hinüberlaufen sah. Diese hatten ihre Körbe abgestellt, die Hände in die Hüften gestützt oder an die Stirn gelegt und blickten den Männern entgegen. Er sah, wie die Soldaten sie zum Helikopter trieben, sah es undeutlich durch den Staub, und da blieb er stehen. Ich schaffe es nicht, dachte er noch einmal bedauernd, doch tröstete ihn, dass es überhaupt geschehen war, das ganz und gar Außergewöhnliche. Er stand und sah sie abheben, ruckartig erst, dann unaufhaltsam, wie in den Himmel gezogen, bis sie die Staubwolke unter sich ließen. Ganz leicht legte sich der Helikopter auf die Seite und flog erneut seine weite Kurve, schraubte sich allmählich höher und höher, bis er befreit im Himmel dahinschwamm. Er blickte ihnen nach und winkte wieder. Und tatsächlich kam die Maschine erneut heran, das Donnern wurde laut und lauter, bis er sich die Ohren zuhielt. Den Kopf im Nacken sah er die Frauen. Da fielen sie, eine nach der anderen stürzte aus der Luke, mit gebreiteten Armen glänzten sie auf im Licht, und wie um sie aufzuhalten, riss an ihren Gewändern der Wind.“

Sherko Fatah (Oost-Berlijn, 28 november 1964)

De Italiaanse schrijver Alberto Moravia werd geboren in Rome op 28 november 1907. Zie ook mijn blog van 28 november 2006 en ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: Römische Erzählungen (Vertaald door Jutta Eckes)

„Der Dickschädel Eines Morgens im Juli machte ich gerade ein Nickerchen auf der Piazza Melozzo da Forlì, im Schatten der Eukalyptusbäume in der Nähe des ausgetrockneten Brunnens, als zwei Männer und eine Frau auf mich zukamen und mich baten, sie an den Lido di Lavinio zu bringen. Während sie sich überlegten, was sie zahlen wollten, sah ich sie mir genauer an: Blond, groß und dick der eine, ein farbl
oses, fast graues Gesicht und Augen wie aus himmelblauem Porzellan, die tief in dunklen Höhlen lagen, ein Mann um die Fünfunddreißig; der andere jünger, dunkle, zerzauste Haare, Schildpattbrille, schlaksig, mager, ein Student vielleicht. Die Frau schließlich war geradezu spindeldürr, sie hatte ein langes, schmales Gesicht zwischen zwei Wogen lose herabfallender Haare und wirkte mit ihrem schlanken Körper und dem grünen Kleidchen wie eine Schlange. Doch ihr roter und voller Mund glich einer Frucht, und ihre schönen, schwarzen und leuchtenden Augen waren wie nasse Kohle; sie sah mich auf eine Weise an, daß ich Lust bekam, mich auf das Geschäft einzulassen. Tatsächlich akzeptierte ich den ersten Preis, den sie mir vorschlugen; darauf stiegen sie ein, der Blonde neben mir, die beiden anderen hinten, und los gings. Ich durchquerte ganz Rom, um die Straße hinter der Basilika San Paolo zu erreichen, welche der kürzeste Weg nach Anzio ist. Bei der Basilika tankte ich voll und bog dann mit Vollgas in die Straße ein. Ich rechnete mir aus, daß es ungefähr fünfzig Kilometer sein müßten; es war halb zehn, wir wären also gegen elf dort, genau die richtige Zeit für ein Bad im Meer. Das Mädchen hatte mir gefallen, und ich hoffte, mit ihm Freundschaft zu schließen: Sie waren nicht besonders vornehm, die beiden Männer schienen dem Akzent nach Ausländer zu sein, Flüchtlinge vielleicht, wie sie in den Sammellagern rings um Rom leben. Das Mädchen dagegen war Italienerin, sogar Römerin, aber auch sie nichts Besonderes: sagen wir Zimmermädchen oder Büglerin oder etwas Ähnliches. Während ich darüber nachdachte, spitzte ich die Ohren und hörte das Mädchen und den Dunkelhaarigen hinten im Wagen miteinander plaudern und lachen. Vor allem das Mädchen lachte, denn es war, wie ich bereits bemerkt hatte, recht liederlich und schlüpfrig, geradezu wie eine betrunkene Schlange. Der Blonde zog angesichts dieses Gelächters unter seiner schwarzen Sonnenbrille die Nase kraus, sagte jedoch nichts, er drehte sich nicht einmal um.“

Alberto Moravia (28 november 1907 – 26 september 1990)
Portret door Renato Guttuso

De Amerikaanse schrijfster Rita Mae Brown werd geboren in Hanover, Pennsylvania op 28 november 1944. Zie ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: Claws and Effect

“Odd that Mim would own a Bentley for she was a true Virginian, born and bred, plus her family had been in the state since the early 1600s. Driving anything as flashy as a Bentley was beyond the pale. The only thing worse would be to drive a Rolls Royce. And Mim didn’t flaunt her wealth. Miranda, who had known Mim all of her life, figured this was a quiet rebellion on her friend’s part. As they both cruised into their sixties, not that they were advertising, this was Mim’s salvo to youth: Get Out Of My Way.
People did.
Mary Minor “Harry” Haristeen smiled when Mim pushed open the door. “Good morning.”
“Good morning, Harry. Did you have trouble driving in today?”
“Once I rolled down the driveway I was fine. The roads are clear.”
“You didn’t ask me if I had trouble.” Miranda walked up to the counter dividing the post office staff from the public. As she lived immediately behind the post office, with just an alleyway in between, she slipped and slid as she made her way to work on foot.
“You haven’t broken anything so I know you’re fine.” Mim leaned on the counter. “Gray. Gray. Cold. Hateful.”

“Four degrees Fahrenheit last night.” Miranda, passionate gardener that she was, kept close watch on the weather. “It must have been colder at Dalmally.” She mentioned the
name of Mim’s estate just outside of town. As some of Mim’s ancestors fled to America from Scotland they named their farm Dalmally, a remembrance of heather and home.
“Below zero.” Mim strolled over to her postbox, took out her key, the brass lock clicking as she turned the key.
Curious, Mrs. Murphy dropped off the windowsill, jumped onto the wooden counter, then nimbly stepped off the counter onto the ledge that ran behind the postboxes, dividing the upper boxes from the larger, lower boxes. She enjoyed peering in the boxes. If a day dragged on she might reach in, shuffle some mail, or even bite the corners.
Today she noticed that Susan Tucker’s mailbox had Cracker Jacks stuck on the bottom of it.

Rita Mae Brown (Hanover, 28 november 1944)

De Australische dichter en schrijver Julian Randolph Stow werd geboren in Geraldton in het westen van Australië op 28 november 1935. Zie ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: The Merry-Go-Round in the Sea

“The merry-go-round had a centre post of cast iron, reddened a little by the salt air, and of a certain ornateness: not striking enough to attract a casual eye, but still, to an eye concentrated upon it (to the eye, say, of a lover of the merry-go-round, a child) intriguing in its transitions. The post began as a square pillar, formed rings, continued as a fluted column, suddenly bulged like a diseased tree with an excresence of iron leaves, narrowed to a peak like the top of a pepperpot, and at last ended, very high in the sky, with an iron ball. In the bulge where the leaves were, was an iron collar. From this collar eight iron stays hung down, supporting the narrow wooden octagonal seat of the merry-go-round, which circled the knees of the centre post rather after the style of a crinoline. The planks were polished by the bottoms of children, and on every one of the stays was a small unrusted section where the hands of adults had grasped and pulled and send the merry-go-round spinning.”

Julian Randolph Stow (Geraldton, 28 november 1935)

De Franse schrijver Philippe Sollers werd geboren op 28 november 1936 in Bordeaux. Zie ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: Guerres secrètes

“Je me demande depuis un certain temps, alors que j’ai lu et relu Homère, L’Iliade et L’Odyssée, pourquoi ce vieux texte monte de plus en plus vers moi d’une façon fraîche, énigmatique et violente. Et pourquoi, dans le même temps, tout ce qui peut se dire en chinois, dans la stratégie chinoise en particulier, monte avec le même caractère d’urgence. Serait-ce que la Grèce et la Chine ont des choses à se dire Le grand stratège Sunzi a vécu entre Homère et Euripide. Ces figures précèdent de peu l’ère qu’on dit chrétienne, et qui méritait mieux que d’inaugurer un calendrier. Les Grecs et les Chinois ont failli se rejoindre après le Concile de Trente. Puis ces mondes se sont séparés, grosso modo depuis la Révolution française, avant d’être peu à peu oubliés de tous: la synthèse, ou plutôt la tenue de la contradiction, n’a pu être opérée longtemps. Les Chinois sont délibérément méconnus. Quant aux Grecs, on sait le sort d’oubli qui leur est maintenant réservé. “

Philippe Sollers (Bordeaux, 28 november 1936)

De Surinaamse schrijver, dichter en jurist Hugo Pos werd geboren in Paramaribo op 28 november 1913. Zie ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: In Triplo

“Zelfportret

Voor de joden

Vraag niet: ‘Wat heb ik misdaan?’

Wat kan het ze schelen

Het enkele feit, dat je leeft,

is een blaam voor de velen.

Je bent zo oud en zo wijs

geworden in het lijden.

Bal nu je vuist en trek uit

om hartstochtelijk te strijden.

Want beter is het te sterven

met een geweer in je handen,

dan te leven in vrees

en in grote schande.

En ga je kapot

zullen anderen strijden

– want praten geeft geen moer –

voor betere tijden.

Zoiets zou ik nooit meer kunnen schrijven. Het druist helemaal in tegen wat ik mijn natuur zou willen noemen. Het past niet bij mij. En toch. Daar ligt het, de woorden zijn uit mijn pen gevloeid. Bestrijd de barbaren, hoi polloi, de velen.

De meeste verzen die in de oorlog met hartebloed zijn geschreven hebben, hoe waarachtig ook verwoord, hun zeggingskracht verloren. Gedichten vlak na de oorlog geschreven, met de dauw van de herwonnen vrijheid nog op de lippen, houden daarentegen een schone belofte in. Vrede, vrouw, vrijheid, verlangen, het is de wereld van de zachte V die gaat opbloeien nadat het geweld is gekeerd.”

Hugo Pos (28 november 1913 – 11 november 2000)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e november ook mijn vorige blog van vandaag.

