Himmelfahrt (Ludwig Bechstein), Paul Lynch, Charles Simic

 

 

De Hemelvaart van Christus door Giacomo Cavedone, 1640

 

Himmelfahrt

Kein schön’res Fest auf Erden,
Kein schön’res im Himmel ist,
Als da zum Gott geworden
Der Heiland Jesus Christ.

Jede Klage soll verstummen,
Soll schweigen jedes Leid;
Aus den Herzen soll ertönen
Ein Lied der ewigen Freud!

O Himmelfahrt, wie ziehst du
Die Seelen himmelwärts,
O Himmelfahrt, wie senkst du
Uns Frieden in das Herz!

O Himmelfahrt, ich senke
Mich in Erinnerung,
Und meine Jünglingsträume
Sie werden noch einmal jung.

Sie waren göttlichen Ursprungs,
So blühend, rein und hell,
Sie sind zurückgeflossen
In ihren ewigen Quell.

Gen Himmel sind sie gefahren,
Gen Himmel mit meinem Glück,
Und ließen, die Gottverklärten,
Ihren weinenden Jünger zurück.

 

Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860)
De katholieke Herz-Jesu-Kirche in Weimar, de geboorteplaats van Ludwig Bechstein

 

De Ierse schrijver die Paul Lynch werd geboren op 9 mei 1977 in Limerick in het zuidwesten van Ierland. Zie ook alle tags voor Paul Lynch op dit blog.

Uit: Prophet Song

“Prophet SongThe night has come and she has not heard the knocking, standing at the window looking out onto the garden. How the dark gathers without sound the cherry trees. It gathers the last of the leaves and the leaves do not resist the dark but accept the dark in whisper. Tired now, the day almost behind her, all that still has to be done before bed and the children settled in the living room, this feeling of rest for a moment by the glass. Watching the darkening garden and the wish to be at one with this darkness, to step outside and lie down with it, to lie with the fallen leaves and let the night pass over, to wake then with the dawn and rise renewed with the morning come. But the knocking. She hears it pass into thought, the sharp, insistent rapping, each knock possessed so fully of the knocker she begins to frown. Then Bailey too is knocking on the glass door to the kitchen, he calls out to her, Mam, pointing to the hallway without lifting his eyes from the screen. Eilish finds her body moving towards the hall with the baby in her arms, she opens the front door and two men are standing before the porch glass almost faceless in the dark. She turns on the porch light and the men are known in an instant from how they are stood, the night-cold air suspiring it seems as she slides open the patio door, the suburban quiet, the rain falling almost unspoken onto St Laurence Street, upon the black car parked in front of the house. How the men seem to carry the feeling of the night. She watches them from within her own protective feeling, the young man on the left is asking if her husband is home and there is something in the way he looks at her, the remote yet scrutinising eyes that make it seem as though he is trying to seize hold of something within her. In a blink she has sought up and down the street, seeing a lone walker with a dog under an umbrella, the willows nodding to the rain, the strobings of a large TV screen in the Zajacs’ house across the street. She checks herself then, almost laughing, this universal reflex of guilt when the police call to your door. Ben begins to squirm in her arms and the older plainclothesman to her right is watching the child, his face seems to soften and so she addresses herself to him. She knows he too is a father, such things are always known, that other fellow is much too young, too neat and hard-boned, she begins to speak aware of a sudden falter in her voice. He will be home soon, in an hour or so, would you like me to give him a ring? No, that will not be necessary, Mrs Stack, when he comes home could you tell him to call us at his earliest convenience, this is my card. Please call me Eilish, is it something I can help you with? No, I’m afraid not, Mrs Stack, this is a matter for your husband.”

 

Paul Lynch (Limerick, 9 mei 1977)

 

De Amerikaanse dichter Charles Simic werd geboren in Belgrado op 9 mei 1938. Zie ook alle tags voor Charles Simic op dit blog.

 

Aan die ene daarboven

Baas der bazen van het universum.
Meneer weetal, ritselaar, touwtrekker,
En waar je ook maar goed in bent.
Vooruit, schud je nullen vannacht.
Doop de komeetstaarten in inkt.
Niet het sterlicht vast aan de nacht.

Je zou beter koffiedrab kunnen lezen,
Bladzijden van de Boerenalmanak omslaan.
Maar nee! Je stelt je liever aan
En cultiveert je beroemde sereniteit,
Zit achter je grote bureau
Met noppes in je bakje met inkomend, noppes
In je bakje met uitgaand,
En de hele eeuwigheid voor je uitgespreid.

Vind je het niet griezelig
Ze op hun knieën te horen smeken,
Aandoenlijk te sputteren,
Alsof je een levensgrote opblaaspop bent?
Vertel ze hun kop te houden en naar bed te gaan.
Doe niet net alsof je te druk bent om het te merken.

Je handen zijn leeg, evenals je ogen.
Je hoeft nergens je handtekening onder te zetten,
Zelfs al zou je je eigen naam kennen
Of geloven in die ik steeds voor je bedenk,
Terwijl ik je in het donker dit kattenbelletje schrijf.

 

Vertaald door Wiljan van den Akker

 

Charles Simic (Belgrado, 9 mei 1938)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e mei ook mijn blog van 9 mei 2022 en ook mijn blog van 9 mei 2020 en eveneens mijn blog van 9 mei 2019 en ook mijn blog van 9 mei 2018 en ook mijn blog van 9 mei 2015 deel 2.

Wen Yiduo, Laurence Sterne, Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch

De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Zie ook alle tags voor Wen Yiduo op dit blog.

 

Red Candle
                Tears will dry only when the candle burns out. — Li Shangyin

Oh, red candle!
So red a candle!
Oh, poet!
Show your heart to compare
Are they of the same color?

Oh, red candle!
Who is it that made the wax — gave you a body?
Who is it that lighted it — kindled your soul?
Why should the wax be burnt
To give out the light?
One wrong after another;
To contradict! To conflict!

Oh, red candle!
No wrong, no wrong!
Your light should be “burned” out —
This is just a natural way.

Oh, red candle!
Once made, just burn it!
Burn, just burn!
Break the dream of the world,
Boil the blood of the world —
To save their souls,
To destroy their hell!

Oh, red candle!
The time when your heart is kindled
Is the day your tears begin to run.

Oh, red candle!
The craftsman made you
Just for burning.
Why are you hurt and tearful?
Aha! I know it!
It is the remaining wind that disturbs your light,
You are reduced to tears
When your light sways!

Oh, red candle!
Just let your tears run! How can you hold them back?
Please let your essence
Ceaselessly run into the human world,
To bring about the consulate flowers
And to produce happy fruit!

Oh, red candle!
Each tear you drop, each fraction of heart you will break.
Heartbreak and tears are your result,
But creating light is your cause.

Oh, red candle!
“Ask not for gains, but for pains.”

 

 
Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946)
Cover

 

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook alle tags voor Laurence Sterne op dit blog.

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

“—De gustibus non est disputandum;—that is, there is no disputing against Hobby-Horses; and for my part, I seldom do; nor could I with any sort of grace, had I been an enemy to them at the bottom; for happening, at certain intervals and changes of the moon, to be both fidler and painter, according as the fly stings:—Be it known to you, that I keep a couple of pads myself, upon which, in their turns, (nor do I care who knows it) I frequently ride out and take the air;—though sometimes, to my shame be it spoken, I take somewhat longer journies than what a wise man would think altogether right.—But the truth is,—I am not a wise man;—and besides am a mortal of so little consequence in the world, it is not much matter what I do: so I seldom fret or fume at all about it: Nor does it much disturb my rest, when I see such great Lords and tall Personages as hereafter follow;—such, for instance, as my Lord A, B, C, D, E, F, G, H, I, K, L, M, N, O, P, Q, and so on, all of a row, mounted upon their several horses,—some with large stirrups, getting on in a more grave and sober pace;—others on the contrary, tucked up to their very chins, with whips across their mouths, scouring and scampering it away like so many little party-coloured devils astride a mortgage,—and as if some of them were resolved to break their necks.—So much the better—say I to myself;—for in case the worst should happen, the world will make a shift to do excellently well without them; and for the rest,—why—God speed them—e’en let them ride on without opposition from me; for were their lordships unhorsed this very night—’tis ten to one but that many of them would be worse mounted by one half before tomorrow morning.
Not one of these instances therefore can be said to break in upon my rest.—But there is an instance, which I own puts me off my guard, and that is, when I see one born for great actions, and what is still more for his honour, whose nature ever inclines him to good ones;—when I behold such a one, my Lord, like yourself, whose principles and conduct are as generous and noble as his blood, and whom, for that reason, a corrupt world cannot spare one moment;—when I see such a one, my Lord, mounted, though it is but for a minute beyond the time which my love to my country has prescribed to him, and my zeal for his glory wishes,—then, my Lord, I cease to be a philosopher, and in the first transport of an honest impatience, I wish the Hobby-Horse, with all his fraternity, at the Devil.
‘My Lord, I maintain this to be a dedication, notwithstanding its singularity in the three great essentials of matter, form and place: I beg, therefore, you will accept it as such, and that you will permit me to lay it, with the most respectful humility, at your Lordship’s feet—when you are upon them,—which you can be when you please;—and that is, my Lord, whenever there is occasion for it, and I will add, to the best purposes too. I have the honour to be,
My Lord,
            Your Lordship’s most obedient,
            and most devoted,
            and most humble servant,
            Tristram Shandy.’

