Grace Andreacchi

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Grace Andreacchi werd geboren op 3 december 1954 in New York. Zie ook alle tags voor Grace Andreacchi op dit blog.

 

THE CRANE WIFE

featherlight
in a room outside
the wind
the wound clock runs
down

the debt is paid
what you thought was
death is only
love
the colour of winter

beauty sheds her skin
here on the floor
this ragged thing unnamed
was your wife
once

 

MERCY

A small girl in a blue headdress
is holding a lamb in her arms
What’s your name? I said
Mercy, she said

There was a time
when I would have believed this
another time
when I believed not a word of it

This child atop a mountain at twilight
when the glorious sky painting spreads
in full array upon a thousand hills
she was there

beside the ragged line of yellow pennants
the wind drew strands of hair across her face
in time to the saffron flags
waving at heaven

 

ON THE BEACH

On a dark blue shore
I held a child on my lap
tall elk emerged from the water
climbed the beach, walking
stately past us in procession
winter trees
moving in the wind
she clung to me in wonder
we dared not to breathe
they did us no harm
melting fires lost loves souls drowned
in sorrow they came but
not for us
and yet we saw them

 

Ik hoor bij de lafaards

Een reactie op terroristen van alle soorten en naties
We hebben genoeg van de obscene dood
Genoeg van verbrande babysteden in de as
Bladloze bomen putten vergiftigd met haat
We zijn geroepen om lief te hebben
Terrorisme zal geen enkele ziel redden
Terrorisme zal ons niet redden van terroristen
Terrorisme is gekomen om ons te vernietigen
Ons allemaal, Arabier en Jood
Amerikanen, Europeanen, iedereen
Terrorisme maakt het niet uit wie we zijn
Het doodt ons voor de lol
met bommen op de markt
met bommen die uit de lucht vallen
met bulldozers met landmijnen met haat
met domheid met de moed van dieren
zonder geweten
Als je vijand liefhebben laf is, dan
Hoor ik bij de lafaards
Als je geen vijand ziet dan een broeder in heiligheid
Die laf is dan hoor ik bij de lafaards
Als er ergens een remedie is tegen de domheid van de mens
Dan is het bij de lafaards
En ik, moeder van de wereld, sta erop
Stop met je dodelijke spel
De wereld is niet van jou
Maar van God.
De olijfgaarden zijn van Hem
De zoete blauwe lucht boven onze hoofden is van Hem
De zee en alles wat erin zit – van Hem

Hoe durf je dat te betwisten?
Het is van hem
En wij zijn van Hem
En ook onze kinderen zijn van Hem.
Niet van jou.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Grace Andreacchi (New York, 3 december 1954)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e september ook mijn blog van 3 december 2021 en ook mijn blog van 3 december 2018 en eveneens mijn blog van 3 december 2017 deel 3.

Gaspard Koenig

De Franse schrijver, essayist, filosoof en politicus Gaspard Koenig werd geboren op 3 december 1982 in Neuilly-sur-Seine. Koenig is de zoon van Jean-Louis Hue, voormalig redacteur van het Magazine littéraire, en literair criticus Anne-Marie Koenig. Na het Lycée Henri-IV in Parijs te hebben bezocht, werd Koenig in 2002 toegelaten tot de École Normale Supérieure de Lyon, voltooide hij een eenjarige universitaire uitwisseling aan de Columbia University in New York en ontving hij de onderwijskwalificatie (agrégation) voor filosofie in 2004. Tijdens een jaar studie aan Columbia University studeerde hij Franse liberale filosofie. Hij begon zijn professionele carrière als docent filosofie aan de Université Lille-III. Vervolgens werkte hij twee jaar op het kantoor van minister van Economie Christine Lagarde, voor wie hij ook speechschrijver was tijdens haar termijn als minister van Financiën. In 2009 stapte hij over naar de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (EBRD) in Londen. In juni 2012 stelde hij zich kandidaat voor de PLD (Parti libéral démocrate). Hij verliet de publieke dienst in 2013 om de denktank Génération Libre op te richten, die het ‘liberale jakobinisme’ bepleit. In het bijzonder pleit zij voor een onvoorwaardelijk basisinkomen. Sinds 2018 doceert hij filosofie en algemene cultuur aan de SKEMA Business School en aan de Sorbonne. Gaspard Koenig verdedigt een klassiek liberalisme geïnspireerd door de Franse revolutionairen, waarin de staat een centrale plaats inneemt en dat zichzelf presenteert als een middel om het individu te ‘bevrijden’ van paternalisme. Dit ‘liberale jacobinisme’ wordt getheoretiseerd in Koenigs werk “Le Révolutionnaire, l’Expert et le Geek”.  Zijn eerste gepubliceerde boek was een roman, Octave avait vingt ans”, die was geselecteerd voor de eerste selectie van de Prix Goncourt 2004. In2013 verscheen de romanLa Nuit de la faillite’, een politiek-financiële thriller. Zijn roman “Kidnapping” (2016) beschrijft het bestaan ​​van een Roemeense vrouw die als oppas in Londen ging werken. In januari 2021 verscheen “L’Enfer”, een ongewoon filosofisch verhaal.