Nancy Mitford, Stefan Zweig, Dawn Powell, Dennis Brutus, Alexander Blok, William Blake, Carl Jonas Love Almqvist, Yves Thériault

De Engelse schrijfster Nancy Mitford werd geboren op 28 november 1904 in Londen. Zie ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: The Pursuit of Love

“The result was guerrilla warfare at its most exciting. Housemaids are notoriously early risers, and can usually count upon three clear hours when a house belongs to them alone. But not at Alconleigh. Uncle Matthew was always, winter and summer alike, out of his bed by five a.m., and it was then his habit to wander about, looking like Great Agrippa in his dressing-gown, and drinking endless cups of tea out of a thermos flask, until about seven, when he would have his bath. Breakfast for my uncle, my aunt, family and guests alike, was sharp at eight, and unpunctuality was not tolerated. Uncle Matthew was no respecter of other people’s early morning sleep, and, after five o’clock one could not count on any, for he raged round the house, clanking cups of tea, shouting at his dogs, roaring at the housemaids, cracking the stock whips which he had brought back from Canada on the lawn with a noise greater than gun-fire, and all to the accompaniment of Galli Curci on his gramophone, an abnormally loud one with an enormous horn, through which would be shrieked “Una voce poco fa”—”The Mad Song” from Lucia—”Lo, here the gen-tel lar-ha-hark”—and so on, played at top speed, thus rendering them even higher and more screeching than they ought to be.

Nothing reminds me of my childhood days at Alconleigh so much as those songs. Uncle Matthew played them incessantly for years, until the spell was broken when he went all the way to Liverpool to hear Galli Curci in person. The disillusionment caused by her appearance was so great that the records remained ever after silent, and were replaced by the deepest bass voices that money could buy.

“Fearful the death of the diver must be,

Walking alone in the de-he-he-he-he-depths of the sea”

or “Drake is going West, lads.”

These were, on the whole, welcomed by the family, as rather less piercing at early dawn.

“Why should she want to be married?”

“It’s not as though she could be in love. She’s forty.”

Like all the very young we took it for granted that making love is child’s play.

“How old do you suppose he is?”

“Fifty or sixty I guess. Perhaps she thinks it would be nice to be a widow. Weeds, you know.”

“Perhaps she thinks Fanny ought to have a man’s influence.”

“Man’s influence!” said Louisa. “I foresee trouble. Supposing he falls in love with Fanny, that’ll be a pretty kettle of fish, like Somerset and Princess Elizabeth—he’ll be playing rough games and pinching you in bed, see if he doesn’t.”

“Surely not, at his age.”

“Old men love little girls.”

“And little boys,” said Bob.

“It looks as if Aunt Sadie isn’t going to say anything about it before they come,” I said.

“There’s nearly a week to go—she may be deciding. She’ll talk it over with Fa. Might be worth listening next time she has a bath. You can, Bob.”

Nancy Mitford (28 november 1904 – 30 juni 1973)

De Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig werd op 28 november 1881 in Wenen. Zie ook mijn blog van 28 november 2006 en ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: Clarissa

„Wenn Clarissa in späteren Jahren sich bemühte, ihr Leben zu besinnen, wurde es ihr mühsam, den Zusammenhang zu finden. Breite Flächen schienen wie von Sand überweht und völlig undeutlich in ihren Formen, die Zeit selbst darüberhinschwebend, unbestimmt wie Wolken und ohne richtiges Maß. Von ganzen Jahren wußte sie sich kaum Rechenschaft zu geben, indes einzelne Wochen, ja sogar Tage und Stunden gleichsam wie gestern geschehen noch Gefühl und inneren Blick beschäftigten, manchmal war ihr, mutete es sie an, als hätte sie nur einen geringen Teil mit wachem und beteiligtem Gefühl hingebracht und den andern verdämmert in Müdigkeit oder leerer Pflicht.

Am wenigsten wußte sie im Gegensatz zu den meisten Menschen von ihrer Kindheit. Durch besondere Umstände hatte sie nie ein richtiges Heim und familiäre Umwelt gekannt. Ihre Geburt hatte in dem kleinen galizischen Garnisonstädtchen, dem ihr Vater, damals nur Hauptmann des Generalstabs, zugeteilt war, zufolge einer unglücklichen Verkettung von Umständen der Mutter das Leben gekostet; der Regimentsarzt hatte an der Grippe niedergelegen, durch Schneeverwehung kam der von der Nachbarstadt telegrafisch berufene zu spät, um die dazugetretene Lungenentzündung noch erfolgreich bekämpfen zu können. Mit ihrem um zwei Jahre älteren Bruder wurde Clarissa gleich nach der Taufe in der Garnison zur Großmutter gebracht, einer selbst schon hinfälligen Frau, die mehr Pflege forderte, als sie geben konnte;…“

Stefan Zweig (28 november 1881 – 22 februari 1942)

De Amerikaanse schrijfster Dawn Powell werd geboren op 28 november 1896 in Mount Gilead, Ohio. Zie ook mijn blog van 28 november 2008.

Uit: Dance Night

“Lamptown hummed from dawn to dusk with the mysterious humming of the Works, the monotonous switching of engines and coupling of cars at the Yard. The freight cars rumbled back and forth across the heart of town. They slid out past the factory windows and brakemen swinging lanterns on top the cars would shout to whatever girls they saw working at the windows. Later, in the factory washroom one girl might whisper to another, “Kelly’s in the Yard to-day. Said be sure and be at Fischer’s Thursday night.”

“Who was firing?” the other would ask, mindful of a beau of her own.

“Fritz was in the cab but I couldn’t see who was firing. Looked like that Swede of Ella’s used to be on Number 10.”

The humming of this town was jagged from time to time by the shriek of an engine whistle or the bellow of a factory siren or the clang-clang of a red street car on its way from one village to the next. The car jangled through the town flapping doors open and shut, admitting and discharging old ladies on their way to a D.A.R. picnic in Norwalk, section workers or linesmen in overalls, giggling girls on their way to the Street Carnival in Chicago Junction. As if hunting for something very important the car rattled past the long row of Lamptown’s factory boarding houses, past the Lots, then on into long stretches of low, level hay-fields where farm girls pitched hay, stopping to wave their huge straw hats at the gay world passing by in a street car.

There was grey train smoke over the town most days, it smelled of travel, of transcontinental trains about to flash by, of important things about to happen. The train smell sounded the ‘A’ for Lamptown and then a treble chord of frying hamburger and onions and boiling coffee was struck by Hermann Bauer’s kitchen, with a sostenuto of stale beer from Delaney’s back door. These were all busy smells and seemed a 6 to 6 smell, a working town’s smell, to be exchanged at the last factory whistle for the festival night odors of popcorn, Spearmint chewing gum, barbershop pomades, and the faint smell of far-off damp cloverfields. Mornings the cloverfields retreated when the first Columbus local roared through the town. Bauer’s coffee pot boiled over again, and the factory’s night watchmen filed into Delaney’s for their morning beer.“

Dawn Powell (28 november 1896 – 14 november 1965)

De Zuidafrikaanse dichter en (oud-)verzetsstijder Dennis Brutus werd geboren op 28 november 1924 in Harare in Zimbabwe. Zie ook mijn blog van 28 november 2008.

No Banyan, Only

The quiet wisdom of the body’s peace:

Carnality, in this our carnal world, is all

Bamboo and iron having sealed

Our mundane eyes to views of time and peace.

Now I am strong as stones or trees are strong,

Insensible, or ignorant with vibrant life;

Streams or the air may wash or pass me by

My mind breathes quiet, lying yours along.

(Upon what meat is this man fed

That he is grown so great?

Diet of eloquent delectable accolades

Warm, soft, kindly, sweet and red.)

Under no banyan tree I strip no onion skin

To find a néant kernel at the still center:

“A little winter love in a dark corner?”

No, Love (for Chrissake, no) no love, no sin.

Sublunary no more, yet more acutely mundane

now

Man’s fingers claw the cosmos in gestures of

despair,

Our souls, since Hersey, seek the helix of

unknowing

Save mine, you-saved, now leafing like a bough.

Breaking through theory-thickets I thrust

To this one corpus, one more self

That gives Content and content to an earth

Littered and sterile with ideas and rust.

Let alphabetic electrons bloat on Freudian

excrement,

Our golden bodies, dross-indifferent, count no

gain,

Finding Gaugin’s eternal island afternoon

And you hibiscus and my continent.

Most kindly you and what indeed can be

More most-required than kindliness

In this our shared world? And thus

My thanks for heartsease balm you render me.

Animals, perhaps, without merit of their own

—Forgive me Poverello, Paduan, my conceit—

Attain at last such steady ecstasy

As this you give, a gift to make us both your

own.

Dennis Brutus (Harare, 28 november 1924)

De Russische schrijver en dichter Alexander Blok werd geboren op 28 november 1880 in St. Petersburg. Zie ook mijn blog van 28 november 2006 en ook mijn blog van 28 november 2008.

The Death of Grandfather

We waited commonly for sleep or even death.
The instances were wearisome as ages.
But suddenly the wind’s refreshing breath
Touched through the window the Holy Bible’s pages:

An old man goes there – who’s now all white-haired –
With rapid steps and merry eyes, alone,
He smiles to us, and often calls with hand,
And leaves us with a gait, that is well-known.

And suddenly we all, who watched the old man’s track,
Well recognized just him who now lay before us,
And turning in a sudden rapture back,
Beheld a corpse with eyes forever closed …

And it was good for us the soul’s way to trace,
And, in the leaving one, to find the glee it’s forming.
The time had come. Recall and love in grace,
And celebrate another house-warming!

Don’t fear death

Don’t fear death in earthly travels.
Don’t fear enemies or friends.
Just listen to the words of prayers,
To pass the facets of the dreads.

Your death will come to you, and never
You shall be, else, a slave of life,
Just waiting for a dawn’s favor,
From nights of poverty and strife.

She’ll build with you a common law,
One will of the Eternal Reign.
And you are not condemned to slow
And everlasting deadly pain.

Alexander Blok (28 november 1880 – 7 augustus 1921)
Portret door Konstantin Somov

De Engelse schrijver, dichter en schilder William Blake werd geboren op 28 november 1757 in Londen. Zie ook mijn blog van 28 november 2006 en ook mijn blog van 28 november 2008.

JERUSALEM (from ‘Milton’)

AND did those feet in ancient time

Walk upon England’s mountains green?

And was the holy Lamb of God

On England’s pleasant pastures seen?

And did the Countenance Divine

Shine forth upon our clouded hills?

And was Jerusalem builded here

Among these dark Satanic Mills?

Bring me my bow of burning gold!

Bring me my arrows of desire!

Bring me my spear! O clouds, unfold!

Bring me my chariot of fire!

I will not cease from mental fight,

Nor shall my sword sleep in my hand,

Till we have built Jerusalem

In England’s
green and pleasant land.