 

 
Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)
Cover

 

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook alle tags voor Cissy van Marxveldt op dit blog.

Uit: Joop en haar jongen

“Schoonpapa van Dil zei: „Nee maar, nu geloof ik zeker, dat hij in zijn slaap gelachen heeft.”
Leo zei. „Papa, als U dat lachen noemt, dan heeft hij tegen mij verleden week wakker al gelachen.”
Grietje zei uit de veiligheid van haar keuken sottovoce : „Hij lachte al, toen hij veertien dagen was.”
En ik boog me over het roode knuistje van Hans van Dil, oud vijf weken, en kuste het.
„Kom Papa,” zei Leo, en hij nam Schoonpapa onder zijn arm, „gaat U weer mee achter in de tuin zitten? Of wilt U liever een stoel vlak naast de wagen van Uw kleinzoon hebben?”
‘,pat mag hij niet eens,” zei ik en stak een hand door Schoonpapa’s nog vrije arm. „Zoo’n kleine schat moet rust hebben. En als jullie aldoor over die wagen hangt — de lieve dot kan wel onder hypnose raken.” Schoonpapa schaterde het uit. Hij heeft zoo’n volle lach, die uit zijn buik schijnt te komen. Hij klapte me op mijn hand. „Je neemt me niet kwalijk, he Jopie? Maar die nieuwe waardigheid van jou wind ik zoo verdraaid aardig.”
„Hoe zou U het vinden,” informeerde ik, „wanneer Tante Suzanna aldoor over Uw aanschijn hing, als U slaap hadt? En dan als maar lofliederen tong op Uw neus en Uw lach en Uw haar?”
Schoonpapa streek over zijn gansch kale schedel.
„Over dit laatste zou anders weinig te zingen zijn. Maar ik geef je toe, dat ik het toch criant vervelend vinden zou.”
„O zoo,” zei ik, „nu zoo denkt Uw naamgenoot er precies over.”
Leo trachtte achter Schoonpapa’s rug om aan mijn oor to trekken. ,
„Joost, je bent verschrikkelijk.”
Ik knipoogde tegen hem, en plofte met een zucht van verrukking neer in een van onze witte tuinstoelen.”

 

 
Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)
Cover

 

De Indiase schrijfster Arundhati Roy werd geboren op 24 november 1961 in Shillong. Zie ook alle tags voor Arundhati Roy op dit blog.

Uit: The God of Small Things

“And these are only the small things.
Anyway, now she thinks of Estha and Rahel as Them, because, separately, the two of them are no longer what They were or ever thought They’d be.
Ever.
Their lives have a size and a shape now. Estha has his and Rahel hers.
Edges, Borders, Boundaries, Brinks and Limits have appeared like a team under their eyes and they are as old as Ammu was when she died. Thirty-one.
Not old.
Not young.
But a viable die-able age.
They were nearly born on a bus, Estha and Rahel. The car in which Baba, their father, was taking Ammu, their mother, to hospital in Shillong to have them, broke down on the winding tea-estate road in Assam. They abandoned the car and flagged down a crowded State Transport bus. With the queer compassion of the very poor for the comparatively well off, or perhaps only because they saw how hugely pregnant Ammu was, seated passengers made room for the couple, and for the rest of the journey Estha and Rahel’s father had to hold their mother’s stomach (with them in it) to prevent it from wobbling. That was before they were divorced and Ammu came back to live in Kerala.
According to Estha, if they’d been born on the bus, they’d have got free bus rides for the rest of their lives. It wasn’t clear where he’d got this information from, or how he knew these things, but for years the twins harbored a faint resentment against their parents for having diddled them out of a lifetime of free bus rides.
They also believed that if they were killed on a zebra crossing, the Government would pay for their funerals. They had the definite impression that that was what zebra crossings were meant for. Free funerals. Of course, there were no zebra crossings to get killed on in Ayemenem, or, for that matter, even in Kottayam, which was the nearest town, but they’d seen some from the car window when they went to Cochin, which was a two-hour drive away.”
of trolls on their separate horizons. Short creatures with long shadows, patrolling the Blurry End.

 

 
Arundhati Roy (Shillong, 24 november 1961)

 

De Italiaanse schrijver Carlo Collodi werd als Carlo Lorenzi op 24 november 1826 in Florence geboren. Zie ook alle tags voor Carlo Corrodi op dit blog.

Uit: Pinocchio (Vertaald door Carol Della Chiesa)

“Mastro Cherry grew dumb, his eyes popped out of his head, his mouth opened wide, and his tongue hung down on his chin.
As soon as he regained the use of his senses, he said, trembling and stuttering from fright:
“Where did that voice come from, when there is no one around? Might it be that this piece of wood has learned to weep and cry like a child? I can hardly believe it. Here it is–a piece of common firewood, good only to burn in the stove, the same as any other. Yet– might someone be hidden in it? If so, the worse for him. I’ll fix him!”
With these words, he grabbed the log with both hands and started to knock it about unmercifully. He threw it to the floor, against the walls of the room, and even up to the ceiling.
He listened for the tiny voice to moan and cry. He waited two minutes–nothing; five minutes–nothing; ten minutes–nothing.
“Oh, I see,” he said, trying bravely to laugh and ruffling up his wig with his hand. “It can easily be seen I only imagined I heard the tiny voice! Well, well–to work once more!”
The poor fellow was scared half to death, so he tried to sing a gay song in order to gain courage.
He set aside the hatchet and picked up the plane to make the wood smooth and even, but as he drew it to and fro, he heard the same tiny voice. This time it giggled as it spoke:
“Stop it! Oh, stop it! Ha, ha, ha! You tickle my stomach.”
This time poor Mastro Cherry fell as if shot. When he opened his eyes, he found himself sitting on the floor.
His face had changed; fright had turned even the tip of his nose from red to deepest purple.”

 

 
Carlo Collodi (24 november 1826 – 26 oktober 1890)

 

De Duitse schrijver Gerhard Bengsch werd geboren op 24 november 1928 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Gerhard Bengsch op dit blog.

