Dolce far niente (Lazy, James Weldon Johnson)

Dolce far niente

“Wake Up You Lazy Boy” door Florence A. Saltmer, 1907

 

Lazy

Some men enjoy the constant strife
Of days with work and worry rife,
But that is not my dream of life:
I think such men are crazy.
For me, a life with worries few,
A job of nothing much to do,
Just pelf enough to see me through:
I fear that I am lazy.

On winter mornings cold and drear,
When six o’clock alarms I hear,
‘Tis then I love to shift my ear,
And hug my downy pillows.
When in the shade it’s ninety-three,
No job in town looks good to me,
I’d rather loaf down by the sea,
And watch the foaming billows.

Some people think the world’s a school,
Where labor is the only rule;
But I’ll not make myself a mule,
And don’t you ever doubt it.
I know that work may have its use,
But still I feel that’s no excuse
For turning it into abuse;
What do you think about it?

Let others fume and sweat and boil,
And scratch and dig for golden spoil,
And live the life of work and toil,
Their lives to labor giving.
But what is gold when life is sped,
And life is short, as has been said,
And we are such a long time dead,
I’ll spend my life in living.

 

James Weldon Johnson (17 juni 1871 – 26 juni 1938)

 

Zie voor de schrijvers van de 17e februari ook mijn blog van 17 februari 2012 deel 1 en eveneens deel 2.

Elisabeth Eybers, Anil Ramdas, Ingmar Heytze, Iain Banks, Iris Kammerer, Alfred Kolleritsch

De Zuidafrikaanse dichteres Elisabeth Eybers werd geboren op 16 februari 1915 in Klerksdorp. Zie ook alle tags voor Elisabeth Eybers op dit blog.

 

Vriesweer

Net by die krom brug bly die water swart
maar verder sloot af flikker alles hard.

Die mooi bont eende buig en duik en trap
binne die skuiling van die brug se kap.

’n Wye seemeeu, misties wit en grys,
dryf nader, aarsel, land dan op die ys

en word ’n uitverkore voël wat droog,
steltpotig afkyk uit sy ronde oog.

Terwyl sy maters saam eerbiedig kakel
oor aanbreek van ’n tydvak van mirakel

verlaat ’n Petrus-eend die donker boog
en krabbel, voor hy terugplons, lomp omhoog.

 

Voetjie vir voetjie

Voetjie vir voetjie word mens immigrant…
Toevallig uit, toevallig tuis, gestrand
op hierdie teennatuurlike terras
sonder om ooit onloenbaar aan te land.

 

Ter sake

Die eerste (ná ontswagtling)
wat Lasarus nodig het

om die wonderkuur te keur
is ’n nuwe alfabet

Half-tuis nog in die grotland
waaruit ek tastend keer

moet ek van jou ’n huistaal
vir hierdie lewe leer.

Jy sal die dinge opnoem,
die pasmuntname sê

en wat op die punt van jou tong is
my tussen die lippe lê.

 

Elisabeth Eybers (16 februari 1915 – 1 december 2007)

Lees verder “Elisabeth Eybers, Anil Ramdas, Ingmar Heytze, Iain Banks, Iris Kammerer, Alfred Kolleritsch”

Aharon Appelfeld, Annie van Gansewinkel, Richard Ford, Karl Otto Mühl, Wiebke Lorenz, Vyacheslav Ivanov

De Israëlische schrijver Aharon Appelfeld werd geboren op 16 februari 1932 in Sadhora in de Oekraïne. Zie ook alle tags voor Aharon Appelfeld op dit blog.

Uit: Until the Dawn’s Light

“After a week of displacements, Otto stopped pestering her. He slept and barely poked his head out of his coat. Blanca was upset: perhaps his dreams were showing him what she wanted to keep from his sight. She thought that despite her efforts he had figured something out, and that the dream would turn his guess into a certainty—­the thought disturbed her. She buried her face in her hands, the way her mother had done when headaches assailed her.
Otto sank ever deeper into sleep, and his face was relaxed. What she would do, and where the trains would lead them, Blanca still didn’t know. The summer light was full. The sky was blue, and the fields were yellow and spread out over the low hills. The bright view brought to mind the long vacations she had taken with her parents. They were so far away now, it was as if those vacations had never taken place.
When Otto woke from his sleep he was pale, and he immediately started vomiting. In his infancy he used to vomit, but since then he hadn’t complained about stomachaches or vomited. Now he shuddered in her arms as if fleeing from a nightmare.
“We’ll get off here,” said Blanca, and they got off right away.
It was a small village, with wooden houses scattered amid ­greenery.
“This is it,” she said, as if they had reached a safe haven.”