William Blake (28 november 1757 – 12 augustus 1827)
Portret door Thomas Phillips

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 november 2008.

De Canadese schrijver Yves Thériault werd geboren op 28 november 1915 in Quebec.

De Zweedese dichter, schrijver, criticus en reiziger Carl Jonas Love Almqvist werd geboren in Stockholm op 28 november 1793.

Navid Kermani, Philippe Delerm, Nicole Brossard, Jacques Godbout, James Agee, Klara Blum

De Duits-Iraanse schrijver islamist Navid Kermani werd geboren op 27 november 1967 in Siegen. Zie ook mijn blog van 27 november 2008.

Uit: Der Schrecken Gottes

“Wahrscheinlich sollte ich erklären, warum ich ein Buch über eine mystische Dichtung des 12. oder 13. Jahrhunderts mit der Erinnerung an meine Tante beginne. Das Leben hat mir persönlich noch kein Leid bereitet, das es erlauben würde, der Schöpfung zu zürnen. Die Gründe dafür, daß ich nach der Pubertät nicht aufgehört habe, am Leben zu verzweifeln, sind nicht der Rede wert. Ich bin für mein Alter viel gereist und habe einiges gelesen. Was sich mir bot, genügte, um die Annahme zu verwerfen, das Leben könne einen vertretbaren Sinn bergen.

Doch ist mein Verhältnis zu Gott nicht eng genug, Ihm sein Werk vorzuhalten, gerechterweise vorhalten zu dürfen. Die Religiosität meiner Kindheit habe ich mir bewahrt, nur ist sie von eher praktischer Bedeutung;

ich ziehe aus ihr keinen intellektuellen Schluß. Sie besteht nicht gegen das Leid der anderen, das sich auftut, wohin ich sehe, sie versucht es gar nicht erst und hilft mir dennoch durch den Alltag, indem sie mir wie eine Fee zuflüstert, mein Weg folge einer Spur. Ich bin bereit, der Stimme aus dem einfachen Grund zu glauben, daß sie mich davon abhält, stehenzubleiben. Der Glaube meiner Tante und der anderen Menschen, von denen ich sprechen werde, von denen der Dichter Faridoddin Attar spricht, ist von anderer Konsistenz. Ihr Glaube durchdringt sie. Darüber mag man sich philosophisch erheben, man mag es belächeln oder für sich verwerfen, aber wenn ich mir die schlichte, wesentliche Frage stelle, was am Ende den einen vor den anderen Menschen auszeichnet, dann stehen sie für mich im Glanze, denn am Ende, dem letzten der Tage, oder vor dem Jüngsten Gericht zählt die Güte, nichts anderes. Ich sehe, daß die Frommen unter meinen Mitmenschen – und damit meine ich zuallererst die Verwandten aus der Generation meiner Eltern und Großeltern – gute Menschen sind, gut im emphatischen Sinne: Sie sind so liebevoll wie wohltätig, weder lügen sie, noch betrügen sie, man kann vielleicht nicht alles mit ihnen besprechen, aber sich in allem auf ihre Zuneigung verlassen, sie sehen einem noch die großen Kränkungen nach und verzeihen immer zuerst. Sie sind tolerant im eigentlichen Sinne, insofern sie das Fremde mit distanzierter Freundlichkeit behandeln, ohne es verstehen, geschweige denn mögen zu müssen.

Selbstverständlich können andere Menschen auch gut sein. Aber die Menschen des religiösen Typus, den ich meine, den Attar meint, sind es auf jeden Fall. Ihnen ist die Güte wesenseigen. Vor allem auf Reisen schärft sich das Gespür für Sicherheit, und mir ist aufgefallen, daß ich jemandem instinktiv und ohne weitere Bedenken vertraue, wenn ich die edelste Form der Frömmigkeit an ihm bemerke. Daß ich von den Bigotten oder Buchstabenfrommen nicht spreche, versteht sich, den Erbsenzählern oder Kopfarbeitern, sondern von denen, «die da glauben und Gutes tun», wie es der Koran in der stets wiederkehrenden Formulierung präzise faßt – glauben und Gutes tun. Es müssen keine schlichten Menschen sein, die ich meine, aber ihr Glaube ist schlicht. Die Rituale, die ihnen aufgegeben worden sind, befolgen sie strikt, ohne nach der Begründung zu fragen, die Werte, die ihnen die Offenbarung an die Hand gibt, achten sie so still wie konsequent, und Gott preisen sie selbst dann für das Sein, wenn es sie quält. Durch Worte und nachdrücklicher durch ihr Vorbild mahnen sie ihre Umgebung beständig zum wohltätigen Glauben (welcher Glaube, das ist ihnen weniger wichtig, nicht ruhen läßt sie vielmehr der Unglauben).“

Navid Kermani (Siegen, 27 november 1967)

De Franse schrijver Philippe Delerm werd geboren op 27 november 1950 in Auvers-sur-Oise. Zie ook mijn blog van 27 november 2008.

Uit: La bicyclette et le vélo

“C’est le contraire du vélo, la bicyclette. Une silhouette profilée mauve fluo dévale à soixante-dix à l’heure : c’est du vélo. Deux lycéennes côte à côte traversent un pont à Bruges : c’est de la bicyclette. L’écart peut se réduire. Michel Audiard en knickers et chaussettes hautes au comptoir d’un bistro : c’est du vélo. Un adolescent en jeans descend de sa monture, un bouquin à la main, et prend une menthe à l’eau à la terrasse : c’est de la bicyclette. On est d’un camp ou bien de l’autre. Il y a une frontière. Les lourds routiers ont beau jouer du guidon recourbé : c’est de la bicyclette. Les demi-course ont beau fourbir leurs garde-boue : c’est du vélo. Il vaut mieux ne pas feindre, et assumer sa race. On porte au fond de soi la perfection noire d’une bicyclette hollandaise, une écharpe flottant sur l’épaule. Ou bien on rêve d’un vélo de course si léger : le bruissement de la chaîne glisserait comme un vol d’abeille. A bicyclette, on est un piéton en puissance, flâneur de venelles, dégustateur du journal sur un banc. A vélo, on ne s’arrête pas : moulé jusqu’aux genoux dans une combinaison néospatiale, on ne pourrait marcher qu’en canard, et on ne marche pas.

C’est la lenteur et la vitesse ? Peut-être. Il y a pourtant des moulineurs à bicyclette très efficaces, et des petits pépés à vélo bien tranquilles. Alors, lourdeur contre légèreté ? Davantage. Rêve d’envol d’un côté, de l’autre familiarité appuyée avec le sol. Et puis… Opposition de tout. Les couleurs. Au vélo l’orange métallisé, le vert pomme granny, et pour la bicyclette, le marron terne, le blanc cassé, le rouge mat. Matières et formes aussi. A qui l’ampleur, la laine, le velours, les jupes écossaises ? A l’autre l’ajusté dans tous les synthétiques. »

On naît à bicyclette ou à vélo, c’est presque politique. Mais les vélos doivent renoncer à cette part d’eux-mêmes pour aimer – car on n’est amoureux qu’à bicyclette.

Philippe Delerm (Auvers-sur-Oise, 27 november 1950)

De Canadese dichteres en schrijfster Nicole Brossard werd geboren op 27 november 1943 in Montreal (Quebec). Zie ook mijn blog van 27 november 2006 en ook mijn blog van 27 november 2007 en ook mijn blog van 27 november 2008.

Uit: Prose Poem

„Cambridge 1995:
Nous marchons en nous dirigeant vers un café, The Kettle, au centre de la ville. Nous traversons un grand espace qui a un air champêtre. De chaque côté de la route, il y a une histoire, des événements, l’Angleterre. Je ne sais plus si
nous parlons anglais ou français. Plus tard, je lis Catacoustics et Lèvre de Poche.
Le lendemain de ce bref arrêt à Cambridge, Tom me donne un de ses collages en noir et blanc. Le collage s’intitule Faces in the mirror, Feb. 92. Il s’agit d’un montage de quatre blocs par six d’un pouce carré chacun. Il faut regarder attentivement. J’arrive à distinguer des visages, un lit, un matelas, des tiroirs, le coin d’une table sur laquelle il y a des assiettes et des ustensiles. Il y a là du quotidien fragmenté, déchiré, de la matière au jour le jour.

I am now reading for the second time Le Filon, a french translation by Catherine Weinzaeplflen published by ‘Spectres familiers’. C’est un texte qui oscille entre la prose et un commentaire d’allure poétique qui parle d’
‘une écriture remixée
Pour détruire toute narration
D’un monde intérieur’
J’ai l’impression qu’il y a de la patience et de l’amitié dans ce texte. On peut le lire et avoir l’air d’un détective. On peut aussi respirer fort et s’inquiéter tout en suivant sa trame. Il y a aussi une lenteur apaisante mais je n’arrive pas à décider si cette lenteur tient à la langue française ou s’il s’agit d’un temps d’écriture particulier chez Tom.

New York, March 2001
I am in New York for six months. Tom is here for a reading at Double Happiness. He reads a short text. Again he reads as fast as the first time I heard him in Coïmbra. But this time the voice moves with a slight intonation. The voice is grave, charged with an absolute grounded fervor. The last piece he reads ends with a music which he produces by turning the …….. of a mini Orgue de Barbarie (barrel-organ). After the reading we speak briefly. This time I remember, in French. Poems are meant to be read with the eyes but because they can also be breathed as air, they have to be shared. This is probably why I often think of them as energy traveling its way through language until its reach us, the best in us.

Nicole Brossard (Montreal, 27 november 1943)

De Canadese dichter, schrijver, essayist en filmmaker Jacques Godbout werd geboren op 27 november 1933 in Montreal, Quebec. Zie ook mijn blog van 27 november 2008.