Uit: Der Colonel von Cattenberg

“Deine Ironie zieht bei mir nicht”, gab Jutta zurück. “Tatsache ist, dass uns Karl Ernst Hasselbach in der ersten Zeit alle Wege geebnet hat. Der kennt ja Gott und die Welt. Regierungsräte, Staatssekretäre, alles, was Einfluss hat auf dem Wirtschaftssektor.”
Während Jutta noch ihr Loblied auf Hasselbach sang, trat der Gelobte selber vor uns hin, und Bruno machte uns bekannt. Hasselbach war ein Mann in mittleren Jahren mit merkwürdig fahler Gesichtsfarbe und nikotingelben Fingern. Man sah ihm auf den ersten Blick den starken Raucher an, und tatsächlich, kaum saß er, zündete er sich schon die erste Zigarette an. Essen wollte er nichts, nur was trinken. Er verfluchte die Hitze, tupfte sich Schweiß von der Stirn und fragte, ob der Vorschlag erlaubt sei, sich ins Haus zu setzen, dort sei es voraussichtlich kühler.
Hasselbachs Wunsch war den Gastgebern Befehl. Sollte das kaufmännische Wissen, das er in die Firma eingebracht hatte, tatsächlich soviel wert sein, dass ihm diese Aufmerksamkeit zustand?
Wir saßen noch nicht lange im Wohnzimmer, einem fünf mal zehn Meter großen Raum mit wuchtigen Korbsesseln und einem breiten Fenster mit Blick zum See, da zog Hasselbach das Gespräch an sich. Bier war sein Thema, Bier aller Sorten und Brauarten. Untergäriges und obergäriges Bier. Einfach-, Schank-, Voll- und Starkbier. Lager-, Export-, Märzen-, Nähr-, Malz- und Diätbier. Und das Reinheitsgebot. Und die Verletzung dieses Gebots durch die Brüsseler Bestimmungen, die für ihn ein liberaler Schwachsinn waren, ein Verbrechen am Bier. Überhaupt Brüssel. Hasselbachs fahles Gesicht wurde rot vor Zorn. Die deutschen Interessen kämen in der EU entschieden zu kurz, auch in der Plastikbranche.“

 


Gerhard Bengsch (24 november 1928 – 11 maart 2004)

 

De Duitse dichter, schrijver, bibliothecaris en archibaris Ludwig Bechstein werd geboren op 24 november 1801 in Weimar. Zie ook alle tags voor Ludwig Bechstein op dit blog.

 

Alter Mann

“Mein Frühling ist verblüht,
Mein Sommer ist verglüht,
Mein Herbst ging schon zur Ruh,
Mein Winter ruft mir zu:
Nun schlafe!”

“Mein zitternd Haupt ist kahl,
Mein Lebenswein ist schaal,
Die Neige leert’ ich aus,
Und schleiche still nach Haus,
Und schlafe.”

„Ich suchte Glück und fand
Nur Jammer oder Tand.
Komm her, mein Wanderstab,
Nun such’ ich mir ein Grab,
Und schlafe.”

“Es hat recht tief geschneit,
Es ist nun Schlafenszeit,
Der morsche Stamm zerfallt,
Gut’ Nacht, gut’ Nacht o Welt!
Ich schlafe!” —

 

Mein Geburtstag

Ja, heut” ist mein Geburtstag,
Heut’ zähl’ ich dreissig Jahr.
Schon dreissig, und ein Mann schon!
Es dünkt mir wunderbar.

Meine Träume waren kindisch,
War knabenhaft, was ich sann;
Mein Herz fühlt Jünglingswärme,
Mein Leib — ist schon ein Mann.

Ich sitze traurig und trübe
Einsam im Stübchen hier,
Und niemand will sich zeigen
Und will Glück wünschen mir.

Will auch nichts hören von Wünschen,
Will auch nichts wissen vom Glück,
Meine hingemordete Jugend
Gibt mir kein Wunsch zurück.

Nur eine heiße Zähre
Mir über die Wange rinnt,
Das ist zu meinem Geburtstag
Mein einziges Angebind.

 


Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860)
Naar een lithografie van G. Bach, ca. 1840

Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Thomas Kohnstamm, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook alle tags voor Cissy van Marxveldt op dit blog.

Uit: Joop ter Heul

“Gisteravond heb ik Julies haar geschuierd, omdat haar arm zo moe was van het tennissen. Ze draagt de knoedel krullen niet meer, omdat Jog ze niet mooi vond. En ze heeft eigenlijk veel te leuk haar, om er zo’n herrie van te maken. Ze doet het nu maar gewoon met een vlecht om haar hoofd en ik zei, toen ik als een razende aan het schuieren was: “Je ziet er veel leuker uit dan vroeger met dat poedelhaar.”
“Jog vindt het zo aardig,”zei Julie. “Hij zegt, het staat zo lief.”
“Gek,”zei ik, ik had al die dingen nooit bij Jog gezocht. “Julie staarde toen ze zei: “Wie vind je aardiger om te zien. Jog of Herman de Wilde?”
“O, Jog!”zei ik vol vuur. “H. de Wilde heeft helemaal geen gezicht.”
“En Lotte zegt, dat het zo mannelijk is,”proestte Julie.
“Phuu,”zei ik, “moet je alleen zijn schouders maar eens zien.”
“Lotte is altijd zo mal overdreven,”zei Julie. “Au zeg, je rukt me de haren uit.”
“Ja hoor eens,”zei ik, “jij gaat bij Lotte op fuiven en partijtjes, en als ze hier is, dan gaan jullie uit, en je zoent mekaar en al die nonsens, en dan moet je, nu ze aan de Rivièra zit met een blindedarm, niet over haar gaan mieren tegen mij. Da’s niet eerlijk.”


Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)
Cover

Lees verder “Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Thomas Kohnstamm, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch”

Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Thomas Kohnstamm, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook alle tags voor Cissy van Marxveldt op dit blog.

 

Uit: De H.B.S. tijd van Joop ter Heul

“Julie vertelde me gisteravond dat ze met Jog samen een zomerhoed gekocht heeft.
’Met je verkouden gezicht?’ Vroeg ik. Ja, want als hij me dàn goed staat, dan flatteert hij me zeker, als ik er gewoon uitzie… Het is een schat van een dopje, zei Julie, Wit met kleine theeroosjes, heel snoezig’. ‘Hoe staat hij Jog?’ vroeg ik.
‘Oh you horrid pig’ zei Julie weer eens voor de verandering.

(…)


Ik ben gisteren uit gym gestuurd, omdat ik een ouwe tafelschel achter aan Steub zijn jasje had gehangen. ’t Stond zo gek zeg, en het mooiste was, hij merkte er eerst niets van. De schel werkte niet al te best meer, zie je, maar toen hij ons van die armoefeningen ging voordoen met beenhuppen, was ’t klingeling jongens bij elke hup. Hij brulde maar; ‘Wie belt daar? Ik wil weten wie daar belt’ En wij stikten gewoonweg. Pop zei nog: ’t is buiten geloof ik, de tram mijnheer.’ En toen dacht Steub eerst werkelijk nog, dat het de tram was, en hij begon weer te huppen en te luien. We konden geen stap meer doen van het lachen…”

 

Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)

Scene uit Joop ter Heul, een KRO tv-serie uit 1968

Lees verder “Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Thomas Kohnstamm, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch”

Laurence Sterne, Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Thomas Kohnstamm, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook alle tags voor Laurence Sterne op dit blog.

 

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

Horace, I know, does not recommend this fashion altogether : But that gentleman is speaking only of an epic poem or a tragedy ; — (I forget which) — besides, if it was not so, I should beg Mr. Horace’s pardon ; — for in writing what I have set about, I shall confine myself neither to his rules, nor to any man’s rules that ever lived.
To such, however, as do not choose to go so far back into these things, I can give no better advice, than that they skip over the remaining part of this Chapter ; for I declare before hand, ’tis wrote only for the curious and inquisitive.
———- Shut the door. ——–
I was begot in the night, betwixt the first Sunday and the first Monday in the month of March, in the year of our Lord one thousand seven hundred and eighteen. I am positive I was. — But how I came to be so very particular in my account of a thing which happened before I was born, is owing to another small anecdote known only in our own family, but now made public for the better clearing up this point.
My father, you must know, who was originally a Turky merchant, but had left off business for some years, in order to retire to, and die upon, his paternal estate in the county of —— , was, I believe, one of the most regular men in every thing he did, whether ’twas matter of business, or matter of amusement, that ever lived. As a small specimen of this extreme exactness of his, to which he was in truth a slave, — he had made it a rule for many years of his life, — on the first Sunday night of every month throughout the whole year, — as certain as ever the Sunday night came, —- to wind up a large house-clock which we had standing upon the back-stairs head, with his own hands: — And being somewhere between fifty and sixty years of age, at the time I have been speaking of,– he had likewise gradually brought some other little family concernments to the same period, in order, as he would often say to my uncle Toby, to get them all out of the way at one time, and be no more plagued and pester’d with them the rest of the month.“

 

Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)

Portret door Joshua Reynolds, 1760

Lees verder “Laurence Sterne, Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Thomas Kohnstamm, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch”

Laurence Sterne, Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

 

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman 

 

