I think I am probably in love with silence, that other world.
And that I write, in some way, to negotiate seriously with it.
If poems are records of true risks (attempts at change) taken by the soul of the speaker, then, as much as possible, my steps are towards silence.
Silence which drowns us out, but also which ignores us, overrides us, silence, which is doubt, madness, fear, all that which makes the language bend and slip.
I need to feel the places where the language fails, as much as one can.
Silence which is awe or astonishment, the speech ripped out of you.
All forms of death and mystery, therefore, working in each poem against the hurry of speech, the bravery of speech.
And I think it is very important to feel the presence of that ocean in the poem, in the act of writing the poem. Its emissaries are the white space, of course, the full stops.
But, also, all acts of grammar, which are its inroads. And the way the lines break, or slow. I’d like to think you can feel, by its accurate failures, the forces pressing against the sentence, the time order. And certain kinds of words, too, are messengers of silence.
Not just vagueness and inaccuracy, but prepositions and conjunctions, for instance; and diction deliberately flattened to deaden pain.
And certain sounds that deepen and slow the poem into sounds you can’t hear –all the long vowels in the sharp teeth of consonants.
And echoes, and what is said by implication, by default …
Because there is, of course, always the desire, the hope, that they are not two separate worlds, sound and silence, but that they become each other,
All this was written on the next day’s list. On which the busyness unfurled its cursive roots, pale but effective, and the long stern of the necessary, the sum of events, built-up its tiniest cathedral … (Or is it the sum of what takes place?) If I lean down, to whisper, to them, down into their gravitational field, there where they head busily on into the woods, laying the gifts out one by one, onto the path, hoping to be on the air, hoping to please the children— (and some gifts overwrapped and some not wrapped at all)—if I stir the wintered ground-leaves up from the paths, nimbly, into a sheet of sun, into an escape-route-width of sun, mildly gelatinous where wet, though ………………………………………………………………………………………………mostly crisp, fluffing them up a bit, and up, as if to choke the singularity of sun with this jubilation of manyness, all through and round these passers-by— just leaves, nothing that can vaporize into a thought, no, a burning-bush’s worth of spidery, up-ratcheting, tender-cling leaves, oh if—the list gripped hard by the left hand of one, the busyness buried so deep into the puffed-up greenish mind of one, the hurried mind hovering over its rankings, the heart—there at the core of the drafting leaves—wet and warm at the …………………………………………………………………………………..zero of the bright mock-stairwaying-up of the posthumous leaves—the heart, formulating its alleyways of discovery, fussing about the integrity of the whole, the heart trying to make time and place seem small, sliding its slim tears into the deep wallet of each new event ………………………………………………………………on the list then checking it off—oh the satisfaction—each check a small kiss, an echo of the previous one, off off it goes the dry high-ceilinged ……………………………………………………………………………….obligation, checked-off by the fingertips, by the small gust called done that swipes the unfinishable’s gold hem aside, revealing what might have been, peeling away what should … There are flowerpots at their feet. There is fortune-telling in the air they breathe. It filters in with its flashlight-beam, its holy-water-tinted air, down into the open eyes, the lampblack open mouth. Oh listen to these words I’m spitting out for you. My distance from you makes them louder. Are we all waiting for the phone to ring? Who should it be? What fountain is expected to thrash forth mysteries of morning joy? What quail-like giant tail of promises, pleiades, psalters, plane-trees, what parapets petalling-forth the invisible into the world of things, turning the list into its spatial form at last, into its archival many-headed, many-legged colony…. Oh look at you. What is it you hold back? What piece of time is it the list won’t cover? You down there, in the theater of operations—you, throat of the world—so diacritical— (are we all waiting for the phone to ring?)— (what will you say? are you home? are you expected soon?)— oh wanderer back from break, all your attention focused —as if the thinking were an oar, this ship the last of some original fleet, the captains gone but some of us who saw the plan drawn out still here—who saw the thinking clot-up in the bodies of the greater men, who saw them sit in silence while the voices in the other room lit up with passion, itchings, dreams of landings, while the solitary ones, heads in their hands, so still, the idea barely forming at the base of that stillness, the idea like a homesickness starting just to fold and pleat and knot ……………………………………………………………………………………itself out of the manyness—the plan—before it’s thought, before it’s a done deal or the name-you’re-known-by— the men of x, the outcomes of y—before— the mind still gripped hard by the hands that would hold the skull even stiller if they could, that nothing distract, that nothing but the possible be let …………………………………………….to filter through— the possible and then the finely filamented hope, the filigree, without the distractions of wonder— oh tiny golden spore just filtering in to touch the good idea, which taking-form begins to twist, coursing for bottom-footing, palpating for edge-hold, limit, now finally about to rise, about to go into the other room—and yet not having done so yet, not yet—the intake—before the credo, before the plan— right at the homesickness—before this list you hold in your exhausted hand. Oh put it down.
Een dag als deze, druilerig en grijs, aan ditzelfde raam, over een jaar of vijf, nog altijd aan het werk, of dat al opgegeven en alleen maar langzaam aan het overleven,
misschien nog steeds alleen, of draaglijk met een ander, starend naar het zwenken van de meeuwen laag boven de tuin, moet ik vast plots aan je denken,
net als op dit moment, en hoor ik weer je stem, maar hoe zacht, hoe zacht,
nog maar amper te verstaan, pas als ik je woorden opschrijf lees ik met een glimlach
niets dan mijn eigen naam.