Uit: Operation Rimbaud (Vertaald door Patricia Claxton)

“Officially, I work for the Company of Jesus, which iswhy at times some people call me “Father Larochelle,” despitemy mere thirty-five years and my professional celibacy. ButI have a feeling this is not going to last. I’ve pushed thedoor of the fourth dimension rather hard. The Companyis a convenient cover for a certain number of clandestineactivities, the most important of which is, and has long been,exchange-rate speculation: the network is flawless. Also inour ranks we have conscientious missionaries preoccupiedwith heaven and hell. These have heard the call of the truevocation and do not sleep curled up, ears cocked, in big softbeds that once belonged to the Empress Eugénie, whoseinitials adorn the garden and the salmon pink wallpaper.Papa would have loved this place. He had only one bigregret when he died — not to have joined a religious orderin time to take off to Mexico with the coffers. “Just think,Michel,” he often said, tossing back a swig of beer, “of all theland the Sulpicians own, plumb in the middle of Montreal!”He had observed that these Gentlemen of Saint Sulpice werefewer and fewer in number, and more and more senile. Child’s play, a few accounting entries and light would have shoneupon our lives. My father was not a loser, but he never hadany luck. His prostate did him in.Georges Larochelle had three passions — the encyclopediashe sold door-to-door, women, and my future. His first passionfed the second, which justified the third. The encyclopedias werethe reason he found himself without my mother. He offered afree after-sale service that ruined his marriage.“Larochelle,” my mother said to him while scrambling themorning eggs, “I don’t know why you feel obliged to explainthe anatomy plates to all your lady customers.”She was exaggerating. My father did not offer the sameservice to all his customers, but if one of them bought allfourteen volumes of the Larousse Encyclopedia, he did feelan intellectual responsibility, as it were. Maman left. Papa,stuck in the house at night, read me pages out of his bigbooks, and even gave me a magnifying glass so I could get abetter look at the pictures. He worried about my education,signed me up with the good fathers, then found me broodingabout what I was going to be: an engineer, lawyer, doctor,sociologist, dentist, pharmacist, notary … I was eighteen.“Join the Jesuits, Michel,” he said, “You’ll always get yourbed and board, and if you jump the fence, the Virgin Marywon’t ask for a divorce.”Maman went the distance. Legal proceedings, confronta-tions, witnesses, declaratory judgment, alimony collected byher lawyer, which bled our travelling salesman dry. Papa was finished. He didn’t survive long enough to see me completemy novitiate. In accordance with his last wishes, I scatteredhis ashes in a field of thistles, “Beautiful flowers that canprotect themselves.” I’ve painted them on my coat of arms.”

Jacques Godbout (Montreal, 27 november 1933)

De Amerikaanse dichter en prozaïst James Agee werd geboren in Knoxville, Tennessee.op 27 november 1909. Zie ook mijn blog van 27 november 2006 en ook mijn blog van 27 november 2008.

Lyrics for Lillian Hellman’s Candide

Reason, Magic, Skill and Love,
Frankly, I think poorly of.
Flesh and Figment, Brain and Breath.
All are parodies of Death.

Death alone cant paint it true;
Only Death can say for sure;
Who but Death can sing to you?
Death my dearest, sparse and pure.

Life is but a sorrowing haze
Through which we grope; and our five senses,
Trammeling snares. In all our way
Artists put their subtle fences:

Telling us that Life is All;
Cheating us with hints of glory;
Charming us. We fail, we fall
Stupefied, and buy their story.

Permit Me Voyage, Sonnet XXV

My sovereign souls, God grant my sometime brothers,

I must desert your ways now if I can.

I followed hard but now forsake all others,

And stand in hope to make myself a man.

This mouth that blabbed so loud with foreign song

I’ll shut awhile, or gargle if I sing.

Have patience, let me too, though it be long

Or never, till my throat shall truly ring.

These are confusing times and dazed with fate:

Fear, easy faith, or wrath’s on every voice:

Those toward the truth with brain are blind or hate:

The heart is cloven on a hidden choice:

In which respect I shall follow you.

And, when I fail, know where the fault is due.

James Agee (27 november 1909 – 16 mei 1955)

De Duitstalige, joodse, Oostenrijkse, Russische en Chinese schrijfster Klara Blum werd geboren op 27 november 1904 in Czernowitz in de Bukowina. Zie ook mijn blog van 27 november 2006 en ook mijn blog van 27 november 2008.

Uit: Wie aus Klara Blum Dhsu Bai-Lan wurde

Dshu Bai-lan
Dshu Bai-lan
Dshu Bai-lan
Ich bin stolz, Chinesin zu sein
ich
Klara
Klara Blum
Geboren auf Europas Hintertreppen,
Geneigt zu Pathos und Verstiegenheit,
Bereit, des Denkens schwerste Last zu schleppen,
Und unter dieser Last noch sprungbereit,
Wuchs ich heran als Kind des Pulverfasses,
Vom Zündstoff voll der Liebe und des Hasses.
Die Judengasse ist mein Ahnenschloss,
mein Vaterland ein bunter Völkertroß,
der rastlos wilde Eigensinn mein Erbe.

Die Mutter war ein unscheinbares Wesen,
Umglänzt von jähem Zauber, wenn sie sprach.
Der Vater sann: Profit ! und ächzte: Spesen!
Und rechnete im Traum den Zinsfuß nach.
Nach allseits üblichem Geschäftsgebahren
Beschloss man, Nachtigall und Fuchs zu paaren.
So hat in einer freudelosen Nacht
Die Ehepflicht zustande mich gebracht
Als durchaus legitim gezeugten Bastard.

Klara Blum (27 november 1904 – 4 mei 1971)

Eugène Ionesco, Marilynne Robinson, William Cowper, Louis Verbeeck, Luisa Valenzuela, René Becher

De Frans-Roemeense schrijver Eugène Ionesco werd geboren op 26 november 1912 in Slatina, Roemenië. Zie ook mijn blog van 26 november 2006 en ook mijn blog van 26 november 2007 en ook mijn blog van 26 november 2008.

Uit: La cantatrice chauve

SCENE II

Les Smith et Mary

MARY, entrant. – Je suis la bonne. J’ai passé un après-midi très agréable. J’ai été au cinéma avec un homme et j’ai vu un film avec des femmes. A la sortie du cinéma, nous sommes allés boire de l’eau-de-vie et du lait et puis on a lu le journal.

MME SMITH. – J’espère que vous avez passé un après-midi très agréable, que vous êtes allée au cinéma avec un homme et que vous avez bu de l’eau-de-vie et du lait.

M.SMITH. – Et le journal !

MARY. – Mme et M. Martin, vos invités, sont à la porte. Ils m’attendaient. Ils n’osent pas entrer tout seuls. Ils devaient dîner avec vous, ce soir.

MME SMITH. – Ah oui. Nous les attendions. Et on avait faim. Comme on ne les voyait plus venir, on allait manger sans eux. On n’a rien mangé, de toute la journée. Vous n’auriez pas dû vous absenter !

MARY. – C’est vous qui m’avez donné la permission.

M.SMITH. – On ne l’a pas fait exprès !

MARY éclate de rire. Puis, elle pleure. Elle sourit. – Je me suis acheté un pot de chambre.

MME SMITH. – Ma chère Mary, veuillez ouvrir la porte et faites entrer M. et Mme Martin, s’il vous plaît. Nous allons vite nous habiller.

Mme et M. Smith sortent à droite. Mary

Ouvre la porte à gauche par laquelle

Entrent M. et Mme Martin.

SCENE IV

Les mêmes, moins Mary.

MARY. – Pourquoi êtes-vous venus si tard ! Vous n’êtes pas polis. Il faut venir à l’heure. Compris ? Asseyez-vous quand même là, et attendez, maintenant.

Elle sort.

Eugène Ionesco (26 november 1912 – 28 maart 1994)

De Amerikaanse schrijfster Marilynne Robinson werd geboren in Sandpoint, Idaho op 26 november 1943. Zie ook mijn blog van 26 november 2008.

Uit: Gilead

“I told you last night that I might be gone sometime, and you said, Where, and I said, To be with the Good Lord, and you said, Why, and I said, Because I’m old, and you said, I don’t think you’re old. And you put your hand in my hand and you said, You aren’t very old, as if that settled it. I told you you might have a very different life from mine, and from the life you’ve had with me and that would be a wonderful thing, there are many ways to live a good life. And you said, Mama already told me that. And then you said, Don’t laugh! because you thought I was laughing at you. You reached up and put your fingers on my lips and gave me that look I never in my life saw on any other face besides your mother’s. It’s a kind of furious pride, very passionate and stern. I’m always a little surprised to find my eyebrows unsinged after I’ve suffered one of those looks. I will miss them.
It seems ridiculous to suppose the dead miss anything. If you’re a grown man when you read this–it is my intention for this letter that you will read it then–I’ll have been gone a long time. I’ll know most of what there is to know about being dead, but I’ll probably keep it to myself. That seems to be the way of things.
I don’t know how many times people have asked me what death is like, sometimes when they were only an hour or two from finding out for themselves. Even when I was a very young man, people as old as I am now would ask me, hold on to my hands and look into my eyes with their old milky eyes, as if they knew I knew and they were going to make me tell them. I used to say it was like going home. We have no home in this world, I used to say, and then I’d walk back up the road to this old place and make myself a pot of coffee and a friend-egg sandwich and listen to the radio, when I got one, in the dark as often as not. Do you remember this house? I think you must, a little. I grew up in parsonages. I’ve lived in this one most of my life, and I’ve visited in a good many others, because my father’s friends and most of our relatives also lived in parsonages. And when I thought about it in those days, which wasn’t too often, I thought this was the worst of them all, the draftiest and the dreariest. Well, that was my state of mind at the time. It’s a perfectly good old house, but I was all alone in it then. And that made it seem strange to me. I didn’t feel very much at home in the world, that was a face. Now I do.
And now they say my heart is failing. The doctor used the term “angina pectoris,” which has a theological sound, like misericordia. Well, you expect these things at my age. My father died an old man, but his sisters didn’t live very long, really. So I can only be grateful. I do regret that I have almost nothing to leave you and your mother. A few old books no one else would want. I never made any money to speak of, and I never paid any attention to the money I had. It was the furthest thing from my mind that I’d be leaving a wife and child, believe me. I’d have been a better father if I’d known. I’d have set something by for you.”

Marilynne Robinson (Sandpoint, 26 november 1943)

De Engelse dichter William Cowper werd geboren op 26 november 1731 in Berkhamstead, Herford. Zie ook mijn blog van 26 november 2006 en ook mijn blog van 26 november 2008.

Light Shining out of Darkness

God moves in a mysterious way

His wonders to perform;

He plants His footsteps in the sea,

And rides upon the storm.

Deep in unfathomable mines

Of never-failing skill,

He treasures up His bright designs,

And works His sovereign will.

Ye fearful saints, fresh courage take,

The clouds ye so much dread

Are big with mercy, and shall break

In blessings on your head.

Judge not the Lord by feeble sense,

But trust Him for His grace;

Behind a frowning providence

He hides a smiling face.

His purposes will ripen fast,

Unfolding every hour;

The bud may have a bitter taste,

But sweet will be the flower.

Blind unbelief is sure to err,

And scan His work in vain:

God is His own interpreter,

And he will make it plain.