To my uncle Mr. Toby Shandy do I stand indebted for the preceding anecdote, to whom my father, who was an excellent natural philosopher, and much given to close reasoning upon the smallest matters, had oft, and heavily, complain’d of the injury; but once more particularly, as my uncle Toby well remember’d, upon his observing a most unaccountable obliquity, (as he call’d it) in my manner of setting up my top, and justifying the principles upon which I had done it,-the old gentleman shook his head, and in a tone more expressive by half of sorrow than reproach,-he said his heart all along foreboded, and he saw it verified in this, and from a thousand other observations he had made upon me, That I should neither think nor act like any other man’s child:–But alas! continued he, shaking his head a second time, and wiping away a tear which was trickling down his cheeks, My Tristram’s misfortunes began nine months before ever he came into the world.
–My mother, who was sitting by, look’d up,-but she knew no more than her backside what my father meant,–but my uncle, Mr. Toby Shandy, who had been often informed of the affair,-understood him very well.
I know there are readers in the world, as well as many other good people in it, who are no readers at all,-who find themselves ill at ease, unless they are let into the whole secret from first to last, of every thing which concerns you.
It is in pure compliance with this humour of theirs, and from a backwardness in my nature to disappoint any one soul living, that I have been so very particular already. As my life and opinions are likely to make some noise in the world, and, if I conjecture right, will take in all ranks, professions, and denominations of men whatever,-be no less read than the Pilgrim’s Progress itself—and, in the end, prove the very thing which Montaigne dreaded his essays should turn out, that is, a book for a parlour-window;-I find it necessary to consult every one a little in his turn; and therefore must beg pardon for going on a little further in the same way: For which cause, right glad I am, that I have begun the history of myself in the way I have done; and that I am able to go on tracing every thing in it, as Horace says, ab Ovo.”

 


Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)

Marmeren buste van Sterne in Shandy Hall, Coxwold, York

 

Lees verder “Laurence Sterne, Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch”

Jules Deelder, Einar Kárason, Thomas Kohnstamm, Ahmadou Kourouma, Wen Yiduo, Laurence Sterne, Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Carlo Collodi, Ludwig Bechstein, Gerhard Bengsch

De Nederlandse dichter en schrijver Jules Deelder is vandaag 65 jaar geworden. Deelder werd geboren op 24 november 1944 te Rotterdam, in de wijk Overschie. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2007 en ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

 

Zelfportret

 

Soms zie je je zitten.

Bleek en sereen.

Hier en/of ginder.

Alleen of alleen.

 

 

 

Rotown magic

 

Rotterdam is niet te filmen

De beelden wisselen te snel

Rotterdam heeft geen verleden

en geen enkele trapgevèl

 

Rotterdam is niet romantisch

heeft geen tijd voor flauwekul

is niet vatbaar voor suggesties

luistert niet naar slap gelul

 

’t Is niet camera-gevoelig

lijkt niet mooier dan het is

Het ligt vierkant hoog en hoekig

gekanteld in het tegenlicht

 

Rotterdam is geen illusie

door de camera gewekt

Rotterdam is niet te filmen

Rotterdam is vééls te ècht

 

 

 

Er lijkt

 

Er lijkt geen

vuiltje aan

 

de lucht maar

schijn bedriegt

 

Een flits in

de leegte

 

en je weet:

weer een be-

 

keuring aan

m’n reet!

 

 

JulesDeelder

Jules Deelder (Rotterdam, 24 november 1944)
Deelder als nachtburgemeester van Rotterdam (Portet door Jolanda van der Elst)

 

De IJslandse schrijver Einar Kárason werd op 24 november 1955 geboren in Reykjavík. Zie ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Uit: Die isländische Mafia (Vertaald door Maria-Claudia Tormany)

 

“Es war Pfarrer Sigvaldi, der den Kiosk bekam. Pfarrer Sigvaldi: das war schon ein besonderer Mann. Irgendwie hatte er sich bei den Männern der Kirche so verabschiedet, daß es keine Möglichkeit mehr für ihn gab, dort noch zu Arbeit oder Ehre zu kommen. Er bewarb sich zwar zwei- oder dreimal auf Stellenausschreibungen als Pfarrer in diesen Jahren, aber gewöhnliche Gemeindemitglieder wollten ihn lieber nicht bei sich sehen, er erlitt demütigende Niederlagen, so daß Lára ihm verbot, es noch weiter zu versuchen. Schon zuvor hatte sie ihm völlig die Kontrolle über die Finanzen entzogen und ihn von allen weltlichen Angelegenheiten ausgeschlossen, weil ihm alles immer schrecklich mißglückt war, so daß Pfarrer Sigvaldi keinen anderen Lebensinhalt hatte, als zu Hause herumzuhängen oder die Straßen der Innenstadt abzulaufen, mit schmeichlerischem und wichtigtuerischem Gesicht, und in verschwörerischer Art große Neuigkeiten zu verraten, in irgendwelchen Klatschclubs in einem der Cafés unten in der Stadt. Eine Zeitlang stürzte er sich auch in die Politik, schaffte es, sich in die Leitung eines Ortsvereins jener Partei wählen zu lassen, die die Stadt regierte. Aber schlußendlich erwies sich auch das nicht als dem Ansehen der Familie förderlich, und er wurde hübsch dort hinausmanövriert. Er hatte keinerlei Einkommen. In der Familie Killian machte man sich darüber lustig, daß die Aktentasche, mit der er immer in der Stadt herumlief, voller alter Tageszeitungen sei. Aber dann wurde ihm der Kiosk zum Kauf angeboten, der kleine Süßigkeitenladen mit Eis und Würstchen, den sein Schwager BárDur einige Zeit betrieben hatte, aber jetzt gern loswerden wollte, und das Ergebnis war, daß Lára ihrem Ehemann erlaubte, seine Kräfte an diesem Geschäft zu versuchen. Von irgend etwas mußte die Familie ja leben, denn Lára arbeitete zwar selbst halbtags im Schulamt der Stadt Reykjavík, aber das reichte nicht aus. Pfarrer Sigvaldi hatte sich bereits früher einmal an einer kaufmännischen Tätigkeit versucht, aber mit beschämendem Mißerfolg, und man kann auch nicht sagen, daß der Kiosk unter seiner Obhut florierte. Er stand selbst von morgens bis abends hinter dem Tresen, in Anzug und Weste und manchmal sogar mit einem Hut auf dem Kopf.“

Karason

Einar Kárason (Reykjavík, 24 november 1955)

 

De Amerikaanse schrijver Thomas Kohnstamm werd geboren in Seattle, Washington op 24 november 1975. Zie ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Uit: Do Travel Writers Go to Hell?

 

My name is Thomas. For as long as I can remember, travel has been a part of my life.
Over the years, I’ve tried to fight it and to break the hold that it has over me. I have made numerous attempts to return to civilian life: to get a job, a home, open a savings account, invest time or emotion or money in something stable — but the road has always pulled me back in. I have never owned a car or a television, or purchased a signicant piece of furniture. At a certain point, I recognized that I was powerless in the face of my travel addiction and did the best thing that I could do under the circumstances: I went pro.

This book is about that conversion. It chronicles the events that took me from bourgeois working stiff with a repressed travel habit to a full-time mercenary travel hack, with all of the good, bad, and surreal that it entails. This is not a sunny look at some dream job, but an unvarnished examination of what it really means to be a professional travel writer scratching out an income in the beginning of the twenty-first century. It is the true story of the life as I have experienced it and the effect that it has on the travel information that makes it into the readers’ hands.
Let’s get one thing straight from the beginning: I am not some resentful burnout who is trying to settle scores or slight those who would not hire him. I have (almost) made ends meet as a professional travel writer and have enjoyed positive working relationships with numerous editors and publishers. I’ve written country guidebooks, regional guidebooks, city guidebooks, phrasebooks, Internet travel content, travel essays, and both magazine and newspaper pieces. I
ve also done publicity work, interviews, and speaking engagements for travel publishers. Regardless, this book is not a polite evaluation of the job or the lifestyle and probably won’t do me any favors in the industry.”

 

ThomasKohnstamm

Thomas Kohnstamm (Seattle, 24 november 1975)

 

 

De Ivoriaanse schrijver Ahmadou Kourouma werd geboren op 24 november 1927 in Togobala. Zie ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Uit:  Waiting for the Wild Beasts to Vote

 

At the entrance to a far-off village, the hunters take the initiative of offering you — since you are a sinbo, a donsoba (a master hunter) —  the shoulder of a slaughtered bubale. At the next village there are shoulders, haunches, heads. At the village after that, there is a stinking mound of animal carcasses of every species: deer, monkeys, even elephants. Above the pile, the canopy of trees is black with vultures. In the sky, carrion birds attack each other with terrifying cries. Packs of hyenas, lycaons, lions follow and threaten.