 

Aharon Appelfeld (Sadhora, 16 februari 1932)

Lees verder “Aharon Appelfeld, Annie van Gansewinkel, Richard Ford, Karl Otto Mühl, Wiebke Lorenz, Vyacheslav Ivanov”

Marie Noël, Octave Mirbeau, Joseph von Scheffel, Luigi Meneghello, Nikolaj Leskov, Hubert van Herreweghen

De Franse dichteres en schrijfster Marie Noël werd geboren op 16 februari 1883 in Auxerre. Zie ook alle tags voor Marie Noël op dit blog.

 

A mâtines (Fragment)

Vêts-moi, Père ! Je n’ai ni chaussures, ni bourse.
Donne-moi ce qu’il faut pour reprendre ma course.

Baigne mon âme en l’innocence du matin,
Dans le bruit de la source et dans l’odeur du thym ;

Fais couler sur mes mains le ciel rose et l’arôme
Tendre du jeune jour pour que mon oeuvre embaume ;

Donne à ma voix le son transparent des ruisseaux ;
Donne à mon coeur l’essor ingénu des oiseaux ;

Verse le calme ailé des brises sur ma face,
En mes yeux la candeur immense de l’espace ;

A mes pieds nus parmi les herbes en émoi
Prête un pas large et pur pour m’en aller vers Toi.

Et par les prés flottants voilés de mousselines,
Par le recueillement limpide des collines,

Mène-moi dans le haut et lumineux versant,
Aux cimes d’où l’eau vive éternelle descend.

Conduis-moi lentement seul à travers les choses
Le long des heures tour à tour brunes et roses,

Seul avec Toi, du ciel aspirant tout l’espoir,
De la paix du matin jusqu’à la paix du soir.

 


Marie Noël (16 februari 1883 – 23 december 1967)

Lees verder “Marie Noël, Octave Mirbeau, Joseph von Scheffel, Luigi Meneghello, Nikolaj Leskov, Hubert van Herreweghen”

Richard Blanco, Elke Heidenreich, Chrystine Brouillet, Hans Kruppa, Douglas Hofstadter

De Amerikaanse dichter Richard Blanco werd geboren op 15 februari 1968 in Madrid. Richard Blanco was uitgenodigd om een gedicht voor te dragen tijdens de inaugurele rede van Barack Obama op 21 januari jongstleden. Zie ook alle tags voor Richard Blanco op dit blog.

 

MAYBE

for Craig

Maybe it was the billboards promising
paradise, maybe those fifty-nine miles
with your hand in mine, maybe my sexy
roadster, the top down, maybe the wind
fingering your hair, sun on your thighs
and bare chest, maybe it was just the ride
over the sea split in two by the highway
to Key Largo, or the idea of Key Largo.
Maybe I was finally in the right place
at the right time with the right person.
Maybe there’d finally be a house, a dog
named Chu, a lawn to mow, neighbors,
dinner parties, and you forever obsessed
with crossword puzzles and Carl Young,
reading in the dark by the moonlight,
at my bedside every night. Maybe. Maybe
it was the clouds paused at the horizon,
the blinding fields of golden sawgrass,
the mangrove islands tangled, inseparable
as we might be. Maybe I should’ve said
something, promised you something,
asked you to stay a while, maybe.

