David Malouf, Friedrich Hölderlin, Katharina Hartwell, Ralph Giordano, Ricus van de Coevering, Jens Petersen, Benoît Duteurtre, Gerard Malanga, Henrik Johan Ibsen

De Australische schrijver David Malouf werd geboren op 20 maart 1934 in Brisbane. Zie alle tags voor David Malouf op dit blog.

From a Plague Year

A sign first in the sky, then other tokens,
but plainer, on the flesh. June’s thirty suns
flared and we were tinder. Flies appeared
and bubbled in pools, their green gaze multiplied
the dead. But we, the elected, all that term
kept house, kept shop, kept silence, knowing no harm
would come to us. We paid our taxes, served
on juries, saw men punished or reprieved
from death under the law. God’s eye
was on us. Like a red-hot cautery
it pricked and burned. Who keep His just commandments
shall live. No terror can afflict the saints.

But still each week the numbers swell, the needle
glows. In a devil’s covenant, through all
the colours of the rainbow, pale flesh bruises
black, then stinks and softens. We stop our noses,
the death-cloud blooms. We find its dark seeds scattered
like sunshine, everywhere.
And so we board
our houses up, burn pitch, read in the Book
and choke. By day no footfall, no wheel’s creak
in the cobbled square. At night the town’s aswarm
with cries, a fearful traffic. Dung-carts climb
to where, in moonlit fields, whole families meet
at the real it’s edge, new nameless suburbs greet
new citizens; they seethe like privy holes.

Some say the plague’s a rat, soft-bellied squeals
in the rushes underfoot, a red-eyed fever
that glares. Or blame the Jews. Or claim the air
itself turns poisonous; where warm breath clouds
a glass invisible armies spawn, one word’s
enough to quell a city. It is death
we suck on now. The plague in our mouth.

No help! Gender of spiders on the tongue
that preaches, curses, pleads, God’s judgment wrung
in black sweat from our limbs. Are we in Bedlam
or is it Hell that rocks us with its flame?
The sickness in this month is grown so general
no man can judge. It comes to this: we kill
our neighbours with the very prayers we sigh
to Heaven. O my Lord, spare me, spare me.

 
David Malouf (Brisbane, 20 maart 1934)

Lees verder “David Malouf, Friedrich Hölderlin, Katharina Hartwell, Ralph Giordano, Ricus van de Coevering, Jens Petersen, Benoît Duteurtre, Gerard Malanga, Henrik Johan Ibsen”

Roman Libbertz

De Duitse dichter, schrijver en schilder Roman Libbertz werd geboren op 20 maart 1977 in München. Om zijn rechtenstudie aan de Ludwig-Maximilian-Universiteit te financieren, werd hij in 1997 op 19-jarige leeftijd evenementenmanager van de P1 Club en heeft hij aldus “mede vormgegeven aan wat er in de bars en disco’s van München gebeurt” (Süddeutsche Zeitung). Van 2000-2005 organiseerde hij de evenementenreeks “Luna Lounge” in heel Duitsland. In 2007 exposeerde Libbertz zijn schilderijen in de galerie Holzstrasse. In 2007 presenteerde hij met “Triebjagd oder 31 gute Nachtgeschichten” zijn eerste bundel met korte verhalenboek. In 2009 verscheen zijn poëziebundel “Mit Liebe”, in 2010 gevolgd door “Mit mehr Liebe”, en in 2012 door “63 x Liebe”. Van 2008 tot 2009 was Libbertz wekelijks te zien op Sky televisie in een programma over literatuur. Libbertz schrijft recensies en verzorgt interviews en columns voor verschillende tijdschriften (Face, Blank magazine, critics + compliments, 1000 characters, etc.). In 2013 schreef en regisseerde hij zijn eerste korte film genaamd “Nullgefühl”. In het najaar van 2015 publiceert hij samen met co-auteur Ariane Sommer “Lieben Lassen”, een tweedelige roman met een sterke erotische twist.

Mitten ins Herz

Ein Paar sind wir im Abschied,
in den gedehnten letzten Blicken,
wie ein markerschütternder Schrei,
leise, dass mich keiner hört,
Mit diesem Blick in deinen Augen hat es angefangen.

Ein Kampf, dessen Ende für uns Beide absehbarer war,
als alles was wir uns bis dahin bewiesen,
Verlangen und Geborgenheit
vom Damokles Dolch erstochen
mitten ins Herz.

 

Auf dem Feld

Grün wie tauperlige Grashalme,
hellbraun wie das Kornfeld,
rot wie die widerspenstige Blüte der Wiesenflockenblume,
dessen Glanzkern das Sonnenlicht reflektiert.

Du warst surreal,
wenig wie der Rest der Welt,
und für mich gemalt.

Grau wie der Himmel vor dem Sturm,
weiss wie die ersten Blitze,
gelb-schwarz wie die nach Schutz suchenden Bienen,
um nicht an Verdunstungskälte zu sterben.

Du warst surreal,
wenig wie der Rest der Welt,
und für mich gemalt.

Schwarz wie die schlagartig hereinbrechende Nacht,
gelb wie die gewaltigen Entladungen,
und schließlich nur lila zwischen Himmel und Erde,
um mich endgültig zu vereinnahmen.

Du warst surreal,
Gewitter,
wenig wie der Rest der Welt,
Gewitter,
und für mich gemalt.

 
Roman Libbertz (München, 20 maart 1977)