The order is given that hunters should no longer offer you the shoulders of game killed by the hunters that week, need not gratify the master hunter who is their guest as their code of brotherhood demands.

In another village, to set itself apart, the sacrificial  priest does not stop at two chickens and a goat, he offers four chickens, two goats and an ox to the manes of the ancestors. The sacrificial priests in neighbouring villages follow suit, they outdo him, they go too far. Soon there are twenty oxen and as many goats and forty chickens. The sacrifice becomes interminable, it is a veritable hecatomb. A call goes out for a limit to be set on the number of sacrificial victims.“

 

Kourouma

Ahmadou Kourouma (24 november 1927 – 11 december 2003)

 

 

De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Zie ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Tiananmen

 

Today sure got me scared, oh, wow!
My legs are still shaking even now.
See, see, if they’d caught me I’d be done,
Or why else you’d think I’d have to run?
Hey, mister, let me get my wind back.
You didn’t see that thing, it was black as black,
No head, limping, real damn scary,
Shaking white flags, saying something.
This year there’s just no way, ask anyone,
Nothing anybody can do, devil or man.
Just more meetings, without sincerity!
But see, they’re all kids in some family,
Just in their teens, right? What for?
Get their heads bashed in by guns some more?
Mister, yesterday I heard even more got killed.
Must have been more of them dumb kids,
These days lots of strange things are happening,
And those students, they got plenty to eat and drink—
But last year our uncle was killed at Willow ’s Curve,
So hungry he couldn’t even serve—
Who’d give his life for no reason to old Mr. Death!
I’ve never told a lie my whole life long, I bet
My lamp is full of enough jugfuls of gas,
Could I keep going like this and not see the path?
No wonder that old bald guy got so uptight
About telling us not to go to Tiananmen at night.
See! It’s rotten luck, pulling this rickshaw thing.
Wait till tomorrow, when ghosts fill up all Beijing .

 

 

Vertaald door Lucas Klein

 

Wen

Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946)

 

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

 

–Then, positively, there is nothing in the question, that I can see, either good or bad.–Then let me tell you, Sir, it was a very unseasonable question at least,-because it scattered and dispersed the animal spirits, whose business it was to have escorted and gone hand-in-hand with the HOMUNCULUS, and conducted him safe to the place destined for his reception.
The Homunculus, Sir, in how-ever low and ludicrous a light he may appear, in this age of levity, to the eye of folly or prejudice;-to the eye of reason in scientifick research, he stands confess’d-a Being guarded and circumscribed with rights:–The minutest philosophers, who, by the bye, have the most enlarged understandings, (their souls being inversely as their enquiries) shew us incontestably, That the Homunculus is created by the same hand,-engender’d in the same course of nature,-endowed with the same loco-motive powers and faculties with us:–That he consists, as we do, of skin, hair, fat, flesh, veins, arteries, ligaments, nerves, cartileges, bones, marrow, brains, glands, genitals, humours, and articulations;–is a Being of as much activity,–and, in all senses of the word, as much and as truly our fellow-creature as my Lord Chancellor of England.-He may be benefited, he may be injured,-he may obtain redress;-in a word, he has all the claims and rights of humanity, which Tully, Puffendorff, or the best ethick writers allow to arise out of that state and relation.
Now, dear Sir, what if any accident had befallen him in his way alone?–or that, thro’ terror of it, natural to so young a traveller, my little gentleman had got to his journey’s end miserably spent;–his muscular strength and virility worn down to a thread;-his own animal spirits ruffled beyond description,-and that in this sad disorder’d state of nerves, he had laid down a prey to sudden starts, or a series of melancholy dreams and fancies for nine long, long months together.–I tremble to think what a foundation had been laid for a thousand weaknesses both of body and mind, which no skill of the physician or the philosopher could ever afterwards have set thoroughly to rights”.

 

Sterne

Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)
Portret door Joshua Reynolds, 1760

 

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Uit: Joop en haar jongen

Toen ik me om zes uur voor het dinertje gekleed had, in een goudbruin zijden japonnetje, dat Leo het liefst van me zag – in mijn haar tussen de goudfluwelen band had ik een van de prachtige rozen gestoken, die Schoonpapa me gestuurd had, de engel – liep ik nog even door de kamers. In Leo’s kamer stonden de sigaren en sigaretten klaar. Ik str
eelde even het leer van zijn stoel. En ik gooide de kussens wat nonchalanter op de divan.
Nog vijf dagen….. Ik nam zijn pijp op, die in de asbak lag op het lage Moorse tafeltje naast zijn stoel. Ik legde even de pijp tegen mijn wang. Ik dacht: “Ik zal zijn oude jasje over zijn stoel hangen.” Ik stond te dromen in Leo’s kamer. Toen hoorde ik in de verte reeds het getoeter van de feestauto’s. Ze kwamen allen per auto, eigen of geleend. Ja, daar waren de gasten, en nog vijf dagen, dan was Leo weer bij me.
In de hall bleef ik onwillekeurig op de trap staan, terwijl Grietje opendeed. Natuurlijk dolde Kit’s luidruchtige stem: “O Joost, wat plechtig, moeten we naar boven lopen om jou te begroeten?”
Toen sprong ik de trappen af met beide armen uitgestrekt: “Dag jongens!”
Noortje, slank en deftig, stelde me voor aan haar Jonkheer, die bleek en enigszins verpieterd leek, maar wel verliefd. Kaki en Loutje stonden gearmd. “Ze hebben aldoor gearmd gezeten, die tortelduiven,” bromde de Bobbel. “Net als trouwens die broer van jou, Jodocus. Ik weet wel, dat ik in een andere auto terugga. Ben jij ook van dat soort, Katharina?”
“Natuurlijk niet,” riep Kit. “Nietwaar Frits? Wij kussen niet in het openbaar.”
“Dat doen wij ook niet,” zei Kaki verontwaardigd.
“Al dat handjesdrukken is even erg,” vond de Bobbel.
“Kom kinderen laten we dit dispuut binnen voortzetten.” “Maar eerst het clubkind,” verzocht Kit.
“Het clubkind wordt straks vertoond,” beloofde ik.”

 

terheul

Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)
Boekomslag

 

De Indiase schrijfster Arundhati Roy werd geboren op 24 november 1961 in Shillong. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Uit: Der Gott der kleinen Dinge

 

Das Meer war schwarz, die Gischt grün wie Erbrochenes.

Fische fraßen das zerbrochene Glas.

Die Nacht stützte die Ellbogen auf das Wasser, und herabstürzende Sterne warfen funkelnde Splitter ab.

Falter erhellten den mondlosen Himmel.

Er konnte mit seinem einen Arm schwimmen. Sie mit zwei Armen.

Seine Haut war salzig. Ihre auch.

Er hinterließ keine Spuren im Sand, keine Wellen im Wasser, kein Abbild in Spiegeln.

Sie hätte ihn mit den Fingern berühren können, aber sie tat es nicht. Sie standen nur beieinander.

Still.

Haut an Haut.

Eine pudrige farbige Brise hob ihr Haar an und wehte es wie einen welligen Schal um seine armlose Schulter. Die abrupt endete, wie eine Klippe.