 

SOMEWHERE TO PARIS

The sole cause of a man’s unhappiness
is that he does not know how to stay quietly in his room.
–Pascal, Pensées

The vias of Italy turn to memory with each turn
and clack of the train’s wheels, with every stitch
of track we leave behind, the duomos return again
to my imagination, already imagining Paris–
a fantasy of lights and marble that may end
when the train stops at Gare de l’Est and I step
into the daylight. In this space between cities,
between the dreamed and the dreaming, there is
no map–no legend, no ancient street names
or arrows to follow, no red dot assuring me:
you are here–and no place else. If I don’t know
where I am, then I am only these heartbeats,
my breaths, the mountains rising and falling
like a wave scrolling across the train’s window.
I am alone with the moon on its path, staring
like a blank page, shear and white as the snow
on the peaks echoing back its light. I am this
solitude, never more beautiful, the arc of space
I travel through for a few hours, touching
nothing and keeping nothing, with nothing
to deny the night, the dark pines pointing
to the stars, this life, always moving and still.

 

Richard Blanco (Madrid, 15 februari 1968)

Lees verder “Richard Blanco, Elke Heidenreich, Chrystine Brouillet, Hans Kruppa, Douglas Hofstadter”

Hanna Bervoets

De Nederlandse schrijfster, journaliste en columniste Hanna Marleen Bervoets werd geboren ion Amsterdam op 14 februari 1984. Bervoets behaalde in 2002 haar diploma aan het Barlaeus Gymnasium. Daarna volgde zij een bacheloropleiding Media en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam, met als specialisatie Televisie en Populaire Cultuur. In 2008 voltooide zij daarnaast een duale Master Journalistiek en Research, eveneens aan de Universiteit van Amsterdam. Tijdens haar studie schreef Hanna Bervoets filmrecensies en korte columns over het Amsterdamse uitgaansleven voor stadsmagazine NL20. Daarnaast was zij werkzaam als freelance journaliste voor verschillende kranten en tijdschriften, waaronder Marie Claire, Elsevier Thema, Nrc.next, CJP Magazine en Volkskrant Magazine. Sinds 2009 heeft ze een vaste column in Volkskrant Magazine en sinds 2011 een wekelijkse duo-column in “Viva”, samen met Anna Drijver. In 2011 werd een bundel van haar columns in Volkskrant Magazine uitgegeven onder de titel Leuk zeg doei. In 2009 verscheen Bervoets debuutroman “Of Hoe Waarom”, waarvoor ze in datzelfde jaar de ScriptPlus HvA Debutant van het Jaar-prijs won. In 2010 schreef Hanna Bervoets in opdracht van de Haagse toneelgroep Firma MES haar eerste toneelstuk: Roes. In 2011 publiceerde Bervoets haar tweede roman “Lieve Céline.” Daarmee won ze de Opzij Literatuurprijs 2012. Ook schreef zij het scenario voor de televisiefilm “Bowy is binnen”. Haar nieuwe roman “Alles Wat Er Was verscheen januari 2013”.

Uit: Lieve Céline

“Schiphol, 11:03 uur

Lieve Céline,

Dit is niet mijn 1e brief. Ik heb je al 3 dingen geschreven. Maar ik heb nog geen antwoord van jou. Misschien is het niet goed aangekomen of iets? De eerste 2 brieven stuurde ik naar het adres van op je site.

Maar op de valentijnskaart voor jou en René het adres van je agent. Had ik van een meisje van het forum. KateGirl heet zij. Van Kate Winslet. Dus eigenlijk is ze geen echte fan.

Ze is van NA Titanic: van na My Heart Will Go On zeg maar. KateGirl zei dat jouw agent haar post aan jou had gegeven. En dat jij haar toen een foto had gestuurd met handtekening. Kan zijn dat ze liegt. Ja echt wel dat ze liegt. Anders had ik toch ook allang iets van je gekregen?

Dus ga ik je deze brief zelf geven. Want ik kom naar je toeCéline!

Eindelijk. Ik zou al eerder naar je show. Ik had genoeg gespaard met mijn baan. Er kwam alleen iets tussen. Maar dat is nu opgelost.

Morgen zijn we samen. Dan zie ik voor het eerst je show! Of nou ja: ik heb em natuurlijk al HEEL vaak gezien. Allebei de dvds heb ik en de filmpjes van YouTube ken ik uit mn hoofd. Ik weet al wat mijn

lievelingsstukje is. Niet die met vuur en elfen. Dat vind ik echt wel heel goed maar dat vindt iedereen. I Surrender is mijn lievelingsstukje.