Uit: La nuit de la faillite

“2 heures du matin Recevoir un coup de téléphone à 2 heures du matin n’est pas chose fréquente rue Cauchy. Dans ce petit coin tranquille du rie arrondissement, on est fier d’échapper aux bourrasques de la vie parisienne. « C’est un petit village ici », aiment à répéter les habitants. Un petit village de béton et de brique sale, sans beauté et sans prétention, où, le week-end, tout le monde se retrouve au parc André Citroën pour échanger les nouvelles de la semaine. La tour Eiffel a beau se trouver à dix minutes au nord, elle appartient à un autre monde. D’ailleurs, entre les étroits immeubles de la rue Cauchy, on ne l’aperçoit même pas. Quant à la Seine si proche, ce n’est pas le fleuve scintillant du Pont-Neuf et des quais pavés, mais une voie d’eau encombrée, polluée, ceinturée par les rails du RER C et les voies rapides. Les bateaux-mouches des touristes et les yachts de dîneurs font demi-tour bien avant, sans jamais dépasser l’ile aux Cygnes. Les plus téméraires s’aventurent jusqu’à sa pointe, contournant la statue de la Liberté miniature qui accueille les péniches dans Paris. La rue Cauchy, c’est l’équivalent de New Island : une antichambre de la mégalopole.
On n’y manque de rien. Ne serait-ce que dans la rue, il y a un cordonnier ; une supérette Rapid’ Market (le « market », disent les habitants pour abréger) ; une boutique de parquets ; un traiteur ; et même une « Bibliothèque pour tous » où se réfugient les retraités du quartier. Juste derrière le carrefour est installée une discrète cantine japonaise, toujours aux trois quarts vide en semaine. Elle jouxte Silhouette Laser Center où les mères de famille vont s’offrir des W. Seule nouveauté dans la rue, un restaurant haut de gamme s’est ouvert au 14, avec voiturier, orchidées, et houx japonais en pots sur le trottoir pour protéger les clients des regards. Il a récemment gagné sa première étoile Michelin, à la stupéfaction des habitants du quartier. Son nom a été finement choisi : le Quinzième. Pas besoin d’en dire plus.
La rue Cauchy est même dotée, depuis une trentaine d’années, de son propre jardin, le « square des Cévennes », une touchante parenthèse de verdure entourée de blocs d’une trentaine d’étages style soviétique. Sur la plaque à l’entrée, on peut lire que le square « s’abrite à l’ombre de hauts immeubles administratifs, mais aussi d’érables, de cerisiers à fleurs et de pins ». Tout l’orgueil du XVe tient dans ce « mais aussi ». Nous habitons à Paris, mais aussi un peu à la campagne. Nous sommes des petits fonctionnaires, des petits commerçants, mais aussi des peintres de natures mortes à nos heures perdues. Nous aimons notre vie régulière, sans accroc, mais aussi parfois agitée par une brusque folie.”

 

Gaspard Koenig (Neuilly-sur-Seine, 3 december 1982)