William Cowper (26 november 1731 – 25 april 1800)

De Vlaamse dichter en schrijver Louis Verbeeck werd geboren in Tessenderlo op 26 november 1932. Hij is vooral bekend van zijn cursiefjes. Verbeek studeerde Germaanse filologie aan de Katholieke Universiteit Leuven. Verschillende bundels van zijn cursiefjes werden als boek uitgegeven, en hij las ze voor op de radio. Hij presenteerde ook programma’s bij Omroep Limburg. Bovendien schreef hij verschillende kleinkunstliedjes voor Miel Cools, De Vaganten e.a.

Lief

Mijn lief heeft mij verlaten
ze gaf me plots de bons,
ze vloog naar de Karpaten
en stuurde mij een spons,

een spons voor al mijn tranen,
een waterval van Coo,
een smart voor achttien kranen
en slechts één lavabo.

Mijn traanzakjes vol pijlen
en géén die erop let,
ik moet nog leren zeilen
want ik dobber in mijn bed

Louis Verbeeck (Tessenderlo, 26 november 1932)

De Argentijnse schrijfster Luisa Valenzuela werd geboren op 26 november 1938 in Buenos Aires. Zij publiceerde haar eerste werk toen zij 17 jaar was. Toen zij twintig was trouwde zij met een Franse zakenman, trok naar Parijs en begon zij te werken voor de Franse radio. Ook leerde zij in die tijd mensen kennen uit de groepen rond Tel Quel en de Noeveau Roman. Ook schreef zij in Parijs haar eerste roman Hay que sonreír. Zij moest Argentinie in 1979 verruilen voor de Verenigde Staten, waar ze als journaliste werkte. Ze schreef daarnaast vanaf 1967 verhalenbundels en romans.

Uit: Feuer am Wort (Vertaald door Helga Lion, Erika Pfeiffer e.a.)

“Am Samstag Abend sucht eine Frau alles Mögliche, nur nicht Arbeit. Und an einem Tisch nahe der Theke sitzend, so wie man mir s empfohlen hat, warte ich. In diesem Lokal ist die Theke die Schlüsselstelle, hat man mir eingebläut, so können dich die Männer taxieren, wenn sie in Richtung Klo gehen. Denn sie können sich diesen Luxus sehr wohl leisten. Von ihrem Drang getrieben, stoßen sie die Schwingtür kraftvoll auf, eine Wolke von Ammoniakduft schlägt uns entgegen, und sie kommen erleichtert wieder hervor, bereit, den Tanz wieder aufzunehmen. Als Prinz mag er ja seine Schwächen haben, doch für einen Frosch, das weiß er, ist er ganz große Klasse. Dennoch ist er traurig. Das Mädchen, das ihn küsste, ist nicht mehr von dieser Welt. Damals wollte der Prinz keine Zeugin seiner Verwandlung hinterlassen, aber jetzt tut es ihm Leid. Es gibt nun niemanden mehr im Schloss, der ihm von seiner Vergangenheit erzählen könnte, dabei ist es so wichtig für ihn, immer wieder vom Teich zu hören und vom unaufhörlichen Quaken: Denn auf die Stimme kommt es an. Für die Liebe – besser gesagt, für die Fortpflanzung – braucht man ein kräftiges Vibrato in der exakten Tonhöhe der eigenen Spezies. Und sie war so, sie lag genau auf seiner Wellenlänge und wusste sofort, was er von ihr wollte. Sie verstand ihn, und ohne lang zu überlegen gab sie seinem Flehen nach und küsste ihn. Wegen dieser spontanen Handlung kam sie nicht mehr dazu, die Geschichte zu erzählen.”

Luisa Valenzuela (Buenos Aires, 26 november 1938)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver René Becher werd geboren in 1977 in Bayreuth. Hij studeerde germanistiek, geschiedenis en boekwetenschappen in Mainz en Düsseldorf. Daarna studeerde hij aan het Deutsche Literaturinstitut Leipzig. In 2004 won hij een prijs bij de Berliner open mike. Hij publiceerde in bloemlezingen en literaire tijdschriften. In het voorjaar van 2008 verscheen Etzadla, een verhaal, bij de

Ploettner Verlag Leipzig.

Uit: Etzadla

»‘Aufgepasst, Sportsfreund, etzadla stinkt’s!’
Und Vater bewegte sein Rad an der heimischen Kläranlage vorbei, ich kam doch kaum hinterher. Scheiße! Vater musste lachen, hielt sich den ärmel vor die Nase, seine roten Haare, sie bewegten sich im Wind. Und Vater schwieg sich aus. Möchte fast sagen: Vater schwieg wie ein Grab. Sagte nur: „Schau halt, echter Nelkenwurz.“ Und schlug in seinem Wald- und Wiesenbuch nach, weil ihm die eigenen Worte dafür fehlten.
Er verschränkte die Arme hinter dem Kopf, vor uns der Gabentisch, das Schweizermesser, es steckte in einem Hartkäsestück.
Der aufgeschraubte, stoßfeste Freund, Vater trank daraus. Eine Fritfliege vor dem offenen stinkenden Vatermund, verschwand wieder, machte sich auf und davon. …

über den hell erleuchteten Marktplatz unseres an sich recht schönen Städtchens. Der Flötist mit den Scheuklappen, der vor dem Warenhaus sitzt, eine Schande, eine Lachnummer, nicht der Rede wert. Krankhafte Töne, ich sehe nicht, höre nicht und diene nicht. Ein Katzenviech auf dem Fensterbrett, klopft mit dem Schwanz einen viel zu schnellen Takt. Ein Mann mit Krückstock verteilt in einer schattigen Ecke fruchtige Bonbons an Kinder. Eine alte Frau versohlt einen schmutzigen Ausläufer. Wie Vater mich doch öfter versohlt hat, wenn ich nicht spurte, wie er dann meinte, griff nach einem Hausschlappen, einer kleinen Schaufel, je nachdem, was grad zur Hand und. …

Vater grüßte. Die Leute grüßten zurück. Vater kannte diese Menschen. Er stieg vom Rad und sagte: ‘Du bist doch der’, und bekam zur Antwort:’Immer noch.’ ‘Mit dem Herrn Sohnemann unterwegs?’ Und sie traten auf meinen Schatten und erzählten mir Geschichten, die ich mir einfach nicht merken konnte.“

René Becher (Bayreuth, 1977)

Maarten ’t Hart, Connie Palmen, Alexis Wright, Arturo Pérez-Reverte, Joseph Zoderer, Augusta de Wit, Ba Jin, Isaac Rosenberg, José Eça de Queiroz, Lope de Vega

De Nederlandse schrijver Maarten ’t Hart viert vandaag zijn 65^e verjaardag. ’t Hart werd geboren op 25 november 1944 in Maassluis. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2008.

Uit: Lotte Weeda

„Kleed je maar uit.’
‘Helemaal?’
‘Geen vragen stellen waarop je het antwoord weet.’
‘Waar laat ik m’n kleren?’
‘Leg ze over een stoel.’
‘Ik geloof niet dat ik hier een stoel zie.’
‘Nou dat weer. Gooi ze op de vensterbank.Wat wil je drinken?
Koffie?’
‘Ik drink nooit koffie. Heb je thee?’
‘Kruidenthee? Jasmijn? Munt? Groene thee?’
‘Echte thee graag.’
‘Earl Grey?’
‘Daar kregen piloten tijdens nachtvluchten hartritmestoornissen van.’
‘Dan heb ik alleen nog Westminster van de Aldi in de aanbieding.’
‘Klinkt goed.’
Molly zette een keteltje op een gaspit.
‘Hoeveel heb je er al gehad?’ vroeg ik.
‘Eh… laat eens kijken, elf geloof ik, jij bent de twaalfde. Hoor eens, echt alles uit… mooi zo. Alle mensen, hoe kom jij op jouw leeftijd aan zo’n goed figuur? Nog geen spoor van een buikje. Hoe
kan dat? Jij bent toch al vijfenvijftig plus?’
‘Min of meer.’
‘Ik snap er niks van. Die andere elf… allemaal flink opgebold onder het middenrif, en jij… hoe doe je dat? Lijn je voortdurend?’
‘Nee, wie gaat lijnen, zal verkwijnen. Lijnen verfijnt de listen van het lijf om vet vast te houden als je weer normaal eet. Wie lijnt, wordt lijvig.’
‘Wat moet je dan?’
‘Houd je aan mijn stelregel: overal mag ik in bijten, mits ik daarvan flink ga schijten.’
‘Zou dat bij mij ook helpen?’
‘Ja, niets ontberen, maar laxeren.’
‘Op rijm vermageren!’
‘Precies. Eet met mate koolhydraten! Korte metten met de vetten.’
‘Dat spreekt vanzelf. Nog meer advies?’
‘Label wat je weg schrokt met doorlopers.’
‘Met wat?’
‘Mondkost waarvan je aan de reutel gaat.’
‘Zoals?’
‘Roggebrood, rauwkost, mango’s, kiwi’s, tomaten en vooral peulvruchten.Tovermiddelen! Sojaboontjes, linzen, erwten, kapucijners, garbanzo’s.’

Maarten ’t Hart (Maassluis, 25 november 1944)

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen werd op 25 november 1955 geboren in Sint Odiliënberg. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2007 en ook mijn blog van 25 november 2008.

Uit: De Wetten

“De astroloog ontmoette ik voor het eerst in de zomer van 1980. Het was op een vrijdag de dertiende. Zulke dingen merk ik achteraf pas op. Een vijdag de dertiende kan voorvijgaan als iedere andere dag, maar als er van alles bijkomt en het een dag van gebeurtenissen wordt , is het toch alsof de naam en het getal een geheim verbond hebben en het alleen aan je eigen verwaandheid te wijten is als je de vingerwijzingen van het lot in de wind durft te slaan.

Sinds het begin van mijn studietijd werkte ik iedere vrijdagmiddag in een modern antiquariaat in de Pijp. Het was er rustig en ik kon er op mijn gemak een boek lezen of de kranten doorbladeren. Kranten lees ik nooit, ik blader er wat doorheen. Echt nieuws heeft genoeg aan de koppen en de geschiedenis van het nieuws is altijd oud en welbekend.

Meestal schreef ik een brief aan een of andere oude bekende. Nu ook.

Het was een warme dag, het rek met kranten stond buiten en de deur stond open. Iemand was onhoorbaar binnengekomen, een kleine, gedrongen man met een volle baard en zo’n halve bril. Het ergerde mij dat ik niet wist of hij al een tijd zo naar mij had staan kijken, met een scheef hoofd en met een peilende blik over de randen van de glazen turend, waardoor er zo akelig veel oogwit te zien is van iemand zijn oogbol.

Ik hoef niet zoveel oogwit te zien van iemand zijn oogbol.