Omdat het begint met een donkere zaal: even zie je niets. Dan gaat er een groene laser aan. Rook over het podium en op een blok staat een man. Je ziet alleen zijn rug maar hij danst: gooit zijn armen

omhoog en een been in de lucht. Pas als de man zich omdraait zie je dat hij een masker op heeft. Natuurlijk best raar. Maar ik vind het dus mooi Céline. Dat je zn gezicht niet ziet.

Oh ik heb zo een ZIN! Ik heb al 3 jaar zoooon zin.”

Hanna Bervoets(Amsterdam, 14 februari 1984)

Ich liebe dich…(Friedrich Rückert), Ischa Meijer, Alexander Kluge, Piet Paaltjens, Robert Shea, Frank Harris

Bij Valentijnsdag

 

terni_valentino

Sint Valentijn van Terni trouwt Sabino en Serapia

Glas-in-lood raam, Basilica di San Valentino, Terni

 


Ich liebe dich …

Ich liebe dich, weil ich dich lieben muss …
Ich liebe dich, weil ich nicht anders kann;
Ich liebe dich nach einem Himmelsschluss;
Ich liebe dich durch einen Zauberbann.

Dich liebe ich, wie die Rose ihren Strauch;
Dich liebe ich, wie die Sonne ihren Schein;
Dich liebe ich, weil du bist mein Lebenshauch;
Dich liebe ich, weil dich lieben ist mein Sein.

 

Friedrich Rückert (16 mei 1788 – 31 januari 1866)

Rückert monument in Schweinfurt

Lees verder “Ich liebe dich…(Friedrich Rückert), Ischa Meijer, Alexander Kluge, Piet Paaltjens, Robert Shea, Frank Harris”

Am Aschermittwoch (Annette von Droste-Hülshoff), Karol Wojtyla

Bij Aswoensdag

 

bourel
Aswoensdag door Franz Everhard Bourel, 1839

 

Am Aschermittwoch

Auf meiner Stirn dies Kreuz
Von Asche grau:
O schnöder Lebensreiz,
Wie bist du schlau
Uns zu betrügen!
Mit Farben hell und bunt,
Mit Weiß und Rot
Deckst du des Moders Grund;
Dann kömmt der Tod
Und straft dich Lügen.

Und wer es nicht bedacht
Und wohl gewußt,
Sein Leben hingelacht
In eitler Lust,
Der muß dann weinen;
Er achtet nicht was lieb;
Und was ihm wert,
Das flieht ihn wie ein Dieb,
Fällt ab zu Erd’
Und zu Gebeinen.

Was schmückt sich denn so hold
In bunter Seid’?
Was tritt einher in Gold
Und Perlgeschmeid’?
O Herr! ich hasche
Nach Allem, was nicht gut,
Nach Wahn und Traum,
Und hänge Erd’ und Blut
Und Meeresschaum
Um bunte Asche.

Was wird so heiß geliebt?
Was legt in Band,
Ob’s gleich nur Schmerzen gibt,
Sinn und Verstand?
O Herr, verzeihe!
Die Seele minnt man nicht,
Die edle Braut,
Und wagt um ein Gesicht,
Aus Staub gebaut,
Die ew’ge Reue!

Stellt ein Geripp’ sich dar
Vor meinem Blick,
So sträubt sich mir das Haar;
Ich fahr’ zurück
Vor dem, was ich einst bleibe,
Und werd’ es selber noch,
Und weiß es schon,
Und trag’ es selber doch
Zu bitterm Hohn
Im eignen Leibe!

Fühl’ ich des Pulses Schlag
In meiner Hand,
Worüber sinn ich nach?
O leerer Tand:
Ob ich gesunde!
Und denke nicht betört,
Daß für und für
Ein jeder Pulsschlag zehrt
Am Leben mir,
Schlägt Todeswunde!

Du schnöder Körper, der
Mich oft verführt,
Mit Welt und Sünde schwer
Mein Herz gerührt,
Noch hast du Leben!
Bald liegst du starr wie Eis,
Der Würmer Spott,
Den Elementen preis;
O möge Gott
Die Seele heben!