Eine magere rote Kuh mit hervorstehenden Beckenknochen tauchte auf und schwamm hinaus aufs Meer, ohne ihre Hörner nass zu machen, ohne zurückzublicken…“

 

ARUNDHATI_ROY

Arundhati Roy (Shillong, 24 november 1961)

 

De Italiaanse schrijver Carlo Collodi werd als Carlo Lorenzi op 24 november 1826 in Florence geboren. Zie ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Uit: Pinocchios Abenteuer (Vertaald door Heinz Riedt)

 

Geppettos Heim war nur ein kleines Zimmer zu ebener Erde, dessen einziges Fenster unter einem Treppenaufgang lag. Die Einrichtung konnte nicht bescheidener sein: ein wackliger Stuhl, ein schlechtes Bett und ein alter, beschädigter Tisch. An der hinteren Zimmerwand konnte man einen kleinen Kamin erkennen, in dem Feuer brannte; aber es war nur gemaltes Feuer und über ihm hing ein gemalter Kessel, der lustig kochte und eine Wolke von Dampf ausstieß, die ganz wie echter Dampf aussah.
Kaum war Geppetto zu Hause angekommen, da nahm er gleich sein Werkzeug zur Hand und fing an, den Hampelmann zu schnitzen.
»Welchen Namen soll ich ihm nur geben?« überlegte er sich. »Ich will ihn Pinocchio heißen. Dieser Name wird ihm Glück bringen. Ich kannte einmal eine ganze Familie von Pinocchi: Pinocchio hieß der Vater; Pinocchia hieß die Mutter und Pinocchi hießen die Kinder, und alle haben sich gut gehalten. Der reichste lebte von Almosen.«
Als er so den Namen für seinen Hampelmann gefunden hatte, ging er mit großem Eifer an die Arbeit, machte ihm zuerst die Haare, dann die Stirn und dann die Augen.
Und als die Augen fertig waren, merkte er – stellt euch sein Erstaunen vor -, daß sie sich bewegen konnten und ihn unentwegt anstarrten. Wie sich Geppetto von diesen Holzaugen so angestarrt sah, nahm er es beinahe krumm und sagte voller Verdruß:
»Ihr blöden Holzaugen, was glotzt ihr mich so an?« Doch niemand antwortete.
Nach den Augen machte er die Nase. Kaum war die fertig, fing sie auch schon an zu wachsen – und wuchs und wuchs, bis sie in wenigen Minuten zu einer Riesennase geworden war, die gar kein Ende nehmen wollte.
Der arme Geppetto gab sich alle Mühe, sie zu stutzen; aber je mehr er an ihr herumschnitt und abschnitt, desto länger wurde diese freche Nase.
Nach der Nase machte er ihm den Mund.“

 

Carlo_Collodi_and_Pinochio

Carlo Collodi (24 november 1826 – 26 oktober 1890)

 

De Duitse dichter, schrijver, bibliothecaris en archibaris Ludwig Bechstein werd geboren op 24 november 1801 in Weimar. Zie ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

Uit: Werwölfe und Vampire

 

„Viel weiß des Volkes Glaube und Aberglaube an den Ostseeküsten und dann weit hinab und hinauf in West- und Ostpreußen, in Litauen und bis nach Polen hinein, ja bis Serbien, Bosnien und in die Türkei von dämonischen Wesen zu erzählen, und ließen sich davon allein Bücher füllen.

Der Werwolf oder Wärwolf ist gedacht als ein Mensch, der durch Zaubermittel sich zur Nachtzeit in ein reißendes Tier, meist in einen Wolf, verwandelt und Menschen und Vieh anfällt, um ihnen das Blut warm aus dem Herzen zu saugen. Was der Werwolf so im Freien und an Wachenden übt, das tut der Vampir in den Gemächern an den Schlafenden. Der Werwolf wandelt noch unter den Lebenden, der Vampir ist ein Abgeschiedener, der seinem Grabe entsteigt und die Menschen würgt. Das ist beider Gemeinsames und Besonderes, aber die Verwandtschaft ist noch enger begründet. Stirbt der Werwolf und wird begraben, dann wird auch er Vampir und kehrt mordend aus dem Grabe wieder mit nie gestilltem Durst nach dem Blute der Lebendigen. Vampire werden aber auch solche Tote, welche von ihrem Grabeskleid irgendeinen Zipfel oder das Endchen eines Schleiers oder Bandes mit dem Munde erlangen; daran schmatzen sie, und solange sie schmatzen, so lange haben und üben sie des Grabentsteigens und des Blutsaugens dämonische Gewalt. Dabei machen sie den Anfang mit den nächsten Verwandten. Dadurch sind schon ganze Familien und Dörfer ausgestorben.

Ein Jäger aus Danzig beging abends sein Revier und sah sich plötzlich von einem ungewöhnlich großen Wolf angefallen, da er aber nicht unvorbereitet war, so schoss er, und seine Kugel zerschlug dem Wolf den rechten Vorderfuß. Mit lautem Geheul ergriff der Wolf hinkend die Flucht. Der Jäger folgte der Spur des Blutes, nachdem er von neuem seine Büchse geladen, denn er wollte sich in Besitz des schönen Wolfspelzes setzen.“

 

bech-bromb-kl

Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860)

 

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 24 november 2008. 

 

De Duitse schrijver Gerhard Bengsch werd geboren op 24 november 1928 in Berlijn.

Jules Deelder, Einar Kárason, Ahmadou Kourouma, Wen Yiduo, Thomas Kohnstamm, Laurence Sterne, Cissy van Marxveldt, Arundhati Roy, Gerhard Bengsch, Ludwig Bechstein, Carlo Collodi

De Nederlandse dichter en schrijver Jules Deelder werd geboren op 24 november 1944 te Rotterdam, in de wijk Overschie. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2007. 

 

 

Aan de Maas

 

Aan de Maas gezeten

turend in het zwerk

het stadsgeraas geweken

ontstijgt men aan zichzelf

 

Op hoger plan gekomen

wiekend door de lucht

de zwaartekracht te boven

vindt men een ander terug

 

O vogel van verlangen

wiegend op de wind

verlos ons van elkander

en van elkaars gewicht

 

 

 

 

In de schemer

 

In de schemer buiten

op een tuinbank gezeten

 

van de geluidloze vlucht

van de vleermuis omgeven

 

werkt het gestage knagen

van het geweten

 

ons méér op de zenuwen

dan binnen

 

op de bank gelegen met

de televisie aan –

 

vandaar dat in zo weinig

tuinen banken staan

 

Jules_Deelder

Jules Deelder (Rotterdam, 24 november 1944)

 

De IJslandse schrijver Einar Kárason werd op 24 november 1955 geboren in Reykjavík. Van 1975 tot 1978 studeerde hij literatuurwetenschappen aan de universiteit van IJsland. Sindsdien is hij zelfstandig schrijver. Vanaf 1985 organiseert hij ook als een van de leiders het literatuurfestival van Reykjavík. Kárason begon met het schrijven van gedichten, later volgden romans. De doorbraak kwam met Þar sem djöflaeyjan rís (Het duivelseiland) uit 1983. Dit boek was het eerste uit een trilogie, waarvan ook een toneelstuk werd gemaakt. Deel 1 werd ook door regisseur Friðrik Þór Friðriksson verfi
lmd als Devil’s Island. Sinds 1993 schrijft Kárason ook kinderboeken.

 

 

Uit: Sturmerprobt (Vertaald door Kristof Magnusson)

 

„Obwohl ich die schlechteste “Reifeprüfung” der ganzen Schule machte, so wurde damals die Prüfung nach der siebten Klasse genannt, war ich eins der beiden Kinder, die der Lehrer in seiner Abschiedsrede lobend erwähnte: die Klassenbeste und mich. Die Klassenbeste war eine echte Streberin, Addí, Kinderärztin ist die, glaube ich, geworden, die dumme Kuh … Die hatte fast überall eine Zehn, und alle anderen hatten mindestens eine Acht oder Neun. Ich war auf der katholischen Schule, die war ziemlich klein, wir waren nur wenige in der Klasse, und der Notendurchschnitt lag um einiges höher als an anderen Schulen, nur ich krebste da rum mit Sieben-Komma-Irgendwas und hatte mich schon damit abgefunden, als Schandfleck der Schule zu gelten – aber der Lehrer bedankte sich, nun wo sich unsere Wege trennten, mit allen möglichen sentimentalen Worten, lobte erst Addí für ihren Erfolg, “und dann ist da noch jemand, der ein besonderes Kompliment verdient hat, und das ist unser Eyvindur hier; dieser Junge hat einen unglaublichen Erfolg erzielt, trotz schwierigster Verhältnisse, einen Erfolg, der seine Begabungen und Talente eindrucksvoll unter Beweis stellt, und wenn er so weitermacht, sollte es ihm gelingen, auf seinem Lebensweg einige Untiefen und Gefahren zu meiden …”

 