Uit de omvang van zijn wrevel maakte ik voor het eerst die dag op dat ik eenslecht humeur had en liever niemand wou zien. Rust aan mijn kop, kaken op elkaar, zwijgen.

Ik groette vriendelijk en boog mij weer over mijn brief. Nu was het vooral zaak om te voorkomen dat de zin in mijn hoofd uit zou dijen tot een monotone litanie.”

Connie Palmen (Sint Odiliënberg, 25 november 1955)

De Australische (Aboriginal) schrijfster Alexis Wright werd geboren op 25 November 1950 in de Gulf of Carpentaria. Zie ook mijn blog van 25 november 2008.

Uit : Carpentaria

“The ancestral serpent, a creature larger than storm clouds, came down from the stars, laden with its own creative enormity. It moved graciously — if you had been watching with the eyes of a bird hovering in the sky far above the ground. Looking down at the serpent’s wet body, glistening from the ancient sunlight, long before man was a creature who could contemplate the next moment in time. It came down those billions of years ago, to crawl on its heavy belly, all around the wet clay soils in the Gulf of Carpentaria.
Picture the creative serpent, scoring deep into — scouring down through — the slippery underground of the mudflats, leaving in its wake the thunder of tunnels collapsing to form deep sunken valleys. The sea water followin
g in the serpent’s wake, swarming in a frenzy of tidal waves, soon changed colour from ocean blue to the yellow of mud. The water filled the swirling tracks to form the mighty bending rivers spread across the vast plains of the Gulf country. The serpent travelled over the marine plains, over the salt flats, through the salt dunes, past the mangrove forests and crawled inland. Then it went back to the sea. And it came out at another spot along the coastline and crawled inland and back again. When it finished creating the many rivers in its wake, it created one last river, no larger or smaller than the others, a river which offers no apologies for its discontent with people who do not know it. This is where the giant serpent continues to live deep down under the ground in a vast network of limestone aquifers. They say its being is porous; it permeates everything. It is all around in the atmosphere and is attached to the lives of the river people like skin.”

Alexis Wright (Gulf of Carpentaria, 25 November 1950)

De Spaanse schrijver Arturo Pérez-Reverte werd geboren op 25 november 1951 in Cartagena. Zie ook mijn blog van 25 november 2008.

Uit: The Painter of Battles (Vertaald door Margaret Sayers Peden)

„He swam one hundred and fifty strokes out to sea and the same number back, as he did each morning, until he felt the round pebbles of the shore beneath his feet. He dried himself, using the towel he’d hung on a tree trunk that had been swept in by the sea, put on his shirt and sneakers, and went up the narrow path leading from the cove to the watchtower. There he made coffee and began, mixing blues and grays that would lend his work the proper atmosphere. During the night—each night he slept less and less, and that only a restless dozing—he had decided that cold tones would be needed to delineate the melancholy line of the horizon, where a veiled light outlined the silhouettes of warriors walking beside the sea. Those tones would envelop them in reflections from the waves washing onto the beach that he had spent four days creating with light touches of Titian white, applied pure. So in a glass jar he mixed white, blue, and a minimal amount of natural sienna, until they were transformed into a luminous blue. Then he daubed some of the paint on the oven tray he used as a palette, dirtied the mixture with a little yellow, and worked without stopping the rest of the morning. Finally he clamped the handle of the brush between his teeth and stepped back to judge the effect. Sky and sea were now harmoniously combined in the mural that circled the interior of the tower, and although there was still a lot to be done, the horizon was now a smooth, slightly hazy line that accentuated the loneliness of the men—dark strokes splashed with metallic sparks—dispersed and moving away beneath the rain.
He rinsed the brushes with soap and water and set them to dry. From the foot of the cliff below came the sound of the motors and music of the tourist boat that ran along the coast every day at the same hour. With no need to look, Andrés Faulques knew that it was one o’clock. He heard the usual woman’s voice, amplified by the loudspeaker system, and it seemed even stronger and clearer when the boat drew even with the inlet, for then the sound reached the tower with no obstacle other than the few pines and bushes that despite erosion and slides were still clinging to the cliff face.
This place is known as Cala del Arráez. It was once the refuge of Berber pirates. Up there on the top of the cliff you can see an old watchtower that was constructed at the beginning of the eighteenth century as a part of the coastal defense, with the specific purpose of warning nearby villages of Saracen incursions . . .”

Arturo Pérez-Reverte (Cartagena, 25 november 1951)

De Duitstalige (Italiaanse) schrijver Joseph Zoderer werd geboren op 25 november 1925 in Meran in Zuid-Tirol. Zie ook mijn blog van 25 november 2008.

Uit: Der Himmel über Meran

„Den Himmel über Meran kenne ich nicht. Obwohl ich unter ihm geboren bin an einem Novembermorgen. Obwohl dort meine Eltern begraben sind (unter einem stetig sich verändernden Himmel). Ich bin von dort weggeführt worden an der Hand meines Vaters oder meiner Mutter oder eines Geschwisters, war also nicht alleine am Abschiebebahnhof Meran–Untermais, vierjährig, ohne genug Zeit gehabt zu haben, den Typus Wind unserer Gegend – Westwind oder

Südwind – kennenzulernen. Es war für mich zu früh, die Palmwedel auf der Kurpromenade zu bemerken, vielleicht aber waren sie mir so selbstverständlich gegenwärtig wie der Schnee auf den Bergen ringsum oder im Sommer die Weinpergeln auf den Hügeln. Für mich war der Meraner Himmel das Gesicht meiner Mutter, das sich über mich gebeugt hat, und dieser Himmel hat sich fünfmal teilen müssen, wir waren eine kinderreiche Familie. Und auch dieses verdanke ich Meran (wenn nicht noch anderes mehr): die Dufterinnerung, ja ich erinnere mich an den Bodengeruch unserer Parterrewohnung, an die Nähe, die sich ergab von der Matratze aus, die platt auf dem Erdboden gebreitet lag, und der Übersicht, die unsere Katze wohl noch besser hatte als ich – die Muina schlief bei mir und ich roch nicht nur ihr warmes Fell, ich roch die Küche, auch die Angst im Haus vor dem Auswandern, gewiß roch ich nicht den Himmel über Meran. Eher schon die Schuhcreme auf meines älteren Bruders Lackschuhen, auf die er so stolz war, die er immer bewundert hatte an den Füßen der noblen Kurgäste, und in denen er nun, d.h. damals im Jänner neunzehnvierzig, jämmerlich fror, während wir auf dem Bahnhof Meran–Untermais auf den Zug »Heim ins Reich« warteten.

Wir waren die Kinder eines ehemaligen Hotelhausmeisters, also auch Hotelschuhputzers, und zuletzt (unter Mussolinis Regime) eines Langzeitarbeitslosen.“

Joseph Zoderer (Meran, 25 november 1935)

De Nederlandse schrijfster Augusta de Wit werd geboren in Sibolga (Sumatra) op 25 november 1864. Zie ook mijn blog van 25 november 2008.

Uit: Aan het strand

„Moe van den heeten slapeloozen nacht na zoo vele heete slapelooze nachten, ben ik opgestaan nog voor in mijn
venster-vierkant de wit-brandende starren begonnen te flauwen boven het palmen-zwart. Buiten rolde en deinde de nachtnevel; dunne golven spoelden tusschen de pilaren der voorgalerij. Eenzaam langs wegen waar de dauw zwaar was op gebogen sprieten en gebukten struik, ben ik de slapende stad uitgegaan.

Nu is het licht geworden. En ik sta aan het zeestrand.

Ik volg de bochten der baai naar de landspits, waar, alleen, een prachtige njamploeng staat; een groene heuvel lijkt hij tegen de zilverende zeeë-vlakten. De ijle geur van den bloesem drijft me tegemoet.

Leunend tegen den stam, laat ik mijn oogen omhoog gaan in het gebladerte. Als een smaragden halfbol hangt het daar, donker-glorig, hoopen en heuvels opgetast groen en zwartige schaduwholen; weifelig schemerglanzen witte bloesemtrossen daartusschen; hier en daar sproeit een plotseling stralenfonteintje op den rand van goudig-doordroppeld groen. Door flonkeringen en donkeringen heen stijgt sterk de rechte stam omhoog. En boven, waar twijgen en loof tot een gelig schijnsel verwazen, schijnt blank de hemel door.

Ik laat me neerglijden tusschen de hoog-opstaande wortels, die ebbe en vloed hebben losgespoeld uit het zand. Rondom me heen, wijd gespannen, zijn de lange laagste takken, waar het loover zoo breed aan spreidt; ik zie den horizont bochtig behangen met slingers en wimpels van groen.

Zoo stil is alles; kleurloos.

Onder wit-lichtende luchten ligt blank de effen zee. De magere schaduwtjes der palmbooomen zijn haast onzichtbaar op het grijzige zand. Daarachter staat zwart-achtig het strand-bosch. Niets dan blank en grijs en wazend zwart; het groen van de njamploeng-kroon boven mijn hoofd is de eenige kleur in de wereld. Ik zit als in het hart van een tooversmaragd, roerloos wèl-willig-gevangen.

Zal nu de betoovring beginnen?“

Augusta de Wit (25 november 1864 – 9 februari 1939)

De Chinese schrijver Ba Jin werd op 25 november 1904 geboren in Chengdu. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2008.

Uit: When the Snow Melted (Vertaald door Tang Sheng)

“Halfway down the hill, as I rounded the corner of a villa, a Chinese woman climbing uphill came into view. Recognizing her at once, I stopped to greet her, knowing she was on her way to see me. She walked with her head bent, not looking up until she heard my greeting. Then she hurried over, panting from the climb, her cheeks rosy.

I can’t bear this any longer!” she cried in distress, seizing me by the arm.

One look at her and I knew without asking that she had quarreled with her husband again. I would have to spend quite a bit of time talking her round.

“All right, let’s go back to my place,” I said, frowning slightly, and we went uphill together.

She said nothing on the way. I could see that she was still angry; flushed and pouting, she kicked the snow as if to vent her irritation. They must have had a real fight this time. They simply couldn’t go on like this. Even I could see that the more they quarreled, the wider the gap between them grew. These were not the usual quarrels between husband and wife: they never resorted to fists or to verbal abuse. One of them would generally pull a long face to sh
ow that he or she was upset, or exasperate the other by sulking. On the rare occasions when they had words, one invariably left the room within a few minutes so that the squabble couldn’t go on.“

I had seen it happen many times. They always came to complain, but not together. I would talk to them until both had calmed down before I sent them home. However, I never found out the cause of their quarrels. They seemed to be quarreling for quarrelling’s sake. Yet they were not a bad-tempered couple; both were gentle, good-natured and civilized. For instance, after a quarrel each usually began complaining about the other, but before long he or she would be taking the blame for not being considerate enough. Her eyes always filled with tears when she said this, while he looked most unhappy. Sometimes, meeting at my place after a quarrel, he would take his wife home with much tenderness.