Bliksemtocht
Ik landde op een lelie en ging de bloemkelk binnen langs een wenteltrap van ranke geuren. Hooglicht van honing vloeide beschroomd. En de wind die suizelde tussen de punten die vogels markeerden met hun ijl gezang dat blonk als parels op een vroege Rembrandt, als geluiden konden blinken, en dat deden ze, hier wel! Zo hing in een boom een fluister van golvend goudbrokaat, en in het gras trilde de klacht van een verdwaalde steppewolf. Zo toonde wat klonk zich, hier wel! Ik zat in de bloemkelk en gonsde van aandacht voor wat zich ontvouwde onder mijn handen: een loom silhouet van een meisje natuurlijk dat lachte als water des zomers langs rotsige oevers begroeid met exotische kruiden, en het wolkte omhoog als een zwerm voor het eerst aan de korf ontkomen bijen, en ook ik maakte deel uit van vleugels in voorjaar, klom boven de mogelijkheid van geluk uit en zag een fontein die zich proestend verhief op een duin dat zo even nog somber verdroogde, en zag hoe de lelie haar maskers afzette en de gerimpelde tronie zich toonde van wat was en is en zal.
Goochelaar met hoeden en echte handgranaten, Buitelaar, slangenmens, imitator, Levend standbeeld, koorddanser, ontsnappingskunstenaar, Amateur buikspreker en helderziende
En dat allemaal zonder te worden ontmaskerd Ondertussen ontspannen over straat kuierend, Koop ik op een of andere hoek een krant, Buig me voorover om een blindegeleidehond te aaien
Of zit tegenover je vrouw aan tafel te eten Terwijl zij doorzeurt over het weer En jij je concentreert op een trapeze in je hoofd, De tijgers woest in hun kooi heen en weer lopen.
Jezelf zijn. Jezelf zijn om het even wie. Maar jezelf zijn.
Je rechterhand verkwanselen Aan vreemden, je geboorterecht vertalen In een ander, tot huilens toe trainen In scheelzien naar doelen, je kop Verliezen in muizenissen van vrienden, Maar jezelf zijn. Jezelf zijn om het even wie. Maar jezelf zijn.
Je eigenliefde kopen Van straatventers, met je zelfhaat Honden dresseren, met je hartaandoening Honderden klokken gelijkzetten daar In een land overzee, in het holst Van de nacht elektronisch bankieren Als snotaap van zeven, verdwaald In zijn verdwenen ouderhuis.
Maar jezelf zijn. Hoe prachtig, hoe vermoeiend, Jezelf zijn om het even wie.
God
Ik kwam aan het licht in het gat van je afwezige natuur. Ik lag er blind in de armen van moeder en las je boek. Ik was doof in de pot van de wereld en hoorde je naam.
In dat donker werd ik groot van je natuurlijke afwezigheid. Ik hield er al mijn kracht verzameld rond je leegte. Zo werd me vroeg geleerd te geloven in het onbestaande, In de droom die als een aftelvers door alle generaties gaat.
Schemering
Ik ben de zoon van hem die morgen wordt geboren En de vader van de jōngen die mijn ouders verwekt. Ik ben de dochter van het inzicht dat moet komen En de moeder van de hoop die mij nu schept. Ik ben de oudste minnares van de knaap die ik was En de trouwste weduwnaar van ieder lief in zak en as.
Ik leef niet en ik ben niet dood, ik waak noch slaap, En in die derde wereld moet ik altijd wonen. Ik ben er als een vreemde kind aan huis, begaap De penningmeester van mijn voddenbak met dromen, De beheerder met mijn broodzak in zijn hoofd. Ik ben hun luis, hun muis, en leef niet, kan niet dood.
Leonard Nolens (Bree, 11 april 1947)
De Amerikaanse dichter en schrijver Mark Strand werd geboren op 11 april 1934 in Summerside, Prince Edward Island, Canada. Zie ook alle tags voor Mark Strand op dit blog.
Die laatste ogenblikken
We waren in een ander land, spraken over de oorlog Waar wel geen eind aan zou komen en over onze leiders Die niets ondernamen, toen we het uur naderbij Voelden kruipen en bedachten hoe mensen overal Langs de kust langzaam de slaap in versuften. De wind wakkerde aan, regen striemde het leien dak En het uitzicht op zee, plette distels en gras. Opeens stopte de regen en even was alleen Het doffe gebeuk van golven tegen de kust te horen. Ik zat aan tafel, leegde mijn glas, draaide me om En zag je staan in de gang voor de spiegel alsof Je op zoek was naar iemand die hier ooit was geweest. De katoenen paarsblauwe jurk gleed schouder na schouder Van je af op de grond. Ik keek hoe de nachtschaduw Je bleke vleesplooien rondde. Het restant Van de dag – een dunne streep licht in het westen – Gleed stil in de zee en de wereld waarover we hadden Gesproken was nog altijd gevaarlijk, leek buiten bereik.
Vertaald door Wiljan van den Akker en Esther Jansma