Natürlich hört man das irgendwie gern, man hat ja vorher noch nie ein Kompliment für seine Begabungen bekommen, außer höchstens beim Handball, und erst recht nicht für seine Talente! Aber am meisten wunderte es mich, dass sich die anderen überhaupt Gedanken über mich machten, über meine Herkunft, wo ich doch versucht habe, in der Schule so wenig Aufhebens davon zu machen wie möglich, man hat sich natürlich geschämt für seine Leute, niemals konnte ich Geburtstag feiern wie die anderen Kinder, wegen der Säufer und diesem ganzen Gesocks, das bei uns ein und aus ging, da war es natürlich nett, die Komplimente dieses Lehrers zu hören, als hätte der mich wirklich gern …“

 

Einar Kárason

Einar Kárason (Reykjavík, 24 november 1955)

 

De Ivoriaanse schrijver Ahmadou Kourouma werd geboren op 24 november 1927 in Togobala. Hij bezocht de Franse school in Bamako (Mali). Wegens deelname aan een studentenprotest werd hij van school gestuurd. Toen hij weigerde zijn militaite dienst in Algerije te vervullen werd hij als straf naar Indochina overgeplaatst. Na zijn diensttijd studeerde hij in Lyon wiskunde. Kourouma viel al snel in ongenade bij president Félix Houphouët-Boigny van Ivoorkust en leefde twintig jaar in ballingschap in Algerije, Kameroen en Togo. In 1970 publiceerde hij zijn eerste roman Le Soleil des indépendances, maar pas begin jaren negentig wijdde hij zich weer opnieuw aan het schrijven. In 1990 ontving hij voor zijn tweede roman Monnè, outrages et défis de Grand Prix littéraire de l’Afrique noire en in 2000 werden hem de Prix Renaudot en de Prix Goncourt des lycéens toegekend voor Allah n’est pas obligé. Na zijn dood verscheen nog het onvoltooide werk Quand on refuse, on dit non.

 

Uit: Allah Is Not Obliged  (Allah n’est pas obligé, vertaald door Frank Wynne)

 

„The full, final and completely complete title of my bullshit story is: Allah is not obliged to be fair about all the things he does here on earth. Okay. Right. I better start explaining some stuff.

First off, Number one . . . My name is Birahima and I’m a little nigger. Not ‘cos I’m black and I’m a kid. I’m a little nigger because I can’t talk French for shit. That’s how things are. You might be a grown-up, or old, you might be Arab, or Chinese, or white, or Russian-or even American-if you talk bad French, it’s called parler petit nègre-little nigger talking-so that makes you a little nigger too. That’s the rules of French for you.

Number two . . . I didn’t get very far at school; I gave up in my third year in primary school. I chucked it because everyone says education’s not worth an old grandmother’s fart any more. (In Black Nigger African Native talk, when a thing isn’t worth much we say it’s not worth an old grandmother’s fart, on account of how a fart from a fucked-up old granny doesn’t hardly make any noise and it doesn’t even smell really bad.) Education isn’t worth a grandmother’s fart any more, because nowadays even if you get a degree you’ve got no hope of becoming a nurse or a teacher in some fucked-up French-speaking banana republic.“ (“Banana republic” means it looks democratic, but really it’s all corruption and vested interests.) But going to primary school for three years doesn’t make you all autonomous and incredible. You know a bit, but not enough; you end up being what Black Nigger African Natives call grilled on both sides. You’re not an indigenous savage any more like the rest of the Black Nigger African Natives ‘cos you can understand the civilized blacks and the toubabs (a toubab is a white person) and work out what they’re saying, except maybe English people and the American Blacks in Liberia, but you still don’t know how to do geography or grammar or conjugation or long division or comprehension so you’ll never get the easy money working as a civil servant in some fucked-up, crooked republic like Guinea, Côte d’Ivoire, etc., etc.

 

Kourouma

Ahmadou Kourouma (24 november 1927 – 11 december 2003)

 

De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Na de gebruikelijke vooropleiding bezocht hij de Tsinghua universiteit. In 1922 reisde hij naar de VS om kunst en literatuur te studeren aan het Art Institute of Chicago. Zijn eerste bundel Hongzhu (Engels: Red Candle) verscheen in deze tijd. In 1925 ging hij terug naar China. Zijn tweede bundel Sishui (Engels: Dead Water) verscheen in 1928. Bij het uitbreken van WO II trok hij naar Kunming, Yunnan. Hij werd politiek actief in 1944 en dat bleef hij tot aan zijn dood. Uiteindelijk werd hij bij een aanslag door geheime agenten van de Kuomintang gedood.

 

 

Dead Water

 

This is a ditch of desperate dead water,

Where wind can blow but raise no ripples.

Best just to throw in more scraps of copper and iron,

Might as well pour in your leftovers of cold porridge.

 

Perhaps the copper will green into emerald,

Tin cans rusting out stalks of peach blossoms;

Then let the grease weave up a sheet of silk,

While bacteria steam it into the clouds of dawn.

 

Let the dead water ferment into a ditch of green wine,

Pearl-like whitecaps floating all over;

The laughter of little pearls will turn into large pearls,

Before being bit burst by mosquitoes stealing wine.

&n
bsp;

So this ditch of desperate dead water

Can just boast of a few degrees of brightness.

And if the frogs can’t bear the solitude,

Then just say the dead water will cry out a song.

 

This is a ditch of desperate dead water,

Which is certainly not where beauty resides,

Best just to give it up for ugliness to cultivate,

And see what kind of world he can turn it into.

 

 

Vertaald door Lucas Klein

 

Wen Yiduo

Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946)

 

De Amerikaanse schrijver Thomas Kohnstamm werd geboren in Seattle, Washington op 24 november 1975. Hij schrijft voornamelijk over Latijns-Amerika en de Caraïben. Kohnstamm heeft gewerkt voor Lonely Planet, verschillende tijdschriften en dagbladen. In april 2008 werd bekend dat Kohnstamm heeft toegegeven zich aan oplichting te hebben bezondigd en grote delen van zijn reisboeken te hebben verzonnen. Hij gaf toe zelfs nooit in Colombia te zijn geweest, het onderwerp van een van zijn boeken, en zou hebben gezegd: “I wrote the book in San Francisco. I got the information from a chick I was dating – an intern in the Colombian Consulate.” Tom Hall, de Londense redacteur van Lonely Planet, nam deze uitspraak van Kohnstamm niet ernstig op. Volgens Hall hoefde Kohnstamm slechts over de Colombiaanse geschiedenis te schrijven en zou deze met een mastertitel in Latijns-Amerikaanse studies op zak daar zeer wel toe in staat zijn geweest.

 

Uit: Do Travel Writers Go to Hell?

Roebling.
Roe-bleeeng.
Rrrrroe-bling.
Alone in the fifty-seventh-floor conference room, I repeat the mantra under my breath. I sit in a rigid half-lotus position atop the glass table and watch the suspension cables of the Brooklyn Bridge flicker against the night sky. The office air is sharp with disinfectant. I take a slug of rum and return to my mantra.John Roebling had a calling. Unfortunately for him, after the buildup, design, preparation, and politicking for the construction of the Brooklyn Bridge, the hapless bastard promptly dropped dead. His son, Washington, brought the bridge to completion, but not without picking up a case of the bends and almost dying in the process. Neither man ever wavered from a life of dedication, direction, and diligence.
A lot of good it did either of them.
I remove my battered leather shoes, the toes stained gray with salt from the slushy city sidewalks, and knead my left foot through my sweaty dress sock. Hundreds of pairs of headlights move in a stream back and forth across the bridge.
Yesterday during a meeting in this same conference room, a neckless, pockmarked banker pointed out that the name the bends was, in fact, coined during the construction of the Brooklyn Bridge. Hundreds of laborers toiled on the footing of the bridge, eighty feet below
the surface of the river. They worked in nine-foot-high wooden boxes known as caissons, which were pumped full of compressed air and lowered to the depths with the men inside. After resurfacing, scores of workers were inflicted with a mysterious illness. Crippling joint pain. Mental deterioration. Paralysis. And for a few,agonizing death. The name the bends was taken from the debilitated posture of the sufferers.”

Kohnstamm

Thomas Kohnstamm (Seattle, 24 november 1975)

 

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook mijn blog van 24 november 2006.