They began to quarrel more and more, as if these scenes repeated themselves. To all appearances it was the same thing happening again. But I was puzzled, for it seemed to me there must be more to this than met the eye. All this could not have happened by accident; there must be a special reason behind it. I wanted to find out what it was.

My study of their temperament shed no light on the matter. She seemed livelier and warmer, while he by comparison was more reserved and serious. Of course this was mere superficial observation.

Ba Jin (25 november 1904 – 17 oktober 2005)

De Engelse dichter Isaac Rosenberg werd geboren in Bristol op 25 november 1890. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2008.

God

In his malodorous brain what slugs and mire,

Lanthorned in his oblique eyes, guttering burned!

His body lodged a rat where men nursed souls.

The world flashed grape-green eyes of a foiled cat

To him. On fragments of an old shrunk power,

On shy and maimed, on women wrung awry,

He lay, a bullying hulk, to crush them more.

But when one, fearless, turned and clawed like bronze,

Cringing was easy to blunt these stern paws,

And he would weigh the heavier on those after.

Who rests in God’s mean flattery now? Your wealth

Is but his cunning to make death more hard.

Your iron sinews take more pain in breaking.

And he has made the market for your beauty

Too poor to buy, although you die to sell.

Only that he has never heard of sleep;

And when the cats come out the rats are sly.

Here we are safe till he slinks in at dawn

But he has gnawed a fibre from strange roots,

And in the morning some pale wonder ceases.

Things are not strange and strange things are forgetful.

Ah! if the day were arid, somehow lost

Out of us, but it is as hair of us,

And only in the hush no wind stirs it.

And in the light vague trouble lifts and breathes,

And restlessness still shadows the lost ways.

The fingers shut on voices that pass through,

Where blind farewells are taken easily ….

Ah! this miasma of a rotting God!

Isaac Rosenberg (25 november 1890 – 1 april 1918)
Zelfportret

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 25 november 2008.

De Portugese schrijver José Maria Eça de Queiroz werd geboren op 25 november 1845 in Póvoa de Varzim. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

De Spaanse dichter en schrijver Lope de Vega werd geboren op 25 november 1562 in Madrid. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

Jules Deelder, Einar Kárason, Thomas Kohnstamm, Ahmadou Kourouma, Wen Yiduo, Laurence Sterne, Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch

De Nederlandse dichter en schrijver Jules Deelder is vandaag 65 jaar geworden. Deelder werd geboren op 24 november 1944 te Rotterdam, in de wijk Overschie. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2007 en ook mijn blog van 24 november 2008.

Zelfportret

Soms zie je je zitten.

Bleek en sereen.

Hier en/of ginder.

Alleen of alleen.

Rotown magic

Rotterdam is niet te filmen

De beelden wisselen te snel

Rotterdam heeft geen verleden

en geen enkele trapgevèl

Rotterdam is niet romantisch

heeft geen tijd voor flauwekul

is niet vatbaar voor suggesties

luistert niet naar slap gelul

’t Is niet camera-gevoelig

lijkt niet mooier dan het is

Het ligt vierkant hoog en hoekig

gekanteld in het tegenlicht

Rotterdam is geen illusie

door de camera gewekt

Rotterdam is niet te filmen

Rotterdam is vééls te ècht

Er lijkt

Er lijkt geen

vuiltje aan

de lucht maar

schijn bedriegt

Een flits in

de leegte

en je weet:

weer een be-

keuring aan

m’n reet!

Jules Deelder (Rotterdam, 24 november 1944)
Deelder als nachtburgemeester van Rotterdam (Portet door Jolanda van der Elst)

De IJslandse schrijver Einar Kárason werd op 24 november 1955 geboren in Reykjavík. Zie ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: Die isländische Mafia (Vertaald door Maria-Claudia Tormany)

“Es war Pfarrer Sigvaldi, der den Kiosk bekam. Pfarrer Sigvaldi: das war schon ein besonderer Mann. Irgendwie hatte er sich bei den Männern der Kirche so verabschiedet, daß es keine Möglichkeit mehr für ihn gab, dort noch zu Arbeit oder Ehre zu kommen. Er bewarb sich zwar zwei- oder dreimal auf Stellenausschreibungen als Pfarrer in diesen Jahren, aber gewöhnliche Gemeindemitglieder wollten ihn lieber nicht bei sich sehen, er erlitt demütigende Niederlagen, so daß Lára ihm verbot, es noch weiter zu versuchen. Schon zuvor hatte sie ihm völlig die Kontrolle über die Finanzen entzogen und ihn von allen weltlichen Angelegenheiten ausgeschlossen, weil ihm alles immer schrecklich mißglückt war, so daß Pfarrer Sigvaldi keinen anderen Lebensinhalt hatte, als zu Hause herumzuhängen oder die Straßen der Innenstadt abzulaufen, mit schmeichlerischem und wichtigtuerischem Gesicht, und in verschwörerischer Art große Neuigkeiten zu verraten, in irgendwelchen Klatschclubs in einem der Cafés unten in der Stadt. Eine Zeitlang stürzte er sich auch in die Politik, schaffte es, sich in die Leitung eines Ortsvereins jener Partei wählen zu lassen, die die Stadt regierte. Aber schlußendlich erwies sich auch das nicht als dem Ansehen der Familie förderlich, und er wurde hübsch dort hinausmanövriert. Er hatte keinerlei Einkommen. In der Familie Killian machte man sich darüber lustig, daß die Aktentasche, mit der er immer in der Stadt herumlief, voller alter Tageszeitungen sei. Aber dann wurde ihm der Kiosk zum Kauf angeboten, der kleine Süßigkeitenladen mit Eis und Würstchen, den sein Schwager BárDur einige Zeit betrieben hatte, aber jetzt gern loswerden wollte, und das Ergebnis war, daß Lára ihrem Ehemann erlaubte, seine Kräfte an diesem Geschäft zu versuchen. Von irgend etwas mußte die Familie ja leben, denn Lára arbeitete zwar selbst halbtags im Schulamt der Stadt Reykjavík, aber das reichte nicht aus. Pfarrer Sigvaldi hatte sich bereits früher einmal an einer kaufmännischen Tätigkeit versucht, aber mit beschämendem Mißerfolg, und man kann auch nicht sagen, daß der Kiosk unter seiner Obhut florierte. Er stand selbst von morgens bis abends hinter dem Tresen, in Anzug und Weste und manchmal sogar mit einem Hut auf dem Kopf.“

Einar Kárason (Reykjavík, 24 november 1955)

De Amerikaanse schrijver Thomas Kohnstamm werd geboren in Seattle, Washington op 24 november 1975. Zie ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: Do Travel Writers Go to Hell?

“My name is Thomas. For as long as I can remember, travel has been a part of my life.
Over the years, I’ve tried to fight it and to break the hold that it has over me. I have made numerous attempts to return to civilian life: to get a job, a home, open a savings account, invest time or emotion or money in something stable — but the road has always pulled me back in. I have never owned a car or a television, or purchased a signicant piece of furniture. At a certain point, I recognized that I was powerless in the face of my travel addiction and did the best thing that I could do under the circumstances: I went pro.

This book is about that conversion. It chronicles the events that took me from bourgeois working stiff with a repressed travel habit to a full-time mercenary travel hack, with all of the good, bad, and surreal that it entails. This is not a sunny look at some dream job, but an unvarnished examination of what it really means to be a professional travel writer scratching out an income in the beginning of the twenty-first century. It is the true story of the life as I have experienced it and the effect that it has on the travel information that makes it into the readers’ hands.
Let’s get one thing straight from the beginning: I am not some resentful burnout who is trying to settle scores or slight those who would not hire him. I have (almost) made ends meet as a professional travel writer and have enjoyed positive working relationships with numerous editors and publishers. I’ve written country guidebooks, regional guidebooks, city guidebooks, phrasebooks, Internet travel content, travel essays, and both magazine and newspaper pieces. I
ve also done publicity work, interviews, and speaking engagements for travel publishers. Regardless, this book is not a polite evaluation of the job or the lifestyle and probably won’t do me any favors in the industry.”

Thomas Kohnstamm (Seattle, 24 november 1975)

De Ivoriaanse schrijver Ahmadou Kourouma werd geboren op 24 november 1927 in Togobala. Zie ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: Waiting for the Wild Beasts to Vote

“At the entrance to a far-off village, the hunters take the initiative of offering you — since you are a sinbo, a donsoba (a master hunter) — the shoulder of a slaughtered bubale. At the next village there are shoulders, haunches, heads. At the village after that, there is a stinking mound of animal carcasses of every species: deer, monkeys, even elephants. Above the pile, the canopy of trees is black with vultures. In the sky, carrion birds attack each other with terrifying cries. Packs of hyenas, lycaons, lions follow and threaten.

The order is given that hunters should no longer offer you the shoulders of game killed by the hunters that week, need not gratify the master hunter who is their guest as their code of brotherhood demands.

In another village, to set itself apart, the sacrificial priest does not stop at two chickens and a goat, he offers four chickens, two goats and an ox to the manes of the ancestors. The sacrificial priests in neighbouring villages follow suit, they outdo him, they go too far. Soon there are twenty oxen and as many goats and forty chickens. The sacrifice becomes interminable, it is a veritable hecatomb. A call goes out for a limit to be set on the number of sacrificial victims.“

Ahmadou Kourouma (24 november 1927 – 11 december 2003)

De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Zie ook mijn blog van 24 november 2008.

Tiananmen

Today sure got me scared, oh, wow!
My legs are still shaking even now.
See, see, if they’d caught me I’d be done,
Or why else you’d think I’d have to run?
Hey, mister, let me get my wind back.
You didn’t see that thing, it was black as black,
No head, limping, real damn scary,
Shaking white flags, saying something.
This year there’s just no way, ask anyone,
Nothing anybody can do, devil or man.
Just more meetings, without sincerity!
But see, they’re all kids in some family,
Just in their teens, right? What for?
Get their heads bashed in by guns some more?
Mister, yesterday I heard even more got killed.
Must have been more of them dumb kids,
These days lots of strange things are happening,
And those students, they got plenty to eat and drink—
But last year our uncle was killed at Willow ’s Curve,
So hungry he couldn’t even serve—
Who’d give his life for no reason to old Mr. Death!
I’ve never told a lie my whole life long, I bet
My lamp is full of enough jugfuls of gas,
Could I keep going like this and not see the path?
No wonder that old bald guy got so uptight
About telling us not to go to Tiananmen at night.
See! It’s rotten luck, pulling this rickshaw thing.
Wait till tomorrow, when ghosts fill up all Beijing .