 

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Meersburg: Fürstenhäusle met Droste-Museum

Lees verder “Am Aschermittwoch (Annette von Droste-Hülshoff), Karol Wojtyla”

M. Vasalis, Jan Arend, Georges Simenon, Nynke van Hichtum

De Nederlandse dichteres en psychiater M. Vasalis werd geboren in Den Haag op 13 februari 1909. Zie ook alle tags voor M. Vasalis op dit blog.

Regressie in de supermarkt, bij de kassa

Diep uit mijn jeugd, waarover nooit een doodsbericht
gekomen is, maar die is zoekgeraakt, vermist
komt dit gevoel: ik zou haar brede rug willen omhelzen,
haar stevige, onopgesmukte hand, nu op mijn hoofd
of in mijn nek af willen smeken –
en in een vlaag van onbeheerste en jaloerse pijn
begeer ik heftig weer als een kindje in haar
zo hoog gevulde, met overleg gepakte, kalm bestuurde
hemelse boodschappenwagentje te zijn.

 

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag
en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ?
Wat later: kindje ik word veel te oud.
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver al van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt – het is een s.o.s. –
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was. Haar franse les
herhaalt zij: van haar 8e jaar:
‘bijou, chou, croup, trou, clou, pou, òu,
die eerste juffrouw, weet je wel
die valse ouwe mademoiselle
hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.’

Had ik je maar als kind gekend,
die nu mijn moeder bent

 

Op een recht, zwart kousenbeen

Op een recht, zwart kousenbeen
dunne rokjes opgeheven,
dansend in de vroege regen
en de tuin voor zich alleen,

staan twee jonge appelbomen,
’t witte bloed omhoog gestegen,
vlinder-hoofden wijd omgeven
door hun allereerste dromen.

M. Vasalis (13 februari 1909 – 6 oktober 1998)

Cover biografie

Lees verder “M. Vasalis, Jan Arend, Georges Simenon, Nynke van Hichtum”

Carnival (John Hennessy), Barbara Honigmann, Detlev Meyer, Lou Andreas-Salomé

Bij Carnaval

 

cezanne

Carnaval door Paul Cézanne, 1888.

 

Missing Carnival

O Venlo, Venlo, stedje van pleseer. This time
her body made him think of countryside,
some figure from his childhood, sun on scythe,
wind blowing shadows across the shining barley,

the milk-pail dented from use, the smell of leaf-mulch
and leather in the tack room. Soon she’d take bus
and ferry from London to Belfast, but first
the fire in her bed-sit. Her fingers traveled too,

down the raised purple scars along his vertebrae,
the flannel sheets between her thighs, his hair
trailing along her abdomen, the quill
of a feather poking through seams of the comforter,

the comforter itself. Those scars—he’d lied
to her, his time in Nicaragua, thugs cut
him coming from the fields. The bloodier fight
was with his brother, slicing tines of a pitchfork

plucked up along the flooded Maas. Everything
reduced to trinket and anecdote, the beer
and facepaint of carnival, street-dance and tuba,
beyond the muddy English roundabouts, the brown

and white waves, yellow lamps along Dutch highways,
his work at the union office pinned beneath
a glass globe paperweight—shaken
it showered silver snow over the wide

straw hat, red and green plow, the slouching body,
a campesino from days before Somoza fell.
He wondered if she were any better, smuggling
French social theory into Ulster, encounter

groups in the rec-centers of tower-block basements.
She’d just gotten the news: her last lover died
in a fire along the side of the highway, body
broken in seven places, silver chrome,

pearl and gold gas tank scorched, his bike crumpled
beneath the husk of an overturned van.
There wasn’t much to talk about. Afterwards she lay
with her back to him and he sang her carnival songs

in a language she didn’t speak, O Venlo, stedje van
pleseer. He thought of himself as the sun, kissing
her neck at the hairline, turning grey cobblestones
of the town-square silver, marshaling parades.

 

John Hennessy (Philadelphia, 1965)

Lees verder “Carnival (John Hennessy), Barbara Honigmann, Detlev Meyer, Lou Andreas-Salomé”