 

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

 

„I wish either my father or my mother, or indeed both of them, as they were in duty both equally bound to it, had minded what they were about when they begot me; had they duly consider’d how much depended upon what they were then doing;-that not only the production of a rational Being was concern’d in it, but that possibly the happy formation and temperature of his body, perhaps his genius and the very cast of his mind;-and, for aught they knew to the contrary, even the fortunes of his whole house might take their turn from the humours and dispositions which were then uppermost:–Had they duly weighed and considered all this, and proceeded accordingly,–I am verily persuaded I should have made a quite different figure in the world, from that, in which the reader is likely to see me.-Believe me, good folks, this is not so inconsiderable a thing as many of you may think it;-you have all, I dare say, heard of the animal spirits, as how they are transfused from father to son, &c, &c.-and a great deal to that purpose:-Well, you may take my word, that nine parts in ten of a man’s sense or his nonsense, his successes and miscarriages in this world depend upon their motions and activity, and the different tracks and trains you put them into; so that when they are once set a-going, whether right or wrong, ’tis not a halfpenny matter,–away they go cluttering like hey-go-mad; and by treading the same steps over and over again, they presently make a road of it, as plain and as smooth as a garden-walk, which, when they are once used to, the Devil himself sometimes shall not be able to drive them off it.“

 

Sterne_2

Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)

 

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook mijn blog van 24 november 2006.

 

Uit: Zomerzotheid

 

„In de salon zaten de anderen. Hetty beeldig in een zeegroene jurk, was bij de theetafel bezig. “Ga zitten!” zei Gerrit Jan. Reep schoof de stoelen aan. Pit keek eens om zich heen.”Wat een gekke stemming is er,” dacht ze.” Zou dat allemaal komen omdat het de laatste avond is?”
Toen klonken er stemmen in de hal. Besliste stappen. Ze keken allemaal naar de deur. De deur ging open. En op de drempel stond een jongeman, gebruind, keurig in evening-dress.
“Lúcas!” riep Pit. Ze sprong over
eind. Ze ging weer zitten.
“Wat is dat voor een mop?” vroeg Ella hoog.
“Mag ik me even bekend maken,” zei de jongeman langzaam. “Ik ben Robbert Johannes Padt van Heijendaal.”
“Ròbbert!” Ella keek naar Gerrit Jan. “Wat is dat voor een krankzinnigheid?”
“Nee,” zei Gerrit Jan. Hij nam zijn bril af, knipperde onnozel. “Nee, het is geen krankzinnigheid. Hij is Robbert Padt van Heijendaal.”
“En jij dan? En jij dan?”
“Hij is óók nog een heel behoorlijk mens,” zei Jef rustig. “Al heet hij maar Gerrit Jan Loots. Hij is een vriend van Robbert. Ons aller vriend trouwens.”
Dot was de enige die grijnsde. Dot had de zaak onmiddellijk door! Maar Pit klemde haar avondtasje in haar handen. Ze zag bleek. Ella stond op. “Ik begrijp er niets van,” zei ze. “Niets. Niets. En waarom gaf u zich dan voor Lucas uit?”

 

marxveldt

Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)

 

De Indiase schrijfster Arundhati Roy werd geboren op 24 november 1961 in Shillong. Zie ook mijn blog van 24 november 2006.


Uit:
The Briefing

 

My greetings. I’m sorry I’m not here with you today but perhaps it’s just as well. In times such as these, it’s best not to reveal ourselves completely, not even to each other.

If you step over the line and into the circle, you may be able to hear better. Mind the chalk on your shoes.

I know many of you have travelled great distances to be here. Have you seen all there is to see? The pillbox batteries, the ovens, the ammunition depots with cavity floors? Did you visit the workers’ mass grave? Have you studied the plans carefully? Would you say it’s beautiful, this fort? They say it sits astride the mountains like a defiant lion.“

 

arundhati_roy

Arundhati Roy (Shillong, 24 november 1961)

 

De Duitse schrijver Gerhard Bengsch werd geboren op 24 november 1928 in Berlijn. Vanaf 1954 was hij lid van de schrijversbond van de DDR. Hij begon zijnn loopbaan na WO II als journalist en redacteur bij een Berlijnse krant. Begin jaren vijftig begon hij met het schrijven van verhalen en publiceerde hij de roman Institut Bodelsang unter Mordverdacht. De Bulgaarse regisseur Slatan Dudow die nauw samenwerkte met Bertolt Brecht und Hanns Eisler nodigde hem uit mee te schrijven aan het draaiboek voor de film Frauenschicksale. Dat was het begin van zijn carriere als draaiboekschrijver. In de laatste jaren van zijn leven richtte Bengsch zich weer meer op de literatuur. In 1997 verscheen de satire Herr Minister läßt grüßen, in 2003 Der Colonel von Cattenberg en in 2004 zijn laatste boek Unterlassene Hilfeleistung – Zwei Kriminalfälle.

 

Uit: Unterlassene Hilfeleistung

 

„Als wieder Ruhe herrschte, sagte Woyko, und er bleckte uns dabei mit seinen schneeweißen Porzellankronen an: “Wir waren in Karmütz auf dem Gemeindeamt. Ihr Pachtvertrag endet nächstes Jahr. Dann müssen Sie raus, es sei denn, daß Sie von Ihrem Vorkaufsrecht Gebrauch machen. Das würde jedoch nach Paragraph 510 BGB bedeuten, daß Sie den Kaufpreis, den ein anderer Käufer bietet, binnen zwei Monaten auf den Tisch legen müßten. Sonst wäre der Zug weg.”

Mir versagte fast die Stimme. “Haben Sie denn schon einen Käufer? Woher so schnell?”

“Uns ist auf dem Gemeindeamt ein Makler empfohlen worden, der uns auf Anhieb gleich mehrere Interessenten offerieren konnte.”

“Handelt es sich zufällig um den Bruder des Bürgermeisters?” warf Annabella ein.

“Das ist in diesem Zusammenhang doch völlig uninteressant!” schrie Frau Hiltrud plötzlich in einer Stimmlage, die einen unmittelbar bevorstehenden hysterischen Anfall befürchten ließ.

Woyko verbat sich mit bestimmter Geste ihre weitere Einmischung. Er habe einen ernsthaften Käufer schon so gut wie sicher, wiederholte er, und der Preis sei bereits klar. “Neunhundertfünfundachtzigtausend!”

 

Gerhard_Bengsch

Gerhard Bengsch (24 november 1928 – 11 maart 2004)

 

De Duitse dichter, schrijver, bibliothecaris en archibaris Ludwig Bechstein werd geboren op 24 november 1801 in Weimar. Bechsteins patriotische gedichten en zijn historische verhalen zijn nauwelijks nog bekend. Hij is vooral bekend gebleven door zijn verzameling sprookjes, Bechsteins Märchen. Ook zijn Deutsches Sagenbuch (1853) wordt nog steeds als naslagwerk over Duitse sagen gebruikt. Geliefd zijn tevens nog steeds zijn publicaties over Thüringen.

 

Uit: Das Märchen von den sieben Schwaben

 

Es waren einmal sieben Schwaben, die wollten große Helden sein und auf Abenteuer wandern durch die ganze Welt. Damit sie aber eine gute Bewaffnung hätten, zogen sie zunächst in die weltberühmte Stadt Augsburg und gingen sogleich zu dem geschicktesten Meister allda, um sich mit Wehr und Waffen zu versehen. Denn sie hatten nichts Geringeres im Sinne, als das gewaltige Ungetüm zu erlegen, das zur selben Zeit in der Gegend des Bodensees gar übel hausete. Der Meister staunte schier, als er die sieben sah, öffnete aber flugs seine Waffenkammer, die für die wackeren Gesellen eine treffliche Auswahl bot. »Bygott!« rief der Allgäuer, »send des au Spieß? So oaner wär mer grad reacht zume Zahnstihrer. For mi ischt e Spieß von siebe Mannslengen noh net lang genueg. « Drob schaute ihn der Meister wiederum an mit einem Blick, der den Allgäuer beinahe verdroß. Denn dieser lugte zurück mit grimmigen Augen, und bei einem Haar hätt’s was gegeben, wenn der Blitzschwab nicht just zur rechten Zeit sich ins Mittel gelegt.”

 

bechstein

Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860)

 

De Italiaanse schrijver Carlo Collodi werd als Carlo Lorenzi op 24 november 1826 in Florence geboren. Zie ook mijn blog van 24 november 2006.