Vertaald door Lucas Klein

Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946)

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

„–Then, positively, there is nothing in the question, that I can see, either good or bad.–Then let me tell you, Sir, it was a very unseasonable question at least,-because it scattered and dispersed the animal spirits, whose business it was to have escorted and gone hand-in-hand with the HOMUNCULUS, and conducted him safe to the place destined for his reception.
The Homunculus, Sir, in how-ever low and ludicrous a light he may appear, in this age of levity, to the eye of folly or prejudice;-to the eye of reason in scientifick research, he stands confess’d-a Being guarded and circumscribed with rights:–The minutest philosophers, who, by the bye, have the most enlarged understandings, (their souls being inversely as their enquiries) shew us incontestably, That the Homunculus is created by the same hand,-engender’d in the same course of nature,-endowed with the same loco-motive powers and faculties with us:–That he consists, as we do, of skin, hair, fat, flesh, veins, arteries, ligaments, nerves, cartileges, bones, marrow, brains, glands, genitals, humours, and articulations;–is a Being of as much activity,–and, in all senses of the word, as much and as truly our fellow-creature as my Lord Chancellor of England.-He may be benefited, he may be injured,-he may obtain redress;-in a word, he has all the claims and rights of humanity, which Tully, Puffendorff, or the best ethick writers allow to arise out of that state and relation.
Now, dear Sir, what if any accident had befallen him in his way alone?–or that, thro’ terror of it, natural to so young a traveller, my little gentleman had got to his journey’s end miserably spent;–his muscular strength and virility worn down to a thread;-his own animal spirits ruffled beyond description,-and that in this sad disorder’d state of nerves, he had laid down a prey to sudden starts, or a series of melancholy dreams and fancies for nine long, long months together.–I tremble to think what a foundation had been laid for a thousand weaknesses both of body and mind, which no skill of the physician or the philosopher could ever afterwards have set thoroughly to rights”.

Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)
Portret door Joshua Reynolds, 1760

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: Joop en haar jongen

„Toen ik me om zes uur voor het dinertje gekleed had, in een goudbruin zijden japonnetje, dat Leo het liefst van me zag – in mijn haar tussen de goudfluwelen band had ik een van de prachtige rozen gestoken, die Schoonpapa me gestuurd had, de engel – liep ik nog even door de kamers. In Leo’s kamer stonden de sigaren en sigaretten klaar. Ik str
eelde even het leer van zijn stoel. En ik gooide de kussens wat nonchalanter op de divan.
Nog vijf dagen….. Ik nam zijn pijp op, die in de asbak lag op het lage Moorse tafeltje naast zijn stoel. Ik legde even de pijp tegen mijn wang. Ik dacht: “Ik zal zijn oude jasje over zijn stoel hangen.” Ik stond te dromen in Leo’s kamer. Toen hoorde ik in de verte reeds het getoeter van de feestauto’s. Ze kwamen allen per auto, eigen of geleend. Ja, daar waren de gasten, en nog vijf dagen, dan was Leo weer bij me.
In de hall bleef ik onwillekeurig op de trap staan, terwijl Grietje opendeed. Natuurlijk dolde Kit’s luidruchtige stem: “O Joost, wat plechtig, moeten we naar boven lopen om jou te begroeten?”
Toen sprong ik de trappen af met beide armen uitgestrekt: “Dag jongens!”
Noortje, slank en deftig, stelde me voor aan haar Jonkheer, die bleek en enigszins verpieterd leek, maar wel verliefd. Kaki en Loutje stonden gearmd. “Ze hebben aldoor gearmd gezeten, die tortelduiven,” bromde de Bobbel. “Net als trouwens die broer van jou, Jodocus. Ik weet wel, dat ik in een andere auto terugga. Ben jij ook van dat soort, Katharina?”
“Natuurlijk niet,” riep Kit. “Nietwaar Frits? Wij kussen niet in het openbaar.”
“Dat doen wij ook niet,” zei Kaki verontwaardigd.
“Al dat handjesdrukken is even erg,” vond de Bobbel.
“Kom kinderen laten we dit dispuut binnen voortzetten.” “Maar eerst het clubkind,” verzocht Kit.
“Het clubkind wordt straks vertoond,” beloofde ik.”

Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)
Boekomslag

De Indiase schrijfster Arundhati Roy werd geboren op 24 november 1961 in Shillong. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: Der Gott der kleinen Dinge

“Das Meer war schwarz, die Gischt grün wie Erbrochenes.

Fische fraßen das zerbrochene Glas.

Die Nacht stützte die Ellbogen auf das Wasser, und herabstürzende Sterne warfen funkelnde Splitter ab.

Falter erhellten den mondlosen Himmel.

Er konnte mit seinem einen Arm schwimmen. Sie mit zwei Armen.

Seine Haut war salzig. Ihre auch.

Er hinterließ keine Spuren im Sand, keine Wellen im Wasser, kein Abbild in Spiegeln.

Sie hätte ihn mit den Fingern berühren können, aber sie tat es nicht. Sie standen nur beieinander.

Still.

Haut an Haut.

Eine pudrige farbige Brise hob ihr Haar an und wehte es wie einen welligen Schal um seine armlose Schulter. Die abrupt endete, wie eine Klippe.

Eine magere rote Kuh mit hervorstehenden Beckenknochen tauchte auf und schwamm hinaus aufs Meer, ohne ihre Hörner nass zu machen, ohne zurückzublicken…“

Arundhati Roy (Shillong, 24 november 1961)

De Italiaanse schrijver Carlo Collodi werd als Carlo Lorenzi op 24 november 1826 in Florence geboren. Zie ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: Pinocchios Abenteuer (Vertaald door Heinz Riedt)

“Geppettos Heim war nur ein kleines Zimmer zu ebener Erde, dessen einziges Fenster unter einem Treppenaufgang lag. Die Einrichtung konnte nicht bescheidener sein: ein wackliger Stuhl, ein schlechtes Bett und ein alter, beschädigter Tisch. An der hinteren Zimmerwand konnte man einen kleinen Kamin erkennen, in dem Feuer brannte; aber es war nur gemaltes Feuer und über ihm hing ein gemalter Kessel, der lustig kochte und eine Wolke von Dampf ausstieß, die ganz wie echter Dampf aussah.
Kaum war Geppetto zu Hause angekommen, da nahm er gleich sein Werkzeug zur Hand und fing an, den Hampelmann zu schnitzen.
»Welchen Namen soll ich ihm nur geben?« überlegte er sich. »Ich will ihn Pinocchio heißen. Dieser Name wird ihm Glück bringen. Ich kannte einmal eine ganze Familie von Pinocchi: Pinocchio hieß der Vater; Pinocchia hieß die Mutter und Pinocchi hießen die Kinder, und alle haben sich gut gehalten. Der reichste lebte von Almosen.«
Als er so den Namen für seinen Hampelmann gefunden hatte, ging er mit großem Eifer an die Arbeit, machte ihm zuerst die Haare, dann die Stirn und dann die Augen.
Und als die Augen fertig waren, merkte er – stellt euch sein Erstaunen vor -, daß sie sich bewegen konnten und ihn unentwegt anstarrten. Wie sich Geppetto von diesen Holzaugen so angestarrt sah, nahm er es beinahe krumm und sagte voller Verdruß:
»Ihr blöden Holzaugen, was glotzt ihr mich so an?« Doch niemand antwortete.
Nach den Augen machte er die Nase. Kaum war die fertig, fing sie auch schon an zu wachsen – und wuchs und wuchs, bis sie in wenigen Minuten zu einer Riesennase geworden war, die gar kein Ende nehmen wollte.
Der arme Geppetto gab sich alle Mühe, sie zu stutzen; aber je mehr er an ihr herumschnitt und abschnitt, desto länger wurde diese freche Nase.
Nach der Nase machte er ihm den Mund.“

Carlo Collodi (24 november 1826 – 26 oktober 1890)

De Duitse dichter, schrijver, bibliothecaris en archibaris Ludwig Bechstein werd geboren op 24 november 1801 in Weimar. Zie ook mijn blog van 24 november 2008.

Uit: Werwölfe und Vampire

„Viel weiß des Volkes Glaube und Aberglaube an den Ostseeküsten und dann weit hinab und hinauf in West- und Ostpreußen, in Litauen und bis nach Polen hinein, ja bis Serbien, Bosnien und in die Türkei von dämonischen Wesen zu erzählen, und ließen sich davon allein Bücher füllen.

Der Werwolf oder Wärwolf ist gedacht als ein Mensch, der durch Zaubermittel sich zur Nachtzeit in ein reißendes Tier, meist in einen Wolf, verwandelt und Menschen und Vieh anfällt, um ihnen das Blut warm aus dem Herzen zu saugen. Was der Werwolf so im Freien und an Wachenden übt, das tut der Vampir in den Gemächern an den Schlafenden. Der Werwolf wandelt noch unter den Lebenden, der Vampir ist ein Abgeschiedener, der seinem Grabe entsteigt und die Menschen würgt. Das ist beider Gemeinsames und Besonderes, aber die Verwandtschaft ist noch enger begründet. Stirbt der Werwolf und wird begraben, dann wird auch er Vampir und kehrt mordend aus dem Grabe wieder mit nie gestilltem Durst nach dem Blute der Lebendigen. Vampire werden aber auch solche Tote, welche von ihrem Grabeskleid irgendeinen Zipfel oder das Endchen eines Schleiers oder Bandes mit dem Munde erlangen; daran schmatzen sie, und solange sie schmatzen, so lange haben und üben sie des Grabentsteigens und des Blutsaugens dämonische Gewalt. Dabei machen sie den Anfang mit den nächsten Verwandten. Dadurch sind schon ganze Familien und Dörfer ausgestorben.

Ein Jäger aus Danzig beging abends sein Revier und sah sich plötzlich von einem ungewöhnlich großen Wolf angefallen, da er aber nicht unvorbereitet war, so schoss er, und seine Kugel zerschlug dem Wolf den rechten Vorderfuß. Mit lautem Geheul ergriff der Wolf hinkend die Flucht. Der Jäger folgte der Spur des Blutes, nachdem er von neuem seine Büchse geladen, denn er wollte sich in Besitz des schönen Wolfspelzes setzen.“

Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 24 november 2008.

De Duitse schrijver Gerhard Bengsch werd geboren op 24 november 1928 in Berlijn.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.